Het is nu 2u10 Ik heb de hele dag niets van haar gehoord. Vanmorgen had ik dus, zoals iedere keer, een gemeend steunend bericht gestuurd. Ik heb er geen reactie op gekregen. Vanavond heb ik gewacht tot ze online kwam. Ik was al ongerust omdat het zo laat was. Dan begin ik mezelf te pijnigen. Ik weiger om zelf te beginnen met tegen haar te babbelen. Zo heb ik, denk ik, de indruk dat ze me mist en aan me denkt. Ik heb dus niets gehoord... Nu zit ik terug in zak en as want ze is offline gegaan zonder iets te zeggen. Ik heb me tot nu bezig gehouden met de hoop één teken te krijgen van haar. Niet dus. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen. Morgen zal ik iets zeggen! Het moet gewoon of ik ga eraan kapot. Ik zie ze graag, ik wil haar steunen, ik mis ze!
Het is een tijdje geleden dat ik de maan nog gezien heb of er op gelet heb. De maan is tussen haar en mij een teken van verbondenheid. Het is zo plots gekomen. We hebben het blijkbaar allebei voor de maan. Ze is zo ver weg en toch zo duidelijk aanwezig. Ze waakt over ons! Dit is misschien een rare gedachte maar ik hou er wel van.
"Komaan Simon! Je moet je erover zetten!", zeggen ze. De liefde van mijn kant is hiervoor te sterk. Ik blijf erin geloven. Sommigen zeggen dat ik iemand anders moet zoeken. Maar stel dat ik iemand anders zou vinden, dan voel ik me alsof ik haar aan het bedriegen ben. Ik zou het nooit over mijn hart krijgen... Ik zou maar beter gaan slapen want morgen is er een nieuwe dag. Ik moet op tijd een bericht sturen om haar succes te wensen!
Ik heb nog steeds geen originele titel gevonden... Gisterenavond heb ik zelf wat van me laten horen. Er is niet veel gezegd geweest. Beetje gebabbeld over de stage om toch maar contact te hebben met haar. Ik steun haar en ik meen dat ook. Ik blijf bij haar tot ze klaar is met haar voorbereidingswerk. Het was 2u als ik ging slapen. Ze was zonder mij te verwittigen gaan slapen. Normaal zendt ze nog een berichtje om me slaapwel te zeggen maar deze keer bleef het uit. Het doet iets met een mens. Je eigen verlangens niet kunnen ordenen. Ik heb haar deze voormiddag een bericht gestuurd om haar succes te wensen op haar stage. Dit doe ik iedere schooldag. Ik hoop dat ik iets terugkrijg. Ik hoop dat ze me niet vergeet. Dit jaar is ze afgestudeerd. Zal het contact dan volledig gebroken zijn? Zal ik ze dan moeten vergeten? Over zo een dingen mag ik niet vooruitdenken. Ik moet het laten gaan zoals het is. Anderen zeggen dat ik de gedachten van verlangen uit mijn hoofd moet zetten omdat het niet wederzijds zal zijn. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan... Dit is natuurlijk logisch. Ik zie haar graag! Hoeveel ik het ook vraag aan "hierboven", ik kan geen oplossing vinden. Hmmm, dit lijkt voor sommigen misschien wel een saaie en clichématige blog. Maar het help mij mijn gevoelens te verwerken..denk ik. Ik hoop dat ze plots op mijn blog terecht komt en beseft dat het over haar gaat. Dan zijn er verschillende mogelijkheden. Ze kan me laten vallen, ze kan erover praten en we proberen vrienden te blijven of we hebben een relatie. Ik probeer het positief in te zien. Mijn leven lijkt me gebaseerd op hopen. Of dit goed is of niet... we zullen zien. Het knaagt!
Inderdaad, het is een niet echt originele titel voor een blogbericht maar een titel is nu eenmaal nodig. Ik zit vast met mezelf. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb de indruk dat ik niet besta. Denk nu niet het ergste want ik zie de mensen rondom mij graag. Het is misschien die passie die me tegelijk down maakt en toch mij overlevingskansen biedt. Ik ben denk ik bang. Bang om te verliezen. Ik wil mijn liefde delen met iemand. Ik voel me vrolijk als ik bij haar ben. Vrolijk en bang. Ik moet oppassen wat ik tegen haar zeg. Komt het niet dubbelzinnig over want dan zou ik haar kunnen verliezen. Ze heeft het door heb ik al horen zeggen maar ze wil het niet. Toch is het contact niet verwaterd. Alhoewel. De laatste 4 dagen heb ik niets meer van haar gehoord. Vroeger was er alle dagen contact. Msn, berichtjes... Ik was telkens opgewekt als ik iets van haar hoorde. Ze houdt me bezig, dag en nacht. Ik haar niet vergeten. Mijn liefde voor haar is echt maar zal het ooit iets worden. Ik schrijf het van mij af. Misschien helpt het. Ik hoop het. Misschien leest ze deze blog. Moet ik hints geven dat deze blog bestaat? Dan kan het te laat zijn, kan het volledig kapot zijn. Ik weet het niet. Ik laat nog iets van mij horen in een volgend bericht. Dan weet je al meer.
