Veel hebben we niet geslapen, Axel was weer wakkere wekker. Hij was ongetwijfeld wat zenuwachtig voor het vertrek en kon de slaap niet vatten, wij dus ook niet...Ik denk dat we met z’n drietjes elk zo een 4 uur geslapen hebben, gelukkig heeft Miguel daar geen problemen mee J

We hebben ons dan ook niet overslapen en de 7 wekkers die ingesteld stonden waren zelfs overbodig. Om half 5 uit bed en om 5 uur zaten we al in de wagen op weg naar de luchthaven. Ik kreeg het op mijn zenuwen van Kristof de zenuwpees... Hij deed precies alsof we ons 2 uur overslapen hadden, alles moest snel gebeuren en ik of de kinderen konden hem maar niet aan het lachen brengen, integendeel! Eens de auto afgeleverd en aangekomen met de bus aan de luchthaven beterde het gelukkig. We kregen een priority gate aangewezen met mijn roller, maar dit bleek tegen te vallen deze keer. 4 Amerikanen voor ons hadden serieus overgewicht en dat betekent : discussie, gerief overladen (en dat ging niet bepaald snel), bijbetalen, opnieuw discussie aaaargh!!! Wij hebben nochtans ook wat meer gewicht mee dan bij ons vertrek maar dat is de schuld van al die leuke winkeltjes. Gelukkig hadden we een extra sporttas voorzien. De kilootjes zitten niet alleen in de valies, maar hangen ook rond mijn navelbuik... De vettige maaltijden (ook al waren het er maar 2 per dag) hebben hun sporen nagelaten, dat wordt werken ééns we thuis zijn! 20 minuten later was het dan eindelijk onze beurt en eens de valiezen afgeleverd konden we rustig naar de Gate en op ’t gemakje ontbijten. Ongelooflijk hoeveel Amerikanen stand-by staan nadat ze hun vorige vlucht gemist hadden, ze waren met 28. Die mensen nemen hier blijkbaar het vliegtuig zoals wij de trein nemen. Na wat wachten het vliegtuig op, alles verliep vlotjes, je ziet dat de kindjes al wat groter worden want op de vlieger vallen ze niemand lastig behalve ons ;-) Ergens tussen LA en Chicago verliest Axel eindelijk de tand die al gans de vakantie staat te wiebelen, YES! En fier dat hij is!

In Chicago overstappen was ook niet moeilijk : we moesten aan dezelfde Gate terug vertrekken dus geen gezenuwpees en gezoek. Na een Mc Donaldje was het een uurtje na de landing alweer tijd om in te stappen op het vliegtuig naar Brussel. We gaan een pak sneller thuis zijn dan dat we vertrokken zijn en das maar goed ook want de kindjes zijn al aan het aftellen. Axel zei dat hij de meters miste, gelukkig gaan ze ons opwachten in Zaventem zodat zijn geduld niet te lang op de proef gesteld wordt. Hij vroeg of ze al vertrokken zouden zijn, maar 8 uur op voorhand is net iets te vroeg vrees ik J. Op het vliegtuig sorteer ik zoals gepland al de eerste keer wat foto’s, de hele film van de afgelopen 3 weken speelt zich opnieuw af en ik kan niet geloven hoeveel je al vergeet op korte tijd. Het zijn gewoon te veel indrukken binnen een te korte tijdspanne, gelukkig zijn er de foto’s en de blog nog! In afwachting van onze landing binnen 3,5 uur begin ik alvast aan het besluitje :

De rondreis die door bepaalde kennissen en mijn wederhelft zelf reeds als prachtig werd ervaren bleek inderdaad een voltreffer! Voor Kristof was het al de tweede keer en hij zei wel dat het wauw gevoel er dan wel af is, hij vond het wel tof om zelf te rijden omdat je dan alles bewuster beleeft en je niet afhankelijk bent van anderen. Ik denk ook niet dat het een trip is die je twee keer moet doen (tenzij binnen 20 jaar ofzo) om de reden die Kristof hierboven aangeeft.

We kregen veel de reactie van mensen : met de kinderen?? Inderdaad, en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad! Je kan niet geloven hoeveel ze hiervan oppikken, hoe ze er ook van genieten en hoe ze er ongetwijfeld nog lang gaan over praten. We hebben niet het gevoel dat we het zonder kinderen anders zouden gedaan hebben, de rustpauzes die we hadden ingelast waren ook voor ons nuttig om toch nog het vakantiegevoel te behouden en ontspannen terug te keren. We ontmoetten veel gezinnen met tienerkinderen (bijna geen met zo jonge kindjes als de onze) en ook zei vertelden ons dat ze ermee rekening moesten houden. Kleine kinderen passen zich ook snel aan en we informeerden hen ook steeds wanneer het lange rijdagen waren, en wanneer we snel aan het hotel zouden zijn om te zwemmen. Op die manier wisten ze wat te verwachten en kregen we absoluut geen geklaag van “hoe lang nog”, afleiding is nodig maar Axel en Miguel vinden auto rijden niet erg en das nu wel een voordeel J Voor verveling was er alleszins geen tijd want elke dag was er een ander hotel, een ander zwembad en een andere omgeving.

Moest ik de portemonnee hebben van Victoria Beckham zou ik me wel kunnen thuis voelen in LA en ik begrijp waarom ze naar daar verhuisd zijn. Het zonnige klimaat, de zee dichtbij, de heuvels, de grootstad en de pretparken, het is gewoon een land op zich : I love LA en zou hier best kunnen wonen! (in een buitenwijk wel te verstaan en dat hoeft geen Beverly Hills te zijn!)

Ik begrijp nu ook wel waarom de Amerikanen ons “Europe” zo charmant vinden. In de grote steden hier (ook in de kleine die we zagen) staan alle straten loodrecht op elkaar, als je te ver bent rijd je gewoon het blokje rond en opgelost. Eens je het systeem door hebt en het begin en eindpunt van de grote boulevards kent is het heel makkelijk om je te oriënteren. Makkelijk, maar niet echt charmant dus... Ook geen gezellige pleintjes en mooie oude huizen (behalve dan de Victoriaanse in San Francisco) Wat ze hier wel niet kennen zijn ronde punten, op die vele duizenden kilometers die we reden zijn we er slechts 1 tegen gekomen.

De vele politie in LA geeft je een (vals) gevoel van veiligheid. Je voelt je veilig omdat je ze zoveel ziet, maar moesten ze niet nodig zijn zouden ze uiteraard niet zo talrijk zijn.

Amerikanen zijn ook heel vriendelijk. Iedereen spreekt je aan in de supermarkt, restaurant, in de lift, aan het zwembad. En voor eens en altijd : nee we zijn niet van “Holland” en nee onze jongens zijn “geen tweeling” J Liften  en deuren worden ook steeds open gehouden voor personen achter jou en alles is echt voorzien voor mensen met “beperkte mobiliteit”. Overal zijn er liften (ook in straten met niveauverschillen) en oprijstroken op het voetpad.Publieke toiletten zijn er ook overal EN gratis! Denk dat die Amerikanen raar opkijken als ze bij ons en publiek toilet binnen stappen.

Het feit dat we de taal kenden was ook een voordeel. Je begrijpt alles wat rondom je verteld wordt en je uitdrukken in het restaurant, tegen anderen of in het hotel is niet zo moeilijk in vergelijking met een Spanje,Italië of Kroatië.

“Ice, ice, baby...” Wat is een soda zonder Ice? Eerst het glas vol ijsblokken en dan pas de frisdrank erin, vandaar de “Amerikaanse frigo’s”. Bijvullen is ook geen probleem, kan op tafel en het is bovendien gratis bij de maaltijd.

We zijn wel wat wegenwerken tegengekomen. Bij ons gebruiken ze lichten om het verkeer afwisselend over één rijstrook te laten rijden, maar hier zijn het nog steeds mensen die het verkeer regelen. De ene kant staat er ééntje met een stopbord, de ander kant ééntje met “slow”, gaat uiteraard veel vlotter want zij kunnen de rijen en het verkeer beter inschatten dan de lichten bij ons. 2 mannen extra kost natuurlijk geld en in Europa is dat het belangrijkste...

Eten en drinken lijkt goedkoper dan bij ons, maar dat is niet het geval. Je moet bij de menukaart steeds 15 à 20% bijtellen als “tip”. Geen “tip” geven is echt not done! Service is nooit inbegrepen bij de prijzen op de menukaarten. Bij alles wat je koopt worden ook taxes gerekend en het bedrag daarvan weet je ook nooit op voorhand en staat niet vermeld op de prijslabel. Ik weet niet waarvan deze percentages af hangen maar ze waren telkens verschillend (zo een 6 à 8%)

Besluit : De centjes zijn op maar wel besteed! De mooiste reis die ik in mijn leven gemaakt heb en ondanks de beperkingen heb ik er toch volop van genoten. Het warme weer doet ook veel voor de rug he ;-) Ik zou zo alles opnieuw doen zoals we het gedaan hebben, al was het een gok als je alles op voorhand uitstippelt en de hotels reeds vast legt. We hebben overal precies genoeg tijd doorgebracht en LA was een waardige afsluiter met de mooie kust en aangename temperaturen. Nu weer naar ons Belgenlandje maar ooit wil ik toch nog eens terug naar de zonnige westkust, dan kunnen we volop de mooie herinneringen van vandaag ophalen...

Bedankt iedereen die ons gevolgd heeft en voor de leuke reacties en lieve mailtjes. We hopen dat jullie er ook wat aan gehad hebben! Op die manier was het thuisfront nooit echt veraf en kreeg de heimwee weinig kans J

30-07-2011 om 17:15 geschreven door sigkri  

Ons laatste dagje in de States... Het avontuur bracht in het begin afwisselende en indrukwekkende verhalen op onze blog, maar zoals ook het avontuur ten einde loopt eindigt het schrijven hier ook bijna. De rondreis veranderde in een klassieke gezinsvakantie die geen blogverhaal meer waardig is : wandelen, zwemmen, shoppen,... en zo was ook onze laatste dag.

Deze morgen moesten we na het ontbijt, in het hotel deze keer, eerst even langs de receptie passeren. Kristof had gisterenavond gemerkt dat de kluis niet meer open ging, en al onze paspoorten en elektronica lagen er in. Gelukkig was het gisterenavond en niet deze avond of we moesten nog wat langer blijven ;-) Wachtend op de helpende hand van de hoteltechnicus begon Kristof al met het inladen van de koffers. Ik beneden in de lobby nog even op Facebook me dood geërgerd aan mensen die zich geviseerd voelen als ze door de speelstraat rijden, het is blijkbaar te veel om het blokje rond te rijden en dan maken ze zich lastig als de bewoners reageren? Het wordt een heftige discussie en ik besluit niet meer te reageren en te genieten van onze laatste vakantiedag. Morgen zijn we terug op post en laat de kinderen maar spelen op straat!

Het is al bijna middag als we voor de laatste keer op stap gaan. We gaan nog eens naar de mooie Boulevard in Santa Monica, want die hebben we vorige keer niet volledig kunnen afwandelen (afwinkelen dus). We parkeren ons daar pal naast de straat en betalen er slechts 4$ om meer dan 4 uur te staan, zou bij ons aan zee toch wat meer zijn denk ik. De rest van de middag is wel wat duurder, ik koop nog een kleedje voor het trouwfeest van zaterdag, veel kleren voor de jongens EN een horloge waar ze opnieuw superblij mee zijn! Dan nog een laatste “gezonde” maaltijd en we keren terug naar het hotel om nog te zwemmen. Het zwembad is hier echter niet gunstig gelegen en op dit uur is bijna alle zon verdwenen L De zwempret is dan ook van korte duur en nu is Kristof hier naast mij de laatste spullen aan het inpakken. Gans zijn organisatie om zeep met onze nieuwe aankopen, hihi! Ik zet alle foto’s als dubbele veiligheid op de laptop en tel er 1.699, nog veel sorteerwerk dus! Ik zal er alvast mee beginnen in het vliegtuig morgen en hoop dat de batterij lang genoeg mee gaat. Voor de volledigheid zet ik morgen het reisverslag erop van de terugreis zelf en op school hebben ze mij geleerd dat elk goed werk naast een inleiding en een verhaal ook een besluit bevat. Daar wordt ook aan gewerkt! Het is dus nog niet voorbij maar wel bijna. We zien jullie gauw terug in den Belgique en brengen het zonnetje mee in de valies!

29-07-2011 om 05:07 geschreven door sigkri  

Vandaag stond Beverly Hills op het programma. Met de auto geraken we er vlotjes en als snel vinden we de ingang van de wijk die duidelijk aangegeven staat met een bord met gouden letters. We ontmoeten er een koppel van de Belgisch-Nederlandse grens en wisselen onze bewondering uit voor de gedane rondreis. Rondrijdend in de wijk zien we zoals verwacht mooie huizen, villa’s met zuilen, maar volgens ons liggen de ”echte” pareltjes verstopt achter de meters hoge en perfect onderhouden hagen. We zakken terug af richting ons hotel langs Rodeo Drive, waar alle dure kledingmerken, handtassenwinkels, plastisch chirurgen en dergelijke een vestigingsplaats hebben. Hier stoppen we dus NIET om even te gaan shoppen en rijden verstandig verder ;-)

De jongens zijn het rondrijden en hun nieuwe achterbank beu en zagen om te gaan zwemmen. We spreken af nu te gaan zwemmen, en dan vanavond nog evenop stap te gaan en ze gaan akkoord! Het zwembad is klein, maar zeer gezellig en zeer rustig, tot wij er kwamen... Miguel heeft daar eens een brulbui gehad omdat “Axel zijn bal had afgepakt” en ik denk dat ze die tot op de bovenste verdieping hebben gehoord. Gelukkig was het snel voorbij en konden we nog wat luieren op een rustige manier, ik veronderstel dat de mede-zonnebaders daar ook tevreden mee waren. Wat me wel opvalt is dat de Amerikanen heel veel telefoneren en overal! In de auto’s zien we mensen alleen zitten en rustig uitleggen alsof ze tegen zichzelf praten, aan het zwembad zitten ze langs de telefoon hun leven te vertellen en er wordt niet op een half uur gekeken. Rekening houdend met een reclamebord dat we langs de weg tegen kwamen met daarop “30$ per maand voor onbeperkt SMS-sen, bellen en internetten” kunnen we het begrijpen, het is hier spotgoedkoop!

De reden waarom er vele politieseries over LA gaan hebben we intussen ook begrepen. We hebben hier op 3 dagen al meer politie gezien dan een gans jaar in ons Belgenlandje. Ze houden zich hier volgens mij veel minder bezig met snelheidscontroles, maar houden vooral controle op de veiigheid en de criminaliteit dus dat blijkt nodig te zijn.Veel show verkopen en met loeiende sirenes rijden horen daar uiteraard bij J Een skatebord is hier ook nog een echt vervoermiddel. Niet alleen om het imagon of te rijden op één of andere ramp maar het wordt echt gebruikt om zich snel te verplaatsen. Alle bussen zijn vooraan ook voorzien van een fietsendrager, zodat je makkelijk je fiets er kan opgooien, een eind met de bus mee kan en dan kan verder fietsen. This is LA!

Na onze zwempauze trekken we naar het bushokje voor de “beach-shuttle” en komen er na een tijdje achter dat die enkel in het weekend rijdt... terug naar het hotel achter onze auto dan maar! Via een map in ons hotel werd verteld dat hier een oude vissershaven is met Engelse huisjes en wij daarheen. Er stond een vuurtoren, zo een 10 oude huisjes en een honderdtal pelikanen en that’s it! Snel waren we weer ribbedebie dus op naar Venice Beach. We parkeren aan het strand en gaan eerst iets eten. Daarna trekken we naar het strand en pikken we de mooie zonsondergang mee, ongelooflijk hoe snel dat gaat. We wandelen nog een stukje naast het strand en komen aan de zone waar afgeleefde barakjes staan, en men u graag wat groene blaadjes plezier verkoopt ;-). Dit trekt dan ook het nodige publiek aan en we besluiten maar terug te trekken naar onze auto.Naast het strand is het net zoals in Santa Monica een drukte van skaters, skeelers, fietsers en wandelaars.  Ik vond Santa Monica persoonlijk veel mooier dan Venice Beach. Niet zozeer het strand is de oorzaak maar eerder de omkadering errond.

Voor het eerst zijn we op een redelijk uur in onze kamer, morgen deze tijd staan onze koffers al klaar. Axel en Miguel kijken er naar uit om terug te keren, maar ik ben er zeker van dat ook zij genieten! Telkens als ze in hun boekje iets moeten invullen dat ze NIET leuk vinden, moeten ze heel hard nadenken. Zegt genoeg niet?

28-07-2011 om 00:00 geschreven door sigkri  

Beach-dag vandaag. We trokken eerst langs de kustlijn naar de verste bestemming Malibu om dan af te zakken via Santa Monica naar ons hotel. Het was opnieuw een stralend zonnige dag en de temperaturen aan zee zijn echt ideaal! In Malibu vinden we buiten een pier niet echt een groot strand. De kust is rotsachtig en gaat stijl naar beneden. Tegen de waterkant zijn talrijke huizen gebouwd en de gelukkigen hebben nog een stukje privé strand onder hun woning. De meeste woningen zijn zelf niet echt mooi, maar we zijn er zeker van dat zelfs het meest bouwvallige huisje hier ettelijke miljoenen moet gekost hebben.

We keren dan maar terug naar Santa Monica, waar we voorbij een breed strand waren gereden om daar onze namiddag door te brengen. We parkeren op een parking vlak naast het water en er is op de middag nog meer dan voldoende plaats, niet zoals bij ons aan de kust.  Het is echt een BREED strand en het is een heel eind stappen door het losse zand naar de waterkant, er is dan ook heel veel plaats voor heel veel zonnekloppers maar die zijn er niet. We passeren wel langs enkele daklozen die in het zachte strand een waar luxebed zien. Waarschijnlijk zijn de mensen hier zo gewend aan het mooie weer in tegenstelling tot bij ons dat ze niet elke dag de zee opzoeken. We zien de baywatch huisjes maar de “lifeguard” is helemaal niet zo afgetraind als die in de serie, jammer L Na de oversteek nestelen we ons dicht bij het water en de jongens hebben uren strandplezier. De golven zijn wel heel wild en ze mogen van Kristof niet te ver in zee gaan, Miguel gaat over de streep en wordt voor bepaalde tijd verbannen naar het strand. Als een neger ons voorbij komt met emmertjes/schepjes kunnen we de verleiding niet weerstaan om voor een klein bedrag toch ons jongens wat extra strandpret te bezorgen, en blij dat ze zijn!

Van al dat spelen krijg je dorst, en moeder besluit haar jongens eens te verwennen en in het kader van “wat beweging” het brede strand over te steken achter wat drank.  Ik besluit 2 large Coke’s te bestellen omdat ik maar 2 handen heb en ze helemaal terug over het strand moet dragen. Ik had moeten weten dat “Large” in Amerika echt “LARGE” is... Krijg daar 2 kartonnen bekers van 1L in mijn handen die tot aan de rand gevuld zijn, voor de eerste keer zonder dekseltje erop! Ik breng ze één voor één naar een tafeltje en begin er alvast van te slurpen, maar zakken doet die cola niet HELP! Daar ga ik dan, door het losse zand met in elke hand een reuze kartonnen beker cola (die dan ook nog eens doorbuigt als je er op duwt) en stapje voor stapje sluip ik naar mijn ventjes. Het ijs was dan misschien al bijna helemaal gesmolten, maar ik heb het gehaald zonder morsen J Van al dat drinken moest ik dan een uurtje later naar het toilet = weer 2 keer het brede strand over : 15 min heen en 15 min terug, zeg nu nog es dat ik mijn beweging niet gehad heb!

Om 4pm maken we een einde aan het strand en gaan ernaast de zoveelste hamburger eten (ik denk dat ik jaren geen hamburgers meer kan zien als ik thuis ben) en daar zien we reality tv : De strandpolitie pakt blijkbaar een aantal mannen aan waarvan er één duidelijk te veel gedronken heeft. Eerst is er wat discussie, en dan worden ze allemaal verplicht op de grond te zitten en krijgen handboeien aan. Axel en Miguel vinden het allemaal super! En deze keer is het “echt” en ni in de films. Er wordt een tweede patrouille opgetrommeld die de ongelukkigen afvoeren. Die politiemannen zien er net uit als in de films : een Gestapo- face en nen donkere zonnebril op, cool!

Dan trekken we naar de pier waar we al de ganse namiddag zicht op hebben gehad en daar is een heus mini-pretparkje op gevestigd! Er is een reuzerad, een roetsjbaan, een piratenschip,...De kids willen weer graag overal opzitten, maar Disneyland hebben ze gehad dus moeten ze kiezen en dat is moeilijk... Na één attractie is het al zagen voor nog ééntje, maar het lukt hen deze keer niet! De pier is gezellig met de kermis en de lichtjes maar wel heel druk.

We volgen de mensenmassa naar de binnenstad van Santa Monica en komen terecht in zomerse sferen : het ene straatoptreden naast het andere, winkels die laat open zijn, kraampjes en terrasjes = gezelligheid troef! Ik winkel een beetje, maar het is te laat om er nog veel energie in te steken en na een lekkere pannekoek trekken we weer naar het hotel. De jongens zitten weer op de derde rij in de auto, want ze hebben al gans de vakantie gezaagd om daar eens te mogen zitten en nu er geen koffers meer zijn is het eindelijk gelukt, jippie!

Het is al half 10 als we in onze kamer aan komen, weer veel te laat natuurlijk! Ik denk dat Miguel nog een paar weken zal nodig hebben om zijn slaap in te halen, al mag hij nu ’s morgens wel lekker blijven liggen gezien we niet haastig naar een volgende bestemming moeten. Ontspannen wakker worden, een dagje strand en afsluiten met een terrasje. Als dat geen mooie vakantie is, I love it!

27-07-2011 om 07:01 geschreven door sigkri  

Vandaag trokken we naar Hollywood. Eerst gingen we naar de supermarkt dicht bij het hotel om wat ontbijt te gaan halen, en dan in onze kamer opgegeten met ons fantastische uitzicht. Het is vandaag Miguel’s “ik smijt alles omver” dag. Hij presteert het om 4 keer zijn kommetje cornflakes op de grond te laten vallen, gelukkig zonder melk. We bellen de mannen om onze auto klaar te zetten en als we beneden het hotel uit komen staat hij netjes klaar om te vertrekken, wat een service! Er wordt zelfs voor mij de deur open gehouden en zo vertrekken we in echte Hollywood stijl naar onze daguitstap.

Met de GPS vinden we Hollywood Boulevard vlotjes en na een half uurtje arriveren we aan het begin van de bekende Walk of Fame met de sterren. We parkeren ons en zetten onze tocht te voet verder zonder veel bekende namen tegen te komen op de grond. In het begin is het nog rustig en er zijn veel winkeltjes J daardoor loopt onze planning volledig in het honderd. We wandelen de boulevard verder af en hoe dichter we bij het “Chinese Theatre” komen en het "Kodak Theatre", waar de Oscars worden uitgereikt, hoe drukker het wordt en hoe bekender de namen op de vloer. We worden constant aangeklampt door mannen die ons een begeleide tour willen verkopen en wimpelen hen geërgerd af.  Aan het Chinese Theatre is het drukste punt. Vele toeristen willen dit bekende gebouw in hun fotoarchieven en daar maken veel nep-hollywoodsterren gebruik van. We ontmoeten tal van bekende filmsterren die weer tegen betaling graag met jou op de foto gaan. We zien zelfs 2 mannen ruziemaken die blijkbaar hetzelfde kostuum hadden aangetrokken, de concurrentie is hier keihard! We amuseren ons in de mate van het mogelijke met het lezen van de namen op de straatstenen en waar het meeste volk rondhangt liggen meestal de interessantste sterren. De jongens gaan op de foto met de ster van Walt Disney, en ik met die van Johnny Depp.

In tegenstelling tot in Disneyland zijn de rollen hier omgekeerd :  ik zoek de interessantste attracties (= winkeltjes) op en mijn 3 mannen volgen mij of blijven buiten wachten om te zien of ik met iets buiten kom of niet, dit was mijn topdagje vandaag J Ik doe dan ook de nodige centjes op, maar na 7 maanden shop-inactiviteit mocht ik mezelf eens verwennen. Kristof doet hier trouwens de beste koopjes, al kies ik ze dan wel zelf. Miguel koopt een nummerplaat met zijn naam erop, maar Axel’s naam is hier nergens te vinden, hij kiest dan maar een algemene plaat en vindt het jammer want had natuurlijk ook graag zo een naamplaat gehad. Onderweg komen we ook de Hollywood letters tegen in de heuvels, al zijn deze van hieruit wel superklein en dat valt wat tegen. Bij een hoogdringend toiletbezoek van Miguel drinken we iets in een Mexicaanse bar, waarin hij het presteert zijn volledig vol glas cola omver te gooien. Er komt iemand de boel opkuisen en hij krijgt op de koop toe een volledig nieuw glas, wij zitten er wat gegeneerd bij en vanaf nu mag hij enkel nog drinken onder “begeleiding” ;-)

6 uur (!?!) na onze aankomst op de Hollywood Boulevard stappen we terug in de auto op zoek naar een dichtere shot van het bekende “Hollywood Sign”. Het wordt een zoektocht van een uur, maar Kristof is een doorzetter en slaagt er toch in om zich door de smalle bergstraatjes een weg te zoeken naar de kortst mogelijke bereikbare plaats en ikke blij! Beeldmateriaal is uiteraard beschikbaar! Zo hebben we de Hollywood Hills officieel beklommen, maar we willen meer! We zouden graag naar de chiquere coté’s gaan om te zien of we daar wat streepjes villa’s kunnen bespeuren. Ik tik op de GPS een bekende Boulevard in die ons naar de bestemmig moet brengen, zonder huisnummer, en dat bleek geen goed idee. De straten zijn hier zoveel kilometers lang, dat je al snel een half uur van je bestemming bent afgeweken als je het beginpunt van de Boulevard heb ingesteld en dat gebeurde dus... Het werd al laat en we beseften dat we het niet meer gingen halen voor het donker werd, dus besloten we maar terug te keren naar ons hotel. Dat werd ook nog een tocht van 3 kwartier : druk, veel lichten, veel verkeer, een evenement dat aan de gang was,... Gelukkig waren de jongens flink aan het spelen op de achterbank met hun Toy-Story knuffels en ze kloegen niet. We komen zo wel in wijken die we anders nooit zouden zien. Daar waar de gewone of gemiddelde LA burgers wonen, ook veel raar volk op straat, vuile straten en straten met netjes onderhouden woningen met een klein oprijlaantje. Hier is echt een serieuze diversiteit van bevolking en ik zou hier ’s avonds niet alleen over straat durven, maar dat zou in Brussel bv. ook het geval zijn.  Nu het einde nadert en ons Hollywood bezoek erop zit is dit misschien het geschikte moment om de Oscars uit te delen onder ons 4-tjes :

-Kristof krijgt de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol : hij was de chauffeur, vake, helpende hand, bellboy,... en zo veel meer te gelijk. Hij heeft op die manier ongetwijfeld de “main rol” te pakken!

- Miguel krijgt de Oscar voor de beste Komedie : zijn stoten en verhalen zijn achteraf bekeken wel de grappigste en we hebben ons meermaals afgevraagd of we nu boos moesten zijn of moesten lachen. Waarschijnlijk is de laatste optie de beste...

- Axel krijgt de Oscar voor de beste bijrol : hij was er steeds bij, zorgde soms voor de aanzet van de stoten van zijn broer maar kon die stoten (nog) niet overtreffen. Toch is hij ook flink geweest en was hij een leuk reisgenootje.

- Mezelf zal ik dan maar belonen met de Oscar voor het beste scenario, gezien ik de enige genomineerde was in deze categorie ;-)  Ik ben er zeker van dat ik mijn verhalen later nog eens zal terug lezen, en zo de beelden bij de herinneringen levend zullen blijven.

Net voor we aan het hotel zijn stoppen we nog voor een welverdiende maaltijd. Miguel heeft compassie met de kreeften in de aquarium die worden uitgekozen en vinden dat ze de diertjes weer vrij moeten laten in de zee. En zo is er weer een dag voorbij. We hebben er slechts 3 te gaan en we beseffen dat we een planning zullen moeten maken voor deze komende laatste dagen, zodat we ons niet weer hopeloos verloren rijden in deze grote stad en komen daar waar we moeten zijn. We zullen er straks maar eens aan beginnen!

26-07-2011 om 07:45 geschreven door sigkri  

25-07-2011 om 05:16 geschreven door sigkri