Zondag kwam ik in de wachtpost van de huisartsen toevallig een psychologe tegen. Die werkte daar, en ik was verbaasd dat er nu ook al peuten in wachtdiensten werken. Ik kwam er eigenlijk voor een fysisch probleem, maar omdat ik al een dikke week slecht in mijn vel zat, er niet uitgeraak, en dat ik mij zelfs begin af te vragen wat ik hier eigenlijk nog zit te doen, ging ik bij haar binnen. Het was een kort gesprek, maar haar persoonlijkheid beviel mij wel... "Kom je woensdag naar mijn praktijk?" "Ja, maar ik heb eigenlijk al een therapeute." "Maar je zegt dat je niet weet of zij je kan helpen?" "Ok, dan".
Gisteren kwam ik dus binnen bij A. Strak lokaal, toch wel weer een zetel, maar van strak leer, een tafeltje tussen ons en de "peutenstoel". "Ik voel mij slecht. " "En hoe komt dat?" "Ik weet het niet, jij bent de therapeute hier, zeg jij het maar." A. is een no-nonsens madam, zo eentje die er met de grove borstel door gaat. "Ben je soms ook nog met andere dingen bezig dan met uzelf?" Auch.... Ik vond het best wel grappig. Iemand anders zou dit misschien als een belediging opgenomen hebben, maar ik kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik wist het toen, I like it! Ik had ineens ook geen angst meer om iets verkeerd te zeggen, om iets te zeggen dat zij verkeerd zou opnemen. "Ik vind jullie als therapeute wel boeiend, soms wil ik weten wat jullie echt denken, dat kan toch niet dat je nooit gefrustreerd bent, en dat je liever thuis in de zetel ligt dan naar het gezaag van een ander te luisteren?" "Heb ik ooit gezegd dat wij perfect zijn? Tuurlijk is dat soms zo. " Ok, recht voor de raap. "Wat zijn je zwakke punten als mens?" Het gesprek kwam op dreef, zij daagde mij uit, ik haar. "Veel therapeuten zouden hier niet op antwoorden, maar ik ga dat wel doen. Ik ben thuis vlug op mijn tenen getrapt, ik kan kwaad zijn en ik kan roepen, voor niks. Maar hier op mijn werk gebeurt dat zelden." "Ok, omdat je hier een façade op hebt?" "Als jij bij mensen staat die op je zenuwen werken op 't werk, ga je die dan ook laten links liggen?" Toché! Na een halfuur kreeg ik een blad voor mijn neus geschoven. "Teken iets wat in je opkomt." Normaal gezien zou ik geprotesteerd hebben maar ik begon te tekenen.... een gele streep in het midden, heel veel onduidelijke mensen aan de ene kant van de streep, en 2 aan de andere kant. "Wat is dat?" "Heel veel mensen zitten daar, in het gewone leven, in de onzichtbaarheid, in het normale. Ik sta daar benenden, ik geraak niet boven." "Waarom vind je van jezelf dat je zo bijzonder bent dat je daar beneden staat?" Straffe madam.. "Je noemt dit als een compliment, dat is het niet, ik wil gewoon zijn, onzichtbaar." "Ben je dat niet?"
OK.. hele andere manier van aanpak, maar dit gaat iets worden, een spel van uitdagingen, waarbij ik opeens mijn beheersheid verlies en even brutaal kan antwoorden.. En ik heb beslist... Straks maar is naar M. bellen, dat ze bedankt is, maar dat ik toch naar iemand anders zal gaan...
Straffe madam.. "Je noemt dit als een compliment, dat is het niet, ik wil gewoon zijn, onzichtbaar." "Ben je dat niet?" 
