Gisteren zat ik toevallig bij 2 peuten op dezelfde dag. Ik had 's morgens een afspraak met L. Een paar uur later belde M. of ik die dag kon komen ipv volgende week. Ik kreeg van L. een "verslag" mee, het was een opdracht voor haar opleiding en ik was duidelijk interessant (of ingewikkeld?) genoeg als onderwerp te gebruiken. Best confronterend om heel je leven te lezen, en om te lezen dat ik in de testen helemaal anders reageerde dan verwacht. Dat maakt het toch wel spannend voor die peuten. Na 2 u praten over hoe eng ik emoties wel vind, en over "wat is de waarheid" is de tijd voorbij. En terwijl ik daar zo zit, vraag ik mij ineens af "zou het nu een meisje of een jongen worden" als ik naar haar buik kijk... En besef ik dat peuten ook gewone mensen zijn..
's Avonds zat ik op de sofa bij M. Het is nogal een vrij onhandige sofa waarbij de achterleuning ver naar achter staat, waardoor je ofwel heel onhandig op het boordje moet zitten, ofwel nogal "lui" helemaal tegen de achterleuning geschoven. Ik heb voor het 2de gekozen. "Mag er een beetje muziek op?" "Ja, zolang het geen heavy metal is.' En dan de vraag die ik eigenlijk het meeste haat. " Vertel eens, hoe gaat het?" Ik hou niet van die open vragen. Uiteindelijk kwamen we uit op hetzelfde onderwerp dan wat ik met L. had besproken. Emoties...Intussen neem ik alles van dat lokaal in mij op, hoewel je het bezwaarlijk een lokaal kunt noemen, het is eerder een woonkamer. Een zetel, een salontafel met boeken erop, een hifi-keten, een open kast met heel veel plastieken mannetjes en diertjes, op de grond een vrij kleine zandbak, en een peut op blote voeten in de zetel. Ik kreeg al zin om de televisie aan te zetten en samen naar desperate housewives te kijken, althans had er een tv gestaan. Ik had het gevoel dat het gesprek mij na een tijdje niet meer kon boeien, en ik zei midden in zin dat die zandbak mij intrigeerde. En 5 minuten later zat ik op mijn knieën samen met M voor de zandbak. Ze gaf mij een uitleg over een psychiater die ooit eens samen met zijn kinderen in de zandbak had zitten spelen en daardoor vanalles was te weten gekomen, en dan zelf op het idee is gekomen om een zandbak te creeëren met blauwe ondergrond en speciale afmetingen die therapeutisch kon gebruikt worden. Ik dacht... 'hmm die psychiaters, ze zijn gestoord." M. zette er mij toe aan om 20 minuten met die zandbak bezig te zijn. Ik heb nee gezegd, en dat als ik toch iets moest doen, ik al die dieren onder dat zand zou verstoppen. Ok, ik ben zelf gestoord.. "Doe dat dan maar." "Euh, nee toch niet." Dan maar weer uitgezakt op die zetel. Ik had het gevoel dat er geen einde meer kwam aan dat 'gesprek'. Het interesseerde mij niet meer, en bedacht mij dat 4u therapie op een dag toch wel wat teveel van het goeie is. Ik was opgelucht toen ze zei dat we het daarbij gingen laten...
Volgende week opnieuw een gesprek bij L. Bij M. pas binnen 3 weken. Tot dan!
