Om 6 uur was onze wakkere wekker Axel er al deze morgen.  Ik vraag me af waarom ik eigenlijk mijn alarm nog programmeer maar aan de andere kant was het wel goed want het ging een zware dag worden.  Hij vindt het natuurlijk leuk dat iedereen gelijk met hem opstaat, niet zoals thuis. Het ontbijt was beperkt tot een muffin en een glas appelsiensap maar hier is alles blijkbaar goed zolang je je maag maar het zwijgen oplegt.

Na het eten alles bijeen rapen, vlug met ons moe geskyped waar  de familie op de taart was voor haren birthday en zo was ik er ook toch een beetje bij J De jongens showden trots voor de webcam hun nieuwe slippers, hun “coole” hotweels zonnebrillen en hun nieuwe autootje. Wat is een kinderhand toch snel gevuld! Om 8 uur vertrokken we dan echt naar Yosemite National Park. Het was toch nog redelijk ver en onderweg moest er getankt worden.  We stopten in een typisch Amerikaanse “village” die zo uit een scène van de film “cars” kon weggelopen zijn.  Houten barakken, een stoffig landschap en voor ons een “echte” jeep met 2 “echte” cowboys... ja, ze hadden een hoed op J Na onderzoek bleek onze grote wagen op benzine te rijden, tot groot ongeloof van Kristof.  Hij was er niet gerust in omdat hier alles zo ver van mekaar ligt en iedereen op die manier toch een supergroot verbruik moet hebben.  Ik duw hem de handleiding van de wagen onder zijn neus en wanneer we zien dat echt IEDEREEN met grote wagens staat aan te schuiven aan de benzinetanken en de dieselpomp onbemand blijft “he gets the picture”. Ni te geloven toch, terwijl diesel hier bijna evenveel kost als benzine! Je moet ook al op voorhand zeggen hoeveel gallon je wil tanken. Al een chance dat ik zo clever ben om te zien hoeveel gallon het verhuurbedrijf ons heeft aangerekend, zo konden we toch een juiste schatting maken. Duidelijk wie hier de blog schrijft niet ;-)

Een dikke 2 uur rijden we, beginnend met verdorde bruine heuvels naar heuvels met groene struikjes en hoe groener het landschap wordt, hoe dichter we ons doel naderen. Het doet me eigenlijk wat denken aan onze reis naar Andalusië dit landschap. De jongens zijn flink want deze morgen werden de TV-tjes geïnstalleerd en ze zingen lustig mee met “Diëgo”. Kristof herkent de lodge waar hij 16 jaar geleden heeft gelogeerd. Waarom we daar niet slapen? Omdat er in oktober nergens nog plaats was in het park zelf...Dan worden we verwelkomd aan de ingang van het park door de “park ranger” die ons 80 dollar armer maakt voor een toegangspas voor alle nationale parken.  Ik ben niet zo een natuurliefhebber maar het doet toch wel iets : de hoge steile rotsen, de wilde rivier naast de weg, de verschillende watervallen die we links en rechts naar beneden zien vallen (uiteraard J). Is zo gelijk de Ardennen, maar dan 100 keer mooier. We stoppen bijeen parking onderaan een waterval, die ik beslist van dichterbij wilde gaan bekijken. Het is niet zo ver dus volgen we de stroom mensen die hetzelfde idee hadden. Op een bepaald moment zie ik natte mensen terug komen, en voel ik de nevel boven ons hoofd dikker en dikker worden. Onder het mom van “de kodak niet nat te maken” keren we dan maar weer terug op zoek naar de wagen en dan op weg naar “de village”. Druk druk druk was het daar, maar het geluk was weer aan onze zijde en na amper 2 rondjes op de parking rijdt er iemand weg, yes! Dan op zoek naar eten, jawel... hamburgers en frieten grrr... Ik denk dat ze mij gaan kunnen rollen binen 2,5 weken. Er waren ook groentjes bij deze keer, worteltjes! ...gefrituurd weliswaar... De jongens hopen een echte beer te zien, maar moeten tevreden zijn met een paar parkrangers en een postkaart met een beer erop. Ik verzin dan maar een spannend verhaal over de parkrangers die de mensen beschermen tegen de beren. Axel : "wat doen die dan als een beer een mens vast neemt?" ik : "dan schieten ze de beer dood", Axel : "en wat als ze missen en ze de mens dood schieten?" ik : "die hebben dat geleerd en doen dat niet" tot slot Axel : "wat als ze het TOCH doen?"... zucht, I rest my case! We rijden de village uit op weg naar ons volgend hotel, dat toch nog een kleine 3 uur rijden is. Zonder TV-tjes of DS amuseren we ons in de auto met quizzen. Miguel leest alle vraagjes zelf af en is zo fier, en wij ook. Soms moesten we wel goed luisteren want de accenten leggen is niet zo makkelijk, maar ze zijn allebei superflink.  We belonen hen dan ook onderweg met een milkshake in een Mc-Donald achtig ding MET speeltoestel. En weer zijn ze tevreden met dit half uurtje speeltijd. De Highway-patrols die met loeiende sirenes voorbijzoeven zijn een extraatje, "wauw! die zijn vast boeven aan het vangen", wel "cool" die politiewagens net zoals in de films!

Het hotel vinden ze altijd weer spannend. Elke kamer wordt vergeleken met de vorige en steeds weer zijn ze benieuwd naar het zwembad. Ze gaan volleerde hotel-recencenten zijn aan het einde van de vakantie J Ze doen het toch maar super, alles ondergaan wat we gepland hebben en plezier zoeken in de kleine dingen. Het zwembad werd gevonden en goedgekeurd (was groter dan dat van gisteren) en het “bubbelbadje” werkte deze keer wel. Enthousiast plonsen ze in en rond het bad, dit is voor hen de “echte” vakantie en wij genieten er ook van. Terwijl tekstjes typen en mail beantwoorden is dan echt geen opgave. De Nederlander naast mij vraagt geamuseerd of we “nou al een regering hebben” grr... Ik pak hem terug als hij vertelt morgen naar San Francisco te trekken door het weer te googelen en met een big smile te zeggen dat het er 13° is. NEM!

Straks weer op zoek naar iets om onze maag te vullen, help! Zijn achteraf gebleken Donuts by the pool geworden. Morgen een “ontspannen” dagje, slechts 2 uur rijden (vandaag hebben we 7 uur in de auto gezeten) en voor de rest zaaalig nietsdoen. Moet kunnen toch?

14-07-2011 om 16:59 geschreven door sigkri  

Vandaag verlaten we de grote stad. Onze auto die we als een jeep aanzien, is volgens Miguel geen “echte jeep” want er hangt geen wiel aan vanachter. We moeten hem gelijk geven...

Eerst en vooral moest Kristof zich gaan bewijzen in Lombard street. Met gemak daalt hij van het straatje dat zo steil is, dat men met de auto niet recht naar beneden zou kunnen rijden. Vandaar hebben ze hier allemaal haarspeldbochtjes van gemaakt. En fier dat hij is want hij had schrik dat ik hem in onze blog een “woesie” zou noemen als hij het niet zou doen J

Dan nog even langs Pier 39 gereden maar nog geen zeehonden te zien, waar hebben al die reisgidsen het nu toch over? Dan langs de Victoriaanse huisjes. In San Francisco zijn er zo heel veel, en we hebben de bekendste gevonden : de “Full House” huisjes. Ze zijn echt mooi maar er zijn er nog zo veel die minstens even mooi zijn. In verschillende prachtige en felle kleuren geschilderd, de ene al wat beter onderhouden dan de andere maar ze geven veel charme aan dit deel van de stad. Ik besluit dat moest ik hier wonen, ik ook zo een huisje zou willen. Vrees wel dat het niet voor onze portemonnee zou zijnL.

Het is weer koud vandaag, ik denk nog geen 10 graden om 9u in de ochtend. Het is ook nog redelijk kalm en het is indrukwekkend om zo met de auto door de steile straten te rijden. Soms kan je wel 2km ver zien en hobbel je gewoon de straat af recht door de (groene) lichten naar beneden. Één keer loopt het bijna mis als Kristof een “one way street” in rijdt langs de verkeerde kant. 4 rijen wagens komen op ons af gereden en toeteren, hij kan nog net op tijd een straatje inslaan oef!

Via de hoge wolkenkrabbers van het financiele departement en de Oakland bridge verlaten we dan de stad. De brug is ook wel ferm, ze heeft 2 verdiepen met telkens 5 rijstroken. De onderste verdieping rijdt de stad uit en de bovenste de stad in, bespaart toch wel wat funderingswerken in het water en er kan dubbel zo veel verkeer door. Slimme mannen dieAmerikanen J

Nog maar 3 kwartier zijn we verder en de lucht wordt blauw en de temperatuur stijgt buiten zienderogen naar de 30°. Raar hoe het weer zo snel kan veranderen. Stiekem had ik in de GPS een outlet mall ingesteld en Kristof die braafjes de instructie opvolgt heeft door dat ik hem liggen had, hihi! Efkes shoppen dus hoewel ik niets heb gekocht... Kristof heeft wel een Levi’s jeans voor 35€, een koopje dus J.  Het was middag en we stapten “Johnny’s Diner” binnen : een typisch Amerikaanse diner en voor het eerst heb ik echt het gevoel in de States te zijn.  Er draait 70’s muziek, het interieur zit vol met snoepjeskleuren,  retro decoratie en de muur wordt versierd met foto’s van Elvis en Marilyn Monroe. Mijn goede voornemen van gisteren om de hamburgers links te laten liggen moet ik snel laten varen, hier IS gewoon niets anders!  De vrouw des huizes, haar man de chef kok en hun zoon zien er dan ook uit alsof ze de laatste 10 jaar niets anders hebben gegeten dan dingen van hun eigen menukaart... Geen wonder dat de Amerikanen zo dik zijn, met veel tegenzin bestel ik maar een klassieke hamburger, terwijl ik mijn jongens niet hoor klagen over de vettige kost die ze elke dag naar binnen spelen : jammie!

Dan verder naar ons hotel, waar ik weinig verwachtingen van heb. Voor slechts 47 dollar overnachten we en ontbijten we EN er is een zwembad (je) zo blijkt nu.  Het valt nog mee, we hebben zelfs een frigo en een microgolf op de kamer en een frigo dat vindt je hier niet gauw. Tijdens het schrijven van dit verhaal lig ik al in bikini aan het mini badje vlak naast de autostrade. We hebben het gelukkig voor ons alleen en Axel en Miguel zijn voor één keer niet de grootste lawaaimakers J.

Morgen vroeg op pad want het wordt een lange dag : 2 uur rijden naar Yosemite en daarna nog 3 uur naar ons hotel, vroeg opstaan is dus de boodschap.

Het doet ons ook veel plezier dat we berichtjes krijgen per mail en op de blog van jullie allemaal, we zijn dan wel ver weg maar zo lijken jullie ook zo dichtbij. THX allemaal!!

Nu is het 2uur ’s nachts Belgische tijd dus rest me enkel nog even te zeggen :  HAPPY BIRTHDAY MOEKE!!!!!!!! Big kisses van ons 4-tjes en we zullen er van hieruit eentje op drinken. XXX

13-07-2011 om 02:02 geschreven door sigkri  

Het vroeg gaan slapen van gisterenavond was vanochtend voelbaar. Om 5.45u waren er 2 wakker en niet van plan ons nog wat rust te gunnen. We hebben er dan maar van geprofiteerd en waren er vroeg bij om te ontbijten.  Geen overvolle ontbijtzaal deze keer en Kristof wordt al een meester in het bakken van wafelsJ de jongens die begonnen aan hun “gezond ontbijt” konden na een yoghurtje de drang toch niet weerstaan en gingen toch weer voor de zoete lekkernijen : muffins, een wafel en warme chocomelk die zonder suiker al superzoet was.

Ideaal dus om vroeg op stap te gaan zoals gepland naar de beroemde “cable cars” voor ons ritje.  We waren de eerste in de rij en zo liep alles volledig volgens plan. De tram rammelde en kraakte volop, maar deed zijn werk en bracht ons naar boven en beneden over de steile straten van San Francisco. De mannen die nog manueel de tram draaien en bedienen zijn zeker geen watjes want dat is toch werken geblazen. Axel en Miguel genoten, voor hen was het net een ritje zoals dat van in een pretpark en tijdens de terugrit stapten we af bij het meest kronkelende straatje van de wereld “Lombard Street” (althans toch een deel ervan). We lopen ze eens op en neer met de trappen en ik ben onder de indruk van de chauffeurs die de rit aangaan en in een slakkegangetje de bochten nemen steil naar beneden. Volgens Kristof is het echter een “piece of cake” en hij beslist dit morgen persoonlijk te gaan bewijzen. Ik laat het toe enkel en alleen omdat we de zwaarste verzekering genomen hebben op onze wagen ;-)

Het is heel koud vandaag en er is veel wind, niet aangenaam om uren in rond te hangen dus gaan we even rust nemen op onze hotelkamer. Blijkt dat we gisteren echt een uitzonderlijk mooie dag hebben gekend. We hebben vandaag kunnen skypen met de mama’s en papa en de zus. Toch super hoe het internet ons zo dicht bij elkaar houdt!

Nog even de bus op naar het centrum om te eten, jawel... frieten en hamburgers @ Macy’s. Ik neem mezelf voor morgen voor de verandering eens geen frieten te eten. Ze vergeten ze hier dan ook altijd te schillen voor ze ze frituren, en kappen er een kilo zout over.  Mijn darmen denken er ook zo over en we keren zo snel mogelijk terug naar het hotel. Er zijn geen toeristenbussen meer te zien dus nemen we de taxi. Axel en Miguel stonden te springen als zotten blij om het ritje met de opvallende gele wagen, terwijl het binnenin toch maar heel gewoon bleek te zijn.

Terug in de kamer is de dag voor ons voorbij. Lekker badderen, rondhangen en de balans opmaken van deze mooie stad die we morgen zullen verlaten. Ik ben heel blij hier geweest te zijn, maar vond 2 dagen toch wel voldoende om een goede indruk te krijgen. Mensen die niet met kinderen naar hier willen komen hebben ongelijk, de onze hadden het hier best naar hun zin. De Cable car, bus over de brug, de steile straten, het jungle restaurant en de zeehonden (die er niet waren) maken dit echt een attractie voor groot en klein. Morgen op weg naar onze 3000km lange rondrit met ongetwijfeld een stuk hogere temperaturen. Op weg naar een volgend avontuur...

12-07-2011 om 02:57 geschreven door sigkri  

Vandaag op ontdekking in San Francisco. Toch nog net op tijd wakker geraakt om te gaan ontbijten, en we waren niet alleen! We zien mensen met hun bord naar boven gaan wegens een propvolle (kleine) ontbijtzaal. Gelukkig was ik alert en toen mensen aanstalten maakten om te vertrekken pikte ik zonder pardon hun plaatsje in. Vandaag was het zoete dag : warme chocomelk en vers gebakken wafels door Kristof met suikersiroop jammie!  Dan op het gemak het badje in en tegen de middag konden we op pad.

Eerst gingen we naar de waterkant in de hoop onderweg een hop-on hop-off bushalte tegen te komen, niet dus... Wel kwamen we aan de opstapplaats van de bekende cable cars waar deze nog steeds met de hand worden gedraaid. We kochten een ticket maar uiteindelijk bleek de rij te lang en zag ik het wachten niet zitten, het ging ook niet echt vooruit. Morgen wat vroeger op pad en opnieuw proberen dus.

Weer op zoek naar een toeristenbus en nu hadden we meer geluk, voor het rode licht stond er ééntje te wachten en toen we vroegen waar de opstapplaats was mochten we gauw instappen. Meteen naar boven op het dak uiteraard gelijk “de echte” en weg waren we. De eerstvolgende stop was die vlak voor onze hoteldeur, tja... Het was nog heel bewolkt en frisjes maar na de middag was er geen wolk meer te zien en straalde de zon. We besloten eerst de tour te nemen die over de Golden Gate brug reed en nestelden ons aan Union Square op een andere bus. Union square is het shopping-center van de stad en ook al is het zondag ALLE winkels waren open, ook de grote ketens. Op een ander moment zou ik hier wel een dagje willen in verdwalen en onze visa zijn werk laten doen, maar tot jolijt van mijn jongens is mijn rug het daar niet mee eens...

We nestelen ons dan maar op de achterste bank bovenaan de dubbeldekker en op doktersvoorschrift ben ik lekker egoistisch en leg ik me languit, me niets aantrekkend van de afkeurende blikken van de anderen.  Tot Kristof ineens opmerkt ons kodak-tasje te zijn vergeten op de vorige bus met nog 2 SD kaarten erin.  Aan de medewerker gaan vragen of hij zijn collega kon opbellen en de vriendelijke man kwam ons vertellen dat het terecht was en we het tegen de avond konden gaan oppikken, oef... Gelukkig (en iedereen die me kent weet dit) ben ik op reis als het ware versmolten met de kodak en zat hij niet in de tas maar hing hij rond mijn nek, ik kon dus gerust verder mijn gangetje gaan. Dan over de brug, kan ik mij vooral herinneren : koud, koud en wind, wind. Daar waar het centrum zonnig en warm is hangen er boven de brug wolken en mist. Wel een super gevoel erover te rijden en de jongens vonden het dak van de bus zelf ook wel tof.

Volgende stop Fishersman’s Wharf. Het zakje van de kodak was ook terecht en we kwamen er met een “tip” vanaf, jeuj!  Op het plannetje van de busdienst stond een jungle restaurant afgebeeld dat daar gelegen was,  onderweg hadden de jongens beslist daar te willen gaan eten en zo geschiedde.  De omkadering was echt de max voor jonge kinderen. We waanden ons midden in de jungle met special effects, namaak wilde dieren die bewogen water, echte vissen en oooooveral groene bladeren van muur tot plafond. We genoten ervan om Axel en Miguel zo te zien glunderen van al dat moois en intussen hebben we lekker gegeten.  Kristof een ribbeke (al mag de “ke” er wel af, was zo een 40cm breed) en ik kreeg daar een ganse kip op mijn bord.

Dan naar de honderden zeehonden die volgens alle toeristische boekjes dagelijks liggen te zonnen bij pier 39. En we vonden de locatie, maar niet de zeehonden L De drijvende houten vlotten waren leeg en in de verre verte zagen we slechts 2 diertjes liggen, dat was wel een tegenvaller maar onze Miguel relativeerde alles met de woorden “ze zijn vast een frisse duik gaan nemen” tja zo zie je maar hoe snel kinderen zich erbij neer leggen. Pier 39 was wel supergezellig, druk, vele winkeltjes en heel mooi echt een aanrader voor groot en klein. Langs de vele winkeltjes gingen we terug richting hotel, voor mij de zwaarste tocht tot nu toe. De bussen reden niet meer dus wandelen was de enige optie...langs de vele winkeltjes, die me ongetwijfeld in een andere situatie uren plezier zouden verschaffen, maar nu liet ik ze links liggen. Verstand op nul en doorgaan maar, bergop deze keer. Om 7 uur lokale tijd terug in de hotelkamer, heb het toch maar gehaald! Dan als een blok in slaap gevallen, morgen weer een nieuwe dag en die zou vroeg beginnen blijkt nu J

11-07-2011 om 16:48 geschreven door sigkri  

Dendermonde-Chicago-San Francisco

7u30 was het toen we 'sochtends de deur achter ons dicht trokken. De jongens waren de avond ervoor nog vol leven en gaan slapen was niet makkelijk, ongetwijfeld waren ze wat zenuwachtig voor wat hen de volgende dag te wachten stond en ze waren niet alleen.

Zaventem en de weg ernaartoe verliep vlot, ook dankzij onze 2 bereidwillige chauffeurs. We hadden super plaatsjes in het vliegtuig op de eerste rij dus niemand voor ons en wat extra beenruimte, wel leuk als je weet dat je 8,5 uur de lucht in moet. Onze jongens deden het ook voortreffelijk en hielden zich bezig met spelletjes, muziek luisteren en onze Miguel met ne keer of tien gaan "plassen";-)

In Chicago aangekomen door de douane-check gescreend, gefotografeerd en vingerafdrukken genomen. Ik vraag me toch af wat een enorme administratie hier achter zit en of dit niet wat te veel van het goede is. Men mag bij wijze van spreken met een pistool rondlopen, maar een gezin op vakantie wordt behandeld als een crimineel... Chicago zelf was een ander verhaal. Het vliegtuig dat ons naar San Francisco moest brengen was netjes op tijd, maar ik kon meteen zien aan de bemanning dat er iets niet klopte. Ze waren druk in discussie en niet veel later kregen we te horen dat het vliegtuig een mechanisch probleem had en niet ging kunnen vertrekken. Vanaf toen was het wachten... en wachten... Axel en Miguel waren nog altijd verbasend flink. Ze deden spelletjes en entertainde een kleine Amerikaanse medereiziger die in de ban was van hun speelgoedkoffertje. Terwijl plofte ik me neer plat op de grond en begon de pijn door de spierontspanners en de pijnstillers die ik had genomen door te sijpelen. Uiteindelijk hebben we 7 uur wachtend doorgebracht eer we met een ander vliegtuig konden vertrekken. Was te verwachten want ze moesten dan ook nog een hele nieuwe bemanning optrommelen en dan ben je ineens al een paar uur verder.

Dan op  het vliegtuig waarbij onze jongens meteen in slaap vielen, het was dan ook al 2 uur 's ochtends Belgische tijd. We waren moe en het wachten in Chicago heeft ons alle 4 wel gebroken. Vier uur later geland in San Francisco en op zoek naar de koffers en de huurauto. Daarvoor moesten we eerst nog een "airtrain" nemen en alles verliep vlot. De jongens waren weer goed wakker en stapten flink met ons mee zonder zagen en zeuren, dit hadden we echt niet verwacht! Aan de autohuur ons door een gladde Amerikaan met ne smile tot achter zijn oren zonder we het zelf beseften een upgrade van onze wagen laten aansmeren. We vertrokken met een dubbel gevoel en een paar honder dollar minder op onze Visa kaart, gelukkig viel de wagen goed mee. Groot (uiteraard) en veel plaats voor onze koffers. Axel en Miguel ontdekten alle snufjes van hun nieuwe vervoermiddel voor de komende 3 weken en zagen dat het goed was.

De GPS die ik thuis al volledig had voorzien met de nodige routes werkte perfect en gelukkig met rijstrookaanduiding, heb je hier wel nodig... Vlot kwamen we aan het hotel blij in ons bedje te mogen duiken. Op dat moment had ik niet echt het wauw-gevoel en hoopte ik alleen dat het allemaal de moeite was. De droom was wel heer veraf en de vermoeidheid weegde zwaar door. De stad in het donker was behalve supersteil nog niet echt indrukwekkend te noemen. Vanochtend werden we na een korte nacht wakker in onze toch wel ietwat verouderde hotelkamer, en zagen door het raam de Golden Gate Bridge in zijn vol ornaat naar ons lachen, weliswaar nog wat gehuld in de mist. Dan denk ik ja... Het wordt misschien toch wel nog de moeite ;-)

10-07-2011 om 18:31 geschreven door sigkri  

Hallo iedereen,

We zijn nu precies 3 weken voor onze “grote oversteek” en ik ben momenteel volop bezig met afwerken van het “to do” lijstje, het aanmaken van deze blog is daar één onderdeeltje van. Het is eerst en vooral de bedoeling voor onszelf en onze 2 jongens Axel en Miguel een leuke herinnering te hebben. We zullen alleszins een hoofdrol spelen in het verhaal, valt alleen nog af te wachten wie “the main roll” in de wacht zal slepen J. Dat het eindpunt in Hollywood/LA ligt is dan ook toepasselijk maar wel toevallig.  Het is ook mooi meegenomen dat familie en vrienden ons ook kunnen volgen, op die manier besparen we een hoop aan telefoonkosten. Hopelijk brengen we zo een beetje zon voor de thuisblijvers tijdens een typisch Belgische zomer. Nu alleen nog hopen dat de beloofde internetverbindingen hun werk zullen doen…

In oktober reeds begonnen we aan de voorbereidingen : reis uitstippelen, hotels en vliegtickets boeken, reisverslagen lezen,… In december stak ik dan een domme stoot uit waardoor het doorgaan van onze reis maandenlang op de helling kwam te staan. Nu 3 weken voor afreis ziet het er naar uit dat het toch gaat lukken, al zal iedereen zich moeten aanpassen aan moeke’s beperkte mobiliteit. Onze jongens zien dit alvast als een voordeel, aangezien ze niet van het wandelende type zijn.  Benieuwd of ze er nog hetzelfde gaan over denken na de vele lange autoritten… We gaan er alleszins het beste van maken. We vertrouwen volop op vake Kristof om ons door de meer dan 3000km lange tocht te loodsen.

Veel leesplezier en reacties tussendoor zijn altijd welkom! Groetjes Sigrid, Kristof, Axel & Miguel.

18-06-2011 om 14:59 geschreven door sigkri