Hoi!

Weeral een weekje voorbij. De tijd vliegt voorbij. Voor je het weet ben ik terug thuis J

Vorige week op school is alles zowat normaal verlopen. Behalve dan dat er slecht les was van de dinsdag tot de vrijdag. Nu ja, les kan je het eigenlijk niet echt noemen. De meeste leraren gaven geen echte lessen meer omdat het de laatste lesweek was voor mijn klas. Meestal werd er gewoon beetje gepraat over de toekomst en het leven op de universiteit in een ander land volgend jaar en zo af en toe werd er nog een beetje leerstof boven gehaald. Maar ook dat was dan geen nieuwe leerstof maar herhaling. Veel bijgeleerd qua schoolstuff heb ik hier dus nog niet gedaan. Niet dat ik verlang om achter mijn bureau met de neus in de boeken heihard te zitten studeren hoor. Maar zo helemaal niets doen…

Vandaag dnsdag, laatste lesdag voor Upper 6. Voor mijn klasgenootjes betekent dat dat hun blok begint en voor mij… Ja, dat wordt waarschijnlijk veranderen van klas…zal ik morgen te weten komen.

Vorige week dinsdag was het drie oktober. Voor de Duitsers betekent dat feestdag, want op die dag werd 16 jaar geleden de Berlijnse muur gesloopt. En wij werden dus met de ganse familie uitgenodigd op een feestje van de Duitse ambassade hier. Dat betekent dus sjieke kleertjes aantrekken, handjes gaan schudden en heerlijke dingen gaan verorberen. Eerst was er een speech van twee hooggeplaatste meneren, daarna werd het Duitse en het Botswaanse volkslied gezongen en uiteindelijk werd het buffet geopend. Met overheerlijke dingen. Op het feestje waren ook enkele ministers van Botswana en parlementsleden…enkele hooggeplaatsten ontmoet dus. De zwarte vrouwen op het feestje waren wel supergrappig gekleed. Met zo’n typisch Afrikaanse jurk, van felgroen over blauw tot echt gigantisch geel om de rode uitspattingen niet te vergeten. En wat ook bizar is…naarmate de zwarte vrouwen ouder worden, steekt hun poep zo’n beetje achteruit. Een echte eendekont dus…wel grappig om te zien. De obers waren natuurlijk ook supervriendelijk. Maren en ik waren daar de jongste op het feest en de obers waren ongeveer zo rond mijn leeftijd en het was natuurlijk vechten om onze glazen te komen vullen. Het verschil was dat Maren frisdrank had en ik witte wijn. Bier heb ik sinds mijn afscheid in Belgie niet meer gedronken, witte wijn, schuimwijn en Savanna daarentegen… Savanna wordt hier gedronken zoals wij bier drinken. Het is een soort cider. Je hebt de lichte versie van 3 procent en de andere versie is 6 procent. Valt dus nog mee. Feestje na twee uur dan verlaten want Maren en ik moesten de volgende dag naar school.

De rest van de week gewoon naar school gegaan en s’avonds dan tv gekeken, zitten kletsen met de familie of gezelschapsspelletjes spleen. Stephan en Inga zijn hier ook nog altijd dus er is altijd wel iemand in de buurt. Bij de gezelschapsspelletjes zat paardjesspel. Maar een vervormde versie, wel leuk. En vooral grappig want er werd zo echt ingeleefd in het spel en we hebben dan ook heel wat afgelachen. En het leukste van al is natuurlijk dat ik gewonnen heb.

Zaterdagmorgen…voor de normale mensen weekend en dus uitslapen. Maar nee hoor… Wij gingen Kgale Hill gaan beklimmen. En als je hier een uitstap wil maken, betekent dat vroeg opstaan en tegen 12uur terug thuis zijn anders ga je gebukt onder de branden hete zon. En vroeg is dan ook vroeg…5 uur! En na een hele schoolweek met opstaan om 6 uur, is 5 uur in het weekend toch wel het toppunt. Enfin…alles voor de leuke uitstappen. Aldo Brinket, een vriend van de familie en leraar van de school, kwam ook met ons mee. Wij met zijn zevenen dus in het rode minibusje. Begin te begrijpen waarom ze een minibusje hebben…Er is hier constant bezoek. Tot eind December hebben we hier welgeteld twee volle geen-bezoekers-weken. En voor bezoek heb je plaats nodig, ook in de auto. Oke, geparkeerd bij Game City, van daaruit tien minuutjes wandelen tot de voet van de berg. Maar helaas geen enkel pad te bespeuren die we konden bewandelen. Geen probleem hoor, recht omhoog, tussen de struikjes en de boompjes, over de rotsblokken, aan de top zullen we raken! Drie vierde van de berg en 1 uur later toch wel even bekomen en rustpauze genomen op een rotsplatform. Prachtig uitzicht. Echt waauwww. Oneindige stukjes natuur liggen voor je… En boven ons, wachtte de top nog steeds. Tocht dus verder gezet. Stephan, Inga, Maren en ik kwamen als eerste aan. Met ongeveer 20 minuten voorsprong op Helmut, Ulrike en Aldo. Maar wat bleek…wij hadden de honden, Sasha en Robbie niet en zij ook niet. We dachten dat de honden bij hen waren en zij andersom. Paniek dus. Stephan en Maren zijn dan teruggekeerd om de honden te zoeken. En niet veel later kwamen ze gelukkig terug naar de top met Sasha en Robbie. Ook op de top was het uitzicht fantastisch. Langs de ene kant had je de wijde natuur, langs de andere kant een prachtig uitzicht over Gaborone en daar ergens tussenin was er een ontginningsplaats voor stenen. Nadat ons mondje genoeg had open gehangen zonder iets te zeggen, was het tijd om daar iets in te steken…ontbijt dus. En het ontbijt bestond uit overheerlijke broodpudding, gemaakt door mij. Mijn familie is er dol op. En ik ook natuurlijk. Ook Aldo vond het lekker. Dan kwam de discussie hoe we terug beneden zouden raken. 1 ding stond vast, terug langs de weg die we gekomen waren, was uitgesloten. Allesbehalve dat. En we waren dan ook allen opgelucht toen we een mooi verhard paadje vonden die naar beneden ging langs de andere kant van de berg. Maar helaas…Na enkele tientallen minuten dook een hek voor ons op!! Oh nee, moeten we de hele weg terug omhoog??? Gelukkig niet opgegeven en tot vlak voor het hek gewandeld. En dat werd beloond want er was een klein zijweggetje waardoor we het hek konden omzeilen. Maar weet je waar we ons toen bevonden? Midden op die ontginningsplaats voor stenen. En voor onze neus zo een reusachtig bord met een doodshoofd op! Maar gedaan alsof we het niet zagen en toch maar voorbij gewandeld. Na enkele tientallen meters door kiezelstenen dan op een straat beland. En hier en daar zag je zo tussen de bomen baboons wegflitsen. Opeens kwam er een auto met een laadbak van achter ons, en Aldo waagde het erop en deed het liftersteken. Geslaagd want de zwarte man gaf ons een lift. Wij met 7 blanke en 2 honden dus in die laadbak. Was waarschijnlijk de eerste keer voor de chauffeur dat hij zoiets tegen kwam. Helaas moest hij niet helemaal tot aan Game City, maar slecht tot aan de volgende ontginningspost. Dat werd dus nog een stukje stappen. Om 10 uur dan met zijn allen terug in het rode busje beland. Helmut, die verslaafd is aan cappuccino’s ;-), vond er dan ook niets beter op om naar een mini-taverne te rijden waar hij zijn cappuccino kon nuttigen. Want een half uur naar huis is natuurlijk te ver en te lang wachten ;-). Daar dan ook een slaatje gegeten als middagmaal. Om 12 uur kwamen we dan eindelijk terug aan in Tshekedi Crescent (de naam van de straat waar ik nu woon) en Judith had een lekker quiche gemaakt. Helaas was niemand onder ons hongerig, alleen slaperig. In plaats van te eten zijn we dan ook allen het bed ingedoken. Om 15 uur dan lupper gehad…iets tussen lunch en supper. En ‘s avonds niets meer gegeten…We hebben dan een homecinema gemaakt van de woonkamer en een filmpje bekeken. En daarbij hoort natuurlijk ook de nodige popcorn. Na de film was er dan voetbal op tv. Maar Ulrike en ik zijn om 21.45 uur ons bed ingedoken wegens te moe en geen interesse in voetbal.

Zondag dus uitslaapdag. Dat had je gedacht. Doordat ik vroeg in mn bed gekropen was, en de vorige dag in de namiddag stuk geslapen had, was ik natuurlijk al compleet fit om 7.45 uur. Maren daarentegen had die avond er niets beter op gevonden om haar boek helemaal uit te lezen waardoor ze geslapen heeft tot 11.30 uur. Stephan en Inga kwamen om 8.15 de woonkamer binnen om het ontbijt voor te bereiden, helaas, was al gebeurd door Helmut, Ulrike en mij. Dan maar lekker gegeten en veel gebabbeld. Helmut moest nog wat doen in zijn GTZ-kantoor en is dan rond 10 uur wat gaan werken terwijl wij nog wat uitrusten en een beetje rondhangen. Rond de middag zijn we dan te voet naar zijn kantoor gewandeld waar hij ons allen een rondleiding gaf en de inhoud van zijn job zo’n beetje verklaarde. Wel interessant hoor, maar veel te lang om alles neer te schrijven. Toch 1 woord: ontwikkelingshulp. En tegen dat we dan terug thuis waren was het 15 uur…terug tijd voor een lupper dus. En deze keer zijn we Indisch gaan halen. Waauww…Indisch is echt pikant..mn mond stond in lichterlaaie. En snotneusjes…dat betekende dus eten met de rol wc-papier bij de hand. Wel grappig.

Maandag dan terug gewoon naar school geweest. Maar het derde lesuur was er klasuurtje. En omdat het het laatste was voor mijn medeleerlingen, werd het een speciaal uurtje. Hun klastitularis had namelijk twee overheerlijke taarten meegebracht waaronder een chocoladetaart, en koekjes, en hapjes en samosa’s(indische driehoekjes met pikante groenten in) en chips en liters frisdrank…Kortom, een klein eetfestijn dus. En ik mocht er lekker van meegenieten.

En we zijn eindelijk aangekomen aan Dinsdag. Vandaag dus. 10 oktober, de verjaardag van Inga. Aan tafel dus miniverjaardagsmenu gehad. Met overheerlijke chocoladebrownies (!!) met kaarsjes in natuurlijk. En zingen maar…

Nog 1 grappig feit voor ik afsluit. Vorige week mee boodschappen gaan doen. En vond iets niet, dus gaan vragen aan 1 van de jongens die zo alles in de rekken aan het leggen was. En hij, de supervriendelijkheid zelve, heeft me persoonlijk tot aan het product gebracht. En dan begon hij te vragen hoe oud ik was, wat mijn naam was… En nu komt de climax…dan vroeg hij of ik geen Batswana man wou!!!??? Heb dus gewoon een huwelijksaanzoek gekregen midden de supermarkt. Kon me bijna niet meer inhouden van het lachen maar toch vriendelijk bedankt…

Meer nieuws later… En hou jullie daar allen goed in ons Belgenland. Verhaaltjes blijven welkom…

Btw, uitslagen stemming online gevolgd…Nu alleen benieuwd wie welke schepenpost krijgt. Meer info welkom dus.

Liefs en een hele grote zoen!

Soetje

10-10-2006 om 00:00 geschreven door Soet