Gisteren ben ik na lange tijd nog eens naar de psychiater geweest. Niet echt om er een babbeltje mee te slagen zoals ik doe bij de peuten, maar als opvolging van medicatie. Hij vond dat ik er nogal lusteloos uit zag, geen energie, broos.. Ik wou net zeggen dat ik wilde stoppen met al die chemische toevoer van de "zogenaamde ANTI-depressiva". Als je daarover nadenkt is dat toch een flauwe benaming, de mens die dat heeft uitgevonden had die dag niet veel inspiratie. Maar goed, F. de psychiater dus, vond dat ik meer orde moest krijgen in de chaos in mijn hoofd, en hij schreef mij prompt een antipsychotica voor. Je moet dus weten dat ik absoluut niet psychotisch ben, en dat je van antipsychotica lusteloos en moe wordt... snapt er iemand de logica? In ieder geval.. hij had ergens wel gelijk, want ik heb nogal een paar slechte dagen achter de rug. Ik belde M. om te vragen of ik niet vroeger kon komen dan de geplande afspraak volgende week. Ik mocht meteen al dezelfde avond gaan. Toen ik aanbelde kwam M. op blote voeten de deur opendoen. Ik zag een paar schoenen in de wachtzaal staan. Even later kwam er een mevrouw uit "het lokaal", deed haar schoenen aan en vertrok. "Wil je je schoenen uitdoen, dat is hier eigenlijk de gewoonte." "Ah ja, ok dan." Even later zaten we allebei met onze blote voeten in de grote zetel. Deze keer zat zij aan de andere kant.. mijn kant.. Ik weet niet of jullie die gewoonte hebben, maar ik ga altijd aan dezelfde kant op dezelfde stoel zitten, in dit geval de zetel. Maar nu zat zij aan die kant... wat mij al danig in de war bracht. Ik vertelde mijn verhaal, en probeerde voortdurend in te schatten wat M. eigenlijk dacht, wat ze vond van mij, wie ze is, wat ze doet... ik krijg er maar moeilijk hoogte van. Ben dan eigenlijk ook niet echt wijzer vertrokken. Maar ik geef ze misschien gewoon geen kans om zich te bewijzen... Vandaag ga ik voor de laatste keer bij L. Ik besef het eigenlijk niet goed. Ook heb ik het automatisme al ingebouwd om haar niet meer te contacteren als het niet zo goed gaat.
Gisteren was ik weer op gesprek bij L. Het voorlaatste al.. nog 1 en dan is ze weg. We hebben nog wat over het verslag gepraat en over M. Ik moest toch heel de tijd denken hoe vreemd het zal zijn om niet meer daar op die stoel te zitten, om niet meer naar de klok te kijken die toch altijd stil staat, om het toch weer anders te doen. Ik heb al verschillende peuten gezien, maar het went nooit. Terwijl ik daar zo zit en mij al die dingen zit te bedenken, denk ik ook "van mij gaat ge hier totaal geen emotie zien".. maar dat is waar we al heel de tijd aan werken. Hoe complex kan een mens toch zijn? Hechten, eerst begint het mysterie, en daarna is er de miserie...
Gisteren zat ik toevallig bij 2 peuten op dezelfde dag. Ik had 's morgens een afspraak met L. Een paar uur later belde M. of ik die dag kon komen ipv volgende week. Ik kreeg van L. een "verslag" mee, het was een opdracht voor haar opleiding en ik was duidelijk interessant (of ingewikkeld?) genoeg als onderwerp te gebruiken. Best confronterend om heel je leven te lezen, en om te lezen dat ik in de testen helemaal anders reageerde dan verwacht. Dat maakt het toch wel spannend voor die peuten. Na 2 u praten over hoe eng ik emoties wel vind, en over "wat is de waarheid" is de tijd voorbij. En terwijl ik daar zo zit, vraag ik mij ineens af "zou het nu een meisje of een jongen worden" als ik naar haar buik kijk... En besef ik dat peuten ook gewone mensen zijn..
's Avonds zat ik op de sofa bij M. Het is nogal een vrij onhandige sofa waarbij de achterleuning ver naar achter staat, waardoor je ofwel heel onhandig op het boordje moet zitten, ofwel nogal "lui" helemaal tegen de achterleuning geschoven. Ik heb voor het 2de gekozen. "Mag er een beetje muziek op?" "Ja, zolang het geen heavy metal is.' En dan de vraag die ik eigenlijk het meeste haat. " Vertel eens, hoe gaat het?" Ik hou niet van die open vragen. Uiteindelijk kwamen we uit op hetzelfde onderwerp dan wat ik met L. had besproken. Emoties...Intussen neem ik alles van dat lokaal in mij op, hoewel je het bezwaarlijk een lokaal kunt noemen, het is eerder een woonkamer. Een zetel, een salontafel met boeken erop, een hifi-keten, een open kast met heel veel plastieken mannetjes en diertjes, op de grond een vrij kleine zandbak, en een peut op blote voeten in de zetel. Ik kreeg al zin om de televisie aan te zetten en samen naar desperate housewives te kijken, althans had er een tv gestaan. Ik had het gevoel dat het gesprek mij na een tijdje niet meer kon boeien, en ik zei midden in zin dat die zandbak mij intrigeerde. En 5 minuten later zat ik op mijn knieën samen met M voor de zandbak. Ze gaf mij een uitleg over een psychiater die ooit eens samen met zijn kinderen in de zandbak had zitten spelen en daardoor vanalles was te weten gekomen, en dan zelf op het idee is gekomen om een zandbak te creeëren met blauwe ondergrond en speciale afmetingen die therapeutisch kon gebruikt worden. Ik dacht... 'hmm die psychiaters, ze zijn gestoord." M. zette er mij toe aan om 20 minuten met die zandbak bezig te zijn. Ik heb nee gezegd, en dat als ik toch iets moest doen, ik al die dieren onder dat zand zou verstoppen. Ok, ik ben zelf gestoord.. "Doe dat dan maar." "Euh, nee toch niet." Dan maar weer uitgezakt op die zetel. Ik had het gevoel dat er geen einde meer kwam aan dat 'gesprek'. Het interesseerde mij niet meer, en bedacht mij dat 4u therapie op een dag toch wel wat teveel van het goeie is. Ik was opgelucht toen ze zei dat we het daarbij gingen laten...
Volgende week opnieuw een gesprek bij L. Bij M. pas binnen 3 weken. Tot dan!
Mijn eerste bericht op mijn gloednieuwe blog...Om te beginnen zal ik mij even voorstellen. Ik ben 31-jarige studente en zo wat de helft van mijn leven op verschillende stoelen gezeten bij verschillende therapeuten, of psychologen, psychiaters, en zoals "wij' ze onder "ervaringsdeskundigen" noemen, de peuten. Ik zeg wel degelijk stoelen, want tot hier toe heb ik nog nooit op een sofa gelegen zoals vaak wordt voorgesteld in afbeeldingen. Bij 1 therapeute zat ik nog niet zo lang geleden op een zetel, alsof ik bij haar in de living zat, en bedacht mij toen dat ik mij vanaf dat moment een sofazitter kon noemen. Waarschijnlijk vraag je je af waarom ik al zo lang in therapie ben. Een combinatie van slechte jeugdherinneringen, verliezen, weinig zelfvertrouwen, en ja zelfs een trauma. Het is natuurlijk niet allemaal zo simpel dan ik hier zo neerzet, maar ik wil van deze blog dan ook geen zwaarmoedig dagboek maken. Ik dacht dat het misschien wel een goed idee is om die "therapie-ervaringen" vast te leggen op het "internet", hoewel er iets zou moeten bestaan als het intherapienet. Momenteel ben ik nog in therapie bij een psychologe die ik zal L. zal noemen. Al iets meer dan een jaar zie ik haar nu. Bij sommige peuten heb je dat zelfde 'golflengte' gevoel, en ook die dat niet op de klok kijken ( of toch niet heel opvallend), het gevoel dat je daar niet zit als de volgende die dag, maar wel om de persoon wie je bent. Zo'n peut is L. Misschien denk je, wat leer je nog als je zo lang in therapie bent, maar wat ik er bij haar vooral nog heb uitgehaald is de wetenschap dat ik de moeite waard ben. En dat is toch veel waard... Maar ze besliste om zwanger te worden, en dus moet ze ook bevallen, en heb ik er een tijdje aan gedacht om er helemaal mee te kappen. Na enig overleg met heel wat mensen, en vooral met mijn eigen hoofd, besliste ik dat dat geen goed idee is. Ik loop niet altijd in het gareel, en ja..ok.. dat hoeft niet altijd, maar soms loop je de hele andere kant uit en dan verdwaal je. Binnen een dikke maand zit ik dus op de sofa bij een nieuwe peut, die ik M. zal noemen. Ja ja, een sofa...
