Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Ik maak er mijn jongste van tijd tot tijd attent op voorzichtig te zijn met te harde geluiden, omdat die het gehoor kunnen beschadigen. Als hij bijvoorbeeld op de computer een spelletje speelt met een hoofdtelefoon op. "Op de muziekschool zegt men dat je een goed gehoor hebt, dat mag je niet verprutsen hé! Daar heb je het zeker nodig om goed te kunnen horen!" zeg ik hem op een keer. Even later is hij aan het spelen met enkele vriendjes. Eén van hen roept hem nogal hard in het oor. Hij reageert verschrikt: "Hé zeg, wel oppassen voor mijn oren hé! Ik heb die nog nodig voor de muziekschool!"
Pa (zo goed als 78) is nog een hele krasse. Woont sinds het overlijden van Ma alleen in zijn appartement in Middelkerke. Hij bereddert daar zijn huishouden, ontvangt bezoek, beluistert de belevenissen en zorgen van zijn zeven kinderen en hun aanhang, reist met tram en trein heel wat keren per jaar naar het binnenland om hier en daar een handje toe te steken en vooral de vele verjaardagen te vieren. Ook is hij prima vertrouwd met computer en internet. "Zo een blog maken, is dat niets voor jou?" vroeg hij me enkele maanden geleden. "Jij schrijft toch graag?" "Een blog?" viel ik uit de lucht. "Welja, dat is helemaal niet moeilijk!" en hij troonde me mee naar z'n computer om me te laten zien wat een blog eigenlijk is en hoe je die aanmaakt. "Interessant" vond ik, en sloeg het gegeven op in mijn hoofd. In de map "Nog wel eens, misschien, als ik ooit eens tijd heb..." Het "ooit" veranderde in "binnenkort". Ik besloot eens een kijkje te nemen en heb enkele avonden zitten surfen in wat ik hier al "Blogland" heb zie noemen. En zo wisselde "binnenkort" voor "nu meteen". En voilà, hier zijn we dan.
Want ik schrijf inderdaad graag. Niet dat ik mezelf zie als een literair of groot poëtisch talent. Eerder als een grote babbelkous. Maar toch kan ik, en hou ik ervan om gedachten, ervaringen en gevoelens in woorden te vangen en mee te delen. Ik tracht geboortekaartjes, nieuwjaarswensen, bedankjes aan leerkrachten e.d. wat persoonlijker te maken met eigen tekstjes. En ik heb vele jaren meegewerkt in de redactie van het schoolkrantje van de basisschool van onze kinderen. Daarvoor schreef ik cursiefjes, anekdootjes en tekstjes. De cursiefjes betroffen eerst onze oudste kinderen, die destijds alledrie op die school zaten. "Met kinderen gaandeweg" had ik ze genoemd. Later kwam ons nakomertje erbij en nog later werd hij alleen het middelpunt van mijn schrijfsels, als enige die nog op de basisschool zat.
Ons jongste kind ontwikkelde zich wat anders. Toen hij zes was kreeg hij de diagnose ASS (autisme spectrum stoornis). Ik kon met de "gaandewegjes" niet meer verder alsof hij een gewone jongen was. Het was stoppen met het cursiefje of het over een andere boeg gooien. Ik ben dan een nieuw cursiefje gestart dat ik "Nak Omertje" noemde. En waar ik vertelde wat het betekende samen te leven met een kind dat "anders" is. Vorig schooljaar is onze jongste van school veranderd, en zit hij in een auti-klasje in het Buitengewoon Onderwijs. Dat was dan ook voor mij, na dertien jaar, het einde van mijn medewerking aan de "Wist-je".
En ziehier, een nieuw kanaal gevonden dus. Ik hoop er wat van te maken. En wil hierbij ook graag putten uit wat ik vroeger neerschreef en wat, vooral voor mijzelf, een schatkist is aan, anders wellicht vergeten, herinneringen. Ik hoop heel erg dat ook u, lezer, er plezier aan beleeft!
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
