Het appartement ademt nog helemaal Ma. Alles hier in huis, meubelen en decoratie, gebruiksvoorwerpen, keuken-, slaap- en badkamerlinnen, het behangpapier aan de muren, al die dingen zijn nog ooit door haar gekozen geweest en hebben door haar hun plaats gekregen. Of ze heeft er althans serieus de hand in gehad.
En er staan overal foto's.
Ma is twee jaar geleden overleden aan leukemie. Na "een lange, maar moedig gedragen ziekte", zoals men pleegt te zeggen. Dat gaat zeker op voor haar. Ze heeft ongelooflijk dapper strijd geleverd.
Nu hier bij Pa, met al die tastbare herinneringen rondom, lijkt het gemis nog groter.
Een tekst uit de periode van haar overlijden.  (te lezen vanuit het oogpunt van Pa)

Afscheid van mijn maatje

je was zo graag
nog wat gebleven
't was hier zo goed nog
en zo warm

maar de dood
-die ongenode gast-
drong aan:
"het is je tijd nu,
je moet gaan..."

en ik, met verstikte stem,
zei jou

"kom, mijn lieve
knoop je jas maar dicht
en ga nu maar

maak je laatste tocht
naar je laatste thuis..."

ik laat je los nu,
ik moet

en kijk je na
van deze kant

ik zal wuiven nog,
héél lang

en weet dat ik ooit
die tocht ook maak

naar huis, bij jou,

voorgoed.                jb