Stil verdriet

De dijken stonden op knappen,
maar de sleutel zit er nog in.
Men tranen konden niet ontsnappen
niemand mocht mij zo zien.

Ze zouden het toch niet begrijpen,
dat wat ik diep van binnen voel,
niets wat me kon verblijden.
Met masker op leek alles goed.

Nu moet ik er echt aan geloven.
Werken aan verwerken.
Wetend dat het niet makkelijk wordt,
maar zo kon het niet langer !

Vechten tegen het leven, tegen
het verleden en al het nieuwe.
Leren niet op te geven en door
te gaan op een manier zodat ik het aan kan.

Tranen hebben gevloeid.
Meteen weer op de rem getrapt.
Wetend dat als zij mij zo zien
de ongerustheid toeslaat.

Ik werd begrepen door een jullie.
Ik probeerde voorzichtig mezelf een
knuffel te geven ,van binnen, toen
was het al te laat. Tranen konden niet
meer stoppen en ik kon het niet langer
opkroppen .Het moest er gewoon uit ...

Ik weet dat het goed is hierbij stil te staan,
bij wat ik voel, mijn pijn en verdriet.
Maar op dat moment was het gewoon een beetje te veel,
wist ik niet waar te beginnen.
Toch wil ik jullie bedanken voor het begrip en de steun !
Ik kom er wel. Jullie zijn super !!

12-09-2008 om 23:15 geschreven door Sietje