Wat doet de regering Leterme I ondertussen? Die kibbelt over communautaire kwesties. Zelden is een regering zo besluitloos geweest als deze. Leterme I is volledig onverschillig voor het lot van de gewone mensen. "Er is geen geld meer" beweerde Verhofstadt nog bij het begin van het jaar. Veel geld is opgesoupeerd door de kost van de gulle cadeaus aan het patronaat. De ‘notionele interestaftrek' heeft de staatskas - dus ons belastingsgeld - 3 miljard euro gekost. De vennootschapsbelasting is dankzij dit fraai fiscaal geschenk gedaald van 34 procent naar 25 procent. Geen geld, zegt u?

De beste verdediging tegen de prijsstijgingen is de index. Hier mag niet aan geraakt worden. Wij willen echter een echte index - geen gezondheidsindex waar de olieproducten niet in worden opgenomen - in België en in heel Europa. Maar onze lonen zijn eigenlijk ook te laag. Een loonsverhoging van 1 euro per uur komt best ook in onze eisenbundel.

Syndicaal verzet tegen deze wantoestanden is zeer welkom, maar ook een politiek verlengstuk is nodig. We willen SP.a en PS aan onze zijde zien op straat en aan de piketten. We verwachten van de socialistische partijen dat zij aftstappen het communautair opbod en tonen dat dit maar een rookgordijn is om de mensen te verdelen en een rechts sociaaleconomisch   programma door te drukken. Tenslotte willen we dat de SP.a zich niet laat verleiden tot nieuwe regeringsdeelname en dat de PS uit de regering Leterme I stapt.

Werkonderbrekingen in de bedrijven!

Om nog meer kracht te zetten achter de betogingen van de vakbonden stellen we voor dat er ook werkonderbrekingen worden gehouden. Na een algemene personeelvergadering kan dan iedereen naar de betoging gaan. Hoe meer volk er op straat komt hoe luider ons boodschap zal klinken. Na deze straatmanifestaties verwachten we een echt actieplan van de vakbonden dat kan uitmonden in een echte stakingsdag in alle bedrijven.

Wie wordt er rijk van de dure voedselprijzen?

Niet de kleine boeren. Hun inkomen in België is in 2007 niet gestegen. Vandaag krijgen veetelers veel minder geld voor hun runderen en varkens terwijl het vlees in de winkelrekken helemaal niet goedkoper is. Voor een biefstuk krijgt een teler slechts 29 procent van de prijs. Voor een ei is dat 32 procent en voor een appel 35 procent. Op wereldvlak dalen de inkomens van de kleine boeren.  Een producent van peulvruchten in Zimbabwe krijgt amper twaalf cent van elke euro die de verkoop van zijn groenten opbrengt in de supermarkten in de industrielanden. Een Keniaanse groenteteler krijgt veertien cent per euro. De arbeiders van bananenplantages in Ecuador zien slechts 1,5 procent van de opbrengst. Er blijft dus veel geld plakken aan de vingers van de tussenschakels. De aankoopcentrales, de voedingsindustrie en vooral de distributeurs gaan met de poen lopen. Wij eisen in de eerste plaats dat deze bedrijven hun boekhouding openen voor inspectie door de vakbonden, consumentenorganisaties enz.

Zo zullen we zien hoe die superwinsten gemaakt worden. Vervolgens willen wij een effectieve controle op de prijzen door de vakbonden. Ten slotte zijn wij voorstanders van de nationalisatie van de hele voedingsindustrie -en verdelers onder democratische controle en beheer van het personeel, consumenten en de overheid.  Zo een vitale sector die kan beslissen over het leven en dood van miljoenen mensen in de wereld mag niet in de handen blijven van privé-belangen. Het is niet omdat er te weinig voedsel is in de wereld dat de prijzen stijgen. Er is voldoende voedsel om twee keer de huidige bevolking te voeden. Het is de manier waarop de voedselproductie is georganiseerd - voor winst en niet voor het algemeen belang - die verantwoordelijk is voor de huidge crisis. Het wereldkapitalisme zorgt voor wereldproblemen zoals nooit tevoren. Ons antwoord hierop is internationale actie van de arbeidersbeweging voor wereldsocialisme.

Voor de nationalisatie van de energiesector

De prijs voor aardgas en elektriciteit steeg op korte tijd met respectievelijk 25 en 15 procent.. De energiewaakhond CREG berekende dat de energiefactuur voor een gemiddeld gezin dit jaar met zowat 300 euro zal stijgen. Ondertussen maakte Electrabel in 2006 2,3 miljard euro winst of 200 euro per gezin. In 2007 en dit jaar de winst nog groter zijn. We zullen de energiesector slechts kunnen bevrijden uit de wurggreep van het winstbejag als we van Electrabel een openbaar bedrijf maken. Een belangrijke vermindering van de energieprijs en een maximumfactuur is dan in handbereik. Ook kan dit zorgen voor grote investeringen in groene en duurzame energie.

04-06-2008 om 22:01 geschreven door Andre van Ekelenburg