7u30 was het toen we 'sochtends de deur achter
ons dicht trokken. De jongens waren de avond ervoor nog vol leven en gaan
slapen was niet makkelijk, ongetwijfeld waren ze wat zenuwachtig voor wat hen
de volgende dag te wachten stond en ze waren niet alleen.
Zaventem en de weg ernaartoe verliep vlot, ook
dankzij onze 2 bereidwillige chauffeurs. We hadden super plaatsjes in het
vliegtuig op de eerste rij dus niemand voor ons en wat extra beenruimte, wel
leuk als je weet dat je 8,5 uur de lucht in moet. Onze jongens deden het ook
voortreffelijk en hielden zich bezig met spelletjes, muziek luisteren en onze
Miguel met ne keer of tien gaan "plassen";-)
In Chicago aangekomen door de douane-check
gescreend, gefotografeerd en vingerafdrukken genomen. Ik vraag me toch af wat
een enorme administratie hier achter zit en of dit niet wat te veel van het
goede is. Men mag bij wijze van spreken met een pistool rondlopen, maar een
gezin op vakantie wordt behandeld als een crimineel... Chicago zelf was een
ander verhaal. Het vliegtuig dat ons naar San Francisco moest brengen was
netjes op tijd, maar ik kon meteen zien aan de bemanning dat er iets niet
klopte. Ze waren druk in discussie en niet veel later kregen we te horen dat
het vliegtuig een mechanisch probleem had en niet ging kunnen vertrekken. Vanaf
toen was het wachten... en wachten... Axel en Miguel waren nog altijd verbasend
flink. Ze deden spelletjes en entertainde een kleine Amerikaanse medereiziger
die in de ban was van hun speelgoedkoffertje. Terwijl plofte ik me neer plat op
de grond en begon de pijn door de spierontspanners en de pijnstillers die ik
had genomen door te sijpelen. Uiteindelijk hebben we 7 uur wachtend
doorgebracht eer we met een ander vliegtuig konden vertrekken. Was te
verwachten want ze moesten dan ook nog een hele nieuwe bemanning optrommelen en
dan ben je ineens al een paar uur verder.
Dan ophet
vliegtuig waarbij onze jongens meteen in slaap vielen, het was dan ook al 2 uur
's ochtends Belgische tijd. We waren moe en het wachten in Chicago heeft ons
alle 4 wel gebroken. Vier uur later geland in San Francisco en op zoek naar de
koffers en de huurauto. Daarvoor moesten we eerst nog een "airtrain"
nemen en alles verliep vlot. De jongens waren weer goed wakker en stapten flink
met ons mee zonder zagen en zeuren, dit hadden we echt niet verwacht! Aan de
autohuur ons door een gladde Amerikaan met ne smile tot achter zijn oren zonder
we het zelf beseften een upgrade van onze wagen laten aansmeren. We vertrokken
met een dubbel gevoel en een paar honder dollar minder op onze Visa kaart,
gelukkig viel de wagen goed mee. Groot (uiteraard) en veel plaats voor onze
koffers. Axel en Miguel ontdekten alle snufjes van hun nieuwe vervoermiddel
voor de komende 3 weken en zagen dat het goed was.
De GPS die ik thuis al volledig had voorzien met
de nodige routes werkte perfect en gelukkig met rijstrookaanduiding, heb je
hier wel nodig... Vlot kwamen we aan het hotel blij in ons bedje te mogen
duiken. Op dat moment had ik niet echt het wauw-gevoel en hoopte ik alleen dat het
allemaal de moeite was. De droom was wel heer veraf en de vermoeidheid weegde
zwaar door. De stad in het donker was behalve supersteil nog niet echt
indrukwekkend te noemen. Vanochtend werden we na een korte nacht wakker in onze
toch wel ietwat verouderde hotelkamer, en zagen door het raam de Golden Gate
Bridge in zijn vol ornaat naar ons lachen, weliswaar nog wat gehuld in de mist.
Dan denk ik ja... Het wordt misschien toch wel nog de moeite ;-)
