Ze heeft vanavond terug iets tegen me gezegd! Wat ben ik eigenlijk een koppige ezel. Maar het doet zo een deugd om zo terug contact te hebben. Ze dacht aan mij! Of dat denk ik toch. Ik voel me terug een heel stuk beter. Nu is het mijn beurt om het contact te onderhouden. Nu doe ik het zeker! Nu maak ik mijn belofte waar. Ze heeft me met haar woorden vanavond een beetje opgekrikt. Ze heeft me gesteund. Gezegd dat alles goed gaat komen. Ik geloof haar. Zij is echt alles voor me. Als ik 's morgens opsta denk ik aan haar. Ik denk heel de dag aan haar. Ze spookt, in de goede zin van het woord, in mijn lijf. Op ieder moment floept haar naam voor mijn ogen. Achter iedere hoek wacht ze op mij. Dat doet aan de ene kant deugd maar aan de andere kant denk je of het meer zou kunnen worden. Wanneer mag ik haar hand vasthouden, wanneer mag ik haar door het haar strelen? Mijn hart slaat alleen voor haar. Als het hare breekt mag ze het mijne hebben. Zou ze nog een nachtsmsje sturen? Ik hoop het. Zou leuk zijn. Nu ja, ik zal anders ook wel kunnen slapen. Als je dit ooit leest dan wil ik het volgende zeggen: IK MIS JE! (melig hé)
Ik had mezelf beloofd om gisteren contact met haar te zoeken. Maar opnieuw heb ik dat niet gedaan. Ik wil gewoon dat ze zelf aan mij denkt! Klink egoïstisch is het niet? Ik wil gewoon een klein beetje bevestiging. Bevestiging waar ik hoop kan uit putten. Ik doe het mezelf aan, ik weet het. Ik maak geen beloftes meer. Ik ga blijven wachten. Het is nu al van zondagavond geleden dat ik nog contact met haar gehad heb. Het lijkt al zo lang geleden. Vroeger was het iedere dag maar plots is daar verandering in gekomen. In die verandering zie ik echter geen reden. Ik ga verder, misschien alleen. Meestal gaan na het studentenleven die relaties verwateren en misschien zal dit hier ook gebeuren. Ik hoop echter dat dit hier niet zal gebeuren maar het leven is niet te voorspellen. Ik weet niet wat ik denken moet. Ik moet mijn gedachten eens kunnen verzetten. Mezelf eens ontvluchten. Weg zijn van alles. Geen problemen meer hebben. De passie van jet avontuur beleven. Het liefst van al zou ik met haar in de natuur gaan wandelen, hand in hand. Praten over onnozele dingen of eens lekker dom doen. Samen stil kijken naar open vlaktes, wegdromen naar de zevende hemel. Ik moet die gedachten bij me houden, ik mag ze niet vergeten. Wie weet komt er een moment van grootse vreugde waarbij alles goedkomt. Waarbij we versmelten tot één geheel. Simon, stop met dromen! Simon, blijf dromen en dan komt het wel uit. Ik weet het niet, ik weet het niet...
Het is nu 2u10 Ik heb de hele dag niets van haar gehoord. Vanmorgen had ik dus, zoals iedere keer, een gemeend steunend bericht gestuurd. Ik heb er geen reactie op gekregen. Vanavond heb ik gewacht tot ze online kwam. Ik was al ongerust omdat het zo laat was. Dan begin ik mezelf te pijnigen. Ik weiger om zelf te beginnen met tegen haar te babbelen. Zo heb ik, denk ik, de indruk dat ze me mist en aan me denkt. Ik heb dus niets gehoord... Nu zit ik terug in zak en as want ze is offline gegaan zonder iets te zeggen. Ik heb me tot nu bezig gehouden met de hoop één teken te krijgen van haar. Niet dus. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen. Morgen zal ik iets zeggen! Het moet gewoon of ik ga eraan kapot. Ik zie ze graag, ik wil haar steunen, ik mis ze!
Het is een tijdje geleden dat ik de maan nog gezien heb of er op gelet heb. De maan is tussen haar en mij een teken van verbondenheid. Het is zo plots gekomen. We hebben het blijkbaar allebei voor de maan. Ze is zo ver weg en toch zo duidelijk aanwezig. Ze waakt over ons! Dit is misschien een rare gedachte maar ik hou er wel van.
"Komaan Simon! Je moet je erover zetten!", zeggen ze. De liefde van mijn kant is hiervoor te sterk. Ik blijf erin geloven. Sommigen zeggen dat ik iemand anders moet zoeken. Maar stel dat ik iemand anders zou vinden, dan voel ik me alsof ik haar aan het bedriegen ben. Ik zou het nooit over mijn hart krijgen... Ik zou maar beter gaan slapen want morgen is er een nieuwe dag. Ik moet op tijd een bericht sturen om haar succes te wensen!
Ik heb nog steeds geen originele titel gevonden... Gisterenavond heb ik zelf wat van me laten horen. Er is niet veel gezegd geweest. Beetje gebabbeld over de stage om toch maar contact te hebben met haar. Ik steun haar en ik meen dat ook. Ik blijf bij haar tot ze klaar is met haar voorbereidingswerk. Het was 2u als ik ging slapen. Ze was zonder mij te verwittigen gaan slapen. Normaal zendt ze nog een berichtje om me slaapwel te zeggen maar deze keer bleef het uit. Het doet iets met een mens. Je eigen verlangens niet kunnen ordenen. Ik heb haar deze voormiddag een bericht gestuurd om haar succes te wensen op haar stage. Dit doe ik iedere schooldag. Ik hoop dat ik iets terugkrijg. Ik hoop dat ze me niet vergeet. Dit jaar is ze afgestudeerd. Zal het contact dan volledig gebroken zijn? Zal ik ze dan moeten vergeten? Over zo een dingen mag ik niet vooruitdenken. Ik moet het laten gaan zoals het is. Anderen zeggen dat ik de gedachten van verlangen uit mijn hoofd moet zetten omdat het niet wederzijds zal zijn. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan... Dit is natuurlijk logisch. Ik zie haar graag! Hoeveel ik het ook vraag aan "hierboven", ik kan geen oplossing vinden. Hmmm, dit lijkt voor sommigen misschien wel een saaie en clichématige blog. Maar het help mij mijn gevoelens te verwerken..denk ik. Ik hoop dat ze plots op mijn blog terecht komt en beseft dat het over haar gaat. Dan zijn er verschillende mogelijkheden. Ze kan me laten vallen, ze kan erover praten en we proberen vrienden te blijven of we hebben een relatie. Ik probeer het positief in te zien. Mijn leven lijkt me gebaseerd op hopen. Of dit goed is of niet... we zullen zien. Het knaagt!
