En ondertussen ben ik dus holderdebolder in een project gestapt waarvan ik niet eens weet of ik het aankan.. Let's hope!
Vandaag bezoekje gedaan aan A. Het gaat al even niet meer zo goed, om niet te zeggen slecht. A. vroeg of ik kon tekenen wat mij dwars zat. Lijn trapwaarts naar beneden: zelfvertrouwen, lijn trapwaarts naar boven: vertrouwen in anderen. "Wat maakt je leven het moeilijkst?" "Euh, ja goeie vraag.." Intussen worden we heel de tijd gestoord door de boor die naast ons gaten in de muur boort en een vlieg die zelfmoord probeert te plegen in die neonlamp... Dat maakt het mij moeilijk op dit moment. "Vertrouw je mij?" "Dat begint, maar verwacht nog niet teveel." Opeens moet ik denken aan L. Normaal gezien zou ze nu bevallen zijn.. een jongen of een meisje? "Heb je door dat je vaak projecties doet, dat je gedrag herhaalt door je moeder?" "Euh, ja dat zal wel waarschijnlijk." En dan volgt er een woordenstroom, frustraties en verwachtingen, hoop en wanhoop, de boor vervaagt en de vlieg is dood. Ik word niet meer langer afgeleid, ik ben vertrokken, ik praat, ik ... De bel gaat. De volgende is er. En eventjes haat ik het.. therapie. En hun regels. Mijn uur is voorbij, mijn woorden worden opnieuw ingeslikt, mijn emoties opnieuw opgeborgen hoewel ze nooit echt naar buiten komen... "Tot binnen 2 weken, hou je goed!"
