Gisterenavond hebben we de kids tevreden gesteld en elk bijééntje in bed geslapen. Blad-steen-schaar maakte een einde aan de discussie over wie bij “Poekie” mocht slapen, Miguel was de gelukkige winnaar en gelukkig was hij! Overladen met kusjes en knuffels (de “stomme” Poekie met kodak was volledig vergeten) vielen we allebei in slaap.

Ik heb zaaalig geslapen, Kristof daarentegen niet en dat was deze morgen duidelijk te merken... Hij zal mij vast gemist hebben aan zijn zijde zeker, begrijpelijk ;-). Hij was moe en wilde zo snel mogelijk de was gedaan hebben om nog wat te kunnen rusten, want morgen wordt het een hele zware reisdag met minstens 7 uurtjes bollen! Ik moest natuurlijk eerst nog wat skypen enzo en dat viel niet in goede aarde. Ben toch blij mijn zussie en tante nog es gesproken te hebben, al is het moeilijk met de jongens die tussendoor vanalles willen vertellen want dan hoor je niet wat ze aan de andere kant zeggen maar ja. Dan naar de wasserij en terwijl de machine zijn rondjes draaide aan het zwembad gaan liggen, maar het was frisjes. Veel wind en donkere wolken voorspelden niet veel goeds, en dat op onze rust en zwembaddag L de jongens trokken het zich niet aan en genoten ervan het zwembad voor zich alleen te hebben. Tot overmaat van ramp vertelde een kamermeisje dat ze deze middag onweders gaven, dus na de wasjes en de droogjes trokken we naar de kamer om te rusten.

Axel en Miguel waren niet akkoord met onze planning en zich in stilte bezig houden is één van hun minder goeie kwaliteiten... Het zonnetje scheen terug en ik trok dan maar alleen met de 2 jongens naar het zwembad, zodat grumpy daddy nog wat kon slapen. Er was wat volk aan het bad maar veel zonnebaders en weinig zwemmers, het zonnetje scheen volop en in tegenstelling tot vanmorgen was ik blij als er eens een wolkje voorbij kwam zodat ik wat kon afkoelen. De zon en de wind deden hun werk, maar ik was de zonnecrème vergeten en ik en Miguel zijn vandaag zowat familie geworden van onze geschaarde vrienden ;-). Axel heeft het velletje van zijn peter Hedwig en kleurt ook zonder zonnecrème lekker donkerbruin.

2 uurtjes later terug naar boven en vake had zijn beautysleep goed doorstaan, gelukkig maar (ook voor onze gemoedstoestand). Maar zoals tante Jackie reageerde op onze blog is het voor hem inderdaad een zware reis. Niet alleen de vele kilometers met de auto rijden, telkens weer met valiezen sleuren, alles uitladen en elke dag opnieuw alles inpakken is toch een niet te onderschatten klus.Ook het plooien deed hij net als thuis helemaal alleen in de laundry room, de voorbijwandelende dames zullen dit waarschijnlijk niet alle dagen tegen komen!  Dit allemaal om de reis voor mij en de kindjes zo aangenaam mogelijk te maken, dank je schattie XXX Ik heb zonet mijn “taakje” gedaan en gestreken wat we nog kunnen nodig hebben de volgende 10 dagen. Leve de stoomgeneratoren zou ik zeggen!

Na de zwembad/rust het centrummetje uit gereden aangezien ze op het internet alleen maar slechte commentaar gaven over het hiernaast gelegen restaurant (overpriced gezien de ligging en absoluut niet lekker) reden we 10 minuutjes verder naar een family steakhouse, een uitstekende keuze was dit. Één van de beste steaks ooit gegeten en lekker dessert en dit met relatief goedkope prijzen, dank je wel internet! Zo wordt Kristofs computerergenis toch een beetje gecompenseerd J!

Nu is het iets na 8 uur en we zijn al gewassen en de jongens liggen al in bed, alleen is dit veel te vroeg ten opzichte van het reisritme dat ze intussen gewend zijn. De dromenvangers doen hun werk op dit moment niet echt. We proberen zo snel mogelijk te slapen, want willen morgen bij het ontbijt staan om 6u30 om dan om 7 uur te vertrekken voor de zware toch naar de Grand Canyon. De valiezen staan al klaar, laat de bedrust nu maar komen!

20-07-2011 om 04:34 geschreven door sigkri  

Vanmorgen was het moeilijk wakker worden, en onze biologische klok stond nog op Nevada-tijd. Voor ons was het 9 uur als we naar het ontbijt gingen in een restaurant naast het hotel, maar in feite was het hier al 10 uur. We mochten nog net binnen en aanschuiven aan het buffet, al was er niet veel aanschuiven aan want iedereen leek al vertrokken te zijn naar zijn volgende bestemming.  Het was wel lekker, maar gezien we er nog alleen waren hadden we wel de indruk dat we een beetje werden buiten gekeken. We haastten ons en vertrokken naar de enige machine waar we ooit geld hebben gewonnen : de bankautomaat. Voila, we kunnen weer wat opdoen! De zon heb ik hier vandaag ook als vermist opgegeven, het is hier wel warm maar het was zeer bewolkt vandaag en het heeft deze morgen zelfs geregend (lees gedruppeld), het voelde net een beetje als thuis maar dan warmer!

Dan iets over Kristof, hij heeft een nieuwe hobby : nummerplaten fotograferen! Hij wil op het einde van onze reis zoveel mogelijk nummerplaten van zoveel mogelijke staten op foto hebben. Het begon op de parking van het hotel waar al een paar auto’s de shot moesten ondergaan. Hopelijk krijgen we hier geen problemen mee als iemand ziet dat we dit doen, maar sommige zijn echt heel mooi en hebben een afbeelding van het belangrijkste kenmerk van de betreffende staat. Niet zoals bij ons dus saai en gewoon zwart/wit (rood). Iemand een gokje wagen hoeveel van de 50 staten we op het einde gaan hebben? We zitten nu toch in de gokgewoonte ;-)

Volgende bestemming : Bryce Canyon National Park, zo een 2 uurtjes rijden.  Eerst rijden we langs het Zion park en beklimmen met de wagen een enorme oranje rots, voorzien van haarspeldbochtjes om eens bijna boven dwars door de rots te rijden.  Ik vertrouw op mijn ventje zijn rijkunsten want die 30cm opeengestapelde steentjes die aan de bochten liggen gaan ons niet tegen houden de afgrond in te duiken ;-) Dit ritje was wel genieten en niet voor gevoelige passagiers! Daarna verlaten we de oranje rotsen even en komen in een ardennen-achtige omgeving terecht. Bij een plasstopje kom ik in een hutje terecht dat een Tourist office bleek te zijn en dit niet eens in een speciale omgeving. Wat was die man blij om iemand op bezoek te hebben en ongevraagd kreeg ik een kaart mee en wat informatie over de omgeving, Kristof begon al ongerust te worden maar ik had zo compassie met die man dat ik er maar een tetterke mee gedaan heb. Miguel is al 2 plasstops te laat en we zitten aan de derde onderbroek als we aan het hotel arriveren, gelukkig is het morgen wasdag!

Omdat het zonnetje er niet is besluiten we vandaag nog naar het park te gaan dan kunnen we morgen een gans dagje niksen. We blijven 2 nachten in dit hotel ten eerste om nog een dagje te niksen want naar de Grand Canyon (volgende bestemming) is het een lange rit en ten tweede omdat we halfweg onze reis zitten L en we een aantal zaken moeten wassen en er een wasserij in het hotel is. De shuttlebus naar het park vertrekt aan de straat over het hotel en gezien de grote afstand (zo’n 300 meter) nemen we de auto om te parkeren vlakbij de bushalte. Miguel werkt niet echt mee vandaag en “wil niet altijd in de bus zitten met de parkrangers want dan verveel ik mij”... We kunnen ook met de auto het park in deze keer, maar de shuttlebus is gratis (waar vindt men dit nog tegenwoordig?) en brengt ons zonder zoeken overal waar we moeten zijn. Kristof kan dan ook op zijn gemak van het uitzicht genieten EN we hebben een beetje uitleg over het park zelf. Die éénmalige 80 dollar voor de Nationale parken is op die manier wel besteed! We rijden naar het hoogste punt dat meer dan 8000 feet hoog is en het hoogste uitzicht biedt op de Bryce Canyon. Wat zijn het prachtig opeengestapelde (precies) oranje rotspartijen. Je kan er wel tientallen foto’s van nemen maar het effect van er zelf (klein als we zijn als mens) naast te staan is niet te vatten. Kristof houdt de jongens goed in het oog want een aantal afgronden zijn niet afgeschermd en ongeremd als ze zijn... Ik begeef me dicht bij de rand voor een fotooke en hoor opmerkzame toeristen tegen elkaar zeggen “she’s not really looking comfortable up there” en ze hadden gelijk J Mijn kodak draait op volle toeren (erfenis van mijn grootmoeder zeker) maar Miguel wil niet echt mee werken. Hij is enkel omkoopbaar met koekjes en daar maak ik dan ook handig gebruik van! “gij trekt altijd maar duizend en duizend foto’s en ik wil daar ni meer op staan” = de klaagzang van de zoon van een fotomaniak... De afleiding waar we op gehoopt hadden kwam er ook : de eekhoorntjes. We zien ze vrolijk rondhuppelen en ze zijn niet echt bang van mensen, je kan er redelijk kortbij komen zolang je maar het rustig doet. Heel schattig zijn ze en we vinden het alle 4 leuk om te zien, voor Axel en Miguel zijn zij de attractie van de dag en niet de “allemaal gewoon maar stenen” daar in de diepte.

Tijdens de terugrit ontdek ik in de bus de dikste mens die ik ooit in mijn leven al heb gezien! Als ik hem zie opstappen (waggelen) trek ik al strenge ogen naar de kindjes om uitbundige reacties te vermijden. Hun ogen spreken boekdelen en ze wijzen toch nog met de vinger naar de “dikke meneer” die we zonder vinger ongetwijfeld ook al hadden opgemerkt, samen met de rest van de busreizigers... Bij het afstappen heb ik er snel stiekem nog een foto van genomen dus ook daarvan is beeldmateriaal beschikbaar ;-)

Er is een microgolf in onze hotelkamer en we gaan dan maar budgetvriendelijk dineren. Ieder kiest in de supermarkt een diepvriesmaaltijd naar keuze en dit bespaart toch weer op een restaurantbezoek. Zou de gierigheid van de Nederlanders die we hier reeds tegenkwamen besmettelijk zijn? ;-) Morgen wordt het was sorteren, wassen en zwemmen (als het zonnetje terug is). Kristof vond reeds een strijkplank en strijkijzer in de kamer en lichtte me in over mijn hoofdactiviteit van morgen. Ik zal het eens proberen met de belangrijkste stukken, want heb de laatste 7 maanden niet veel meer gestreken dankzij meters helpende hand (nog es merci meter XXX). Tot zover de planning voor morgen dus dat lezen jullie dan wel weer. Het is dan wel een rustdag maar ik vind ongetwijfeld weer iets dat de moeite waard is (voor mij dan toch) om over te schrijven!

19-07-2011 om 03:31 geschreven door sigkri  

Deze ochtend opgestaan, alles ingepakt en ingeladen en dan snel nog Donuts gaan eten voor we opnieuw de woestijn induikten. We hadden ons lesje wel geleerd van de vorige keer! Voor het definitieve verlaten van Las Vegas wilden Kristof en ik nog elk 1 dollar in een jackpot steken, mee doen met de groten hé.  Kristof was zijnen dollar kwijt en ik was pas begonnen toen een vriendelijke dame ons verzocht de casino-zone te verlaten met onze 2 minderjarige kinderen. Beneden in het lunapark mogen ze tientallen dollars spenderen zonder probleem, maar boven mogen ze nog niet eens kijken. We wisten het eigenlijk wel maar hebben eens uitgetest hoe lang het zou duren, welgeteld 1,5 minuut dus.

We nemen afscheid van Las Vegas en belanden opnieuw in de dorre steen/zand routine met verdorde struikjes.  Verveeld sluit ik mijn ogen in de hoop nog wat slaap in te halen, tot Kristof me plots wakker maakt : “kijk eens naar buiten hoe mooi het hier is!” En inderdaad, hij had gelijk! Oranje-bruin gestreepte rotsen, hoog en mega-indrukwekkend en voor de rest NIETS. We kijken mekaar aan en denken allebei hetzelfde : wauw, hiervoor zijn we (onder andere) zo ver afgereisd.

Het is hier zo afgelegen en er is in de verste verte geen leven te zien, we wanen ons even letterlijk “in the middle of nowhere” en Kristof schiet zich snel opzij voor een snelle fotostop. Ik ben er wel niet gerust in want hoor allerlei geluiden en stel me al voor dat er een ratelslang op me af komt. Miguel komt doodleuk naar buiten met de mededeling dat hij dringend “moet”, en ni alleen pipi... Onder deskundige begeleiding van vake doet hij achter wat rotsen wat “moet” gebeuren ;-) Je moet je daarbij wel voorstellen dat het 102° Farenheit is (hoeveel dit in Celcius is moeten we nog even opzoeken, maar het was ondraaglijk heet) en dat ALLES wat vochtig is binnen de seconde is opgedroogd. Leve de snoetepoetsers! De insecten in de omgeving hadden er alleszins en attractie bij J We vertrekken weer en ik hoop dat onze auto bestand is tegen de hitte want kan me niet voorstellen hier in panne te vallen, gelukkig verloopt alles prima.

We zijn bijna op onze bestemming wanneer we een soort kinderboerderij tegen komen met winkeltje en houten barakjes die een western dorpje in het mini voorstellen, leuk voor de jongens. In het winkeltje kopen ze allebei een dromenvanger (ja meter, een echte) en een cowboyhoedje. Ze zijn weer in hun nopjes en als echte cowboys poseren ze in het mini dorpje. De geweren die ze graag zouden hebben kunnen we uit hun hoofd praten door te zeggen dat we daarmee niet op het vliegtuig kunnen, oef! We eten er nog een ijsje en weer zijn we weg.

Een kwartiertje later komen we aan in ons hotel, vanuit de kamer en van aan het zwembad hebben we een prachtig zicht op de oranje rotsen. Dit kan met gemak een standaard zeezicht overtreffen. Gezien de hitte trekken we direct naar het zwembad en er zijn er weer 2 tevreden. Het was wel tamelijk druk maar na een half uurtje konden we dan toch een ligstoel bemachtigen en zonnebaden à volonté. Jullie een beetje jaloers maken hé ;-) Hopelijk breng ik zo toch nog wat warmte voor de thuisblijvers... Ik heb me toch ook eens in het bad gewaagd wegens te grote hitte maar had 2 “ambeteerders”  rond mij dus was het snel uit met de pret. De ambeteerders vonden dan maar een ander slachtoffer in de salamanders die zich rond het hete bubbelbad bevonden. Ze werden voorzien van een "gratis" douche.

Blijkbaar zijn we over de tijdzone gereden zonder het zelf te beseffen, het is hier een uurtje later dan deze morgen in Las Vegas. We bevinden ons nu in de derde Amerikaanse staat op ons programma : na Californië en Arizona zitten we nu in Utah. Na het zwemmen besluiten we toch nog de shuttlebus te nemen naar het Zion National Park zelf. Op amper 10 minuutjes staan we aan de hoofdingang, vanwaar er elke 10 minuutjes een gratis busje vertrekt die je op 90 minuten door het park brengt, ideaal dus. Het is al half 8 als we vertrekken en het lijkt alleen maar voordelen te hebben : de grote hitte is verdwenen, we zijn er zeker van dat het een pak rustiger was als overdag EN we kunnen morgen wat langer blijven liggen J Het park zelf was ook supermooi, veel groen tussen de oranje rotsen door, een stromend riviertje en we zagen er ook veel herten.  De jongens zaten flink in het busje maar leken zich meer te amuseren met hun Spongebob en Diego knuffel die ze gisteren in het hotel hebben gekocht dan te genieten van het prachtige uitzicht. Maar ik weet hoe ik zelf ben geweest vroeger toen ons moe en va met ons naar de Ardennen gingen, da interesseerde mij ook ni. Wij genieten dan maar voor vier en zijn al blij dat ze de bus niet op stelten zetten.

Na onze uitstap in het restaurant naast het hotel gaan eten en dan (weer doodop) het bedje in. Hopelijk met veel zoete dromen dankzij de 2 dromenvangers die vakkundig door onze zonen zijn geïnstalleerd. En ze helpen al, want zelfs nu tijdens het typen zitten ze al in dromenland. Ik bedenk nog even hoe blij ik wel ben hier toch geraakt te zijn, al de miserie van de afgelopen maanden lijkt toch wel een heel klein beetje vergeten.  We genieten er alle 4 van met volle teugen, al is dat voor mij met een pilletje extra. Miguel mist wel ons huisje en de speelstraat maar dan vertel ik hem dat er niemand zal spelen wegens de vele regen. En zo besluiten we de dag : Slaapwel iedereen en sweet dreams!

18-07-2011 om 07:20 geschreven door sigkri  

Deze morgen hebben we geslapen tot na 9 uur, dit was nodig gezien de zware avond die we gisteren hebben gehad. Om 11 uur verlieten we de kamer om ergens te gaan “ontbijten” en besloten met de wagen de strip te verlaten en “downtown” een gezelliger (lees betaalbaarder) alternatief te vinden. We rijden de bekende boulevard af en de jongens herkennen al de hotels die we gisteren hebben gezien en herbeleven de avond helemaal opnieuw. Op een reclamebord dat Miguel gezien heeft met reclame voor de show van Céline Dion noemde hij haar “een seksmadam” . Dan komen we in het oude gedeelte van Las Vegas : veel wedding chapels en verouderde, kleinere en afgeleefde hotels en casino’s die in niets te vergelijken zijn met hun jongere broers/zussen op de strip. We verdwalen in de stad en besluiten gezien het al middag is er ineens een “brunch” van te maken.  De jongens zagen ons de oren van het lijf met hun verlanglijstje van de dag : mosselen eten, leeuwen kijken, zwemmen en en ritje met de monorail. Aan het Paris hotel hebben we gisteren mosselen op het menu zien staan dus besluiten we terug te keren naar ons “kasteel” (dat volgens Miguel geen “echt” kasteel is want er zijn geen echte ridders en je kan niet op de torens, zucht...) en van daar de monorail naar Paris hotel te nemen = 2 wensen vervuld J

Na veel omwegen op onze hotelparking geraakt (elke straat die Kristof insloeg leidde naar één of andere hotelparking die niet de onze was) en op pad op zoek naar de monorail. Het is weer ontzettend heet buiten en Axel is in zijne zaag, hij wil zijn wensen vervuld zien en het liefst NU en zonder veel te stappen.  Onze zoektocht naar de monorail duurt 1 uur en we lopen verloren in het MGM hotel waar een opstapplaats zou zijn, uiteindelijk belanden we nog verder van dan dichter bij onze bestemming en we lopen alle 4 lastig, ook van de honger. Gelukkig kwamen we in het hotel leeuwen tegen : 1 wens vervult! Het monorail ticket (eens gevonden) kost 5 dollar per persoon enkel en aangezien we maar 1 halte moeten doen vinden we dit er wat over. We besluiten dan maar in ons eigen hotel buffet te gaan eten met de belofte aan de jongens dat meter Lieve hen bij onze thuiskomst verse mosseltjes zal maken : meter, je leest het hé ;-)

Half 3 is het wanneer we eindelijk ons ontbijt/lunch/diner ineen kunnen eten want ook in ons hotel liepen we verloren en moesten we 2 keer toe de weg vragen. Je kunt je niet voorstellen wat een doolhoven dit zijn! De structuur van thuis is ver te zoeken maar 1 keer per dag eten scheelt ook in de pocket hé ;-) Met een vol buikje trokken we naar het zwembad : groot (uiteraard) en heeeel druk. We worden opnieuw geconfronteerd met het verschil tussen rijken en “gewone” spaarders als wijzelf. De eerste rij aan het zwembad met parasols en comfortabele kussentjes is voor mensen die bijbetalen. Er zijn ook aparte “loges” (lees afgesloten partytenten) die voorzien zijn van een reuze flatscreen TV, een comfortabele sofa en “aan huis” bediening voor mensen die er wel heel warmpjes in zitten. Wij nestelen ons op de achterste rij en vinden het zwembad niet zo aangenaam omdat we de jongens constant moeten in het oog houden wegens de grote drukte. Zij vonden het wel leuk want er was een glijbaan, jeuj!

Terug naar onze kamer is filosoof Miguel weer op zijn best: “Alle mensen die aan de gokmachines zitten zijn dommeriken, want de machines zijn altijd slimmer dus die winnen altijd” en zo hebben onze jongens toch één wijze les geleerd van deze trip.’s Avonds nog een donut binnegespeeld, geshopt in ons hotel en de jongens (alle 3) hebben zich eens uitgeleefd in het lunapark.

Ik ben blij hier eens geweest te zijn, het is een zeer indrukwekkende stad. Toch draait het hier vooral rond geld, en wie veeeel geld heeft kan zich hier dagenlang amuseren en wordt op zijn wenken bediend. Het is er soms gewoon “over” wat we zien, niet te geloven wat een massa geld sommigen er hier op een weekend moeten doorjagen. Als rijke vrijgezel(le) met een companie zal je je hier vast en zeker niet vervelen! Voor een gezin als het onze was 2 dagen voldoende. Morgen trekken we terug de natuur in naar Zion National park niet zo ver van hier, op zoek naar wat groen en rust.

17-07-2011 om 08:08 geschreven door sigkri  

We zijn 1 dagje van het net verdwenen wegens het niet vinden van de internetverbinding (blijkbaar met de goede oude kabel) in ons Vegas-hotel met wel 3000 kamers. Maar ik zal beginnen met het begin, de reis naar Las Vegas.

We hadden onze wekker vroeg gezet en aangezien we geen ontbijt hadden in het hotel besloten we onderweg ergens te stoppen, dat was echter niet een van onze betere ideeën... na een uurtje zitten we al in de woestijn en komen niet direct een ontbijtgelegenheid tegen. We slaan dan eens af en komen terecht in een verouderde market middenin de woestijn met latino verkoper en een reuzekakkerlak aaaaargh! Het ontbijt van de dag : chocoladekoekjes en water in de auto.  Achteraf bleken meer dan de helft van onze aankopen ver over vervaldatum te zijn, beter opletten dus!

Na uren uitzicht op steen/zandgronden met verdroogde groene struikjes,  wat wegenwerken en een plasstop onderweg komen we stilaan weer in de bewoonde wereld. De jongens hebben intussen alle DVD’s al bekeken in de auto en met het geluid van de Ros Beiaardommegang op de achtergrond rijden we de autostrade af (toch een beetje thuisgevoel zo ver weg), het contrast kon niet groter zijn...Als een fata morgana midden in de woestijn staan ze daar : de reusachtige hotels op de Vegas strip. HELLO LAS VEGAS J

We verblijven in het Excalubur hotel (kasteel) en ook dat is gigantisch groot. Door de vele flikkerlichten van gokautomaten, pokerspelers en jackpots zoeken we ons een weg naar de check-in. We kijken onze ogen uit, voor mij en de kleine ventjes is dit een eerste ontmoeting met de gokwereld. We krijgen onze kamer toegewezen op de 23^ste (!?!) verdieping, panoramisch zicht gegarandeerd! We hebben inderdaad een mooi zicht op hotel “New York New York” waar we de roetjsbaan zien slingeren rond het hotel, de reuze letters van MGM en op de mooie torens van ons hotel. Het is 2 uur als we onze kamer verlaten voor een eerste ontdekking van de Strip (=Las Vegas Boulevard) We nemen voor de zekerheid mijn “vierwieler” mee en dat was de juiste beslissing. Alles is hier echt GROOT, GROOT en GROOT. We vinden de m&m winkel van 4 verdiepingen en alles wat je maar kunt bedenken met het woord m&m erop hebben ze hier! We gaan verder naar de namaak eifeltoren en gaan het hotel binnen op zoek naar eten. We komen terecht in Parijse straatjes, dito gebouwen en een “fake” Parijse sfeer. This is Vegas, fake tot en met maar dat wisten we op voorhand. Iemand die al echt in Parijs is geweest zoals wij, is hier niet echt van onder de indruk. We eten crêpes en ze zijn lekker, maar daar waar Vegas vroeger goedkoop was om te eten en te drinken, is hier niets meer van te merken. We vinden alles hier superduur : het eten, het drinken, de kleren in de winkels en ook de m&m store. Langs de strip staan honderden mannen kaartjes uit de delen aan de mannen met “blote madammen” op : sex & girls. Axel en Miguel vragen zich af waarom vake zo geen kaartje krijgt? Omdat hij al een “madam” heeft natuurlijk en geen meer moet “kopen”  en ik denk vooral omdat zijn “madam” erbij was op stap ;-)

We komen aan bij de Venetiaanse toren van “the Venetian”, zeer originele naam trouwens... Ook daar gaan we eens binnen en verdwalen in het Italiaanse winkelcentrum met Gondelaars, bruggetjes, restaurantjes en ontdekken een prachtig plafond met namaak fresco’s van Michelangelo. Je kan hier in 1 hotel echt uren verloren lopen, en naast elk thema binnenin elk hotel staan uiteraard de gekende gokautomaten. Bij het buiten komen zien we aan de overkant dat de piratenshow aan trasure Island al begonnen is. De jongens willen die per se zien dus rennen we naar de overkant, via één van de vele voetgangersbruggen over de strip (lift in naar boven, brug over de straat, lift in weer naar beneden). Het lijkt allemaal niet veraf maar dat is het wel.  We zien nog net de apotheose met het vuurwerk en Axel beslist dat hij straks nog eens wil terugkomen om de volledige show te zien. Miguel blijkt een schrikkepee te zijn en staat met de vingers in zijn oren, bang voor het vuurwerk dat onderdeel uitmaakt van de show.  We stappen terug richting ons hotel en komen weer een nieuwe show tegen in “the Mirage” waar een vulkaanuitbarsting wordt nagedaan. Er is wel vuur maar we vinden het allemaal wat flauwtjes, Miguel denkt daar niet zo over. Ik denk dat brandweerman worden, in tegenstelling tot vele andere 6-jarige jongetjes, niet op zijn favoriete beroepenlijstje staat.

We gaan op zoek naar de leeuwen van Sigfried & Roy maar de “tuin” waar ze verblijven blijkt gesloten en enkel overdag toegankelijk mits betaling. Onze jongens zijn teleurgesteld en we moeten hen beloven om morgen opnieuw te gaan kijken, we zullen wel zien... We keren terug naar de piratenshow die ver opnieuw zal gaan beginnen. Deze keer zijn we wel op tijd maar zoals overal op de Strip is het hier superdruk! De mensen staan rijen dik en Axel kan zich als kleine man nog permitteren om zich naar voor te wringen en voor een volwassen vrouw te gaan staan op de eerste rij. Hij is gelukkig en kijkt zijn ogen uit, Miguel zit opnieuw weggedoken achter ons met de handen in de oren en is niet tevreden met onze beslissing terug te keren.

Het is al laat en we beslissen nu “echt” terug te gaan naar ons hotel, maar de weg is lang... Onderweg zien we nog snel de fonteinenshow bij het Bellagio hotel die Miguel wel weet te appreciëren wegens gebrek aan vuur. Het is al donker en de lichten flikkeren overal rondom ons, we vinden het alle 4 een geweldig mooi zicht om te zien en de kodak draait overuren. Op de terugweg is het echt bijna niet te doen van de drukte, Kristof loodst mij met de 4-wieler overal tussen en in tegenstelling tot bij ons gaan ze hier wel uit de weg voor mij (in de mate van het mogelijke) in plaats van er nog snel willen voor te springen. We moeten vele liften nemen, vele kilometers stappen en de jongens zijn moe en mogen om beurt bij mij op de schoot. Al mag de ene altijd “langer dan de andere”, ze zijn moe en hebben toch een flink aantal kilometers afgelegd met weinig gezeur dankzij de nodige afleidingen onderweg. We kwamen vele verklede mensen tegen die in ruil voor een “tip” graag met jou op de foto gaan, we maken hier geen gebruik van. Het is al laat en het nachtleven in Vegas is volop begonnen. We zien perfect gecoiffuurde dames met sexy jurkjes en “high heels” flaneren op de straat. De “toeristen” en gezinnen met kinderen zoals wij zijn op dit uur in de minderheid. Het is 11 uur als we in onze kamer aan komen, we zijn 9 uur op stap geweest! De kinderen zijn onder de indruk van al het moois en na een blik op onze “room view” in het donker en een niet overbodige douche kruipen we ons bedje in om eens lekker uit te slapen morgen. Besluit dag 1 : Vegas = hot hot hot & money money money!

17-07-2011 om 00:37 geschreven door sigkri  

Vandaag geen spannende verhalen aangezien het een rustdagje was en we slechts een goed anderhalf uur moesten rijden naar ons volgende hotel.  We hebben er dan ook van geprofiteerd en hebben eens lekker uitgeslapen tot half 9.

Op weg naar onze volgende tussenstop rijden we door vele wijngaarden. We passeren ook een paar “Ranches” met heeeeel veeeel koeien, en tot zover het spectaculaire nieuws van onderweg, geen dus! De Amerikaanse Trucks dan zijn echt gigantisch! Allemaal met de klassieke lange neus (ook de nieuwe) maar we vinden ze wel supermooi in verglijking met de ”platneuzen” van bij ons thuis.

Het hotel is groot, en heeft dan ook een aangepast zwembad, het grootste tot nu toe. In de kamer kunnen ook nog 2 extra bedden bij dus onze jongens zijn weeral tevreden. Van de middag tot 4 uur nestelen we ons dan ook aan het zwembad. Het voordeel van een stopdagje in een stad waar enkel doorreis-toerisme is, is dat we het zwembad (weer) zo goed als voor ons alleen hebben. Er staan palmbomen rond en vele balkonnetjes waarop geen kat te zien is en even waan ik me in één of ander hotel aan een Spaanse Costa, maar dan zonder de drukte. De jongens gaan dan ook rustig hun gangetje en voelen zich meteen thuis in hun (weeral) nieuwe stek.

Dan slaat de honger toe en aangezien ik echt geen zin heb in frieten met burgers googelen we naar een Italiaans restaurant in de stad, dan GPS-sen we erheen. Hoe deden we het vroeger toch allemaal zonder het internet? Ik begrijp meteen waarom de stad geen trekpleister is : een (volgens mij) doorsnee Amerikaanse stad. Langs de weg allemaal bungalows waarvan de meeste een Amerikaanse vlag in hun voortuin hebben, wat zijn de Amerikanen toch trots op hun vlag! Ook veel autoverkopers herkenbaar door de typische vlaggetjes die wapperen rond hun domein.

De trattoria biedt ons eindelijk de nodige variatie in ons menu. De dienster is zeer vriendelijk en vertelt dat ze ook afkomstig is uit België, meer bepaald uit Charleroi. De cola’s worden constant aangevuld, en dit zonder ze extra aan te rekenen, één van de typisch Amerikaanse gewoontes. Nog zo een gewoonte is om de overschot van je eten gewoon mee naar huis te nemen en al heeft het ons super gesmaakt, we zijn toch genoodzaakt de rest van onze veel te grote portie de vuilbak in te laten kieperen. De rekening is er ook naar maar we sussen ons met het idee dat we toch op vakantie zijn en we ons af en toe eens mogen laten gaan J

Wegens gebrek aan spannende verhalen een eerste indruk van dit immense land. Wij vinden de Amerikanen supervriendelijk, en of dit nu “fake” is of niet maakt me eigenlijk niet uit. Het is toch veel aangenamer dan de dikwijls norse bediening die we reeds hebben gekend in vele Zuid-Europese toeristische centra. Overal waar je komt, of het nu een restaurant, een bar, een hotel of zelfs een supermarkt is vragen ze steeds “how are you doing today” met een big smile. Ik besef wel dat het niet de bedoeling is om hier verder op in te gaan, en maak me er steeds vanaf met een “fine, thank you!”maar het geeft toch een goed gevoel.  Ik stel me voor hoe men zou reageren moesten de verkoopsters in de Delhaise dit bij ons aan elke klant vragen, ik vrees dat de rijen op zaterdag dan dubbel zo lang zouden worden J. Ook krijgen we telkens weer de vraag van waar we komen en  tot onze verbazing kent tot nu toe iedereen “Belgium” wel, maar of we nu wel een regering hebben of niet daar liggen ze hier niet wakker van (en wij ook niet trouwens). Spaarzaam zijn met plastic zakjes kennen ze hier ook niet, ze vullen er lustig op los en sommige zakken zijn nog niet voor een derde gevuld. De fastfood-cultuur is ons allemaal wel bekend, maar hier worden we echt met de neus op de feiten gedrukt. Er zijn hier zoveel fastfood ketens dat de inwoners ze moeilijk links kunnen laten liggen, dat is dan een minder kantje, voor mij althans. De Amerikanen zijn ook heel kindvriendelijk. Alle standaardkamers in de hotels zijn voorzien voor 4 personen, kinderen zijn in elk restaurant welkom en ze krijgen overal de nodige aandacht die ze verdienen. Overnachten met 4 is hier ook heel goedkoop in vergelijking met ons Belgenlandje. Tot zover de update J

Vanavond dan op tijd ons bedje in, morgen wordt het spannend want we gaan de 4 uur lange en volgens de reisgidsen meest saaie tocht ooit aan naar het bekende “Las Vegas”. We kijken er alle 4 hard naar uit om de “Strip” en de reuzehotels te gaan ontdekken. Ze zeggen “Vegas, you love it or you hate it”, ik ben benieuwd wat het bij ons zal zijn...

15-07-2011 om 04:42 geschreven door sigkri  

Om 6 uur was onze wakkere wekker Axel er al deze morgen.  Ik vraag me af waarom ik eigenlijk mijn alarm nog programmeer maar aan de andere kant was het wel goed want het ging een zware dag worden.  Hij vindt het natuurlijk leuk dat iedereen gelijk met hem opstaat, niet zoals thuis. Het ontbijt was beperkt tot een muffin en een glas appelsiensap maar hier is alles blijkbaar goed zolang je je maag maar het zwijgen oplegt.

Na het eten alles bijeen rapen, vlug met ons moe geskyped waar  de familie op de taart was voor haren birthday en zo was ik er ook toch een beetje bij J De jongens showden trots voor de webcam hun nieuwe slippers, hun “coole” hotweels zonnebrillen en hun nieuwe autootje. Wat is een kinderhand toch snel gevuld! Om 8 uur vertrokken we dan echt naar Yosemite National Park. Het was toch nog redelijk ver en onderweg moest er getankt worden.  We stopten in een typisch Amerikaanse “village” die zo uit een scène van de film “cars” kon weggelopen zijn.  Houten barakken, een stoffig landschap en voor ons een “echte” jeep met 2 “echte” cowboys... ja, ze hadden een hoed op J Na onderzoek bleek onze grote wagen op benzine te rijden, tot groot ongeloof van Kristof.  Hij was er niet gerust in omdat hier alles zo ver van mekaar ligt en iedereen op die manier toch een supergroot verbruik moet hebben.  Ik duw hem de handleiding van de wagen onder zijn neus en wanneer we zien dat echt IEDEREEN met grote wagens staat aan te schuiven aan de benzinetanken en de dieselpomp onbemand blijft “he gets the picture”. Ni te geloven toch, terwijl diesel hier bijna evenveel kost als benzine! Je moet ook al op voorhand zeggen hoeveel gallon je wil tanken. Al een chance dat ik zo clever ben om te zien hoeveel gallon het verhuurbedrijf ons heeft aangerekend, zo konden we toch een juiste schatting maken. Duidelijk wie hier de blog schrijft niet ;-)

Een dikke 2 uur rijden we, beginnend met verdorde bruine heuvels naar heuvels met groene struikjes en hoe groener het landschap wordt, hoe dichter we ons doel naderen. Het doet me eigenlijk wat denken aan onze reis naar Andalusië dit landschap. De jongens zijn flink want deze morgen werden de TV-tjes geïnstalleerd en ze zingen lustig mee met “Diëgo”. Kristof herkent de lodge waar hij 16 jaar geleden heeft gelogeerd. Waarom we daar niet slapen? Omdat er in oktober nergens nog plaats was in het park zelf...Dan worden we verwelkomd aan de ingang van het park door de “park ranger” die ons 80 dollar armer maakt voor een toegangspas voor alle nationale parken.  Ik ben niet zo een natuurliefhebber maar het doet toch wel iets : de hoge steile rotsen, de wilde rivier naast de weg, de verschillende watervallen die we links en rechts naar beneden zien vallen (uiteraard J). Is zo gelijk de Ardennen, maar dan 100 keer mooier. We stoppen bijeen parking onderaan een waterval, die ik beslist van dichterbij wilde gaan bekijken. Het is niet zo ver dus volgen we de stroom mensen die hetzelfde idee hadden. Op een bepaald moment zie ik natte mensen terug komen, en voel ik de nevel boven ons hoofd dikker en dikker worden. Onder het mom van “de kodak niet nat te maken” keren we dan maar weer terug op zoek naar de wagen en dan op weg naar “de village”. Druk druk druk was het daar, maar het geluk was weer aan onze zijde en na amper 2 rondjes op de parking rijdt er iemand weg, yes! Dan op zoek naar eten, jawel... hamburgers en frieten grrr... Ik denk dat ze mij gaan kunnen rollen binen 2,5 weken. Er waren ook groentjes bij deze keer, worteltjes! ...gefrituurd weliswaar... De jongens hopen een echte beer te zien, maar moeten tevreden zijn met een paar parkrangers en een postkaart met een beer erop. Ik verzin dan maar een spannend verhaal over de parkrangers die de mensen beschermen tegen de beren. Axel : "wat doen die dan als een beer een mens vast neemt?" ik : "dan schieten ze de beer dood", Axel : "en wat als ze missen en ze de mens dood schieten?" ik : "die hebben dat geleerd en doen dat niet" tot slot Axel : "wat als ze het TOCH doen?"... zucht, I rest my case! We rijden de village uit op weg naar ons volgend hotel, dat toch nog een kleine 3 uur rijden is. Zonder TV-tjes of DS amuseren we ons in de auto met quizzen. Miguel leest alle vraagjes zelf af en is zo fier, en wij ook. Soms moesten we wel goed luisteren want de accenten leggen is niet zo makkelijk, maar ze zijn allebei superflink.  We belonen hen dan ook onderweg met een milkshake in een Mc-Donald achtig ding MET speeltoestel. En weer zijn ze tevreden met dit half uurtje speeltijd. De Highway-patrols die met loeiende sirenes voorbijzoeven zijn een extraatje, "wauw! die zijn vast boeven aan het vangen", wel "cool" die politiewagens net zoals in de films!

Het hotel vinden ze altijd weer spannend. Elke kamer wordt vergeleken met de vorige en steeds weer zijn ze benieuwd naar het zwembad. Ze gaan volleerde hotel-recencenten zijn aan het einde van de vakantie J Ze doen het toch maar super, alles ondergaan wat we gepland hebben en plezier zoeken in de kleine dingen. Het zwembad werd gevonden en goedgekeurd (was groter dan dat van gisteren) en het “bubbelbadje” werkte deze keer wel. Enthousiast plonsen ze in en rond het bad, dit is voor hen de “echte” vakantie en wij genieten er ook van. Terwijl tekstjes typen en mail beantwoorden is dan echt geen opgave. De Nederlander naast mij vraagt geamuseerd of we “nou al een regering hebben” grr... Ik pak hem terug als hij vertelt morgen naar San Francisco te trekken door het weer te googelen en met een big smile te zeggen dat het er 13° is. NEM!

Straks weer op zoek naar iets om onze maag te vullen, help! Zijn achteraf gebleken Donuts by the pool geworden. Morgen een “ontspannen” dagje, slechts 2 uur rijden (vandaag hebben we 7 uur in de auto gezeten) en voor de rest zaaalig nietsdoen. Moet kunnen toch?

14-07-2011 om 16:59 geschreven door sigkri  

Vandaag verlaten we de grote stad. Onze auto die we als een jeep aanzien, is volgens Miguel geen “echte jeep” want er hangt geen wiel aan vanachter. We moeten hem gelijk geven...

Eerst en vooral moest Kristof zich gaan bewijzen in Lombard street. Met gemak daalt hij van het straatje dat zo steil is, dat men met de auto niet recht naar beneden zou kunnen rijden. Vandaar hebben ze hier allemaal haarspeldbochtjes van gemaakt. En fier dat hij is want hij had schrik dat ik hem in onze blog een “woesie” zou noemen als hij het niet zou doen J

Dan nog even langs Pier 39 gereden maar nog geen zeehonden te zien, waar hebben al die reisgidsen het nu toch over? Dan langs de Victoriaanse huisjes. In San Francisco zijn er zo heel veel, en we hebben de bekendste gevonden : de “Full House” huisjes. Ze zijn echt mooi maar er zijn er nog zo veel die minstens even mooi zijn. In verschillende prachtige en felle kleuren geschilderd, de ene al wat beter onderhouden dan de andere maar ze geven veel charme aan dit deel van de stad. Ik besluit dat moest ik hier wonen, ik ook zo een huisje zou willen. Vrees wel dat het niet voor onze portemonnee zou zijnL.

Het is weer koud vandaag, ik denk nog geen 10 graden om 9u in de ochtend. Het is ook nog redelijk kalm en het is indrukwekkend om zo met de auto door de steile straten te rijden. Soms kan je wel 2km ver zien en hobbel je gewoon de straat af recht door de (groene) lichten naar beneden. Één keer loopt het bijna mis als Kristof een “one way street” in rijdt langs de verkeerde kant. 4 rijen wagens komen op ons af gereden en toeteren, hij kan nog net op tijd een straatje inslaan oef!

Via de hoge wolkenkrabbers van het financiele departement en de Oakland bridge verlaten we dan de stad. De brug is ook wel ferm, ze heeft 2 verdiepen met telkens 5 rijstroken. De onderste verdieping rijdt de stad uit en de bovenste de stad in, bespaart toch wel wat funderingswerken in het water en er kan dubbel zo veel verkeer door. Slimme mannen dieAmerikanen J

Nog maar 3 kwartier zijn we verder en de lucht wordt blauw en de temperatuur stijgt buiten zienderogen naar de 30°. Raar hoe het weer zo snel kan veranderen. Stiekem had ik in de GPS een outlet mall ingesteld en Kristof die braafjes de instructie opvolgt heeft door dat ik hem liggen had, hihi! Efkes shoppen dus hoewel ik niets heb gekocht... Kristof heeft wel een Levi’s jeans voor 35€, een koopje dus J.  Het was middag en we stapten “Johnny’s Diner” binnen : een typisch Amerikaanse diner en voor het eerst heb ik echt het gevoel in de States te zijn.  Er draait 70’s muziek, het interieur zit vol met snoepjeskleuren,  retro decoratie en de muur wordt versierd met foto’s van Elvis en Marilyn Monroe. Mijn goede voornemen van gisteren om de hamburgers links te laten liggen moet ik snel laten varen, hier IS gewoon niets anders!  De vrouw des huizes, haar man de chef kok en hun zoon zien er dan ook uit alsof ze de laatste 10 jaar niets anders hebben gegeten dan dingen van hun eigen menukaart... Geen wonder dat de Amerikanen zo dik zijn, met veel tegenzin bestel ik maar een klassieke hamburger, terwijl ik mijn jongens niet hoor klagen over de vettige kost die ze elke dag naar binnen spelen : jammie!

Dan verder naar ons hotel, waar ik weinig verwachtingen van heb. Voor slechts 47 dollar overnachten we en ontbijten we EN er is een zwembad (je) zo blijkt nu.  Het valt nog mee, we hebben zelfs een frigo en een microgolf op de kamer en een frigo dat vindt je hier niet gauw. Tijdens het schrijven van dit verhaal lig ik al in bikini aan het mini badje vlak naast de autostrade. We hebben het gelukkig voor ons alleen en Axel en Miguel zijn voor één keer niet de grootste lawaaimakers J.

Morgen vroeg op pad want het wordt een lange dag : 2 uur rijden naar Yosemite en daarna nog 3 uur naar ons hotel, vroeg opstaan is dus de boodschap.

Het doet ons ook veel plezier dat we berichtjes krijgen per mail en op de blog van jullie allemaal, we zijn dan wel ver weg maar zo lijken jullie ook zo dichtbij. THX allemaal!!

Nu is het 2uur ’s nachts Belgische tijd dus rest me enkel nog even te zeggen :  HAPPY BIRTHDAY MOEKE!!!!!!!! Big kisses van ons 4-tjes en we zullen er van hieruit eentje op drinken. XXX

13-07-2011 om 02:02 geschreven door sigkri  

Het vroeg gaan slapen van gisterenavond was vanochtend voelbaar. Om 5.45u waren er 2 wakker en niet van plan ons nog wat rust te gunnen. We hebben er dan maar van geprofiteerd en waren er vroeg bij om te ontbijten.  Geen overvolle ontbijtzaal deze keer en Kristof wordt al een meester in het bakken van wafelsJ de jongens die begonnen aan hun “gezond ontbijt” konden na een yoghurtje de drang toch niet weerstaan en gingen toch weer voor de zoete lekkernijen : muffins, een wafel en warme chocomelk die zonder suiker al superzoet was.

Ideaal dus om vroeg op stap te gaan zoals gepland naar de beroemde “cable cars” voor ons ritje.  We waren de eerste in de rij en zo liep alles volledig volgens plan. De tram rammelde en kraakte volop, maar deed zijn werk en bracht ons naar boven en beneden over de steile straten van San Francisco. De mannen die nog manueel de tram draaien en bedienen zijn zeker geen watjes want dat is toch werken geblazen. Axel en Miguel genoten, voor hen was het net een ritje zoals dat van in een pretpark en tijdens de terugrit stapten we af bij het meest kronkelende straatje van de wereld “Lombard Street” (althans toch een deel ervan). We lopen ze eens op en neer met de trappen en ik ben onder de indruk van de chauffeurs die de rit aangaan en in een slakkegangetje de bochten nemen steil naar beneden. Volgens Kristof is het echter een “piece of cake” en hij beslist dit morgen persoonlijk te gaan bewijzen. Ik laat het toe enkel en alleen omdat we de zwaarste verzekering genomen hebben op onze wagen ;-)

Het is heel koud vandaag en er is veel wind, niet aangenaam om uren in rond te hangen dus gaan we even rust nemen op onze hotelkamer. Blijkt dat we gisteren echt een uitzonderlijk mooie dag hebben gekend. We hebben vandaag kunnen skypen met de mama’s en papa en de zus. Toch super hoe het internet ons zo dicht bij elkaar houdt!

Nog even de bus op naar het centrum om te eten, jawel... frieten en hamburgers @ Macy’s. Ik neem mezelf voor morgen voor de verandering eens geen frieten te eten. Ze vergeten ze hier dan ook altijd te schillen voor ze ze frituren, en kappen er een kilo zout over.  Mijn darmen denken er ook zo over en we keren zo snel mogelijk terug naar het hotel. Er zijn geen toeristenbussen meer te zien dus nemen we de taxi. Axel en Miguel stonden te springen als zotten blij om het ritje met de opvallende gele wagen, terwijl het binnenin toch maar heel gewoon bleek te zijn.

Terug in de kamer is de dag voor ons voorbij. Lekker badderen, rondhangen en de balans opmaken van deze mooie stad die we morgen zullen verlaten. Ik ben heel blij hier geweest te zijn, maar vond 2 dagen toch wel voldoende om een goede indruk te krijgen. Mensen die niet met kinderen naar hier willen komen hebben ongelijk, de onze hadden het hier best naar hun zin. De Cable car, bus over de brug, de steile straten, het jungle restaurant en de zeehonden (die er niet waren) maken dit echt een attractie voor groot en klein. Morgen op weg naar onze 3000km lange rondrit met ongetwijfeld een stuk hogere temperaturen. Op weg naar een volgend avontuur...

12-07-2011 om 02:57 geschreven door sigkri  

Vandaag op ontdekking in San Francisco. Toch nog net op tijd wakker geraakt om te gaan ontbijten, en we waren niet alleen! We zien mensen met hun bord naar boven gaan wegens een propvolle (kleine) ontbijtzaal. Gelukkig was ik alert en toen mensen aanstalten maakten om te vertrekken pikte ik zonder pardon hun plaatsje in. Vandaag was het zoete dag : warme chocomelk en vers gebakken wafels door Kristof met suikersiroop jammie!  Dan op het gemak het badje in en tegen de middag konden we op pad.

Eerst gingen we naar de waterkant in de hoop onderweg een hop-on hop-off bushalte tegen te komen, niet dus... Wel kwamen we aan de opstapplaats van de bekende cable cars waar deze nog steeds met de hand worden gedraaid. We kochten een ticket maar uiteindelijk bleek de rij te lang en zag ik het wachten niet zitten, het ging ook niet echt vooruit. Morgen wat vroeger op pad en opnieuw proberen dus.

Weer op zoek naar een toeristenbus en nu hadden we meer geluk, voor het rode licht stond er ééntje te wachten en toen we vroegen waar de opstapplaats was mochten we gauw instappen. Meteen naar boven op het dak uiteraard gelijk “de echte” en weg waren we. De eerstvolgende stop was die vlak voor onze hoteldeur, tja... Het was nog heel bewolkt en frisjes maar na de middag was er geen wolk meer te zien en straalde de zon. We besloten eerst de tour te nemen die over de Golden Gate brug reed en nestelden ons aan Union Square op een andere bus. Union square is het shopping-center van de stad en ook al is het zondag ALLE winkels waren open, ook de grote ketens. Op een ander moment zou ik hier wel een dagje willen in verdwalen en onze visa zijn werk laten doen, maar tot jolijt van mijn jongens is mijn rug het daar niet mee eens...

We nestelen ons dan maar op de achterste bank bovenaan de dubbeldekker en op doktersvoorschrift ben ik lekker egoistisch en leg ik me languit, me niets aantrekkend van de afkeurende blikken van de anderen.  Tot Kristof ineens opmerkt ons kodak-tasje te zijn vergeten op de vorige bus met nog 2 SD kaarten erin.  Aan de medewerker gaan vragen of hij zijn collega kon opbellen en de vriendelijke man kwam ons vertellen dat het terecht was en we het tegen de avond konden gaan oppikken, oef... Gelukkig (en iedereen die me kent weet dit) ben ik op reis als het ware versmolten met de kodak en zat hij niet in de tas maar hing hij rond mijn nek, ik kon dus gerust verder mijn gangetje gaan. Dan over de brug, kan ik mij vooral herinneren : koud, koud en wind, wind. Daar waar het centrum zonnig en warm is hangen er boven de brug wolken en mist. Wel een super gevoel erover te rijden en de jongens vonden het dak van de bus zelf ook wel tof.

Volgende stop Fishersman’s Wharf. Het zakje van de kodak was ook terecht en we kwamen er met een “tip” vanaf, jeuj!  Op het plannetje van de busdienst stond een jungle restaurant afgebeeld dat daar gelegen was,  onderweg hadden de jongens beslist daar te willen gaan eten en zo geschiedde.  De omkadering was echt de max voor jonge kinderen. We waanden ons midden in de jungle met special effects, namaak wilde dieren die bewogen water, echte vissen en oooooveral groene bladeren van muur tot plafond. We genoten ervan om Axel en Miguel zo te zien glunderen van al dat moois en intussen hebben we lekker gegeten.  Kristof een ribbeke (al mag de “ke” er wel af, was zo een 40cm breed) en ik kreeg daar een ganse kip op mijn bord.

Dan naar de honderden zeehonden die volgens alle toeristische boekjes dagelijks liggen te zonnen bij pier 39. En we vonden de locatie, maar niet de zeehonden L De drijvende houten vlotten waren leeg en in de verre verte zagen we slechts 2 diertjes liggen, dat was wel een tegenvaller maar onze Miguel relativeerde alles met de woorden “ze zijn vast een frisse duik gaan nemen” tja zo zie je maar hoe snel kinderen zich erbij neer leggen. Pier 39 was wel supergezellig, druk, vele winkeltjes en heel mooi echt een aanrader voor groot en klein. Langs de vele winkeltjes gingen we terug richting hotel, voor mij de zwaarste tocht tot nu toe. De bussen reden niet meer dus wandelen was de enige optie...langs de vele winkeltjes, die me ongetwijfeld in een andere situatie uren plezier zouden verschaffen, maar nu liet ik ze links liggen. Verstand op nul en doorgaan maar, bergop deze keer. Om 7 uur lokale tijd terug in de hotelkamer, heb het toch maar gehaald! Dan als een blok in slaap gevallen, morgen weer een nieuwe dag en die zou vroeg beginnen blijkt nu J

11-07-2011 om 16:48 geschreven door sigkri  

Dendermonde-Chicago-San Francisco

7u30 was het toen we 'sochtends de deur achter ons dicht trokken. De jongens waren de avond ervoor nog vol leven en gaan slapen was niet makkelijk, ongetwijfeld waren ze wat zenuwachtig voor wat hen de volgende dag te wachten stond en ze waren niet alleen.

Zaventem en de weg ernaartoe verliep vlot, ook dankzij onze 2 bereidwillige chauffeurs. We hadden super plaatsjes in het vliegtuig op de eerste rij dus niemand voor ons en wat extra beenruimte, wel leuk als je weet dat je 8,5 uur de lucht in moet. Onze jongens deden het ook voortreffelijk en hielden zich bezig met spelletjes, muziek luisteren en onze Miguel met ne keer of tien gaan "plassen";-)

In Chicago aangekomen door de douane-check gescreend, gefotografeerd en vingerafdrukken genomen. Ik vraag me toch af wat een enorme administratie hier achter zit en of dit niet wat te veel van het goede is. Men mag bij wijze van spreken met een pistool rondlopen, maar een gezin op vakantie wordt behandeld als een crimineel... Chicago zelf was een ander verhaal. Het vliegtuig dat ons naar San Francisco moest brengen was netjes op tijd, maar ik kon meteen zien aan de bemanning dat er iets niet klopte. Ze waren druk in discussie en niet veel later kregen we te horen dat het vliegtuig een mechanisch probleem had en niet ging kunnen vertrekken. Vanaf toen was het wachten... en wachten... Axel en Miguel waren nog altijd verbasend flink. Ze deden spelletjes en entertainde een kleine Amerikaanse medereiziger die in de ban was van hun speelgoedkoffertje. Terwijl plofte ik me neer plat op de grond en begon de pijn door de spierontspanners en de pijnstillers die ik had genomen door te sijpelen. Uiteindelijk hebben we 7 uur wachtend doorgebracht eer we met een ander vliegtuig konden vertrekken. Was te verwachten want ze moesten dan ook nog een hele nieuwe bemanning optrommelen en dan ben je ineens al een paar uur verder.

Dan op  het vliegtuig waarbij onze jongens meteen in slaap vielen, het was dan ook al 2 uur 's ochtends Belgische tijd. We waren moe en het wachten in Chicago heeft ons alle 4 wel gebroken. Vier uur later geland in San Francisco en op zoek naar de koffers en de huurauto. Daarvoor moesten we eerst nog een "airtrain" nemen en alles verliep vlot. De jongens waren weer goed wakker en stapten flink met ons mee zonder zagen en zeuren, dit hadden we echt niet verwacht! Aan de autohuur ons door een gladde Amerikaan met ne smile tot achter zijn oren zonder we het zelf beseften een upgrade van onze wagen laten aansmeren. We vertrokken met een dubbel gevoel en een paar honder dollar minder op onze Visa kaart, gelukkig viel de wagen goed mee. Groot (uiteraard) en veel plaats voor onze koffers. Axel en Miguel ontdekten alle snufjes van hun nieuwe vervoermiddel voor de komende 3 weken en zagen dat het goed was.

De GPS die ik thuis al volledig had voorzien met de nodige routes werkte perfect en gelukkig met rijstrookaanduiding, heb je hier wel nodig... Vlot kwamen we aan het hotel blij in ons bedje te mogen duiken. Op dat moment had ik niet echt het wauw-gevoel en hoopte ik alleen dat het allemaal de moeite was. De droom was wel heer veraf en de vermoeidheid weegde zwaar door. De stad in het donker was behalve supersteil nog niet echt indrukwekkend te noemen. Vanochtend werden we na een korte nacht wakker in onze toch wel ietwat verouderde hotelkamer, en zagen door het raam de Golden Gate Bridge in zijn vol ornaat naar ons lachen, weliswaar nog wat gehuld in de mist. Dan denk ik ja... Het wordt misschien toch wel nog de moeite ;-)

10-07-2011 om 18:31 geschreven door sigkri  

Hallo iedereen,

We zijn nu precies 3 weken voor onze “grote oversteek” en ik ben momenteel volop bezig met afwerken van het “to do” lijstje, het aanmaken van deze blog is daar één onderdeeltje van. Het is eerst en vooral de bedoeling voor onszelf en onze 2 jongens Axel en Miguel een leuke herinnering te hebben. We zullen alleszins een hoofdrol spelen in het verhaal, valt alleen nog af te wachten wie “the main roll” in de wacht zal slepen J. Dat het eindpunt in Hollywood/LA ligt is dan ook toepasselijk maar wel toevallig.  Het is ook mooi meegenomen dat familie en vrienden ons ook kunnen volgen, op die manier besparen we een hoop aan telefoonkosten. Hopelijk brengen we zo een beetje zon voor de thuisblijvers tijdens een typisch Belgische zomer. Nu alleen nog hopen dat de beloofde internetverbindingen hun werk zullen doen…

In oktober reeds begonnen we aan de voorbereidingen : reis uitstippelen, hotels en vliegtickets boeken, reisverslagen lezen,… In december stak ik dan een domme stoot uit waardoor het doorgaan van onze reis maandenlang op de helling kwam te staan. Nu 3 weken voor afreis ziet het er naar uit dat het toch gaat lukken, al zal iedereen zich moeten aanpassen aan moeke’s beperkte mobiliteit. Onze jongens zien dit alvast als een voordeel, aangezien ze niet van het wandelende type zijn.  Benieuwd of ze er nog hetzelfde gaan over denken na de vele lange autoritten… We gaan er alleszins het beste van maken. We vertrouwen volop op vake Kristof om ons door de meer dan 3000km lange tocht te loodsen.

Veel leesplezier en reacties tussendoor zijn altijd welkom! Groetjes Sigrid, Kristof, Axel & Miguel.

18-06-2011 om 14:59 geschreven door sigkri