Ons laatste dagje in de States... Het avontuur bracht in het begin afwisselende en indrukwekkende verhalen op onze blog, maar zoals ook het avontuur ten einde loopt eindigt het schrijven hier ook bijna. De rondreis veranderde in een klassieke gezinsvakantie die geen blogverhaal meer waardig is : wandelen, zwemmen, shoppen,... en zo was ook onze laatste dag.

Deze morgen moesten we na het ontbijt, in het hotel deze keer, eerst even langs de receptie passeren. Kristof had gisterenavond gemerkt dat de kluis niet meer open ging, en al onze paspoorten en elektronica lagen er in. Gelukkig was het gisterenavond en niet deze avond of we moesten nog wat langer blijven ;-) Wachtend op de helpende hand van de hoteltechnicus begon Kristof al met het inladen van de koffers. Ik beneden in de lobby nog even op Facebook me dood geërgerd aan mensen die zich geviseerd voelen als ze door de speelstraat rijden, het is blijkbaar te veel om het blokje rond te rijden en dan maken ze zich lastig als de bewoners reageren? Het wordt een heftige discussie en ik besluit niet meer te reageren en te genieten van onze laatste vakantiedag. Morgen zijn we terug op post en laat de kinderen maar spelen op straat!

Het is al bijna middag als we voor de laatste keer op stap gaan. We gaan nog eens naar de mooie Boulevard in Santa Monica, want die hebben we vorige keer niet volledig kunnen afwandelen (afwinkelen dus). We parkeren ons daar pal naast de straat en betalen er slechts 4$ om meer dan 4 uur te staan, zou bij ons aan zee toch wat meer zijn denk ik. De rest van de middag is wel wat duurder, ik koop nog een kleedje voor het trouwfeest van zaterdag, veel kleren voor de jongens EN een horloge waar ze opnieuw superblij mee zijn! Dan nog een laatste “gezonde” maaltijd en we keren terug naar het hotel om nog te zwemmen. Het zwembad is hier echter niet gunstig gelegen en op dit uur is bijna alle zon verdwenen L De zwempret is dan ook van korte duur en nu is Kristof hier naast mij de laatste spullen aan het inpakken. Gans zijn organisatie om zeep met onze nieuwe aankopen, hihi! Ik zet alle foto’s als dubbele veiligheid op de laptop en tel er 1.699, nog veel sorteerwerk dus! Ik zal er alvast mee beginnen in het vliegtuig morgen en hoop dat de batterij lang genoeg mee gaat. Voor de volledigheid zet ik morgen het reisverslag erop van de terugreis zelf en op school hebben ze mij geleerd dat elk goed werk naast een inleiding en een verhaal ook een besluit bevat. Daar wordt ook aan gewerkt! Het is dus nog niet voorbij maar wel bijna. We zien jullie gauw terug in den Belgique en brengen het zonnetje mee in de valies!

29-07-2011 om 05:07 geschreven door sigkri  

Vandaag stond Beverly Hills op het programma. Met de auto geraken we er vlotjes en als snel vinden we de ingang van de wijk die duidelijk aangegeven staat met een bord met gouden letters. We ontmoeten er een koppel van de Belgisch-Nederlandse grens en wisselen onze bewondering uit voor de gedane rondreis. Rondrijdend in de wijk zien we zoals verwacht mooie huizen, villa’s met zuilen, maar volgens ons liggen de ”echte” pareltjes verstopt achter de meters hoge en perfect onderhouden hagen. We zakken terug af richting ons hotel langs Rodeo Drive, waar alle dure kledingmerken, handtassenwinkels, plastisch chirurgen en dergelijke een vestigingsplaats hebben. Hier stoppen we dus NIET om even te gaan shoppen en rijden verstandig verder ;-)

De jongens zijn het rondrijden en hun nieuwe achterbank beu en zagen om te gaan zwemmen. We spreken af nu te gaan zwemmen, en dan vanavond nog evenop stap te gaan en ze gaan akkoord! Het zwembad is klein, maar zeer gezellig en zeer rustig, tot wij er kwamen... Miguel heeft daar eens een brulbui gehad omdat “Axel zijn bal had afgepakt” en ik denk dat ze die tot op de bovenste verdieping hebben gehoord. Gelukkig was het snel voorbij en konden we nog wat luieren op een rustige manier, ik veronderstel dat de mede-zonnebaders daar ook tevreden mee waren. Wat me wel opvalt is dat de Amerikanen heel veel telefoneren en overal! In de auto’s zien we mensen alleen zitten en rustig uitleggen alsof ze tegen zichzelf praten, aan het zwembad zitten ze langs de telefoon hun leven te vertellen en er wordt niet op een half uur gekeken. Rekening houdend met een reclamebord dat we langs de weg tegen kwamen met daarop “30$ per maand voor onbeperkt SMS-sen, bellen en internetten” kunnen we het begrijpen, het is hier spotgoedkoop!

De reden waarom er vele politieseries over LA gaan hebben we intussen ook begrepen. We hebben hier op 3 dagen al meer politie gezien dan een gans jaar in ons Belgenlandje. Ze houden zich hier volgens mij veel minder bezig met snelheidscontroles, maar houden vooral controle op de veiigheid en de criminaliteit dus dat blijkt nodig te zijn.Veel show verkopen en met loeiende sirenes rijden horen daar uiteraard bij J Een skatebord is hier ook nog een echt vervoermiddel. Niet alleen om het imagon of te rijden op één of andere ramp maar het wordt echt gebruikt om zich snel te verplaatsen. Alle bussen zijn vooraan ook voorzien van een fietsendrager, zodat je makkelijk je fiets er kan opgooien, een eind met de bus mee kan en dan kan verder fietsen. This is LA!

Na onze zwempauze trekken we naar het bushokje voor de “beach-shuttle” en komen er na een tijdje achter dat die enkel in het weekend rijdt... terug naar het hotel achter onze auto dan maar! Via een map in ons hotel werd verteld dat hier een oude vissershaven is met Engelse huisjes en wij daarheen. Er stond een vuurtoren, zo een 10 oude huisjes en een honderdtal pelikanen en that’s it! Snel waren we weer ribbedebie dus op naar Venice Beach. We parkeren aan het strand en gaan eerst iets eten. Daarna trekken we naar het strand en pikken we de mooie zonsondergang mee, ongelooflijk hoe snel dat gaat. We wandelen nog een stukje naast het strand en komen aan de zone waar afgeleefde barakjes staan, en men u graag wat groene blaadjes plezier verkoopt ;-). Dit trekt dan ook het nodige publiek aan en we besluiten maar terug te trekken naar onze auto.Naast het strand is het net zoals in Santa Monica een drukte van skaters, skeelers, fietsers en wandelaars.  Ik vond Santa Monica persoonlijk veel mooier dan Venice Beach. Niet zozeer het strand is de oorzaak maar eerder de omkadering errond.

Voor het eerst zijn we op een redelijk uur in onze kamer, morgen deze tijd staan onze koffers al klaar. Axel en Miguel kijken er naar uit om terug te keren, maar ik ben er zeker van dat ook zij genieten! Telkens als ze in hun boekje iets moeten invullen dat ze NIET leuk vinden, moeten ze heel hard nadenken. Zegt genoeg niet?

28-07-2011 om 00:00 geschreven door sigkri  

Beach-dag vandaag. We trokken eerst langs de kustlijn naar de verste bestemming Malibu om dan af te zakken via Santa Monica naar ons hotel. Het was opnieuw een stralend zonnige dag en de temperaturen aan zee zijn echt ideaal! In Malibu vinden we buiten een pier niet echt een groot strand. De kust is rotsachtig en gaat stijl naar beneden. Tegen de waterkant zijn talrijke huizen gebouwd en de gelukkigen hebben nog een stukje privé strand onder hun woning. De meeste woningen zijn zelf niet echt mooi, maar we zijn er zeker van dat zelfs het meest bouwvallige huisje hier ettelijke miljoenen moet gekost hebben.

We keren dan maar terug naar Santa Monica, waar we voorbij een breed strand waren gereden om daar onze namiddag door te brengen. We parkeren op een parking vlak naast het water en er is op de middag nog meer dan voldoende plaats, niet zoals bij ons aan de kust.  Het is echt een BREED strand en het is een heel eind stappen door het losse zand naar de waterkant, er is dan ook heel veel plaats voor heel veel zonnekloppers maar die zijn er niet. We passeren wel langs enkele daklozen die in het zachte strand een waar luxebed zien. Waarschijnlijk zijn de mensen hier zo gewend aan het mooie weer in tegenstelling tot bij ons dat ze niet elke dag de zee opzoeken. We zien de baywatch huisjes maar de “lifeguard” is helemaal niet zo afgetraind als die in de serie, jammer L Na de oversteek nestelen we ons dicht bij het water en de jongens hebben uren strandplezier. De golven zijn wel heel wild en ze mogen van Kristof niet te ver in zee gaan, Miguel gaat over de streep en wordt voor bepaalde tijd verbannen naar het strand. Als een neger ons voorbij komt met emmertjes/schepjes kunnen we de verleiding niet weerstaan om voor een klein bedrag toch ons jongens wat extra strandpret te bezorgen, en blij dat ze zijn!

Van al dat spelen krijg je dorst, en moeder besluit haar jongens eens te verwennen en in het kader van “wat beweging” het brede strand over te steken achter wat drank.  Ik besluit 2 large Coke’s te bestellen omdat ik maar 2 handen heb en ze helemaal terug over het strand moet dragen. Ik had moeten weten dat “Large” in Amerika echt “LARGE” is... Krijg daar 2 kartonnen bekers van 1L in mijn handen die tot aan de rand gevuld zijn, voor de eerste keer zonder dekseltje erop! Ik breng ze één voor één naar een tafeltje en begin er alvast van te slurpen, maar zakken doet die cola niet HELP! Daar ga ik dan, door het losse zand met in elke hand een reuze kartonnen beker cola (die dan ook nog eens doorbuigt als je er op duwt) en stapje voor stapje sluip ik naar mijn ventjes. Het ijs was dan misschien al bijna helemaal gesmolten, maar ik heb het gehaald zonder morsen J Van al dat drinken moest ik dan een uurtje later naar het toilet = weer 2 keer het brede strand over : 15 min heen en 15 min terug, zeg nu nog es dat ik mijn beweging niet gehad heb!

Om 4pm maken we een einde aan het strand en gaan ernaast de zoveelste hamburger eten (ik denk dat ik jaren geen hamburgers meer kan zien als ik thuis ben) en daar zien we reality tv : De strandpolitie pakt blijkbaar een aantal mannen aan waarvan er één duidelijk te veel gedronken heeft. Eerst is er wat discussie, en dan worden ze allemaal verplicht op de grond te zitten en krijgen handboeien aan. Axel en Miguel vinden het allemaal super! En deze keer is het “echt” en ni in de films. Er wordt een tweede patrouille opgetrommeld die de ongelukkigen afvoeren. Die politiemannen zien er net uit als in de films : een Gestapo- face en nen donkere zonnebril op, cool!

Dan trekken we naar de pier waar we al de ganse namiddag zicht op hebben gehad en daar is een heus mini-pretparkje op gevestigd! Er is een reuzerad, een roetsjbaan, een piratenschip,...De kids willen weer graag overal opzitten, maar Disneyland hebben ze gehad dus moeten ze kiezen en dat is moeilijk... Na één attractie is het al zagen voor nog ééntje, maar het lukt hen deze keer niet! De pier is gezellig met de kermis en de lichtjes maar wel heel druk.

We volgen de mensenmassa naar de binnenstad van Santa Monica en komen terecht in zomerse sferen : het ene straatoptreden naast het andere, winkels die laat open zijn, kraampjes en terrasjes = gezelligheid troef! Ik winkel een beetje, maar het is te laat om er nog veel energie in te steken en na een lekkere pannekoek trekken we weer naar het hotel. De jongens zitten weer op de derde rij in de auto, want ze hebben al gans de vakantie gezaagd om daar eens te mogen zitten en nu er geen koffers meer zijn is het eindelijk gelukt, jippie!

Het is al half 10 als we in onze kamer aan komen, weer veel te laat natuurlijk! Ik denk dat Miguel nog een paar weken zal nodig hebben om zijn slaap in te halen, al mag hij nu ’s morgens wel lekker blijven liggen gezien we niet haastig naar een volgende bestemming moeten. Ontspannen wakker worden, een dagje strand en afsluiten met een terrasje. Als dat geen mooie vakantie is, I love it!

27-07-2011 om 07:01 geschreven door sigkri  

Vandaag trokken we naar Hollywood. Eerst gingen we naar de supermarkt dicht bij het hotel om wat ontbijt te gaan halen, en dan in onze kamer opgegeten met ons fantastische uitzicht. Het is vandaag Miguel’s “ik smijt alles omver” dag. Hij presteert het om 4 keer zijn kommetje cornflakes op de grond te laten vallen, gelukkig zonder melk. We bellen de mannen om onze auto klaar te zetten en als we beneden het hotel uit komen staat hij netjes klaar om te vertrekken, wat een service! Er wordt zelfs voor mij de deur open gehouden en zo vertrekken we in echte Hollywood stijl naar onze daguitstap.

Met de GPS vinden we Hollywood Boulevard vlotjes en na een half uurtje arriveren we aan het begin van de bekende Walk of Fame met de sterren. We parkeren ons en zetten onze tocht te voet verder zonder veel bekende namen tegen te komen op de grond. In het begin is het nog rustig en er zijn veel winkeltjes J daardoor loopt onze planning volledig in het honderd. We wandelen de boulevard verder af en hoe dichter we bij het “Chinese Theatre” komen en het "Kodak Theatre", waar de Oscars worden uitgereikt, hoe drukker het wordt en hoe bekender de namen op de vloer. We worden constant aangeklampt door mannen die ons een begeleide tour willen verkopen en wimpelen hen geërgerd af.  Aan het Chinese Theatre is het drukste punt. Vele toeristen willen dit bekende gebouw in hun fotoarchieven en daar maken veel nep-hollywoodsterren gebruik van. We ontmoeten tal van bekende filmsterren die weer tegen betaling graag met jou op de foto gaan. We zien zelfs 2 mannen ruziemaken die blijkbaar hetzelfde kostuum hadden aangetrokken, de concurrentie is hier keihard! We amuseren ons in de mate van het mogelijke met het lezen van de namen op de straatstenen en waar het meeste volk rondhangt liggen meestal de interessantste sterren. De jongens gaan op de foto met de ster van Walt Disney, en ik met die van Johnny Depp.

In tegenstelling tot in Disneyland zijn de rollen hier omgekeerd :  ik zoek de interessantste attracties (= winkeltjes) op en mijn 3 mannen volgen mij of blijven buiten wachten om te zien of ik met iets buiten kom of niet, dit was mijn topdagje vandaag J Ik doe dan ook de nodige centjes op, maar na 7 maanden shop-inactiviteit mocht ik mezelf eens verwennen. Kristof doet hier trouwens de beste koopjes, al kies ik ze dan wel zelf. Miguel koopt een nummerplaat met zijn naam erop, maar Axel’s naam is hier nergens te vinden, hij kiest dan maar een algemene plaat en vindt het jammer want had natuurlijk ook graag zo een naamplaat gehad. Onderweg komen we ook de Hollywood letters tegen in de heuvels, al zijn deze van hieruit wel superklein en dat valt wat tegen. Bij een hoogdringend toiletbezoek van Miguel drinken we iets in een Mexicaanse bar, waarin hij het presteert zijn volledig vol glas cola omver te gooien. Er komt iemand de boel opkuisen en hij krijgt op de koop toe een volledig nieuw glas, wij zitten er wat gegeneerd bij en vanaf nu mag hij enkel nog drinken onder “begeleiding” ;-)

6 uur (!?!) na onze aankomst op de Hollywood Boulevard stappen we terug in de auto op zoek naar een dichtere shot van het bekende “Hollywood Sign”. Het wordt een zoektocht van een uur, maar Kristof is een doorzetter en slaagt er toch in om zich door de smalle bergstraatjes een weg te zoeken naar de kortst mogelijke bereikbare plaats en ikke blij! Beeldmateriaal is uiteraard beschikbaar! Zo hebben we de Hollywood Hills officieel beklommen, maar we willen meer! We zouden graag naar de chiquere coté’s gaan om te zien of we daar wat streepjes villa’s kunnen bespeuren. Ik tik op de GPS een bekende Boulevard in die ons naar de bestemmig moet brengen, zonder huisnummer, en dat bleek geen goed idee. De straten zijn hier zoveel kilometers lang, dat je al snel een half uur van je bestemming bent afgeweken als je het beginpunt van de Boulevard heb ingesteld en dat gebeurde dus... Het werd al laat en we beseften dat we het niet meer gingen halen voor het donker werd, dus besloten we maar terug te keren naar ons hotel. Dat werd ook nog een tocht van 3 kwartier : druk, veel lichten, veel verkeer, een evenement dat aan de gang was,... Gelukkig waren de jongens flink aan het spelen op de achterbank met hun Toy-Story knuffels en ze kloegen niet. We komen zo wel in wijken die we anders nooit zouden zien. Daar waar de gewone of gemiddelde LA burgers wonen, ook veel raar volk op straat, vuile straten en straten met netjes onderhouden woningen met een klein oprijlaantje. Hier is echt een serieuze diversiteit van bevolking en ik zou hier ’s avonds niet alleen over straat durven, maar dat zou in Brussel bv. ook het geval zijn.  Nu het einde nadert en ons Hollywood bezoek erop zit is dit misschien het geschikte moment om de Oscars uit te delen onder ons 4-tjes :

-Kristof krijgt de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol : hij was de chauffeur, vake, helpende hand, bellboy,... en zo veel meer te gelijk. Hij heeft op die manier ongetwijfeld de “main rol” te pakken!

- Miguel krijgt de Oscar voor de beste Komedie : zijn stoten en verhalen zijn achteraf bekeken wel de grappigste en we hebben ons meermaals afgevraagd of we nu boos moesten zijn of moesten lachen. Waarschijnlijk is de laatste optie de beste...

- Axel krijgt de Oscar voor de beste bijrol : hij was er steeds bij, zorgde soms voor de aanzet van de stoten van zijn broer maar kon die stoten (nog) niet overtreffen. Toch is hij ook flink geweest en was hij een leuk reisgenootje.

- Mezelf zal ik dan maar belonen met de Oscar voor het beste scenario, gezien ik de enige genomineerde was in deze categorie ;-)  Ik ben er zeker van dat ik mijn verhalen later nog eens zal terug lezen, en zo de beelden bij de herinneringen levend zullen blijven.

Net voor we aan het hotel zijn stoppen we nog voor een welverdiende maaltijd. Miguel heeft compassie met de kreeften in de aquarium die worden uitgekozen en vinden dat ze de diertjes weer vrij moeten laten in de zee. En zo is er weer een dag voorbij. We hebben er slechts 3 te gaan en we beseffen dat we een planning zullen moeten maken voor deze komende laatste dagen, zodat we ons niet weer hopeloos verloren rijden in deze grote stad en komen daar waar we moeten zijn. We zullen er straks maar eens aan beginnen!

26-07-2011 om 07:45 geschreven door sigkri  

25-07-2011 om 05:16 geschreven door sigkri  

Om kwart voor 7 liep de wekker af. Vandaag geen gezeur om op te staan, geen gezeur om kleren aan te doen en geen gezeur van “benen die moe zijn” of “ik wil niet stappen” J Om 8 uur staan we dan ook al aan het park om zo snel mogelijk nog een paar attracties te kunnen doen voor de grote massa toe stroomt. Met “we” bedoel ik Kristof, Axel en Miguel... Ik mag mee met de vierwieler en wordt keer op keer vakkundig aan de kant geparkeerd om daar te wachten op de enthousiaste verhalen die mijn jongens komen vertellen achteraf. Of hoe teleurgesteld ze wel zijn als een attractie niet snel genoeg ging.

Het park binnenrollend valt het me op dat de Main Street in Disneylad Parijs (Eurodisney bestaat niet meer hé moeke, en ligt ook niet in USA ) een exacte kopie is van dit park. Binnen is het gelukkig niet altijd zo, wel zijn er een paar dingen hetzelfde, maar lang niet alles.  Eigenlijk voel je nu niet meer in welk land je zit, wel in Disneyland, maar of je nu in Parijs of Californië bent : een pretpark is een pretpark. Wel leuk is dat we de mensen hier veel beter begrijpen dan onze Franse zuiderburen. In het begin vallen de wachttijden ook nog mee, maar eens 11 uur is het echt over de koppen lopen. Voor een ge-upgrade kermisattractie moet je al snel 3 kwartier wachten, en voor de echte attracties 60-90 minuten L Het is zoeken naar attracties waar de wachttijden nog meevallen (alles minder dan 1 uur) en we maken regelmatig gebruik van fastpasses. Dat zijn passen die je aan een attractie kan gaan halen en maar op bepaalde uren kan gebruiken. Je moet dan niet in de lijn staan bij de rest, maar mag een heel stuk van de rij overslaan en binnen het kwartier sta je bij het begin van het avontuur. We pikken ook in de namiddag nog de parade mee, die wel mooi is. Axel mag vooraan kruipen voor een volwassene, en de mensen die voor mij op de grond zaten blijven gelukkig voor mij allemaal zitten tijdens de parade. Zo heb ik alles toch ook goed kunnen zien.

Voor mij was het vandaag geen topdagje, in tegenstelling tot bij Axel en Miguel. Ze vinden alles leuk, klagen niet (ook niet als ze moeten wachten) en willen alles wat ze leuk vinden nog eens doen. Dat gaat uiteraard niet, want dan doe je niet de helft van het park tenzij je nog een weekje blijft. ’ s Middags eten we zoals in elk pretpark slecht eten voor veel geld, dat lijkt dus overal hetzelfde te zijn. In de lasershooter van Toy Story mag ik wel mee. Ik wed met Kristof om het meeste punten en ik haal 72000 en Kristof 9000, yes! En hij jaloers, en ik hem dat goe doorsteken aja! Bij het uitstappen loopt het echter mis... Miguel verlaat het karretje langs de verkeerde kant, gevolg : alarm treed in werking, gans de attractie wordt stilgelegd door de noodstop en de mannen van de attractie moeten hun oversten bellen voor meer uitleg vooraleer ze de attractie opnieuw mogen opstarten. De honderden wachtenden achter ons zijn hem niet dankbaar...De woorden “not again” doen ons vermoeden dat hij niet het eerste kind is die dit tegen komt. De jongens komen betoverd door Toy Story door het strategisch geplaaste winkeltje naar buiten en kiezen elk een figuurtje van de film me “hun eigen centjes” : Axel koopt een Woody en Miguel een Buzz Lightyear. Rond een uur of 5 besluiten we terug naar het hotel te gaan en buiten het park nog iets te eten. De jongens zijn in hun nopjes met hun nieuwe speelgoed, die gaan we volgende week ni veel meer horen denk ik!

Na ons rustuurtje trekken we terug naar het park voor de lichtjesparade en het vuurwerk. We zetten ons op een strategisch plaatsje aan het voetpad, samen met honderden anderen en wachten...en wachten... en wachten... intussen ga ik zo een 6-tal keer het toilet opzoeken, mijn darmen raken maar niet gewend aan de vettige Amerikaanse kost pff! Uiteindelijk blijkt er geen lichtjesparade meer te zijn, in tegenstelling tot vroeger. De meesten weten dit volgens ons niet en na een uur wachten trekken we terug het park in, in de hoop op dit late uur nog snel een attractie te kunnen meepikken zonder lang te wachten. Dit blijkt een illusie te zijn... De duikboten met onder water taferelen van Nemo kunnen we nog mee pikken, het mooie vuurwerk ook. Volgens Miguel het mooiste vuurwerk dat hij ooit gezien heeft! Het is dan ook het eerste waarbij hij zijn ogen en oren heeft durven open houden J Aan de andere attracties is het om half 11 nog steeds meer dan een uur aanschuiven, we besluiten dan maar een einde te maken aan deze dag. De sfeer op dit late uur in het park is echt wel super. Er staan mensen muziek te maken, de lichtjes maken het tot een echt sprookje en er zijn zelfs mensen aan het dansen aan een cafeetje.  Onze opzet is geslaagd : er zijn er 2 moe maar supertevreden! Morgen gaan we het park aan de overkant van Disneyland bezoeken : Disney California Adventure, het zal wel zo laat niet worden want dan worden we verwacht in ons laatste L hotel aan de andere kant van Los Angeles.

24-07-2011 om 08:45 geschreven door sigkri  

Deze morgen was het op het gemakje wakker worden en bij het piepen tussen de palmsprieten door zien we dat het zwembad, in tegenstelling tot 11u gisterenavond wel leeg was.  We gaan naar beneden op zoek naar wat ontbijt en moeten daarvoor door de gokmachines. Een vergelijking met Las Vegas dringt zich op... Wij vinden Laughlin en het hotel een flauw afkooksel van de “echte” gokstad. Ze is wel veel goedkoper, zoals Las Vegas vroeger moet zijn geweest. Wanneer we rondkijken merken we op dat de gemiddelde leeftijd tussen de 65 en de 80 jaar moet liggen. We zien veel rolstoelen, mensen met stokken, zuurstofflessen en andere attributen om hen het leven aangenamer te maken, ik zou me hier dus helemaal thuis moeten voelen ;-) Ook de werknemers die de mensen bedienen en de gokautomaten in de gaten houden zijn van een paar generaties later dan diegene die in Las Vegas rondliepen.  Er lijken veel oma’s en opa’s te zijn die de ganse familie trakteren op een paar daagjes weg met z’n allen en terwijl de jongsten van de familie de dag aan het zwembad doorbrengen, zitten de oma’s en opa’s binnen in de koelte hun erfenis te verbrassen. Voor de prijs van het verblijf moeten ze het zich vast en zeker niet laten! Het is alleszins niets voor ons want rondom het hotel is er NIETS te zien en we beseffen nogmaals dat een vakantie op een paradijselijk eiland echt niet ons ding zou zijn. We zijn dan ook blij te mogen verder trekken richting de grote stad LA.

De meer dan 4 uur durende rit staat op een gedeelde eerste plaats met de rit naar Las Vegas wegens “de saaiste rit ooit”. Geen variaties in het landschap, geen stadjes, buiten de dorre struikjes is er helemaal NIETS. De jongens zijn goed op voorhand geïnformeerd over de duur van de reis en de eindbestemming, en we horen dan ook geen geklaag op de achterbank J Reeds een uur voor we aan Disneyland aankomen voelen we dat de grote stad dichterbij komt : het verkeer verviervoudigd, de rijstroken verdubbelen (en verdriedubbelen) en het is opletten geblazen! Ze mogen hier langs 2 kanten inhalen en een pinker wordt hier meer niet dan wel gebruikt. Gevolg is dat de middelste rijstrook de traagste is en dat de getrainde LA-rijder met gemak en zonder richtingaanwijzers van links naar rechts slingert, puur op gevoel af. Gelukkig is “Tomtom” onze ervaren reisbegeleider en brengt ons, samen met chauffeur vake, veilig op onze eindbestemming. Het is hier zo een 25°, en een stuk aangenamer warm dan de woestijntemperaturen van de afgelopen week (hoor mij klagen )

In het hotel ingecheckt, kopen we daar ineens onze toegangstickets voor het park wegens “het goedkoopst”. Ik val bijna achterover van de meer dan 600$ rekening die ons toegang zal geven tot het park.  Universal Studio’s in Hollywood die wel een beetje op mijn verlanglijstje stond wordt ineens van het “maybe” lijstje geschrapt. Voor ons was Disneyland niet echt nodig, omdat we in Parijs ook al zijn geweest, maar we doen dit alleen omdat onze jongens dat uiteraard super vinden. Miguel bestudeert een plan van Legoland en ik bedenk dat ze het daar waarschijnijk wel even leuk zouden vinden, maar ons hotel ligt nu eenmaal vlak tegenover de Disneyland ingang. De kamer is klein, maar dat hadden we wel verwacht want elke m² zal hier moeten opbrengen. Alles is er wat er moet zijn, zelfs een frigo. Kristof mist alleen een safe voor onze elektronische snufjes. Aan de receptie zouden er beschikbaar zijn maar bij navraag past er enkel een portefeuille in en die gaan we wel zelf nodig hebben. Hij is er niet gerust in want overdag is toch iedereen naar het park en kunnen de dieven hun gangen gaan, als dit het laatste verhaal is weet je hoe het komt ;-)  We gaan 100 meter verder onze 2^de en laatste maaltijd van de dag eten (we zijn al goed gewend aan de “we eten maar 2 keer per dag” routine) recht tegenover de ingang van het park. Na het buffet dat wel erg tegenviel, gaan we een inschatting maken van de afstand die we morgen moeten stappen tot aan de ingang en nemen een kijkje tot zover we kunnen.

Er worden er 2 wel heeeeel ongeduldig nu! “Wij willen NU al naar het park en niet morgen!” We besluiten vanavond op tijd het bedje in te gaan, zodat we morgen om 8 uur aan de ingang van het park staan en ons daar onder te laten dompelen door de “it’s a small world after all...” sfeer. En zo werd er vandaag geen duik meer in het zwembad(je) genomen, alles voor de goeie zaak. We hopen 2 uitgeruste en goedgemutste ventjes naast ons te hebben morgenvroeg, zodat wer er met ons 4-tjes een leuk familiefeest kunnen van maken.

23-07-2011 om 04:18 geschreven door sigkri  

Na onze gezellige uitstap in Williams, net voor het slapengaan een ramp : Kristof vond mijn nieuw doosje spierontspanners niet meer, HELP! Alles ondersteboven gekeerd maar niets te vinden, met allerlei rampscenario’s in mijn hoofd val ik uiteindelijk toch in slaap. ’s Morgens begint de zoektocht opnieuw, valies volledig leeg gemaakt en dan ging Kristof in de auto kijken en kwam terug met goed nieuws, oef! Ik ben blij uit dit hotel te vertrekken, is echt het minste van gans de vakantie al geweest. Een muffe geur, verouderd meubilair, bruin badwater en mini kamertje... Gelukkig vertelde Kristof me pas bij ons vertrek dat hij een spin had gedood op de vloer, dit had ik echt niet eerder willen weten! Na een vers gebakken wafeltje (Kristof wordt er goed in, wie helpers zoekt voor een wafelenbak 1 adres!) alles inladen en get out of here! We reden eerst nog langs het stadje waar ik per se nog een pyama moest kopen die ik gisteren had gezien en Kristof moest nog tanken. In een antiek tankstationnetje “Eddie’s Tires” wordt hij nog op zijn wenken bediend en dan nemen we afscheid van dit stadje, dat ongetwijfeld in onze herinneringen zal blijven hangen.

Op weg naar een tussenstop omdat Los Angeles iets te ver weg is, stoppen we in een ander casinostadje Laughlin. Het hotel ligt vlak naast de Colorado rivier en de ene kant van de rivier is nog Arizona, de ander kant is Nevada.  Hier is niets te beleven (behalve casino’s dan) maar was wel supergoedkoop.  Een standaard kamer kostte 18$ en een luxe kamer 31$, ik wou eens decadent doen en koos de laatste J. De temperatuurmeter in de wagen ging nog nooit zo ver de hoogte in : 111° Farenheit = 44°Celcius, ongetwijfeld de heetste bestemming van onze rondreis! Om 1pm kregen we de melding dat we nog niet konden inchecken, omdat ik al weken een echte outlet mall wil bezoeken vraag ik de vriendelijke dame aan de receptie of er één te vinden is. Ze duidt me een plaats aan op een plannetje, en wij daarheen! De jongens in hun nopjes...NOT ;-) We vinden de Outlet Mall, maar er is niet veel “Outlet” aan. Geen leuke winkels en zeker geen lage prijzen L Waar zijn al die winkels toch die zo goedkoop zouden zijn waar ik zoveel over gelezen heb? Heb er alleszins nog geen gevonden. Kristof is wel een jeans en een paar schoenen rijker, en ik keer met lege handen terug.

Voor we naar het hotel gaan stoppen we nog bij Burger King voor jawel : een hamburger! De jongens eten hier ongetwijfeld hun goedkoopste maaltijd ooit : 2$ voor hamburger +frietjes +drinkje+ speelgoedje, ni te doen toch! Dan eindelijk ons “luxe” kamer gaan bekijken. De dame aan de receptie meld ons dat we hiermee zicht hebben op het zwembad en de Colorado rivier, dat belooft veel goeds! We kijken direct naar buiten en inderdaad, tussen de groene sprieten door zien we in de verte toch wel een streepje rivier, en ook wat stukjes zwembad. Dankjewel 4 palmbomen die vlak voor ons hotelraam volledig ons zicht blokkeren, voor de rest luxe? Noppes, zelfs gene frigo en dat bij deze temperaturen!

We trekken dan maar naar het zwembad waar we gratis gebruik mogen maken van hotelhanddoeken en met onze hotelkaart kunnen een kast openen waar we 4 handdoeken uit nemen. We lezen dat bij niet terugbezorgen van de handdoeken 15$ per stuk in rekening wordt gebracht. Ik vraag me echt af hoe ze kunnen weten of we deze effectief hebben teruggegeven en vragen uitleg aan een medewerker om zeker geen 60$ aan ons been te hebben. Blijkbaar zit er in elke handdoek een chip met een unieke code, als je de handdoeken in de vuile ton doet leest de ton de chip en weten ze daardoor dat je ze terug gebracht hebt, ingenieus systeem niet? Het zwembad is wel mooi, voldoende ligzetels aan de zonnekant weliswaar, want met deze temperaturen wil toch NIEMAND daar liggen. We hebben geen keuze en doen het toch, waarna we meteen het water in duiken, ook ik de anti-waterrat. Je moet hier gewoon want het is niet uit te houden, zo heet! We zien een bompa met kleren het water instappen en zijn GSM vergeten uit te halen, oeps! Waar hebben we dat nog gehoord... ;-) We hebben onze nodige dosis waterpret en nadat we onze gesofisticeerde handdoeken netjes teruggedropt hebben nemen we eens een kijkje aan het “strand”. We zien de Colorado rivier nu eens van dichtbij in plaats van uit de hoogte en neen, het is GEEN beekje! Mensen komen hier blijkbaar met jetski’s en speedbootjes hun vakantie doorbrengen. Het hotel is ook het enige ter wereld denk ik waar nog steeds gerookt mag worden. In de gangen staan overal asbakken en nergens vind ik een “No smoking” sign. Buiten de gokautomaten is er echt niets te beleven. Deze zone is mooi afgebakend met een rode lijn waar onze jongens niet mogen voorbij komen, de bewegingsruimte in het hotel is zo wel heel beperkt!

We besluiten ons dan maar te begeven naar onze “luxe” kamer met zicht op palmtakken, maar we hebben hier alvast nog geen spinnen gezien J Morgen trekken we naar Anaheim waar Disneyland gelegen is, naar een hotel recht tegenover de ingangspoorten van het park. Zo zijn we zaterdag snel daar! Ik denk dat er 2 heel enthousiast gaan zijn als we morgen zo dicht bij HUN dag zullen staan. Ze verdienen het zeker en vast, en krijgen hier hun beloning om zo superflinke reisgenootjes te zijn!

22-07-2011 om 06:04 geschreven door sigkri  

In slaap raken gisteren was lastig, maar opstaan deze morgen nog veel lastiger. Om 6u15 liep de wekker af en een half uurtje later zaten we al aan onze uitgebreide ontbijttafel om weer een uurtje later onze grote tocht aan te vatten.  Het was nog rustig onderweg en het was duidelijk dat de natuur het hier nog steeds voor het zeggen heeft. De vele borden langs de weg verwittigen ons voor overstekende koeien en herten. We komen inderdaad een koe tegen die zich net op tijd bedenkt als ze ons ziet aankomen, achter ons steekt ze rustig de drukke baan over. De vele herten die we aan de kant van de weg zien liggen hebben minder geluk gehad. Kristof merkt zelfs een overstekende spin op, het feit dat hij deze vanuit de wagen kon zien tegen relatief hoge snelheid wil zeggen dat het geen kleintje zal geweest zijn, ik mag er niet aan denken... Stoppen is dan ook geen optie want de vele slangen die hier ongetwijfeld zitten wil ik samen met die reuzespinnen niet in levende lijve ontmoeten.  De landschappen blijven indrukwekkend (met hoge gekleurde rotspartijen) en de uitgestrekte weg lijkt oneindig lang en hobbelt continu op en neer.  Onderaan één van de hoge oranje rotspartijen staat zelfs 1 Toi Toi WC-tje, voor wie dringend moet. Nog één van de typische kenmerken van dit land : nooit hebben we hier nog maar één cent moeten spenderen aan een toiletbezoek. Er zijn er steeds voldoende op de weg en de meeste ervan zijn zelfs relatief proper, de op geld beruste Westerse Europese landen kunnen hier nog veel van leren. We stoppen bij een plaatsje langs de weg met grote oranje rotsblokken waar een Britse motorrijder geparkeerd staat. Hij is hier 3 maanden op doortocht en lijkt toch niet veel bagage te hebben, ik vraag me echt af hoe hij dit doet. Hij heeft blijkbaar genoeg aan zichzelf, zijn motor en zijn tentje. Miguel mag eens op zijn motor zitten en poseert wonder boven wonder  met glans voor de foto, ondanks het feit dat hij zijn beentje wat verbrand heeft aan één van de metalen buizen die door de hitte verschroeiend heet stonden. We rijden ook voorbij talloze kraampjes langs de weg, die handgemaakte cowboy-indianespullen en juweeltjes verkopen, al heb ik bij geen enkele een potentiële koper gezien...

4 uur doen we erover naar de ingang van het Grand Canyon National Park. De jongens doen het flink op de achterbank en amuseren zich met hun elektronische snufjes. We stoppen bij het eerste “viewpoint” in de Canyon en het valt op, ze zijn ECHT “Grand” J De Colorado rivier die door de Canyon kronkelt lijkt vanop deze hoogte slechts een beekje te zijn, maar schijn bedriegt! De rotsen staan reuzehoog naast elkaar zonder mekaar te raken. We beklimmen een oude uitkijktoren voor een nog verder zicht. Axel heeft met de eerste verdieping al genoeg gehad (hoogtevrees) maar Miguel en Vake gaan nog wat hoger. Ik vind de Canyon vooral indrukwekkend door zijn grootte, en heel anders dan de Bryce Canyon die veel kleiner is maar zoveel kleurrijker. We stoppen bij bijna elk “view point” dat we nog tegen komen maar alles lijkt toch sterk op mekaar, alleen vanuit een ander oogpunt bekeken. De jongens hebben geen zin meer om mee uit te stappen, want “hun benen zijn moe” , en dat na 4 uur autozitten...Wanneer we in de Village komen eten we nog snel in het restaurant en dan trekken we verder naar ons hotel dat zich bevindt in het stadje “Williams”, op nog een uurtje rijden. Het laatste uurtje zonde technische snufjes op de achterbank begint met een gezellig kaartspel, maar ontaardt al snel in een hevige ruzie... En zo eindigt onze rondreis door de Nationale parken in mineur. We hebben diegene die op ons programma stonden intussen allemaal afgewerkt en zouden er geen ééntje van hebben willen missen. Ze waren allemaal zo verschillend en toch zo ontzettend mooi, ook voor een niet-zo-heel-veel-natuurliefhebster zoals ik ;-) Nu trekken we terug naar de bewoonde wereld. Axel is in zijn nopjes want door het reisboekje dat ik heb gemaakt weet hij precies wanneer Disneyland op het programma staat : juist, zaterdag! Hij is dan ook al volop aan het aftellen en de centjes die hij nog over heeft spaarde hij om in Disneyland nog iets te kunnen kopen. Ik vrees echter dat hij er niet ver mee zal komen maar ja, dat zal hij daar dan wel zien. Ik laat hem nog even in de waan. Vandaag kochten we hen 2 T-shirts van Grand Canyon die licht geven in het donker (wauw!) en direct kwam de vraag :”dat is toch niet van ONZE centen hé?”, nee dat is een cadeautje van moeke en vake. Wij mogen jullie toch ook iets kopen niet?

Wanneer we Williams binnen rijden ontdekken we weer een echt Amerikaans stadje. Alles staat hier in het teken van “Route 66” die hier ooit doorheen liep maar intussen officieel niet meer bestaat en werd vervangen door Interstate 40. Er vertrekt een treinspoor met oude stoomtrein naar de Canyon, heeft een wildlife dierenpark (maar dat hebben we al “live” gezien), een vliegtuigmuseum waar we een echt legervliegtuig van de US Navy passeren en  bars en restaurantjes. Volgens een tijdschrift dat ik vond in ons hotel zou hier ’s avonds wel wat te beleven zijn dus besluiten we (gezien we morgen niet ver moeten rijden) na het zwemmen nog eens tot daar te gaan.

Het was een heel aangename en een echt Amerikaans sfeertje daar in dat kleine stadje. Alles draait er nog steeds rond “Route 66” en in de winkels zijn ze dan ook volledig ingespeeld op de toeristen, de sfeer is echter nog steeds authentiek. De winkeltjes op the main road zijn volgens ons ook nog steeds van rond het jaar 1880, het ontstaan van het stadje. Wanneer we er doorheen wandelen voelen we onszelf terug gaan in de tijd, horen we op de terrassen live cowboymuziek en ruiken er de ribbetjes (al mag de “tjes” er deze keer echt wel af) die op de barbecue liggen te bakken. We gaan dan ook op onze neus af en vooral de jongens krijgen “honger” als ze al dat lekkers ruiken, dus duiken we een echt sfeervolle bar/diner in met mooie muurschilderingen en antieke auto’s en benzinepompen. Mijn cola wordt geserveerd in een glas dat bij ons enkel als vaas dienst zou doen, en ik wil niet nadenken over welk gigantisch beest dat moet geweest zijn als ik Kristof zijn “ribbekes” zie. Beeldmateriaal is opnieuw beschikbaar JMet de lichtjes erbij in het donker wordt alles nog wat sfeervoller, we zijn blij hier nog eens naartoe geweest te zijn! Zo wordt het grootste deel van de rondreis in schoonheid afgesloten, wat nu nog volgt is 1 tussenstop, Disneyland, Los Angeles en... daar denken we nog niet aan ;-)

21-07-2011 om 06:50 geschreven door sigkri  

Gisterenavond hebben we de kids tevreden gesteld en elk bijééntje in bed geslapen. Blad-steen-schaar maakte een einde aan de discussie over wie bij “Poekie” mocht slapen, Miguel was de gelukkige winnaar en gelukkig was hij! Overladen met kusjes en knuffels (de “stomme” Poekie met kodak was volledig vergeten) vielen we allebei in slaap.

Ik heb zaaalig geslapen, Kristof daarentegen niet en dat was deze morgen duidelijk te merken... Hij zal mij vast gemist hebben aan zijn zijde zeker, begrijpelijk ;-). Hij was moe en wilde zo snel mogelijk de was gedaan hebben om nog wat te kunnen rusten, want morgen wordt het een hele zware reisdag met minstens 7 uurtjes bollen! Ik moest natuurlijk eerst nog wat skypen enzo en dat viel niet in goede aarde. Ben toch blij mijn zussie en tante nog es gesproken te hebben, al is het moeilijk met de jongens die tussendoor vanalles willen vertellen want dan hoor je niet wat ze aan de andere kant zeggen maar ja. Dan naar de wasserij en terwijl de machine zijn rondjes draaide aan het zwembad gaan liggen, maar het was frisjes. Veel wind en donkere wolken voorspelden niet veel goeds, en dat op onze rust en zwembaddag L de jongens trokken het zich niet aan en genoten ervan het zwembad voor zich alleen te hebben. Tot overmaat van ramp vertelde een kamermeisje dat ze deze middag onweders gaven, dus na de wasjes en de droogjes trokken we naar de kamer om te rusten.

Axel en Miguel waren niet akkoord met onze planning en zich in stilte bezig houden is één van hun minder goeie kwaliteiten... Het zonnetje scheen terug en ik trok dan maar alleen met de 2 jongens naar het zwembad, zodat grumpy daddy nog wat kon slapen. Er was wat volk aan het bad maar veel zonnebaders en weinig zwemmers, het zonnetje scheen volop en in tegenstelling tot vanmorgen was ik blij als er eens een wolkje voorbij kwam zodat ik wat kon afkoelen. De zon en de wind deden hun werk, maar ik was de zonnecrème vergeten en ik en Miguel zijn vandaag zowat familie geworden van onze geschaarde vrienden ;-). Axel heeft het velletje van zijn peter Hedwig en kleurt ook zonder zonnecrème lekker donkerbruin.

2 uurtjes later terug naar boven en vake had zijn beautysleep goed doorstaan, gelukkig maar (ook voor onze gemoedstoestand). Maar zoals tante Jackie reageerde op onze blog is het voor hem inderdaad een zware reis. Niet alleen de vele kilometers met de auto rijden, telkens weer met valiezen sleuren, alles uitladen en elke dag opnieuw alles inpakken is toch een niet te onderschatten klus.Ook het plooien deed hij net als thuis helemaal alleen in de laundry room, de voorbijwandelende dames zullen dit waarschijnlijk niet alle dagen tegen komen!  Dit allemaal om de reis voor mij en de kindjes zo aangenaam mogelijk te maken, dank je schattie XXX Ik heb zonet mijn “taakje” gedaan en gestreken wat we nog kunnen nodig hebben de volgende 10 dagen. Leve de stoomgeneratoren zou ik zeggen!

Na de zwembad/rust het centrummetje uit gereden aangezien ze op het internet alleen maar slechte commentaar gaven over het hiernaast gelegen restaurant (overpriced gezien de ligging en absoluut niet lekker) reden we 10 minuutjes verder naar een family steakhouse, een uitstekende keuze was dit. Één van de beste steaks ooit gegeten en lekker dessert en dit met relatief goedkope prijzen, dank je wel internet! Zo wordt Kristofs computerergenis toch een beetje gecompenseerd J!

Nu is het iets na 8 uur en we zijn al gewassen en de jongens liggen al in bed, alleen is dit veel te vroeg ten opzichte van het reisritme dat ze intussen gewend zijn. De dromenvangers doen hun werk op dit moment niet echt. We proberen zo snel mogelijk te slapen, want willen morgen bij het ontbijt staan om 6u30 om dan om 7 uur te vertrekken voor de zware toch naar de Grand Canyon. De valiezen staan al klaar, laat de bedrust nu maar komen!

20-07-2011 om 04:34 geschreven door sigkri  

Vanmorgen was het moeilijk wakker worden, en onze biologische klok stond nog op Nevada-tijd. Voor ons was het 9 uur als we naar het ontbijt gingen in een restaurant naast het hotel, maar in feite was het hier al 10 uur. We mochten nog net binnen en aanschuiven aan het buffet, al was er niet veel aanschuiven aan want iedereen leek al vertrokken te zijn naar zijn volgende bestemming.  Het was wel lekker, maar gezien we er nog alleen waren hadden we wel de indruk dat we een beetje werden buiten gekeken. We haastten ons en vertrokken naar de enige machine waar we ooit geld hebben gewonnen : de bankautomaat. Voila, we kunnen weer wat opdoen! De zon heb ik hier vandaag ook als vermist opgegeven, het is hier wel warm maar het was zeer bewolkt vandaag en het heeft deze morgen zelfs geregend (lees gedruppeld), het voelde net een beetje als thuis maar dan warmer!

Dan iets over Kristof, hij heeft een nieuwe hobby : nummerplaten fotograferen! Hij wil op het einde van onze reis zoveel mogelijk nummerplaten van zoveel mogelijke staten op foto hebben. Het begon op de parking van het hotel waar al een paar auto’s de shot moesten ondergaan. Hopelijk krijgen we hier geen problemen mee als iemand ziet dat we dit doen, maar sommige zijn echt heel mooi en hebben een afbeelding van het belangrijkste kenmerk van de betreffende staat. Niet zoals bij ons dus saai en gewoon zwart/wit (rood). Iemand een gokje wagen hoeveel van de 50 staten we op het einde gaan hebben? We zitten nu toch in de gokgewoonte ;-)

Volgende bestemming : Bryce Canyon National Park, zo een 2 uurtjes rijden.  Eerst rijden we langs het Zion park en beklimmen met de wagen een enorme oranje rots, voorzien van haarspeldbochtjes om eens bijna boven dwars door de rots te rijden.  Ik vertrouw op mijn ventje zijn rijkunsten want die 30cm opeengestapelde steentjes die aan de bochten liggen gaan ons niet tegen houden de afgrond in te duiken ;-) Dit ritje was wel genieten en niet voor gevoelige passagiers! Daarna verlaten we de oranje rotsen even en komen in een ardennen-achtige omgeving terecht. Bij een plasstopje kom ik in een hutje terecht dat een Tourist office bleek te zijn en dit niet eens in een speciale omgeving. Wat was die man blij om iemand op bezoek te hebben en ongevraagd kreeg ik een kaart mee en wat informatie over de omgeving, Kristof begon al ongerust te worden maar ik had zo compassie met die man dat ik er maar een tetterke mee gedaan heb. Miguel is al 2 plasstops te laat en we zitten aan de derde onderbroek als we aan het hotel arriveren, gelukkig is het morgen wasdag!

Omdat het zonnetje er niet is besluiten we vandaag nog naar het park te gaan dan kunnen we morgen een gans dagje niksen. We blijven 2 nachten in dit hotel ten eerste om nog een dagje te niksen want naar de Grand Canyon (volgende bestemming) is het een lange rit en ten tweede omdat we halfweg onze reis zitten L en we een aantal zaken moeten wassen en er een wasserij in het hotel is. De shuttlebus naar het park vertrekt aan de straat over het hotel en gezien de grote afstand (zo’n 300 meter) nemen we de auto om te parkeren vlakbij de bushalte. Miguel werkt niet echt mee vandaag en “wil niet altijd in de bus zitten met de parkrangers want dan verveel ik mij”... We kunnen ook met de auto het park in deze keer, maar de shuttlebus is gratis (waar vindt men dit nog tegenwoordig?) en brengt ons zonder zoeken overal waar we moeten zijn. Kristof kan dan ook op zijn gemak van het uitzicht genieten EN we hebben een beetje uitleg over het park zelf. Die éénmalige 80 dollar voor de Nationale parken is op die manier wel besteed! We rijden naar het hoogste punt dat meer dan 8000 feet hoog is en het hoogste uitzicht biedt op de Bryce Canyon. Wat zijn het prachtig opeengestapelde (precies) oranje rotspartijen. Je kan er wel tientallen foto’s van nemen maar het effect van er zelf (klein als we zijn als mens) naast te staan is niet te vatten. Kristof houdt de jongens goed in het oog want een aantal afgronden zijn niet afgeschermd en ongeremd als ze zijn... Ik begeef me dicht bij de rand voor een fotooke en hoor opmerkzame toeristen tegen elkaar zeggen “she’s not really looking comfortable up there” en ze hadden gelijk J Mijn kodak draait op volle toeren (erfenis van mijn grootmoeder zeker) maar Miguel wil niet echt mee werken. Hij is enkel omkoopbaar met koekjes en daar maak ik dan ook handig gebruik van! “gij trekt altijd maar duizend en duizend foto’s en ik wil daar ni meer op staan” = de klaagzang van de zoon van een fotomaniak... De afleiding waar we op gehoopt hadden kwam er ook : de eekhoorntjes. We zien ze vrolijk rondhuppelen en ze zijn niet echt bang van mensen, je kan er redelijk kortbij komen zolang je maar het rustig doet. Heel schattig zijn ze en we vinden het alle 4 leuk om te zien, voor Axel en Miguel zijn zij de attractie van de dag en niet de “allemaal gewoon maar stenen” daar in de diepte.

Tijdens de terugrit ontdek ik in de bus de dikste mens die ik ooit in mijn leven al heb gezien! Als ik hem zie opstappen (waggelen) trek ik al strenge ogen naar de kindjes om uitbundige reacties te vermijden. Hun ogen spreken boekdelen en ze wijzen toch nog met de vinger naar de “dikke meneer” die we zonder vinger ongetwijfeld ook al hadden opgemerkt, samen met de rest van de busreizigers... Bij het afstappen heb ik er snel stiekem nog een foto van genomen dus ook daarvan is beeldmateriaal beschikbaar ;-)

Er is een microgolf in onze hotelkamer en we gaan dan maar budgetvriendelijk dineren. Ieder kiest in de supermarkt een diepvriesmaaltijd naar keuze en dit bespaart toch weer op een restaurantbezoek. Zou de gierigheid van de Nederlanders die we hier reeds tegenkwamen besmettelijk zijn? ;-) Morgen wordt het was sorteren, wassen en zwemmen (als het zonnetje terug is). Kristof vond reeds een strijkplank en strijkijzer in de kamer en lichtte me in over mijn hoofdactiviteit van morgen. Ik zal het eens proberen met de belangrijkste stukken, want heb de laatste 7 maanden niet veel meer gestreken dankzij meters helpende hand (nog es merci meter XXX). Tot zover de planning voor morgen dus dat lezen jullie dan wel weer. Het is dan wel een rustdag maar ik vind ongetwijfeld weer iets dat de moeite waard is (voor mij dan toch) om over te schrijven!

19-07-2011 om 03:31 geschreven door sigkri  

Deze ochtend opgestaan, alles ingepakt en ingeladen en dan snel nog Donuts gaan eten voor we opnieuw de woestijn induikten. We hadden ons lesje wel geleerd van de vorige keer! Voor het definitieve verlaten van Las Vegas wilden Kristof en ik nog elk 1 dollar in een jackpot steken, mee doen met de groten hé.  Kristof was zijnen dollar kwijt en ik was pas begonnen toen een vriendelijke dame ons verzocht de casino-zone te verlaten met onze 2 minderjarige kinderen. Beneden in het lunapark mogen ze tientallen dollars spenderen zonder probleem, maar boven mogen ze nog niet eens kijken. We wisten het eigenlijk wel maar hebben eens uitgetest hoe lang het zou duren, welgeteld 1,5 minuut dus.

We nemen afscheid van Las Vegas en belanden opnieuw in de dorre steen/zand routine met verdorde struikjes.  Verveeld sluit ik mijn ogen in de hoop nog wat slaap in te halen, tot Kristof me plots wakker maakt : “kijk eens naar buiten hoe mooi het hier is!” En inderdaad, hij had gelijk! Oranje-bruin gestreepte rotsen, hoog en mega-indrukwekkend en voor de rest NIETS. We kijken mekaar aan en denken allebei hetzelfde : wauw, hiervoor zijn we (onder andere) zo ver afgereisd.

Het is hier zo afgelegen en er is in de verste verte geen leven te zien, we wanen ons even letterlijk “in the middle of nowhere” en Kristof schiet zich snel opzij voor een snelle fotostop. Ik ben er wel niet gerust in want hoor allerlei geluiden en stel me al voor dat er een ratelslang op me af komt. Miguel komt doodleuk naar buiten met de mededeling dat hij dringend “moet”, en ni alleen pipi... Onder deskundige begeleiding van vake doet hij achter wat rotsen wat “moet” gebeuren ;-) Je moet je daarbij wel voorstellen dat het 102° Farenheit is (hoeveel dit in Celcius is moeten we nog even opzoeken, maar het was ondraaglijk heet) en dat ALLES wat vochtig is binnen de seconde is opgedroogd. Leve de snoetepoetsers! De insecten in de omgeving hadden er alleszins en attractie bij J We vertrekken weer en ik hoop dat onze auto bestand is tegen de hitte want kan me niet voorstellen hier in panne te vallen, gelukkig verloopt alles prima.

We zijn bijna op onze bestemming wanneer we een soort kinderboerderij tegen komen met winkeltje en houten barakjes die een western dorpje in het mini voorstellen, leuk voor de jongens. In het winkeltje kopen ze allebei een dromenvanger (ja meter, een echte) en een cowboyhoedje. Ze zijn weer in hun nopjes en als echte cowboys poseren ze in het mini dorpje. De geweren die ze graag zouden hebben kunnen we uit hun hoofd praten door te zeggen dat we daarmee niet op het vliegtuig kunnen, oef! We eten er nog een ijsje en weer zijn we weg.

Een kwartiertje later komen we aan in ons hotel, vanuit de kamer en van aan het zwembad hebben we een prachtig zicht op de oranje rotsen. Dit kan met gemak een standaard zeezicht overtreffen. Gezien de hitte trekken we direct naar het zwembad en er zijn er weer 2 tevreden. Het was wel tamelijk druk maar na een half uurtje konden we dan toch een ligstoel bemachtigen en zonnebaden à volonté. Jullie een beetje jaloers maken hé ;-) Hopelijk breng ik zo toch nog wat warmte voor de thuisblijvers... Ik heb me toch ook eens in het bad gewaagd wegens te grote hitte maar had 2 “ambeteerders”  rond mij dus was het snel uit met de pret. De ambeteerders vonden dan maar een ander slachtoffer in de salamanders die zich rond het hete bubbelbad bevonden. Ze werden voorzien van een "gratis" douche.

Blijkbaar zijn we over de tijdzone gereden zonder het zelf te beseffen, het is hier een uurtje later dan deze morgen in Las Vegas. We bevinden ons nu in de derde Amerikaanse staat op ons programma : na Californië en Arizona zitten we nu in Utah. Na het zwemmen besluiten we toch nog de shuttlebus te nemen naar het Zion National Park zelf. Op amper 10 minuutjes staan we aan de hoofdingang, vanwaar er elke 10 minuutjes een gratis busje vertrekt die je op 90 minuten door het park brengt, ideaal dus. Het is al half 8 als we vertrekken en het lijkt alleen maar voordelen te hebben : de grote hitte is verdwenen, we zijn er zeker van dat het een pak rustiger was als overdag EN we kunnen morgen wat langer blijven liggen J Het park zelf was ook supermooi, veel groen tussen de oranje rotsen door, een stromend riviertje en we zagen er ook veel herten.  De jongens zaten flink in het busje maar leken zich meer te amuseren met hun Spongebob en Diego knuffel die ze gisteren in het hotel hebben gekocht dan te genieten van het prachtige uitzicht. Maar ik weet hoe ik zelf ben geweest vroeger toen ons moe en va met ons naar de Ardennen gingen, da interesseerde mij ook ni. Wij genieten dan maar voor vier en zijn al blij dat ze de bus niet op stelten zetten.

Na onze uitstap in het restaurant naast het hotel gaan eten en dan (weer doodop) het bedje in. Hopelijk met veel zoete dromen dankzij de 2 dromenvangers die vakkundig door onze zonen zijn geïnstalleerd. En ze helpen al, want zelfs nu tijdens het typen zitten ze al in dromenland. Ik bedenk nog even hoe blij ik wel ben hier toch geraakt te zijn, al de miserie van de afgelopen maanden lijkt toch wel een heel klein beetje vergeten.  We genieten er alle 4 van met volle teugen, al is dat voor mij met een pilletje extra. Miguel mist wel ons huisje en de speelstraat maar dan vertel ik hem dat er niemand zal spelen wegens de vele regen. En zo besluiten we de dag : Slaapwel iedereen en sweet dreams!

18-07-2011 om 07:20 geschreven door sigkri  

Deze morgen hebben we geslapen tot na 9 uur, dit was nodig gezien de zware avond die we gisteren hebben gehad. Om 11 uur verlieten we de kamer om ergens te gaan “ontbijten” en besloten met de wagen de strip te verlaten en “downtown” een gezelliger (lees betaalbaarder) alternatief te vinden. We rijden de bekende boulevard af en de jongens herkennen al de hotels die we gisteren hebben gezien en herbeleven de avond helemaal opnieuw. Op een reclamebord dat Miguel gezien heeft met reclame voor de show van Céline Dion noemde hij haar “een seksmadam” . Dan komen we in het oude gedeelte van Las Vegas : veel wedding chapels en verouderde, kleinere en afgeleefde hotels en casino’s die in niets te vergelijken zijn met hun jongere broers/zussen op de strip. We verdwalen in de stad en besluiten gezien het al middag is er ineens een “brunch” van te maken.  De jongens zagen ons de oren van het lijf met hun verlanglijstje van de dag : mosselen eten, leeuwen kijken, zwemmen en en ritje met de monorail. Aan het Paris hotel hebben we gisteren mosselen op het menu zien staan dus besluiten we terug te keren naar ons “kasteel” (dat volgens Miguel geen “echt” kasteel is want er zijn geen echte ridders en je kan niet op de torens, zucht...) en van daar de monorail naar Paris hotel te nemen = 2 wensen vervuld J

Na veel omwegen op onze hotelparking geraakt (elke straat die Kristof insloeg leidde naar één of andere hotelparking die niet de onze was) en op pad op zoek naar de monorail. Het is weer ontzettend heet buiten en Axel is in zijne zaag, hij wil zijn wensen vervuld zien en het liefst NU en zonder veel te stappen.  Onze zoektocht naar de monorail duurt 1 uur en we lopen verloren in het MGM hotel waar een opstapplaats zou zijn, uiteindelijk belanden we nog verder van dan dichter bij onze bestemming en we lopen alle 4 lastig, ook van de honger. Gelukkig kwamen we in het hotel leeuwen tegen : 1 wens vervult! Het monorail ticket (eens gevonden) kost 5 dollar per persoon enkel en aangezien we maar 1 halte moeten doen vinden we dit er wat over. We besluiten dan maar in ons eigen hotel buffet te gaan eten met de belofte aan de jongens dat meter Lieve hen bij onze thuiskomst verse mosseltjes zal maken : meter, je leest het hé ;-)

Half 3 is het wanneer we eindelijk ons ontbijt/lunch/diner ineen kunnen eten want ook in ons hotel liepen we verloren en moesten we 2 keer toe de weg vragen. Je kunt je niet voorstellen wat een doolhoven dit zijn! De structuur van thuis is ver te zoeken maar 1 keer per dag eten scheelt ook in de pocket hé ;-) Met een vol buikje trokken we naar het zwembad : groot (uiteraard) en heeeel druk. We worden opnieuw geconfronteerd met het verschil tussen rijken en “gewone” spaarders als wijzelf. De eerste rij aan het zwembad met parasols en comfortabele kussentjes is voor mensen die bijbetalen. Er zijn ook aparte “loges” (lees afgesloten partytenten) die voorzien zijn van een reuze flatscreen TV, een comfortabele sofa en “aan huis” bediening voor mensen die er wel heel warmpjes in zitten. Wij nestelen ons op de achterste rij en vinden het zwembad niet zo aangenaam omdat we de jongens constant moeten in het oog houden wegens de grote drukte. Zij vonden het wel leuk want er was een glijbaan, jeuj!

Terug naar onze kamer is filosoof Miguel weer op zijn best: “Alle mensen die aan de gokmachines zitten zijn dommeriken, want de machines zijn altijd slimmer dus die winnen altijd” en zo hebben onze jongens toch één wijze les geleerd van deze trip.’s Avonds nog een donut binnegespeeld, geshopt in ons hotel en de jongens (alle 3) hebben zich eens uitgeleefd in het lunapark.

Ik ben blij hier eens geweest te zijn, het is een zeer indrukwekkende stad. Toch draait het hier vooral rond geld, en wie veeeel geld heeft kan zich hier dagenlang amuseren en wordt op zijn wenken bediend. Het is er soms gewoon “over” wat we zien, niet te geloven wat een massa geld sommigen er hier op een weekend moeten doorjagen. Als rijke vrijgezel(le) met een companie zal je je hier vast en zeker niet vervelen! Voor een gezin als het onze was 2 dagen voldoende. Morgen trekken we terug de natuur in naar Zion National park niet zo ver van hier, op zoek naar wat groen en rust.

17-07-2011 om 08:08 geschreven door sigkri  

We zijn 1 dagje van het net verdwenen wegens het niet vinden van de internetverbinding (blijkbaar met de goede oude kabel) in ons Vegas-hotel met wel 3000 kamers. Maar ik zal beginnen met het begin, de reis naar Las Vegas.

We hadden onze wekker vroeg gezet en aangezien we geen ontbijt hadden in het hotel besloten we onderweg ergens te stoppen, dat was echter niet een van onze betere ideeën... na een uurtje zitten we al in de woestijn en komen niet direct een ontbijtgelegenheid tegen. We slaan dan eens af en komen terecht in een verouderde market middenin de woestijn met latino verkoper en een reuzekakkerlak aaaaargh! Het ontbijt van de dag : chocoladekoekjes en water in de auto.  Achteraf bleken meer dan de helft van onze aankopen ver over vervaldatum te zijn, beter opletten dus!

Na uren uitzicht op steen/zandgronden met verdroogde groene struikjes,  wat wegenwerken en een plasstop onderweg komen we stilaan weer in de bewoonde wereld. De jongens hebben intussen alle DVD’s al bekeken in de auto en met het geluid van de Ros Beiaardommegang op de achtergrond rijden we de autostrade af (toch een beetje thuisgevoel zo ver weg), het contrast kon niet groter zijn...Als een fata morgana midden in de woestijn staan ze daar : de reusachtige hotels op de Vegas strip. HELLO LAS VEGAS J

We verblijven in het Excalubur hotel (kasteel) en ook dat is gigantisch groot. Door de vele flikkerlichten van gokautomaten, pokerspelers en jackpots zoeken we ons een weg naar de check-in. We kijken onze ogen uit, voor mij en de kleine ventjes is dit een eerste ontmoeting met de gokwereld. We krijgen onze kamer toegewezen op de 23^ste (!?!) verdieping, panoramisch zicht gegarandeerd! We hebben inderdaad een mooi zicht op hotel “New York New York” waar we de roetjsbaan zien slingeren rond het hotel, de reuze letters van MGM en op de mooie torens van ons hotel. Het is 2 uur als we onze kamer verlaten voor een eerste ontdekking van de Strip (=Las Vegas Boulevard) We nemen voor de zekerheid mijn “vierwieler” mee en dat was de juiste beslissing. Alles is hier echt GROOT, GROOT en GROOT. We vinden de m&m winkel van 4 verdiepingen en alles wat je maar kunt bedenken met het woord m&m erop hebben ze hier! We gaan verder naar de namaak eifeltoren en gaan het hotel binnen op zoek naar eten. We komen terecht in Parijse straatjes, dito gebouwen en een “fake” Parijse sfeer. This is Vegas, fake tot en met maar dat wisten we op voorhand. Iemand die al echt in Parijs is geweest zoals wij, is hier niet echt van onder de indruk. We eten crêpes en ze zijn lekker, maar daar waar Vegas vroeger goedkoop was om te eten en te drinken, is hier niets meer van te merken. We vinden alles hier superduur : het eten, het drinken, de kleren in de winkels en ook de m&m store. Langs de strip staan honderden mannen kaartjes uit de delen aan de mannen met “blote madammen” op : sex & girls. Axel en Miguel vragen zich af waarom vake zo geen kaartje krijgt? Omdat hij al een “madam” heeft natuurlijk en geen meer moet “kopen”  en ik denk vooral omdat zijn “madam” erbij was op stap ;-)

We komen aan bij de Venetiaanse toren van “the Venetian”, zeer originele naam trouwens... Ook daar gaan we eens binnen en verdwalen in het Italiaanse winkelcentrum met Gondelaars, bruggetjes, restaurantjes en ontdekken een prachtig plafond met namaak fresco’s van Michelangelo. Je kan hier in 1 hotel echt uren verloren lopen, en naast elk thema binnenin elk hotel staan uiteraard de gekende gokautomaten. Bij het buiten komen zien we aan de overkant dat de piratenshow aan trasure Island al begonnen is. De jongens willen die per se zien dus rennen we naar de overkant, via één van de vele voetgangersbruggen over de strip (lift in naar boven, brug over de straat, lift in weer naar beneden). Het lijkt allemaal niet veraf maar dat is het wel.  We zien nog net de apotheose met het vuurwerk en Axel beslist dat hij straks nog eens wil terugkomen om de volledige show te zien. Miguel blijkt een schrikkepee te zijn en staat met de vingers in zijn oren, bang voor het vuurwerk dat onderdeel uitmaakt van de show.  We stappen terug richting ons hotel en komen weer een nieuwe show tegen in “the Mirage” waar een vulkaanuitbarsting wordt nagedaan. Er is wel vuur maar we vinden het allemaal wat flauwtjes, Miguel denkt daar niet zo over. Ik denk dat brandweerman worden, in tegenstelling tot vele andere 6-jarige jongetjes, niet op zijn favoriete beroepenlijstje staat.

We gaan op zoek naar de leeuwen van Sigfried & Roy maar de “tuin” waar ze verblijven blijkt gesloten en enkel overdag toegankelijk mits betaling. Onze jongens zijn teleurgesteld en we moeten hen beloven om morgen opnieuw te gaan kijken, we zullen wel zien... We keren terug naar de piratenshow die ver opnieuw zal gaan beginnen. Deze keer zijn we wel op tijd maar zoals overal op de Strip is het hier superdruk! De mensen staan rijen dik en Axel kan zich als kleine man nog permitteren om zich naar voor te wringen en voor een volwassen vrouw te gaan staan op de eerste rij. Hij is gelukkig en kijkt zijn ogen uit, Miguel zit opnieuw weggedoken achter ons met de handen in de oren en is niet tevreden met onze beslissing terug te keren.

Het is al laat en we beslissen nu “echt” terug te gaan naar ons hotel, maar de weg is lang... Onderweg zien we nog snel de fonteinenshow bij het Bellagio hotel die Miguel wel weet te appreciëren wegens gebrek aan vuur. Het is al donker en de lichten flikkeren overal rondom ons, we vinden het alle 4 een geweldig mooi zicht om te zien en de kodak draait overuren. Op de terugweg is het echt bijna niet te doen van de drukte, Kristof loodst mij met de 4-wieler overal tussen en in tegenstelling tot bij ons gaan ze hier wel uit de weg voor mij (in de mate van het mogelijke) in plaats van er nog snel willen voor te springen. We moeten vele liften nemen, vele kilometers stappen en de jongens zijn moe en mogen om beurt bij mij op de schoot. Al mag de ene altijd “langer dan de andere”, ze zijn moe en hebben toch een flink aantal kilometers afgelegd met weinig gezeur dankzij de nodige afleidingen onderweg. We kwamen vele verklede mensen tegen die in ruil voor een “tip” graag met jou op de foto gaan, we maken hier geen gebruik van. Het is al laat en het nachtleven in Vegas is volop begonnen. We zien perfect gecoiffuurde dames met sexy jurkjes en “high heels” flaneren op de straat. De “toeristen” en gezinnen met kinderen zoals wij zijn op dit uur in de minderheid. Het is 11 uur als we in onze kamer aan komen, we zijn 9 uur op stap geweest! De kinderen zijn onder de indruk van al het moois en na een blik op onze “room view” in het donker en een niet overbodige douche kruipen we ons bedje in om eens lekker uit te slapen morgen. Besluit dag 1 : Vegas = hot hot hot & money money money!

17-07-2011 om 00:37 geschreven door sigkri  

Vandaag geen spannende verhalen aangezien het een rustdagje was en we slechts een goed anderhalf uur moesten rijden naar ons volgende hotel.  We hebben er dan ook van geprofiteerd en hebben eens lekker uitgeslapen tot half 9.

Op weg naar onze volgende tussenstop rijden we door vele wijngaarden. We passeren ook een paar “Ranches” met heeeeel veeeel koeien, en tot zover het spectaculaire nieuws van onderweg, geen dus! De Amerikaanse Trucks dan zijn echt gigantisch! Allemaal met de klassieke lange neus (ook de nieuwe) maar we vinden ze wel supermooi in verglijking met de ”platneuzen” van bij ons thuis.

Het hotel is groot, en heeft dan ook een aangepast zwembad, het grootste tot nu toe. In de kamer kunnen ook nog 2 extra bedden bij dus onze jongens zijn weeral tevreden. Van de middag tot 4 uur nestelen we ons dan ook aan het zwembad. Het voordeel van een stopdagje in een stad waar enkel doorreis-toerisme is, is dat we het zwembad (weer) zo goed als voor ons alleen hebben. Er staan palmbomen rond en vele balkonnetjes waarop geen kat te zien is en even waan ik me in één of ander hotel aan een Spaanse Costa, maar dan zonder de drukte. De jongens gaan dan ook rustig hun gangetje en voelen zich meteen thuis in hun (weeral) nieuwe stek.

Dan slaat de honger toe en aangezien ik echt geen zin heb in frieten met burgers googelen we naar een Italiaans restaurant in de stad, dan GPS-sen we erheen. Hoe deden we het vroeger toch allemaal zonder het internet? Ik begrijp meteen waarom de stad geen trekpleister is : een (volgens mij) doorsnee Amerikaanse stad. Langs de weg allemaal bungalows waarvan de meeste een Amerikaanse vlag in hun voortuin hebben, wat zijn de Amerikanen toch trots op hun vlag! Ook veel autoverkopers herkenbaar door de typische vlaggetjes die wapperen rond hun domein.

De trattoria biedt ons eindelijk de nodige variatie in ons menu. De dienster is zeer vriendelijk en vertelt dat ze ook afkomstig is uit België, meer bepaald uit Charleroi. De cola’s worden constant aangevuld, en dit zonder ze extra aan te rekenen, één van de typisch Amerikaanse gewoontes. Nog zo een gewoonte is om de overschot van je eten gewoon mee naar huis te nemen en al heeft het ons super gesmaakt, we zijn toch genoodzaakt de rest van onze veel te grote portie de vuilbak in te laten kieperen. De rekening is er ook naar maar we sussen ons met het idee dat we toch op vakantie zijn en we ons af en toe eens mogen laten gaan J

Wegens gebrek aan spannende verhalen een eerste indruk van dit immense land. Wij vinden de Amerikanen supervriendelijk, en of dit nu “fake” is of niet maakt me eigenlijk niet uit. Het is toch veel aangenamer dan de dikwijls norse bediening die we reeds hebben gekend in vele Zuid-Europese toeristische centra. Overal waar je komt, of het nu een restaurant, een bar, een hotel of zelfs een supermarkt is vragen ze steeds “how are you doing today” met een big smile. Ik besef wel dat het niet de bedoeling is om hier verder op in te gaan, en maak me er steeds vanaf met een “fine, thank you!”maar het geeft toch een goed gevoel.  Ik stel me voor hoe men zou reageren moesten de verkoopsters in de Delhaise dit bij ons aan elke klant vragen, ik vrees dat de rijen op zaterdag dan dubbel zo lang zouden worden J. Ook krijgen we telkens weer de vraag van waar we komen en  tot onze verbazing kent tot nu toe iedereen “Belgium” wel, maar of we nu wel een regering hebben of niet daar liggen ze hier niet wakker van (en wij ook niet trouwens). Spaarzaam zijn met plastic zakjes kennen ze hier ook niet, ze vullen er lustig op los en sommige zakken zijn nog niet voor een derde gevuld. De fastfood-cultuur is ons allemaal wel bekend, maar hier worden we echt met de neus op de feiten gedrukt. Er zijn hier zoveel fastfood ketens dat de inwoners ze moeilijk links kunnen laten liggen, dat is dan een minder kantje, voor mij althans. De Amerikanen zijn ook heel kindvriendelijk. Alle standaardkamers in de hotels zijn voorzien voor 4 personen, kinderen zijn in elk restaurant welkom en ze krijgen overal de nodige aandacht die ze verdienen. Overnachten met 4 is hier ook heel goedkoop in vergelijking met ons Belgenlandje. Tot zover de update J

Vanavond dan op tijd ons bedje in, morgen wordt het spannend want we gaan de 4 uur lange en volgens de reisgidsen meest saaie tocht ooit aan naar het bekende “Las Vegas”. We kijken er alle 4 hard naar uit om de “Strip” en de reuzehotels te gaan ontdekken. Ze zeggen “Vegas, you love it or you hate it”, ik ben benieuwd wat het bij ons zal zijn...

15-07-2011 om 04:42 geschreven door sigkri  

Om 6 uur was onze wakkere wekker Axel er al deze morgen.  Ik vraag me af waarom ik eigenlijk mijn alarm nog programmeer maar aan de andere kant was het wel goed want het ging een zware dag worden.  Hij vindt het natuurlijk leuk dat iedereen gelijk met hem opstaat, niet zoals thuis. Het ontbijt was beperkt tot een muffin en een glas appelsiensap maar hier is alles blijkbaar goed zolang je je maag maar het zwijgen oplegt.

Na het eten alles bijeen rapen, vlug met ons moe geskyped waar  de familie op de taart was voor haren birthday en zo was ik er ook toch een beetje bij J De jongens showden trots voor de webcam hun nieuwe slippers, hun “coole” hotweels zonnebrillen en hun nieuwe autootje. Wat is een kinderhand toch snel gevuld! Om 8 uur vertrokken we dan echt naar Yosemite National Park. Het was toch nog redelijk ver en onderweg moest er getankt worden.  We stopten in een typisch Amerikaanse “village” die zo uit een scène van de film “cars” kon weggelopen zijn.  Houten barakken, een stoffig landschap en voor ons een “echte” jeep met 2 “echte” cowboys... ja, ze hadden een hoed op J Na onderzoek bleek onze grote wagen op benzine te rijden, tot groot ongeloof van Kristof.  Hij was er niet gerust in omdat hier alles zo ver van mekaar ligt en iedereen op die manier toch een supergroot verbruik moet hebben.  Ik duw hem de handleiding van de wagen onder zijn neus en wanneer we zien dat echt IEDEREEN met grote wagens staat aan te schuiven aan de benzinetanken en de dieselpomp onbemand blijft “he gets the picture”. Ni te geloven toch, terwijl diesel hier bijna evenveel kost als benzine! Je moet ook al op voorhand zeggen hoeveel gallon je wil tanken. Al een chance dat ik zo clever ben om te zien hoeveel gallon het verhuurbedrijf ons heeft aangerekend, zo konden we toch een juiste schatting maken. Duidelijk wie hier de blog schrijft niet ;-)

Een dikke 2 uur rijden we, beginnend met verdorde bruine heuvels naar heuvels met groene struikjes en hoe groener het landschap wordt, hoe dichter we ons doel naderen. Het doet me eigenlijk wat denken aan onze reis naar Andalusië dit landschap. De jongens zijn flink want deze morgen werden de TV-tjes geïnstalleerd en ze zingen lustig mee met “Diëgo”. Kristof herkent de lodge waar hij 16 jaar geleden heeft gelogeerd. Waarom we daar niet slapen? Omdat er in oktober nergens nog plaats was in het park zelf...Dan worden we verwelkomd aan de ingang van het park door de “park ranger” die ons 80 dollar armer maakt voor een toegangspas voor alle nationale parken.  Ik ben niet zo een natuurliefhebber maar het doet toch wel iets : de hoge steile rotsen, de wilde rivier naast de weg, de verschillende watervallen die we links en rechts naar beneden zien vallen (uiteraard J). Is zo gelijk de Ardennen, maar dan 100 keer mooier. We stoppen bijeen parking onderaan een waterval, die ik beslist van dichterbij wilde gaan bekijken. Het is niet zo ver dus volgen we de stroom mensen die hetzelfde idee hadden. Op een bepaald moment zie ik natte mensen terug komen, en voel ik de nevel boven ons hoofd dikker en dikker worden. Onder het mom van “de kodak niet nat te maken” keren we dan maar weer terug op zoek naar de wagen en dan op weg naar “de village”. Druk druk druk was het daar, maar het geluk was weer aan onze zijde en na amper 2 rondjes op de parking rijdt er iemand weg, yes! Dan op zoek naar eten, jawel... hamburgers en frieten grrr... Ik denk dat ze mij gaan kunnen rollen binen 2,5 weken. Er waren ook groentjes bij deze keer, worteltjes! ...gefrituurd weliswaar... De jongens hopen een echte beer te zien, maar moeten tevreden zijn met een paar parkrangers en een postkaart met een beer erop. Ik verzin dan maar een spannend verhaal over de parkrangers die de mensen beschermen tegen de beren. Axel : "wat doen die dan als een beer een mens vast neemt?" ik : "dan schieten ze de beer dood", Axel : "en wat als ze missen en ze de mens dood schieten?" ik : "die hebben dat geleerd en doen dat niet" tot slot Axel : "wat als ze het TOCH doen?"... zucht, I rest my case! We rijden de village uit op weg naar ons volgend hotel, dat toch nog een kleine 3 uur rijden is. Zonder TV-tjes of DS amuseren we ons in de auto met quizzen. Miguel leest alle vraagjes zelf af en is zo fier, en wij ook. Soms moesten we wel goed luisteren want de accenten leggen is niet zo makkelijk, maar ze zijn allebei superflink.  We belonen hen dan ook onderweg met een milkshake in een Mc-Donald achtig ding MET speeltoestel. En weer zijn ze tevreden met dit half uurtje speeltijd. De Highway-patrols die met loeiende sirenes voorbijzoeven zijn een extraatje, "wauw! die zijn vast boeven aan het vangen", wel "cool" die politiewagens net zoals in de films!

Het hotel vinden ze altijd weer spannend. Elke kamer wordt vergeleken met de vorige en steeds weer zijn ze benieuwd naar het zwembad. Ze gaan volleerde hotel-recencenten zijn aan het einde van de vakantie J Ze doen het toch maar super, alles ondergaan wat we gepland hebben en plezier zoeken in de kleine dingen. Het zwembad werd gevonden en goedgekeurd (was groter dan dat van gisteren) en het “bubbelbadje” werkte deze keer wel. Enthousiast plonsen ze in en rond het bad, dit is voor hen de “echte” vakantie en wij genieten er ook van. Terwijl tekstjes typen en mail beantwoorden is dan echt geen opgave. De Nederlander naast mij vraagt geamuseerd of we “nou al een regering hebben” grr... Ik pak hem terug als hij vertelt morgen naar San Francisco te trekken door het weer te googelen en met een big smile te zeggen dat het er 13° is. NEM!

Straks weer op zoek naar iets om onze maag te vullen, help! Zijn achteraf gebleken Donuts by the pool geworden. Morgen een “ontspannen” dagje, slechts 2 uur rijden (vandaag hebben we 7 uur in de auto gezeten) en voor de rest zaaalig nietsdoen. Moet kunnen toch?

14-07-2011 om 16:59 geschreven door sigkri  

Vandaag verlaten we de grote stad. Onze auto die we als een jeep aanzien, is volgens Miguel geen “echte jeep” want er hangt geen wiel aan vanachter. We moeten hem gelijk geven...

Eerst en vooral moest Kristof zich gaan bewijzen in Lombard street. Met gemak daalt hij van het straatje dat zo steil is, dat men met de auto niet recht naar beneden zou kunnen rijden. Vandaar hebben ze hier allemaal haarspeldbochtjes van gemaakt. En fier dat hij is want hij had schrik dat ik hem in onze blog een “woesie” zou noemen als hij het niet zou doen J

Dan nog even langs Pier 39 gereden maar nog geen zeehonden te zien, waar hebben al die reisgidsen het nu toch over? Dan langs de Victoriaanse huisjes. In San Francisco zijn er zo heel veel, en we hebben de bekendste gevonden : de “Full House” huisjes. Ze zijn echt mooi maar er zijn er nog zo veel die minstens even mooi zijn. In verschillende prachtige en felle kleuren geschilderd, de ene al wat beter onderhouden dan de andere maar ze geven veel charme aan dit deel van de stad. Ik besluit dat moest ik hier wonen, ik ook zo een huisje zou willen. Vrees wel dat het niet voor onze portemonnee zou zijnL.

Het is weer koud vandaag, ik denk nog geen 10 graden om 9u in de ochtend. Het is ook nog redelijk kalm en het is indrukwekkend om zo met de auto door de steile straten te rijden. Soms kan je wel 2km ver zien en hobbel je gewoon de straat af recht door de (groene) lichten naar beneden. Één keer loopt het bijna mis als Kristof een “one way street” in rijdt langs de verkeerde kant. 4 rijen wagens komen op ons af gereden en toeteren, hij kan nog net op tijd een straatje inslaan oef!

Via de hoge wolkenkrabbers van het financiele departement en de Oakland bridge verlaten we dan de stad. De brug is ook wel ferm, ze heeft 2 verdiepen met telkens 5 rijstroken. De onderste verdieping rijdt de stad uit en de bovenste de stad in, bespaart toch wel wat funderingswerken in het water en er kan dubbel zo veel verkeer door. Slimme mannen dieAmerikanen J

Nog maar 3 kwartier zijn we verder en de lucht wordt blauw en de temperatuur stijgt buiten zienderogen naar de 30°. Raar hoe het weer zo snel kan veranderen. Stiekem had ik in de GPS een outlet mall ingesteld en Kristof die braafjes de instructie opvolgt heeft door dat ik hem liggen had, hihi! Efkes shoppen dus hoewel ik niets heb gekocht... Kristof heeft wel een Levi’s jeans voor 35€, een koopje dus J.  Het was middag en we stapten “Johnny’s Diner” binnen : een typisch Amerikaanse diner en voor het eerst heb ik echt het gevoel in de States te zijn.  Er draait 70’s muziek, het interieur zit vol met snoepjeskleuren,  retro decoratie en de muur wordt versierd met foto’s van Elvis en Marilyn Monroe. Mijn goede voornemen van gisteren om de hamburgers links te laten liggen moet ik snel laten varen, hier IS gewoon niets anders!  De vrouw des huizes, haar man de chef kok en hun zoon zien er dan ook uit alsof ze de laatste 10 jaar niets anders hebben gegeten dan dingen van hun eigen menukaart... Geen wonder dat de Amerikanen zo dik zijn, met veel tegenzin bestel ik maar een klassieke hamburger, terwijl ik mijn jongens niet hoor klagen over de vettige kost die ze elke dag naar binnen spelen : jammie!

Dan verder naar ons hotel, waar ik weinig verwachtingen van heb. Voor slechts 47 dollar overnachten we en ontbijten we EN er is een zwembad (je) zo blijkt nu.  Het valt nog mee, we hebben zelfs een frigo en een microgolf op de kamer en een frigo dat vindt je hier niet gauw. Tijdens het schrijven van dit verhaal lig ik al in bikini aan het mini badje vlak naast de autostrade. We hebben het gelukkig voor ons alleen en Axel en Miguel zijn voor één keer niet de grootste lawaaimakers J.

Morgen vroeg op pad want het wordt een lange dag : 2 uur rijden naar Yosemite en daarna nog 3 uur naar ons hotel, vroeg opstaan is dus de boodschap.

Het doet ons ook veel plezier dat we berichtjes krijgen per mail en op de blog van jullie allemaal, we zijn dan wel ver weg maar zo lijken jullie ook zo dichtbij. THX allemaal!!

Nu is het 2uur ’s nachts Belgische tijd dus rest me enkel nog even te zeggen :  HAPPY BIRTHDAY MOEKE!!!!!!!! Big kisses van ons 4-tjes en we zullen er van hieruit eentje op drinken. XXX

13-07-2011 om 02:02 geschreven door sigkri  

Het vroeg gaan slapen van gisterenavond was vanochtend voelbaar. Om 5.45u waren er 2 wakker en niet van plan ons nog wat rust te gunnen. We hebben er dan maar van geprofiteerd en waren er vroeg bij om te ontbijten.  Geen overvolle ontbijtzaal deze keer en Kristof wordt al een meester in het bakken van wafelsJ de jongens die begonnen aan hun “gezond ontbijt” konden na een yoghurtje de drang toch niet weerstaan en gingen toch weer voor de zoete lekkernijen : muffins, een wafel en warme chocomelk die zonder suiker al superzoet was.

Ideaal dus om vroeg op stap te gaan zoals gepland naar de beroemde “cable cars” voor ons ritje.  We waren de eerste in de rij en zo liep alles volledig volgens plan. De tram rammelde en kraakte volop, maar deed zijn werk en bracht ons naar boven en beneden over de steile straten van San Francisco. De mannen die nog manueel de tram draaien en bedienen zijn zeker geen watjes want dat is toch werken geblazen. Axel en Miguel genoten, voor hen was het net een ritje zoals dat van in een pretpark en tijdens de terugrit stapten we af bij het meest kronkelende straatje van de wereld “Lombard Street” (althans toch een deel ervan). We lopen ze eens op en neer met de trappen en ik ben onder de indruk van de chauffeurs die de rit aangaan en in een slakkegangetje de bochten nemen steil naar beneden. Volgens Kristof is het echter een “piece of cake” en hij beslist dit morgen persoonlijk te gaan bewijzen. Ik laat het toe enkel en alleen omdat we de zwaarste verzekering genomen hebben op onze wagen ;-)

Het is heel koud vandaag en er is veel wind, niet aangenaam om uren in rond te hangen dus gaan we even rust nemen op onze hotelkamer. Blijkt dat we gisteren echt een uitzonderlijk mooie dag hebben gekend. We hebben vandaag kunnen skypen met de mama’s en papa en de zus. Toch super hoe het internet ons zo dicht bij elkaar houdt!

Nog even de bus op naar het centrum om te eten, jawel... frieten en hamburgers @ Macy’s. Ik neem mezelf voor morgen voor de verandering eens geen frieten te eten. Ze vergeten ze hier dan ook altijd te schillen voor ze ze frituren, en kappen er een kilo zout over.  Mijn darmen denken er ook zo over en we keren zo snel mogelijk terug naar het hotel. Er zijn geen toeristenbussen meer te zien dus nemen we de taxi. Axel en Miguel stonden te springen als zotten blij om het ritje met de opvallende gele wagen, terwijl het binnenin toch maar heel gewoon bleek te zijn.

Terug in de kamer is de dag voor ons voorbij. Lekker badderen, rondhangen en de balans opmaken van deze mooie stad die we morgen zullen verlaten. Ik ben heel blij hier geweest te zijn, maar vond 2 dagen toch wel voldoende om een goede indruk te krijgen. Mensen die niet met kinderen naar hier willen komen hebben ongelijk, de onze hadden het hier best naar hun zin. De Cable car, bus over de brug, de steile straten, het jungle restaurant en de zeehonden (die er niet waren) maken dit echt een attractie voor groot en klein. Morgen op weg naar onze 3000km lange rondrit met ongetwijfeld een stuk hogere temperaturen. Op weg naar een volgend avontuur...

12-07-2011 om 02:57 geschreven door sigkri  

Vandaag op ontdekking in San Francisco. Toch nog net op tijd wakker geraakt om te gaan ontbijten, en we waren niet alleen! We zien mensen met hun bord naar boven gaan wegens een propvolle (kleine) ontbijtzaal. Gelukkig was ik alert en toen mensen aanstalten maakten om te vertrekken pikte ik zonder pardon hun plaatsje in. Vandaag was het zoete dag : warme chocomelk en vers gebakken wafels door Kristof met suikersiroop jammie!  Dan op het gemak het badje in en tegen de middag konden we op pad.

Eerst gingen we naar de waterkant in de hoop onderweg een hop-on hop-off bushalte tegen te komen, niet dus... Wel kwamen we aan de opstapplaats van de bekende cable cars waar deze nog steeds met de hand worden gedraaid. We kochten een ticket maar uiteindelijk bleek de rij te lang en zag ik het wachten niet zitten, het ging ook niet echt vooruit. Morgen wat vroeger op pad en opnieuw proberen dus.

Weer op zoek naar een toeristenbus en nu hadden we meer geluk, voor het rode licht stond er ééntje te wachten en toen we vroegen waar de opstapplaats was mochten we gauw instappen. Meteen naar boven op het dak uiteraard gelijk “de echte” en weg waren we. De eerstvolgende stop was die vlak voor onze hoteldeur, tja... Het was nog heel bewolkt en frisjes maar na de middag was er geen wolk meer te zien en straalde de zon. We besloten eerst de tour te nemen die over de Golden Gate brug reed en nestelden ons aan Union Square op een andere bus. Union square is het shopping-center van de stad en ook al is het zondag ALLE winkels waren open, ook de grote ketens. Op een ander moment zou ik hier wel een dagje willen in verdwalen en onze visa zijn werk laten doen, maar tot jolijt van mijn jongens is mijn rug het daar niet mee eens...

We nestelen ons dan maar op de achterste bank bovenaan de dubbeldekker en op doktersvoorschrift ben ik lekker egoistisch en leg ik me languit, me niets aantrekkend van de afkeurende blikken van de anderen.  Tot Kristof ineens opmerkt ons kodak-tasje te zijn vergeten op de vorige bus met nog 2 SD kaarten erin.  Aan de medewerker gaan vragen of hij zijn collega kon opbellen en de vriendelijke man kwam ons vertellen dat het terecht was en we het tegen de avond konden gaan oppikken, oef... Gelukkig (en iedereen die me kent weet dit) ben ik op reis als het ware versmolten met de kodak en zat hij niet in de tas maar hing hij rond mijn nek, ik kon dus gerust verder mijn gangetje gaan. Dan over de brug, kan ik mij vooral herinneren : koud, koud en wind, wind. Daar waar het centrum zonnig en warm is hangen er boven de brug wolken en mist. Wel een super gevoel erover te rijden en de jongens vonden het dak van de bus zelf ook wel tof.

Volgende stop Fishersman’s Wharf. Het zakje van de kodak was ook terecht en we kwamen er met een “tip” vanaf, jeuj!  Op het plannetje van de busdienst stond een jungle restaurant afgebeeld dat daar gelegen was,  onderweg hadden de jongens beslist daar te willen gaan eten en zo geschiedde.  De omkadering was echt de max voor jonge kinderen. We waanden ons midden in de jungle met special effects, namaak wilde dieren die bewogen water, echte vissen en oooooveral groene bladeren van muur tot plafond. We genoten ervan om Axel en Miguel zo te zien glunderen van al dat moois en intussen hebben we lekker gegeten.  Kristof een ribbeke (al mag de “ke” er wel af, was zo een 40cm breed) en ik kreeg daar een ganse kip op mijn bord.

Dan naar de honderden zeehonden die volgens alle toeristische boekjes dagelijks liggen te zonnen bij pier 39. En we vonden de locatie, maar niet de zeehonden L De drijvende houten vlotten waren leeg en in de verre verte zagen we slechts 2 diertjes liggen, dat was wel een tegenvaller maar onze Miguel relativeerde alles met de woorden “ze zijn vast een frisse duik gaan nemen” tja zo zie je maar hoe snel kinderen zich erbij neer leggen. Pier 39 was wel supergezellig, druk, vele winkeltjes en heel mooi echt een aanrader voor groot en klein. Langs de vele winkeltjes gingen we terug richting hotel, voor mij de zwaarste tocht tot nu toe. De bussen reden niet meer dus wandelen was de enige optie...langs de vele winkeltjes, die me ongetwijfeld in een andere situatie uren plezier zouden verschaffen, maar nu liet ik ze links liggen. Verstand op nul en doorgaan maar, bergop deze keer. Om 7 uur lokale tijd terug in de hotelkamer, heb het toch maar gehaald! Dan als een blok in slaap gevallen, morgen weer een nieuwe dag en die zou vroeg beginnen blijkt nu J

11-07-2011 om 16:48 geschreven door sigkri  

Dendermonde-Chicago-San Francisco

7u30 was het toen we 'sochtends de deur achter ons dicht trokken. De jongens waren de avond ervoor nog vol leven en gaan slapen was niet makkelijk, ongetwijfeld waren ze wat zenuwachtig voor wat hen de volgende dag te wachten stond en ze waren niet alleen.

Zaventem en de weg ernaartoe verliep vlot, ook dankzij onze 2 bereidwillige chauffeurs. We hadden super plaatsjes in het vliegtuig op de eerste rij dus niemand voor ons en wat extra beenruimte, wel leuk als je weet dat je 8,5 uur de lucht in moet. Onze jongens deden het ook voortreffelijk en hielden zich bezig met spelletjes, muziek luisteren en onze Miguel met ne keer of tien gaan "plassen";-)

In Chicago aangekomen door de douane-check gescreend, gefotografeerd en vingerafdrukken genomen. Ik vraag me toch af wat een enorme administratie hier achter zit en of dit niet wat te veel van het goede is. Men mag bij wijze van spreken met een pistool rondlopen, maar een gezin op vakantie wordt behandeld als een crimineel... Chicago zelf was een ander verhaal. Het vliegtuig dat ons naar San Francisco moest brengen was netjes op tijd, maar ik kon meteen zien aan de bemanning dat er iets niet klopte. Ze waren druk in discussie en niet veel later kregen we te horen dat het vliegtuig een mechanisch probleem had en niet ging kunnen vertrekken. Vanaf toen was het wachten... en wachten... Axel en Miguel waren nog altijd verbasend flink. Ze deden spelletjes en entertainde een kleine Amerikaanse medereiziger die in de ban was van hun speelgoedkoffertje. Terwijl plofte ik me neer plat op de grond en begon de pijn door de spierontspanners en de pijnstillers die ik had genomen door te sijpelen. Uiteindelijk hebben we 7 uur wachtend doorgebracht eer we met een ander vliegtuig konden vertrekken. Was te verwachten want ze moesten dan ook nog een hele nieuwe bemanning optrommelen en dan ben je ineens al een paar uur verder.

Dan op  het vliegtuig waarbij onze jongens meteen in slaap vielen, het was dan ook al 2 uur 's ochtends Belgische tijd. We waren moe en het wachten in Chicago heeft ons alle 4 wel gebroken. Vier uur later geland in San Francisco en op zoek naar de koffers en de huurauto. Daarvoor moesten we eerst nog een "airtrain" nemen en alles verliep vlot. De jongens waren weer goed wakker en stapten flink met ons mee zonder zagen en zeuren, dit hadden we echt niet verwacht! Aan de autohuur ons door een gladde Amerikaan met ne smile tot achter zijn oren zonder we het zelf beseften een upgrade van onze wagen laten aansmeren. We vertrokken met een dubbel gevoel en een paar honder dollar minder op onze Visa kaart, gelukkig viel de wagen goed mee. Groot (uiteraard) en veel plaats voor onze koffers. Axel en Miguel ontdekten alle snufjes van hun nieuwe vervoermiddel voor de komende 3 weken en zagen dat het goed was.

De GPS die ik thuis al volledig had voorzien met de nodige routes werkte perfect en gelukkig met rijstrookaanduiding, heb je hier wel nodig... Vlot kwamen we aan het hotel blij in ons bedje te mogen duiken. Op dat moment had ik niet echt het wauw-gevoel en hoopte ik alleen dat het allemaal de moeite was. De droom was wel heer veraf en de vermoeidheid weegde zwaar door. De stad in het donker was behalve supersteil nog niet echt indrukwekkend te noemen. Vanochtend werden we na een korte nacht wakker in onze toch wel ietwat verouderde hotelkamer, en zagen door het raam de Golden Gate Bridge in zijn vol ornaat naar ons lachen, weliswaar nog wat gehuld in de mist. Dan denk ik ja... Het wordt misschien toch wel nog de moeite ;-)

10-07-2011 om 18:31 geschreven door sigkri