Vandaag is de Tour begonnen. Zoals verwacht was de Zwitser Fabian Cancellara de sterkste over de tijdrit van 15,5 km. Wereldnieuws is dit niet, dus daarom zal ik ook niet te veel uitweiden hierover. Belangrijker vind ik mijn voorspelling die ik voor mezelf heb gemaakt: als ik er door ben voor mijn thesis, mag Tom Boonen de tour rijden. En ja, deze voorspelling is uitgekomen!
Uiteindelijk heb ik voor mijn thesis een 11 gekregen, niet zo veel eigenlijk, maar toch ben ik daar uiterst tevreden mee aangezien mijn promotor op de verdediging van mijn thesis zei dat hij wat ontgoocheld was in mijn empirisch gedeelte. Een volledige week heb ik zitten twijfelen over een al dan niet goeie afloop. Toen ik mijn naam dan ook hoorde tijdens de proclamatie, was dat een hele opluchting. Tonnen last vielen van mijn schouders. Eindelijk in het bezit van een volwaardig diploma, na vier jaar lang studeren. De keerzijde van de medaille echter is, zoals de titel van dit stukje aangeeft, dat dit het einde van de studententijd betekent. Althans de studententijd in Gent dan nog. Nooit meer een normale week pendelen tussen mijn kot en de faculteit Economie en Bedrijfskunde. Laat staan een normale avond pendelen tussen mijn kot en het overweldigende de Defoo. Time to move on. Gelukkig betekent het einde van de studententijd in Gent nog niet het einde van de studententijd. En maar goed ook, want student zijn is het mooiste wat er is.
Zelf ben ik al jaren supporter van Real Madrid. Vooral van het nummer 7 van Real, Raul Gonzalez Blanco, kortweg Raul. Nooit ben ik echter voorstander geweest van het beleid van Real Madrid. Een voetbalploeg kun je simpelweg niet kopen. Een ploeg moet je kunnen kneden tot één geheel, anders spreek je niet van een ploeg, maar van los zand. Het is dan ook niet toevallig dat Real Madrid vaak overkomt als een ploeg die bestaat uit los zand. Degene die verantwoordelijk is voor het beleid van Real, is Florentino Perez. Deze is onlangs voor de tweede maal verkozen tot voorzitter van Real Madrid. Het doel van de flamboyante Perez is om zoveel mogelijk wereldsterren te verzamelen op het heilige gras van San Bernabeu en om zo Real Madrid de naam 'De Galacticos' te geven.
Door het kopen van Ricardo Kaka (68 miljoen euro) en Christiano Ronaldo (94 miljoen euro) is Perez goed op weg om dit voor de tweede maal te bereiken. Ook tussen 2000 en 2006 was Perez voorzitter van Real Madrid. Toen kocht hij onder meer Luis Figo, Zinedine Zidane, David Beckham, (de originele) Ronaldo, Michael Owen en Robinho. In die periode werd Real Madrid Spaans kampioen in 2003 en wonnen ze de Champions League in 2002. Voor een club als Real Madrid mag eigenlijk meer worden verwacht. Zoals eerder gezegd, een ploeg koop je niet. Daarom is het ook bang afwachten of de aankopen van Ronaldo en Kaka sportief gezien de gepaste resultaten zullen opleveren. Om eerlijk te zijn vrees ik er een beetje voor.
Dergelijke dure aankopen leiden ook tot een andere vraag: zijn deze voetballers wel hun hoge prijs waard? Een uitgebreid antwoord hierop wordt voorzien door sporteconoom Dekenne op Sporza. Zijn antwoord kun je zien door op de foto te klikken. Mijn eigen mening is trouwens dat deze voetballers het hoge transferbedrag niet waard zijn. In mijn binnenste hoop ik echter dat de komst van Kaka en Ronaldo (en wie weet wie er nog zal volgen) tot nieuwe (Europese) successen voor Real leidt. Hoe dan ook, ik mag wel fan zijn van Real Madrid, ik zal nooit een fan worden van Florentino Perez.
Ok. Voor ene keer heb ik toegegeven aan de lusten van het kapitalisme. Ik heb mezelf namelijk een laptop gekocht. Bijgevolg ben ik nu volop bezig met te kijken wat mijn nieuwe speelgoedje allemaal kan. Aangezien het niet Windows XP, maar Windows Vista is die als besturingssysteem is geïnstalleerd, moet ik nog even wennen aan het nieuwe uitzicht. Nieuwigheden zijn ondermeer het Windows Media Center en de Gadget Sidebar. Vooral op deze laatste ben ik trots. Nu komt er om de 15 seconden een nieuwe foto uit mijn afbeeldingen tevoorschijn op de rechterkant van het bureaublad. Tevens word ik op de hoogte gehouden van het weer en van de laatste nieuwsberichten. Om dan nog maar te zwijgen van de ingebouwde mini-tv en mini-radio. Pret gegarandeerd dus. En dat allemaal om deze blog up-to-date te houden!
De laatste tijd ben ik terug wat meer boeken aan het lezen. Meer concreet lees ik nu in de boeken de reeks van 'Het Erfgoed', geschreven door Christopher Paolini. Deze reeks bestaat uit een viertal boeken, waarbij ik nu in het derde deel, 'Brisingr', ben beland. Het grotere publiek kent waarschijnlijk vooral het eerste deel, 'Eragon', aangezien dit ook is verfilmd.
Ik weet het, als je de naam Eragon hoort, denk je onmiddellijk aan draken, elfen en dwergen. Voor vele mensen is dit kinderachtig, maar ik lees graag zo'n type boeken. Altijd al een grote fantasie gehad. Waar ik het hier echter eventjes over wil hebben, is de verfilming van het eerste boek. In de meeste gevallen lees ik altijd een boek vóór dat ik de film zie, maar bij 'Eragon' was dit het omgekeerde geval. Ik kan dan ook onmiddellijk zeggen dat de film in het niets verdween nadat ik het boek had gelezen. In de boeken ligt de nadruk bijlange niet op geweld en actie, maar eerder op de evolutie van de personages. Dit is trouwens een trend die zich voorzet in het tweede en derde boek. De serie 'Het Erfgoed' is met andere woorden een zeer goed ontwikkeld verhaal over het volwassen worden en het leren kennen van jezelf. De figuur van Eragon krijgt meerdere dimensies naarmate je door de boeken bladert. Dit geldt trouwens ook voor de nevenpersonages. De verhaallijnen steken zeer goed in elkaar en kunnen zelfs vaak vergeleken worden met huidige maatschappelijke problemen/situaties. In vele opzichten kun je daarom 'Het Erfgoed' naast 'Lord of the Rings' plaatsen. Vaak overtreft deze eerste de laatste zelfs, zeker qua diepgang van de personages. Niet dat ik wil afbreuk doen aan 'Lord of the Rings', dat hoe dan ook een prachtig verhaal is, maar ik wil gewoon even de nadruk leggen op het feit dat ook al lijken deze boeken in eerste instantie sterk op elkaar, de respectievelijke auteurs toch telkens een duidelijk verschillend pad hebben gekozen.
Uiteraard ben ik nu nieuwsgierig naar de verfilming van het tweede boek, 'Oudste'. Ik verwacht dat er ook in de film heel wat aandacht wordt besteed aan de personages zelf. Op basis van het boek kan dit bijna niet anders eigenlijk. Vooral de ontknoping wens ik wel op het grote scherm te zien, ook al zal deze zeer moeilijk te verfilmen zijn en dus waarschijnlijk op een ontgoocheling uitdraaien. Gelukkig is er het gezegde dat stelt dat hoop doet leven. Of ontstaat hoop uit angst voor de toekomst? Materie genoeg om een ietwat filosofisch stukje over te schrijven. Laat ons dit maar beter niet doen. Daar vervagen die draken namelijk volledig in het niets mee...
Na een lange periode van afwezigheid zijn we hier terug. Sinds twee weken is de thesis ingediend en nu we volledig zijn gerecupereerd, vliegen we er onmiddellijk in. Eerlijk gezegd doet het pijn om te beseffen dat het studentenleven in Gent zo goed als volledig achter de rug is. Vier jaar waarin ik elke dag heb genoten van de vrijheid die je hebt als student. Je kon gaan waar je wou, je kon doen wat je wou... Nu zit het er op. Enkel nog de verdediging van de thesis en de proclamatie. Geen normale week meer als student. Nooit meer de trein nemen op zondagavond. Nooit meer door de straten van Gent sleuren met die zware zak. Als ik er zo op terug kijk, besef ik nu reeds dat ik alles zal missen. Examenperiodes waren misschien wel een mindere periode, maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door alle gelach, plezier en kameraadschap waarmee ik in aanraking kwam. Ik zal me echter behoeden om de nostalgie hier wat achterwege te laten. Het is niet de bedoeling om emotioneel te doen. Ik heb trouwens genoten van elk moment en zal dus met een tevreden blik kunnen achteruit kijken op de afgelopen vier jaar. Tijd om een stap verder te zetten.
De grootste vraag kan misschien zijn waar de volgende stap mij naartoe zal brengen. Hierop kan ik een bijna definitief antwoord geven: Louvain-la-Neuve. De plannen zijn om daar het volgende schooljaar nog een extra jaar bij te studeren. Aangezien nog niets zeker is, zal ik er ook niet verder over uitweiden. Waarschijnlijk zal ik vanaf komend weekend meer weten. Dit komt dan waarschijnlijk ook wel ooit eens ten sprake op deze blog. Nog even geduld dus.
foto 1: Grace Slick - zangeres Jefferson Airplane foto 2: Janis Joplin foto 3: Kelly Osbourne - dochter van... foto 4: Kim Gordon - zangeres & bassiste Sonic Youth foto 5: Meg White - drumster The White Stripes foto 6: PJ Harvey foto 7: Sharon Osbourne - vrouw van... foto 8: Shirley Manson - zangeres Garbage (en geen familie van Marilyn Manson) foto 9 : Dolores O'Riordan - zangeres The Cranberries foto 10: Nina Persson - zangeres The Cardigans
Iedereen die van rockmuziek houdt, beseft het vroeg of laat: er zijn weinig vrouwen in de rockwereld. Let op, als ik het heb over rockmuziek heb ik het niet over Gwen Stefani of Avril Lavigne. Wat zij doen, noem ik amper muziek. Anouk kan nog door de beugel, maar ook haar muziek is op het randje van pop. Echte rockwijven zoek ik dus. En die zijn er ook. Laat ons beginnen met Nikki Monninger, die te zien is op de eerste foto. Zij is bassiste bij Silversun Pickups. Deze laatste zijn vooral bekend door liedjes zoals 'Lazy Eye', 'Future Foe Scenarios' en 'Well Thought Out Twinkles'. Hun muziek wordt vaak vergeleken met de muziek van The Smashing Pumpkins. Echte rock dus.
Een volgende rockster is Charlotte Cooper, die bas en zang verzorgt bij The Subways, een Engelse alternatieve rockband. Nummers van hun zijn 'Oh Yeah', 'Rock & Roll Queen', 'Mary' en 'No Goodbyes'. Haar kun je zien op de tweede foto.
De derde die de revue passeert, is niemand minder dan Patricia Lee Smith, beter bekend als Patti Smith. Haar muziek dateert vooral uit de jaren zeventig en kan geclassificeerd worden onder de noemer 'punk'. De echte punk dan.
En zo kunnen we doorgaan: zo hebben we Cristina Scabbia bij het Italiaanse Lacuna Coil, Anette Olzon van het Finse Nightwish en Sharon den Adel bij Within Temptation. Ook in België hebben we vrouwelijke rocksters: Tripoli bijvoorbeeld, heeft een leadzangeres. Ook Hooverphonic had tot voor kort met Geike Arnaert een frontvrouw. En wie kent er Isolde Lasoen niet, drumsters bij Daan en vele anderen.
Hierbij is het bewijs geleverd: vrouwelijke rockers, ze bestaan!
Comebacks. Een zeer bekend fenomeen onder topsporters. Tegenwoordig ben je geen topsporter meer als je niet één of meerdere comebacks achter de rug hebt. Laat ons beginnen met het vrolijke nieuws van vandaag dat onze favoriete tennisheldin Kim Clijsters terug de raket in de hand neemt. De voornaamste reden is, en ik citeer, 'omdat ik nog te jong ben om elke dag thuis te zitten'. Met deze comeback ("Ikzelf noem het geen comeback, maar eerder een tweede carrière") vult Kim het lijstje van bekende-vrouwelijke-tennisspeelsters-die-een-comeback-gemaakt-hebben aan met alweer een grote naam. Eerder ging ondermeer Jennifer Capriati, Martina Hingis, Lindsay Davenport en Monica Seles haar voor. De eerste is tijdelijk gestopt in 1994 omdat ze de druk niet aankon (ook al was ze toen reeds vier jaar prof en bemachtigde ze reeds Olympisch goud, ze was nog altijd pas 18 in 1994). De tweede stopte met tennissen tussen 2002 en 2006 wegens een enkelblessure, terwijl de derde in 2006 zwanger was van haar eerste kindje. De reden waarom de nummer 4 gestopt is, is de meest tragische. Monica Seles werd namelijk in 1993 door een fan van Steffi Graf met een mes in de schouder gestoken, waardoor Seles pas begin 1995 terug in actie kon treden.
Maar niet enkel binnen de tenniswereld zijn comebacks populair. Denk maar aan het wielrennen. Denk maar aan Lance Armstrong. Geveld in 1996 door teelbalkanker, streed hij terug en won nog 7 maal de Tour de France, waarvan de laatste keer in 2005, tevens het jaar waarin hij zijn afscheid aankondigde. Dit wielerseizoen echter, staat Lance er terug. Meer zelfs, door zijn zware blessure (gebroken sleutelbeen) zal Lance Armstrong erin slagen om een comeback te maken binnen zijn comeback. Dit is slechts weinigen gegund! De enige wie dit reeds enkele malen heeft voorgedaan is Frank Vandenbroucke. Die is zo ongeveer bezig aan zijn zesde à zevende comeback, waarvan meerdere door elkaar.
Andere bekende comebacks binnen de sportwereld zijn onder andere die van Michael Jordan in 1995, Ronaldo in 2002, Floyd Landis in 2008-2009. Schrijf nu reeds op: ook Tia Hellebaut maakt haar comeback in 2009-2010. Persoonlijk overweeg ik dan ook zeer ernstig om zelf een comeback te maken. Ik weet enkel nog niet waarin. Of heb ik die comeback al niet gemaakt? Na 2 jaar inactiviteit tussen 2005 en 2007 sta ik nu toch maar mooi weer te spelen op het hoogste niveau*. In die zin kun je mij met gemak in het rijtje van bovengenoemde topsporters plaatsen zelfs. Volkomen terecht overigens.
*binnen de regio Brugge, amateurvoetbal, 1e, 2e en 3e divisie niet meegerekend.
Het liedje 'Hurt', dat origineel van Nine Inch Nails is, werd door Johnny Cash gecoverd eind 2002. In de videoclip is een oude Johnny Cash te zien, die toen al ernstig ziek was. Enkele maanden later, op 12 september 2003, overleed hij als gevolg van ademhalingsstoornissen veroorzaakt door zijn suikerziekte. De videoclip is opgenomen in het huis waar Johnny Cash woonde, en waar hij ook stierf. Ook al is het lied origineel geschreven door Trent Reznor van NIN, de tekst past perfect bij het leven van Johnny Cash.
De videoclip kan je zien door op de foto te klikken.
Vanmiddag stond er zoals gewoonlijk voetbal op het programma. Tegen de Galacticos Brugge deze keer. Frustraties om drie redenen:
1) Enkele minuten voor tijd stonden we nog 1-3 voor, maar een onterecht toegekende penalty en een dekkingsfout later stond het 3-3. Twee punten verloren op weg naar de titel. En op een stomme manier! Pluspunt echter is dat de tweede in de stand blijkbaar verloren heeft met 2-1 (vreemde uitslag, want ze speelden tegen de voorlaatste in de stand). Door hun nederlaag lopen we zelfs een punt uit. De derde in de stand volgt nu wel op een virtuele 8 punten. Uiteindelijk zal er dus na onze misstap netto niets veranderd zijn aan onze voorsprong. Magere troost weliswaar... (zie puntje 2)
2) Hier zijn de grote frustraties. Ongeveer op tien minuten voor het einde van de 1ste helft wordt er een ware aanslag op onze rechtsmidden, Tijs, gepleegd. Onmiddellijk zien we dat het redelijk serieus is, dus iedereen komt eens kijken hoe erg hij er aan toe is. Redelijk erg blijkt algauw. Einde van de wedstrijd en naar de spoed ermee... Voorlopige diagnose: gescheurde ligamenten, 6 maanden buiten strijd. O ja, de dader komt er slechts met geel vanaf, terwijl donkerrood eerder terecht was.
3) De dader van hierboven scoort dan nog de gelijkmaker ook!
Er zit maar één iets op, op een faire en sportieve manier revanche nemen. Alles winnen voor Tijs met andere woorden!
Uitgangspunt: enkele sympathieke, doch dorstige, studenten zijn op zoek naar vertier. Vertrekkende van de St. Kwintensberg nr **B, lopen ze opwaarts richting Overpoort. Halverwege echter, merkt een pientere knul op dat er in een huisje in de verte precies een lichtje brandt. Dit huisje blijkt een fijn dranketablissement te zijn met als prachtige titel 'The Backdoor'. Nieuwsgierig -en toch op hun hoede- betreden de studenten het stoffige portaal dat leidt tot een klein, eng vertrek van nog geen twee m² groot. "Oei", merkt FS op, "we zitten vast". "Maar nee, hier is er nog een deur", zegt PP terwijl hij deze met een krachtige duw opent, waardoor de studenten hun zoektocht kunnen verderzetten. Eenmaal binnen echter, merken de studenten al snel op dat er helemaal geen plaats meer is voor hen! "Spijtig, want de melodieën klinken er zeemzoet" zegt TR met een ontgoochelde blik. Bedroefd en verslagen verlaten de studenten dan maar het etablissement, terwijl SM nog net, geheel toevallig overigens, te horen krijgt van twee dames aan een tafeltje hoe knap hij wel precies is! Eenmaal buitengekomen zijn de studenten radeloos. 'Waar nu naartoe?', vragen ze zich luidop af. "Ik heb wel al eens gehoord van een plaats", fluistert PP, "waar de drank goedkoop en het plezier verzekerd is. Die plaats heet... de Defoo. Het enige probleem is dat die plek tot nu toe onvindbaar is gebleken te zijn voor iedere simpele ziel die een poging onderneemt om ze te vinden". De studenten kijken verbaasd naar wat PP zegt, aangezien er aan de overkant van de straat gewoon een café staat dat 'Defoo' heet. "Hé PP, het is gewoon hier" roept ST uit, "laten we naar binnen gaan". Onmiddellijk wordt de daad bij het woord gevoegd en treden de jongeren het portaal binnen van de Defoo. "Een meter, ik trakteer", zegt TR, terwijl MB opmerkt dat de muziek hier toch wel wat stiller mag. Zo nemen de studenten plaats aan een grote ronde ton, die blijkbaar als tafel dienst doet. "Wij gaan even om nootjes" zingen SM, FS en LVM in canon. Eenmaal volledig gesettled, komen de studenten unaniem tot de conclusie: vertier gevonden!
Maar om nu even tot de essentie van het verhaal te komen. Waarom koopt TR een meter? Waarom geen zwaardere bieren? Elke student heeft een beperkte geldbeurs (en op het geld van VSE kan al helemaal geen beroep worden gedaan-voor sommigen zou dit sowieso ook niet aan te raden zijn) dus men kan zich nu afvragen hoe men het beschikbare budget het best mogelijk kan besteden. In de Defoo betaal je 15euro voor een meter (=11 pintjes) oftewel 1,36363636... euro per pintje. Dit is vrij goedkoop. Zo goedkoop zelfs dat je beter een meter koopt en een pint wegschenkt dan er gewoon 10 aan 1.60 euro te kopen. Dit is een pure win-win situatie, aangezien je enerzijds minder betaalt en toch meer krijgt, en anderzijds omdat het weggeven van een gratis pintje mogelijk kan leiden tot nieuwe contacten. Maar waarom geen zwaardere bieren kopen? De kostprijs mag dan misschien wel een pak hoger liggen, je doet er wel langer over + het smaakt beter + je drinkt er minder van in aantal. Laat ons even van naderbij bekijken: volgens PP kost een Augustijn (33cl, 8%) 2,50 euro in de Defoo (voor Barbãr geldt precies hetzelfde als voor Augustijn), terwijl een pintje (Stella, 25cl, 5,2%) er 1,60 euro kost. Volgens de website van brasserie Lefebre, die Barbãr brouwt, moet je het alcoholpercentage beschouwen ten opzichte van het volume. Hieruit volgt dat je voor Augustijn en Barbãr 33 x 0,08 oftewel 2,64 cl alcohol hebt. Voor Stella is dit 25 x 0,052, oftewel 1,30 cl alcohol. Dit betekent dat de zwaardere bieren ongeveer 2,03 keer meer alcohol bevat dan een gewone pint. Dit betekent ook dat als je twee pintjes drinkt (50cl, aan 5,2% alcohol, of dus 50 x 0,052 = 2,6 cl alcohol), je nog minder alcohol in je lijf hebt dan wanneer je 1 zwaar bier drinkt van 33cl aan 8%. Eén Augustijn of Barbãr weegt dus zwaarder door dan twee pintjes.
Nu kijken we ook eens naar de kostprijs. Hier vinden we dat de kostprijs per cl Stella 0,064 euro is terwijl deze voor Barbãr en Augustijn 0,076 euro bedraagt. Als we nu de prijs/kwaliteit verhouding zouden nemen (de verhouding kostprijs per cl en hoeveelheid alcohol in cl) zien we dat 0,049 (=0,064/1,3) voor Stella groter is dan 0.029 voor Augustijn en Barbãr. We mogen echter niet vergeten dat 1 Augustijn/Barbãr gelijk is aan ongeveer 2 pinten, wat betekent dat we die 0,049 voor Stella nog moeten delen door 2. Zo bekomen we uiteindelijk 0,025 voor Stella.
Conclusie: de prijs/kwaliteit verhouding voor zwaardere bieren is hoger dan voor Stella. Men doet er dus beter aan om zwaardere bieren te drinken op café. Tenminste, als je het zo bekijkt als ik hierboven. In realiteit liggen de kaarten anders natuurlijk: de 'goesting' van het moment, zowel qua persoonlijke stemming als qua smaak, is vaak allesbepalend. Wat u ook denkt, laat het mij vooral weten! Hou u dus niet in om de poll links in te vullen!
Onderstaande cartoons zijn van de huiscartoonist (KAL) van The Economist en komen uit de editie van 7 en 14 maart. Zoals je kan zien wordt in het eerste cartoontje de band tussen de Angelsaksische landen weergegeven, in vooral de kwade dagen. Drie échte oorlogen passeren de revue, en één symbolische. Vier keer een andere vijand. En mij lijkt het dat de vijand in de laatste 'oorlog' het moeilijkst te bestrijden is. Men ziet ze namelijk niet. Bijgevolg is het ook de eerste vijand die de VS en de VK (en vele anderen) aan het zinken brengt. Daarom ook het tweede cartoontje dat zegt dat een gecoördineerde aanpak tussen de G20 landen (en bij uitbreiding: alle landen) nodig is. Dat is trouwens ook mijn mening, want wat we zeker niet willen, is die verdomde onderste vis gelijk geven!
Sinds deze week speel ik samen met enkele anderen een online (Amerikaans) beursspel waarbij het de bedoeling is om zo een hoog mogelijke return te bereiken binnen een bepaalde tijd. Virtual Stock Exchange is de naam van het spel. Intreden is mogelijk op elk moment. Ikzelf heb me deze week als voorlopig laatste ingeschreven, waardoor er nu totaal zeven spelers zijn binnen onze groep, 'The Bandits'. Iedereen krijgt als startkapitaal 100 000 dollar die vrij kan belegd worden op de Amerikaanse beurs. Daarnaast is er nog de mogelijkheid om tot 100 000 dollar te lenen, maar hierop wordt er uiteraard een fikse rente aangerekend.
Het grappige is nu dat ik na een viertal dagen spelen aan de leiding sta met een ruime voorsprong. Puur geluk uiteraard, maar toch plezant. Uiteraard besef ik ook wel dat het tij snel kan keren, zeker in de huidige beursomstandigheden. Aandelen zijn behoorlijk volatiel met als gevolg dat er in de tussenstand behoorlijk van plaats wordt gewisseld. Zo startte ik de eerste dag met een zwakke -8% ongeveer: wist ik veel dat het 20 minuten duurde vooraleer een transactie doorging!? Na de tweede dag echter (met een goeie +9%) stond ik reeds 2e. De 3e en 4e dag waren ook goed en kon ik afsluiten als 1e. Nog 80 dagen te gaan op die 1e plaats en dan is het boeltje binnen. Er staat met andere woorden nog niets vast. Tenzij als ik natuurlijk nu al mijn aandelen zou verkopen en alles in cash zou aanhouden. Je mag er toch van uitgaan dat er bij ons, een groepje amateurs, niemand boven de 9% positieve return zal eindigen?
Maar nee, zoiets zou ik natuurlijk nooit doen. Dan is namelijk alle pret er gewoon af. Het blijft ook maar een spel uiteraard. Jammergenoeg eigenlijk, want 9000 dollar winst in vier dagen tijd is zeker niet slecht!
Zoals gisteren voorspeld was de wedstrijd tegen Klakmolen geen makkie. Einduitslag: 2-3 voor CSB. Op een moeilijk bespeelbaar veld (wegens te klein) konden we pas met het nodige geluk voorbij een sterke tegenstander raken. Het belangrijkste echter is dat de 3 punten binnen zijn. Op naar de volgende match!
Zaterdag is traditioneel de meest sportieve dag van de week. Ook vandaag is het weer zover. Vooreerst gaan kijken naar de koers die door mijn dorp raast (Driedaagse van West-Vlaanderen) om daarna dan zelf mijn wekelijkse match te voetballen. Zelf heb ik zo het gevoel dat de wedstrijd van vanmiddag niet makkelijk zal zijn. Dit geldt zowel voor de wielrenners (altijd moeilijk om in Vlaanderen te koersen met die wind en smalle wegen) als voor mezelf en mijn teamgenoten.
Ikzelf voetbal bij CS Barbãr, een gezellig ploegje actief in de 4e afdeling van de VZW Amateursport regio Brugge. Stelt dus helemaal niets voor in vergelijking met bepaalde situaties in de huidige actualiteit. Ik moet wel vermelden dat we het niet vrij onaardig doen met een 1e plaats na 17 wedstrijden, en vooral met een 47 op 51 (nog niet verloren, en dus slechts twee maal gelijkgespeeld). Waarom dan uitroepen dat het niet makkelijk zal worden deze middag? Het antwoord hierop is simpel: onderschatting uiteraard. Als leider, in om het even welke competitie en op om het even welk niveau, heb je steeds te maken met dubbelgemotiveerde tegenstanders die niets liever willen dan dat je in het zand bijt. Begrijpelijk. De tegenstander van vanmiddag, De Klakmolen uit het pittoreske Ruddervoorde (tevens mijn dorp) mag dan wel in de rechterkolom staan, hun resultaten van de laatste wedstrijden mogen er best wezen. Gelukkig beseft CSB dit ook wel, en dit besef kan dan ook onze redding zijn. Een tweede probleem die het ons mogelijk moeilijk kan maken deze middag, is de afwezigheid van een keeper. Maar ook dit mag gerelativeerd worden, want we hebben reeds meerder malen gespeeld (inclusief goed resultaat) met een veldspeler in doel.
Och ja, ik schrijf deze dingen nu wel allemaal op, maar wie weet heeft dit tegen de avond allemaal geen waarde meer. Eenmaal je die voetbalbotjes aanhebt, de veters gestrikt zijn en je het leer aanvoelt, hebben woorden geen nut meer. Het is wat er op het veld gebeurt dat telt. Hopelijk swingen we.
Net gelezen op de website van Bloomberg dat voormalig FED-frontman Paul Volcker voorstander is van een scheiding tussen investment banking en het traditionele bankieren. Is dit een eerste vorm van de reregulering in het bankwezen, een onderwerp dat enkele malen ten sprake gekomen is tijdens de lessen onlangs, of is dit een simpele stap terug in de tijd? Als gewone student economische wetenschappen is het wat moeilijk voor mij om hier een betrouwbare en gefundeerde mening over te geven, maar ik kan er toch wel iets over kwijt...
De Glass-Steagall Act ontstond in 1999 te Amerika en liet daar het bestaan van conglomeraten toe. Dit betekent dat de toestemming gegeven werd aan banken om meerdere activiteiten tegelijk uit te voeren. Concreet komt dit er op neer dat een bank naast het traditionele bankieren (leningen toekennen en deposito's aanhouden) bijvoorbeeld ook verzekeringen toekent, beleggingsadvies geeft aan hun clienteel, bedrijven helpt bij hun eerste stappen op de beurs, of advies geeft aan bedrijven met betrekking tot fusies en overnames. De laatste twee opgesomde activiteiten zijn typisch voor een zakenbank (of investment bank). Dit toestaan van uitoefening van meerdere activiteiten ("functionele deregulatie" om het in een vakterm te zeggen) bestaat zoals eerder getypt slechts sinds 1999 in Amerika. In Europa (en dus ook in België) bestaat dit al heel wat langer.
Een mogelijk voordeel schuilt hem in de controle op de financiële instellingen, die ongetwijfeld strikter moet in de toekomst. Als een instelling slechts één activiteit mag uitoefenen, lijkt het mij makkelijker om die instelling te controleren. Een nuance hierbij is echter dat men in Amerika tot vóór het hoogtepunt van de financiële crisis (september-oktober 2008) relatief weinig gebruik maakte van de mogelijkheid om meerdere activiteiten uit te voeren. Het was pas nadat Lehman Brothers het gerechtelijk akkoord aanvroeg op 15 september 2008, dat de pure investment banks verdwenen in Amerika. Met andere woorden, de problemen zijn geboren in tijden waar men in de VS relatief weinig gebruikt maakte van onze Glass-Steagall Act. Heeft het dan wel nut om deze quasi teniet te doen?
Ik vermoed toch dat het antwoord hierop positief is. Zoals eerder gezegd, controle is het sleutelwoord. En om die controle goed te kunnen uitvoeren is transparentie vereist. En dat is iets wat ontbreekt bij banken. Ik herinner mij een taak die we eens moesten maken waarin we een aantal financiële ratio's van een drietal banken dienden te berekenen. Aan de hand van die taak moesten wij dan uitmaken in welke mate die banken al dan niet in gezonde toestand waren. Ik moet zeggen dat die taak wel vrij aardig lukte, maar gaandeweg werd mij ook duidelijk (iets wat onze professor zelf ook beaamde) dat het niet zo simpel is om het risico van een bank te analyseren. Een bank geeft wel bepaalde cijfers vrij, in hun jaarverslag bijvoorbeeld, maar dat is slechts een 'foto' genomen op een bepaald moment. Echte transparantie ontbreekt, waardoor het voor een analyst zeker niet simpel is om de risico's van een bank te bestuderen.
Ik besef zelf dat ik geen goed antwoord geef op de vraag gesteld in de eerste paragraaf van dit stukje. Ik vraag mij af of iemand dat wel kan, want is het niet de tijd die zal uitmaken wat nu precies de juiste maatregelen waren?
Bloggen. Dit is voor mij volledig nieuw. Eens zien wat ik hier allemaal kwijt kan en vooral, hoe lang ik het zal volhouden. Spannende tijden breken aan...
