Terug een normaal weekje @ the Haven gehad. Eigenlijk niet echt normaal want de kindjes hebben paasvakantie nu dus zijn ze de hele dag thuis. Alleen de creche is open dus de kleutertjes zijn daar.
Er is ook een nieuwe vrijwilligerster hier. Bianca, 22, van Duitsland. Toffe meid. Pierre en Sarah zijn op reis naar Capetown en komen eind volgende week terug en Kate is vrijdag terug naar the States vertrokken. Een meidenbedoening dus met Paula, Bianca en ik.
Vrijdagavond blijven slapen @ the Haven. Alleen met Gugu in de sickbay want zij had mazelen en die zijn gevaarlijk als je HIV positive bent dus moest ze daar in afzondering blijven. Niet echt een prettige vrijdagavond dus...geen feestje. Maar een avond met Gugu (4 jaar) alleen. Ze is redelijk vroeg in slaap gevallen dus dat was een goede zaak...maar rond 23.30 uur kwam ze wakker en heeft ze het hele huis bijeen gehuild want ze had zoveel pijn en ik kon er niet echt iets aan doen want ze had haar medicijn al genomen. Prettiger is anders dus. En kwart voor zeven wakker komen is ook niet echt lang uitslapen. (En er was ook een muis daar...die 's avonds uitkwam. Gelukkig was het maar een kleintje.) Gelukkig bleef Bianca daar zaterdagavond slapen zodat ik terug in de Village kon slapen. Zaterdagavond zijn we dan uitgeweest in Melville in 7th Street met Paula en haar Duitse vrienden. 7th Street is DE uitgaansbuurt hier. Een volledige straat vol met restaurants, clubs en cocktailbars. Leuke avond gehad dus. Zondagmorgen zijn we dan Bianca gaan oppikken @ Nkosi's Haven om naar de craftmarket in Rosebank te gaan. Na wat shoppen dan iets gegeten daar en teruggekeerd naar de Haven. Zondagavond zijn Paula's vrienden (Annette, Andrea en Steffen) dan terug vertrokken naar Duitsland en zijn wij met de drie meisjes allen blijven slapen in de sickbay. Met drie is het altijd leuker dan alleen. En maandag is Paula daar dan alleen blijven slapen. Gisteren kon Gugu terug met ons meekomen naar de Village zodat niemand daar moest blijven slapen.
Gisteren samen met Bianca meegeweest op ronde met Dr. Black, zij is een dokter van de States en werkt hier voor Nkosi's Haven en andere projecten en is blank en niet zoals haar naam dus. Ze is ook een professor aan de unief hier en nam gisteren praktische examensaf. En wij mochten dat dus gaan bekijken in een ziekenhuis hier. Wel interessant om te zien. Ziekenhuizen zijn hier niet zo goed georganiseerd zoals in Belgie hoor. Ze werken niet eens met computers. De patienten nemen hun eigen dossier mee naar huis en telkens ze terugkomen moeten ze de hele map meebrengen. Maar dat is een staatsziekenhuis dus als er iets met mij zou gebeuren zou ik wel naar een beter gaan dus niemand hoeft zich ongerust te maken. Rond de middag bracht ze ons dan terug. Gevraagd aan Gail (de baas en stichtster van Nkosi;s Haven) of ze een nr had van een goed tandarts want er was een gaatje in mijn tand en ik wilde niet naar om het even wie gaan. Heeft dan gebeld om een afspraak te maken en ik kon onmiddellijk gaan. Gail heeft me dan naar Melville gebracht, een tandarts niet ver van haar huis. En een uurtje later was het gaatje in mijn tand gedicht.
Dit weekend maken we weer een tripje want het is een verlengd paasweekend hier dus moeten we niet 'werken'. Vertrekken vrijdagmorgen en komen maandagavond terug en we gaan naar Swaziland en Mozambique. Stempeltjes in ons pasport verzamelen dus ;-) Verslag volgt volgende week.
Ik wens iedereen een deugddoende paasvakantie. Geniet ervan!!
En speciaal voor m'n chiromeisjes: veel succes met het oudersfeestje en maak een gezellig feestje op het paasbal dan!!! (Vergeet niet de film op te sturen dan he!!!)
Ben hier dus terug met het tweede deel van mijn reisverslag. Helaas zit het reisje er nu al op, maar ben toch blij dat ik terug tussen mijn kindjes ben. Ze waren zo blij toen we terug waren. Vlogen ons allemaal rond de hals om te knuffelen.
Waar waren we gebleven...bij vorige week zaterdag denk ik. Na ons wijnig avondje en het internetcafe zijn we dan ons bedje ingedoken. Zaterdagmorgen, toen iedereen wakker was, met de auto richting Cape Point en Cape of Good Hope vertrokken. Onderweg gestopt in Houtbay omdat Paula zei dat het een gezellig plaatsje was. En gelijk had ze. Daar dan ook een boottochtje gemaakt om zeehondjes te gaan bekijken. Op de boot was het supersjiek. Gekke foto's gemaakt met nog gekkere poses terwijl we op en neer gingen op de zee. Bij een miniem eilandje (eigenlijk waren het enkele rotsblokken in zee) hebben we dan halt gehouden om de zeehondjes te bewonderen. Ik zou beter zeehonden zeggen want de mannetjes kunnen tot 350 kg wegen en zijn echt gigantisch. Als ze net uit het water komen zijn het best wel mooie diertjes want hun velletje blinkt dan en oogt mooi zwart, maar eens ze opgedroogd zijn komt hun pels lelijk bruingrijs. Dan lijken ze ook meer op honden. Snap nu waar de naam zeeHONDEN vandaan komt ;-) Daarna doorgevaren naar het wrak van een oud schip en vanuit die positie hadden we ook een prachtig overzicht over de Tafelberg. Toen we terugkeerden sprongen voor onze neus enkele dolfijnen uit de zee. Machtig gewoon. Dat zijn pas koddige beestjes en supermooi. Sommige kunnen behoorlijk hoog springen. Jammergenoeg geen foto kunnen nemen want dolfijnen zijn supervlug en mijn fototoestel nu eenmaal niet zo snel. Na de middag dan terug voet aan wal gezet om naar onze uiteindelijke bestemming te gaan. Was wel nog een lastige beklimming om helemaal tot aan Capepoint te raken. En sporten ben ik helemaal niet meer gewoon, al geleden van in augustus... Maar na veel zwoegen (en vooral zweten want het Zuid-Afrikaanse zonnetje schijnt verschrikkelijk hard) de top bereikt en van daar hadden we een prachtig overzicht. Na het bewonderen de afdaling gemaakt, wat vanzelfsprekend heel wat eenvoudiger was. Ons dan gehaast naar de nieuwe backpacker want 's avonds gingen we in Mama Africa gaan eten. Een traditioneel restaurant. Njammie!!! Zondagmorgen lang geslapen. Was weer vroeger op dan de anderen en heb me dan wat bezig gehouden met postkaartjes schrijven. Tegen de middag (toen de anderen eindelijk uit dromenland kwamen) dan naar het strand geweest. De zee was heel wat kouder hier want het is de Atlantische Oceaan en niet meer de Indische, maar Paula en ik hebben toch een duik in het water genomen. Lekker fris. Gelukkig droog je snel van de zon. In de namiddag zijn we dan gaan shoppen aan het Waterfront in Capetown en 's avonds hebben we daar ook in een lekker visrestaurant gegeten. Mossels in een sausje van witte wijn met look in. Heerlijk! Maandagmorgen vroeg opgestaan om richting Stellenbosch te gaan. Daar gestopt in enkele winefarms (wijnboerderijen klinkt zo bloot) om wijnproeven te doen. Zalig gewoon. En we hadden een mannelijke chauffeur dus alle meisjes konden erop los drinken. Superveel verschillende wijnen geproefd. Gelukkig krijg je van elke wijn maar een superklein glaasje want anders ging het 1 dronken bedoening geweest zijn. Nu was het een tipsy bedoening. Na het wijnproeven dan de lange toch verdergezet want we wilden in Oudtshoorn overnachten en dat was toch een stukje rijden, maar we hebben het gehaald. Onderweg ook een hotel tegengekomen met de naam 'Soetje'. Natuurlijk gestopt om een foto te maken want dat is toch wel supergrappig. Dinsdagmorgen naar Mosselbay gegaan want Annette was haar trui vergeten in de backpacker daar. Gelukkig lag het op onze route. Daarna doorgereden naar Plettenbergbay om van onze laatste stranddag daar te genieten. Dit was weer de Indische Oceaan dus het water was gelukkig een stukje warmer. Ook superveel pret gemaakt in golven daar en genoten van de surfers. Woensdag was het tijd om terug te keren naar Port Elisabeth want om 18.10 uur hadden we ons vliegtuig terug naar Johannesburg. We waren veel te vroeg daar dus besloten om dan maar voor de allerlaatste keer te gaan zonnen op het strand. Zo was dit eigenlijk onze laatste stranddag, niet dat ik het erg vind hoor. 's Avonds dan het vliegtuig genomen om terug naar 'huis' te gaan. Zo zat ons zalig reisje erop. Donderdag terug naar Nkosi's Haven gekomen en de kindjes vlogen ons om de nek. Allemaal blij dat we terug waren. En eigenlijk ben ik ook wel blij. De trip was super maar heb de boelies toch wel gemist. Alleen twee negatieve puntjes...regen in Jo'burg en mijn koddige boelie is weg. Lucy en Umphile zijn terug naar hun huis gegaan. Snif snif!!
Nu ben ik het typen beu...heb je waarschijnlijk wel gemerkt naar het einde van mijn verslag toe waar de dagen precies korter werden...
Iemand geinteresseerd in het project dat ik hier doe...aarzel niet om een te surfen naar www.nkosi.iafrica.com. Er is ook een boek geschreven over Nkosi Johnson en dat is genaamd 'We are all the same' en geschreven door Jim Wooten.
Een hele lieve zoen uit het verre Afrika! Soetie
P.S. Mag hier bijna mijn 100 dagen vieren...snif snif!!
Momenteel superblij...waarschijnlijk omdat ik wat te veel witte wijn op heb hier in het mooie Capetown. Niet dat ik hier dronken in het internetcafe zit, enkel een klein beetje tipsy. Met een geweldige blos op de wangen. Zondagavond dus van Jo'burg naar PE (Port Elisabeth) gevlogen. Een vlucht van zo'n twee uurtjes. Was wel een beetje beangstigend want toen we daalden moesten we door een superdik wolkendek. Waarschijnlijk voor tien minuten in de wolken en ik zat naast het raam. Niet dat ik bang ben in een vliegtuig...maar eerlijk gezegd sta ik toch liever met mijn voetjes op de grond. De eerste nacht dan in een backpacker in PE overnacht. De volgende morgen zijn we met onze huurwagen tot Jeffrey's Bay gereden om daar enkele uurtjes te liggen bakken op het strand en de surfers te bewonderen. Superveel plezier gemaakt. Gezwommen in de golven. Er is een superhoge stroming hier en de golven zijn echt krachtig. En door mijn lenzen was ik dus genoodzaakt om telkens een golf kwam mijn ogen dicht te knijpen waardoor ik dus meegesleept werd door de golven en niet wist waar ik uitkwam. Zalig gewoon. Na enkele keren wel superveel zand in mijn bikini maar daarvoor bestaan er nu eenmaal douches he. Na het baden verder gereden naar Plettenberg Bay. Echt, I love Plettenberg. De mooiste plaats op aarde... Super uitzicht! O ja, jullie nog niet verteld met wie ik op reis ben he. Met Paula, kennen jullie waarschijnlijk allen al uit mijn vorige verslagen, en haar drie vrienden van Duitsland die naar SA gekomen zijn voor twee weekjes. Andrea (27), Steffen (24) en Annette (19). Ben dus weer de jongste van de bende maar ben dat hier ondertussen al wat gewoon. Na ons ontbijt in Plettenberg dinsdagmorgen dan iets super avontuurlijks gedaan.Skydiving!!!!!!! Zalig gewoon. Dinsdag 20 maart ben ik zomaar eventjes uit een vliegtuig gesprongen. Met een parachute en een andere vent op mijn rug weliswaar maar het was de max. Echt, de vrijeval is gewoon ongelooflijk. Geweldig. Ik raad het iedereen aan. Het beste wat ik ooit gedaan heb. En voor diegenen die me niet geloven, wees gerust, alles in vastgelegd op film. Inclusief mijn domme kop waarschijnlijk op sommige momenten, maar enfin. Dinsdagavond dan weer in Plettenberg blijven slapen na ons avontuur. En de eigenaars van die backpacker waren van Holland, kon dus nog eens Nederlands bovenhalen. Jammergenoeg geen plat Vlaams maar een mens kan nu eenmaal niet alles willen he. En btw, het Afrikaans is nog platter hier dan ons West-Vlaams. Ongelooflijk maar waar. Wel grappig om mensen te horen praten. Klinkt echt supergrappig. Woensdagmorgen richting Mosselbay gereden. Gestopt in Knysna om van het prachtige zicht te genieten en toen we dat beu waren naar Buffalo Bay geweest om daar weer wat strandpauze te nemen. Toen we bruin genoeg waren naar Mosselbay geweest om te overnachten in de volgende backpacker. Waar zijn we...donderdagmorgen naar Hermanus gereden met de auto. Op onze weg naar het strand geweest in Witsand. Daarna naar Cape Agulhas geweest. Dat is het meest zuidelijke punt in Afrika en de twee oceanen ontmoeten elkaar daar. Ook regen gehad!!! Gelukkig enkel 's avonds dus niet veel hinder van ondervonden. Vrijdagmorgen (deze morgen dus) onze toch verdergezet naar Capetown. The city!!! Deze middag gestopt in een plaatsje waarvan ik de naam vergeten ben om pinguins te bekijken aan de zee.Bizar he...kom je naar Afrika en dan zie je pinguins. Deze avond ook de Table Mountain opgegaan met de kabellift. Zalig uitzicht van boven op die platte berg. Geweest tegen rond 6 uur zodat we de zon konden zien ondergaan. Machtig gewoon. Zoals je ziet me al wat geamuseerd hier. De leukste dag??? Ongetwijfeld dinsdag...uit een vliegtuig springen is echt zalig. Geeft je zo'n vlieggevoel. Wil ik zeker nog eens opnieuw doen als ik wat groter ben ;-) Lieve zoen vanuit het hartje van Capetown! Slaap zacht! Soetie
De afgelopen week was een heel gewone week. Niet echt iets speciaals gebeurd. Geen nieuwe vrijwilligers toegekomen, ook niemand vertrokken. In het weekend ook niet uitgeweest, we hadden eens behoefte aan een weekendje zalig thuisblijven. Veel dvd's bekeken en in het zonnetje gelegen.
Mijn vlechtjes zijn ook terug uit mijn haar. Na drie weken wou ik wel mijn haar terug eens wassen. Had superveel krulletjes erna...gelukkig verdwijnen die zodra je je haar wast. Het probleem kwam de volgende dag...superveel nestels in mijn haar. Nooit heb ik dat en nu!! De drie meisjes hebben samen 7 uur aan mijn haar zitten kammen tegen dat die er allemaal uit waren. Verschrikkelijk gewoon. Mijn hoofdhuid doet nog altijd pijn als ik er aan terug denk.
Er is ook een nieuwe mama in Nkosi's Haven. Lucy. En ze heeft een baby van 1 maand oud, Umphile. Een jongetje. Ja, de meesten hebben hier van die extreem rare namen. Kan je je voorstellen wat het is als je zo opeens meer dan 60 namen moet leren. Enkele voorbeelden: Siyabonga, Nontobeko, Nokulunga, Boikutso, Keneilwe, Thandeka, Koketso, Ayanda, Reabetswe, Rethabile, Keabetswe, Masishaba...en dat zijn nog maar enkele namen. Terug naar de baby...hij is zo koddig. Niet normaal. Wil hem meenemen naar huis...
Met de kindjes gaat alles goed. Ze zijn zalig. En hoe langer je hier bent, hoe aanhankelijker ze worden. Als ze thuiskomen van school is het knuffeltijd...dan worden alle vrijwilligers geknuffeld door alle kindjes. Of jij hebt dan plots hun naam en zij jouw naam...(spelletje)
Vrijdagnamiddag gaan alle meisjes stijldansen. En wij gaan ook mee nu. Wel leuk hoor. Natuurlijk hebben wij niet dat Afrikaanse ritme maar 'het uit de boot vallen' valt nog mee.
Tijd om te koken...soms helpen we hier met de mama's om te koken. Als we geen zin hebben om naar de creche te gaan.
Jullie zullen een tijdje niks van me horen want ik ga tot eind maart op reis naar Capetown...Verlang al!
De afgelopen week is voorbij gevlogen. Elisabeth en Anna (de 2 Zweedse meisjes) zijn deze morgen heel vroeg vertrokken. Natuurlijk gisteren dan onze laatste avond samen gevierd. Uit geweest in Melville. Nu ja, niet echt uitgeweest, enkel iets gaan eten in een Vietnamees-Thais restaurant. Lekker spicy...mijn tong stond in brand. De laatste tijd brengen we heel wat tijd door in Melville. Maar het is een leuke buurt om uit te gaan en 1 van de veiligste plaatsen in Johannesburg.
Vorige week donderdag terug naar Botswana geweest. Heb hier in SA alleen een toeristenvisum en dat is slecht 3 maanden geldig. Elke 3 maanden moet ik dus de grens over om een nieuw visum en een stempeltje op te halen. Dzentra van AFS heeft me daar gebracht. Woensdagavond was ik bij haar blijven slapen en donderdagmorgen om 5 uur opstaan om te vertrekken richting Botswana. Rond de middag daar aangekomen. Die dag bleven we dan overnachten bij haar tante die in Gaborone woont. Leuke bedoening hoor, haar familie. Ook haar nicht met 4 kindjes gaan bezoeken in Gab's. (Zo ben ik toch altijd rond kindjes he ;-) ) Vrijdagmorgen dan weer vroeg opstaan om terug te keren naar SA. In 2 dagen tijd dus ongeveer 12 uur in de auto gezeten...en dat allemaal voor een stempeltje. Maar wel een heel belangrijk stempeltje.
Vrijdagnamiddag kwam Daz dan Paula en mij oppikken. Dat was de vader uit mijn eerste gastgezin, als je je nog herinnert, de blanke familie in SA. Mijn gastzus, Melissa, vierde haar 15de verjaardag en ze gingen naar Sun City. (Zaterdagmorgen dus weer om 6 uur opstaan) Vroegen dus of ik geen zin had om mee te gaan. Natuurlijk kon ik zo'n aanbod niet afslaan. Sun City is gewoon de max. Was er al eerder eens geweest (dus hoef ik het niet helemaal opnieuw te beschrijven) maar had nog nooit gezwommen in the Valley of Waves. Dit dus nu gedaan. Zalig gewoon. Lekker liggen bakken op het kunststrand, heerlijk gezwommen in de golven... (wel allemaal kunstmatig maar toch superleuk). Het enige niet leuke aan die dag was dat ik zonnemelk zonder waterproof gebruikt had met als gevolg (je kan het al raden) dat ik superrood was. Maar het leuke aan mijn velletje is dat het de volgende dag al bruin is. Enkel pijn geleden zaterdagavond dus. Zaterdagavond bracht Caron, mijn eerste gastmama, ons dan terug naar the Village. Elisabeth en Anna waren daar nog en gingen uitgaan in Melville. Geen seconde getwijfeld dus. Paula en mij waren nog nooit zo vlug klaar. Nu vraag je je waarschijnlijk af waar Sarah en Pierre waren? Die waren een weekendje in Durban. En Kate had niet zo veel zin om uit te gaan. Elisabeth, Anna, Paula en ik hadden een geweldige avond (en nacht) in Melville. Lekker uitgeweest en geweldig veel gedanst. Hier hebben ze ook overal superlekker en supergoedkope cocktails. Paula en ik waren oke, maar de Zweedse meisjes waren superdronken. Waren aan het huppelen op de stoep en vielen plots over elkaar en lagen daar op beiden op een hoopje. Paula en ik konden niet meer van het lachen. Echt hilarisch. Rond 4 uur lagen we dan in ons bedje na een ietwat hectische week. Zondag tot 2 uur geslapen, want had heel wat slaap in te halen. 'S Avonds met de meisjes naar de cinema geweest 'Music and Lyrics'. Het is gewoon belachelijk hoe goedkoop de cinema hier is, nog geen 2 euro. Om 22.30 uur dan terug in mijn bedje gekropen. Korte zondag dus voor mij. Maar maandag was ik tenminste uitgeslapen.
Dat was zo wat heel chaotisch mijn afgelopen week. Weet dat mijn schrijverstalent (uhm) er de afgelopen verhaaltjes niet echt op gebeterd is maar we mogen hier enkel de woensdag op het internet en we krijgen niet zo heel veel tijd dusja...het moet allemaal een beetje rap gaan. Dus nu weet je waar eventuele spellingsfouten vandaan komen.
Winterbeestjes...(nu ja...niet dat het echt koud was bij jullie) ik wens jullie een zalige lente. Denk aan mij als die er aankomt want dan zit ik in Cape Town. Waarschijnlijk ergens aan een zalig strand (hihi). Hier nog altijd zomerse temperaturen.
Weeral een tijdje geleden. Amper de tijd om een verslag op mijn blog te zetten want zo druk druk druk. Zoals ik het gewoon ben in Belgie dus ;-)
In mijn vorig verslag dus vermeld dat we het Carlton Center gingen bezoeken. Dat is dus het hoogste gebouw in Zuid-Afrika, slechts 50 verdiepingen maar je hebt een prachtig overzicht over gans Johannesburg. Tegen 7 pm geweest zodat we Jo'burg in licht en donker zagen. Echt geweldig om alle lichtjes van de stad te zien. 's Avonds dan naar Market Theatre geweest om een show 'The Suitcase'te bekijken. Ging over een Afrikaanse man die problemen had met de twee verschillende werelden waarin hij leefde. Enerzijds de moderne wereld en anderzijds zijn culturele tradities enzo. Allen hebben we ervan genoten. In de namiddag ook een kijkje gaan nemen in Museum Africa. Interessant maar kon niet tippen aan het Apartheidsmuseum. Die zondag dan naar de kerk geweest. Nu zeggen jullie waarschijnlijk allemaal "Hoe saai is dat" maar dat is helemaal het geval niet. Hier in de kerk in Alan Manor hebben ze een aparte jongerenviering. Deze week werkten ze rond een bepaals onderwerp en we moesten dan toneeltjes maken in groep. Toneel in de kerk...hoe machtig is dat. Achteraf was er ook een braai aan een zwembad met supercoole glijbanen. Natuurlijk zijn we met de hele bende dan meegeweest. Toen we terug in de Village waren was het opkuisen geblazen want er kwam een nieuwe vrijwilliger. Kate, 25, van Canada maar leeft in New York. Wel een toffe meid, maar niet meer zo onnozel en speels als Paula en ik.
De week was super. Er was een hittegolf in Johannesburg. Warmer dan normaal dus. Tijd om waterballongevecht te houden dus met de kindjes. Echt zalig. De kindjes vinden het heerlijk. Dinsdag een speciale dag voor mij...mijn haar in vlechtjes gedaan!! Ben nu dus een echt Afrikaantje. De eerste twee dagen doet het wel pijn hoor. Het trekt aan je hoofdhuid maar ondertussen ben ik het al gewoon. En het leuke is...hoef mijn haar nu niet te wassen want er zitten extensions in. Zal het waarschijnlijk nog eens opnieuw doen voor ik terug kom zo kunnen jullie allen mijn koppie bewonderen ;-)
Dit weekend was ook zalig, hoewel we niet zo heel veel uitgestoken hebben. Vrijdagavond bleven Ray, Pierre, Sarah en Kate slapen @ the Haven. Paula en ik waren dus alleen in the Village. Dus natuurlijk wilden we uitgaan. Gavin, een jongen van de kerk, gebeld en die ging naar een verjaardagsfeest van een vriend van hem in een coctailbar. En we mochten mee. Hoe sjiek is dat. We kenden hem 1 week en die nam ons gewoon mee naar een party waar we niemand kenden. Zalig gewoon. Wie zou dat doen in Belgie? We hebben ons geweldig geamuseerd. Er was wel een klein probleempje toen we terugkwamen. Wilson, de security van de Village, sliep zo diep dat hij de bel niet hoorde. Na tien keer bellen dan besloten dat we over het hek zouden klimmen. Een supergrappige bedoening gewoon. De slappe lach gehad door Paula die over het hek klom met als gevolg dat ik er helemaal niet over raakte. Maar gelukkig hadden we Gavin die voetje zet kon doen. Uiteindelijk dan toch in ons bedje beland. Zaterdag zijn de 4 anderen naar Soweto geweest met Lizzie (werkt voor Nkosi's Haven en woont in Soweto). Paula en ik hadden het al gezien dus zijn we gaan shoppen naar Southgate. Terug de verre wandeling maken. We waren bijna dood toen we terugkwamen. Veel te warm gewoon. Toen we terugkwamen zagen we twee nieuw meisjes in bikini liggen in onze tuin. Weer 2 nieuwe vrijwilligers gearriveerd. Deze keer uit Zweden. Die kwamen van -25 graden naar 36. Hoe zotjes is dat?!? Lagen dus al te bruinen, nuja...ze waren wit en op het einde van de dag rood. Maar Elisabeth, 19, en Anna, 18, zijn wel twee supermeiden. Echte partyfreaks. Zondag geluierd. Gezwommen en gebruind in de tuin. Wel een beetje een trieste dag want Ray heeft ons verlaten. Hij zette zijn Afrikatrip verder en is dus naar Botswana vertrokken.
Gisteren was het Pierre zijn verjaardag. Een stapje in de wereld gezet dus. Met de jongeren van de kerk eerst in Melville in een restaurant gaan eten en daarna naar een coctailbar geweest. We hebben ons geweldig geamuseerd. Echt zalig. Vandaag lopen we hier dus wel allemaal moe rond maar dat nemen we erbij.
Met de kindjes gaat alles super. Die kleine zwartjes zijn zo koddie. Wil er wel enkele meenemen naar huis... I have the time of my life!! Helaas was ik dit weekend al 6 maanden weg...dat betekent dat ik er maar 5 meer te gaan heb. Snif snif! Maar het zullen 5 supermaanden worden. Binnenkort ook een reisje naar Capetown...zie het dus helemaal zitten.
Valentijn hier was zo koddig. In de creche waren alle kindjes gekleed in rood en wit. Schattig, al die boelies!! Ook de brandweer kwam die dag. Elk om beurt mochten wij, de vrijwilligers, dan met enkele kindjes in de brandweerauto en we maakten een toertje. Grappig man. Je had die oogjes moeten zien. Plotseling waren al die mini's zo superstil. En vooral toen de sirene ging. Paula en ik hadden dan chocolade gekocht als Valentijnsgeschenk voor enkele tienerjongens @ the Haven. Waren natuurlijk ook allemaal blij.
Gisterenavond bleven de jongens overnachten @ the Haven. Sarah, Paula en ik waren dus alleen. Een echte girlsnight gehouden. Luid zingen, dom dansen, gekke kleren aandoen, tekenen op onszelf, veel lachen, stomme foto's maken, vernederende verhalen vertellen, brownies met pudding eten... was wel nog gezellig. Zondag en maandag en volgende week zaterdag komen ook nog nieuwe vrijwilligers, 4 in het totaal. Zal dus een drukke bedoening worden. En allemaal meisjes. Ray gaat volgend week ook weg, hij trekt verder door de rest van Afrika. Ocharme Pierre, omsingeld door 7 meisjes en hij is het type jongen dat zeker zot zal komen met zoveel meiden.
Deze namiddag gaan we naar Museum Africa en naar het Carlton Center en 's avonds gaan we dan naar het Market Theatre om een show te bekijken.
Als iemand zich ooit geroepen voelt om eens te bellen: 002772770556 is mijn gsm-nummer hier, als je wil bellen naar de vaste lijn is dat 0027119425580 en een fax is natuurlijk ook altijd welkom 0027119411408. Briefjes en postpakketjes en cd's (!!) ook altijd welkom. Mijn adres is Soet Descheemaeker, Po Box 403, 2109 Melville, South Africa.
Zal je proberen uit te leggen wat ik hier zoal allemaal doe in Zuid-Afrika. Sommige dingen zullen misschien ingewikkeld klinken, nuja...
Waar ik werk is het eigenlijk niet echt een weeshuis. Het is meer een opvangtehuis voor mama's die HIV/Aids hebben en hun kinderen. Maar er leven hier ook weeskindjes. De mama's zorgen voor hun eigen kinderen en voor enkele weeskindjes. Dat is allemaal @ Nkosi's Haven, in Berea, plaats in het centrum van Berea. Hier hebben we twee huizen. Daarin leven ongeveer 13 mama's en ongeveer 61 kinderen. Penny, een gekleurde vrouw van rond de 50 met een briljant gevoel voor humor en nog heel jong van gedachten, pikt ons iedere dag op. Van waar vraag je je nu natuurlijk af. Wel dat is van Nkosi's Village. Dat is geen echt village hoor, meer een oud boerderijgebied. Met een groot huis en daar rond 16 cottages. En die ons in 1 van de vorige zinnen dat zijn Paula (Duitsland), Sarah ( Zwitserland), Pierre (Wallonie) en Ray ( USA). Nkosi's Village bevindt zicht in Alan Manor, een gebied in het zuiden van Johannesburg. Dus iedere dag brengen we wel wat tijd in de auto door, soms is het slechts een half uur rijden maar dat gebeurt slechts heel uitzonderlijk want meestal is er superveel verkeer in Johannesburg dus sta je soms lang in de file. @ the Village leven wij, de vrijwilligers, in het grote huis. Ook 3 mama's leven daar met hun klein kindje. Gugu (M) is 4 jaar, Bongani (J) is 2,5 jaar en Phume (M) is 1,5 jaar. En het zijn zo'n koddies.
Hoe verloopt een doordeweekse dag hier dan? Wel, 's morgens pikt Penny ons dus op. In de voormiddag gaan we naar de creche aan de overzijde van de straat. Daar spelen we met de kleuters en baby's en om 12 uur helpen we dan met de baby's eten geven. Daarna keren we terug naar de Haven. Daar eten we lunch dat 1 van de mama's heeft klaargemaakt en hebben we rustpauze of doen we kleine jobkes. Rond 14.30 komen de kinderen dan thuis van school en helpen we met eten op hun bord te scheppen, hun huiswerk maken en daarna kunnen we spelen. Een dag hier @ Nkosi's Haven is eigenlijk nooit hetzelfde. Altijd gebeurt er wel iets anders en amuseer me hier echt tussen de kleuters, de kindjes en de tieners.
Ook in het weekend vervelen we ons niet. We doen dan uitstappen naar het Apartheidsmuseum of de Botanic Garden. Of we gaan lekker gaan shoppen met de meiden. Of een zalige namiddag nietsdoen en luieren in ons zwembad en dan gaan we 's avonds uit. Heb terug een plezant en boeiend leven hier ;-)
Zo dat was zo even heel kort wat ik hier zoal doe.Als iets onduidelijk is mag je altijd je vragen mailen. (zie rechterkolom)
En een kleine hint...post is altijd welkom! Mijn adres bevindt zich in de linkerkolom.
Een hele grote zomerse zoen voor mijn wintervriendjes en -vriendinnetjes! Soetje
Vandaag precies een maand bij mijn nieuwe familie. En als alles goed gaat verhuis ik binnen twee dagen naar mijn nieuwe verblijf. Dan ga ik namelijk voor de rest van mijn jaar hier als vrijwilligster helpen in een weeshuis in Johannesburg. Gedaan met school hier dus voor mij.
Rond de kerstperiode had ik het echt moeilijk. Weggerukt uit mijn vertrouwde omgeving, alhoewel ik weet dat ik er zelf om gevraagd had maar niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren. Daarbij kwam ook nog eens dat AFS SA toen in vakantie was en dat ik eigenlijk helemaal niet wist wat er met me ging gebeuren. Een periode van onzekerheid dus...en ik die altijd alles zo graag plan. Op het randje van een emo crash dus. Kerstavond was echt niet speciaal, behalve de watermeloen als eten dan misschien. Vieren dat hier precies niet echt. Maar oudejaar daarentegen was wel superleuk. Samen met mijn broer Thabiso naar een homeparty geweest. Waren ongeveer 10 jongens en 6 meisjes en ik was de enige blanke. Kreeg dan natuurlijk ook heel wat aandacht. Wat wel leuk was. Moet toegeven, tegen alcohol kunnen de meesten niet zo goed, en zeker de meisjes niet. Het was nog geen middernacht en 1 meisje was al uitgeteld. Kotsen en slapen, dat is het enige wat die de rest van de avond of liever nacht gedaan heeft. Toen er zo een gezellige sfeer in de lucht hing was dat opeens gedaan...want 1 van de 3 honden was ziek en moest ook kotsen. Die hond was echt aan het doodgaan. Enkelen vonden dan ook dat we respect moesten hebben voor de hond en dat de muziek stiller moest en dat we niet meer verder konden feesten. Hopen dat die hond dus beter ging worden. Wat hij niet deed, want de volgende dag is hij dan gestorven heb ik vernomen. Maar gelukkig waren ze niet allemaal in de ban van de hond en hebben we met enkelen gezellig verder gefeest. Wat wel heel raar was, was het feit dat om middernacht iedereen elkaar de hand gaf en dat ze het onze vader luid opzegden. Hilarisch dus voor mij, maar heb mij wel kunnen inhouden.
De rest van mijn januarimaand was niet zo speciaal. Met dat ik hier niet naar school moet heb ik eigenlijk weinig te doen gehad. Uren tc gekeken. Gelukkig hebben ze hier meer dan 80 zenders en zenden ze heel wat films uit. En sudoku's en kruiswoordraadsels oplossen komt ook al mijn oren uit. Maar binnenkort komt er dus hopelijk leven in de brouwerij. Allemaal duimen voor donderdag dus want dan moet ik op interview naar dat weeshuis. En als alles goed gaat, blijf ik daar, indien niet keer ik terug naar mijn zwarte familie hier tot er zich een andere gelegenheid voordoet.
Zondag was het precies nog een half jaar voor ik terug voet aan wal zet in ons Belgenlandje. Gelukkig was dat geen saaie dag. Ben naar Sharpville geweest. Dat is een township in de buurt van Vereeniging. Daar woonden die mensen waarmee ik nieuwjaar gevierd heb. Leuk dus om ze eens terug te zien. Een townshiphuis is echt mini. De meeste huizen hebben slecht 4 minikamers. Twee slaapkamers, een keuken en een living. En die zijn allemaal echt niet groot. Maar als je in zo'n huis woont mag je nog gelukkig zijn want sommige maken hun huizen van golfplaten en die hebben dan maar 1 kamer. Was daar ook weer de enige blanke en al die mensen daar vonden dat zo speciaal. Er stonden zo een heleboel zwarte kindjes me aan te gapen, wel grappig. Toch erg dat het voor sommige zwarte mensen meer dan 10 jaar na de Apartheid nog altijd raar is om blanke mensen te zien. Thabiso, niet mijn broer maar 1 van mijn vrienden van nieuwjaar, heeft een radioshow op een van de plaatselijke zenders hier. 's Avonds moest hij dan ook gaan werken en wij mochten mee. Wel leuk om eens een radiostation van binnen te zien, maar zo groot als onze radiostudios zal het wel niet geweest zijn.
Het eten is hier ook heel anders. In plaats van elke dag patatjes eten ze hier iedere dag pap. Een witte brij...wel lekker. Ook eten ze hier met een lepel of met de handen ipv met mes en vork. En altijd voor de tv, heb hier nog niet aan een tafel gegeten. Ook maakt mijn familie soms frietjes, maar niet in een frietpot hoor, ze doen olie in een normale kom en bakken hun frieten zo op het vuur. Wel raar, maar de frieten zijn niet slecht.
Dat was zo een beetje in het kort hoe mijn januarimaand is verlopen. Niet veel speciaals dus.
Weet niet wanneer mijn volgende update zal zijn, maar hopelijk zal ik dan al in het weeshuis werken. Allen duimen dus donderdag!!
Ik verander van gezin. Naar een echt Afrikaans gezin in Zuid-Afrika. Vroeg mij de hele tijd af wat ik hier doe in Afrika in Europees gezin, daarmee. Niet dat ik de mensen niet leuk vond hoor, maar had niet echt een Afrikagevoel.
Vanaf morgen dus een andere woonplaats. Adres komt later op site. Ik zal in Vereeniging wonen. Een stad zo'n 100 km ten zuiden van Johannesburg.
Ik zal ook geen internet meer hebben, dus mss zal ik niet wekelijks meer een berichtje kunnen posten. Maar hopelijk is er in de buurt een cybercafe.
Tijd om site up te daten na m'n reisje Zuid-Afrika.
Wat super raar is...normaal ga je op reis naar een warmere plaats. Deze keer op reis geweest naar een koudere plaats. Verfrissing opzoeken dus want hier in Gaborone met het woestijnklimaat is het momenteel weeral drukkend warm. 33 graden binnen...en buiten nog warmer...aangenaam is dus anders. In SA was het lekker fris en nu en dan eens een regenbuitje, wat wel deugd deed.
Eerst zijn we van Gaborone naar Johannesburg gereden met de auto. Zo'n 5 uren. Drie dagen verbleven in een leuke Ben B. Helmut en Ulrike hebben een flat gekocht daar en ze zijn die nu aan het verbouwen en er moesten nog enkele dingen geregeld worden. Ondertussen zijn Maren en ik dan gaan shoppen in een gigantisch shoppingcentra. Superleuke dingen tegen erg goedkope prijzen. Leuk dus. Na dag 3 vertrokken richting kust. Die trip heeft twee dagen geduurd met de auto. Een tussenstop hebben we gemaakt in Colesburg om daar te overnachten. De tweede dag zijn we tot aan de kust geraakt. Wilderness heette dat ministadje aan zee. 6 dagen verbleven in een huisje waarvan de tuin grensde aan het strand. Machtig dus. De Zuid-Afrikaanse kust is echt prachtig. In Wilderness zelfs twee dolfijntjes vanuit de verte zien spelen en ook de staart van een walvis gezien. Heel ver in de zee moet je daar niet gaan zwemmen want er zitten daar haaien. Maar zolang je in een golvengebied blijft is het oke.
Na Wilderness 3 dagen in Knysna verbleven. Ook aan de zee, maar helaas was daar geen strand. Maar wel prachtig uitzicht hoor supermooie rotsen waarop je het water dan kon zien klotsen.
De volgende dag dan onze tocht verder gezet via Plettenberg Bay waar we naar Monkeyland geweest zijn. Een soort miniwildpark enkel voor apen. Wist niet dat er zoveel verschillende soorten apen bestonden. Overnacht in Jeffreysbay. Klein dorpje aan een prachtig strand. We sliepen in het Seesterstrandhuis en hadden ook daar weer een prachtig zicht op het strand.
Daarna was het tijd om de kustlijn vaarwel te zeggen. Toen we de bergen terug overstaken om van de groene Garden Route terug naar het meer drogere deel van Zuid-Afrika te gaan was er plots een felle hagelbui. Zo groot als een knikker en ik overdrijf niet. Zotjes gewoon. Nog nooit zon grote hagelstenen (of hoe dat ook heet) uit de lucht zien vallen. s Avonds overnacht in een dorpje waarvan ik de naam vergeten ben. Maar de B en B was gebouwd in stallen en de bedden stonden op een oude boerekar supersjiek en gezellig.
De volgende dag tot in Johannesburg geraakt en daar nog twee dagen verbleven. Een rondtoer gemaakt in Soweto (South West Township). De grootste township van Johannesburg. Het huis van Nelson Mandela enzo gaan bezoeken. Interessant.
Op de 20ste moest Rolf (Ulrike haar broer uit Nieuw-Zeeland) dan terug zijn vliegtuig nemen vanuit Joburg en zijn wij dan ook teruggekeerd naar het warme Botswana. Zit hier momenteel gewoon te zweten van niks te doen.
Dringend tijd om mijn site eens up te daten. Het is al eeuwen geleden dat ik nog een verhaaltje neertypte. Komt omdat ik twee superdrukke maar wel erg leuke weken achter de rug heb. Waarschijnlijk de leukste twee weken sinds ik hier ben.
Terwijl alle leerlingen in Maru a Pula aan het zwoegen en zweten zijn voor hun examens, heb ik lekker vakantie. Hip hoi! Maar gewoon thuiszitten zou een beetje vervelen he, daarom hielp ik met Monkeynastix. Dat is een soort kleuterturnen. Met verschillende instructoren ga ik mee naar verschillende scholen. Zo ben ik in enige zin toch nog verbonden met het schoolleven. En ook voor Monkeynastix zijn deze twee weken de drukste van het jaar, want zij hebben nu hun jaarlijkse displays. Dat wil zeggen dat alle papa's en mama's mogen komen kijken en de kindjes krijgen dan een diploma en een medaille. Dan staan ze daar natuurlijk allemaal supertrots. Wel vermoeiend hoor Monkeynastix, je mag daar dan staan meespringen en dansen met de mini's. 's Morgens meestal rond 6.45 uur opstaan en in de namiddag tussen 14 en 16 uur thuis. En dan rushen naar de volleybal om 17 uur en lekker lang trainen tot 19 uur. En als ik dan thuis kom, supermoe van al die inspanningen, heb ik natuurlijk niet altijd zin om mijn vingers nog eens te vermoeien door te typen.
Woensdag 15 november naar een toneelstuk gaan kijken in Maitisong, getiteld 'Rain'. Het stuk ging over de San (oftewel de bosjesmensen) hier in Afrika. Interessant, en ook nog eens mooi. Het stuk was superexpressief met leuke Afrikaanse dansstukjes in en ontzettend mooie maskers. Heb er van genoten. Ook nog eens leuk dat we gratis tickets kregen van Aldo. Voor de mensen die niet meer mee zijn, Aldo is de dramaleerkracht van de school en een goeie vriend van de familie.
Vrijdag 17 november was mijn eerste echte feestje hier. Eindelijk! Jenny, de baas van Monkeynastix, was jarig en ze gaf een braai voor haar verjaardag. Natuurlijk de uitnodiging niet afgeslaan en gezellig verjaardag gaan vieren. Jenny haar zoon, Trent, is ongeveer mijn leeftijd, en had ook een paar vrienden uitgenodigd. Leuke bedoening dus. En het leukste vanal was de tequila natuurlijk. Samen met Amr, enige mannelijke instructor en enige jonge instructor, 4 reuzetequila's gedronken in 20 minuten tijd. En kon nog recht wandelen. Ben het drinken dus nog niet verleerd ;-) Daarna ook nog soort plaatselijke whisky-cola gedronken. Natuurlijk niet zo straf als de echte whisky, maar wel lekker.
Dinsdag 21 november is Rolf hier aangekomen. Dat is de broer van Ulrike (mijn gastmoeder). Hij woont in Nieuw-Zeeland met zijn vrouw en ze hebben daar een mini-luxe-hotel. Klinkt leuk dus...subtiel informeren naar vakantiejob ;-). De andere broer van Ulrike woont in Senegal. Dit even terzijde. Rolf blijft hier tot 20 december en vliegt dan terug naar huis. Hij gaat dus ook mee met ons op reis. Zimbabwe werd ingewisseld voor Knysa. Dat is een plaatsje aan de kust in Zuid-Afrika. Ergens tussen Kaapstad en Durban. De politieke situatie in Zimbabwe is momenteel niet zo stabiel met hun domme president Mugabe, daarmee.
Woensdag 22 november was er het Leavers Dinner van Upper 6. Mijn klas waar ik toch wel drie weken bijgezeten heb. Maar het leuke is dat ze me toch uitgenodigd hebben. Hoe lief is dat niet. De jongens zo allemaal met sjiek kostuum en de meisjes met een kleedje. De meesten lieten hun kleedje dan nog eens maken ook. Ik had natuurlijk niet veel tijd en heb dan maar eentje gekocht. Een mooi groentje. Op school was er dus het superlekker buffet, er werden verschillende speechen gehouden, ontzettend veel foto's gemaakt en ook trofee's uitgereikt voor grappigste leerling, leerling die het meest kans maakt om in de gevangenis terecht te komen, bink van de klas, babe van de klas... Daarna plechtige gedoe op school verlaten want er was nog een houseparty bij Rucci (1 van de lln), waar leerkrachten vanzelfsprekend niet welkom waren. En de meeste studenten zijn ouder dan 18 en hebben hier zelf een eigen auto, dus vervoer was geen probleem. Rucci is een Indische jongen en zijn huis is gigantisch. Oke, ik leef hier ook wel in een groot huis maar het zijne was net nog een slagje groter. En superveel eten..net alsof we nog niets gegeten hadden die dag. Terwijl we net een maaltijd verorberd hadden op school. Er waren kippeboutjes, soor donutballen, koude Indische dingen, samosa's (echt fantastisch lekker, soort driehoekje van deegwaren met daarin superchilli groenten of vlees), chips en nog veel meer. En alsof dat alles nog niet genoeg was, werd de BBQ nog eens in gang gestoken ook. Eten was dus de boodschap. En drinken ook. Alhoewel dat ik moet toegeven dat hun drinkgedrag echt binnen de perken blijft. Was het enige meisje dat bier dronk... Om 1.30 uur heeft Jee (Chinese jongen) me dan naar huis gebracht. Geslaagd feestje moet ik zeggen. Het enige minpunt was Monkeynastix de volgende dag wat dus betekent om 6.45 uur opstaan...
Vrijdag 24 november naar een koorvoorstelling gaan kijken in Maitisong waarin Ulrike meezong. Zag er eigenlijk beetje tegenop want koor is nu niet echt mijn ding, maar de voorstelling was super. Echt grappig. En tussen de liedjes werd er ook nog hier en daar een stukje verteld dus dat was wel oke. Het eerste deel echt zitten schudden van het lachen op mijn stoel. Maar het tweede deel was er voor mij een beetje teveel aan. Was supermoe en dan ook geen energie meer om te klappen of te lachen. Die morgen ook om 5.30 moeten opstaan omdat ik samen met Amr naar Jwaneng ging om Monkeynastix te geven. Je moet dus weten dat Jwaneng twee uur rijden is...wat niet niks is. En na een dagje waarin je 4 uur in de auto zit en les geeft aan springende kleuters, zou je wel eens moe worden.
Daarbij kwam nog eens dat ik op zaterdag 25 november weer vroeg moest opstaan. Want Ice (vriend van de volleybal) kwam me ophalen om 6 uur om naar het volleybaltornooi van de vrouwen te gaan kijken in Thebephatshwa Airbase, zo'n 30 km van Molepolole. (Niet dat de namen jullie iets zeggen waarschijnlijk, maar toch om jullie eens een idee te geven welke rare namen de stadjes hier hebben.) Het tornooi begon om 9 uur en wanneer het eindigde, dat zouden we wel zien aan het einde van de dag want er was geen uurrooster opgesteld. De volgende opwarming begon wanneer de vorige match gedaan was. Heb nog nooit zoveel matchen op 1 dag gezien. Het resultaat was dan ook dat de laatste match van de dag eindigde om 23.45 uur. Echt zotjes! Ik lag al bijna te slapen op de tribune. Die middag ook samen met twee jongens het middagmaal voor de meisjes klaargemaakt. Echt grappig...die wisten dus niets van koken he. Gelukkig dat ik er was, anders vrees ik dat onze maaltijd niet dat ging geweest zijn. Rijst gekookt met kippeboutjes en een groentesoepje (was nogal dik dus kon je gemakkelijk gebruiken als saus voor op de rijst) gemaakt. En ik moet toegeven, het was nog lekker. En dan ook die middag voor de eerste keer met mijn handjes gegeten hier. Voelde me precies een echt Afrikaantje. Mijn rijst mengelen in de dikke soep/saus en dan zonder te morsen in je mondje proppen. 's Avonds zijn we dan ook blijven overnachten in een appartement van een vriend van Ice met al de meisjes. Rond 1 uur in slaap gevallen samen met Life op het tweepersoonsbed in de woonkamer. De anderen waren nog hun avondeten aan het klaarmaken. Roerei met boterhammen in het midden van de nacht. Was veel te moe om te eten en heb me dan maar neergelegd. Om twee uur zijn Life en ik dan wakker gekomen (doordat Thabo, andere jongen van de volley, er niets leuker op vond om mij wakker te bellen) en tot de ontdekking gekomen dat alle meisjes weg waren!! Alleen Ice had zich naast ons genesteld zodat we daar nu met drie lagen op het tweepersoonsbed. Andere meisjes waren allemaal samengetroept in de slaapkamer. Waren wij blij dat we een comfortabele plaats hadden. Nuja, als je in de midden ligt van drie is het natuurlijk niet zo heel comfortabel maar toch beter dan ergens op de grond. Om vier uur in de nacht ging er dan zo'n stomme wekker af in de woonkamer. Met zo'n zagende stem kwam er de hele tijd "Good morning, it is 4 o'clock" uit. Kan het je verzekeren, aangenaam is anders. Na ongeveer 15 keer het deuntje gehoord te hebben, waren Life en ik superblij dat Ice uit het bed sprong om dat stom ding af te zetten. Om 6 uur begon de radio dan automatisch aan te springen. En dit keer waren we alledrie te lui om op te staan. Na een kwartier echter was ik het beu en ben ik op de off-knop gaan duwen. Niet dat we daarna nog veel slaap gekend hebben want om 7.30 uur weeral het bedje uit omdat er nog meer matchen voor de deur stonden. Zondag waren de matchen om 14 uur afgelopen en dan op het gemak terug richting Gaborone gekomen. Terug naar de bewoonde wereld. Het hele weekend dus geen enkele andere blanke persoon gezien. Voelde me echt wit. En mijn volleybalteam natuurlijk superblij met mij omdat zij de enige waren die een uitzondering hadden. Namelijk een blanke supporter/teamgenoot. Zondagavond dus mijn bedje ingedoken na een vermoeiend maar superzalig weekend en lekker lang geslapen. Gelukkig was er maandagvoormiddag geen Monkeynastix.
Deze week van maandag tot donderdag ga ik in de namiddag terug naar school. Maar niet om les te volgen ofzo hoor. Integendeel. Mag iedere dag 2,5 uur stil liggen op een tafel terwijl andere studenten me aangapen. Ben namelijk model voor de artstudenten. Die krijgen 10 uur de tijd om mij te tekenen. hoe grappig is dat niet. Wel behoorlijk pijnlijk na een tijdje als je zo lang stil moet liggen. Gelukkig nu en dan eens een pauze nemen. Om 16.30 zit mijn job als model (uhm) er dan op en kan ik vlug naar huis fietsten om mijn volleybaltas te nemen en dan als de bliksem naar daar te rijden. Van de volleybal gesproken. De mannen hebben geen wedstrijden meer, enkel de vrouwen, waardoor zij dus ook niet meer trainen. Komt er op neer dat alles nu lastiger is omdat de meisje veel meer moeten doen nu. En gisteren begon het na een tijdje dan ook nog eens te regenen. Iedereen onder de bomen staan schuilen tot het over was. Minder leuk na de verfrissing waren de natte velden. Spelen met de bal zat er dus niet meer in. Onze trainer vond er dus niets leuker op om maar een beetje looptraining te geven met hier en daar wat springoefeningen tussen. Ik zweer het je, fantastisch lastig. Dacht dat mijn benen er gingen afvallen na de training. Normaal fiets ik naar huis in zo'n 5 minuten en denk dat ik er gisteren 10 over gedaan heb. Raakte echt niet meer vooruit.
Dit was het zowat wat ik de voorbije twee weken gedaan heb. Veel leesplezier en nogmaals sorry voor het laattijdig updaten!
Dit korte berichtje om je maar even te laten weten dat je niet ongerust moet zijn als je van mij niets hoort tussen 2 en 22 december. Want dan ben ik namelijk op reis naar Zuid-Afrika. Mijn gsmnummer van Botswana werkt daar niet, maar mijn Belgische wel. Dus mag je altijd berichtjes zenden op mijn oude nummer, voor jullie dus heel goedkoop. Voor mij daarentegen wordt het wel duur om te antwoorden.
Aan alle studenten...veel succes dan met jullie blok en/of examens. Ik zal eens aan jullie denken terwijl ik aan het strand lig ;-)
Ondertussen hebben jullie de klok al een uurtje teruggekeerd...bij mij hier gewoon verder blijven tikken. Dat wil zeggen dat het vanaf nu bij mij altijd een uurtje later is of bij jullie een uurtje vroeger...'t is maar hoe je het bekijkt!
De herfstvakantie is weer voorbij...helaas heb ik die niet gehad. 1 en 2 november...een normale schooldag. Maar ik heb dit jaar wel een superlange kerstvakantie! Van 1 december tot 17 januari. En de eerste 20 dagen gaan we op reis naar Zimbabwe...hip hoi!
Zaterdagavond zijn we naar de cricketclub geweest. Gaborone vierde daar 'Gay Fawkes'. Niemand die echt weet wat en hoe en waarom, maar er zijn wel superveel mensen aanwezig daar. Een heel gezellige sfeer. Muziek, drink- en eetstandjes... En het leukste van al was (en ook de reden waarom er zoveel volk was) het spektakelvuurwerk. Echt super! Nog nooit zo'n sjiek en machtig vuurwerk gezien. Duurde zeker meer dan een half uur. Echt fantastisch! Kom daar voor naar Afrika ;-)
En mag dan wel geen herfstvakantie gehad hebben...maandag had ik een vrije dag. En jullie lekker niet... Maar in plaats van wat te luieren heb ik mezelf nuttig gemaakt. Anka (die eerder al vermeld was) werkt voor Monkeynastics. Monkeynastics is soort turnles voor kleuters en lagere schoolkinderen. En ben meegeweest met haar. Eerst zijn we naar 'SOS Children' (ook eerder vermeld) gegaan. Daar hadden we drie klassen. Eerst de 2-3 jarigen, daarna 4-jarigen en tenslotte de 5-jarigen. Was echt wel leuk. Beetje gymnastiekoefeningen doen op kleuterniveau en dansen op liedjes. Mini's waren zo koddig. Voelde me precies terug op Jakkedoe...gezonde nostalgie. Daarna naar 'I am'. Dat is een kleine school met zo'n 20 mentaal gehandicapte leerlingen van 8 tot 20 jaar. Normaal behoren die niet tot de leeftijdsgroep van Monkeynastics maar door hun handicap vinden ze liedjes en oefeningen nog altijd leuk, dus werd er een uitzondering gemaakt. En de laatste post was een lagere school. Daar turnoefeningen en dansjes gedaan met eerste en tweede leerjaar. Wij, als blanken hebben moeite met leeftijd van zwarte mensen in te schatten, maar dat geldt ook andersom. En vooral bij de kinderen. Anka is zowat midden in de dertig denk ik, en de kleine zwarte kindjes vroegen of ik haar mama was? Negatief dus. En dan nog erger...je oma misschien? Wel grappig. Gelukkig zijn het onschuldige kinderen, anders zou ik me wel wat beledigd voelen.
Terwijl het bij jullie kouder wordt, schijnt het zonnetje nog altijd bij mij...
Zonnige en warme groetjes uit het verre Botswana! Liefs, Soetje
Iedereen blij natuurlijk. Alle struikjes, bloempjes, plantjes en bomen kunnen weer enkele dagen mooi bloeien. Pula betekent regen. En dat wordt hier echt wel gezien als iets dat superveel waard is. De munteenheid hebben ze zelfs Pula genoemd. Stel je voor dat wij in Belgie zouden betalen met 'de regen' ipv 'de euro'. Hoe gek zou dat niet klinken? De eerste keer dat ik hier overdag regen meemaak. Super gewoon. En de temperatuur is superaangenaam momenteel. Nog altijd ideaal om in T-shirt te lopen. Geen trui dus en ook geen brandende zon.
De paraplu heeft hier een dubbele functie. Natuurlijk de bescherming tegen de regen. Niet dat het water met bakken uit de lucht viel hoor, lekker aangenaam om door te wandelen, maar doordat het schooluniform hier een witte blouse is... Niet aangenaam dus als je overal kan doorkijken. Als het superheet is, zie je ook veel paraplu's. Gebruiken die dan als bescherming tegen de brandende zon. Je ziet dus meestal wel hier en daar iemand met een paraplu rondlopen. Helaas voor de mensen hier is dat meer door de tweede reden dan door de eerste.
Nog eventjes over het schooluniform. Van Form 1 tot Form 5 moeten ze hier een uniform dragen. Heel gewoon en helemaal niet spectaculair. Een zwarte broek met een witte blouse of T-shirt. Meisjes mogen ook een lichtblauwe rok dragen, maar de broek komt toch wel meer voor. Saai dus... Gelukkig moeten Upper en Lower 6, waar ik in terecht kom na hun examens, geen uniform dragen. Niet dat ik problemen zou hebben met een uniform dragen hoor, maar op zijn minst een leuk dan. Gele kleedjes met groene strepen ofzo. Dat komt soms voor in Zuid-Afrika of in anders scholen hier. Maar ik zit op een saaie uniformschool. De leerlingen hier vinden het natuurlijk niet erg. En ze zijn helemaal niet strict wat de kledij betreft. Er mag vanalles van tekst opstaan enzo. Je moet het dus niet via school aankopen. Gelukkig kan ik in mijn Belgische kleertjes rondlopen.
Nog enkele belangrijke termen hier: Botswana is het land waar ze de taal Setswana (Tswana) spreken. De inwoners worden Batswana genoemd en 1 enkeling is een Motswana. Ingewikkelder dan Belgie, Nederlands, Belgen en Belg dus. Maar vraag me dus nooit meer hoe het hier gaat met de Botswanen want die bestaan niet ;-)
Ook vorige week donderdag wat kennis gemaakt met de lokale bevolking. Samen met enkele andere leerlingen mee gedaan aan Hospital Visiting. Elke donderdagnamiddag gaan die naar het staatsziekenhuis hier in Gabs om de zieke kindjes te bezoeken. Daar spelen ze dan spelletjes mee of kleuren tekeningen enzo. Wel leuk. De meisjes liepen zo allemaal in roze uniformpjes rond terwijl de jongetjes blauwe hadden. Koddig. Ziekenhuizen hier zijn wel niet wat ze zijn bij ons hoor. En denk dat dit hier nog 1 van de betere staatsziekenhuizen is want het is gevestigd in de hoofdstad. Priveziekenhuizen zijn hier wel in orde, dus mocht er iets gebeuren met mij dan ga ik daar naartoe en zal ik wel super verzorgd worden, geen nood dus. Nu terug naar het staatsziekenhuis. Lijkt me toch niet zo proper als bij ons in Belgie. Terwijl we aan het wachtten op de kindjes, ben ik samen met een ander meisje eventjes naar de babyafdeling geweest. Stinken man...ni normaal. En het werd al snel duidelijk waarom er daar een geurtje ging. Babypoep! Er lag daar een kindje van boven tot onder helemaal in de diaree. Echt vies. Vroeg me af hoe lang zij/hij daar al lag. Gelukkig kwam er na 10 minuten dan eindelijk een verpleegster binnen die het kindje ging verversen.
Zaterdagvoormiddag meegeweest met Anka en Thomas (vrienden van Ulrike en Helmut) naar SOS Children. Dat is een weeshuis in Tlokweng, net buiten Gaborone. Er was daar een soort geldinzamelactie. En met dat geld willen ze dat kerstkadootjes en kerstbomen kopen voor de kindjes. Anka werkt daar de maandagvoormiddag. Dan geeft ze turnles aan de kleutertjes. Zatervoormiddag gaf ze daar een demonstratie van. Ook deden de kindjes aerobics enzo. Maar het leukste deel was toch wel het marimbagedeelte. Marimba is het instrument dat ze hier het meeste spelen. Zal volgende keer een foto nemen zodat jullie een idee hebben van hoe het er ongeveer uitziet. Was wel de max. Grote en kleine kindjes spelen daarop. Zonder partituren hoor...voelen het gewoon aan. Zalig om naar te luisteren. Wat ook merkwaardig was... Tlokweng ligt juist buiten Gaborone (de hoofdstad) maar je komt precies in een andere wereld terecht. Buiten de droge grond en de zwarte mensen zou je niet denken dat je in Afrika bent als je in Gaborone rondloopt. Dat is in Tlokweng toch anders. Daar zie je minihuisjes en hutjes. De meeste mensen lopen er ook op blote voeten rond. Er zijn slechts enkel punten waar je water hebt. Kortom...meer een beeld van het Afrika dat wij kennen van de boekjes en tv.
's Avonds dan gaan eten bij Anka en Thomas. Lekkere koude soep. En daarna hebben ze me meegenomen naar een voorstelling van het Sedibeng Choir in Maitisong. Het eerste deel van de voorstelling was klassieke Latijnse muziek zoals een koor bij ons zou zingen. Maar het tweede deel was de max. Dan zong het koor in Setswana (de taal in Botswana). Opeens kwam er ook beweging in het lijf van de zangers en zangeressen. Ze begonnen gewoon te dansen terwijl ze stonden te zingen. Had iets mee van een gospelkoor dus. En met het koor veranderde het publiek plotseling ook. Er werd geropen en gefloten. Precies alsof je in een andere voorstelling terecht kwam met een ander publiek, terwijl er alleen een pauze tussenzat. Heel bizar dus maar wel superamusant.
Vandaag terug geweest naar SOS Children, maar deze keer met school. Een uurtje gaan voorlezen voor de mini's en dan ook spelletjes spelen en liedjes zingen. En die weeskindjes zijn zo blij als ze een beetje aandacht krijgen van ons. Echt leuk om die lachende gezichtjes te zien. Daarna had ik weer schoolvolleybal. Maar net zoals bij ons in de scholen, heeft ook hier het schoolvolley niet zo'n hoog niveau. Maar MaNkala, de leerkracht volleybal, heeft me daarna meegenomen naar het team waar zij vroeger speelde. Is dit jaar gestopt. Daar spelen ze pas echt volleybal. Sommige spelen zelfs bij het nationale team van Botswana...Zijn wel allemaal groter dan mij, maar ze vinden het niet erg. Mag dus vanaf nu met hen meetrainen. Leuk leuk. En het is een gemengd team. Was wel erg welkom. Heb van iedereen een knuffel gekregen...maar dat is hier wel de gewoonte. Batswana zijn echte knuffelmensen. Vanaf vandaag dus een nieuwe bezigheid. Elke dag van 17 tot 18.30u volleybal spelen. Wordt dus zweten...want zelfs op dat tijdstip is het nog warm hier. Loop daar dus met een rood hoofdje tussen al de zwarte hoofdjes ;-)
O ja...deze nacht geregend. Was echt zalig om naar school te gaan deze namiddag. Slechts 29 graden. Het was voor de verandering eens niet puffen en blazen toen ik 's middags terug naar huis fietste. Helaas trok de bewolking weg deze namiddag en was het dan weer brandende zon.
En vakantieplannen zijn veranderd. Het wordt niet de Garden Route in Zuid-Afrika... Maar we gaan naar Zimbabwe voor 20 dagen. Ook leuk meegenomen dus.
Al een tijdje geleden dat jullie iets van mij hoorden.
Bezoekers komen en gaan hier. Vorige week waren Rudiger en Jan op bezoek. Rudiger was de buurman van Ulrike en Helmut toen ze in Nepal leefden. En Jan is zijn zoon. Ze kwamen ons voor 5 dagen bezoeken. Vrijdag de dertiende zijn ze hier aangekomen. 's Avonds zijn we dan maar Mokolodi gegaan. Dat is een heel klein nationaal park hier in Botswana op ongeveer 10 km van Gaborone. Daar hebben we dan een avondrit gemaakt. Heel veel diertjes hebben we niet gezien, behalve dan gigantisch veel struisvogels, maar de zonsondergang was fantastisch. En toen het helemaal donker werd, konden we natuurlijk niets meer zien en zijn we iets gaan eten in het Mokolodi restaurant. De zondag zijn we dan naar Gabane geweest. Een dorpje een uurtje hier vandaan. Daar hebben we de Livingstone tree en de Rockpaintings gaan bezichtigen. Ook zijn we daar naar een Art factory geweest met een kleine pottenbakkerij enzo.
Woensdag zijn de bezoekers dan terug vertrokken en zo ook Helmut en Ulrike. Die hadden een workshop rond HIV-aids educational theatre in Johannesburg. Maren en ik zijn vrijdag niet naar school geweest want om zes uur ook vertrokken richting Johannesburg. Vijf volle uren in de auto. Gelukkig was het nog niet zo heel warm voor de middag. Bathoni, de chauffeur van Helmut, heeft ons daar gebracht. Met ons viertjes bleven we overnachten in het Boeddhist centrum van Johannesburg. Grappig, maar tevens ook gezellig. Precies alsof je op kamp bent met de jeugdbeweging. Vrijdagavond zijn we dan naar de bioscoop geweest in Johannesburg. En persoonlijk verkies ik onze Kinepoliszalen. En de grootste reden daarvoor is...ze hebben hier enkel popcorn met zout!!! En ik die zo'n suikerbeestje ben... Geen popcorn voor mij dus. Zaterdagavond geen bioscoopzaal, maar een theaterzaal. In Market Theatre zijn we naar een voorstelling van William Golding's "Lord of the Flies" gaan kijken. Super...die zwartjes zijn echt supergoede dramamensen...werken met enorm veel emotie. Daarna in een Afrikaans cafeetje nog iets gedronken.
Vandaag dan teruggekeerd naar Botswana. Helaas is vijf uur in de auto zitten met de blakende zon op je dak niet zo heel erg aangenaam. Gelukkig heeft er ooit iemand de airconditioning uitgevonden.
Dat was zo'n beetje in het kort wat ik de afgelopen twee weken gedaan heb.
