Al 9 dagen heb ik al niets meer van haar gehoord. Ik ben koppig om zelf te beginnen. Ik ben een beetje boos. Ik heb haar zoveel gesteund tijdens haar stage. Ik bleef op tot ze klaar was. Ik heb haar opgepept toen ze het even niet zag zitten, haar moed gegeven. Ik heb veel gedaan. Ze moet toch weten dat ik examens heb? Waarom steunt ze mij niet? Ik kan het gebruiken! Ik vraag me af wat er allemaal in haar hoofd omgaat. Soms denk ik dat ze hetzelfde doet als ik. Wachten op een boodschap van mij. Als we beiden aan het wachten zijn, kunnen we hier nog lang zitten. Misschien zal na het lange wachten door de emoties de vonk overslaan. Nu ja, ik droom maar wat. Er zal wellicht toch niets gebeuren. Ik kan alleen maar hopen.
Ik zit hier nu aan mijn bureau met een schemerlamp te studeren. Naast mij staat de computer op en MSN staat open. Ik zie dat ze afwezig staat. Ik zou ook mijn samenvatting in mijn bed kunnen lezen maar dan kan ik haar niet meer "in het oog" houden. Ik wil weten wat ze doet, hoe raar dit ook mag klinken. Ik denk heel de tijd dat ze veel contact heeft met een andere jongen en dat wil toch wel geweten hebben. Mijn hart zal er wel kapot van zijn maar dan is er tenminste toch duidelijkheid. Het is weer zo een moment waar ik haar niet uit mijn hoofd krijg. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ze dit leest en zich erin herkend. Wat zouden de gevolgen dan zijn? Ik weet het niet en ik vraag me af of ik het wel zou willen weten. Laten rusten zeker. Ik zal proberen verder te studeren. Misschien leidt het me wat af...
Eigenlijk kan je deze blog vergelijken met brieven. Ze hebben niet direct een bestemming maar stil in mijn hoofd hoop ik dat ze bij jou terechtkomen zodat je weet hoe ik me voel en wat ik voel voor jou. Het is nu al enkele dagen stil. Ik kan je niet uit mijn hoofd zetten. Terug spelen die gedachten in mijn hoofd dat je een ander wil. Zeker nu die andere terug vrijgezel is. Ik word er zo warrig van. Ik zal niet ontkennen dat het me pijn zal doen als je een relatie met hem begint. Maar ik zal het je gunnen. Ik wil je blij, vrolijk en gelukkig zien. Als jij lacht, lach ik en als jij weent, voel ik met je mee. Waren de momenten die we samen hadden voor jou dan niet speciaal? Voelde je dan echt niets? Ik kan niet stoppen met daaraan te denken. Ik kan dit niet meer alleen. Iemand moet me helpen. Ik zoek wel...
Het is nu al een paar dagen geleden dat ik hier nog een bericht geplaatst heb. Ik was de vorige keer redelijk euforisch maar nu is het terug al ferm geminderd. Ik heb nu al twee of drie dagen niets meer van haar gehoord. Ik weet niet wat er is. Tot voor enkele weken babbelden we wel iedere dag op msn en was er wel iedere dag een smsje. Waarom is het tij dan zo plots gekeerd? Ik begin veronderstellingen te maken. Ik heb ooit tegen een vriendin van haar gezegd dat ik verliefd was. Dat is nu al bijna een jaar geleden. Nu denk ik dat zij het tegen haar gezegd heeft en dat ze daarom niets meer tegen me zegt. Ik denk dat ze me wil ontwijken zodat er geen 'nare' dingen gebeuren. Nu ja, het zijn maar veronderstellingen.
Ik voel me gebruikt. Tijdens haar stage heb ik haar iedere keer gesteund. Ik hielp haar, sprak haar moed in, was er telkens voor haar. En nu heeft ze me blijkbaar niet meer nodig. Ik hoop dat het maar veronderstellingen zijn. Laatst heb ik een boek gelezen van Pete Johnson. Het is getiteld 'Vrijdag en alles is mogelijk'. Ik heb het in één keer uitgelezen. Ik vond me er volledig in terug. De gevoelens die de personages hadden voelde ik ook in mijn dagelijkse leven. Het boek klopte totaal met mij behalve dan de relatie in het boek... Ik moest bijna wenen omdat ik het zo gelijkend vond. In een boek is jammer genoeg alles mogelijk en komt het veelal tot een oplossing maar ik kan dit blijkbaar niet. Ik moet blijven harden. Misschien zal ik haar vergeten in de vakantie en iemand anders tegenkomen... Het zal dan toch meer dan een jaar geweest zijn dat ik haar graag zag. Een jaar dat voor haar onbekend was. Ik voel me echt slecht. Ik weet niet wat ik moet denken, waar mijn hoofd staat. Ik sta op en ga slapen met haar in mijn gedachten. Het vreet aan mij, maakt me min of meer ziek. Ik kan niet meer normaal denken, normaal uitgaan. Ik denk steeds, wat als ze me nodig heeft? Ik moet voor haar klaarstaan! Ik wil duidelijkheid...ik wil duidelijkheid...
