Post is terug van harte welkom! Dit is mijn nieuwe adres
Soet Descheemaeker Po Box 403 Melville 2109 (Jo'burg) South Africa
Soet - South African girl
Een jaartje erop uit... Lees hier alles over mijn belevenissen!
07-03-2007
Ahoi!
De afgelopen week is voorbij gevlogen. Elisabeth en Anna (de 2 Zweedse meisjes) zijn deze morgen heel vroeg vertrokken. Natuurlijk gisteren dan onze laatste avond samen gevierd. Uit geweest in Melville. Nu ja, niet echt uitgeweest, enkel iets gaan eten in een Vietnamees-Thais restaurant. Lekker spicy...mijn tong stond in brand. De laatste tijd brengen we heel wat tijd door in Melville. Maar het is een leuke buurt om uit te gaan en 1 van de veiligste plaatsen in Johannesburg.
Vorige week donderdag terug naar Botswana geweest. Heb hier in SA alleen een toeristenvisum en dat is slecht 3 maanden geldig. Elke 3 maanden moet ik dus de grens over om een nieuw visum en een stempeltje op te halen. Dzentra van AFS heeft me daar gebracht. Woensdagavond was ik bij haar blijven slapen en donderdagmorgen om 5 uur opstaan om te vertrekken richting Botswana. Rond de middag daar aangekomen. Die dag bleven we dan overnachten bij haar tante die in Gaborone woont. Leuke bedoening hoor, haar familie. Ook haar nicht met 4 kindjes gaan bezoeken in Gab's. (Zo ben ik toch altijd rond kindjes he ;-) ) Vrijdagmorgen dan weer vroeg opstaan om terug te keren naar SA. In 2 dagen tijd dus ongeveer 12 uur in de auto gezeten...en dat allemaal voor een stempeltje. Maar wel een heel belangrijk stempeltje.
Vrijdagnamiddag kwam Daz dan Paula en mij oppikken. Dat was de vader uit mijn eerste gastgezin, als je je nog herinnert, de blanke familie in SA. Mijn gastzus, Melissa, vierde haar 15de verjaardag en ze gingen naar Sun City. (Zaterdagmorgen dus weer om 6 uur opstaan) Vroegen dus of ik geen zin had om mee te gaan. Natuurlijk kon ik zo'n aanbod niet afslaan. Sun City is gewoon de max. Was er al eerder eens geweest (dus hoef ik het niet helemaal opnieuw te beschrijven) maar had nog nooit gezwommen in the Valley of Waves. Dit dus nu gedaan. Zalig gewoon. Lekker liggen bakken op het kunststrand, heerlijk gezwommen in de golven... (wel allemaal kunstmatig maar toch superleuk). Het enige niet leuke aan die dag was dat ik zonnemelk zonder waterproof gebruikt had met als gevolg (je kan het al raden) dat ik superrood was. Maar het leuke aan mijn velletje is dat het de volgende dag al bruin is. Enkel pijn geleden zaterdagavond dus. Zaterdagavond bracht Caron, mijn eerste gastmama, ons dan terug naar the Village. Elisabeth en Anna waren daar nog en gingen uitgaan in Melville. Geen seconde getwijfeld dus. Paula en mij waren nog nooit zo vlug klaar. Nu vraag je je waarschijnlijk af waar Sarah en Pierre waren? Die waren een weekendje in Durban. En Kate had niet zo veel zin om uit te gaan. Elisabeth, Anna, Paula en ik hadden een geweldige avond (en nacht) in Melville. Lekker uitgeweest en geweldig veel gedanst. Hier hebben ze ook overal superlekker en supergoedkope cocktails. Paula en ik waren oke, maar de Zweedse meisjes waren superdronken. Waren aan het huppelen op de stoep en vielen plots over elkaar en lagen daar op beiden op een hoopje. Paula en ik konden niet meer van het lachen. Echt hilarisch. Rond 4 uur lagen we dan in ons bedje na een ietwat hectische week. Zondag tot 2 uur geslapen, want had heel wat slaap in te halen. 'S Avonds met de meisjes naar de cinema geweest 'Music and Lyrics'. Het is gewoon belachelijk hoe goedkoop de cinema hier is, nog geen 2 euro. Om 22.30 uur dan terug in mijn bedje gekropen. Korte zondag dus voor mij. Maar maandag was ik tenminste uitgeslapen.
Dat was zo wat heel chaotisch mijn afgelopen week. Weet dat mijn schrijverstalent (uhm) er de afgelopen verhaaltjes niet echt op gebeterd is maar we mogen hier enkel de woensdag op het internet en we krijgen niet zo heel veel tijd dusja...het moet allemaal een beetje rap gaan. Dus nu weet je waar eventuele spellingsfouten vandaan komen.
Winterbeestjes...(nu ja...niet dat het echt koud was bij jullie) ik wens jullie een zalige lente. Denk aan mij als die er aankomt want dan zit ik in Cape Town. Waarschijnlijk ergens aan een zalig strand (hihi). Hier nog altijd zomerse temperaturen.
Weeral een tijdje geleden. Amper de tijd om een verslag op mijn blog te zetten want zo druk druk druk. Zoals ik het gewoon ben in Belgie dus ;-)
In mijn vorig verslag dus vermeld dat we het Carlton Center gingen bezoeken. Dat is dus het hoogste gebouw in Zuid-Afrika, slechts 50 verdiepingen maar je hebt een prachtig overzicht over gans Johannesburg. Tegen 7 pm geweest zodat we Jo'burg in licht en donker zagen. Echt geweldig om alle lichtjes van de stad te zien. 's Avonds dan naar Market Theatre geweest om een show 'The Suitcase'te bekijken. Ging over een Afrikaanse man die problemen had met de twee verschillende werelden waarin hij leefde. Enerzijds de moderne wereld en anderzijds zijn culturele tradities enzo. Allen hebben we ervan genoten. In de namiddag ook een kijkje gaan nemen in Museum Africa. Interessant maar kon niet tippen aan het Apartheidsmuseum. Die zondag dan naar de kerk geweest. Nu zeggen jullie waarschijnlijk allemaal "Hoe saai is dat" maar dat is helemaal het geval niet. Hier in de kerk in Alan Manor hebben ze een aparte jongerenviering. Deze week werkten ze rond een bepaals onderwerp en we moesten dan toneeltjes maken in groep. Toneel in de kerk...hoe machtig is dat. Achteraf was er ook een braai aan een zwembad met supercoole glijbanen. Natuurlijk zijn we met de hele bende dan meegeweest. Toen we terug in de Village waren was het opkuisen geblazen want er kwam een nieuwe vrijwilliger. Kate, 25, van Canada maar leeft in New York. Wel een toffe meid, maar niet meer zo onnozel en speels als Paula en ik.
De week was super. Er was een hittegolf in Johannesburg. Warmer dan normaal dus. Tijd om waterballongevecht te houden dus met de kindjes. Echt zalig. De kindjes vinden het heerlijk. Dinsdag een speciale dag voor mij...mijn haar in vlechtjes gedaan!! Ben nu dus een echt Afrikaantje. De eerste twee dagen doet het wel pijn hoor. Het trekt aan je hoofdhuid maar ondertussen ben ik het al gewoon. En het leuke is...hoef mijn haar nu niet te wassen want er zitten extensions in. Zal het waarschijnlijk nog eens opnieuw doen voor ik terug kom zo kunnen jullie allen mijn koppie bewonderen ;-)
Dit weekend was ook zalig, hoewel we niet zo heel veel uitgestoken hebben. Vrijdagavond bleven Ray, Pierre, Sarah en Kate slapen @ the Haven. Paula en ik waren dus alleen in the Village. Dus natuurlijk wilden we uitgaan. Gavin, een jongen van de kerk, gebeld en die ging naar een verjaardagsfeest van een vriend van hem in een coctailbar. En we mochten mee. Hoe sjiek is dat. We kenden hem 1 week en die nam ons gewoon mee naar een party waar we niemand kenden. Zalig gewoon. Wie zou dat doen in Belgie? We hebben ons geweldig geamuseerd. Er was wel een klein probleempje toen we terugkwamen. Wilson, de security van de Village, sliep zo diep dat hij de bel niet hoorde. Na tien keer bellen dan besloten dat we over het hek zouden klimmen. Een supergrappige bedoening gewoon. De slappe lach gehad door Paula die over het hek klom met als gevolg dat ik er helemaal niet over raakte. Maar gelukkig hadden we Gavin die voetje zet kon doen. Uiteindelijk dan toch in ons bedje beland. Zaterdag zijn de 4 anderen naar Soweto geweest met Lizzie (werkt voor Nkosi's Haven en woont in Soweto). Paula en ik hadden het al gezien dus zijn we gaan shoppen naar Southgate. Terug de verre wandeling maken. We waren bijna dood toen we terugkwamen. Veel te warm gewoon. Toen we terugkwamen zagen we twee nieuw meisjes in bikini liggen in onze tuin. Weer 2 nieuwe vrijwilligers gearriveerd. Deze keer uit Zweden. Die kwamen van -25 graden naar 36. Hoe zotjes is dat?!? Lagen dus al te bruinen, nuja...ze waren wit en op het einde van de dag rood. Maar Elisabeth, 19, en Anna, 18, zijn wel twee supermeiden. Echte partyfreaks. Zondag geluierd. Gezwommen en gebruind in de tuin. Wel een beetje een trieste dag want Ray heeft ons verlaten. Hij zette zijn Afrikatrip verder en is dus naar Botswana vertrokken.
Gisteren was het Pierre zijn verjaardag. Een stapje in de wereld gezet dus. Met de jongeren van de kerk eerst in Melville in een restaurant gaan eten en daarna naar een coctailbar geweest. We hebben ons geweldig geamuseerd. Echt zalig. Vandaag lopen we hier dus wel allemaal moe rond maar dat nemen we erbij.
Met de kindjes gaat alles super. Die kleine zwartjes zijn zo koddie. Wil er wel enkele meenemen naar huis... I have the time of my life!! Helaas was ik dit weekend al 6 maanden weg...dat betekent dat ik er maar 5 meer te gaan heb. Snif snif! Maar het zullen 5 supermaanden worden. Binnenkort ook een reisje naar Capetown...zie het dus helemaal zitten.
Valentijn hier was zo koddig. In de creche waren alle kindjes gekleed in rood en wit. Schattig, al die boelies!! Ook de brandweer kwam die dag. Elk om beurt mochten wij, de vrijwilligers, dan met enkele kindjes in de brandweerauto en we maakten een toertje. Grappig man. Je had die oogjes moeten zien. Plotseling waren al die mini's zo superstil. En vooral toen de sirene ging. Paula en ik hadden dan chocolade gekocht als Valentijnsgeschenk voor enkele tienerjongens @ the Haven. Waren natuurlijk ook allemaal blij.
Gisterenavond bleven de jongens overnachten @ the Haven. Sarah, Paula en ik waren dus alleen. Een echte girlsnight gehouden. Luid zingen, dom dansen, gekke kleren aandoen, tekenen op onszelf, veel lachen, stomme foto's maken, vernederende verhalen vertellen, brownies met pudding eten... was wel nog gezellig. Zondag en maandag en volgende week zaterdag komen ook nog nieuwe vrijwilligers, 4 in het totaal. Zal dus een drukke bedoening worden. En allemaal meisjes. Ray gaat volgend week ook weg, hij trekt verder door de rest van Afrika. Ocharme Pierre, omsingeld door 7 meisjes en hij is het type jongen dat zeker zot zal komen met zoveel meiden.
Deze namiddag gaan we naar Museum Africa en naar het Carlton Center en 's avonds gaan we dan naar het Market Theatre om een show te bekijken.
Als iemand zich ooit geroepen voelt om eens te bellen: 002772770556 is mijn gsm-nummer hier, als je wil bellen naar de vaste lijn is dat 0027119425580 en een fax is natuurlijk ook altijd welkom 0027119411408. Briefjes en postpakketjes en cd's (!!) ook altijd welkom. Mijn adres is Soet Descheemaeker, Po Box 403, 2109 Melville, South Africa.
Zal je proberen uit te leggen wat ik hier zoal allemaal doe in Zuid-Afrika. Sommige dingen zullen misschien ingewikkeld klinken, nuja...
Waar ik werk is het eigenlijk niet echt een weeshuis. Het is meer een opvangtehuis voor mama's die HIV/Aids hebben en hun kinderen. Maar er leven hier ook weeskindjes. De mama's zorgen voor hun eigen kinderen en voor enkele weeskindjes. Dat is allemaal @ Nkosi's Haven, in Berea, plaats in het centrum van Berea. Hier hebben we twee huizen. Daarin leven ongeveer 13 mama's en ongeveer 61 kinderen. Penny, een gekleurde vrouw van rond de 50 met een briljant gevoel voor humor en nog heel jong van gedachten, pikt ons iedere dag op. Van waar vraag je je nu natuurlijk af. Wel dat is van Nkosi's Village. Dat is geen echt village hoor, meer een oud boerderijgebied. Met een groot huis en daar rond 16 cottages. En die ons in 1 van de vorige zinnen dat zijn Paula (Duitsland), Sarah ( Zwitserland), Pierre (Wallonie) en Ray ( USA). Nkosi's Village bevindt zicht in Alan Manor, een gebied in het zuiden van Johannesburg. Dus iedere dag brengen we wel wat tijd in de auto door, soms is het slechts een half uur rijden maar dat gebeurt slechts heel uitzonderlijk want meestal is er superveel verkeer in Johannesburg dus sta je soms lang in de file. @ the Village leven wij, de vrijwilligers, in het grote huis. Ook 3 mama's leven daar met hun klein kindje. Gugu (M) is 4 jaar, Bongani (J) is 2,5 jaar en Phume (M) is 1,5 jaar. En het zijn zo'n koddies.
Hoe verloopt een doordeweekse dag hier dan? Wel, 's morgens pikt Penny ons dus op. In de voormiddag gaan we naar de creche aan de overzijde van de straat. Daar spelen we met de kleuters en baby's en om 12 uur helpen we dan met de baby's eten geven. Daarna keren we terug naar de Haven. Daar eten we lunch dat 1 van de mama's heeft klaargemaakt en hebben we rustpauze of doen we kleine jobkes. Rond 14.30 komen de kinderen dan thuis van school en helpen we met eten op hun bord te scheppen, hun huiswerk maken en daarna kunnen we spelen. Een dag hier @ Nkosi's Haven is eigenlijk nooit hetzelfde. Altijd gebeurt er wel iets anders en amuseer me hier echt tussen de kleuters, de kindjes en de tieners.
Ook in het weekend vervelen we ons niet. We doen dan uitstappen naar het Apartheidsmuseum of de Botanic Garden. Of we gaan lekker gaan shoppen met de meiden. Of een zalige namiddag nietsdoen en luieren in ons zwembad en dan gaan we 's avonds uit. Heb terug een plezant en boeiend leven hier ;-)
Zo dat was zo even heel kort wat ik hier zoal doe.Als iets onduidelijk is mag je altijd je vragen mailen. (zie rechterkolom)
En een kleine hint...post is altijd welkom! Mijn adres bevindt zich in de linkerkolom.
Een hele grote zomerse zoen voor mijn wintervriendjes en -vriendinnetjes! Soetje
Vandaag precies een maand bij mijn nieuwe familie. En als alles goed gaat verhuis ik binnen twee dagen naar mijn nieuwe verblijf. Dan ga ik namelijk voor de rest van mijn jaar hier als vrijwilligster helpen in een weeshuis in Johannesburg. Gedaan met school hier dus voor mij.
Rond de kerstperiode had ik het echt moeilijk. Weggerukt uit mijn vertrouwde omgeving, alhoewel ik weet dat ik er zelf om gevraagd had maar niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren. Daarbij kwam ook nog eens dat AFS SA toen in vakantie was en dat ik eigenlijk helemaal niet wist wat er met me ging gebeuren. Een periode van onzekerheid dus...en ik die altijd alles zo graag plan. Op het randje van een emo crash dus. Kerstavond was echt niet speciaal, behalve de watermeloen als eten dan misschien. Vieren dat hier precies niet echt. Maar oudejaar daarentegen was wel superleuk. Samen met mijn broer Thabiso naar een homeparty geweest. Waren ongeveer 10 jongens en 6 meisjes en ik was de enige blanke. Kreeg dan natuurlijk ook heel wat aandacht. Wat wel leuk was. Moet toegeven, tegen alcohol kunnen de meesten niet zo goed, en zeker de meisjes niet. Het was nog geen middernacht en 1 meisje was al uitgeteld. Kotsen en slapen, dat is het enige wat die de rest van de avond of liever nacht gedaan heeft. Toen er zo een gezellige sfeer in de lucht hing was dat opeens gedaan...want 1 van de 3 honden was ziek en moest ook kotsen. Die hond was echt aan het doodgaan. Enkelen vonden dan ook dat we respect moesten hebben voor de hond en dat de muziek stiller moest en dat we niet meer verder konden feesten. Hopen dat die hond dus beter ging worden. Wat hij niet deed, want de volgende dag is hij dan gestorven heb ik vernomen. Maar gelukkig waren ze niet allemaal in de ban van de hond en hebben we met enkelen gezellig verder gefeest. Wat wel heel raar was, was het feit dat om middernacht iedereen elkaar de hand gaf en dat ze het onze vader luid opzegden. Hilarisch dus voor mij, maar heb mij wel kunnen inhouden.
De rest van mijn januarimaand was niet zo speciaal. Met dat ik hier niet naar school moet heb ik eigenlijk weinig te doen gehad. Uren tc gekeken. Gelukkig hebben ze hier meer dan 80 zenders en zenden ze heel wat films uit. En sudoku's en kruiswoordraadsels oplossen komt ook al mijn oren uit. Maar binnenkort komt er dus hopelijk leven in de brouwerij. Allemaal duimen voor donderdag dus want dan moet ik op interview naar dat weeshuis. En als alles goed gaat, blijf ik daar, indien niet keer ik terug naar mijn zwarte familie hier tot er zich een andere gelegenheid voordoet.
Zondag was het precies nog een half jaar voor ik terug voet aan wal zet in ons Belgenlandje. Gelukkig was dat geen saaie dag. Ben naar Sharpville geweest. Dat is een township in de buurt van Vereeniging. Daar woonden die mensen waarmee ik nieuwjaar gevierd heb. Leuk dus om ze eens terug te zien. Een townshiphuis is echt mini. De meeste huizen hebben slecht 4 minikamers. Twee slaapkamers, een keuken en een living. En die zijn allemaal echt niet groot. Maar als je in zo'n huis woont mag je nog gelukkig zijn want sommige maken hun huizen van golfplaten en die hebben dan maar 1 kamer. Was daar ook weer de enige blanke en al die mensen daar vonden dat zo speciaal. Er stonden zo een heleboel zwarte kindjes me aan te gapen, wel grappig. Toch erg dat het voor sommige zwarte mensen meer dan 10 jaar na de Apartheid nog altijd raar is om blanke mensen te zien. Thabiso, niet mijn broer maar 1 van mijn vrienden van nieuwjaar, heeft een radioshow op een van de plaatselijke zenders hier. 's Avonds moest hij dan ook gaan werken en wij mochten mee. Wel leuk om eens een radiostation van binnen te zien, maar zo groot als onze radiostudios zal het wel niet geweest zijn.
Het eten is hier ook heel anders. In plaats van elke dag patatjes eten ze hier iedere dag pap. Een witte brij...wel lekker. Ook eten ze hier met een lepel of met de handen ipv met mes en vork. En altijd voor de tv, heb hier nog niet aan een tafel gegeten. Ook maakt mijn familie soms frietjes, maar niet in een frietpot hoor, ze doen olie in een normale kom en bakken hun frieten zo op het vuur. Wel raar, maar de frieten zijn niet slecht.
Dat was zo een beetje in het kort hoe mijn januarimaand is verlopen. Niet veel speciaals dus.
Weet niet wanneer mijn volgende update zal zijn, maar hopelijk zal ik dan al in het weeshuis werken. Allen duimen dus donderdag!!
Ik verander van gezin. Naar een echt Afrikaans gezin in Zuid-Afrika. Vroeg mij de hele tijd af wat ik hier doe in Afrika in Europees gezin, daarmee. Niet dat ik de mensen niet leuk vond hoor, maar had niet echt een Afrikagevoel.
Vanaf morgen dus een andere woonplaats. Adres komt later op site. Ik zal in Vereeniging wonen. Een stad zo'n 100 km ten zuiden van Johannesburg.
Ik zal ook geen internet meer hebben, dus mss zal ik niet wekelijks meer een berichtje kunnen posten. Maar hopelijk is er in de buurt een cybercafe.
Tijd om site up te daten na m'n reisje Zuid-Afrika.
Wat super raar is...normaal ga je op reis naar een warmere plaats. Deze keer op reis geweest naar een koudere plaats. Verfrissing opzoeken dus want hier in Gaborone met het woestijnklimaat is het momenteel weeral drukkend warm. 33 graden binnen...en buiten nog warmer...aangenaam is dus anders. In SA was het lekker fris en nu en dan eens een regenbuitje, wat wel deugd deed.
Eerst zijn we van Gaborone naar Johannesburg gereden met de auto. Zo'n 5 uren. Drie dagen verbleven in een leuke Ben B. Helmut en Ulrike hebben een flat gekocht daar en ze zijn die nu aan het verbouwen en er moesten nog enkele dingen geregeld worden. Ondertussen zijn Maren en ik dan gaan shoppen in een gigantisch shoppingcentra. Superleuke dingen tegen erg goedkope prijzen. Leuk dus. Na dag 3 vertrokken richting kust. Die trip heeft twee dagen geduurd met de auto. Een tussenstop hebben we gemaakt in Colesburg om daar te overnachten. De tweede dag zijn we tot aan de kust geraakt. Wilderness heette dat ministadje aan zee. 6 dagen verbleven in een huisje waarvan de tuin grensde aan het strand. Machtig dus. De Zuid-Afrikaanse kust is echt prachtig. In Wilderness zelfs twee dolfijntjes vanuit de verte zien spelen en ook de staart van een walvis gezien. Heel ver in de zee moet je daar niet gaan zwemmen want er zitten daar haaien. Maar zolang je in een golvengebied blijft is het oke.
Na Wilderness 3 dagen in Knysna verbleven. Ook aan de zee, maar helaas was daar geen strand. Maar wel prachtig uitzicht hoor supermooie rotsen waarop je het water dan kon zien klotsen.
De volgende dag dan onze tocht verder gezet via Plettenberg Bay waar we naar Monkeyland geweest zijn. Een soort miniwildpark enkel voor apen. Wist niet dat er zoveel verschillende soorten apen bestonden. Overnacht in Jeffreysbay. Klein dorpje aan een prachtig strand. We sliepen in het Seesterstrandhuis en hadden ook daar weer een prachtig zicht op het strand.
Daarna was het tijd om de kustlijn vaarwel te zeggen. Toen we de bergen terug overstaken om van de groene Garden Route terug naar het meer drogere deel van Zuid-Afrika te gaan was er plots een felle hagelbui. Zo groot als een knikker en ik overdrijf niet. Zotjes gewoon. Nog nooit zon grote hagelstenen (of hoe dat ook heet) uit de lucht zien vallen. s Avonds overnacht in een dorpje waarvan ik de naam vergeten ben. Maar de B en B was gebouwd in stallen en de bedden stonden op een oude boerekar supersjiek en gezellig.
De volgende dag tot in Johannesburg geraakt en daar nog twee dagen verbleven. Een rondtoer gemaakt in Soweto (South West Township). De grootste township van Johannesburg. Het huis van Nelson Mandela enzo gaan bezoeken. Interessant.
Op de 20ste moest Rolf (Ulrike haar broer uit Nieuw-Zeeland) dan terug zijn vliegtuig nemen vanuit Joburg en zijn wij dan ook teruggekeerd naar het warme Botswana. Zit hier momenteel gewoon te zweten van niks te doen.
Dringend tijd om mijn site eens up te daten. Het is al eeuwen geleden dat ik nog een verhaaltje neertypte. Komt omdat ik twee superdrukke maar wel erg leuke weken achter de rug heb. Waarschijnlijk de leukste twee weken sinds ik hier ben.
Terwijl alle leerlingen in Maru a Pula aan het zwoegen en zweten zijn voor hun examens, heb ik lekker vakantie. Hip hoi! Maar gewoon thuiszitten zou een beetje vervelen he, daarom hielp ik met Monkeynastix. Dat is een soort kleuterturnen. Met verschillende instructoren ga ik mee naar verschillende scholen. Zo ben ik in enige zin toch nog verbonden met het schoolleven. En ook voor Monkeynastix zijn deze twee weken de drukste van het jaar, want zij hebben nu hun jaarlijkse displays. Dat wil zeggen dat alle papa's en mama's mogen komen kijken en de kindjes krijgen dan een diploma en een medaille. Dan staan ze daar natuurlijk allemaal supertrots. Wel vermoeiend hoor Monkeynastix, je mag daar dan staan meespringen en dansen met de mini's. 's Morgens meestal rond 6.45 uur opstaan en in de namiddag tussen 14 en 16 uur thuis. En dan rushen naar de volleybal om 17 uur en lekker lang trainen tot 19 uur. En als ik dan thuis kom, supermoe van al die inspanningen, heb ik natuurlijk niet altijd zin om mijn vingers nog eens te vermoeien door te typen.
Woensdag 15 november naar een toneelstuk gaan kijken in Maitisong, getiteld 'Rain'. Het stuk ging over de San (oftewel de bosjesmensen) hier in Afrika. Interessant, en ook nog eens mooi. Het stuk was superexpressief met leuke Afrikaanse dansstukjes in en ontzettend mooie maskers. Heb er van genoten. Ook nog eens leuk dat we gratis tickets kregen van Aldo. Voor de mensen die niet meer mee zijn, Aldo is de dramaleerkracht van de school en een goeie vriend van de familie.
Vrijdag 17 november was mijn eerste echte feestje hier. Eindelijk! Jenny, de baas van Monkeynastix, was jarig en ze gaf een braai voor haar verjaardag. Natuurlijk de uitnodiging niet afgeslaan en gezellig verjaardag gaan vieren. Jenny haar zoon, Trent, is ongeveer mijn leeftijd, en had ook een paar vrienden uitgenodigd. Leuke bedoening dus. En het leukste vanal was de tequila natuurlijk. Samen met Amr, enige mannelijke instructor en enige jonge instructor, 4 reuzetequila's gedronken in 20 minuten tijd. En kon nog recht wandelen. Ben het drinken dus nog niet verleerd ;-) Daarna ook nog soort plaatselijke whisky-cola gedronken. Natuurlijk niet zo straf als de echte whisky, maar wel lekker.
Dinsdag 21 november is Rolf hier aangekomen. Dat is de broer van Ulrike (mijn gastmoeder). Hij woont in Nieuw-Zeeland met zijn vrouw en ze hebben daar een mini-luxe-hotel. Klinkt leuk dus...subtiel informeren naar vakantiejob ;-). De andere broer van Ulrike woont in Senegal. Dit even terzijde. Rolf blijft hier tot 20 december en vliegt dan terug naar huis. Hij gaat dus ook mee met ons op reis. Zimbabwe werd ingewisseld voor Knysa. Dat is een plaatsje aan de kust in Zuid-Afrika. Ergens tussen Kaapstad en Durban. De politieke situatie in Zimbabwe is momenteel niet zo stabiel met hun domme president Mugabe, daarmee.
Woensdag 22 november was er het Leavers Dinner van Upper 6. Mijn klas waar ik toch wel drie weken bijgezeten heb. Maar het leuke is dat ze me toch uitgenodigd hebben. Hoe lief is dat niet. De jongens zo allemaal met sjiek kostuum en de meisjes met een kleedje. De meesten lieten hun kleedje dan nog eens maken ook. Ik had natuurlijk niet veel tijd en heb dan maar eentje gekocht. Een mooi groentje. Op school was er dus het superlekker buffet, er werden verschillende speechen gehouden, ontzettend veel foto's gemaakt en ook trofee's uitgereikt voor grappigste leerling, leerling die het meest kans maakt om in de gevangenis terecht te komen, bink van de klas, babe van de klas... Daarna plechtige gedoe op school verlaten want er was nog een houseparty bij Rucci (1 van de lln), waar leerkrachten vanzelfsprekend niet welkom waren. En de meeste studenten zijn ouder dan 18 en hebben hier zelf een eigen auto, dus vervoer was geen probleem. Rucci is een Indische jongen en zijn huis is gigantisch. Oke, ik leef hier ook wel in een groot huis maar het zijne was net nog een slagje groter. En superveel eten..net alsof we nog niets gegeten hadden die dag. Terwijl we net een maaltijd verorberd hadden op school. Er waren kippeboutjes, soor donutballen, koude Indische dingen, samosa's (echt fantastisch lekker, soort driehoekje van deegwaren met daarin superchilli groenten of vlees), chips en nog veel meer. En alsof dat alles nog niet genoeg was, werd de BBQ nog eens in gang gestoken ook. Eten was dus de boodschap. En drinken ook. Alhoewel dat ik moet toegeven dat hun drinkgedrag echt binnen de perken blijft. Was het enige meisje dat bier dronk... Om 1.30 uur heeft Jee (Chinese jongen) me dan naar huis gebracht. Geslaagd feestje moet ik zeggen. Het enige minpunt was Monkeynastix de volgende dag wat dus betekent om 6.45 uur opstaan...
Vrijdag 24 november naar een koorvoorstelling gaan kijken in Maitisong waarin Ulrike meezong. Zag er eigenlijk beetje tegenop want koor is nu niet echt mijn ding, maar de voorstelling was super. Echt grappig. En tussen de liedjes werd er ook nog hier en daar een stukje verteld dus dat was wel oke. Het eerste deel echt zitten schudden van het lachen op mijn stoel. Maar het tweede deel was er voor mij een beetje teveel aan. Was supermoe en dan ook geen energie meer om te klappen of te lachen. Die morgen ook om 5.30 moeten opstaan omdat ik samen met Amr naar Jwaneng ging om Monkeynastix te geven. Je moet dus weten dat Jwaneng twee uur rijden is...wat niet niks is. En na een dagje waarin je 4 uur in de auto zit en les geeft aan springende kleuters, zou je wel eens moe worden.
Daarbij kwam nog eens dat ik op zaterdag 25 november weer vroeg moest opstaan. Want Ice (vriend van de volleybal) kwam me ophalen om 6 uur om naar het volleybaltornooi van de vrouwen te gaan kijken in Thebephatshwa Airbase, zo'n 30 km van Molepolole. (Niet dat de namen jullie iets zeggen waarschijnlijk, maar toch om jullie eens een idee te geven welke rare namen de stadjes hier hebben.) Het tornooi begon om 9 uur en wanneer het eindigde, dat zouden we wel zien aan het einde van de dag want er was geen uurrooster opgesteld. De volgende opwarming begon wanneer de vorige match gedaan was. Heb nog nooit zoveel matchen op 1 dag gezien. Het resultaat was dan ook dat de laatste match van de dag eindigde om 23.45 uur. Echt zotjes! Ik lag al bijna te slapen op de tribune. Die middag ook samen met twee jongens het middagmaal voor de meisjes klaargemaakt. Echt grappig...die wisten dus niets van koken he. Gelukkig dat ik er was, anders vrees ik dat onze maaltijd niet dat ging geweest zijn. Rijst gekookt met kippeboutjes en een groentesoepje (was nogal dik dus kon je gemakkelijk gebruiken als saus voor op de rijst) gemaakt. En ik moet toegeven, het was nog lekker. En dan ook die middag voor de eerste keer met mijn handjes gegeten hier. Voelde me precies een echt Afrikaantje. Mijn rijst mengelen in de dikke soep/saus en dan zonder te morsen in je mondje proppen. 's Avonds zijn we dan ook blijven overnachten in een appartement van een vriend van Ice met al de meisjes. Rond 1 uur in slaap gevallen samen met Life op het tweepersoonsbed in de woonkamer. De anderen waren nog hun avondeten aan het klaarmaken. Roerei met boterhammen in het midden van de nacht. Was veel te moe om te eten en heb me dan maar neergelegd. Om twee uur zijn Life en ik dan wakker gekomen (doordat Thabo, andere jongen van de volley, er niets leuker op vond om mij wakker te bellen) en tot de ontdekking gekomen dat alle meisjes weg waren!! Alleen Ice had zich naast ons genesteld zodat we daar nu met drie lagen op het tweepersoonsbed. Andere meisjes waren allemaal samengetroept in de slaapkamer. Waren wij blij dat we een comfortabele plaats hadden. Nuja, als je in de midden ligt van drie is het natuurlijk niet zo heel comfortabel maar toch beter dan ergens op de grond. Om vier uur in de nacht ging er dan zo'n stomme wekker af in de woonkamer. Met zo'n zagende stem kwam er de hele tijd "Good morning, it is 4 o'clock" uit. Kan het je verzekeren, aangenaam is anders. Na ongeveer 15 keer het deuntje gehoord te hebben, waren Life en ik superblij dat Ice uit het bed sprong om dat stom ding af te zetten. Om 6 uur begon de radio dan automatisch aan te springen. En dit keer waren we alledrie te lui om op te staan. Na een kwartier echter was ik het beu en ben ik op de off-knop gaan duwen. Niet dat we daarna nog veel slaap gekend hebben want om 7.30 uur weeral het bedje uit omdat er nog meer matchen voor de deur stonden. Zondag waren de matchen om 14 uur afgelopen en dan op het gemak terug richting Gaborone gekomen. Terug naar de bewoonde wereld. Het hele weekend dus geen enkele andere blanke persoon gezien. Voelde me echt wit. En mijn volleybalteam natuurlijk superblij met mij omdat zij de enige waren die een uitzondering hadden. Namelijk een blanke supporter/teamgenoot. Zondagavond dus mijn bedje ingedoken na een vermoeiend maar superzalig weekend en lekker lang geslapen. Gelukkig was er maandagvoormiddag geen Monkeynastix.
Deze week van maandag tot donderdag ga ik in de namiddag terug naar school. Maar niet om les te volgen ofzo hoor. Integendeel. Mag iedere dag 2,5 uur stil liggen op een tafel terwijl andere studenten me aangapen. Ben namelijk model voor de artstudenten. Die krijgen 10 uur de tijd om mij te tekenen. hoe grappig is dat niet. Wel behoorlijk pijnlijk na een tijdje als je zo lang stil moet liggen. Gelukkig nu en dan eens een pauze nemen. Om 16.30 zit mijn job als model (uhm) er dan op en kan ik vlug naar huis fietsten om mijn volleybaltas te nemen en dan als de bliksem naar daar te rijden. Van de volleybal gesproken. De mannen hebben geen wedstrijden meer, enkel de vrouwen, waardoor zij dus ook niet meer trainen. Komt er op neer dat alles nu lastiger is omdat de meisje veel meer moeten doen nu. En gisteren begon het na een tijdje dan ook nog eens te regenen. Iedereen onder de bomen staan schuilen tot het over was. Minder leuk na de verfrissing waren de natte velden. Spelen met de bal zat er dus niet meer in. Onze trainer vond er dus niets leuker op om maar een beetje looptraining te geven met hier en daar wat springoefeningen tussen. Ik zweer het je, fantastisch lastig. Dacht dat mijn benen er gingen afvallen na de training. Normaal fiets ik naar huis in zo'n 5 minuten en denk dat ik er gisteren 10 over gedaan heb. Raakte echt niet meer vooruit.
Dit was het zowat wat ik de voorbije twee weken gedaan heb. Veel leesplezier en nogmaals sorry voor het laattijdig updaten!
Dit korte berichtje om je maar even te laten weten dat je niet ongerust moet zijn als je van mij niets hoort tussen 2 en 22 december. Want dan ben ik namelijk op reis naar Zuid-Afrika. Mijn gsmnummer van Botswana werkt daar niet, maar mijn Belgische wel. Dus mag je altijd berichtjes zenden op mijn oude nummer, voor jullie dus heel goedkoop. Voor mij daarentegen wordt het wel duur om te antwoorden.
Aan alle studenten...veel succes dan met jullie blok en/of examens. Ik zal eens aan jullie denken terwijl ik aan het strand lig ;-)
Ondertussen hebben jullie de klok al een uurtje teruggekeerd...bij mij hier gewoon verder blijven tikken. Dat wil zeggen dat het vanaf nu bij mij altijd een uurtje later is of bij jullie een uurtje vroeger...'t is maar hoe je het bekijkt!
De herfstvakantie is weer voorbij...helaas heb ik die niet gehad. 1 en 2 november...een normale schooldag. Maar ik heb dit jaar wel een superlange kerstvakantie! Van 1 december tot 17 januari. En de eerste 20 dagen gaan we op reis naar Zimbabwe...hip hoi!
Zaterdagavond zijn we naar de cricketclub geweest. Gaborone vierde daar 'Gay Fawkes'. Niemand die echt weet wat en hoe en waarom, maar er zijn wel superveel mensen aanwezig daar. Een heel gezellige sfeer. Muziek, drink- en eetstandjes... En het leukste van al was (en ook de reden waarom er zoveel volk was) het spektakelvuurwerk. Echt super! Nog nooit zo'n sjiek en machtig vuurwerk gezien. Duurde zeker meer dan een half uur. Echt fantastisch! Kom daar voor naar Afrika ;-)
En mag dan wel geen herfstvakantie gehad hebben...maandag had ik een vrije dag. En jullie lekker niet... Maar in plaats van wat te luieren heb ik mezelf nuttig gemaakt. Anka (die eerder al vermeld was) werkt voor Monkeynastics. Monkeynastics is soort turnles voor kleuters en lagere schoolkinderen. En ben meegeweest met haar. Eerst zijn we naar 'SOS Children' (ook eerder vermeld) gegaan. Daar hadden we drie klassen. Eerst de 2-3 jarigen, daarna 4-jarigen en tenslotte de 5-jarigen. Was echt wel leuk. Beetje gymnastiekoefeningen doen op kleuterniveau en dansen op liedjes. Mini's waren zo koddig. Voelde me precies terug op Jakkedoe...gezonde nostalgie. Daarna naar 'I am'. Dat is een kleine school met zo'n 20 mentaal gehandicapte leerlingen van 8 tot 20 jaar. Normaal behoren die niet tot de leeftijdsgroep van Monkeynastics maar door hun handicap vinden ze liedjes en oefeningen nog altijd leuk, dus werd er een uitzondering gemaakt. En de laatste post was een lagere school. Daar turnoefeningen en dansjes gedaan met eerste en tweede leerjaar. Wij, als blanken hebben moeite met leeftijd van zwarte mensen in te schatten, maar dat geldt ook andersom. En vooral bij de kinderen. Anka is zowat midden in de dertig denk ik, en de kleine zwarte kindjes vroegen of ik haar mama was? Negatief dus. En dan nog erger...je oma misschien? Wel grappig. Gelukkig zijn het onschuldige kinderen, anders zou ik me wel wat beledigd voelen.
Terwijl het bij jullie kouder wordt, schijnt het zonnetje nog altijd bij mij...
Zonnige en warme groetjes uit het verre Botswana! Liefs, Soetje
Iedereen blij natuurlijk. Alle struikjes, bloempjes, plantjes en bomen kunnen weer enkele dagen mooi bloeien. Pula betekent regen. En dat wordt hier echt wel gezien als iets dat superveel waard is. De munteenheid hebben ze zelfs Pula genoemd. Stel je voor dat wij in Belgie zouden betalen met 'de regen' ipv 'de euro'. Hoe gek zou dat niet klinken? De eerste keer dat ik hier overdag regen meemaak. Super gewoon. En de temperatuur is superaangenaam momenteel. Nog altijd ideaal om in T-shirt te lopen. Geen trui dus en ook geen brandende zon.
De paraplu heeft hier een dubbele functie. Natuurlijk de bescherming tegen de regen. Niet dat het water met bakken uit de lucht viel hoor, lekker aangenaam om door te wandelen, maar doordat het schooluniform hier een witte blouse is... Niet aangenaam dus als je overal kan doorkijken. Als het superheet is, zie je ook veel paraplu's. Gebruiken die dan als bescherming tegen de brandende zon. Je ziet dus meestal wel hier en daar iemand met een paraplu rondlopen. Helaas voor de mensen hier is dat meer door de tweede reden dan door de eerste.
Nog eventjes over het schooluniform. Van Form 1 tot Form 5 moeten ze hier een uniform dragen. Heel gewoon en helemaal niet spectaculair. Een zwarte broek met een witte blouse of T-shirt. Meisjes mogen ook een lichtblauwe rok dragen, maar de broek komt toch wel meer voor. Saai dus... Gelukkig moeten Upper en Lower 6, waar ik in terecht kom na hun examens, geen uniform dragen. Niet dat ik problemen zou hebben met een uniform dragen hoor, maar op zijn minst een leuk dan. Gele kleedjes met groene strepen ofzo. Dat komt soms voor in Zuid-Afrika of in anders scholen hier. Maar ik zit op een saaie uniformschool. De leerlingen hier vinden het natuurlijk niet erg. En ze zijn helemaal niet strict wat de kledij betreft. Er mag vanalles van tekst opstaan enzo. Je moet het dus niet via school aankopen. Gelukkig kan ik in mijn Belgische kleertjes rondlopen.
Nog enkele belangrijke termen hier: Botswana is het land waar ze de taal Setswana (Tswana) spreken. De inwoners worden Batswana genoemd en 1 enkeling is een Motswana. Ingewikkelder dan Belgie, Nederlands, Belgen en Belg dus. Maar vraag me dus nooit meer hoe het hier gaat met de Botswanen want die bestaan niet ;-)
Ook vorige week donderdag wat kennis gemaakt met de lokale bevolking. Samen met enkele andere leerlingen mee gedaan aan Hospital Visiting. Elke donderdagnamiddag gaan die naar het staatsziekenhuis hier in Gabs om de zieke kindjes te bezoeken. Daar spelen ze dan spelletjes mee of kleuren tekeningen enzo. Wel leuk. De meisjes liepen zo allemaal in roze uniformpjes rond terwijl de jongetjes blauwe hadden. Koddig. Ziekenhuizen hier zijn wel niet wat ze zijn bij ons hoor. En denk dat dit hier nog 1 van de betere staatsziekenhuizen is want het is gevestigd in de hoofdstad. Priveziekenhuizen zijn hier wel in orde, dus mocht er iets gebeuren met mij dan ga ik daar naartoe en zal ik wel super verzorgd worden, geen nood dus. Nu terug naar het staatsziekenhuis. Lijkt me toch niet zo proper als bij ons in Belgie. Terwijl we aan het wachtten op de kindjes, ben ik samen met een ander meisje eventjes naar de babyafdeling geweest. Stinken man...ni normaal. En het werd al snel duidelijk waarom er daar een geurtje ging. Babypoep! Er lag daar een kindje van boven tot onder helemaal in de diaree. Echt vies. Vroeg me af hoe lang zij/hij daar al lag. Gelukkig kwam er na 10 minuten dan eindelijk een verpleegster binnen die het kindje ging verversen.
Zaterdagvoormiddag meegeweest met Anka en Thomas (vrienden van Ulrike en Helmut) naar SOS Children. Dat is een weeshuis in Tlokweng, net buiten Gaborone. Er was daar een soort geldinzamelactie. En met dat geld willen ze dat kerstkadootjes en kerstbomen kopen voor de kindjes. Anka werkt daar de maandagvoormiddag. Dan geeft ze turnles aan de kleutertjes. Zatervoormiddag gaf ze daar een demonstratie van. Ook deden de kindjes aerobics enzo. Maar het leukste deel was toch wel het marimbagedeelte. Marimba is het instrument dat ze hier het meeste spelen. Zal volgende keer een foto nemen zodat jullie een idee hebben van hoe het er ongeveer uitziet. Was wel de max. Grote en kleine kindjes spelen daarop. Zonder partituren hoor...voelen het gewoon aan. Zalig om naar te luisteren. Wat ook merkwaardig was... Tlokweng ligt juist buiten Gaborone (de hoofdstad) maar je komt precies in een andere wereld terecht. Buiten de droge grond en de zwarte mensen zou je niet denken dat je in Afrika bent als je in Gaborone rondloopt. Dat is in Tlokweng toch anders. Daar zie je minihuisjes en hutjes. De meeste mensen lopen er ook op blote voeten rond. Er zijn slechts enkel punten waar je water hebt. Kortom...meer een beeld van het Afrika dat wij kennen van de boekjes en tv.
's Avonds dan gaan eten bij Anka en Thomas. Lekkere koude soep. En daarna hebben ze me meegenomen naar een voorstelling van het Sedibeng Choir in Maitisong. Het eerste deel van de voorstelling was klassieke Latijnse muziek zoals een koor bij ons zou zingen. Maar het tweede deel was de max. Dan zong het koor in Setswana (de taal in Botswana). Opeens kwam er ook beweging in het lijf van de zangers en zangeressen. Ze begonnen gewoon te dansen terwijl ze stonden te zingen. Had iets mee van een gospelkoor dus. En met het koor veranderde het publiek plotseling ook. Er werd geropen en gefloten. Precies alsof je in een andere voorstelling terecht kwam met een ander publiek, terwijl er alleen een pauze tussenzat. Heel bizar dus maar wel superamusant.
Vandaag terug geweest naar SOS Children, maar deze keer met school. Een uurtje gaan voorlezen voor de mini's en dan ook spelletjes spelen en liedjes zingen. En die weeskindjes zijn zo blij als ze een beetje aandacht krijgen van ons. Echt leuk om die lachende gezichtjes te zien. Daarna had ik weer schoolvolleybal. Maar net zoals bij ons in de scholen, heeft ook hier het schoolvolley niet zo'n hoog niveau. Maar MaNkala, de leerkracht volleybal, heeft me daarna meegenomen naar het team waar zij vroeger speelde. Is dit jaar gestopt. Daar spelen ze pas echt volleybal. Sommige spelen zelfs bij het nationale team van Botswana...Zijn wel allemaal groter dan mij, maar ze vinden het niet erg. Mag dus vanaf nu met hen meetrainen. Leuk leuk. En het is een gemengd team. Was wel erg welkom. Heb van iedereen een knuffel gekregen...maar dat is hier wel de gewoonte. Batswana zijn echte knuffelmensen. Vanaf vandaag dus een nieuwe bezigheid. Elke dag van 17 tot 18.30u volleybal spelen. Wordt dus zweten...want zelfs op dat tijdstip is het nog warm hier. Loop daar dus met een rood hoofdje tussen al de zwarte hoofdjes ;-)
O ja...deze nacht geregend. Was echt zalig om naar school te gaan deze namiddag. Slechts 29 graden. Het was voor de verandering eens niet puffen en blazen toen ik 's middags terug naar huis fietste. Helaas trok de bewolking weg deze namiddag en was het dan weer brandende zon.
En vakantieplannen zijn veranderd. Het wordt niet de Garden Route in Zuid-Afrika... Maar we gaan naar Zimbabwe voor 20 dagen. Ook leuk meegenomen dus.
Al een tijdje geleden dat jullie iets van mij hoorden.
Bezoekers komen en gaan hier. Vorige week waren Rudiger en Jan op bezoek. Rudiger was de buurman van Ulrike en Helmut toen ze in Nepal leefden. En Jan is zijn zoon. Ze kwamen ons voor 5 dagen bezoeken. Vrijdag de dertiende zijn ze hier aangekomen. 's Avonds zijn we dan maar Mokolodi gegaan. Dat is een heel klein nationaal park hier in Botswana op ongeveer 10 km van Gaborone. Daar hebben we dan een avondrit gemaakt. Heel veel diertjes hebben we niet gezien, behalve dan gigantisch veel struisvogels, maar de zonsondergang was fantastisch. En toen het helemaal donker werd, konden we natuurlijk niets meer zien en zijn we iets gaan eten in het Mokolodi restaurant. De zondag zijn we dan naar Gabane geweest. Een dorpje een uurtje hier vandaan. Daar hebben we de Livingstone tree en de Rockpaintings gaan bezichtigen. Ook zijn we daar naar een Art factory geweest met een kleine pottenbakkerij enzo.
Woensdag zijn de bezoekers dan terug vertrokken en zo ook Helmut en Ulrike. Die hadden een workshop rond HIV-aids educational theatre in Johannesburg. Maren en ik zijn vrijdag niet naar school geweest want om zes uur ook vertrokken richting Johannesburg. Vijf volle uren in de auto. Gelukkig was het nog niet zo heel warm voor de middag. Bathoni, de chauffeur van Helmut, heeft ons daar gebracht. Met ons viertjes bleven we overnachten in het Boeddhist centrum van Johannesburg. Grappig, maar tevens ook gezellig. Precies alsof je op kamp bent met de jeugdbeweging. Vrijdagavond zijn we dan naar de bioscoop geweest in Johannesburg. En persoonlijk verkies ik onze Kinepoliszalen. En de grootste reden daarvoor is...ze hebben hier enkel popcorn met zout!!! En ik die zo'n suikerbeestje ben... Geen popcorn voor mij dus. Zaterdagavond geen bioscoopzaal, maar een theaterzaal. In Market Theatre zijn we naar een voorstelling van William Golding's "Lord of the Flies" gaan kijken. Super...die zwartjes zijn echt supergoede dramamensen...werken met enorm veel emotie. Daarna in een Afrikaans cafeetje nog iets gedronken.
Vandaag dan teruggekeerd naar Botswana. Helaas is vijf uur in de auto zitten met de blakende zon op je dak niet zo heel erg aangenaam. Gelukkig heeft er ooit iemand de airconditioning uitgevonden.
Dat was zo'n beetje in het kort wat ik de afgelopen twee weken gedaan heb.
Weeral een weekje voorbij. De tijd vliegt voorbij. Voor je het weet ben ik terug thuis J
Vorige week op school is alles zowat normaal verlopen. Behalve dan dat er slecht les was van de dinsdag tot de vrijdag. Nu ja, les kan je het eigenlijk niet echt noemen. De meeste leraren gaven geen echte lessen meer omdat het de laatste lesweek was voor mijn klas. Meestal werd er gewoon beetje gepraat over de toekomst en het leven op de universiteit in een ander land volgend jaar en zo af en toe werd er nog een beetje leerstof boven gehaald. Maar ook dat was dan geen nieuwe leerstof maar herhaling. Veel bijgeleerd qua schoolstuff heb ik hier dus nog niet gedaan. Niet dat ik verlang om achter mijn bureau met de neus in de boeken heihard te zitten studeren hoor. Maar zo helemaal niets doen
Vandaag dnsdag, laatste lesdag voor Upper 6. Voor mijn klasgenootjes betekent dat dat hun blok begint en voor mij Ja, dat wordt waarschijnlijk veranderen van klas zal ik morgen te weten komen.
Vorige week dinsdag was het drie oktober. Voor de Duitsers betekent dat feestdag, want op die dag werd 16 jaar geleden de Berlijnse muur gesloopt. En wij werden dus met de ganse familie uitgenodigd op een feestje van de Duitse ambassade hier. Dat betekent dus sjieke kleertjes aantrekken, handjes gaan schudden en heerlijke dingen gaan verorberen. Eerst was er een speech van twee hooggeplaatste meneren, daarna werd het Duitse en het Botswaanse volkslied gezongen en uiteindelijk werd het buffet geopend. Met overheerlijke dingen. Op het feestje waren ook enkele ministers van Botswana en parlementsleden enkele hooggeplaatsten ontmoet dus. De zwarte vrouwen op het feestje waren wel supergrappig gekleed. Met zon typisch Afrikaanse jurk, van felgroen over blauw tot echt gigantisch geel om de rode uitspattingen niet te vergeten. En wat ook bizar is naarmate de zwarte vrouwen ouder worden, steekt hun poep zon beetje achteruit. Een echte eendekont dus wel grappig om te zien. De obers waren natuurlijk ook supervriendelijk. Maren en ik waren daar de jongste op het feest en de obers waren ongeveer zo rond mijn leeftijd en het was natuurlijk vechten om onze glazen te komen vullen. Het verschil was dat Maren frisdrank had en ik witte wijn. Bier heb ik sinds mijn afscheid in Belgie niet meer gedronken, witte wijn, schuimwijn en Savanna daarentegen Savanna wordt hier gedronken zoals wij bier drinken. Het is een soort cider. Je hebt de lichte versie van 3 procent en de andere versie is 6 procent. Valt dus nog mee. Feestje na twee uur dan verlaten want Maren en ik moesten de volgende dag naar school.
De rest van de week gewoon naar school gegaan en savonds dan tv gekeken, zitten kletsen met de familie of gezelschapsspelletjes spleen. Stephan en Inga zijn hier ook nog altijd dus er is altijd wel iemand in de buurt. Bij de gezelschapsspelletjes zat paardjesspel. Maar een vervormde versie, wel leuk. En vooral grappig want er werd zo echt ingeleefd in het spel en we hebben dan ook heel wat afgelachen. En het leukste van al is natuurlijk dat ik gewonnen heb.
Zaterdagmorgen voor de normale mensen weekend en dus uitslapen. Maar nee hoor Wij gingen Kgale Hill gaan beklimmen. En als je hier een uitstap wil maken, betekent dat vroeg opstaan en tegen 12uur terug thuis zijn anders ga je gebukt onder de branden hete zon. En vroeg is dan ook vroeg 5 uur! En na een hele schoolweek met opstaan om 6 uur, is 5 uur in het weekend toch wel het toppunt. Enfin alles voor de leuke uitstappen. Aldo Brinket, een vriend van de familie en leraar van de school, kwam ook met ons mee. Wij met zijn zevenen dus in het rode minibusje. Begin te begrijpen waarom ze een minibusje hebben Er is hier constant bezoek. Tot eind December hebben we hier welgeteld twee volle geen-bezoekers-weken. En voor bezoek heb je plaats nodig, ook in de auto. Oke, geparkeerd bij Game City, van daaruit tien minuutjes wandelen tot de voet van de berg. Maar helaas geen enkel pad te bespeuren die we konden bewandelen. Geen probleem hoor, recht omhoog, tussen de struikjes en de boompjes, over de rotsblokken, aan de top zullen we raken! Drie vierde van de berg en 1 uur later toch wel even bekomen en rustpauze genomen op een rotsplatform. Prachtig uitzicht. Echt waauwww. Oneindige stukjes natuur liggen voor je En boven ons, wachtte de top nog steeds. Tocht dus verder gezet. Stephan, Inga, Maren en ik kwamen als eerste aan. Met ongeveer 20 minuten voorsprong op Helmut, Ulrike en Aldo. Maar wat bleek wij hadden de honden, Sasha en Robbie niet en zij ook niet. We dachten dat de honden bij hen waren en zij andersom. Paniek dus. Stephan en Maren zijn dan teruggekeerd om de honden te zoeken. En niet veel later kwamen ze gelukkig terug naar de top met Sasha en Robbie. Ook op de top was het uitzicht fantastisch. Langs de ene kant had je de wijde natuur, langs de andere kant een prachtig uitzicht over Gaborone en daar ergens tussenin was er een ontginningsplaats voor stenen. Nadat ons mondje genoeg had open gehangen zonder iets te zeggen, was het tijd om daar iets in te steken ontbijt dus. En het ontbijt bestond uit overheerlijke broodpudding, gemaakt door mij. Mijn familie is er dol op. En ik ook natuurlijk. Ook Aldo vond het lekker. Dan kwam de discussie hoe we terug beneden zouden raken. 1 ding stond vast, terug langs de weg die we gekomen waren, was uitgesloten. Allesbehalve dat. En we waren dan ook allen opgelucht toen we een mooi verhard paadje vonden die naar beneden ging langs de andere kant van de berg. Maar helaas Na enkele tientallen minuten dook een hek voor ons op!! Oh nee, moeten we de hele weg terug omhoog??? Gelukkig niet opgegeven en tot vlak voor het hek gewandeld. En dat werd beloond want er was een klein zijweggetje waardoor we het hek konden omzeilen. Maar weet je waar we ons toen bevonden? Midden op die ontginningsplaats voor stenen. En voor onze neus zo een reusachtig bord met een doodshoofd op! Maar gedaan alsof we het niet zagen en toch maar voorbij gewandeld. Na enkele tientallen meters door kiezelstenen dan op een straat beland. En hier en daar zag je zo tussen de bomen baboons wegflitsen. Opeens kwam er een auto met een laadbak van achter ons, en Aldo waagde het erop en deed het liftersteken. Geslaagd want de zwarte man gaf ons een lift. Wij met 7 blanke en 2 honden dus in die laadbak. Was waarschijnlijk de eerste keer voor de chauffeur dat hij zoiets tegen kwam. Helaas moest hij niet helemaal tot aan Game City, maar slecht tot aan de volgende ontginningspost. Dat werd dus nog een stukje stappen. Om 10 uur dan met zijn allen terug in het rode busje beland. Helmut, die verslaafd is aan cappuccinos ;-), vond er dan ook niets beter op om naar een mini-taverne te rijden waar hij zijn cappuccino kon nuttigen. Want een half uur naar huis is natuurlijk te ver en te lang wachten ;-). Daar dan ook een slaatje gegeten als middagmaal. Om 12 uur kwamen we dan eindelijk terug aan in Tshekedi Crescent (de naam van de straat waar ik nu woon) en Judith had een lekker quiche gemaakt. Helaas was niemand onder ons hongerig, alleen slaperig. In plaats van te eten zijn we dan ook allen het bed ingedoken. Om 15 uur dan lupper gehad iets tussen lunch en supper. En s avonds niets meer gegeten We hebben dan een homecinema gemaakt van de woonkamer en een filmpje bekeken. En daarbij hoort natuurlijk ook de nodige popcorn. Na de film was er dan voetbal op tv. Maar Ulrike en ik zijn om 21.45 uur ons bed ingedoken wegens te moe en geen interesse in voetbal.
Zondag dus uitslaapdag. Dat had je gedacht. Doordat ik vroeg in mn bed gekropen was, en de vorige dag in de namiddag stuk geslapen had, was ik natuurlijk al compleet fit om 7.45 uur. Maren daarentegen had die avond er niets beter op gevonden om haar boek helemaal uit te lezen waardoor ze geslapen heeft tot 11.30 uur. Stephan en Inga kwamen om 8.15 de woonkamer binnen om het ontbijt voor te bereiden, helaas, was al gebeurd door Helmut, Ulrike en mij. Dan maar lekker gegeten en veel gebabbeld. Helmut moest nog wat doen in zijn GTZ-kantoor en is dan rond 10 uur wat gaan werken terwijl wij nog wat uitrusten en een beetje rondhangen. Rond de middag zijn we dan te voet naar zijn kantoor gewandeld waar hij ons allen een rondleiding gaf en de inhoud van zijn job zon beetje verklaarde. Wel interessant hoor, maar veel te lang om alles neer te schrijven. Toch 1 woord: ontwikkelingshulp. En tegen dat we dan terug thuis waren was het 15 uur terug tijd voor een lupper dus. En deze keer zijn we Indisch gaan halen. Waauww Indisch is echt pikant..mn mond stond in lichterlaaie. En snotneusjes dat betekende dus eten met de rol wc-papier bij de hand. Wel grappig.
Maandag dan terug gewoon naar school geweest. Maar het derde lesuur was er klasuurtje. En omdat het het laatste was voor mijn medeleerlingen, werd het een speciaal uurtje. Hun klastitularis had namelijk twee overheerlijke taarten meegebracht waaronder een chocoladetaart, en koekjes, en hapjes en samosas(indische driehoekjes met pikante groenten in) en chips en liters frisdrank Kortom, een klein eetfestijn dus. En ik mocht er lekker van meegenieten.
En we zijn eindelijk aangekomen aan Dinsdag. Vandaag dus. 10 oktober, de verjaardag van Inga. Aan tafel dus miniverjaardagsmenu gehad. Met overheerlijke chocoladebrownies (!!) met kaarsjes in natuurlijk. En zingen maar
Nog 1 grappig feit voor ik afsluit. Vorige week mee boodschappen gaan doen. En vond iets niet, dus gaan vragen aan 1 van de jongens die zo alles in de rekken aan het leggen was. En hij, de supervriendelijkheid zelve, heeft me persoonlijk tot aan het product gebracht. En dan begon hij te vragen hoe oud ik was, wat mijn naam was En nu komt de climax dan vroeg hij of ik geen Batswana man wou!!!??? Heb dus gewoon een huwelijksaanzoek gekregen midden de supermarkt. Kon me bijna niet meer inhouden van het lachen maar toch vriendelijk bedankt
Meer nieuws later En hou jullie daar allen goed in ons Belgenland. Verhaaltjes blijven welkom
Btw, uitslagen stemming online gevolgd Nu alleen benieuwd wie welke schepenpost krijgt. Meer info welkom dus.
Hier terug een verslagje over de afgelopen week. Veel leesplezier!!!
Deze week op school was leuk. Mijn klas is gedaan met hun examens. Dus kennis gemaakt met hen. Helaas slechts voor korte duur want binnen twee weken hebben zij terug examens, Cambridge exams. En daarna verlaten ze de school want de grote vakantie start hier in december. Examens in het middelbaar zijn hier precies zoals op de unief of de hoge school. Je hebt niet elke dag een examen maar meestal een week tussen om te leren.
Volg hier slechts twee vakken: geschiedenis en Engels. En van beiden heb ik 8 uur per week. Eigenlijk 8 uur in 6 dagen. Want als Maandag dag 1 is, is het de volgende Maandag dag 6. Ingewikkeld lessenrooster dus, maar zolang je weet welke dag het is op school, is het geen probleem.
In geschiedenis heb ik slechts 1 medeleerling. Een toffe hoor. Wij zitten dan met ons tweetjes voor de leraar, superinteressante man. En omdat we met zo weinig zijn krijgen we les in zijn bureau ipv een klas. En natuurlijk praten we over heel wat andere dingen dan geschiedenis alleen. En in Engels heb ik drie medeleerlingen. Ook wel gezellig. Maar iedere morgen moeten alle lln om 7 uur op school zijn, hoewel de lessen maar om 7.20 uur starten. Dan heb je nog wat tijd om met je leeftijdsgenootjes door te brengen. De dinsdag en de woensdag is er Assembly. Dan zit de hele school in de aula en worden er mededelingen gedaan. Vrijdag was er een speciale Assembly. Dan hebben we met de hele school het volkslied van Botswana gezongen, want Zaterdag 30 september was het de nationale feestdag van Botswana. Het land vierde zijn 40ste verjaardag.Daarom ook dat ik vandaag, Maandag, niet naar school moet. Iedereen heeft vrijaf vandaag.
In de namiddag heb ik geen les, enkel activiteiten. Dan moet je naar school voor een uurtje. En per trimester moet je er minstens drie kiezen. Maandag had ik volleyball. Niveau ligt wel heel wat lager, maar het was leuk om terug te sporten. Al een tijdje geleden. Dinsdag had ik normaal Unicef, maar ben niet gegaan. In het museum van Gaborone was er een speciale vertooning en ben samen met Ulrike daarheen gegaan. Woensdag had ik Cookery. Leuk hoor. We hebben chocoladepannekoeken gemaakt. En het leuke aan die les is, dat je samen alles mag opeten op het einde ;-) Donderdag had ik dan Amnesty International. Ook wel interessant.
Maar vrijdag was natuurlijk de leukste dag. Om 13 uur zijn Ulrike, Maren en ik richting Zuid-Afrika vertrokken. Na drie uurtjes rijden zijn we daar aangekomen in het Kedar hotel. Dat is een lodge dichtbij Pilanesberg, het nationale park dat we zijn gaan bezoeken. Daar hebben we Helmut, Stephan en Inga ontmoet. Helmut was al an Donderdag in Johannesburg omdat hij daar enkele zakelijke afspraken had. Vrijdagmorgen heft hij dan Stephan en Inga opgepikt op de luchthaven daar. Dat is de nicht van Maren en haar vriend die ons nu voor twee weekjes bezoeken.
Het hotel was echt de max. Versierd met allerlei Afrikaanse dingen en behoorlijk sjiek. We hebben daar dan met zijn allen een plons genomen in het zwembad. En daarna was er buffet buiten. Heel gezellig om zo buiten tussen de bomen te eten.
Zaterdag om zes uur opgestaan om dan om 6.30 richting Pilanesberg te vertrekken met de auto. Om 7 uur kwamen we daaraan en dan hebben we de hele voormiddag in het park rondgereden en heel wat beestjes gezien. De fotos staan op mijn space. Qua aantal dieren dat ik gezien heb, kan Pilanesberg wel niet tippen aan het Krugerpark, maar de natuur vind ik persoonlijk wel mooier in Pilanesberg. En in het Krugerpark zijn de wgen geasfalteerd, terwijl het hier aardewegen waren. Dat maakt het natuurlijker echter en leuker. Mij goed geamuseerd dus. Rond een uur of 10 hebben we daar dan in een hutje met uitzicht op een watervlakte ontbeten. En om 12 uur besloten om terug te keren naar het hotel want de beestjes slapen dan toch omdat het veel te warm is. Daar dan tukkie gedaan tot 15 uuren daarna naar Sun City geweest. Dat is precies Las Vegas neergeplant in Zuid-Afrika. Wel grappig hoor. De touristen vinden het bizar maar de Afrikanen vinden het prachtig en zijn er heel trots op. Er zijn daar enkele casinos, bioscoop, winkels. Restaurants en cafes binnen. En als je dan naar buiten gaat, kan je daar zwemmen in een gigantisch zwembad met strand. Ook bevinden zich daar heel wat hotels, waaronder The Palace. We hebben er eens door gewandeld. Echt niet normaal. Precies alsof je in een film bent terecht gekomen. Allemaal sjieke dingen enzo Eigenlijk er helemaal over. En in een ander hotel hebben ze in de tuin een soort tropisch regenwoud aangelegd. Heel wat watervalletjes en groene natuur dus. En dat in 1 van de droogste gebieden van Afrika. Bizar toch??
Zondagmorgen zijn we dan om vijf uur opgestaan om nog een ritje door het park te maken. Rond tien uur teruggekeerd naar het hotel en daar ontbeten. Eigenlijk was het meer een brunch. En dan koffers gepakt en de hele weg terug naar Gaborone gereden. Terug drie uurtjes in de wagen.
Dit weekend dus superveel in de wagen gezeten, maar dat is helemaal niet erg hier op het Afrikaanse continent. De natuur hier is zo prachtig dat je lang in de auto zitten zeker niet beklaagd. Integendeel, hoe langer in de auto, hoe meer mooie natuur je ziet.
Amuseer me hier dus nog altijd fantastisch. Wel blij dat het vandaag een vrije dag is zodat ik wat kan uitrusten, en dan morgen terug op het gemak naar school.
Veel plezier daar in het Belgenland en verhaaltjes van het thuisfront altijd welkom!
Liefs! X. Soet
P.S. Sorry voor hoofdletters die niet op hun plaats staan of accenten die vergeten zijn of letters die ontbreken in een woord, maar dit is Engelse spellingscontrole en Engels klavier dus
Vorige week zondag meegeweest naar de kerk. Dat is hier nogal leuk. Niet zo'n saaie bedoening als bij ons. De kerk zit ook helemaal vol, want de mensen hier zijn erg gelovig. Niet normaal. Ze brengen zelfs hun eigen bijbel mee en lezen daar dan teksten uit. Maar het leuke eraan was het zingen. Er is zo'n echt Afrikaans koor dat een heleboel van die leuke god-liedjes zingt. En de teksten worden geprojecteerd op een reusachtig scherm vooraan zodat iedereen kan meezingen. En sommige mensen staan zo mee te heupwiegen dat ze bijna aan het dansen zij, en dat in de kerk... Echt bizar eigenlijk. Na de viering gaat niemand naar huis want je kan er een lekkere kop gratis koffie drinken. Ook raar.
Maandag tot donderdag is ongeveer hetzelfde verlopen. Lang slapen, opstaan, buiten in het zonnetje ligge, beetje fitnessen, filmpje meepikken...
Vrijdag was overdag zoals gewoonlijk. Beetje in de zon liggen enzo. Maar rond 16.30 uur zijn we dan vertrokken richting Nelspruit. Daar wonen Caron (mijn gastmoeder) haar ouders. Het is wel een eindje rijden hoor. Zo'n kleine vier uur. Onderweg heel wat moois qua landschap tegengekomen. Er zaten stukken snelweg in waar je niets anders dan selweg zag. Daarmee bedoel ik dat we ergens in de 'middle of nowhere' reden. Prachtige natuurlandschappen, en links en recht niets anders te zien dan dat. En dan kwamen we plots in een stad waar duizenden lichtjes branden (want rond een uur of zes is het hier al donker). Het was ook een heel bergachtig gebied. Niets vergeleken met onze Ardennen hoor. Op en neer dan maar. Op een gegeven moment zaten we 1800 meter boven de zeespiegel. Gigantisch toch. En de maan was zo dichtbij. Zo groot, niet normaal. Heb er een foto van genomen maar is niet zo heel goed gelukt. Tijdens de lange autorit is Danielle ook in slaap gevallen, dat is mijn jongste gastzus van zes. Met haar hoofdje op mijn schoot en haar voetjes op Melissa haar schoot, dat is mijn gastzus van 14. Echt koddig. Rond 20.30 uur zijn we dan aangekomen in Nelspruit. Lieve oma en opa. Ze gaven me direct al een knuffel en kus want ik was nu ook een 'part of the family'. Ze vertellen en vragen ook heel wat. Echt leuk. En de opa spreekt Afrikaans tegen mij, precies West-Vlaams, maar dan ietsje grappiger.
Zaterdag om 5 uur het bedje uit. En het voelde niet eens erg aan want er was een zeer goede reden voor nl...een bezoek aan het alombekende Krugerpark. Dat is het grootste nationale wilpark van Zuid-Afrika en heeft een opp van ongeveer 20000 vierkante km. En nee, heb er geen nulletje te veel aan toegevoegd. We reden er naar toe met een minibusje. Daarin zaten Daz (gastvader), Caron (gastmoeder), Danielle, Melissa, ik, Celeste (een nicht), Mike (aangetrouwde neef), tante Ingi en nonkel Wally. Stuk voor stuk leuke en grappige mensen. Het Krugerpark is echt gigantisch. Prachtige natuur enzo. Je kan je dat als Belg eigenlijk niet voorstellen.
Het was echt een geluksdag want we zagen heel wat dieren waaronder de beruchte 'Big 5". Die zijn neushoorn, buffel, luipaard, leeuw en olifant. Het luipaard zagen we de straat oversteken maar het was zo vlug dat ik er geen foto van kon nemen. Maar Daz heeft het wel een ietsiepietsie op film en hij zal alles voor mij op een cd-rom zetten. En de leeuw zagen we in de verte. Je kon hem enkel goed waarnemen met een verrekijker. Van de andere heb ik mooie fotos genomen. Eens in Botswana aangekomen zal ik alles proberen op mijn space te zetten.
Naar het schijnt mag ik me echt gelukkig prijzen want normaal zie je de "Big 5" niet allemaal op 1 dag. Echt een buitenkansje dus vandaag. We zagen en heleboel olifanten. Zelfs enkele hele kleine baby's en dan ook enkele gigantische.De buffel was het eerste dier dat we zagen. Heel ongewoon want normaal komt het niet zoveel voor dat je die gigantische beesten ziet. Neushoorns zagen we ook heel wat. Koedoes waren er in grote aantallen aanwezig. Zowel mannetjes als vrouwtjes. Op 1 van de stopplaatsen in het park staat zelfs een standbeeld van twee vechtende mannelijke koedoes. Ze raakten met hun hoorns in elkaar verstrengeld en stierven zo beiden. Daarvan heeft dan iemand een standbeeld gemaakt, wel mooi hoor. Enkele zebra's zagen we ook door de mooie natuur springen. Het zijn echt mooie gestreepte beestjes. Impala's zagen we ook. We hebben ook heel wat giraffen gespot. Van hele grote tot hele kleine. Zelfs enkele konden we van heel dichtbij zien. Wist je dat een giraf maar 20 minuten per dag slaapt? En dat hij met zijn lange nek toch maar evenveel nekwervels als wij hebben? De waterbok zagen we ook enkele malen de revue passeren. Op den duur stopten we daar niet meer voor omdat we er al meer dan 100 gezien hadden. Toen we stopten bij een poel, konden we in het water ook heel wat gigantische krokodillen waarnemen. En ze zijn eigenlijk niet zo groen. Ze hebben een meer geel-gifgroene kleur. Apen zagen we ook heel wat. In de verte en van dichtbij en zelfs enkele kleintjes die door de moeder op de rug en buiik gedragen werden. En ze zijn helemaal niet bang van auto's. Als je passeert blijven ze gewoon op straat zitten. Bij diezelfde poel als de krokodillen hebben we zeker tien nijlpaarden gezien. Gigantische beesten. En van ver zijn het net stenen die in het water liggen. We passeerden ook enkele baboons. Dat zijn grote apen. Ze hangen ook rond de picknickplaatsen en eten daar dan de restjes voedsel op of komen het gewoon stelen. We zagen ook een paar ghnoes of in het Afrikaans wildebees. We spotten ook heel wat bokken vandaag dus de bosbok mag zeker niet aan het dierenlijstje ontbreken. Qua vogels zagen we ook enkele hele bizarre. Toen we stopten op een plaats waar we mochten uitstappen, konden we in een hut ook heel wat vleermuizen zien. Maar overdag slapen die natuurlijk. Heb echt mijn ogen uitgekeken. Het was fantastisch. Ik heb heel wat brochures vol met interessant materiaal en zowat 100 foto's. De ene al wat duidelijker dan de anders maar met de bomen en struiken enzo is het niet altijd gemakkelijk om een duidelijke foto te maken.
Ronde een uur of zeven 's avonds waren we dan terug bij oma en opa. Was eigenlijk wel blij want zo een hele dag in de auto zitten... Maar het was zeker en vast de moeite waard.
En voor ik het vergeet. Toen we van de uitgang van het Krugerpark naar opa en oma reden passeerden we ook de grootste bananenkwekerij in Zuid-Afrika. Maar groot is dan ook echt wel groot. Net alsof je van Lendelede tot Roeselare zou rijden op de rijksweg en je links en rechts van je alleen maar bananenplanten zou zien. Aan al die planten hangen rond de tros bananen ook plastiekzakken. Want anders zouden de bananen verschoeperen van de zon. Ik beklaag diegene die dat werkje gedaan heeft.
Met andere woorden, zaterdag was zowat de interessantse dag sinds ik hier ben.
Vandaag, zondag, zijn we dan rond 14 uur terug vertrokken uit Nelspruit. Maar deze keer was de autorit niet zo aangenaam want Danielle was behoorlijk vervelend. Maar uiteindelijk dan toch terug aangekomen hier in Midrand (Johannesburg).
Waauw...wat een lange mail. Mijn vingers doen al pijn van het typen.
Afrikaanse zoentjes van een meisje dat al behoorlijk bruin is... X. Soetje
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
