Er is terug contact. Niet veel maar het is er toch. De eerste keer heeft ze zelf contact gezocht via msn. Ik was al tevreden dat ze zelf de eerste stap heeft gezet, maar ik heb het gevoel dat het toch niet lekker loopt. Het gaat allemaal zo stug. Zou het zijn omdat ze niet wil dat ik denk dat we een relatie kunnen opbouwen? Ik denk dat ik nu vaker het initiatief zal nemen. Misschien zal het dan allemaal wel vlotter gaan verlopen. Nu ja, ik ben een hopend mens en dat kan mijn ondergang betekenen. Mijn relatie met mensen is altijd te groot. Wanneer het dan zo groot is begin ik meer te voelen waardoor het ongemakkelijk wordt. Ik weet nog hoe het in het begin zat. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Eens je dat hebt probeer je contact te zoeken. Je probeert haar mailadres te verkrijgen wat later haar telefoonnummer en dan kan het contact beginnen. Het is zeer opbouwend gegaan. Eerst wat msn gesprekken, dan wat smsjes en dit werd meer en meer. Het persoonlijk contact bleef ook steeds groeien. Dit tot ik ze niet meer kon missen. Nu het contact wat flauw is doet dit bij mij pijn. Maar nu is het misschien terug een begin. Moeten we het contact terug opbouwen tot een vast gegeven. Ze zal nu afgestudeerd zijn en we zullen elkaar minder zien. Zou de vriendschap die er tussen ons is ook weggaan. Zullen we elkaar vergeten? Zal zij iemand anders leren kennen en ik ook. Geen mens die de toekomst kan voorspellen. Het leven gaat verder en hopelijk positief!
We zijn nu 12 dagen ver en ik heb nog steeds niets van haar gehoord. Het heeft nog nooit zo lang geduurd. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik voel me nog redelijk goed maar aan de andere kant denk ik toch nog veel aan haar en dan begint het toch wel te knagen. Het is raar. Begin ik haar nu te vergeten? Waarom kan ik niet in de toekomst kijken? Dat zou pas gemakkelijk zijn. Maar ja, dan kan je niet meer hopen en hopen kan soms leuk zijn. Of misschien zou ik het wel niet willen weten. Ik hoop dat ik ooit diegene tegenkom (of tegenkwam) die voor mij gemaakt is. Waarmee het meteen klikt. Het zou toch zo leuk zijn. Ik denk dat ik gewoon terug mijn verstand op nul ga zetten, aan niets denken en gewoon verder ga gaan. Dat zal het beste zijn. Het is moeilijk maar het moet gewoon. Doorbijten Simon! Ooit zal het ene moment daar zijn waar de klik er zal zijn. Een moment die ik nooit zal vergeten. Dan kan ik het van de daken schreeuwen dat ik van iemand hou. Ik zal gelukkig zijn. Zweven door de wolken, lopen over veertjes. Dat is toch fantastisch! Nu ja die droom zit er nu nog niet direct in denk ik. Dus ik ga verder zoals ik nu ga...alleen.
Al 9 dagen heb ik al niets meer van haar gehoord. Ik ben koppig om zelf te beginnen. Ik ben een beetje boos. Ik heb haar zoveel gesteund tijdens haar stage. Ik bleef op tot ze klaar was. Ik heb haar opgepept toen ze het even niet zag zitten, haar moed gegeven. Ik heb veel gedaan. Ze moet toch weten dat ik examens heb? Waarom steunt ze mij niet? Ik kan het gebruiken! Ik vraag me af wat er allemaal in haar hoofd omgaat. Soms denk ik dat ze hetzelfde doet als ik. Wachten op een boodschap van mij. Als we beiden aan het wachten zijn, kunnen we hier nog lang zitten. Misschien zal na het lange wachten door de emoties de vonk overslaan. Nu ja, ik droom maar wat. Er zal wellicht toch niets gebeuren. Ik kan alleen maar hopen.
Ik zit hier nu aan mijn bureau met een schemerlamp te studeren. Naast mij staat de computer op en MSN staat open. Ik zie dat ze afwezig staat. Ik zou ook mijn samenvatting in mijn bed kunnen lezen maar dan kan ik haar niet meer "in het oog" houden. Ik wil weten wat ze doet, hoe raar dit ook mag klinken. Ik denk heel de tijd dat ze veel contact heeft met een andere jongen en dat wil toch wel geweten hebben. Mijn hart zal er wel kapot van zijn maar dan is er tenminste toch duidelijkheid. Het is weer zo een moment waar ik haar niet uit mijn hoofd krijg. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ze dit leest en zich erin herkend. Wat zouden de gevolgen dan zijn? Ik weet het niet en ik vraag me af of ik het wel zou willen weten. Laten rusten zeker. Ik zal proberen verder te studeren. Misschien leidt het me wat af...
Eigenlijk kan je deze blog vergelijken met brieven. Ze hebben niet direct een bestemming maar stil in mijn hoofd hoop ik dat ze bij jou terechtkomen zodat je weet hoe ik me voel en wat ik voel voor jou. Het is nu al enkele dagen stil. Ik kan je niet uit mijn hoofd zetten. Terug spelen die gedachten in mijn hoofd dat je een ander wil. Zeker nu die andere terug vrijgezel is. Ik word er zo warrig van. Ik zal niet ontkennen dat het me pijn zal doen als je een relatie met hem begint. Maar ik zal het je gunnen. Ik wil je blij, vrolijk en gelukkig zien. Als jij lacht, lach ik en als jij weent, voel ik met je mee. Waren de momenten die we samen hadden voor jou dan niet speciaal? Voelde je dan echt niets? Ik kan niet stoppen met daaraan te denken. Ik kan dit niet meer alleen. Iemand moet me helpen. Ik zoek wel...
Het is nu al een paar dagen geleden dat ik hier nog een bericht geplaatst heb. Ik was de vorige keer redelijk euforisch maar nu is het terug al ferm geminderd. Ik heb nu al twee of drie dagen niets meer van haar gehoord. Ik weet niet wat er is. Tot voor enkele weken babbelden we wel iedere dag op msn en was er wel iedere dag een smsje. Waarom is het tij dan zo plots gekeerd? Ik begin veronderstellingen te maken. Ik heb ooit tegen een vriendin van haar gezegd dat ik verliefd was. Dat is nu al bijna een jaar geleden. Nu denk ik dat zij het tegen haar gezegd heeft en dat ze daarom niets meer tegen me zegt. Ik denk dat ze me wil ontwijken zodat er geen 'nare' dingen gebeuren. Nu ja, het zijn maar veronderstellingen.
Ik voel me gebruikt. Tijdens haar stage heb ik haar iedere keer gesteund. Ik hielp haar, sprak haar moed in, was er telkens voor haar. En nu heeft ze me blijkbaar niet meer nodig. Ik hoop dat het maar veronderstellingen zijn. Laatst heb ik een boek gelezen van Pete Johnson. Het is getiteld 'Vrijdag en alles is mogelijk'. Ik heb het in één keer uitgelezen. Ik vond me er volledig in terug. De gevoelens die de personages hadden voelde ik ook in mijn dagelijkse leven. Het boek klopte totaal met mij behalve dan de relatie in het boek... Ik moest bijna wenen omdat ik het zo gelijkend vond. In een boek is jammer genoeg alles mogelijk en komt het veelal tot een oplossing maar ik kan dit blijkbaar niet. Ik moet blijven harden. Misschien zal ik haar vergeten in de vakantie en iemand anders tegenkomen... Het zal dan toch meer dan een jaar geweest zijn dat ik haar graag zag. Een jaar dat voor haar onbekend was. Ik voel me echt slecht. Ik weet niet wat ik moet denken, waar mijn hoofd staat. Ik sta op en ga slapen met haar in mijn gedachten. Het vreet aan mij, maakt me min of meer ziek. Ik kan niet meer normaal denken, normaal uitgaan. Ik denk steeds, wat als ze me nodig heeft? Ik moet voor haar klaarstaan! Ik wil duidelijkheid...ik wil duidelijkheid...
Ze heeft vanavond terug iets tegen me gezegd! Wat ben ik eigenlijk een koppige ezel. Maar het doet zo een deugd om zo terug contact te hebben. Ze dacht aan mij! Of dat denk ik toch. Ik voel me terug een heel stuk beter. Nu is het mijn beurt om het contact te onderhouden. Nu doe ik het zeker! Nu maak ik mijn belofte waar. Ze heeft me met haar woorden vanavond een beetje opgekrikt. Ze heeft me gesteund. Gezegd dat alles goed gaat komen. Ik geloof haar. Zij is echt alles voor me. Als ik 's morgens opsta denk ik aan haar. Ik denk heel de dag aan haar. Ze spookt, in de goede zin van het woord, in mijn lijf. Op ieder moment floept haar naam voor mijn ogen. Achter iedere hoek wacht ze op mij. Dat doet aan de ene kant deugd maar aan de andere kant denk je of het meer zou kunnen worden. Wanneer mag ik haar hand vasthouden, wanneer mag ik haar door het haar strelen? Mijn hart slaat alleen voor haar. Als het hare breekt mag ze het mijne hebben. Zou ze nog een nachtsmsje sturen? Ik hoop het. Zou leuk zijn. Nu ja, ik zal anders ook wel kunnen slapen. Als je dit ooit leest dan wil ik het volgende zeggen: IK MIS JE! (melig hé)
Ik had mezelf beloofd om gisteren contact met haar te zoeken. Maar opnieuw heb ik dat niet gedaan. Ik wil gewoon dat ze zelf aan mij denkt! Klink egoïstisch is het niet? Ik wil gewoon een klein beetje bevestiging. Bevestiging waar ik hoop kan uit putten. Ik doe het mezelf aan, ik weet het. Ik maak geen beloftes meer. Ik ga blijven wachten. Het is nu al van zondagavond geleden dat ik nog contact met haar gehad heb. Het lijkt al zo lang geleden. Vroeger was het iedere dag maar plots is daar verandering in gekomen. In die verandering zie ik echter geen reden. Ik ga verder, misschien alleen. Meestal gaan na het studentenleven die relaties verwateren en misschien zal dit hier ook gebeuren. Ik hoop echter dat dit hier niet zal gebeuren maar het leven is niet te voorspellen. Ik weet niet wat ik denken moet. Ik moet mijn gedachten eens kunnen verzetten. Mezelf eens ontvluchten. Weg zijn van alles. Geen problemen meer hebben. De passie van jet avontuur beleven. Het liefst van al zou ik met haar in de natuur gaan wandelen, hand in hand. Praten over onnozele dingen of eens lekker dom doen. Samen stil kijken naar open vlaktes, wegdromen naar de zevende hemel. Ik moet die gedachten bij me houden, ik mag ze niet vergeten. Wie weet komt er een moment van grootse vreugde waarbij alles goedkomt. Waarbij we versmelten tot één geheel. Simon, stop met dromen! Simon, blijf dromen en dan komt het wel uit. Ik weet het niet, ik weet het niet...
Het is nu 2u10 Ik heb de hele dag niets van haar gehoord. Vanmorgen had ik dus, zoals iedere keer, een gemeend steunend bericht gestuurd. Ik heb er geen reactie op gekregen. Vanavond heb ik gewacht tot ze online kwam. Ik was al ongerust omdat het zo laat was. Dan begin ik mezelf te pijnigen. Ik weiger om zelf te beginnen met tegen haar te babbelen. Zo heb ik, denk ik, de indruk dat ze me mist en aan me denkt. Ik heb dus niets gehoord... Nu zit ik terug in zak en as want ze is offline gegaan zonder iets te zeggen. Ik heb me tot nu bezig gehouden met de hoop één teken te krijgen van haar. Niet dus. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen. Morgen zal ik iets zeggen! Het moet gewoon of ik ga eraan kapot. Ik zie ze graag, ik wil haar steunen, ik mis ze!
Het is een tijdje geleden dat ik de maan nog gezien heb of er op gelet heb. De maan is tussen haar en mij een teken van verbondenheid. Het is zo plots gekomen. We hebben het blijkbaar allebei voor de maan. Ze is zo ver weg en toch zo duidelijk aanwezig. Ze waakt over ons! Dit is misschien een rare gedachte maar ik hou er wel van.
"Komaan Simon! Je moet je erover zetten!", zeggen ze. De liefde van mijn kant is hiervoor te sterk. Ik blijf erin geloven. Sommigen zeggen dat ik iemand anders moet zoeken. Maar stel dat ik iemand anders zou vinden, dan voel ik me alsof ik haar aan het bedriegen ben. Ik zou het nooit over mijn hart krijgen... Ik zou maar beter gaan slapen want morgen is er een nieuwe dag. Ik moet op tijd een bericht sturen om haar succes te wensen!
Ik heb nog steeds geen originele titel gevonden... Gisterenavond heb ik zelf wat van me laten horen. Er is niet veel gezegd geweest. Beetje gebabbeld over de stage om toch maar contact te hebben met haar. Ik steun haar en ik meen dat ook. Ik blijf bij haar tot ze klaar is met haar voorbereidingswerk. Het was 2u als ik ging slapen. Ze was zonder mij te verwittigen gaan slapen. Normaal zendt ze nog een berichtje om me slaapwel te zeggen maar deze keer bleef het uit. Het doet iets met een mens. Je eigen verlangens niet kunnen ordenen. Ik heb haar deze voormiddag een bericht gestuurd om haar succes te wensen op haar stage. Dit doe ik iedere schooldag. Ik hoop dat ik iets terugkrijg. Ik hoop dat ze me niet vergeet. Dit jaar is ze afgestudeerd. Zal het contact dan volledig gebroken zijn? Zal ik ze dan moeten vergeten? Over zo een dingen mag ik niet vooruitdenken. Ik moet het laten gaan zoals het is. Anderen zeggen dat ik de gedachten van verlangen uit mijn hoofd moet zetten omdat het niet wederzijds zal zijn. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan... Dit is natuurlijk logisch. Ik zie haar graag! Hoeveel ik het ook vraag aan "hierboven", ik kan geen oplossing vinden. Hmmm, dit lijkt voor sommigen misschien wel een saaie en clichématige blog. Maar het help mij mijn gevoelens te verwerken..denk ik. Ik hoop dat ze plots op mijn blog terecht komt en beseft dat het over haar gaat. Dan zijn er verschillende mogelijkheden. Ze kan me laten vallen, ze kan erover praten en we proberen vrienden te blijven of we hebben een relatie. Ik probeer het positief in te zien. Mijn leven lijkt me gebaseerd op hopen. Of dit goed is of niet... we zullen zien. Het knaagt!
Inderdaad, het is een niet echt originele titel voor een blogbericht maar een titel is nu eenmaal nodig. Ik zit vast met mezelf. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb de indruk dat ik niet besta. Denk nu niet het ergste want ik zie de mensen rondom mij graag. Het is misschien die passie die me tegelijk down maakt en toch mij overlevingskansen biedt. Ik ben denk ik bang. Bang om te verliezen. Ik wil mijn liefde delen met iemand. Ik voel me vrolijk als ik bij haar ben. Vrolijk en bang. Ik moet oppassen wat ik tegen haar zeg. Komt het niet dubbelzinnig over want dan zou ik haar kunnen verliezen. Ze heeft het door heb ik al horen zeggen maar ze wil het niet. Toch is het contact niet verwaterd. Alhoewel. De laatste 4 dagen heb ik niets meer van haar gehoord. Vroeger was er alle dagen contact. Msn, berichtjes... Ik was telkens opgewekt als ik iets van haar hoorde. Ze houdt me bezig, dag en nacht. Ik haar niet vergeten. Mijn liefde voor haar is echt maar zal het ooit iets worden. Ik schrijf het van mij af. Misschien helpt het. Ik hoop het. Misschien leest ze deze blog. Moet ik hints geven dat deze blog bestaat? Dan kan het te laat zijn, kan het volledig kapot zijn. Ik weet het niet. Ik laat nog iets van mij horen in een volgend bericht. Dan weet je al meer.
