Ik ben Sigrid De Ruyck
Ik ben een vrouw en woon in Gent (België) en mijn beroep is boekhoudster.
Ik ben geboren op 10/12/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, gedichten, powerpoints, pc.
Vaak gebruik ik ook de nickname C@ttle Annie, dit bij de creaties van men powerpoints.
Sigrids Blog
Met mijn blog wil ik jullie laten kennismaken met een paar van mijn bezigheden en jullie men gedachtengang laten tonen over bepaalde dingen en gevoelens die heel diep zitten.Alvast bedankt om een bezoekje te brengen. Laat gerust een krabbeltje na in mijn gastenboek. Neem rustig de tijd om op men blog te vertoeven ......
12-09-2008
Wat is pijn ?
Wat is pijn? Wat is verdriet? Wat is het als je nergens meer van geniet? Wat zijn gevoelens? Wat zijn gedachten? Wat als je naar geluk blijft smachten?
Hoe voel ik me beter? Hoe vind je de oude ik? Hoe voorkom je dat ik in mezelf stik? Hoe denk je positief? Hoe ga je om met dingen? Hoe zorg je dat je niks gaat verdringen?
Waarom lopen dingen zo? Waarom overkomt het mij? Waarom kan ik niet gewoon beginnen met een schone lei? Waarom is alles zo moeilijk? Waarom kan ik het niet alleen? Waarom kan ik er niet gewoon omheen?
Wanneer houdt het op? Wanneer hoef ik me niet meer te verzetten? Wanneer kan ik men gevoel ontsmetten? Wanneer accepteer ik mijzelf? Wanneer gaat de tijd vooruit? Wanneer valt alle spanning van mijn huid?
Waar is het geluk? Waar is men plezier? Waar is de weg van het water door de rivier? Waar is men wil? Waar is het vertrouwen? Waar ben ik ?
Elk uur denk ik terug aan wat is gebeurd maar toch loop ik liever verder wil niet meer blijven staan staan in het verleden
het gaat nu ietsje beter en probeer weer wat op te bouwen Stapje voor stapje Begin ik weer van mezelf te houden
Nu zal ik blijven vechten Vechten tot het einde van de tijd Tot de tijd wanneer alles weer beter is Zodat ik krijg wat me toekomt
Blijven vechten voor wat me dierbaar is vechten om degene van wie ik hou ook al zal dat zijn met vallen en opstaan maar het idee dat het ooit nog beter wordt helpt me toch een beetje.
De dijken stonden op knappen, maar de sleutel zit er nog in. Men tranen konden niet ontsnappen niemand mocht mij zo zien.
Ze zouden het toch niet begrijpen, dat wat ik diep van binnen voel, niets wat me kon verblijden. Met masker op leek alles goed.
Nu moet ik er echt aan geloven. Werken aan verwerken. Wetend dat het niet makkelijk wordt, maar zo kon het niet langer !
Vechten tegen het leven, tegen het verleden en al het nieuwe. Leren niet op te geven en door te gaan op een manier zodat ik het aan kan.
Tranen hebben gevloeid. Meteen weer op de rem getrapt. Wetend dat als zij mij zo zien de ongerustheid toeslaat.
Ik werd begrepen door een jullie. Ik probeerde voorzichtig mezelf een knuffel te geven ,van binnen, toen was het al te laat. Tranen konden niet meer stoppen en ik kon het niet langer opkroppen .Het moest er gewoon uit ...
Ik weet dat het goed is hierbij stil te staan, bij wat ik voel, mijn pijn en verdriet. Maar op dat moment was het gewoon een beetje te veel, wist ik niet waar te beginnen. Toch wil ik jullie bedanken voor het begrip en de steun ! Ik kom er wel. Jullie zijn super !!
