Ik ben Sigrid De Ruyck
Ik ben een vrouw en woon in Gent (België) en mijn beroep is boekhoudster.
Ik ben geboren op 10/12/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, gedichten, powerpoints, pc.
Vaak gebruik ik ook de nickname C@ttle Annie, dit bij de creaties van men powerpoints.
Sigrids Blog
Met mijn blog wil ik jullie laten kennismaken met een paar van mijn bezigheden en jullie men gedachtengang laten tonen over bepaalde dingen en gevoelens die heel diep zitten.Alvast bedankt om een bezoekje te brengen. Laat gerust een krabbeltje na in mijn gastenboek. Neem rustig de tijd om op men blog te vertoeven ......
17-09-2008
Uitgeblust .....
Als je alles van jezelf hebt gegeven. Als je altijd jezelf hebt moeten bewijzen in dit leven. Als je altijd hebt moeten rennen. Als je altijd iedereen tevreden moet stellen.
Als het leven je niet al te lief heeft aangepakt. Als al je moed weer eens helemaal zakt. Als je niet meer kan, en als een kaarsje bent uitgebrand. Als er niemand staat aan jouw kant.
Als je schreeuwt en niemand je hoort, Als die pijn weer eens in je hart doorboort. Als je je tranen alleen moet drogen. Als er altijd maar tegen je word gelogen.
Als je blijft proberen en hopen. Als je nooit stil staat en maar blijft doorlopen. Als je tranen niet willen stoppen met stromen. Als je gestopt bent met dromen.
Als je zelfs nergens meer geniet van rust, Jaaaa, dan ben je net als ik, helemaal uitgeblust.
Het stormt in m'n hoofd, al dagen lang. Dat maakt me somber, maar vooral ook bang. Hoe kan ik dit gevoel uitleggen? Ik zou niet weten hoe ik het kan zeggen.
Het is een soort van zenuwengevoel Maar dat is toch niet helemaal wat ik bedoel. Het is veel omvangrijker dan alleen dat. Maar ik zou echt niet weten wat.
Het is alsof er een kudde dieren binnen in mij rent. Het is in ieder geval een gevoel dat nooit echt went. Want net als je denkt, nu valt het even mee, Dan is het alweer tijd voor kudde nummer twee.
ik wou dat ik begrijpen kon, Hoe, waarmee en waarom het begon. Maar dat is telkens weer de vraag, en het antwoord is nog altijd erg vaag .
Misschien moet ik er maar mee leren leven, al het willen weten eindelijk eens opgeven. Misschien komt het in mijn hoofd dan tot bedaren, Als ik niet meer zo mijn best doe om alles te verklaren!
Chaos in mijn hoofd, Mijn lichaam lijkt verdoofd De adem stokt soms in mijn keel En soms wordt het me allemaal te veel.
Beelden flitsen door mijn kop, Wat moet ik doen, hoe houdt dit op? Beelden van vroeger, beelden van toen En ik weet niet wat ik er tegen kan doen.
Sommige dingen kun je vergeten Andere dingen raken versleten Maar soms zijn er dingen die zijn te erg En denken daaraan , voelt als het beklimmen van een hele hoge berg
De lucht wordt ijl, je hoofd wordt licht Maar men zegt: hoe hoger je komt hoe mooier het zicht Wanneer je aan het begin van die berg bent, Is het logisch dat je dat mooie uitzicht nog niet kent.
Blijven klimmen is daarvoor een noodzakelijk feit En dat zorgt voor wat verlichting van de strijd. Weten dat je door te klimmen je doel zult bereiken En dat je ooit op de top van de berg zult staan kijken
Maar voorlopig ben ik nog maar bij het begin En komt er nog niet zo heel veel schot in En moet ik blijven klimmen naar die top En, pas dan houdt deze ellende misschien op.
Er woedt weer eens een orkaan in mijn kop. Houdt dit gezeik nou nooit eens op? Niemand schijnt echt te kunnen begrijpen, waarom ik hem altijd maar weer zit te knijpen. Niemand schijnt het te kunnen behappen, maar voor een niet-Borderliner is het ook haast niet te snappen. Hoe leg je dat uit, het inwendige strijdgewoel? "dat is niet zoals je denkt, dat is SLECHTS jouw gevoel" deze dooddoener doet mij telkens opnieuw veel pijn. Ik wou dat ik, net als iedereen, weer eens normaal kon zijn !!! Maar blijkbaar ben ik de rest van mijn leven verdoemd, Door een stoornis die Borderline wordt genoemd. Hoe leg je zoiets uit, wat ik allemaal krijg te voelen? Terwijl tegelijkertijd de emoties je overspoelen? Zoveel prikkels tegelijkertijd En spontaan raak ik de weg weer kwijt.... Ik zweef weer weg naar mijn veilig en rustig oord, Waar zelfs de beroemdste geograaf nog nooit van heeft gehoord. Schijnbaar heb ik altijd pech, ik hoor je wel, maar ZO ver weg! Mijn geest zo licht, mijn lijf zo zwaar. Ik word alles gelijkertijd gewaar. Ik wil terug, terug naar de realiteit Ik probeer het te beperken dit verlies van tijd. Sietje lacht, Sietje huilt. Ongelooflijk hoe snel gevoelens voor elkaar worden verruild. Mensen denken dat ik me aanstel of dat ik zeur Maar ik snap ook niks van dit wisselvallige humeur. één ding is zeker: ik heb er echt niet om gevraagd en wordt er, meer dan mijn omgeving weet, door geplaagd. Zeg boe en ik ga huilen, Is er iemand die een dagje met me zou willen ruilen? Ik moet ook altijd maar weer denken dat anderen alles doen om mij maar te kunnen krenken. Iemand is aardig of helemaal niet, Een goede nuancering hierin is voor mij onbekend gebied Zwart of wit, kort of lang Floep : ineens word ik weer ontzettend bang. Waarvoor ??? dat mag Joost weten, Ik weet het niet en begin spontaan te zweten. Ik raak weer eens volledig in paniek en ben onrustig en voel me weer zo ziek. Er komt een dag dat ik mezelf beter zal gaan leren kennen en misschien moet ik er maar "gewoon" aan wennen. Want zo levend van grens naar grens, Ben ik toch maar mooi een uiterst uniek en enig mens !!!
Ik voel me alsof in mijn eentje door de wereld ga Alsof ik niet besta In mijn ogen doe ik nooit iets goed Daardoor verlies ik mijn laatste beetje moed
En al gebeurd er zoveel positiefs Als het te lang duurt ben ik bang dat ik het verlies
Ik ben soms bang om alleen te zijn Heel vaak voel ik me eenzaam en dat is niet fijn Ook als ik onder de mensen ben, heb ik dat Ik wil me niet meer eenzaam voelen, ik ben het zat Zat om zo mijn best te doen om alles volgens plan te laten verlopen En steeds weer tegen dezelfde harde muur aan te lopen Zat om altijd maar weer alert te zijn en op mijn hoede En om maar niet te hoeven nadenken, doe ik veel te veel van het goede
Een spiegel nu aan mezelf voorgehouden Dwingen te denken, te voelen, te zijn Ik wil het niet laten merken
Mijn leven ligt wat in de knoop Het zijn weer slechte tijden Echt iets waar ik niet op hoop Kon ik het maar vermijden Soms zijn er van die dingen Die een mens niet hebben moet Het raakt me diep van binnen Het doet me echt niet goed Ga dan vaak huilen en verga soms van verdriet daarvoor ga ik me wel verschuilen want wil niet dat iemand me zo ziet had ik maar de moed om met iemand te praten iemand spreken over mijn probleem ik wil mezelf niet blijven haten ik los dit niet op alleen
Duizenden gedachten die dwalen rond Als een verwoestende tornado op pad Ook al kan ik die niet allemaal begrijpen ik wilde dat ik die gedachten vergat
Dag en nacht achtervolgen ze mij M'n hoofd voelt zwaar, overbelast aan Ik wil mijn gevoel en gedachten uiten Daardoor glijd over m'n wang 'n traan
Stilletjes lig ik roerloos in m'n lege bed Alsof ik ergens op ben aan het wachten Eenzaam en helemaal alleen, blijf ik Achter met een wervelwind aan gedachten
Ze zeggen weleens pijn lijden, ach het went, maar iemand die dat zegt heeft nooit echte pijn gekend.
Je wilt het niet laten merken dat je bijna door de grond gaat. want zelf ben jij diegene die zich er weer doorheen slaat.
Je komt er telkens bovenop na weken, maanden, soms een jaar. dan ben je van de pijn zo moe geworden dat je denkt; bekijk het maar.
Maar ook die erge momenten van pijn, en daarbij je verdriet. Dan blijf je steeds weer vechten met altijd die aanwezige lach en een traan die niemand ziet.
Wat is pijn? Wat is verdriet? Wat is het als je nergens meer van geniet? Wat zijn gevoelens? Wat zijn gedachten? Wat als je naar geluk blijft smachten?
Hoe voel ik me beter? Hoe vind je de oude ik? Hoe voorkom je dat ik in mezelf stik? Hoe denk je positief? Hoe ga je om met dingen? Hoe zorg je dat je niks gaat verdringen?
Waarom lopen dingen zo? Waarom overkomt het mij? Waarom kan ik niet gewoon beginnen met een schone lei? Waarom is alles zo moeilijk? Waarom kan ik het niet alleen? Waarom kan ik er niet gewoon omheen?
Wanneer houdt het op? Wanneer hoef ik me niet meer te verzetten? Wanneer kan ik men gevoel ontsmetten? Wanneer accepteer ik mijzelf? Wanneer gaat de tijd vooruit? Wanneer valt alle spanning van mijn huid?
Waar is het geluk? Waar is men plezier? Waar is de weg van het water door de rivier? Waar is men wil? Waar is het vertrouwen? Waar ben ik ?
Elk uur denk ik terug aan wat is gebeurd maar toch loop ik liever verder wil niet meer blijven staan staan in het verleden
het gaat nu ietsje beter en probeer weer wat op te bouwen Stapje voor stapje Begin ik weer van mezelf te houden
Nu zal ik blijven vechten Vechten tot het einde van de tijd Tot de tijd wanneer alles weer beter is Zodat ik krijg wat me toekomt
Blijven vechten voor wat me dierbaar is vechten om degene van wie ik hou ook al zal dat zijn met vallen en opstaan maar het idee dat het ooit nog beter wordt helpt me toch een beetje.
De dijken stonden op knappen, maar de sleutel zit er nog in. Men tranen konden niet ontsnappen niemand mocht mij zo zien.
Ze zouden het toch niet begrijpen, dat wat ik diep van binnen voel, niets wat me kon verblijden. Met masker op leek alles goed.
Nu moet ik er echt aan geloven. Werken aan verwerken. Wetend dat het niet makkelijk wordt, maar zo kon het niet langer !
Vechten tegen het leven, tegen het verleden en al het nieuwe. Leren niet op te geven en door te gaan op een manier zodat ik het aan kan.
Tranen hebben gevloeid. Meteen weer op de rem getrapt. Wetend dat als zij mij zo zien de ongerustheid toeslaat.
Ik werd begrepen door een jullie. Ik probeerde voorzichtig mezelf een knuffel te geven ,van binnen, toen was het al te laat. Tranen konden niet meer stoppen en ik kon het niet langer opkroppen .Het moest er gewoon uit ...
Ik weet dat het goed is hierbij stil te staan, bij wat ik voel, mijn pijn en verdriet. Maar op dat moment was het gewoon een beetje te veel, wist ik niet waar te beginnen. Toch wil ik jullie bedanken voor het begrip en de steun ! Ik kom er wel. Jullie zijn super !!
Hierbij een powerpoint gemaakt door mij. Klik op onderstaande link, dan klik je op downloaden en kan je deze bekijken.
