05-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hallo allemaal, weer een berichtje uit India.

Ik begin me al stilaan een Indiër te voelen. Ik hoop dat dat snel weer over gaat, zeg. Want dit is wel niet het beloofde land.

Vandaag al weer om 7hoo opgestaan.

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Het is zo ver.

Vandaag ga ik de Taj Mahal te zien krijgen.
Ik ben al opgewonden als ik aan het ontbijt begin. Tot vier maal toe ben ik door mijn kamer heen en weer gelopen.
Heb ik alles? Heb ik niet teveel? Want we hadden een tip gekregen dat we niets mee naar binnen mochten nemen.
Dus alles moest in de broekzakken.

Om stipt 6hoo vertrokken we al. Onze driver was netjes op tijd.

Jongens, wat is het koud hier nu, zeg.
Ik voelde het al gisterenavond en vannacht in mijn bed. Ik heb deze nacht heel lang en dikwijls wakker gelegen, en gebibberd tegen de sterren op. Ik heb meteen dekens bij gevraagd. De bediendes moesten wel een beetje lachen, maar dat kon me niets schelen. Ik wil deze nacht wel wat warmer hebben, zeg.

De rit naar de Taj Mahal duurt niet zo lang, omdat ons hotel waar we verblijven eigenlijk redelijk dichtbij ligt.
Al snel merken we dat we daar niet alleen gaan zijn. Maar het valt eigenlijk nog wel mee.
We hebben de Westpoort als ingang gekozen, omdat deze ons het beste in de richting lag.

Nu maar even aanschuiven voor een ticket. 75O roepie voor de wit-neuzen (wij dus), en 10 roepie voor de zwarten. Eerlijk? Neen, vind ik niet, maar ja, het is zo. Wel grappig, zeg. Wat een verschil.

Na de nodige controles en aftasten, mochten we er dan toch in. Zouden ze hier misschien een oorlog verwachten dan?

Mijn hart begon steeds sneller en harder te slaan. Het kon weer niet vlug genoeg gaan voor mij.

Mijn eerste blik door de immens grote poort werd me al bijna fataal.
Emoties overvielen mij en ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik heb mezelf een paar keer in de wang geknepen, om te zien of dit wel allemaal echt was. Misschien was ik wel aan het dromen? Neen hoor, ik stond daar. Ja jongens, ik stond daar.
Wie had dit ooit verwacht? Dat ik dit mocht mee maken. Mooi zeg. Je kan niet geloven hoe dankbaar ik Anja daar voor ben.

Nu mis ik Anja wel heel erg. Zulke dingen wil ik toch zo graag met haar delen. Dat verdient ze ook. Maar zij verkoos om het nu nog niet te doen.

Mijn mond staat wijd open. En dat gaat zo nog wel een tijdje door. Want hoe dichterbij je komt, hoe meer je van die ongelofelijke details ziet. En dan pas zie je hoe groot en hij knap hij gemaakt is, zeg. Gewoon een meesterwerk. Niet moeilijk dat men dit een wereldwonder noemt.

Na een uitvoerig bezoek aan de Taj, worden we buiten alweer opgewacht door onze driver. Want we hebben hem voor de ganse dag ingehuurd. Hij is ook wel een toffe kerel.

Ons volgend bezoek is het Amberfort.
Dit heeft wel een meer dan sterke gelijkenis met fort dat we gisteren in de spookstad bezocht hadden. Zelfs onze gids, die we vandaag ook weer gevraagd hadden, en die ook zo maar eens even 200 roepie’s vroeg, vertelde vandaag bijna het zelfde verhaal. Eigenaardig toch, he.

Na ons bezoek aan het fort, staat de driver al weer te wuiven naar ons.
Wat een luxe om zo een vaste driver te hebben. Nergens geen problemen mee. Hij weet alles.
Konden we dat soms thuis ook maar eens hebben. Maar dat is wel wat duurder dan.
Vervolgens hebben we ons weer maar eens voor de leeuwen gegooid. Het verkeer getrotseerd, genoten van de verschrikkelijke views, en bijbehorende geuren.
Raar dat mensen zoals ik daar geld voor over hebben he…..

Volgende stop is Baby Taj Mahal.
Hier hebben we alleen maar wat rond gekeken. We hadden even genoeg van al die moskeeën.
Vervolgens zijn we maar op souvenierspad gegaan.
Geen probleem voor onze driver, want hij wil ook wel graag zijn graantje mee pikken.
Na weer even wat door de stad gecrost te hebben, zijn we op zoek gegaan naar een juwelier. Eentje die zelf juwelen maakt, waarin de beroemde steen “Black star of Agra” verwerkt word.
We kregen een mooie uitleg van die man daar. En dan komt het moment om te kiezen.
Maar het leukste moet dan nog komen. Het onderhandelen.
Ik heb voor Anja een hele mooie steen gekocht. Hij zit in zilver verwerkt.
Liefde en een gelukkig leven. Dat is de betekenis van deze steen.
De koning van de Taj Mahal heeft ook zo een steen aan zijn geliefde gegeven.
Dus waarom zou ik dat dan niet doen voor mijn prinses. Ik hoop echt dat ze er blij mee zal zijn.

We hebben vandaag ook iets gedaan hier, wat echt niet mag, en wat ook bijna niet mogelijk is.
We hebben gevraagd aan de driver of hij bier voor ons kon zorgen. Geen probleem, zei hij.
Ergens op een plaats gestopt en wij hadden direct bier.
Toen vonden we dat we maar ergens langs de straat in de zon moesten gaan zitten om dat op te drinken.
Onze driver kreeg zweetdruppels op z'n hoofd, en begon angstig in het rond te kijken.
Dit is dus niet toe gelaten in India. Ze mogen eigenlijk zelfs geen bier verkopen.
Hij heeft speciaal voor ons in het oog gehouden of er geen politie in de buurt was.
Ha ha, goed gedaan jongen. We hebben toch weer wat lol gehad.

Dan zijn we door gereden naar de andere kant van de rivier. Hier kan je genieten van de prachtige zonsondergang, die de kleur van het marmer van de Taj in een andere kleur doet veranderen. Heel speciaal. Ik heb er leuke foto’s van.

Dan hebben we maar een restaurant opgezocht. Het lijkt telkens dat het voor de obers de eerste keer is dat ze hun werk doen.
Zes man rond je tafel. Eentje om de borden goed te zetten. Een ander komt ze dan weer verplaatsen. Dan komt ene vragen wat je wil drinken, en loopt dan weer weg. Een andere ziet dat, en komt aan een andere persoon van ons vragen wat hij wil drinken. Dan komt de eerste terug om te vragen of het wel echt is, dat we nu drie pintjes moeten hebben. En zo gaat het nog een tijdje door. Leuk toch. Maar eigenlijk WIL IK EEN PINTJE.
We proberen er hier wat aan te doen. Maar ze willen het maar niet snappen.

En ik ga net niet lang genoeg hier blijven om ze het te leren denk ik, gelukkig ...

King Staf
Uit Agra naast de Taj Mahal.

Ps. Ik kreeg voor ik vertrok van iemand een tip, om toch maar een zaklamp mee te nemen, want de electriciteit zou om de haverklap uitvallen in de hotels.
En gelukkig dat ik er eentje bij heb. Want terwijl ik dit zit te typen, is hij al tweemaal uitgevallen. En dat was al bijna zo in elk hotel waar ik al geweest ben.
Trouwens, dit is al het vierde hotel.

08-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hallo, weer een berichtje.

Vandaag werden we al om 8h30 opgepikt aan het hotel. Het zou weer een hele lange reis gaan worden.

We reizen dan ook tegen een razend tempo door India, zeg. We willen zien ... veel zien en beleven. Maar ook best wel heel vermoeiend.

Al snel merk ik dat de natuur heel anders, mooier en groener begint te worden. Dat doet wel een beetje deugd. Geen nood hoor, de rotzooi en stank blijft evenzeer.

Toen we over een heel brede rivier moesten, stopte de chauffeur plots. Hij nam een geldstuk en gooide dit in het water terwijl hij een hindoeteken maakte. Dat schijnt geluk te brengen hier.

Het valt ook op dat het hier op de meeste plaatsen wel ietsje rustiger is om te rijden, ook een beetje een verademing. En zeker als je weer een uurtje of acht op de baan bent.

We rijden door een soort woestijn gebied. Hier zouden meerdere echte bendes verdoken wonen. Nu maar hopen dat we hier geen ongeluk maken. Dan zouden we een makkelijke prooi worden voor hun.

De staat van de wegen hier ... daar ga ik me maar niet over uitspreken. Je kan het vergelijken met wat we bij ons een heel zwaar cross-parcour zouden noemen. Je hotst van links naar rechts, en van boven naar onder. Je moet je goed vast houden of je vliegt met je snuit of hoofd tegen de venster. Geen moment rust.

We zijn deze middag eens speciaal in een Indische eettent gestopt voor de verandering. Dit viel best mee, en zeker de prijzen. Het kost hier maar een derde van wat ze elders vragen.

We komen uiteindelijk weer in een prachtig complex aan, met uitzicht op een grote rivier. Hier zijn allemaal lodges. Mooi, zeg. Ik heb weer een extra grotekamer, met zitkamer en al eraan.

We willen toch nog het kleine dorpje dat iets verder op ligt gaan bezoeken voor het avondmaal.

Bij het naar buiten gaan ziet de chauffeur ons, en vraagt hij ons waar we naar toe gaan. Spontaan biedt hij zich aan om ons naar daar te rijden en ons te gidsen. Dit kunnen we niet afslaan natuurlijk.

Eerst zijn we nog maar eens een fort gaan bezoeken. Dat was ook al een tijdje geleden, natuurlijk.  Ik had er alweer behoefte aan.
Neen, hoor. De forten komen me nu wel stilaan m'n oren uit!!

Vervolgens zijn we door gereden naar een zeer oude tempel. Deze was vlak tegen de rivier gelegen. Trouwens hij kleurde heel mooi op door het zonlicht van de ondergaande zon. Toe kreeg ik een plaats in het oog aan de waterkant die zwart zag. Jep, onze eerste crematieplaats gevonden.

Deze word nog steeds gebruikt. Het lichaam wordt hier helemaal verbrand. Echt alles wordt verbrand. Behalve de nagels. Die worden er achteraf uitgezocht door de familieleden, en dan samen met de as in de rivier gegooid.  Rare jongens toch, die hindoe’s.

Het was ondertussen al laat geworden. De chauffeur nodigde ons uit om samen met hem naar de gebedstempel te gaan. Het was vrijdag, en dan kwamen er heel veel mensen bidden, zei hij. Ja, dit kunnen we weer niet afslaan, he.

Na heel wat gedoe en poespas en ruzie-gemaak, mocht ik ook mee binnen. Ik had mijn camera bij en mocht er niet in van de oudste hindoe. Moest je hem horen lelijk doen tegen mij, zeg.  Ik werd dadelijk in bescherming genomen door onze chauffeur. Het was echt nodig.

Toen ging dat spel daar beginnen. Dit had ik nog nooit gezien. Die mensen werden gek toen het deurtje daar helemaal vooraan open ging. Ze begonnen te duwen. Dat kun je niet geloven. Ik kreeg haast geen adem meer. Ik werd bang ...heel bang ...echt waar. Onze chauffeur zag het. En greep meteen in. Hij heeft me in die massa vast genomen en zich helemaal rond mij gegooid. En zolang we moesten aanschuiven, heeft hij mij niet meer losgelaten.
Die mensen zijn gek. Die duwen mekaar de dood in om gaan te offeren.  Maar ja, zij zeggen: als je een goede karma hebt, overkomt je niets. Ik had blijkbaar geen goede karma, maar wel redelijk verstand, als je het mij vraagt.

Eénmaal en nooit meer! Wees daar maar zeker van.

Dit belooft voor Varanasi. Daar is dit jaar -net nu wij hier zijn-  het 12-jarige festival aan de gang. Dan komen al die pipo’s naar hier om te vieren en te offeren. Met wel honderdduizenden. Ik hoop dat we iets kunnen regelen dat we op afstand kunnen blijven, want anders ga ik toch passen, denk ik. Drukte….niets meer voor mij. Misschien als het veilig is wel. Maar hier…neen hoor, niets veilig.

'S avonds zijn we lekker gezellig gaan eten in het complex hier. Wat een prachtige locatie is dat. We hebben dan achteraf nog maar eens samen een lekker biertje gevat. Euh…. eentje? Ai, ik zal maar niet zeggen hoeveel. En die flessen zijn al zo groot.

Ik denk dat Anja al weet en hoorde hoeveel ik er op had. Want ik ben nog een tijdje samen met haar op het net geweest. Deze keer met beeld er bij.

Mooi toch, he. Dat internet. Anders zou ik ze nog veel meer missen, denk ik.

Dat was mijn dag weer. Niet min, he.

Tot morgen.

Staf uit Orchha in India.

08-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey,

Ondanks dat het gisteren heel laat geworden is, ben ik toch alweer heel vroeg wakker. Niet moeilijk hier, zeg.

Die mannen kunnen ook eens niets stillekes doen, he.
Altijd maar weer lawaai maken, en als ze iets zeggen, dan roepen ze.

Ik besluit om het deze voormiddag eens een beetje rustiger aan te doen. Ik heb wat rust nodig, dat begin ik te voelen.

Ik zou graag mijn blog een beetje bijwerken, en mijn foto’s een beetje in orde maken, speciaal voor iedereen die dit leest.

Ik ben er bijna drie uur mee bezig geweest en krijg dan maar een deeltje verstuurd. Dat is balen, zeg.  Maar we houden vol.

Ik besluit dan om toch nog een wandeling te maken langs de rivier. En hoop dan wat vogels te spotten.
Ik neem mijn grotere lens en vertrek op pad.

De wandeling langs de rivier was heel mooi, maar ik heb geen vogels gespot.

Wel mensen die zich kwamen wassen, en hun was kwamen doen. Mooi zeg. De eentje wast zich in het water waar de andere kledij aan het wassen is. Inclusief mondje spoelen en tandjes poetsen, hoor. Wat? Mooi? Deuh, bwha…

Om 10H30 hebben we afgesproken voor vertrek. Ditmaal nog meer het centraal India in. We rijden nu door het prachtige platte land. De natuur wordt steeds mooier. De temperatuur door de dag wordt als maar warmer. Maar…'s nachts wordt het alsmaar kouder.

De trip vandaag is in km niet zolang ... een kleine 200 km maar. Dat is eigenlijk niets voor zulk een groot land. Maar de tijd die we er over moeten doen ... dat is weer wat anders.

Er zijn plaatsen bij waar we een half uur doen over 1 km. Niet te geloven, he.

De wegen worden ook nog breder. Ze zijn op sommige plaatsen wel in iets betere staat. Maar wees gerust...ons ontbijt hoeven we niet te kauwen. Het wordt voor ons wel deftig gemixt. Shaky shaky boem boem, zeg maar.

Vandaag ook afscheid genomen van onze chauffeur. Dat ging snel, zeg. Ofwel wilde hij zo snel hij kon weer elders wat gaan verdienen. Ofwel hebben we hem niet genoeg fooi gegeven. Maakt niet uit. Ik vond dat ik genoeg gegeven heb.

Vanmiddag ook weer ergens gestopt voor een lunch. Ik was als eerste binnen, en had alvast plaats genomen. Ik werd dadelijk aangesproken door een Canadees koppel. Zij vroegen me of ik alleen reisde. Want dan stelde ze voor om met hen verder te reizen. Zij hadden toch al een auto en chauffeur. En andere keer misschien, lach ik hen nog toe.

We zijn nu weer in een prachtig hotel aangekomen. Zeer grote tuin, met een heel mooi proper zwembad. Ik ga nog niet zwemmen, denk ik. Ik rust nog maar even, er komen weer drukke dagen aan.

Seffens ga ik een fiets huren. Want morgen trekken we er de ganse dag op uit met de fiets. Op zoek naar de erotische tempels. Die schijnen allemaal afbeeldingen van de kamasutra te bevatten. Ik ben in ieder geval al benieuwd. Er zouden zo een 22 tempels zijn. Die ga ik toch maar niet allemaal bezoeken, denk ik.

Maar dat is voor morgen.

De temperatuur is hier nu zo een 25°. Dat is al netjes, he.

Ik ga me nu buiten even naast het zwembad op het terras zetten.

En er zal wel weer een pintje bij te pas komen, zeker.

Sorry Anja...ik heb er zin in. En ik begin wel weer terug met mijn dieet als ik thuis ben.

Het is heel moeilijk hier om dat te volgen. Ik doe er echt mijn best voor, hoor.

Met eten, let ik goed op. Maar af en toe een pintje of een colaatje. Ik weet anders niet wat ik hier moet drinken, hoor.

Je kan toch niet altijd water drinken, he.

'S avonds nog lekker gezellig gaan eten in het restaurant van het hotel. Was netjes en heel lekker.

En nu op tijd naar bed, want het is nodig. Ik ben moe.

Staf

09-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Erotiek met de fiets.

Tof he, zo een titel.

Kunnen wij ons echt niet inbeelden, wat je hier op die tempels te zien krijgt.

Ik heb eindelijk eens een rustige nacht gehad, zeg. Dat was alweer even geleden.

Ik was meer dan doodmoe gisterenavond. En ben dan ook als een blok in slaap gevallen.

De fietsen zijn gisterenavond al aangekomen. Zo dadelijk ga ik de mijne even inspecteren.

Want wie weet met wat ze ons hier op de baan sturen.

Oh ja, ik heb al enkele dagen zelf voor mijn ontbijt gezorgd. Zelf koffie gezet, koekje er bij, banaantje er bij.
Oeps, sorry dokter, sorry Anja.

Ik vind hier echt niets anders. Ik snak naar een bruine boterham met een stukje vlees of kaas ertussen. En de ontbijten in de hotels hier stellen ook niet zo veel voor. Althans voor mij dan toch niet. Alles is zoet, ofwel Indisch, en dat is dan weer veel te veel en te vettig en zwaar. We reizen heel veel, en dan kan dat niet.

Al om 9h00 gaan we van start met de fiets, op weg naar de erotische tempels.

Ik ben alvast heel benieuwd, zeg.

Mijn fiets is alvast heel goed in orde. Raar model, zo een Engelse hoogzitter met een smal stuur.

Ik lijk nu wel een echte Indiër.

Het wordt hier met de dag warmer. Vandaag kan ik spreken van tropisch. Ik denk dat het rond de 26 graden is.

Al na een paar km’s fietsen...lees: ons door het drukke verkeer van auto’s en vooral brommers, maar ook veel voetgangers, gewrongen te hebben ... ik leer het al een beetje, hoor... komen we al aan de eerste tempels aan.

Ik spot ze al in de verte. Ik wil natuurlijk alweer sneller gaan trappen, maar dat laat het drukke verkeer niet toe.

Wat een pracht, zeg. Maar ja, dat mag ook wel, na 25 jaar werken met ongeveer 16000 mensen.

Maar wat een vulgaire koning en volkje moet dat wel niet geweest zijn. Je moet die afbeeldingen zien. Zelfs sex met dieren vond hij ok voor zijn soldaten, als die lang van huis waren. Ik mag er niet aan denken, zeg.

Maar hij vond dat sex open moest zijn. En hij deed het om zogezegd de populatie wat aan te dikken. Er waren niet genoeg mensen in die tijd toen, zei hij.

Zal hij nu wel spijt van hebben, als hij kon zien wat er nu hier allemaal gaande is.

Ik heb alvast maar een handleiding van de kamasutra gekocht.
Hou u maar vast, Anja. Wat ik hier gezien heb, vergt nog wel heel wat training, hoor.

En wie weet, leer ik er misschien nog wel wat uit.

Verder hebben we dan maar weer onze eigen weg gevolgd. En zijn we maar weer eens de dorpjes in gefietst. En het blijft wederom heel spectaculair wat je dan allemaal te zien krijgt. Weer heel mooie, maar ook straffe dingen gezien. Die dingen kunnen wij gewoon niet begrijpen, gelukkig maar zeg.

Aan de waterkant is het altijd heel mooi, he. De één wast, de ander plast. Er zijn er die zwemmen. Een ander staat zijn tanden te poetsen, en dan zie je daarnaast iemand staan die zijn mond aan het spoelen is. Het is soms zo erg, dat ik me moest omdraaien om zelf niet te moeten overgeven. Niet te geloven.

In de namiddag hadden we een stop gehouden aan zo een Indische tent waar ze frisdrank verkochten. Een lekker koud colaatje van een halve liter gedronken voor 25 roepie. Ja, het moet niet altijd bier zijn, he! Sssst, niet doorvertellen, maar ze hadden geen bier, want anders…?

Dat is dan wel weer leuk, die prijzen.

In de meeste restaurants hebben we al lekker gegeten, maar de rekening….dat is altijd wel weer iets. Ze blijven proberen, he. Elke keer moet ik goed mijn rekening nazien. Want ze tellen altijd wel meer dan dat je genomen hebt.

Ik heb vandaag weer lekker spotgoedkoop gegeten. Voor nog geen 4 euro.

Dat ga ik alvast in België invoeren ... die prijzen dan, he.

Als we terug aan het hotel aangekomen zijn, ga ik lekker aan het zwembad zitten, met een heerlijke zelf gezette tas koffie. Daar staan jullie van te kijken, hé?! Moet kunnen, niet?

Vanavond gaan we terug in het zelfde restaurant iets eten. We gaan er te voet naar toe. Een goede training voor mij. Want de trekking komt er nu stilaan aan, he.

We hebben ons laten vertellen dat het vanaf nu alleen maar drukker, maar ook zeker mooier gaat worden. De richting die we nu uitrijden is Alahabad en Varanasi.

Hier is momenteel een festival aan de gang, dat maar om de 12 jaar plaatsvindt. Het festival heet “De Cumb”. Het duurt 56 dagen, en er komen meer dan 440 miljoen mensen naar toe. Hallo zeg, dat is 40 X België ongeveer.

YEAH, en net nu ik hier ben, dat is een meevaller. Dat ik dat mag mee maken.

Ik ga me alvast niet laten kopje onder duwen in de Ghanges. Ik heb al genoeg gezien. Maar onze vriend die onze begeleider is, gaat dat wel doen. En hij gaat het regelen dat we er bij mogen zijn.

Ik word wel met de dag zenuwachtiger, want de trekking komt er nu wel echt aan.

Dit is mijn jongensdroom, en voor mij het hoogtepunt van deze India - Nepal reis.

Ik heb vandaag vernomen, dat onze trekkers tenten gaan mee zeulen. Dus ik zal 5 nachten in een tent doorbrengen. Ik kijk er naar uit. Ze hebben me ook al verwittigd dat het koud zal zijn, iets meer dan koud nog. Ze spreken er van om donskleren mee te nemen. Ik moet nog wel een goede slaapzak gaan kopen, want die heb ik niet meegebracht. Maar dat zal wel lukken in Pokhara. Daar heb ik een afspraak met de Himalaya gids en porter. Porter, een mooier woord voor drager en sjerpa, he.

Ik zie eigenlijk heel veel rotzooi en ellende. Maar toch voel ik mij gelukkig dat ik dit nog mag mee maken. Ik voel me vereerd.

Bedankt familie.

Ik mis wel iedereen, vooral mijn Anja. Maar ik ga doorbijten. Ik voel me nog heel sterk.

Vanuit Khajuraho in India.

Staf

10-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey, weer een berichtje.

Vandaag weer een lange reis voor de boeg. De rit van Khajuraho naar Allahabad neemt een flinke tijd in beslag.

De reis zou wel eens een flinke 8hoo kunnen duren. Dat is weer een serieus eind, he.

We reizen naar een stad die voor Hindoes een zeer heilige betekenis heeft, Allahabad.

Hier komen namelijk drie heilige rivieren bij elkaar: de Ganges, de Yamuna en de mythologische Saraswati.

We hebben er uiteindelijk 9hoo over gedaan. Maar we zijn aangekomen. We zijn vandaag ook voor het eerst met onze nieuwe chauffeur op pad gegaan. Een man met ervaring, dat wel.

Maar hij raast als een gek door de straten heen. Ik voelde me zelfs een beetje onveilig bij hem. Maar het was even wennen aan zijn rijstijl.

Het is telkens weer maar rakelings dat hij het tegenliggend verkeer passeert.

Wat vandaag ook weer op viel was, dat de omgeving weer maar eens helemaal anders werd.

Eerst reden we door een gebied waar nog wilde tijgers leven. Er bevindt zich hier ook wel een tijger reservaat.

Het is hier wel een prachtig tropisch gebied. Ik zie ook heel veel kleine aapjes, zo maar wild in de natuur. Ze lopen gewoon het straat op. Je moet opletten of je rijdt ze de pan in. Een tijger heb ik niet kunnen zien. Misschien al maar goed ook.

We rijden nu van centraal India, noord India binnen. Wat een verandering is het toch wel weer.

Ik heb al veel gezien tijdens mijn reizen, maar dit….dat slaat alles.

We rijden door dorpjes die echt wel heel middeleeuws lijken, en dan overdrijf ik nog niet eens.

Maar de armoede en ellende is hier al het hoogste van al wat ik van India al gezien heb. Daar zijn geen woorden voor. 

En dan moet je weten dat dit stuk van het land het meest vruchtbare is. Het is het rijkst aan ontginning en het armst van bevolking. Rijk is hier heel rijk, en arm is hier heel arm.

Mosterdzaadjes, tarwe, rijst, mambo oogst. Het is er allemaal, en veel ... heel veel. Ik wist trouwens niet dat mambo bomen zulke grote bomen waren. Weer wat bijgeleerd, zeg.

We naderen Alahabad. We merken het al. Naar aanleiding van het festival, “The Cumb”, in de Ghanges, is het hier een komen en gaan van wagens, tractors met beestenwagens vol mensen geladen. Bussen, zo veel heb ik er nog nooit bij mekaar gezien. Bussen, ja dat is een groot woord he. Het is een vervoer middel waar heel veel mensen in gaan. Maar bussen, dat is nog iets anders. Je gelooft weer je eigen ogen niet.

Zulk een grote volksverhuizing heb ik nog nooit gezien. Zelfs niet op oorlogsbeelden die ze op TV vertonen.

Er zijn gisteren al 36 doden gevallen, toen een brug die over een spoorweg liep, doorzakte omdat ze er weer met veel te veel mensen opstonden. Ze leren het niet, he.

Ik spreek nu echt niet van honderdduizenden, maar van miljoenen mensen. Het is een mierennest. Overal staan honderden bussen en vrachtwagens geparkeerd. En de mensen kamperen er gewoon rond heen. En dat met heel weinig luxe. Soms zelfs met niets. Gewoon in wat vodden dekens gerold en dan maar op de grond liggen. Te gek gewoon.

Het verkeer loopt weer helemaal vast. Hier en daar probeert een politieagent met stok, het wel in banen te leiden, en wat orde in de zaak te brengen, maar dat lukt niet.

Onze chauffeur probeert een wagen voorbij te steken, en onmiddellijk vliegt zo een agent met een stok naar onze auto toe. Hij wil slaan, maar dan ziet hij dat we buitenlanders zijn. En houdt hij zich snel in.

We zien de mensen in hordes over de bruggen lopen. Het lijkt wel een kolonie mieren. Nog nooit heb ik zo een massa mensen bij elkaar gezien, gigantisch zeg. Kleren met de gekste kleuren hebben ze aan. En de meeste dragen dan ook nog eens een grote tas met zich mee. Met droge kleren in, denk ik.

Er zijn er ook veel die dan nog heilig water van de Ghanges mee naar huis sleuren in zo een grote water bidon om hun hoofd. Je moet dat zien. Ongelofelijk en meteen ook een angstaanjagend gezicht.

Met moeite kunnen we ons een weg banen naar het hotel.

Zelfs hier rond het hotel, waar ook een grote tempel aanwezig is, hebben zich duizenden mensen gehuisvest. Ze brengen ook hier de nacht door in open lucht. Wat een geloof hebben die toch, zeg.

Ik ben hier ook een beetje ongerust. Maar ik zit toch veilig in het hotel.

Ik ga nu slapen, want die doop morgen van Pralat Sing, onze begeleider, die wil ik voor geen meter missen.

Zou ik dan misschien zelf ook eens kopje onder gaan in de Ghanges?

Ik weet het nog niet. Ik twijfel. We zien wel.

Vanuit Alahabad.

Staf

11-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

De onderdompeling in de Ghanges.

Vanmorgen al om 8h30 vertrokken naar Alahabad. Dat is een heilige plaats waar drie rivieren samenkomen. Dit is dan ook de plaats waar zij willen ondergedompeld worden.

Prelad Sing, mijn Indische contactpersoon wil natuurlijk deze onderdompeling mee maken. Ja, welke hindoe niet eigenlijk. Nu nodigt hij mij uit, om dit samen te beleven. Een unieke kans. Het geluk zit me mee. Juist nu hier in India zijn, en dan dit alles vanaf de eerste rij mogen gaan meemaken. Hier kan ik geen nee op zeggen. Hij vertelt me ook al dat er heel wat meer zal te zien zijn. Ik kijk er al naar uit.

Eenmaal in Alahabad aangekomen, begint de kermis. Dit moet je zien en meemaken. Hier zijn geen woorden voor. Je gelooft niet wat je ziet. Rock Werchter (de omvang hiervan dan), verdwijnt hier gewoon in het niets. Dit is wel een 100 keer groter festival. En eigenlijk, nog zo slecht niet geregeld .... als je de chaos er bij neemt.

Zij zien die chaos niet hoor, voor hun is dat maar normaal.

Drie kwartier moeten we lopen, vooraleer we ongeveer op de plaats zijn waar het allemaal zo een beetje gaat gebeuren. Het verveelt wel geen moment, want je weet toch niet waar je eerst moet kijken.

Al die mensen zijn uitgelaten. Iedereen baant zich een weg door al die drukte heen.

Respect? Begrip? Wachten? Dat kennen ze hier allemaal niet. Als je stopt, of er staat een rij stil, beginnen ze als gek gaan te duwen. Kan je je dat voorstellen. Wij hebben een goed karma…kan goed zijn, zeg ik, maar ik heb vrouw en kinderen in België, en die wil ik heel graag terugzien.

Maar ja, ik stop toch, want ik wil dit allemaal fotograferen.

Rond de Ghanges zijn allemaal dorpjes gebouwd van tentjes en tenten. En elke tent is voor hun een heilige tempel. Probeer er geen voet in te zetten met schoenen of slippers aan, want dan heb je ruzie. Dan brullen ze gewoon hun longen uit hun lijf.

Iedere hogere in rang of goeroe, probeert je in zijn tempel ... lees tent ... binnen te krijgen. Daar staan ze dan, in hunne flikkie, helemaal met as ingesmeerd. Echt wel een gek gezicht, hoor.

Hey mister, please come, which country?

Dat zijn hun lokwoorden. Ik trap er in, ga binnen en laat me zegenen met hun asse.

Wat hij allemaal zegt? Dat weet ik niet. Want hij is zo stoned als een aap.

Dan vervolgen we onze weg naar het water. Nu en daar gaat het gebeuren. Je ziet dat Pralad zenuwachtig wordt. Hij wil dit graag. Dat had hij mij al verteld. Hij is gespannen.

We moeten nu een bootje nemen, dat ons naar de heilige plaats brengt. Het is ergens midden in de ghanges. Die voor dit festival trouwens een beetje droog gelegd is.

Eénmaal daar aan gekomen, twijfelt onze Indiër geen moment. Hij kleedt zich uit, en springt in het water, zodat hij kan ondergedompeld worden.

Nu is het jou beurt, roept hij mij toe, en doet teken dat ik moet komen.

Even twijfel ik. Maar dan komt mijn gezond verstand naar boven, en hou ik me in.

Wat ik toen allemaal dacht, dat wil je niet weten. Maar ik ben in geen geval dat water in gegaan.
Sorry, een volgende keer misschien. Dat is binnen 12 jaar.

Echt uniek, deze ervaring. Een voltreffer voor mij.

Vanuit Alahabad in India.

Staf

12-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Weer heel vroeg wakker geworden vanmorgen. Ik heb eigenlijk nog geen enkele keer goed en lang geslapen. Ik mis echt Anja wel hoor. Het blijft toch moeilijk zo alleen slapen, als je dat niet gewend bent.

Al om 9h00 vanochtend waren we op pad. Weer maar eens die zandbak ingetrokken, want dit deel van India is echt wel erg. Een zandbak en allemaal off-road wegen. We hotsen van links naar rechts en boven naar onder. Geen moment kan ik me los laten in de auto, of ik vlieg tegen het raam.

Ik heb deze laatste dagen al meer zandstof gevreten dan in mijn  heel leven, denk ik.

Onderweg stoppen we zodat ik wat banaatjes kan kopen. Ik ben heel even onvoorzichtig en heb niet zo goed het verkeer in de gaten. Eén of andere gek rijdt me gewoon bijna omver. Hij doet geeneens moeite om mij te ontwijken of te stoppen. Hij geeft nog gewoon extra gas bij. Idioot, roep ik hem nog toe. Ik kan gelukkig nog net aan de klap ontspringen. Het scheelde echt geen haar. Ik was er niet goed van en zag zo bleek als krijt. Ik moest echt naar adem snakken. Zo was ik geschrokken.

Ik heb het nu voorlopig wel gehad met India en die Indiërs.

We zetten onze tocht verder naar de startplaats van de boottocht. Onderweg komen we voor een spooroverweg te staan waarvan de slagbomen dicht zijn.

Niemand of niets houdt zich hieraan natuurlijk. Elk voertuig dat onder de slagbomen door kan, doet dan ook gewoon. Toch een rare gang van zaken hier, hoor.

Ik begin nu toch een beetje naar beschaving te snakken. Ik ben het "onbesnutste" een beetje beu. En iedereen vraagt maar geld, en elke verkoper en barman probeert zijn eigen graantje mee te pikken. Alsof ik een melkkoe ben. Dat zijn wij toch helemaal niet gewend.

Ik hou me sterk, maar nu kreeg ik het toch even moeilijk, zeg.

Allee Staf, zeg ik tegen mezelf, kom op jongen, doorgaan. Ik kijk nu maar even uit naar de boottocht. Misschien maakt die wel weer heel veel goed.

De trein, of iets wat er moet voor doorgaan, komt er aan. We kunnen doorrijden nu. Oef zeg, bijna 20 min stil gestaan.

De boottocht valt best mee. Alleen is het er warm op. De zon brandt op mijn hoofd en gezicht. We zitten in de vlakke zon.
Ja Anja, ik weet het. Had ik maar weer geluisterd naar jou. Dan had ik nu mijn pet bij gehad met een zonnewerend nekstuk aan.
Jammer, ik mis het echt wel. Gelukkig heb ik nog een sjaaltje bij me, en kan ik dit over mijn hoofd doen. Zo ben ik toch een beetje beschermd. Want mijn neus heeft al prijs.

Al snel zie ik mijn eerste crematie z'n gang gaan. Heel raar. Jammer, maar men vraagt me om geen foto’s te nemen. Men roept het mij toe. En toch ga ik het morgen wel doen. Waarom ook niet.

Ook zie je allerlei kleurige dingen langs de oever van de Ghanges, hoor. Mensen die de was komen doen.

Ik zie ook wel verschillende kadavers van heilige koeien liggen, half vergaan. Dat is weer minder natuurlijk. Gelukkig staat er een klein briesje en ruiken we de kadavers niet.

Wanneer ik de eindbestemming van mijn boottocht spot, merk ik het al dadelijk. Varanasi, de heilige stad. Ja, kan best wel zijn, maar ook de smerigste die ik al gezien heb. Ik dacht nu alles gezien te hebben, maar nee hoor. Dit is nog erger. Dit slaagt alles. Dit is de grootste ellende die ik in mijn hele leven al gezien heb. Dat mensen zo kunnen leven. Hier leven volgens mij de armsten der armen. Ik zie hier ook opvallend veel zigeuners. Die leven in zelfgemaakte open tenten. Je gelooft weer niet wat je hier ziet.

Ik heb het nu wel echt gehad met India. Nog één dag en dan vervolgt mijn reis verder door naar Lumbini. Dat is al Nepal.

De trekking komt nu wel echt dicht bij. Ik word met de dag zenuwachtiger.

Weer een mooie jongensdroom die in vervulling gaat gaan. Dit houdt me sterk. Hier doe ik het voor.

Kom op Staf gaan jongen. Volhouden, de Himalaya komt er aan.

Zo ik ga nu slapen, want morgen vroeg vertrek ik al om 5h30 voor een boottochtje op de Ghanges.

Ik ga de zonsopgang en ondergang bekijken vanaf de Ghanges.

Daaag

Vanuit Varanasi, India

Staf

13-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Zonsondergang en -opgang in de Ghats.

Eerst en vooral een fijne Valentijnsdag voor iedereen die hier mijn verhalen komt lezen. En dan vooral eentje voor Anja en de kids.

Vanmorgen al stipt om 6h00 vertrek ik met een gids naar de Ghats. Er zijn er zo'n 48 hier, in de heilige stad Varnasi, die tevens de oudste stad ter wereld blijkt te zijn.

We zijn hier weer niet alleen. Dat valt me al dadelijk weer op.

Want bijna al de mensen die naar de “Cumb”  gaan in Alahabad, reizen dan meteen door naar hier, Varanasi. Met z'n duizenden lopen ze in groepjes, gepakt en gezakt, al zingend en roepend naar de heilige Ghanges toe. Wat een spektakel zeg. Ik krijg eerst een kleine uitleg, en daarna vertrek ik met een bootje de Ghanges op. Prachtige foto’s ga ik hier kunnen nemen. Dat zie ik al dadelijk.

Maar ook zie ik hier al meteen het vuilste en smerigste van wat ik al gezien heb hier in India. Vies, heeeel vies.

Ik krijg geen lucht. Ik wil hier weg. De mensen beginnen ook hier weer spontaan gaan te duwen als het niet snel genoeg gaat naar hun zin. Walgelijk is dit. Ze denken niet na! Maar ja, hun karma helpt hen wel.

Als ik eenmaal op het water ben, gaat het alweer een beetje beter. Hier heb ik mijn persoonlijke ruimte weer.

Er zijn ook goede dingen om te vertellen. Ik heb geluk; er hangt vandaag geen mist.

Ik zie dan ook de zon opkomen; wat een zicht, zeg. Gewoon uniek en prachtig. Ik krijg er kippenvel van. Wat een uitzicht hier op de Ghanges.

Ik zie duizenden mensen die er hun onderdompeling komen doen of er een bad komen nemen. Heel indrukwekkend is het.

Ik laat me nu doorvaren naar de aanlegplaats. Onderweg spot ik al de eerste lijken die naar de Ghats gebracht worden. Ze zitten ingewikkeld in een soort blinkende stof. En ze worden op hun schouders gedragen. Ze gaan er mee naar de oever, dompelen dan het lijk eerst onder water, en vervolgens besprenkelen ze het met het heilig water. Dan gaan ze er mee naar de brandstapel en verbranden het.

De geur van het verbranden valt mee. Er wordt zo veel van iets anders aan het vuur toegevoegd, dat je de rest nog niet meer ruikt.

Ik laat me aanmeren aan één van de grootste verbrandingsplaatsen. Het ligt hier vol met hout.

Al snel zien we weer mensen afkomen met een lijk. Ik word uitgenodigd om een ceremonie bij te wonen. Dit wil ik wel eens meemaken. Ik mag wel niet fotograferen; dat wordt me uitdrukkelijk gevraagd. Het is interessant. Tot ineens die toffe meneer over geld begint te zeuren. Hij heeft het over een donatie. Ik geef hem wat geld, maar dat is blijkbaar niet genoeg voor hem. Wanneer is het wel genoeg, als je zo maar iets geeft, he? Hij blijft aandringen, maar ik word boos, heel boos.

Opeens mag ik wel foto’s nemen, maar ik moet er dan wel 1000 Roepies voor betalen. Spreek ik hier nu nog over godsdienst? Of is het misschien, zelfverrijking?

Ik ben nu echt boos en wil hier weg. Die man houdt me tegen. Nu word ik echt kwaad en scheld hem uit. En dan opeens, moet ik daar weg. Ik ben er niet meer welkom. Geen probleem, jongen, hoe sneller weg, hoe liever.

Ik merk dat ze nu onder mekaar woorden hebben. Want de één wou het toe laten om foto’s te nemen, en een ander probeerde er zo meer geld uit te halen. Spreek ik nu eigenlijk nog over een godsdienst? Ze proberen me zelfs nog terug te roepen, maar ik weiger dat en loop weg.

Mijn tocht gaat nu verder door een aantal zeer kleine steegjes. Hier hangt een geur ... dat wil je niet weten.

Ik kokhals en kan het niet meer houden. Ik moet overgeven en het stopt niet meer.

Ik loop er weg zo snel ik kan. Ik weet het nu zeker. Ik heb het hier wel gehad. Ik wil nu alleen nog naar mijn hotel. Ik wil me opfrissen.
Laat me verder met rust.

Ik ga dan toch maar ontbijten. Daarna ga ik op zoek naar een internet café. Want in de hotels is het internet maar bagger.

Rond de middag besluit ik om het moderne Varanasi eens gaan op te zoeken. Ik neem een ritska en laat me tot daar voeren. Dit is een hele verademing, zeg. Totaal anders. Vaste prijzen, geen gezeur voor fooien. Proper eten en fatsoenlijk, proper geklede mensen. Ik kuier hier de ganse namiddag maar wat rond.

Dan laat ik me maar terug naar het hotel voeren. De fietser probeert om ook z'n graantje mee te pikken, maar dat laat ik niet gebeuren. Ik zeg hem kordaat: naar het hotel of niets. Hij gaat akkoord. Onderweg haalt de arme man een euro uit z'n zakken en laat me deze zien. Hij vraagt me of ik die munt ken.

Natuurlijk ken ik die. Dan smeekt hij mij bijna om deze munt om te zetten in Roepies. Natuurlijk zeg, waarom zou ik dit niet doen. Hij is zo blij en dankt me uitvoerig. Jij bent een goed mens, zegt hij nog. Jij hebt me heel goed geholpen. Welke idioot geeft die arme man nu een Euro? Daar kan hij niets mee doen; niet mee kopen daar. En omwisselen ook niet!

Vervolgens word ik nog aangesproken door het hotelpersoneel, met de vraag of ik mijn zonnecreme niet wil verkopen… … Raar he.
Neen hoor, dat doe ik niet, zeg ik hem, want ik reis door naar Nepal. En daar zal ik die meer dan nodig hebben. Wat een avontuur weer, zeg.

Om 17h00 heb ik weer een afspraak met een gids.

Hij zou me de stad, de avonddrukte en de avondceremonie laten zien van op de Ghanges. Ik ga terug naar de Ghats. Om te kotsen? …neen hoor, ik hoop het niet.

Ik rijd nu met een ritska door de stad. Het is nu nog eens zo druk als vanochtend.

We gaan ook nu weer een boottocht doen. Deze is bijna niet te doen van de muggen op het water.

Op de oevers van de Ghanges is het nu nog drukker. Je ziet van ver al de vuren die ze aansteken voor de verbranding. Ik tel er al snel 12. Heel speciaal, zeg.

Dan wil ik terug naar het hotel. Ik word gek van al dat getoeter en geroep. Ik kan er niet meer tegen ... ik wil hier weg.

Ja ja, mijn laatste avond in India gaat beginnen. Zo ver zijn we al. Ik kom binnen 14 dagen nog wel voor twee dagen terug naar Dehli, maar nu ga ik eerst naar het dakterras. Ik drink hier nog twee pilsjes en ga dan maar m'n bedje in. Want voor morgen staat er een flinke reis voor de boeg. Ik ga zeker 9 uur in de auto moeten zitten, dus mijn rust zal welkom zijn.

Vanuit Varanasi in India.

Staf

14-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Al om 7h00 vanochtend vertrek ik voor een heel lange reis naar Lumbini in Nepal.

Het komt wel erg dichtbij nu, he...de Himalaya!

Ik word nerveuzer met de dag. Het lijkt wel of ik een examen moet gaan doen, zeg.  Waarom, dat weet ik niet. Natuur, zeker?

Onze Indische driver rijdt ons als een gek door India. Tot 2 x toe hebben we een kleine aanrijding.  Maar dat deert hem niet.
Hij trekt zich dat geeneens aan. Blijkbaar is zijn karma vandaag dan toch niet zo in orde.

Ik ben blij dat we straks afscheid nemen van hem. Eénmaal aan de Nepalese grens komt er een andere auto en driver aan.

Onderweg gaan de wegen en de dorpjes van kwaad naar erger. Nu geloof je je eigen ogen niet meer. Het is nu echt wel heeeel erg, hoor. Hoe willen of kunnen mensen in zo een rotzooi leven in godsnaam? Ik ben blij dat ik India verlaat.

De rit is zwaar vandaag. We krijgen geen moment rust.

Eenmaal aan de grens aangekomen, stopt de rikska al bij mij. Mijn bagage wordt er op geladen en dan moet ik te voet de grenspost over steken. Raar he….

Na een hoop formaliteiten ingevuld te hebben, mogen we te voet verder naar de volgende grenspost.

Na op 2 plaatsen weer een hoop papierwerk in orde gebracht te hebben ... dat vinden ze wel fijn hier al dat papier werk ... kunnen we te voet verder naar ons volgend vervoermiddel. Het valt mee. Het is een Toyota cruiser, en de driver valt ook wel mee.

Hij rijdt alleszins al een heel pak rustiger en kijkt beter uit wat hij doet.

Het valt me dadelijk op dat het landschap en de omgeving nu wel heel hard veranderd. Het wordt mooier en properder, zeg maar.

Bergen zie ik nog niet. Er hangt wat nevel. Het weer is hier eigenlijk niet zo goed.

Het is hier ook een stuk rustiger op de wegen als in India. En het getoeter….dat mis ik al helemaal niet. Ik ben echt blij dat het wat rustiger is. Ik begin me ook al een beetje beter te voelen.

Ik heb vandaag al een inkomkaart gekocht om de geboorteplaats van Boedha te bezoeken. Dat hoef ik morgen al niet meer te doen dan. Want ik wil die tempel heel vroeg in de ochtend al bezoeken.

Lumbini is dan ook de geboortestad van Boedha.

Zo, eerst morgenvroeg nog deze tempel. En dan op naar de Himalaya. Weer een rit van een achttal uren, hoor. Ik word het nog gewoon.

YEAH Himalaya…..ik kom er aan hoor.

Vanuit Lumbini in Nepal.

Staf

15-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Van Lumbini, de tempel, naar het mooie Phokara. Heel
mooi gelegen tussen de bergen aan een meer.

Al om 7hoo vertrekken we weer aan het hotel. Want ik wil eerst die tempel nog gaan bezoeken.

Het zal een rit worden van 8hoo. Maar ze belooft mooi te worden, heel spectaculair, slingerend over smalle bergpassen.

De geuren, lees het stinken, zijn hier al een heel stuk beter. Het is zelfs al bijna weg.

De tempel met de geboorteplaats van Boedha was weer uniek. Ik heb wat geld gegooid naar een steen op de plaats waar hij geboren is. Dan mag je een wens doen, en heb ik ook zeker wel gedaan.

Dan zijn we maar aan onze mooie, lange prachtige rit begonnen naar Phokara.

Wat een verademing, zeg! Vergeleken met India, lijkt dit wel een paradijs.

Prachtige rivieren komen in mijn gezichtsveld.

En dan , ja….dan is het zo ver. De Himalaya komt in zicht.

Hier deed ik het voor.

Kan weer mijn tranen niet bedwingen van emotie en geluk.

Ik voel me nu in mijn nopjes, maar dan begint het punt ... donkere wolken pakken zich samen ... het begint te regenen .. hard te regenen. Ik ben stil, heel stil.

Wat nu, vraag ik mij af?

Rond 16.30 komen we al in Pokhara aan en al dadelijk krijgen we het slechte nieuws te horen.

Geen trekking!! Het weer is te slecht, te gevaarlijk. Ik dacht dat ik door de grond zakte. Wat een teleurstelling!!!

Onmiddellijk begint mijn Indische begeleider in het rond te bellen. Om 17.00 uur zal er een crisisvergadering volgen.

Daar worden we gebrieft over hoe de toestand momenteel is in de bergen.

Slecht ... heel slecht ... heel veel sneeuw, ijsvorming en slipperig. Toch krijg ik groen licht, maar ik moet wel zelf beslissen...dus zelf de verantwoordelijkheid nemen. Wanneer ik 'yes' zeg, waarschuwt hij mij om warme ... heeeeel warme kleren mee te nemen. Oke, yes, zeg ik, ik ga ervoor.

Het gaat gebeuren nu. Onmiddellijk schiet ik in actie. Ik moet toch nog wel wat extra gaan kopen, want veel van wat ik nodig had voor de bergen, had Anja in mijn tas gestopt, maar ik vond dat te veel ... overbodig... dus ik gooide dat er weer uit.
Hoe dom kan ik toch zijn om niet naar mijn Anja te luisteren.

Vooruit, op naar de winkel ... die zijn er zat hier.

Pokhara is dan ook een echt backpackers-oord. Ik koop warm ondergoed en vergeet ook zeker geen Nepalese muts te kopen.

Deze gaat dadelijk op mijn hoofd, want ik bibber nu al uit mijn vel.

Zou het dan toch zo erg zijn?

Yes, nu de rugzak klaarmaken ... spulletjes pakken, batterijen laden, en dan mijn bed in ... hier in die koude kelder, voor een goede nachtrust. Die zal ik nodig hebben, zegt men.

Ik ben nerveus, maar voel me goed en sterk. Mijn jongensdroom gaat in vervulling. Dank aan iedereen die dit mogelijk gemaakt heeft.

Staf vanuit Pokhara.

16-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Laatste voorbereidingen voor de trektocht.

Ik ben al heel vroeg wakker en ga meteen aan de slag. Het lukt aardig, ik heb dan ook al iets of wat trekkerservaring.
Ik wacht op de jeep die me naar Birethani zal brengen. Daar is het startpunt.

Wanneer ik in Birethani aankom, regent het weer pijpenstelen. Het bliksemt en dondert tegen de sterren op. Ik twijfel of het wel verstandig is, om te starten. Maar ja, het is een droom ... wat kan me nu nog tegenhouden.  
De gids overtuigt me en spreekt me moed in. En dan ... yes! ... het startsein wordt gegeven en we zijn weg!! 

De gids en drager voorop. Het gaat goed. Het stopt zelfs even met regenen. Na een uurtje stappen begint het weer ... regen regen regen ... We zijn in een eettent even gaan schuilen. Regen, onweer, ... je kon duidelijk merken dat het gratis was daarboven!!

We besluiten om door te gaan. Nat, zijn we, tot op ons bloot vlees. En dan spreek ik nog niet over de temperatuur hier. Het is ongelofelijk hard. Ik heb al veel meegemaakt, maar dit slaat alles. Ik heb het nog nooit zo koud gehad! Ik draag 3-laags kledij en bibber nog uit mijn broek.

De lodge? Een tent was misschien beter geweest. Het lijkt wel alsof je gewoon buiten ligt. Ik wist dat de Himalaya hard was, maar deze koude is bijtend ... dag en nacht. Niets verwarming in de lodge, tot we zeggen dat we elders willen gaan eten, omdat het daar te koud is. Dan mogen we plots in de keuken gaan zitten, waar ze een piepklein vuurtje branden hebben. Zij vonden het nog lang niet koud genoeg om een vuur te maken.  

De wandeling was mooi. Af en toe zag ik al besneeuwde toppen. Het was zwaar, en zeker met die regen erbij.

Toch lekker gegeten en een lekker biertje gedronken. En dan ... die ijskelder in ... ik draag nu lekker warm thermisch ondergoed en mijn pyjama erover. Ik lig in een donsslaapzak en onder een extra donsdeken en ... ik heb het koud ... heeeeel koud!!

Vanuit Nepal, de Himalaya,

Staf

17-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Al heel vroeg weer wakker geworden ... van de kou natuurlijk ...

Ik kom er nu pas achter dat ik deze lodges geen handdoeken te vinden zijn. Fijn, hoor, ik wist weer nergens van.
Moet mij weer overkomen!

Electriciteit? Niet te bespeuren, dus scheren? Nee, vergeet het maar. Tot overmaat van ramp krijgen we bij het ontbijt te horen, dat er een grote grondverschuiving geweest is tijdens de nacht, vlakbij ... vanwege de zware regens. Er is nu nergens electriciteit, dus zitten we in het donker aan het ontbijt. Als ik me dan toch een beetje wil gaan opfrissen en mijn tanden wil gaan poetsen, beginnen de Nepalezen spontaan te lachen. No water!! Frozen!!! - 8 gradenC!!! Mooi, eh? Daar sta je dan. Ach ja, denk ik dan ... da's ook gemakkelijk en het is dan ook maar voor 5 dagen, eh!!

Ik wrijf me met m'n handen door m'n gezicht en door m'n haren ... zo moet het dan maar goed zijn en hop ... weer maar door!

Ik heb het koud ... bitter koud. Al de kleren die ik bij me had, heb ik aangetrokken. Maar ik heb nog koud.

Ik ben ondertussen ook ziek geworden. Ik denk van de koude en het steeds nat zijn. Maar ik ben eigenlijk, zonder het zelf te beseffen, hoogteziek geworden. Ik heb vreselijke hoofdpijn en moet constant overgeven. Dat is minder, natuurlijk. Maar erger nog, is de trekking van vandaag. Deze is voor mij zwaar ... eigenlijk veel te zwaar. Het is de ganse dag stijgen ... almaar trappen lopen.
Vreselijk, zeg!

Wanneer de gids merkt, dat ik de symptomen vertoon van hoogteziekte, stelt hij voor om mijn rugzak over te nemen. Eerst weiger ik, want ik wil dit zelf doen, maar na een tijdje moet ik toch toegeven. Het lukt niet meer! Zo ziek zijn, en altijd maar stijgen ... ik heb het wat onderschat!!!

Ik denk zelfs aan teruggaan, maar dat kan niet. De gids begeleidt me en spreekt me constant moed in. Ik moet en zal verder gaan. Er zit niets anders op. Terug kan niet meer ... uitgesloten.

Wanneer we eindelijk in het dorpje aankomen, waar we overnachten, ben ik blij ... heel blij ... maar snel komt er een verrassing. Ik krijg het nieuws dat we eerst heel het dorp doormoeten, nog maar stijgen, nog maar trappen, ... ik heb het nu echt gehad met trappen en stijgen ... ik ben doodmoe. Ik geraak zelfs niet op mijn kamer, maar blijf aan de eettafel zitten tot ik een beetje bekomen ben. De gids draagt mijn spullen naar mijn kamer en maakt mijn bedje in orde.

Hij is een opperbeste kerel, en doet alles voor mij. Hij brengt zelfs mijn eten en drinken tot aan mijn tafel, zodat ik niet moest rechtstaan. Hij lacht me toe ... met zo'n warme glimlach ... alsof hij wil zeggen: rust maar, ik regel het wel voor jou! Ben ik blij dat er nog zo'n mensen zijn!!! Ik had het anders nooit gehaald.

Bijna ondersteunend, ben ik naar mijn kamer gegaan om te gaan slapen. Trouwens om 20.00 uur 's avonds gaan de lichten hier uit en ligt iedereen in bed ... niet ik alleen, iedereen is kapot! Je hebt hier je rust wel meer dan nodig. Slaapwel!

Op naar morgen ... een nieuwe, ongetwijfeld mooie maar harde dag!

Staf

18-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Vannacht was het 1 gr. in mijn lodge. Koud ... ijskoud ... wees daar maar zeker van.

Gisterenavond had ik al besloten om vanochtend niet mee "Poonhill" te beklimmen. Ik voel me er te ziek voor en ben te fel vermoeid door de tocht van gisteren (die met dit weer toch loodzwaar was).

Het was vanochtend buiten -10 graden. Er was in de logdes zelfs geen water voor de toiletten. Alles bevrozen! De pad naar Poonhill was 1 ijsbaan. Dat had ik al van anderen gehoord. Gevaarlijk dus ... heel gevaarlijk! Het is dan ook een heel steile klim, dus ik koos voor het zekere.

Vandaag is mijn jongste dochter jarig! Ik probeer haar een sms'je te sturen! Proberen, want ten eerste is er amper netwerk-dekking, en ten tweede weigert mijn gsm-toestel dienst vanwege de kou. Maar het lukt! Ik krijg het sms'je erdoor! Gelukkige verjaardag, kleine Liesje! Ik denk aan jou!

Al vroeg na het ontbijt gaat mijn tocht alweer verder. Ik moet nu als eerste weer een berg beklimmen, en deze is nog steiler en hoger dan Poonhill. Ik krijg dezelfde zichten te zien, zegt de gids me. Het is ook zo ... gewoon wondermooi die zichten ... geen woorden voor. De zonsopgang heb ik trouwens mooi kunnen vastleggen van op mijn kamer ... wondermooi!!

Ik onderschat wederom de tocht van vandaag. De sneeuw ligt overal 40 tot 50 cm dik. Een nadeel is ook nog dat hij bevroren is. Een levensgevaarlijke ijsbaan dus. De temperatuur is -8 gr als ik vertrek. Ik zie enorm hard af van de kou. De kou in de Himalaya is bijtend, en niet te vergelijken met die van ons. Het is heftig!

De gids neemt weer mijn rugzak voor zijn rekening. Hij heeft gisteren genoeg gezien, zegt hij. Ook een paar mede-trekkers bevestigen dit. Ik was kapot ... zo zag ik er ook uit. Ik ben de gids zeer dankbaar en laat dit ook merken met mijn fooi. Dit is het enige waarmee je hen kan bedanken. Hij doet echt alles voor mij. Hij zorgt bij deze koude voor extra dekens, want met de slaapzak alleen? Daar trek je het niet mee.

De tocht is mooi, maar alweer loodzwaar. Het vreemde hier is, dat je 4 klimaten in 1 dag hebt. 's Ochtends bijtende koude. 2 Uur later komt de zon op en is het lente. Tegen de middag is het stikheet en speel je alles uit als je zit te eten op een terrasje, en tegen dat je vertrekt, begint het herfst te worden. En hou je jas maar klaar voor een fikse regenbui in de namiddag en voor je het weet, bibber je weer uit je vel en moet je al je kleren weer bij mekaar zoeken om warm te krijgen.

Na de zware klim gaan we dalen. Deze paden zijn nog gevaarlijker. Spiegelglad zijn ze! We zien zelfs een porter (drager) die uitgegleden is met zijn vracht. Hij ligt zo'n 10 meter lager in de afgrond. Meteen snellen alle porters die in de buurt zijn ernaartoe, om hem te helpen. Mooi is dat. Met heel wat mankracht wordt hij, met zijn vracht, naar boven gehesen. Nooit zo'n menslievende behulpzaamheid gezien.

Na 9 uur stappen, kom ik stikdood in onze lodge aan. Hoera!!! Hier brandt een kachel in het restaurant. Een wonder!! Onmiddellijk kruipt iedereen eromheen, om zich te warmen en zijn spullen te laten drogen. Vroege binnenkomers staan spontaan hun plaats af, als ze zo'n verkleumd manneke als ik, zien binnenkomen. Wat mooi toch, eh!!

Mijn gids vraagt me wat ik wil eten. Ik ben doodop en bestel een mix-spagetti. Ik denk nog ... wat zal dit worden? Maar het valt uiteindelijk heel goed mee. Heel lekker!

Om 19.30 uur vertrek ik weer richting slaapkamer. Standaard ritueel hier. Je hebt het ook nodig hier ... meer dan nodig ... je nachtrust!

Vandaag ook weer heel veel steun gehad van mijn gids en porter. Gelukkig, anders had ik het nooit gehaald. Nogmaals dank je wel ... Bhim en Raoul!

Staf vanuit de Himalaya.

19-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Vanmorgen alweer heel vroeg wakker. Niet moeilijk als je elke dag om 8 uur gaat slapen en het 3 graden is op je kamer!!

Ik stond er weer van te kijken hoe stil de nachten hier zijn. Dat kan je je niet voorstellen! Ook zie je hier ook enorm veel sterren. Dat kan je je niet voorstellen. Dat is bij ons niet meer!

Mijn gids vertelt me dat ik vandaag niet hoef te klimmen. Oef! Alleen dalen, ik ben benieuwd.

Om 7.30 uur ontbijt en dan weer de sneeuw in. Ik hoop dat mijn schoenen en sokken een beetje droog zijn. Die waren doorweekt gisterenavond! Ik heb ze gisterenavond stiekem aan het kacheltje laten staan.

Toen ik vanmorgen de zon zag opkomen achter de bergen, wilde ik daar nog snel een foto van nemen. Nietsvermoedend nam ik mijn camera en snelde naar beneden. Ik had niet in de gaten dat de buitentrap een ijsspiegel was. Want het heeft hier weer flink gevroren vannacht ... - 9 graden. Jongens, maak ik me daar een 'totter' van jewelste!! Ik maakte een slipper op de trap en viel achterover op mijn rug en viel naar beneden. Gelukkig kon ik mijn camera omhoog houden en is er niets aan. Ik werd dadelijk terug op de been geholpen door 3 nationaliteiten; een Australiër, een Engelsman en een Tsjech! Dat begon al goed. Gelukkig had ik niet teveel pijn.  

Toen ik na het ontbijt buiten stond te wachten voor het vertrek, stond ik daar gewoon te bibberen van de kou. Niet te doen! En toch kwamen de mensen van de keuken, gewoon buiten op het terras hun ontbijt nemen. Ik wist niet wat ik zag. Het vroor toen nog steeds -3!! Toen ik vroeg of zij het niet koud hadden, moesten ze lachen. Koud? Nee hoor, zei de kok, ik heb gewoon de soep iets meer spicy gemaakt en dan krijgen we het vanzelf warm!! Wat een verwende nesten zijn wij toch.

Een deur dichtdoen bv. ... dat doen ze hier niet. "Hallo? Dat doen we alleen als het koud is!! DUH!!!"

Yep, ik begin er aan. De tocht is weer begonnen. Jongens, deze was voor mij loodzwaar. Bijna even zwaar als het stijgen! We dalen van 2850m naar 1300m. En dit allemaal via kleine paadjes en vooral trappen ... heel veel trappen. Onderweg heb ik nog een zware val gemaakt. Ik slipte op een brugje en viel plat op mijn schouder. Wederom geluk ... want mijn camera is nog heel. Maar mijn carbon-Leiki-wandelstick is gewoon in 2 gebroken. Ik ben er niet goed van. Ik had deze speciaal voor deze trip gekregen!

Om 17.30 u komen we eindelijk in onze lodge aan. Ik ben stikdood en kan gewoon geen pap meer zeggen. Nu voel ik het pas. Ik ben oververmoeid. Morgen nog een kleine tocht naar het eindpunt. Gelukkig, ik hoop dat ik het nog haal.

Ook vandaag weer ben ik opgepept door mijn gids en mijn porter. Voor wat het nog hielp ... amai, wat is dit zwaar!!

Himalaya-Staf

20-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Mijn laatste trekking-dag.

De lodge die ik gisteren toegewezen kreeg, was wel het neusje van de zalm. Er is zelfs een eigen kleine badkamer aan. Wat een luxe, zeg! Had ik nu maar een handdoek bij!! Hahaha, gelukkig heeft mijn god (gids) ook dit weer voor mij geregeld. Hij heeft een soort theedoek losgepeuterd bij de kok, dus ik kon me toch wassen ... vooral afdrogen!!

Het was er wel maar heel rustig. Boven in de andere lodges kwam je trekkers van alle landen tegen, maar hier waren we maar alleen. Dan moet je de gezelligheid maar zelf maken!

Toen ik vanochtend uit mijn bed kroop, voelde ik het al. Er was geen enkel plaatsje aan mijn lichaam dat geen pijn deed. En ook mijn rechterschouder deed enorm pijn van mijn laatste valpartij. Maar ja, niet aan te doen. We moeten toch verder. Het einde is in zicht.

Ik kan je nu wel verzekeren, dat de Himalaya niet met zich laat sollen. Wees voorbereid en sterk. Temperaturen schommelen hier op 1 dag van -10 tot +30 graden. Dus heel moeilijk om je te kleden.

De tocht vandaag is levendig en loopt door het dagelijkse leven van de Himalaya. En dat vind ik wel heel fijn, en vooral heel leerrijk. Als je dan ziet, met wat die mensen moeten werken en hoe die mensen moeten werken, zijn wij echte luxe-paardjes.

Onderweg spreek ik met mijn gids en porter af, om nog een laatste stop te maken en een laatste biertje te drinken in de Himalaya. Blij dat het gedaan is. Moe ... heel moe, maar voldaan.

Ik deed het toch maar. Niet zonder moeite en heb heel veel afgezien. Maar dit ... dit nemen ze me nooit meer af. Wat ik hier gezien heb, geleerd heb en meegemaakt heb, blijft me bij ... voor de rest van mijn leven. Je ziet dit wel in films, maar hier zijn ... het meemaken ... het voelen ... het is nog wat anders!!

Ik zet dan toch mijn tocht maar verder. Want ik wil het meer nog zien in Pokhara.

Eenmaal in Pokhara breng ik maar eerst mijn kleren naar de laundry. Raar systeem hier, zeg. Mijn vuile was wordt gewogen, en ik moet 400 roepie betalen voor 3 kg. Da's ongeveer 130 Roepie per kilo ... net geen Euro!

Vervolgens heb ik een wandeling gemaakt naar het meer, voor de zonsondergang. Wat een prachtig zicht, zeg. Ik heb er zelf een terrasje gebouwd om een pilsje te drinken, terwijl ik lekker op z'n Belgisch van de zonsondergang geniet. Wat een pracht en wat een zalig gevoel. De pijn van de Himalaya is inmiddels alweer bijna verdwenen. Nu op naar Katmandu!

Groetjes,

Staf x

21-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Hey, wat vreemd nu ineens, zeg! Ik realiseer me nu, dat er stilaan een eind komt aan mijn avontuur.

Jammer, maar toch zal ik blij zijn om terug bij Anja en de kinderen te zijn.

Al vroeg vertrek ik vanuit Pokhara naar Kathmandu. Het zou, met een beetje geluk, een rit van zo'n 6 à 7 uur gaan worden. Het is wel een zeer mooie rit. Dwars door de Himalaya. Ik word door prachtige omgevingen gereden. En ik zou overal wel willen stoppen om een plaatje te maken, maar dat kan helaas niet. Want anders komen we er nooit. De rit is zwaar en loopt over allemaal kleine bergpassen. Slingerend van links naar rechts en op en neer. Het wegdek is overal heel slecht en regelmatig vlieg ik dan ook uit mijn zitje. Ik zit nl. helemaal vooraan, naast de chauffeur. Heel speciaal. Zo beleef ik het ook veel intenser.

De omgeving wordt nu stilaan tropischer. De temperatuur is nu zo'n 28 graden. Best te doen, maar niet als je moet rijden. Unieke beelden krijg ik te zien. Ik voel me dan ook helemaal in mijn nopjes!!

Wanneer we Kathmandu naderen, merk ik al meteen dat het hier politiek en sociaal heel onrustig is. Overal duiken vrachtwagens met gewapende militairen op, bijna op elke straathoek. Toch maar een beetje voorzichtig zijn, denk ik dan, vooral straks als het donker is.  

Ik ga nu even de stad in om wat rond te neuzen. De stad valt me tegen. Ze is vies, vuil en heel druk. Een beetje vergelijkbaar met Delhi. Voor morgenvroeg is mijn 'mountain-vlucht' al geboekt. Om 6 uur word ik aan het hotel afgehaald en om 7 uur ga ik de lucht in voor een vlucht van zo'n uurtje boven de Himalaya. Heel spectaculair! Dank je, Anja! Dit draag ik mijn hele leven mee; dat weet ik nu al!

Nu nog een beetje op souvenier-jacht, een lekker pintje drinken en dan na het avondmaal maar weer naar bed. Want het morgen weer vroeg dag!

Staf vanuit Kathmandu.

22-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf  

Zo, al heel vroeg wakker geworden, want vandaag gaat het gebeuren. Mijn droomvlucht boven de Himalaya!

Mijn eerste gedachten vanmorgen gaan naar mijn dochter, Gitte. Zij is jarig vandaag, en ik kan er niet bij zijn. Jammer, maar dat maak ik wel eens goed!

Het is nog steeds te doen bij mij, maar het aftellen is nu wel echt begonnen. Alhoewel, er staan me nog wel prachtige dingen te wachten, hoor!

Chitwan, het natuurreservaat, moet nog komen. Ik ga een heel speciale olifantenrit krijgen, heeft Prahlad de gids me al verteld. Hij gaat voor een specialiteit zorgen. Hij gaat me namelijk een olifantdouche regelen. Dat zou pas iets uniek zijn, zeg!! Maar nu eerst mijn vlucht boven de Himalaya!

Toen ik gisteren op deze kamer aankwam, vond ik iets heel vreemd. Ik zag op het bureeltje en op de badkamer een kaars staan, met lucifers bij. Ik dacht nog ... waar zou dat nu voor zijn? Maar toen ik gisterenavond na het eten thuiskwam, wist ik meteen waarvoor deze dienden. Jaja, geen electriciteit! Romantisch? Dat denk je, tot je om 5.00 uur 's ochtends moet opstaan om je spullen in te pakken om tijdig klaar te zijn voor het vertrek. Een ramp is dat zeg ... je weet niet wat je eerst moet nemen ... je ziet niets! Het was wel mijn eerste douche-partij ooit bij kaarslicht!! Mooi was dat wel!

Toch netjes op tijd naar de luchthaven kunnen vertrekken. Alle formaliteiten in orde gebracht. Toen onze vluchttijd eraan kwam, werden we in een bus gezet. En toen begon het wachten. Ik had al eens over het vliegveld gekeken en zag dat er wat nevel hing. Maar ik dacht nog even ... och, de bergen zijn toch nog een beetje verder weg, dus daar zal het wel open zijn.  

Maar ja, toen kwam het eerst verdict eraan. Start uitgesteld; de top van de Mount Everest niet goed zichtbaar; vertrek 10 min. uitgesteld.  Uiteindelijk nog 20 minuten gewacht en toen kwam men ons vertellen dat het zicht nog verslechterd was. Vlucht afgelast!!  Wat een teleurstelling, zeg! Ik kon wel janken.  Ik zat bijna in het vliegtuig. Tsja, niets aan te doen. Wel fair dat ze het zo regelden. Ik
kreeg zelfs mijn geld terug, zelfs de luchthaventaks die ik ook al betaald had.

Dan hebben we met ons drieën maar een taxi geregeld voor de ganse dag. We hadden een prijs afgesproken van 2000 Roepie. Eerst zijn we naar Bhaktapur gereden. Dat is 1 van de 3 koningssteden in Kathmandu. Ik ben meteen op zoek gegaan naar een ontbijt. Ik had ondertussen wel honger! De eerste zaak waar we binnengingen, vroegen ze wel 4 x meer dan wat ik gewend was voor een ontbijt. Ik zei ze vlakaf dat ik dat te duur vond, en wilde verder gaan. Toen kreeg ik prompt een andere menu-kaart aangeboden, maar ik vond dit nog te duur. Afzetters! Ik ben gewoon weggegaan en heb iets anders gezocht.

Bhaktapur is eigenlijk wel een mooie oude stad en veel minder hectisch en druk dan Kathmandu. Ik ben hier tot een heel stuk in de namiddag gebleven, tot veel ongenoegen van de taxi-chauffeur. Want hij vond dat hij veel te lang moest wachten. Haha!

Dan heb ik me uiteindelijk ... tot grote vreugde van de chauffeur ... laten doorrijden naar de Monkey tempel. Daar moet je geweest zijn, als je in Kathmandu bent. Daar ben ik aan de klim naar de Stupa begonnen. Wat een klim, zeg, maar wel een heel mooi zicht over Kathmandu. Deze Stupa schijnt ook meteen 1 van de grootste Boedha-tempels te zijn.

Daarna maar weer op souvenier-jacht gegaan en een goed plaatsje gezocht voor een fris pilsje!

Ik vond trouwens een heel toffe Tibetaanse eetplaats. Lekker en gezellig, zeg, en ... natuurlijk weer heel goedkoop! Mijn biertje was weer duurder dan mijn eten. Gek, he? Maar toch plezant!

Staf.

23-02-2013 om 00:00 geschreven door Staf