En ondertussen ben ik dus holderdebolder in een project gestapt waarvan ik niet eens weet of ik het aankan.. Let's hope!
Vandaag bezoekje gedaan aan A. Het gaat al even niet meer zo goed, om niet te zeggen slecht. A. vroeg of ik kon tekenen wat mij dwars zat. Lijn trapwaarts naar beneden: zelfvertrouwen, lijn trapwaarts naar boven: vertrouwen in anderen. "Wat maakt je leven het moeilijkst?" "Euh, ja goeie vraag.." Intussen worden we heel de tijd gestoord door de boor die naast ons gaten in de muur boort en een vlieg die zelfmoord probeert te plegen in die neonlamp... Dat maakt het mij moeilijk op dit moment. "Vertrouw je mij?" "Dat begint, maar verwacht nog niet teveel." Opeens moet ik denken aan L. Normaal gezien zou ze nu bevallen zijn.. een jongen of een meisje? "Heb je door dat je vaak projecties doet, dat je gedrag herhaalt door je moeder?" "Euh, ja dat zal wel waarschijnlijk." En dan volgt er een woordenstroom, frustraties en verwachtingen, hoop en wanhoop, de boor vervaagt en de vlieg is dood. Ik word niet meer langer afgeleid, ik ben vertrokken, ik praat, ik ... De bel gaat. De volgende is er. En eventjes haat ik het.. therapie. En hun regels. Mijn uur is voorbij, mijn woorden worden opnieuw ingeslikt, mijn emoties opnieuw opgeborgen hoewel ze nooit echt naar buiten komen... "Tot binnen 2 weken, hou je goed!"
Telefoon. "'t Is A. hier. Ik heb een voorstel voor je. Wat denk je ervan om mee in ons project te stappen?" "Ik? En om wat te doen?" "We willen niet zomaar een therapeutisch centrum zijn, we willen een huis zijn waar iedereen binnen en buiten mag lopen, een koffie mag drinken, de krant mag lezen." "Ja, maar ik ben geen therapeute, wat zou mijn taak dan zijn?" "We willen een paar mensen die weten waarover ze praten, een soort ervaringsdeskundige, zoals bij de AA." "Ok.. maar wat moet ik dan doen?" "Jouw ervaringen delen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten." "Maar ik heb daar geen opleiding voor, mag dat wel... ?" "We noemen je ook geen therapeute, het is niet de bedoeling dat je therapeutische sessies gaat houden." "Denk je echt dat ik dat kan?" "Ik ben er zeker van.." Wordt vervolgd...
Zondag kwam ik in de wachtpost van de huisartsen toevallig een psychologe tegen. Die werkte daar, en ik was verbaasd dat er nu ook al peuten in wachtdiensten werken. Ik kwam er eigenlijk voor een fysisch probleem, maar omdat ik al een dikke week slecht in mijn vel zat, er niet uitgeraak, en dat ik mij zelfs begin af te vragen wat ik hier eigenlijk nog zit te doen, ging ik bij haar binnen. Het was een kort gesprek, maar haar persoonlijkheid beviel mij wel... "Kom je woensdag naar mijn praktijk?" "Ja, maar ik heb eigenlijk al een therapeute." "Maar je zegt dat je niet weet of zij je kan helpen?" "Ok, dan".
Gisteren kwam ik dus binnen bij A. Strak lokaal, toch wel weer een zetel, maar van strak leer, een tafeltje tussen ons en de "peutenstoel". "Ik voel mij slecht. " "En hoe komt dat?" "Ik weet het niet, jij bent de therapeute hier, zeg jij het maar." A. is een no-nonsens madam, zo eentje die er met de grove borstel door gaat. "Ben je soms ook nog met andere dingen bezig dan met uzelf?" Auch.... Ik vond het best wel grappig. Iemand anders zou dit misschien als een belediging opgenomen hebben, maar ik kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik wist het toen, I like it! Ik had ineens ook geen angst meer om iets verkeerd te zeggen, om iets te zeggen dat zij verkeerd zou opnemen. "Ik vind jullie als therapeute wel boeiend, soms wil ik weten wat jullie echt denken, dat kan toch niet dat je nooit gefrustreerd bent, en dat je liever thuis in de zetel ligt dan naar het gezaag van een ander te luisteren?" "Heb ik ooit gezegd dat wij perfect zijn? Tuurlijk is dat soms zo. " Ok, recht voor de raap. "Wat zijn je zwakke punten als mens?" Het gesprek kwam op dreef, zij daagde mij uit, ik haar. "Veel therapeuten zouden hier niet op antwoorden, maar ik ga dat wel doen. Ik ben thuis vlug op mijn tenen getrapt, ik kan kwaad zijn en ik kan roepen, voor niks. Maar hier op mijn werk gebeurt dat zelden." "Ok, omdat je hier een façade op hebt?" "Als jij bij mensen staat die op je zenuwen werken op 't werk, ga je die dan ook laten links liggen?" Toché! Na een halfuur kreeg ik een blad voor mijn neus geschoven. "Teken iets wat in je opkomt." Normaal gezien zou ik geprotesteerd hebben maar ik begon te tekenen.... een gele streep in het midden, heel veel onduidelijke mensen aan de ene kant van de streep, en 2 aan de andere kant. "Wat is dat?" "Heel veel mensen zitten daar, in het gewone leven, in de onzichtbaarheid, in het normale. Ik sta daar benenden, ik geraak niet boven." "Waarom vind je van jezelf dat je zo bijzonder bent dat je daar beneden staat?" Straffe madam.. "Je noemt dit als een compliment, dat is het niet, ik wil gewoon zijn, onzichtbaar." "Ben je dat niet?"
OK.. hele andere manier van aanpak, maar dit gaat iets worden, een spel van uitdagingen, waarbij ik opeens mijn beheersheid verlies en even brutaal kan antwoorden.. En ik heb beslist... Straks maar is naar M. bellen, dat ze bedankt is, maar dat ik toch naar iemand anders zal gaan...
Net mijn laatste sessie gehad bij L. Ik blijf het toch een complexe "relatie" vinden. Je voelt je slecht, gaat naar iemand die je meer vertelt en meer weet dan de meeste mensen in je omgeving weten, je bouwt een band op, en dan gebeurt er iets waardoor dat contact opeens wordt verbroken en zoek je dus iemand anders of stop je. Sommige peuten laat je achter en dan denk je .. hmm.. ok, je hebt wel genoeg geld aan mij verdient nu, en bij anderen denk je.. jammer.. ik ga die echt missen. Zo eentje is L. Maar loslaten hoort bij het leven, en zelfs als je je verzet kan je er niks aan doen. Toch heb ik bij L. wel het gevoel dat ze zal terugkomen, en mij het tegendeel zal bewijzen dat niet iedereen zomaar uit mijn leven stapt.
L., ik weet dat je dit leest, dus ik deel hier graag iets met jou, en iedereen mag het lezen:
Gisteren ben ik na lange tijd nog eens naar de psychiater geweest. Niet echt om er een babbeltje mee te slagen zoals ik doe bij de peuten, maar als opvolging van medicatie. Hij vond dat ik er nogal lusteloos uit zag, geen energie, broos.. Ik wou net zeggen dat ik wilde stoppen met al die chemische toevoer van de "zogenaamde ANTI-depressiva". Als je daarover nadenkt is dat toch een flauwe benaming, de mens die dat heeft uitgevonden had die dag niet veel inspiratie. Maar goed, F. de psychiater dus, vond dat ik meer orde moest krijgen in de chaos in mijn hoofd, en hij schreef mij prompt een antipsychotica voor. Je moet dus weten dat ik absoluut niet psychotisch ben, en dat je van antipsychotica lusteloos en moe wordt... snapt er iemand de logica? In ieder geval.. hij had ergens wel gelijk, want ik heb nogal een paar slechte dagen achter de rug. Ik belde M. om te vragen of ik niet vroeger kon komen dan de geplande afspraak volgende week. Ik mocht meteen al dezelfde avond gaan. Toen ik aanbelde kwam M. op blote voeten de deur opendoen. Ik zag een paar schoenen in de wachtzaal staan. Even later kwam er een mevrouw uit "het lokaal", deed haar schoenen aan en vertrok. "Wil je je schoenen uitdoen, dat is hier eigenlijk de gewoonte." "Ah ja, ok dan." Even later zaten we allebei met onze blote voeten in de grote zetel. Deze keer zat zij aan de andere kant.. mijn kant.. Ik weet niet of jullie die gewoonte hebben, maar ik ga altijd aan dezelfde kant op dezelfde stoel zitten, in dit geval de zetel. Maar nu zat zij aan die kant... wat mij al danig in de war bracht. Ik vertelde mijn verhaal, en probeerde voortdurend in te schatten wat M. eigenlijk dacht, wat ze vond van mij, wie ze is, wat ze doet... ik krijg er maar moeilijk hoogte van. Ben dan eigenlijk ook niet echt wijzer vertrokken. Maar ik geef ze misschien gewoon geen kans om zich te bewijzen... Vandaag ga ik voor de laatste keer bij L. Ik besef het eigenlijk niet goed. Ook heb ik het automatisme al ingebouwd om haar niet meer te contacteren als het niet zo goed gaat.
Gisteren was ik weer op gesprek bij L. Het voorlaatste al.. nog 1 en dan is ze weg. We hebben nog wat over het verslag gepraat en over M. Ik moest toch heel de tijd denken hoe vreemd het zal zijn om niet meer daar op die stoel te zitten, om niet meer naar de klok te kijken die toch altijd stil staat, om het toch weer anders te doen. Ik heb al verschillende peuten gezien, maar het went nooit. Terwijl ik daar zo zit en mij al die dingen zit te bedenken, denk ik ook "van mij gaat ge hier totaal geen emotie zien".. maar dat is waar we al heel de tijd aan werken. Hoe complex kan een mens toch zijn? Hechten, eerst begint het mysterie, en daarna is er de miserie...
Gisteren zat ik toevallig bij 2 peuten op dezelfde dag. Ik had 's morgens een afspraak met L. Een paar uur later belde M. of ik die dag kon komen ipv volgende week. Ik kreeg van L. een "verslag" mee, het was een opdracht voor haar opleiding en ik was duidelijk interessant (of ingewikkeld?) genoeg als onderwerp te gebruiken. Best confronterend om heel je leven te lezen, en om te lezen dat ik in de testen helemaal anders reageerde dan verwacht. Dat maakt het toch wel spannend voor die peuten. Na 2 u praten over hoe eng ik emoties wel vind, en over "wat is de waarheid" is de tijd voorbij. En terwijl ik daar zo zit, vraag ik mij ineens af "zou het nu een meisje of een jongen worden" als ik naar haar buik kijk... En besef ik dat peuten ook gewone mensen zijn..
's Avonds zat ik op de sofa bij M. Het is nogal een vrij onhandige sofa waarbij de achterleuning ver naar achter staat, waardoor je ofwel heel onhandig op het boordje moet zitten, ofwel nogal "lui" helemaal tegen de achterleuning geschoven. Ik heb voor het 2de gekozen. "Mag er een beetje muziek op?" "Ja, zolang het geen heavy metal is.' En dan de vraag die ik eigenlijk het meeste haat. " Vertel eens, hoe gaat het?" Ik hou niet van die open vragen. Uiteindelijk kwamen we uit op hetzelfde onderwerp dan wat ik met L. had besproken. Emoties...Intussen neem ik alles van dat lokaal in mij op, hoewel je het bezwaarlijk een lokaal kunt noemen, het is eerder een woonkamer. Een zetel, een salontafel met boeken erop, een hifi-keten, een open kast met heel veel plastieken mannetjes en diertjes, op de grond een vrij kleine zandbak, en een peut op blote voeten in de zetel. Ik kreeg al zin om de televisie aan te zetten en samen naar desperate housewives te kijken, althans had er een tv gestaan. Ik had het gevoel dat het gesprek mij na een tijdje niet meer kon boeien, en ik zei midden in zin dat die zandbak mij intrigeerde. En 5 minuten later zat ik op mijn knieën samen met M voor de zandbak. Ze gaf mij een uitleg over een psychiater die ooit eens samen met zijn kinderen in de zandbak had zitten spelen en daardoor vanalles was te weten gekomen, en dan zelf op het idee is gekomen om een zandbak te creeëren met blauwe ondergrond en speciale afmetingen die therapeutisch kon gebruikt worden. Ik dacht... 'hmm die psychiaters, ze zijn gestoord." M. zette er mij toe aan om 20 minuten met die zandbak bezig te zijn. Ik heb nee gezegd, en dat als ik toch iets moest doen, ik al die dieren onder dat zand zou verstoppen. Ok, ik ben zelf gestoord.. "Doe dat dan maar." "Euh, nee toch niet." Dan maar weer uitgezakt op die zetel. Ik had het gevoel dat er geen einde meer kwam aan dat 'gesprek'. Het interesseerde mij niet meer, en bedacht mij dat 4u therapie op een dag toch wel wat teveel van het goeie is. Ik was opgelucht toen ze zei dat we het daarbij gingen laten...
Volgende week opnieuw een gesprek bij L. Bij M. pas binnen 3 weken. Tot dan!
Straffe madam.. "Je noemt dit als een compliment, dat is het niet, ik wil gewoon zijn, onzichtbaar." "Ben je dat niet?" 
