Vandaag op ontdekking in San Francisco. Toch nog net op
tijd wakker geraakt om te gaan ontbijten, en we waren niet alleen! We zien
mensen met hun bord naar boven gaan wegens een propvolle (kleine) ontbijtzaal.
Gelukkig was ik alert en toen mensen aanstalten maakten om te vertrekken pikte
ik zonder pardon hun plaatsje in. Vandaag was het zoete dag : warme chocomelk
en vers gebakken wafels door Kristof met suikersiroop jammie!Dan op het gemak het badje in en tegen de
middag konden we op pad.
Eerst gingen we naar de waterkant in de hoop onderweg een
hop-on hop-off bushalte tegen te komen, niet dus... Wel kwamen we aan de
opstapplaats van de bekende cable cars waar deze nog steeds met de hand worden
gedraaid. We kochten een ticket maar uiteindelijk bleek de rij te lang en zag
ik het wachten niet zitten, het ging ook niet echt vooruit. Morgen wat vroeger
op pad en opnieuw proberen dus.
Weer op zoek naar een toeristenbus en nu hadden we meer
geluk, voor het rode licht stond er ééntje te wachten en toen we vroegen waar
de opstapplaats was mochten we gauw instappen. Meteen naar boven op het dak
uiteraard gelijk de echte en weg waren we. De eerstvolgende stop was die vlak
voor onze hoteldeur, tja... Het was nog heel bewolkt en frisjes maar na de middag
was er geen wolk meer te zien en straalde de zon. We besloten eerst de tour te
nemen die over de Golden Gate brug reed en nestelden ons aan Union Square op
een andere bus. Union square is het shopping-center van de stad en ook al is
het zondag ALLE winkels waren open, ook de grote ketens. Op een ander moment
zou ik hier wel een dagje willen in verdwalen en onze visa zijn werk laten
doen, maar tot jolijt van mijn jongens is mijn rug het daar niet mee eens...
We nestelen ons dan maar op de achterste bank bovenaan de
dubbeldekker en op doktersvoorschrift ben ik lekker egoistisch en leg ik me
languit, me niets aantrekkend van de afkeurende blikken van de anderen.Tot Kristof ineens opmerkt ons kodak-tasje te
zijn vergeten op de vorige bus met nog 2 SD kaarten erin.Aan de medewerker gaan vragen of hij zijn
collega kon opbellen en de vriendelijke man kwam ons vertellen dat het terecht
was en we het tegen de avond konden gaan oppikken, oef... Gelukkig (en iedereen
die me kent weet dit) ben ik op reis als het ware versmolten met de kodak en
zat hij niet in de tas maar hing hij rond mijn nek, ik kon dus gerust verder
mijn gangetje gaan. Dan over de brug, kan ik mij vooral herinneren : koud, koud
en wind, wind. Daar waar het centrum zonnig en warm is hangen er boven de brug
wolken en mist. Wel een super gevoel erover te rijden en de jongens vonden het dak van de bus
zelf ook wel tof.
Volgende stop Fishersmans Wharf. Het zakje van de kodak
was ook terecht en we kwamen er met een tip vanaf, jeuj!Op het plannetje van de busdienst stond een
jungle restaurant afgebeeld dat daar gelegen was,onderweg hadden de jongens beslist daar te
willen gaan eten en zo geschiedde.De
omkadering was echt de max voor jonge kinderen. We waanden ons midden in de
jungle met special effects, namaak wilde dieren die bewogen water, echte vissen
en oooooveral groene bladeren van muur tot plafond. We genoten ervan om Axel en
Miguel zo te zien glunderen van al dat moois en intussen hebben we lekker
gegeten.Kristof een ribbeke (al mag de
ke er wel af, was zo een 40cm breed) en ik kreeg daar een ganse kip op mijn
bord.
Dan naar de honderden zeehonden die volgens alle
toeristische boekjes dagelijks liggen te zonnen bij pier 39. En we vonden de
locatie, maar niet de zeehonden L
De drijvende houten vlotten waren leeg en in de verre verte zagen we slechts 2
diertjes liggen, dat was wel een tegenvaller maar onze Miguel relativeerde
alles met de woorden ze zijn vast een frisse duik gaan nemen tja zo zie je
maar hoe snel kinderen zich erbij neer leggen. Pier 39 was wel supergezellig,
druk, vele winkeltjes en heel mooi echt een aanrader voor groot en klein. Langs
de vele winkeltjes gingen we terug richting hotel, voor mij de zwaarste tocht
tot nu toe. De bussen reden niet meer dus wandelen was de enige optie...langs
de vele winkeltjes, die me ongetwijfeld in een andere situatie uren plezier zouden
verschaffen, maar nu liet ik ze links liggen. Verstand op nul en doorgaan maar,
bergop deze keer. Om 7 uur lokale tijd terug in de hotelkamer, heb het toch
maar gehaald! Dan als een blok in slaap gevallen, morgen weer een nieuwe dag en
die zou vroeg beginnen blijkt nu J
7u30 was het toen we 'sochtends de deur achter
ons dicht trokken. De jongens waren de avond ervoor nog vol leven en gaan
slapen was niet makkelijk, ongetwijfeld waren ze wat zenuwachtig voor wat hen
de volgende dag te wachten stond en ze waren niet alleen.
Zaventem en de weg ernaartoe verliep vlot, ook
dankzij onze 2 bereidwillige chauffeurs. We hadden super plaatsjes in het
vliegtuig op de eerste rij dus niemand voor ons en wat extra beenruimte, wel
leuk als je weet dat je 8,5 uur de lucht in moet. Onze jongens deden het ook
voortreffelijk en hielden zich bezig met spelletjes, muziek luisteren en onze
Miguel met ne keer of tien gaan "plassen";-)
In Chicago aangekomen door de douane-check
gescreend, gefotografeerd en vingerafdrukken genomen. Ik vraag me toch af wat
een enorme administratie hier achter zit en of dit niet wat te veel van het
goede is. Men mag bij wijze van spreken met een pistool rondlopen, maar een
gezin op vakantie wordt behandeld als een crimineel... Chicago zelf was een
ander verhaal. Het vliegtuig dat ons naar San Francisco moest brengen was
netjes op tijd, maar ik kon meteen zien aan de bemanning dat er iets niet
klopte. Ze waren druk in discussie en niet veel later kregen we te horen dat
het vliegtuig een mechanisch probleem had en niet ging kunnen vertrekken. Vanaf
toen was het wachten... en wachten... Axel en Miguel waren nog altijd verbasend
flink. Ze deden spelletjes en entertainde een kleine Amerikaanse medereiziger
die in de ban was van hun speelgoedkoffertje. Terwijl plofte ik me neer plat op
de grond en begon de pijn door de spierontspanners en de pijnstillers die ik
had genomen door te sijpelen. Uiteindelijk hebben we 7 uur wachtend
doorgebracht eer we met een ander vliegtuig konden vertrekken. Was te
verwachten want ze moesten dan ook nog een hele nieuwe bemanning optrommelen en
dan ben je ineens al een paar uur verder.
Dan ophet
vliegtuig waarbij onze jongens meteen in slaap vielen, het was dan ook al 2 uur
's ochtends Belgische tijd. We waren moe en het wachten in Chicago heeft ons
alle 4 wel gebroken. Vier uur later geland in San Francisco en op zoek naar de
koffers en de huurauto. Daarvoor moesten we eerst nog een "airtrain"
nemen en alles verliep vlot. De jongens waren weer goed wakker en stapten flink
met ons mee zonder zagen en zeuren, dit hadden we echt niet verwacht! Aan de
autohuur ons door een gladde Amerikaan met ne smile tot achter zijn oren zonder
we het zelf beseften een upgrade van onze wagen laten aansmeren. We vertrokken
met een dubbel gevoel en een paar honder dollar minder op onze Visa kaart,
gelukkig viel de wagen goed mee. Groot (uiteraard) en veel plaats voor onze
koffers. Axel en Miguel ontdekten alle snufjes van hun nieuwe vervoermiddel
voor de komende 3 weken en zagen dat het goed was.
De GPS die ik thuis al volledig had voorzien met
de nodige routes werkte perfect en gelukkig met rijstrookaanduiding, heb je
hier wel nodig... Vlot kwamen we aan het hotel blij in ons bedje te mogen
duiken. Op dat moment had ik niet echt het wauw-gevoel en hoopte ik alleen dat het
allemaal de moeite was. De droom was wel heer veraf en de vermoeidheid weegde
zwaar door. De stad in het donker was behalve supersteil nog niet echt
indrukwekkend te noemen. Vanochtend werden we na een korte nacht wakker in onze
toch wel ietwat verouderde hotelkamer, en zagen door het raam de Golden Gate
Bridge in zijn vol ornaat naar ons lachen, weliswaar nog wat gehuld in de mist.
Dan denk ik ja... Het wordt misschien toch wel nog de moeite ;-)
We zijn nu precies 3 weken voor onze grote
oversteek en ik ben momenteel volop bezig met afwerken van het to do
lijstje, het aanmaken van deze blog is daar één onderdeeltje van. Het is eerst
en vooral de bedoeling voor onszelf en onze 2 jongens Axel en Miguel een leuke
herinnering te hebben. We zullen alleszins een hoofdrol spelen in het verhaal,
valt alleen nog af te wachten wie the main roll in de wacht zal slepen J. Dat het eindpunt in Hollywood/LA
ligt is dan ook toepasselijk maar wel toevallig.Het is ook mooi meegenomen dat familie en
vrienden ons ook kunnen volgen, op die manier besparen we een hoop aan
telefoonkosten. Hopelijk brengen we zo een beetje zon voor de
thuisblijvers tijdens een typisch Belgische zomer. Nu alleen nog hopen dat de
beloofde internetverbindingen hun werk zullen doen
In oktober reeds begonnen we aan de
voorbereidingen : reis uitstippelen, hotels en vliegtickets boeken,
reisverslagen lezen, In december stak ik dan een domme stoot uit waardoor het
doorgaan van onze reis maandenlang op de helling kwam te staan. Nu 3 weken voor
afreis ziet het er naar uit dat het toch gaat lukken, al zal iedereen zich
moeten aanpassen aan moekes beperkte mobiliteit. Onze jongens zien dit alvast
als een voordeel, aangezien ze niet van het wandelende type zijn.Benieuwd of ze er nog hetzelfde gaan over
denken na de vele lange autoritten We gaan er alleszins het beste van maken. We
vertrouwen volop op vake Kristof om ons door de meer dan 3000km lange tocht te
loodsen.
Veel leesplezier en reacties tussendoor zijn
altijd welkom! Groetjes Sigrid, Kristof, Axel & Miguel.
