Om kwart voor 7 liep de wekker af. Vandaag geen gezeur om op te staan, geen gezeur om kleren aan te doen en geen gezeur van “benen die moe zijn” of “ik wil niet stappen” J Om 8 uur staan we dan ook al aan het park om zo snel mogelijk nog een paar attracties te kunnen doen voor de grote massa toe stroomt. Met “we” bedoel ik Kristof, Axel en Miguel... Ik mag mee met de vierwieler en wordt keer op keer vakkundig aan de kant geparkeerd om daar te wachten op de enthousiaste verhalen die mijn jongens komen vertellen achteraf. Of hoe teleurgesteld ze wel zijn als een attractie niet snel genoeg ging.

Het park binnenrollend valt het me op dat de Main Street in Disneylad Parijs (Eurodisney bestaat niet meer hé moeke, en ligt ook niet in USA ) een exacte kopie is van dit park. Binnen is het gelukkig niet altijd zo, wel zijn er een paar dingen hetzelfde, maar lang niet alles.  Eigenlijk voel je nu niet meer in welk land je zit, wel in Disneyland, maar of je nu in Parijs of Californië bent : een pretpark is een pretpark. Wel leuk is dat we de mensen hier veel beter begrijpen dan onze Franse zuiderburen. In het begin vallen de wachttijden ook nog mee, maar eens 11 uur is het echt over de koppen lopen. Voor een ge-upgrade kermisattractie moet je al snel 3 kwartier wachten, en voor de echte attracties 60-90 minuten L Het is zoeken naar attracties waar de wachttijden nog meevallen (alles minder dan 1 uur) en we maken regelmatig gebruik van fastpasses. Dat zijn passen die je aan een attractie kan gaan halen en maar op bepaalde uren kan gebruiken. Je moet dan niet in de lijn staan bij de rest, maar mag een heel stuk van de rij overslaan en binnen het kwartier sta je bij het begin van het avontuur. We pikken ook in de namiddag nog de parade mee, die wel mooi is. Axel mag vooraan kruipen voor een volwassene, en de mensen die voor mij op de grond zaten blijven gelukkig voor mij allemaal zitten tijdens de parade. Zo heb ik alles toch ook goed kunnen zien.

Voor mij was het vandaag geen topdagje, in tegenstelling tot bij Axel en Miguel. Ze vinden alles leuk, klagen niet (ook niet als ze moeten wachten) en willen alles wat ze leuk vinden nog eens doen. Dat gaat uiteraard niet, want dan doe je niet de helft van het park tenzij je nog een weekje blijft. ’ s Middags eten we zoals in elk pretpark slecht eten voor veel geld, dat lijkt dus overal hetzelfde te zijn. In de lasershooter van Toy Story mag ik wel mee. Ik wed met Kristof om het meeste punten en ik haal 72000 en Kristof 9000, yes! En hij jaloers, en ik hem dat goe doorsteken aja! Bij het uitstappen loopt het echter mis... Miguel verlaat het karretje langs de verkeerde kant, gevolg : alarm treed in werking, gans de attractie wordt stilgelegd door de noodstop en de mannen van de attractie moeten hun oversten bellen voor meer uitleg vooraleer ze de attractie opnieuw mogen opstarten. De honderden wachtenden achter ons zijn hem niet dankbaar...De woorden “not again” doen ons vermoeden dat hij niet het eerste kind is die dit tegen komt. De jongens komen betoverd door Toy Story door het strategisch geplaaste winkeltje naar buiten en kiezen elk een figuurtje van de film me “hun eigen centjes” : Axel koopt een Woody en Miguel een Buzz Lightyear. Rond een uur of 5 besluiten we terug naar het hotel te gaan en buiten het park nog iets te eten. De jongens zijn in hun nopjes met hun nieuwe speelgoed, die gaan we volgende week ni veel meer horen denk ik!

Na ons rustuurtje trekken we terug naar het park voor de lichtjesparade en het vuurwerk. We zetten ons op een strategisch plaatsje aan het voetpad, samen met honderden anderen en wachten...en wachten... en wachten... intussen ga ik zo een 6-tal keer het toilet opzoeken, mijn darmen raken maar niet gewend aan de vettige Amerikaanse kost pff! Uiteindelijk blijkt er geen lichtjesparade meer te zijn, in tegenstelling tot vroeger. De meesten weten dit volgens ons niet en na een uur wachten trekken we terug het park in, in de hoop op dit late uur nog snel een attractie te kunnen meepikken zonder lang te wachten. Dit blijkt een illusie te zijn... De duikboten met onder water taferelen van Nemo kunnen we nog mee pikken, het mooie vuurwerk ook. Volgens Miguel het mooiste vuurwerk dat hij ooit gezien heeft! Het is dan ook het eerste waarbij hij zijn ogen en oren heeft durven open houden J Aan de andere attracties is het om half 11 nog steeds meer dan een uur aanschuiven, we besluiten dan maar een einde te maken aan deze dag. De sfeer op dit late uur in het park is echt wel super. Er staan mensen muziek te maken, de lichtjes maken het tot een echt sprookje en er zijn zelfs mensen aan het dansen aan een cafeetje.  Onze opzet is geslaagd : er zijn er 2 moe maar supertevreden! Morgen gaan we het park aan de overkant van Disneyland bezoeken : Disney California Adventure, het zal wel zo laat niet worden want dan worden we verwacht in ons laatste L hotel aan de andere kant van Los Angeles.

24-07-2011 om 08:45 geschreven door sigkri  

Deze morgen was het op het gemakje wakker worden en bij het piepen tussen de palmsprieten door zien we dat het zwembad, in tegenstelling tot 11u gisterenavond wel leeg was.  We gaan naar beneden op zoek naar wat ontbijt en moeten daarvoor door de gokmachines. Een vergelijking met Las Vegas dringt zich op... Wij vinden Laughlin en het hotel een flauw afkooksel van de “echte” gokstad. Ze is wel veel goedkoper, zoals Las Vegas vroeger moet zijn geweest. Wanneer we rondkijken merken we op dat de gemiddelde leeftijd tussen de 65 en de 80 jaar moet liggen. We zien veel rolstoelen, mensen met stokken, zuurstofflessen en andere attributen om hen het leven aangenamer te maken, ik zou me hier dus helemaal thuis moeten voelen ;-) Ook de werknemers die de mensen bedienen en de gokautomaten in de gaten houden zijn van een paar generaties later dan diegene die in Las Vegas rondliepen.  Er lijken veel oma’s en opa’s te zijn die de ganse familie trakteren op een paar daagjes weg met z’n allen en terwijl de jongsten van de familie de dag aan het zwembad doorbrengen, zitten de oma’s en opa’s binnen in de koelte hun erfenis te verbrassen. Voor de prijs van het verblijf moeten ze het zich vast en zeker niet laten! Het is alleszins niets voor ons want rondom het hotel is er NIETS te zien en we beseffen nogmaals dat een vakantie op een paradijselijk eiland echt niet ons ding zou zijn. We zijn dan ook blij te mogen verder trekken richting de grote stad LA.

De meer dan 4 uur durende rit staat op een gedeelde eerste plaats met de rit naar Las Vegas wegens “de saaiste rit ooit”. Geen variaties in het landschap, geen stadjes, buiten de dorre struikjes is er helemaal NIETS. De jongens zijn goed op voorhand geïnformeerd over de duur van de reis en de eindbestemming, en we horen dan ook geen geklaag op de achterbank J Reeds een uur voor we aan Disneyland aankomen voelen we dat de grote stad dichterbij komt : het verkeer verviervoudigd, de rijstroken verdubbelen (en verdriedubbelen) en het is opletten geblazen! Ze mogen hier langs 2 kanten inhalen en een pinker wordt hier meer niet dan wel gebruikt. Gevolg is dat de middelste rijstrook de traagste is en dat de getrainde LA-rijder met gemak en zonder richtingaanwijzers van links naar rechts slingert, puur op gevoel af. Gelukkig is “Tomtom” onze ervaren reisbegeleider en brengt ons, samen met chauffeur vake, veilig op onze eindbestemming. Het is hier zo een 25°, en een stuk aangenamer warm dan de woestijntemperaturen van de afgelopen week (hoor mij klagen )

In het hotel ingecheckt, kopen we daar ineens onze toegangstickets voor het park wegens “het goedkoopst”. Ik val bijna achterover van de meer dan 600$ rekening die ons toegang zal geven tot het park.  Universal Studio’s in Hollywood die wel een beetje op mijn verlanglijstje stond wordt ineens van het “maybe” lijstje geschrapt. Voor ons was Disneyland niet echt nodig, omdat we in Parijs ook al zijn geweest, maar we doen dit alleen omdat onze jongens dat uiteraard super vinden. Miguel bestudeert een plan van Legoland en ik bedenk dat ze het daar waarschijnijk wel even leuk zouden vinden, maar ons hotel ligt nu eenmaal vlak tegenover de Disneyland ingang. De kamer is klein, maar dat hadden we wel verwacht want elke m² zal hier moeten opbrengen. Alles is er wat er moet zijn, zelfs een frigo. Kristof mist alleen een safe voor onze elektronische snufjes. Aan de receptie zouden er beschikbaar zijn maar bij navraag past er enkel een portefeuille in en die gaan we wel zelf nodig hebben. Hij is er niet gerust in want overdag is toch iedereen naar het park en kunnen de dieven hun gangen gaan, als dit het laatste verhaal is weet je hoe het komt ;-)  We gaan 100 meter verder onze 2^de en laatste maaltijd van de dag eten (we zijn al goed gewend aan de “we eten maar 2 keer per dag” routine) recht tegenover de ingang van het park. Na het buffet dat wel erg tegenviel, gaan we een inschatting maken van de afstand die we morgen moeten stappen tot aan de ingang en nemen een kijkje tot zover we kunnen.

Er worden er 2 wel heeeeel ongeduldig nu! “Wij willen NU al naar het park en niet morgen!” We besluiten vanavond op tijd het bedje in te gaan, zodat we morgen om 8 uur aan de ingang van het park staan en ons daar onder te laten dompelen door de “it’s a small world after all...” sfeer. En zo werd er vandaag geen duik meer in het zwembad(je) genomen, alles voor de goeie zaak. We hopen 2 uitgeruste en goedgemutste ventjes naast ons te hebben morgenvroeg, zodat wer er met ons 4-tjes een leuk familiefeest kunnen van maken.

23-07-2011 om 04:18 geschreven door sigkri  

Na onze gezellige uitstap in Williams, net voor het slapengaan een ramp : Kristof vond mijn nieuw doosje spierontspanners niet meer, HELP! Alles ondersteboven gekeerd maar niets te vinden, met allerlei rampscenario’s in mijn hoofd val ik uiteindelijk toch in slaap. ’s Morgens begint de zoektocht opnieuw, valies volledig leeg gemaakt en dan ging Kristof in de auto kijken en kwam terug met goed nieuws, oef! Ik ben blij uit dit hotel te vertrekken, is echt het minste van gans de vakantie al geweest. Een muffe geur, verouderd meubilair, bruin badwater en mini kamertje... Gelukkig vertelde Kristof me pas bij ons vertrek dat hij een spin had gedood op de vloer, dit had ik echt niet eerder willen weten! Na een vers gebakken wafeltje (Kristof wordt er goed in, wie helpers zoekt voor een wafelenbak 1 adres!) alles inladen en get out of here! We reden eerst nog langs het stadje waar ik per se nog een pyama moest kopen die ik gisteren had gezien en Kristof moest nog tanken. In een antiek tankstationnetje “Eddie’s Tires” wordt hij nog op zijn wenken bediend en dan nemen we afscheid van dit stadje, dat ongetwijfeld in onze herinneringen zal blijven hangen.

Op weg naar een tussenstop omdat Los Angeles iets te ver weg is, stoppen we in een ander casinostadje Laughlin. Het hotel ligt vlak naast de Colorado rivier en de ene kant van de rivier is nog Arizona, de ander kant is Nevada.  Hier is niets te beleven (behalve casino’s dan) maar was wel supergoedkoop.  Een standaard kamer kostte 18$ en een luxe kamer 31$, ik wou eens decadent doen en koos de laatste J. De temperatuurmeter in de wagen ging nog nooit zo ver de hoogte in : 111° Farenheit = 44°Celcius, ongetwijfeld de heetste bestemming van onze rondreis! Om 1pm kregen we de melding dat we nog niet konden inchecken, omdat ik al weken een echte outlet mall wil bezoeken vraag ik de vriendelijke dame aan de receptie of er één te vinden is. Ze duidt me een plaats aan op een plannetje, en wij daarheen! De jongens in hun nopjes...NOT ;-) We vinden de Outlet Mall, maar er is niet veel “Outlet” aan. Geen leuke winkels en zeker geen lage prijzen L Waar zijn al die winkels toch die zo goedkoop zouden zijn waar ik zoveel over gelezen heb? Heb er alleszins nog geen gevonden. Kristof is wel een jeans en een paar schoenen rijker, en ik keer met lege handen terug.

Voor we naar het hotel gaan stoppen we nog bij Burger King voor jawel : een hamburger! De jongens eten hier ongetwijfeld hun goedkoopste maaltijd ooit : 2$ voor hamburger +frietjes +drinkje+ speelgoedje, ni te doen toch! Dan eindelijk ons “luxe” kamer gaan bekijken. De dame aan de receptie meld ons dat we hiermee zicht hebben op het zwembad en de Colorado rivier, dat belooft veel goeds! We kijken direct naar buiten en inderdaad, tussen de groene sprieten door zien we in de verte toch wel een streepje rivier, en ook wat stukjes zwembad. Dankjewel 4 palmbomen die vlak voor ons hotelraam volledig ons zicht blokkeren, voor de rest luxe? Noppes, zelfs gene frigo en dat bij deze temperaturen!

We trekken dan maar naar het zwembad waar we gratis gebruik mogen maken van hotelhanddoeken en met onze hotelkaart kunnen een kast openen waar we 4 handdoeken uit nemen. We lezen dat bij niet terugbezorgen van de handdoeken 15$ per stuk in rekening wordt gebracht. Ik vraag me echt af hoe ze kunnen weten of we deze effectief hebben teruggegeven en vragen uitleg aan een medewerker om zeker geen 60$ aan ons been te hebben. Blijkbaar zit er in elke handdoek een chip met een unieke code, als je de handdoeken in de vuile ton doet leest de ton de chip en weten ze daardoor dat je ze terug gebracht hebt, ingenieus systeem niet? Het zwembad is wel mooi, voldoende ligzetels aan de zonnekant weliswaar, want met deze temperaturen wil toch NIEMAND daar liggen. We hebben geen keuze en doen het toch, waarna we meteen het water in duiken, ook ik de anti-waterrat. Je moet hier gewoon want het is niet uit te houden, zo heet! We zien een bompa met kleren het water instappen en zijn GSM vergeten uit te halen, oeps! Waar hebben we dat nog gehoord... ;-) We hebben onze nodige dosis waterpret en nadat we onze gesofisticeerde handdoeken netjes teruggedropt hebben nemen we eens een kijkje aan het “strand”. We zien de Colorado rivier nu eens van dichtbij in plaats van uit de hoogte en neen, het is GEEN beekje! Mensen komen hier blijkbaar met jetski’s en speedbootjes hun vakantie doorbrengen. Het hotel is ook het enige ter wereld denk ik waar nog steeds gerookt mag worden. In de gangen staan overal asbakken en nergens vind ik een “No smoking” sign. Buiten de gokautomaten is er echt niets te beleven. Deze zone is mooi afgebakend met een rode lijn waar onze jongens niet mogen voorbij komen, de bewegingsruimte in het hotel is zo wel heel beperkt!

We besluiten ons dan maar te begeven naar onze “luxe” kamer met zicht op palmtakken, maar we hebben hier alvast nog geen spinnen gezien J Morgen trekken we naar Anaheim waar Disneyland gelegen is, naar een hotel recht tegenover de ingangspoorten van het park. Zo zijn we zaterdag snel daar! Ik denk dat er 2 heel enthousiast gaan zijn als we morgen zo dicht bij HUN dag zullen staan. Ze verdienen het zeker en vast, en krijgen hier hun beloning om zo superflinke reisgenootjes te zijn!

22-07-2011 om 06:04 geschreven door sigkri  

In slaap raken gisteren was lastig, maar opstaan deze morgen nog veel lastiger. Om 6u15 liep de wekker af en een half uurtje later zaten we al aan onze uitgebreide ontbijttafel om weer een uurtje later onze grote tocht aan te vatten.  Het was nog rustig onderweg en het was duidelijk dat de natuur het hier nog steeds voor het zeggen heeft. De vele borden langs de weg verwittigen ons voor overstekende koeien en herten. We komen inderdaad een koe tegen die zich net op tijd bedenkt als ze ons ziet aankomen, achter ons steekt ze rustig de drukke baan over. De vele herten die we aan de kant van de weg zien liggen hebben minder geluk gehad. Kristof merkt zelfs een overstekende spin op, het feit dat hij deze vanuit de wagen kon zien tegen relatief hoge snelheid wil zeggen dat het geen kleintje zal geweest zijn, ik mag er niet aan denken... Stoppen is dan ook geen optie want de vele slangen die hier ongetwijfeld zitten wil ik samen met die reuzespinnen niet in levende lijve ontmoeten.  De landschappen blijven indrukwekkend (met hoge gekleurde rotspartijen) en de uitgestrekte weg lijkt oneindig lang en hobbelt continu op en neer.  Onderaan één van de hoge oranje rotspartijen staat zelfs 1 Toi Toi WC-tje, voor wie dringend moet. Nog één van de typische kenmerken van dit land : nooit hebben we hier nog maar één cent moeten spenderen aan een toiletbezoek. Er zijn er steeds voldoende op de weg en de meeste ervan zijn zelfs relatief proper, de op geld beruste Westerse Europese landen kunnen hier nog veel van leren. We stoppen bij een plaatsje langs de weg met grote oranje rotsblokken waar een Britse motorrijder geparkeerd staat. Hij is hier 3 maanden op doortocht en lijkt toch niet veel bagage te hebben, ik vraag me echt af hoe hij dit doet. Hij heeft blijkbaar genoeg aan zichzelf, zijn motor en zijn tentje. Miguel mag eens op zijn motor zitten en poseert wonder boven wonder  met glans voor de foto, ondanks het feit dat hij zijn beentje wat verbrand heeft aan één van de metalen buizen die door de hitte verschroeiend heet stonden. We rijden ook voorbij talloze kraampjes langs de weg, die handgemaakte cowboy-indianespullen en juweeltjes verkopen, al heb ik bij geen enkele een potentiële koper gezien...

4 uur doen we erover naar de ingang van het Grand Canyon National Park. De jongens doen het flink op de achterbank en amuseren zich met hun elektronische snufjes. We stoppen bij het eerste “viewpoint” in de Canyon en het valt op, ze zijn ECHT “Grand” J De Colorado rivier die door de Canyon kronkelt lijkt vanop deze hoogte slechts een beekje te zijn, maar schijn bedriegt! De rotsen staan reuzehoog naast elkaar zonder mekaar te raken. We beklimmen een oude uitkijktoren voor een nog verder zicht. Axel heeft met de eerste verdieping al genoeg gehad (hoogtevrees) maar Miguel en Vake gaan nog wat hoger. Ik vind de Canyon vooral indrukwekkend door zijn grootte, en heel anders dan de Bryce Canyon die veel kleiner is maar zoveel kleurrijker. We stoppen bij bijna elk “view point” dat we nog tegen komen maar alles lijkt toch sterk op mekaar, alleen vanuit een ander oogpunt bekeken. De jongens hebben geen zin meer om mee uit te stappen, want “hun benen zijn moe” , en dat na 4 uur autozitten...Wanneer we in de Village komen eten we nog snel in het restaurant en dan trekken we verder naar ons hotel dat zich bevindt in het stadje “Williams”, op nog een uurtje rijden. Het laatste uurtje zonde technische snufjes op de achterbank begint met een gezellig kaartspel, maar ontaardt al snel in een hevige ruzie... En zo eindigt onze rondreis door de Nationale parken in mineur. We hebben diegene die op ons programma stonden intussen allemaal afgewerkt en zouden er geen ééntje van hebben willen missen. Ze waren allemaal zo verschillend en toch zo ontzettend mooi, ook voor een niet-zo-heel-veel-natuurliefhebster zoals ik ;-) Nu trekken we terug naar de bewoonde wereld. Axel is in zijn nopjes want door het reisboekje dat ik heb gemaakt weet hij precies wanneer Disneyland op het programma staat : juist, zaterdag! Hij is dan ook al volop aan het aftellen en de centjes die hij nog over heeft spaarde hij om in Disneyland nog iets te kunnen kopen. Ik vrees echter dat hij er niet ver mee zal komen maar ja, dat zal hij daar dan wel zien. Ik laat hem nog even in de waan. Vandaag kochten we hen 2 T-shirts van Grand Canyon die licht geven in het donker (wauw!) en direct kwam de vraag :”dat is toch niet van ONZE centen hé?”, nee dat is een cadeautje van moeke en vake. Wij mogen jullie toch ook iets kopen niet?

Wanneer we Williams binnen rijden ontdekken we weer een echt Amerikaans stadje. Alles staat hier in het teken van “Route 66” die hier ooit doorheen liep maar intussen officieel niet meer bestaat en werd vervangen door Interstate 40. Er vertrekt een treinspoor met oude stoomtrein naar de Canyon, heeft een wildlife dierenpark (maar dat hebben we al “live” gezien), een vliegtuigmuseum waar we een echt legervliegtuig van de US Navy passeren en  bars en restaurantjes. Volgens een tijdschrift dat ik vond in ons hotel zou hier ’s avonds wel wat te beleven zijn dus besluiten we (gezien we morgen niet ver moeten rijden) na het zwemmen nog eens tot daar te gaan.

Het was een heel aangename en een echt Amerikaans sfeertje daar in dat kleine stadje. Alles draait er nog steeds rond “Route 66” en in de winkels zijn ze dan ook volledig ingespeeld op de toeristen, de sfeer is echter nog steeds authentiek. De winkeltjes op the main road zijn volgens ons ook nog steeds van rond het jaar 1880, het ontstaan van het stadje. Wanneer we er doorheen wandelen voelen we onszelf terug gaan in de tijd, horen we op de terrassen live cowboymuziek en ruiken er de ribbetjes (al mag de “tjes” er deze keer echt wel af) die op de barbecue liggen te bakken. We gaan dan ook op onze neus af en vooral de jongens krijgen “honger” als ze al dat lekkers ruiken, dus duiken we een echt sfeervolle bar/diner in met mooie muurschilderingen en antieke auto’s en benzinepompen. Mijn cola wordt geserveerd in een glas dat bij ons enkel als vaas dienst zou doen, en ik wil niet nadenken over welk gigantisch beest dat moet geweest zijn als ik Kristof zijn “ribbekes” zie. Beeldmateriaal is opnieuw beschikbaar JMet de lichtjes erbij in het donker wordt alles nog wat sfeervoller, we zijn blij hier nog eens naartoe geweest te zijn! Zo wordt het grootste deel van de rondreis in schoonheid afgesloten, wat nu nog volgt is 1 tussenstop, Disneyland, Los Angeles en... daar denken we nog niet aan ;-)

21-07-2011 om 06:50 geschreven door sigkri  

Gisterenavond hebben we de kids tevreden gesteld en elk bijééntje in bed geslapen. Blad-steen-schaar maakte een einde aan de discussie over wie bij “Poekie” mocht slapen, Miguel was de gelukkige winnaar en gelukkig was hij! Overladen met kusjes en knuffels (de “stomme” Poekie met kodak was volledig vergeten) vielen we allebei in slaap.

Ik heb zaaalig geslapen, Kristof daarentegen niet en dat was deze morgen duidelijk te merken... Hij zal mij vast gemist hebben aan zijn zijde zeker, begrijpelijk ;-). Hij was moe en wilde zo snel mogelijk de was gedaan hebben om nog wat te kunnen rusten, want morgen wordt het een hele zware reisdag met minstens 7 uurtjes bollen! Ik moest natuurlijk eerst nog wat skypen enzo en dat viel niet in goede aarde. Ben toch blij mijn zussie en tante nog es gesproken te hebben, al is het moeilijk met de jongens die tussendoor vanalles willen vertellen want dan hoor je niet wat ze aan de andere kant zeggen maar ja. Dan naar de wasserij en terwijl de machine zijn rondjes draaide aan het zwembad gaan liggen, maar het was frisjes. Veel wind en donkere wolken voorspelden niet veel goeds, en dat op onze rust en zwembaddag L de jongens trokken het zich niet aan en genoten ervan het zwembad voor zich alleen te hebben. Tot overmaat van ramp vertelde een kamermeisje dat ze deze middag onweders gaven, dus na de wasjes en de droogjes trokken we naar de kamer om te rusten.

Axel en Miguel waren niet akkoord met onze planning en zich in stilte bezig houden is één van hun minder goeie kwaliteiten... Het zonnetje scheen terug en ik trok dan maar alleen met de 2 jongens naar het zwembad, zodat grumpy daddy nog wat kon slapen. Er was wat volk aan het bad maar veel zonnebaders en weinig zwemmers, het zonnetje scheen volop en in tegenstelling tot vanmorgen was ik blij als er eens een wolkje voorbij kwam zodat ik wat kon afkoelen. De zon en de wind deden hun werk, maar ik was de zonnecrème vergeten en ik en Miguel zijn vandaag zowat familie geworden van onze geschaarde vrienden ;-). Axel heeft het velletje van zijn peter Hedwig en kleurt ook zonder zonnecrème lekker donkerbruin.

2 uurtjes later terug naar boven en vake had zijn beautysleep goed doorstaan, gelukkig maar (ook voor onze gemoedstoestand). Maar zoals tante Jackie reageerde op onze blog is het voor hem inderdaad een zware reis. Niet alleen de vele kilometers met de auto rijden, telkens weer met valiezen sleuren, alles uitladen en elke dag opnieuw alles inpakken is toch een niet te onderschatten klus.Ook het plooien deed hij net als thuis helemaal alleen in de laundry room, de voorbijwandelende dames zullen dit waarschijnlijk niet alle dagen tegen komen!  Dit allemaal om de reis voor mij en de kindjes zo aangenaam mogelijk te maken, dank je schattie XXX Ik heb zonet mijn “taakje” gedaan en gestreken wat we nog kunnen nodig hebben de volgende 10 dagen. Leve de stoomgeneratoren zou ik zeggen!

Na de zwembad/rust het centrummetje uit gereden aangezien ze op het internet alleen maar slechte commentaar gaven over het hiernaast gelegen restaurant (overpriced gezien de ligging en absoluut niet lekker) reden we 10 minuutjes verder naar een family steakhouse, een uitstekende keuze was dit. Één van de beste steaks ooit gegeten en lekker dessert en dit met relatief goedkope prijzen, dank je wel internet! Zo wordt Kristofs computerergenis toch een beetje gecompenseerd J!

Nu is het iets na 8 uur en we zijn al gewassen en de jongens liggen al in bed, alleen is dit veel te vroeg ten opzichte van het reisritme dat ze intussen gewend zijn. De dromenvangers doen hun werk op dit moment niet echt. We proberen zo snel mogelijk te slapen, want willen morgen bij het ontbijt staan om 6u30 om dan om 7 uur te vertrekken voor de zware toch naar de Grand Canyon. De valiezen staan al klaar, laat de bedrust nu maar komen!

20-07-2011 om 04:34 geschreven door sigkri  

Vanmorgen was het moeilijk wakker worden, en onze biologische klok stond nog op Nevada-tijd. Voor ons was het 9 uur als we naar het ontbijt gingen in een restaurant naast het hotel, maar in feite was het hier al 10 uur. We mochten nog net binnen en aanschuiven aan het buffet, al was er niet veel aanschuiven aan want iedereen leek al vertrokken te zijn naar zijn volgende bestemming.  Het was wel lekker, maar gezien we er nog alleen waren hadden we wel de indruk dat we een beetje werden buiten gekeken. We haastten ons en vertrokken naar de enige machine waar we ooit geld hebben gewonnen : de bankautomaat. Voila, we kunnen weer wat opdoen! De zon heb ik hier vandaag ook als vermist opgegeven, het is hier wel warm maar het was zeer bewolkt vandaag en het heeft deze morgen zelfs geregend (lees gedruppeld), het voelde net een beetje als thuis maar dan warmer!

Dan iets over Kristof, hij heeft een nieuwe hobby : nummerplaten fotograferen! Hij wil op het einde van onze reis zoveel mogelijk nummerplaten van zoveel mogelijke staten op foto hebben. Het begon op de parking van het hotel waar al een paar auto’s de shot moesten ondergaan. Hopelijk krijgen we hier geen problemen mee als iemand ziet dat we dit doen, maar sommige zijn echt heel mooi en hebben een afbeelding van het belangrijkste kenmerk van de betreffende staat. Niet zoals bij ons dus saai en gewoon zwart/wit (rood). Iemand een gokje wagen hoeveel van de 50 staten we op het einde gaan hebben? We zitten nu toch in de gokgewoonte ;-)

Volgende bestemming : Bryce Canyon National Park, zo een 2 uurtjes rijden.  Eerst rijden we langs het Zion park en beklimmen met de wagen een enorme oranje rots, voorzien van haarspeldbochtjes om eens bijna boven dwars door de rots te rijden.  Ik vertrouw op mijn ventje zijn rijkunsten want die 30cm opeengestapelde steentjes die aan de bochten liggen gaan ons niet tegen houden de afgrond in te duiken ;-) Dit ritje was wel genieten en niet voor gevoelige passagiers! Daarna verlaten we de oranje rotsen even en komen in een ardennen-achtige omgeving terecht. Bij een plasstopje kom ik in een hutje terecht dat een Tourist office bleek te zijn en dit niet eens in een speciale omgeving. Wat was die man blij om iemand op bezoek te hebben en ongevraagd kreeg ik een kaart mee en wat informatie over de omgeving, Kristof begon al ongerust te worden maar ik had zo compassie met die man dat ik er maar een tetterke mee gedaan heb. Miguel is al 2 plasstops te laat en we zitten aan de derde onderbroek als we aan het hotel arriveren, gelukkig is het morgen wasdag!

Omdat het zonnetje er niet is besluiten we vandaag nog naar het park te gaan dan kunnen we morgen een gans dagje niksen. We blijven 2 nachten in dit hotel ten eerste om nog een dagje te niksen want naar de Grand Canyon (volgende bestemming) is het een lange rit en ten tweede omdat we halfweg onze reis zitten L en we een aantal zaken moeten wassen en er een wasserij in het hotel is. De shuttlebus naar het park vertrekt aan de straat over het hotel en gezien de grote afstand (zo’n 300 meter) nemen we de auto om te parkeren vlakbij de bushalte. Miguel werkt niet echt mee vandaag en “wil niet altijd in de bus zitten met de parkrangers want dan verveel ik mij”... We kunnen ook met de auto het park in deze keer, maar de shuttlebus is gratis (waar vindt men dit nog tegenwoordig?) en brengt ons zonder zoeken overal waar we moeten zijn. Kristof kan dan ook op zijn gemak van het uitzicht genieten EN we hebben een beetje uitleg over het park zelf. Die éénmalige 80 dollar voor de Nationale parken is op die manier wel besteed! We rijden naar het hoogste punt dat meer dan 8000 feet hoog is en het hoogste uitzicht biedt op de Bryce Canyon. Wat zijn het prachtig opeengestapelde (precies) oranje rotspartijen. Je kan er wel tientallen foto’s van nemen maar het effect van er zelf (klein als we zijn als mens) naast te staan is niet te vatten. Kristof houdt de jongens goed in het oog want een aantal afgronden zijn niet afgeschermd en ongeremd als ze zijn... Ik begeef me dicht bij de rand voor een fotooke en hoor opmerkzame toeristen tegen elkaar zeggen “she’s not really looking comfortable up there” en ze hadden gelijk J Mijn kodak draait op volle toeren (erfenis van mijn grootmoeder zeker) maar Miguel wil niet echt mee werken. Hij is enkel omkoopbaar met koekjes en daar maak ik dan ook handig gebruik van! “gij trekt altijd maar duizend en duizend foto’s en ik wil daar ni meer op staan” = de klaagzang van de zoon van een fotomaniak... De afleiding waar we op gehoopt hadden kwam er ook : de eekhoorntjes. We zien ze vrolijk rondhuppelen en ze zijn niet echt bang van mensen, je kan er redelijk kortbij komen zolang je maar het rustig doet. Heel schattig zijn ze en we vinden het alle 4 leuk om te zien, voor Axel en Miguel zijn zij de attractie van de dag en niet de “allemaal gewoon maar stenen” daar in de diepte.

Tijdens de terugrit ontdek ik in de bus de dikste mens die ik ooit in mijn leven al heb gezien! Als ik hem zie opstappen (waggelen) trek ik al strenge ogen naar de kindjes om uitbundige reacties te vermijden. Hun ogen spreken boekdelen en ze wijzen toch nog met de vinger naar de “dikke meneer” die we zonder vinger ongetwijfeld ook al hadden opgemerkt, samen met de rest van de busreizigers... Bij het afstappen heb ik er snel stiekem nog een foto van genomen dus ook daarvan is beeldmateriaal beschikbaar ;-)

Er is een microgolf in onze hotelkamer en we gaan dan maar budgetvriendelijk dineren. Ieder kiest in de supermarkt een diepvriesmaaltijd naar keuze en dit bespaart toch weer op een restaurantbezoek. Zou de gierigheid van de Nederlanders die we hier reeds tegenkwamen besmettelijk zijn? ;-) Morgen wordt het was sorteren, wassen en zwemmen (als het zonnetje terug is). Kristof vond reeds een strijkplank en strijkijzer in de kamer en lichtte me in over mijn hoofdactiviteit van morgen. Ik zal het eens proberen met de belangrijkste stukken, want heb de laatste 7 maanden niet veel meer gestreken dankzij meters helpende hand (nog es merci meter XXX). Tot zover de planning voor morgen dus dat lezen jullie dan wel weer. Het is dan wel een rustdag maar ik vind ongetwijfeld weer iets dat de moeite waard is (voor mij dan toch) om over te schrijven!

19-07-2011 om 03:31 geschreven door sigkri  

Deze ochtend opgestaan, alles ingepakt en ingeladen en dan snel nog Donuts gaan eten voor we opnieuw de woestijn induikten. We hadden ons lesje wel geleerd van de vorige keer! Voor het definitieve verlaten van Las Vegas wilden Kristof en ik nog elk 1 dollar in een jackpot steken, mee doen met de groten hé.  Kristof was zijnen dollar kwijt en ik was pas begonnen toen een vriendelijke dame ons verzocht de casino-zone te verlaten met onze 2 minderjarige kinderen. Beneden in het lunapark mogen ze tientallen dollars spenderen zonder probleem, maar boven mogen ze nog niet eens kijken. We wisten het eigenlijk wel maar hebben eens uitgetest hoe lang het zou duren, welgeteld 1,5 minuut dus.

We nemen afscheid van Las Vegas en belanden opnieuw in de dorre steen/zand routine met verdorde struikjes.  Verveeld sluit ik mijn ogen in de hoop nog wat slaap in te halen, tot Kristof me plots wakker maakt : “kijk eens naar buiten hoe mooi het hier is!” En inderdaad, hij had gelijk! Oranje-bruin gestreepte rotsen, hoog en mega-indrukwekkend en voor de rest NIETS. We kijken mekaar aan en denken allebei hetzelfde : wauw, hiervoor zijn we (onder andere) zo ver afgereisd.

Het is hier zo afgelegen en er is in de verste verte geen leven te zien, we wanen ons even letterlijk “in the middle of nowhere” en Kristof schiet zich snel opzij voor een snelle fotostop. Ik ben er wel niet gerust in want hoor allerlei geluiden en stel me al voor dat er een ratelslang op me af komt. Miguel komt doodleuk naar buiten met de mededeling dat hij dringend “moet”, en ni alleen pipi... Onder deskundige begeleiding van vake doet hij achter wat rotsen wat “moet” gebeuren ;-) Je moet je daarbij wel voorstellen dat het 102° Farenheit is (hoeveel dit in Celcius is moeten we nog even opzoeken, maar het was ondraaglijk heet) en dat ALLES wat vochtig is binnen de seconde is opgedroogd. Leve de snoetepoetsers! De insecten in de omgeving hadden er alleszins en attractie bij J We vertrekken weer en ik hoop dat onze auto bestand is tegen de hitte want kan me niet voorstellen hier in panne te vallen, gelukkig verloopt alles prima.

We zijn bijna op onze bestemming wanneer we een soort kinderboerderij tegen komen met winkeltje en houten barakjes die een western dorpje in het mini voorstellen, leuk voor de jongens. In het winkeltje kopen ze allebei een dromenvanger (ja meter, een echte) en een cowboyhoedje. Ze zijn weer in hun nopjes en als echte cowboys poseren ze in het mini dorpje. De geweren die ze graag zouden hebben kunnen we uit hun hoofd praten door te zeggen dat we daarmee niet op het vliegtuig kunnen, oef! We eten er nog een ijsje en weer zijn we weg.

Een kwartiertje later komen we aan in ons hotel, vanuit de kamer en van aan het zwembad hebben we een prachtig zicht op de oranje rotsen. Dit kan met gemak een standaard zeezicht overtreffen. Gezien de hitte trekken we direct naar het zwembad en er zijn er weer 2 tevreden. Het was wel tamelijk druk maar na een half uurtje konden we dan toch een ligstoel bemachtigen en zonnebaden à volonté. Jullie een beetje jaloers maken hé ;-) Hopelijk breng ik zo toch nog wat warmte voor de thuisblijvers... Ik heb me toch ook eens in het bad gewaagd wegens te grote hitte maar had 2 “ambeteerders”  rond mij dus was het snel uit met de pret. De ambeteerders vonden dan maar een ander slachtoffer in de salamanders die zich rond het hete bubbelbad bevonden. Ze werden voorzien van een "gratis" douche.

Blijkbaar zijn we over de tijdzone gereden zonder het zelf te beseffen, het is hier een uurtje later dan deze morgen in Las Vegas. We bevinden ons nu in de derde Amerikaanse staat op ons programma : na Californië en Arizona zitten we nu in Utah. Na het zwemmen besluiten we toch nog de shuttlebus te nemen naar het Zion National Park zelf. Op amper 10 minuutjes staan we aan de hoofdingang, vanwaar er elke 10 minuutjes een gratis busje vertrekt die je op 90 minuten door het park brengt, ideaal dus. Het is al half 8 als we vertrekken en het lijkt alleen maar voordelen te hebben : de grote hitte is verdwenen, we zijn er zeker van dat het een pak rustiger was als overdag EN we kunnen morgen wat langer blijven liggen J Het park zelf was ook supermooi, veel groen tussen de oranje rotsen door, een stromend riviertje en we zagen er ook veel herten.  De jongens zaten flink in het busje maar leken zich meer te amuseren met hun Spongebob en Diego knuffel die ze gisteren in het hotel hebben gekocht dan te genieten van het prachtige uitzicht. Maar ik weet hoe ik zelf ben geweest vroeger toen ons moe en va met ons naar de Ardennen gingen, da interesseerde mij ook ni. Wij genieten dan maar voor vier en zijn al blij dat ze de bus niet op stelten zetten.

Na onze uitstap in het restaurant naast het hotel gaan eten en dan (weer doodop) het bedje in. Hopelijk met veel zoete dromen dankzij de 2 dromenvangers die vakkundig door onze zonen zijn geïnstalleerd. En ze helpen al, want zelfs nu tijdens het typen zitten ze al in dromenland. Ik bedenk nog even hoe blij ik wel ben hier toch geraakt te zijn, al de miserie van de afgelopen maanden lijkt toch wel een heel klein beetje vergeten.  We genieten er alle 4 van met volle teugen, al is dat voor mij met een pilletje extra. Miguel mist wel ons huisje en de speelstraat maar dan vertel ik hem dat er niemand zal spelen wegens de vele regen. En zo besluiten we de dag : Slaapwel iedereen en sweet dreams!

18-07-2011 om 07:20 geschreven door sigkri