Ik kan het niet geloven, nog tien dagen en dan vertrek mijn zus naar Finland voor twee jaar. Ze praat er al heel lang over. Ze gaat daar bij een gezin gaan werken als au pair. In het begin maakte ik er mij geen zorgen in, het was nog zo ver weg tegen dat ze ging vertrekken. Maar nu begin ik het te beseffen. Ze gaat er niet meer zijn. Ik kan niet meer gewoon eens langs gaan op haar werk. Nu moet ik vliegtuig nemen om bij haar te kunnen zijn. Weet je, mijn zus en ik hebben een goeie band, we vertellen elkaar alles. Ze is vijf jaar jonger dan mij, maar dat merk je niet. Ik ben blij voor haar. Ze gaat een leuke ervaring op doen. Maar waarom naar Finland, zo een koud land. Ik haat sneeuw, ijs, de kou. Voor haar te zien , trotseer ik de koude wel. Morgen boek ik mijn vlucht. Zodat het vast ligt. Dan kan ik beginnen af tellen, naar wanneer ik haar terug zie. Damn ik ga haar missen. Ik wil niet gaan slapen , want dan gaat de tijd sneller voorbij. Ik lijk wel een klein kind, i know, maar ze is mijn zusje, weet je.
Ik snap het allemaal niet goed. Kun je niet duidelijk zijn? Wij zijn zogezegd vrienden en toch als je weg bent, ben ik totaal verloren.
Je geeft al die hints, je komt constant langs, je vraagt constant aandacht, waarom? je zegt altijd dat ik je standpunt ken, dat ik niet mag hopen, dat er niks is tussen ons.
Vandaag kom je langs, je doet alles er aan om mijn aandacht te krijgen. Ik ben even achteraan bezig met de was, en wat doe je?
Je belt mijn gsm. Gewoon omdat je weet dat ik ga kijken naar mijn telefoon om te zien wie het is.
Je bent gewoon weg met mijn voeten aan het spelen. Je spreekt af, we gaan naar de cinema en waarom eigenlijk?
Ik hoor je tijdens de week, vroeger zagen we elkaar heel af en toe.
Je weet hoe mijn gevoelens zijn, en toch blijf je er mee spelen.
Jij zette weer de eerste stap om in mijn leven te zijn. Ik doe zo mijn best om niet in je buurt te zijn.
Ik kan me niet altijd inhouden, ik kan niet blijven negeren en doen alsof je niet bestaat.
Ik snap het niet meer, het is simpel.
Als we vrienden zijn, dan verander je gedrag, je gaat niet constant mijn aandacht zoeken en mij bij jou willen.
ik wil verder, ik zou ook graag iemand leren kennen, waar ik iets kan mee opbouwen.
Je zegt dan doodleuk, het is om jou te testen.
Waarom? Waaraan heb ik dat verdiend?
Ik test jou toch ook niet? Wat test je?
Waarom ben je zo?
Al die vragen, ze spoken zo door mijn hoofd, waarom kun je gewoon niet eerlijk zijn?
Jij schermt je zo af van gevoelens, jij zet telkens een stap achteruit.
Ik ben je hints beu, neem toch gewoon eens iniatief.
Je gaat echt niet op je bek gaan bij mij, ik hou zo enorm veel van je.
Vind jij dat grappig om iemand te kwetsen? Streelt dat je ego?
Komaan kerel, ik wil graag weten waar ik sta.
Je woorden zeggen 1 ding, maar je daden en acties zeggen iets anders.
Ik ben echt niet de enige die dat vindt.
Al ons vrienden zeggen hetzelfde, jij bent tegen iedereen aan het liegen, en het ergste is, je liegt tegen jezelf
Ik ga je geen kansen blijven geven. Voglende keer dat je me weer zoiets lapt, dan is het gedaan, je doet het je zelf aan en ik sta niet meer in voor de gevolgen.
Weet je wat ik als raad krijgt van je broer? Pak het vast en draait hem binnen.
Hij gaat het dan misschien beseffen, hij gaat zodanig verschieten dat hij niet weten wat hij moet doen.
Jij bent echt te ver aan het gaan, je kwetst mij er niet alleen mee, maar ook je broer, je vrienden enz.
Je bent echt hun vertrouwen in jou aan het verliezen, als je zo verder doet, waar ga je dan eindigen?
Ik meen het, de volgende keer dat je weer met mijn voeten speelt, dan is het gedaan, ik zal je terug hebben.
04 juni 2010
ik weet het echt allemaal niet meer, ik ben echt verloren deze keer. ik ben op, moe, leeggezogen. ik heb geen emoties meer, niks kan mij schelen. ik wil er gewoon van af. die pijn moet weg, maar hoe? wat is mijn oplossing?
nu sluit ik me op. ik reageer niet meer op mensen. het kan me allemaal gestolen worden.
ik heb zelfs geen tranen meer. ik ben leeg
fuck it all, do want to be a part of this shithole. everything is a big stinking mess. why should i be a part of it? can anyone give a good reason? my friends tell me i have to hold on, but fuck what do they know
ik kan het niet meer. ik ben zo moe. constant nadenken, mijn hoofd stopt niet met werken. ik krijg geen rust, ik vind geen rust! wat moet ik toch doen? er is gewoon niks veranderd, meer als twee jaar verder en steeds hetzelfde. ik kan het niet meer. als mijn donkere gedachten komen weer naar boven. ik kan ze niet blijven verdringen. ik probeer ze weg te spoelen, maar zonder succes! ik heb dringend iets nodig! geef mij alstublieft terug licht en kracht want ik kan niet meer vechten.
waarom lukt het mij niet. mijn hoofd wil niet meer dat je in mijn leven bent, maar mijn hart, mijn klein kwetsbaar hartje die wil je niet kwijt. ik zou je voor altijd willen. voor altijd bij je zijn. waarom lukt het ons niet? IK HOU ZIELSVEEL VAN JE!!!
ik wil eigenlijk zoveel vertellen, maar ergens houd het me tegen.
Ik wil de realiteit niet onder ogen zien, als ik er niet over praat, dan bestaat het niet voor mij.
Ik weet dat het me al een tijdje achtervolgt maar ik kan niet blijven lopen, ik moet stoppen om te ademen, maar telkens als ik mezelf toe laat, neem ik een paar happen lucht en begin ik verder te rennen.
Ik ren mijn ziel uit mijn lijf, ik kan niet blijven voordoen.
Ik kom er zot van, elke gedachte, elke stap die ik zet, twijfel ik.
Is het wel slim om het te doen, wat ga mijn volgende stap zijn? ik weet het allemaal niet, ik kan er met honderden personen over praten en naar hun mening luisteren, dan nog weet ik niet wat te doen.
ik kom in situaties terecht, ik laat mezelf ook doen.
ik moet een oplossing vinden, en alleen ga ik het jammer genoeg niet vinden.
ik probeer zo sterk te zijn, om te blijven verder gaan, maar ik moet het onder ogen zien.
Het zal nog niet direct zijn, want als het gebeurd zal ik veel pijn en verdriet hebben, maar ik moet eens alles goed loslaten.
Zo gaat het niet meer.
Het is al veel dat ik het toegeef dat er iets is, juist nog kunnen vertellen
Ik ga slapen, ik moet morgen werken, het is zaterdag en ik heb helemaal geen zin.
Maar wat moet ik er aan doen, ander werk zoeken, geen probleem.
Alles gaat goed met me, en toch moet ik schrijven. Ik heb een drang dat we vertelt dat ik mijn gedachten moet neerpennen.
Vroeger als er iets tegenzat nam ik pen en papier en liet ik mijn hand zijn werk doen. Nadien was ik opgelucht. Mijn grootste pijn was weg.
Alles stond op papier. Vandaag is er niks dat me tegenzit, ik heb tijd voor mezelf. Languit niks doen, met niemand rekening houden en toch heb ik die drang dat ik moet schrijven.
Ik doe mijn best, het is meer als twee jaar geleden en toch voelt het alsof het gisteren is. Ik doe mijn best, ik sta 's morgens op. Ik ga werken en zelfs af en toe een feestje bouwen. Ik voel me opgelucht, vrij, geen zorgen, ik laat me volledig gaan. Ik laat me niet kennen. Ik ben terug voor de buitenwereld die harde tante. No feelings, no connection, just keep away.
Ik heb geen zin in een persoon in mijn leven. Ik heb ons ma vier dagen op bezoek gehad en no hard feelings, i don't like having people in my house, using my stuff and toilet. It's my house. Dus ik weet zeker dat ik niemand wil in mijn leven en toch lijkt het aantrekkelijk. Het lijkt romantisch, zoals in de films, grote liefde, samen wakker worden, elkaar voerderen enz
Dat voederen ben ik geen grote fan van, maar blijkbaar hoort het erbij. Zo toont je dan je elkaar lief hebt, elkaar voederen.
Mijn ex voegt me niet eens toe op facebook, wat wilt dat zeggen.
Ik word bitter, ik sta niet meer open voor nieuwe mensen. Als ik nieuwe mensen ontmoet dan ben ik sarcastisch. Ik kijk de dingen niet positief en ik ben nog zo jong. Moest ik 40 zijn, en gescheiden en kinderen hebben, zouden de mensen mij verstaan.Maar ik ben 22, ik heb geen zin om iemand nieuw te ontmoeten. Want dan moet ik weer open zijn en mezelf blootgeven. En waarom ik kan soms niet me mezelf leven, verre van dat iemand anders met mij kan leven. Spreekwoord zegt, wees met jezelf gelukkig en je zal iemand anders gelukkig maken.
Mijn opinie dikke bullshit. Waarom moeten we iemand anders gelukkig maken? Denk aan jezelf en bespaar je de pijn. Geloof mij er lopen rotzakken rond en die vinden het leuk om je de grond in te boren.
Wij zijn sinds klein af, met sprookjes opgegroeid. Blijf er toch niet in geloven, het is allemaal niet waard. Degenen die mij kan tonen dat het allemaal echt is, daar drink ik een pint mee.
