We zijn nu 12 dagen ver en ik heb nog steeds niets van haar gehoord. Het heeft nog nooit zo lang geduurd. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik voel me nog redelijk goed maar aan de andere kant denk ik toch nog veel aan haar en dan begint het toch wel te knagen. Het is raar. Begin ik haar nu te vergeten? Waarom kan ik niet in de toekomst kijken? Dat zou pas gemakkelijk zijn. Maar ja, dan kan je niet meer hopen en hopen kan soms leuk zijn. Of misschien zou ik het wel niet willen weten. Ik hoop dat ik ooit diegene tegenkom (of tegenkwam) die voor mij gemaakt is. Waarmee het meteen klikt. Het zou toch zo leuk zijn. Ik denk dat ik gewoon terug mijn verstand op nul ga zetten, aan niets denken en gewoon verder ga gaan. Dat zal het beste zijn. Het is moeilijk maar het moet gewoon. Doorbijten Simon! Ooit zal het ene moment daar zijn waar de klik er zal zijn. Een moment die ik nooit zal vergeten. Dan kan ik het van de daken schreeuwen dat ik van iemand hou. Ik zal gelukkig zijn. Zweven door de wolken, lopen over veertjes. Dat is toch fantastisch! Nu ja die droom zit er nu nog niet direct in denk ik. Dus ik ga verder zoals ik nu ga...alleen.
