ik wil eigenlijk zoveel vertellen, maar ergens houd het me tegen.
Ik wil de realiteit niet onder ogen zien, als ik er niet over praat, dan bestaat het niet voor mij.
Ik weet dat het me al een tijdje achtervolgt maar ik kan niet blijven lopen, ik moet stoppen om te ademen, maar telkens als ik mezelf toe laat, neem ik een paar happen lucht en begin ik verder te rennen.
Ik ren mijn ziel uit mijn lijf, ik kan niet blijven voordoen.
Ik kom er zot van, elke gedachte, elke stap die ik zet, twijfel ik.
Is het wel slim om het te doen, wat ga mijn volgende stap zijn? ik weet het allemaal niet, ik kan er met honderden personen over praten en naar hun mening luisteren, dan nog weet ik niet wat te doen.
ik kom in situaties terecht, ik laat mezelf ook doen.
ik moet een oplossing vinden, en alleen ga ik het jammer genoeg niet vinden.
ik probeer zo sterk te zijn, om te blijven verder gaan, maar ik moet het onder ogen zien.
Het zal nog niet direct zijn, want als het gebeurd zal ik veel pijn en verdriet hebben, maar ik moet eens alles goed loslaten.
Zo gaat het niet meer.
Het is al veel dat ik het toegeef dat er iets is, juist nog kunnen vertellen
Ik ga slapen, ik moet morgen werken, het is zaterdag en ik heb helemaal geen zin.
Maar wat moet ik er aan doen, ander werk zoeken, geen probleem.