Gisteren was ik weer op gesprek bij L. Het voorlaatste al.. nog 1 en dan is ze weg. We hebben nog wat over het verslag gepraat en over M. Ik moest toch heel de tijd denken hoe vreemd het zal zijn om niet meer daar op die stoel te zitten, om niet meer naar de klok te kijken die toch altijd stil staat, om het toch weer anders te doen. Ik heb al verschillende peuten gezien, maar het went nooit. Terwijl ik daar zo zit en mij al die dingen zit te bedenken, denk ik ook "van mij gaat ge hier totaal geen emotie zien".. maar dat is waar we al heel de tijd aan werken. Hoe complex kan een mens toch zijn? Hechten, eerst begint het mysterie, en daarna is er de miserie...
