Ik ben Sigrid De Ruyck
Ik ben een vrouw en woon in Gent (België) en mijn beroep is boekhoudster.
Ik ben geboren op 10/12/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, gedichten, powerpoints, pc.
Vaak gebruik ik ook de nickname C@ttle Annie, dit bij de creaties van men powerpoints.
Sigrids Blog
Met mijn blog wil ik jullie laten kennismaken met een paar van mijn bezigheden en jullie men gedachtengang laten tonen over bepaalde dingen en gevoelens die heel diep zitten.Alvast bedankt om een bezoekje te brengen. Laat gerust een krabbeltje na in mijn gastenboek. Neem rustig de tijd om op men blog te vertoeven ......
21-09-2008
Wat is mijn doel ?
Wat is mijn doel ? Hopen op fijne dingen die misschien niet eens komen gaan Hopen op iets anders dan de pijn die ik nu voel Of blijf ik eeuwig in deze waan ?
De afstand tussen mijn verstand en gevoel is zo groot
Hoe kan ik die afstand kleiner maken ?
Zodat ik innerlijke rust krijg
En me zo gelukkig voel dat ik het wil schreeuwen van de daken
Mijn doel is dus blij zijn, gelukkig worden
Genieten van ieder uur van de dag
Weten wat ik zelf wil
Negatieve gevoelens inruilen voor een lach
Het is niet echt een concreet doel
En misschien is het niet bereikbaar voor mij
We zullen zien, maar IK blijf daar in geloven, punt
De tijd van hopen en rondjes draaien is voorbij
Waar ik nog aan moet werken, ja dat doet mij beven
De tijd heelt niet altijd alle wonden maar de herinneringen worden wel vervaagd. Alle dingen uit het verleden hebben hun plaats gevonden, 't is alleen de pijn die je nog meedraagt. Beter worden gaat helaas niet dat moet je leren accepteren, ook al doet dat soms verdriet het aanvaarden moet je leren.
Ik wil weer leven, leven zoals het moet. Leven vol liefde, leven vanuit mijn hart. Leven vol vrolijkheid, leven vol vriendelijkheid. Dat is leven, leven die ik nu niet bezit.
Ik heb een leven vol van verdriet en pijn. Een leven met angst, leven die niemand vertrouwd. Leven zonder balans in emoties en denken Leven met twijfel, waar nietwaar. Dit is geen leven, dit is het leven wat ik nu bezit.
Ik moet weer leven, leven zoals het bij mij hoort. Ik moet leven met liefde, leven om te geven en te nemen. Leven zonder twijfel, leven zonder angst. Leven in zekerheid, leven in rust. Dit is wat ik opnieuw moet leren.
Hoe lang moet ik nog zo slenterend door het leven gaan? Wetend dat je alles hebt en toch voelt niks plezierig aan. Hoe ik het ook draai of ik keer niks gaat zoals ik wil. Er zijn voor mij nog weinig opties meer. Alles is leeg en stil. Er dringt weinig tot me door. Ondanks dat ik vecht. Los van mijn verstand zijn gevoelens simpelweg onecht. Zonder dat verband bestaat er geen realiteit. Iets kostbaars ben ik verloren. Ik ben mezelf kwijt. Soms vraagt men om uitleg. Die geef ik liever niet. Doorgaans is er onbegrip als ik zeg: 'Ik heb zoveel verdriet.' Vaak hoor ik dan: 'Je moet genieten, het leven is maar kort!' Dat advies maakt me zo bang. Want als leven overleven word, duurt het zo ontzettend lang.
Als je alles van jezelf hebt gegeven. Als je altijd jezelf hebt moeten bewijzen in dit leven. Als je altijd hebt moeten rennen. Als je altijd iedereen tevreden moet stellen.
Als het leven je niet al te lief heeft aangepakt. Als al je moed weer eens helemaal zakt. Als je niet meer kan, en als een kaarsje bent uitgebrand. Als er niemand staat aan jouw kant.
Als je schreeuwt en niemand je hoort, Als die pijn weer eens in je hart doorboort. Als je je tranen alleen moet drogen. Als er altijd maar tegen je word gelogen.
Als je blijft proberen en hopen. Als je nooit stil staat en maar blijft doorlopen. Als je tranen niet willen stoppen met stromen. Als je gestopt bent met dromen.
Als je zelfs nergens meer geniet van rust, Jaaaa, dan ben je net als ik, helemaal uitgeblust.
Het stormt in m'n hoofd, al dagen lang. Dat maakt me somber, maar vooral ook bang. Hoe kan ik dit gevoel uitleggen? Ik zou niet weten hoe ik het kan zeggen.
Het is een soort van zenuwengevoel Maar dat is toch niet helemaal wat ik bedoel. Het is veel omvangrijker dan alleen dat. Maar ik zou echt niet weten wat.
Het is alsof er een kudde dieren binnen in mij rent. Het is in ieder geval een gevoel dat nooit echt went. Want net als je denkt, nu valt het even mee, Dan is het alweer tijd voor kudde nummer twee.
ik wou dat ik begrijpen kon, Hoe, waarmee en waarom het begon. Maar dat is telkens weer de vraag, en het antwoord is nog altijd erg vaag .
Misschien moet ik er maar mee leren leven, al het willen weten eindelijk eens opgeven. Misschien komt het in mijn hoofd dan tot bedaren, Als ik niet meer zo mijn best doe om alles te verklaren!
Chaos in mijn hoofd, Mijn lichaam lijkt verdoofd De adem stokt soms in mijn keel En soms wordt het me allemaal te veel.
Beelden flitsen door mijn kop, Wat moet ik doen, hoe houdt dit op? Beelden van vroeger, beelden van toen En ik weet niet wat ik er tegen kan doen.
Sommige dingen kun je vergeten Andere dingen raken versleten Maar soms zijn er dingen die zijn te erg En denken daaraan , voelt als het beklimmen van een hele hoge berg
De lucht wordt ijl, je hoofd wordt licht Maar men zegt: hoe hoger je komt hoe mooier het zicht Wanneer je aan het begin van die berg bent, Is het logisch dat je dat mooie uitzicht nog niet kent.
Blijven klimmen is daarvoor een noodzakelijk feit En dat zorgt voor wat verlichting van de strijd. Weten dat je door te klimmen je doel zult bereiken En dat je ooit op de top van de berg zult staan kijken
Maar voorlopig ben ik nog maar bij het begin En komt er nog niet zo heel veel schot in En moet ik blijven klimmen naar die top En, pas dan houdt deze ellende misschien op.
Er woedt weer eens een orkaan in mijn kop. Houdt dit gezeik nou nooit eens op? Niemand schijnt echt te kunnen begrijpen, waarom ik hem altijd maar weer zit te knijpen. Niemand schijnt het te kunnen behappen, maar voor een niet-Borderliner is het ook haast niet te snappen. Hoe leg je dat uit, het inwendige strijdgewoel? "dat is niet zoals je denkt, dat is SLECHTS jouw gevoel" deze dooddoener doet mij telkens opnieuw veel pijn. Ik wou dat ik, net als iedereen, weer eens normaal kon zijn !!! Maar blijkbaar ben ik de rest van mijn leven verdoemd, Door een stoornis die Borderline wordt genoemd. Hoe leg je zoiets uit, wat ik allemaal krijg te voelen? Terwijl tegelijkertijd de emoties je overspoelen? Zoveel prikkels tegelijkertijd En spontaan raak ik de weg weer kwijt.... Ik zweef weer weg naar mijn veilig en rustig oord, Waar zelfs de beroemdste geograaf nog nooit van heeft gehoord. Schijnbaar heb ik altijd pech, ik hoor je wel, maar ZO ver weg! Mijn geest zo licht, mijn lijf zo zwaar. Ik word alles gelijkertijd gewaar. Ik wil terug, terug naar de realiteit Ik probeer het te beperken dit verlies van tijd. Sietje lacht, Sietje huilt. Ongelooflijk hoe snel gevoelens voor elkaar worden verruild. Mensen denken dat ik me aanstel of dat ik zeur Maar ik snap ook niks van dit wisselvallige humeur. één ding is zeker: ik heb er echt niet om gevraagd en wordt er, meer dan mijn omgeving weet, door geplaagd. Zeg boe en ik ga huilen, Is er iemand die een dagje met me zou willen ruilen? Ik moet ook altijd maar weer denken dat anderen alles doen om mij maar te kunnen krenken. Iemand is aardig of helemaal niet, Een goede nuancering hierin is voor mij onbekend gebied Zwart of wit, kort of lang Floep : ineens word ik weer ontzettend bang. Waarvoor ??? dat mag Joost weten, Ik weet het niet en begin spontaan te zweten. Ik raak weer eens volledig in paniek en ben onrustig en voel me weer zo ziek. Er komt een dag dat ik mezelf beter zal gaan leren kennen en misschien moet ik er maar "gewoon" aan wennen. Want zo levend van grens naar grens, Ben ik toch maar mooi een uiterst uniek en enig mens !!!
Ik voel me alsof in mijn eentje door de wereld ga Alsof ik niet besta In mijn ogen doe ik nooit iets goed Daardoor verlies ik mijn laatste beetje moed
En al gebeurd er zoveel positiefs Als het te lang duurt ben ik bang dat ik het verlies
Ik ben soms bang om alleen te zijn Heel vaak voel ik me eenzaam en dat is niet fijn Ook als ik onder de mensen ben, heb ik dat Ik wil me niet meer eenzaam voelen, ik ben het zat Zat om zo mijn best te doen om alles volgens plan te laten verlopen En steeds weer tegen dezelfde harde muur aan te lopen Zat om altijd maar weer alert te zijn en op mijn hoede En om maar niet te hoeven nadenken, doe ik veel te veel van het goede
Een spiegel nu aan mezelf voorgehouden Dwingen te denken, te voelen, te zijn Ik wil het niet laten merken
Mijn leven ligt wat in de knoop Het zijn weer slechte tijden Echt iets waar ik niet op hoop Kon ik het maar vermijden Soms zijn er van die dingen Die een mens niet hebben moet Het raakt me diep van binnen Het doet me echt niet goed Ga dan vaak huilen en verga soms van verdriet daarvoor ga ik me wel verschuilen want wil niet dat iemand me zo ziet had ik maar de moed om met iemand te praten iemand spreken over mijn probleem ik wil mezelf niet blijven haten ik los dit niet op alleen
