|
Ben ik eigenlijk wel goed bezig?
ik heb onlangs ontslag genomen op mijn werk.
Ik deed mijn job echt niet meer graag, maar ik heb nog steeds geen zekerheid van mijn nieuwe job.
Ze gingen mij nog iets laten weten, maar ik heb nog steeds geen contract getekend.
En wat ging er ook door mijn hoofd? Ik heb gesoliciteerd om meer dan zes maand naar het buitenland te gaan.
Om alles achter te laten, het blijft me maar door mijn hoofd spoken.
Het is iets dat ik al heel lang heb willen doen, maar het is nooit de juiste tijd geweest.
Waarom is het dan nu wel? Was ik gewoon impulsief?
Alles verhuizen, achter laten en een nieuw leven beginnen.
Gaat dat zo gemakkelijk?
Ik ga weg van nico. Ik ga hem niet meer zien, de jongen waar ik de laatste twee jaar echt stapel op ben. die ga ik achter laten.
Ergens is het wel goed, hopelijk verdwijnen al mijn gevoelens voor hem.
Maar wil ik wel dat die fantastisch kriebels verdwijnen?
Ik ben zo vertrouwd met ze, ze maken mijn hoofd dol.
Ik vecht al zolang om ze niet te hebben, het gedacht dat ze gaan weg zijn, dat maakt me verdrietig.
Ik ga ook mijn familie achterlaten, hoe erg ze soms ook zijn.
Hoeveel ik er op vloek, ik ga ze hard missen.
Ik laat vooral mijn zus in de steek, ze hecht zich zo aan mij en ik aan haar.
Ik denk dan bij mezelf, het is maar voor zes maand, die gaan snel voorbij.
Kijk maar, er zijn drie jaar van m'n leven voorbij, zonder ik het beseft heb.
Drie jaar na thomas en wat heb ik al bereikt?
Hilde zegt dat ik het zo niet mag bekijken maar hoe moet ik het dan bekijken?
Ik woon nog steeds op dezelfde plaats, in dat krot.
Ik had dezelfde job, waar ik elke dag met tegenzin naar toe ging.
Ik heb nog steeds geen relatie, ik ben echt bitter aan het worden.
Ik sta niet open voor iemand nieuw, ik ben hangen.
Er zijn dagen dat ik me sterk voel, maar vandaag eventjes niet.
Ik heb een operatie achter de rug, en ik voel me alleen.
Nu kan ik steun gebruiken. Versta me niet verkeerd, ik heb die van m'n familie en vrienden, maar ik wil steun als die van een partner.
Iemand die door je haren streelt en die je troost, die probeert om je pijn op te vangen.
Ik zou bij familie kunnen verblijven, maar ik verkies om alleen te blijven, hoe moeilijk het ook is, ik ben gehecht aan mijn eigen stek.
Als je bij andere mensen bent, blijf je toch maar op bezoek.
Je hebt niet je eigen ruimte, waar je eventjes kunt weg trekken en rusten. Je hoofd helemaal leeg maken.
Ik voel me ook schuldig tegen mijn schattebol, london, mijn poes.
Zij is degene die ik kan verdragen rond mij, zij is degene die altijd op mij wachtte als ik thuis kwam.
Ze is blij als ze mij ziet, en ze toont dat ook.
Dan komt ze lekker dicht bij me liggen.
Waar moet ze naar toe als ik er niet ben?
Ik kan ze niet meenemen. Maar ik wil ze ook niet verliezen.
Deze gedachte speelt constant in mijn hoofd. Ik hoop echt dat ik een goede thuis voor haar vindt.
Ik moet er mij maar bij neerleggen dat ik haar niet meer bij me zal hebben.
Ze is echt mijn rede geweest om naar mijn leeg huis te komen.
Ik heb me sommige momenten echt gehaast om bij haar te kunnen zijn.
Pff heb ik een goede beslissing genomen?
Ben ik goed bezig?
Had ik maar een teken, ik heb het nodig!!!
07-09-2010 om 02:11
geschreven door Snes 
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
|
