benieuwd naar onze reiservaringen? scrol dan naar beneden daar kan je alles meebeleven van onze afgelopen reis naar Senegal 2011! en onze recente reis dec. 2014 eveneens kan je de foto's bekijken!
20-04-2014
een terugblik op voorbije evenementen regio Kortrijk!
Een terugblik op voorbije evenementen regio West-Vlaanderen " Kortrijk "
In Afrika zijn er vandaag miljoenen kinderen die nog niet naar school gaan. Zonder opvoeding, zonder opleiding, zullen zij niet meer waard zijn dan wat hun kracht, hun analfabetisme en hun onwetendheid kan bieden. Er moet dringend gehandeld worden voor de gelijkheid en de vrijheid van deze kinderen.
Om aan deze kinderen een beter kans te geven, hun een betere toekomst te bieden is het vandaag dat we moeten handelen. Word daarom meter of peter van een Senegalees kind.
In een wereld in volle evolutie waar een kind riskeert een echte koopwaar te worden, is de school de enige weg van vrijheid. Onderwijs is voor alle kinderen een RECHT.
wil je een kind de kans geven om naar school te gaan!
Wil je meter of peter worden van een Senegalees kind
Herbeleef onze reis via onze verhalen! liefs Lolita, Rita & Marleen
ps: bedankt iedereen voor de mooie reacties "op mijn gastenboek" en onder rubriek " laatste commentaren " Voor inlichtingen om een kind te steunen, scrol dan helemaal naar beneden en kijk onder rubriek "een woord van dank"
Even proberen om in zo weinig mogelijk woorden onze ervaringen hier neer te zetten! Op zondag 20u20 landen we op Dakar, eens we door alles heen zijn en we ook ons valiezen terug hebben worden we langs alle kanten aangesproken om onze valiezen op een kar naar de bus te mogen brengen dit alles voor een fooi want het minste dat ze krijgen is voor hen een grote welkom! De jongeman die wij toestemming geven doet alles vliegensvlug, we kunnen hem bijna niet bijhouden en ondertussen is het buiten pikdonker geworden, veel straatverlichting is er daar ook niet!We houden hem goed in de gaten en ook onze groep want die mensen kennen wij ook nog niet en op welke bus moet alles? Welke kant uit? Wat een chaos haha, plots rijdt hij in een put oeps al onze valiezen op de grond, ze liggen er nog niet helemaal terug op of we zien rennende senegalezen met de handen in de lucht rondlopen als gekken ook onze gast rent er effe vandoor.. tot hij ons zegt dat er een worstelwedstrijd was op tv en hun favoriet had gewonnen, hij is zo enthousiast dat hij nu nog vlugger loopt met onze valiezen op die kar, plots neeeee niet op die bus das de verkeerde! Anders kant moeten we uit, we paseren het kleine teveetje waar ze alles op gevolgd hadden! Ach daar staat onze bus, onze valiezen worden nu bovenop het busje gestapelt samen bij de valiezen van onze groep elf personen in totaal! Dan mogen we instappen zo een busje vindt je hier op een autokerkhof zoals alle het vervoer dat we later te zien kregen.Op de weg is het pikkedonker ondanks het uur is het behoorlijk druk op de weg, op een rijvak van 2 rijden ze met vier soms naast elkaar, links of rechts inhalen maakt allemaal niet uit, mensen steken over in het drukke verkeer, alle winkeltjes zijn nog open,we zien tal van taxi busjes ze hangen er aan achteraan met een paar, dit alles is normaal daar, er wordt op tijd getoetert maar verkeersagressie, daar is totaal niets van te merken, ieder is er hoffelijk, maar .is wel even wennen toch en nu en dan de adem inhouden, maar blijkbaar zijn ze dat daar goed gewoon allemaal. de ramen staan open we voelen een warme wind en ruiken de uitlaatgassen van alle vervoer op de weg, verder zien we niet veel, de groep mensen waar wij vanaf nu bijhoren vallen alvast enorm mee. net 2 uur later slaat de chauffeur rechtsaf, we rijden een zandige straat in, de straat van ons hotel! En kijk daar is het, en wat een onthaal een warme verwelkoming, ondertussen worden onze valiezen afgeladen, we krijgen onze sleutel en we zien de eerste momenten van ons hotel terwijl we naar onze kamer op zoek gaan! Ach gevonden, onze kamer valt erg mee we krijgen een dubbel bed en 2 één persoonsbedden ieder van ons zoekt zijn slaapplaatsje uit dan gaan we meteen naar het terras want ondanks het late uur, zorgden ze voor een belegd broodje, dat enorm smaakte, al vlug is het één uur en tijd om naar onze kamer te gaan, we laden nog wat kledij uit en bergen die op in onze kasten, de rest is voor morgen, dag 1 is voorbij , zonder nog te kijken hoe laat het ondertussen is (te moe)vallen we allen al vlug in slaap..
6u maandagmorgen en we zijn reeds wakker we moeten nog wennen aan het dagelijkse geluid van de moskee die elke dag om 5u door de vroege stille morgen galmt! in de kamer is het nu 25,9° maar het voelt niet drukkend aan er is trouwens ook airco indien nodig. Even later begeven we ons naar ons eerste ontbijt het is een eenvoudig hotel maar heel net en heel gezellig, elke dag worden er ook verse kleine pannekoekjes gebakken. Na het eten bergen we onze belangrijke papieren op in de kluis, daarna gaan we even op verkenning, we hebben geen ogen genoeg om wat we te zien krijgen, onze eerste indruk is groot, de weg is zand overal zand, ook geiten langs de weg, en de ene taxipaardenkoets na de andere, even verder komen er kinderen ons voorbij ze zijn heel vriendelijk komen ons beleefd een hand geven bonjour comment tu tapelle is meestal hun begroeting, ze hebben een potje bij en zijn erg zielig aangekleed, arme kinderen . langs de weg worden er meubelen gemaakt met de hand, wat verder schilderijen, voor we terug in ons hotel binnengaan, lopen we even tot aan het strand die net aan het hotel gelegen is. We zien er heel mooie uitzonderlijke schelpen liggen. Na de middag gaan we op bezoek bij Sophie die reeds 29 jaar het petekind is van Jean-pierre en Lea en de bron van dit prachtig project (http://www.everyoneweb.com/vriendenvansenegal/) We merken terug de enorme gastvrijheid op van die mensen, het weerzien van de mensen uit de groep met Sophie en haar familie is buitengewoon. Even later zitten we allen traditie getrouw op de grond op een tapijt, rond de rijstkommen die gevuld zijn met rijst en vis en hun lekker ajuinsaus er wordt normaal gegeten met de hand, allen uit de grote kom, maar wij verkiezen met een lepel te eten en dat is helemaal geen probleem, het is erg lekker! In de namiddag zien wij onze kindjes ik ga persoonlijk naar het huis van ons fatouke ik neem schoolgerief mee allemaal kleine spulletjes waar ze zo erg mee geholpen zijn, na een eindje gewandeld te hebben, slaan we een straatje in en ja daar is het, voor de eerste keer maak ik kennis met de familie, fatou is erg verlegen, ze heeft nog een broertje van 8 en een klein broertje van 3 andere neefjes en nichtjes en kindjes van uit de buurt lopen er rond, het is een emotioneel gebeuren, ook gepaard met slecht nieuws, haar mama is op 8 maand zwangerschap opgenomen in ziekenhuis het ziet er niet zo goed uit! maar laat ons hopen . Beetje later mag Fatou meewandelen naar het huis van Sophie om nog wat spulletjes op te halen die we vergeten hadden daar. Daar loop ik dan in Senegal langs de straat met kleine Fatou aan de hand, een onbeschrijfelijk moment gewoon. We nemen het nodige op bij Sophie en gaan terug naar het huis waar fatou woont. ongeveer een 15 min wandelafstand. Er worden fotos genomen, de kleintjes zijn zo blij met hun bal die ik meehad ook, en fatou lost haar knuffel niet, met hun blote voetjes lopen ze op het hete zand. Haar papa maakt kledij ik vraag hem of hij mij een senegalees kleed kan maken, dit is geen probleem, in een kleine hut van amper 2 op 2 staat een naaimachine daar probeert hij zijn kostwinning te verdienen, hij noteert mijn maten op een boekje, vraagt mij welke stof ik wil, het maakt mij niet uit, mijn bedoeling is dat ik ook via deze weg hem een steentje kan bijdragen, ik vraag hem de kostprijs, hij wil niets omdat wij het peterschap hebben over de kleine fatou waar hij erg blij mee is voor die steun die ze zo hard nodig hebben, die mensen hebben al niets en ze zouden nog weggeven uit dankbaarheid, dit kan en wil ik natuurlijk niet aanvaarden, ik stop hem wat in de hand waar hij toch heel blij om is, dan is het tijd om afscheid te nemen, ik ben vergezeld van Guy (die me ook wat uitleg geeft over Senegal) de anderen zijn ondertussen ook bij hun kindjes op bezoek! We lopen via het strand terug, even later is iedereen terug. Met het busje rijden we terug richting hotel. Onze benen zitten onder het zand en de grondlaag van de zon is gelegd op ons lichaam. Eerst drinken we samen iets op terras aan het zwembad van ons hotel (wat een blijvende traditie wordt savonds)Dan spoelen we gans de dag weg van ons lichaam onder de douchestralen, maar het belangrijke die ons overkwam zit alvast in ons hart. Een uurtje later zitten we samen met de groep te genietn van een heel lekkere coctail speciaal gemaakt voor ons! Mmmm smaakt zalig.. We nemen dan plaats aan tafel buiten en onze eerste maaltijd samen met de groep die we ondertussen onze vrienden zijn gaan noemen, het eten smaakt en de sfeer is bijzonder goed dan moe maar voldaan terug naar onze kamer waar we nog wat nakaarten, Even nog wat vertellen aan onze dagboek en morgen nieuwe dag, het licht gaat uit ..slaapwel
Vandaag na het ontbijt staat onze Taxi klaar richting Joal Fadhiou, onze gids Bacary vergezeld ons, hij vertelt ons enorm veel over alles wat er langs de weg te zien is! Over de Baobab bomen en nog veel meer, soms zien we kudden koeien langs de weg lopen Onderweg is er een staking grote groepen schoolkinderen blokeren de weg, ze vragen electriciteit voor de scholen, we komen er zonder problemen doorheen, na één uur rijden zijn we ter bestemming, daar moeten we vragen achter Louis een gids die ons alle uitleg zal geven , Fadiouth is een geheel van drie schelpeneilanden, 114 kilometer ten zuiden van Dakar in Senegal Het eiland is verbonden door een 800 meter lange houten voetgangersbrug met het dorp Joal. Ze werden gevormd door het eeuwenoude afval van schelpen die van de schelpdierenvangst afkomstig zijn. De grond is hierdoor wit, en in fel zonlicht verblindend. Eén van de drie eilanden doet dienst als kerkhof. Negentig procent van het dorp is katholiek, in tegenstelling tot de vijf procent katholieken voor het hele land christenen en moslims wonen er gewoon samen We zien er een tamtam hangen die dienst doet wanneer er iets te melden valt, dan worden alle dorpelingen door die tamtam bijeengeroepen op een special bijeenkomstplaats, We lopen op schelpen? Ook de gebouwde huizen bevatten schelpen, maar die hebben geen binnenvloer, ook zijn de huizen niet stabiel door de schelpengrond, Een man zit stof te weven, we zien dan een groep kinderen die verkleed zijn, onze gids heeft het over een feest Mardi Gras , dit is het begin van een vastenperiode, We zien er ook een kerk en een moskee en de bekende boom met heel dikke stam de Baobab daarnaast bevind zich de sacre coeur, terug over een lange voetgangersbrug die ons naar de graven leidt, een kerkhof van moslims en christenen,ook hun begraafplaats is gemengd. Via een bootje bezoeken we de hutjes op palen , vandaar terug naar het vastenland, waar we eerst een terrasje opzoeken, ook daar lopen we op schelpen! dan brengt de taxi ons terug naar Nianing, ondertussen is het na de middag en begint onze maag serieus te rammelen, we gaan een typisch restaurantje binnen, de kip met coucous smaakt ons. Een jongentje komt plots binnen met een emmertje hij schept er de rest van de borden in, wat zielig toch! We bezoeken nog even het winkeltje van onze gids, wat later staat een busje klaar waar onze vrienden (van de groep) al in zitten, samen gaan we nu naar een schooltje waar een emotioneel gebeuren plaats vindt tussen de directie en het comite van het schooltje na een toespraak wordt buiten de Belgische vlag gehesen naast de Senegalese, We zijn bijzonder trots op Jean-Pierre voor alles wat hij reeds in die dertig jaar verwezenlijkte, de bedankingen kwamen heel diep uit het hart, Na dit alles gingen we Belgische vrienden langs, ze wonen in de buurt van ons Fatou , Lolita en Rita gaan even mee met mij tot bij Fatou, ook Rita steunt de papa door iets te laten maken, de kleintjes herkennen mij meteen, Fatou is op school nog. Even later zitten we alweer in het busjeop weg naar een ander schooltje er staat daar dozen medicatie klaar die er aangekomen is met de boot, we helpen mee om alle dozen op te laden, op weg naar ons hotel komen we vast te zitten in het zand (wat vaak gebeurd) Voldaan van onze mooie dag alweer drinken we een welverdiend aperitiefke, gaan we ook douchen gezellig tafelen en rond middernacht sluiten we onze ogen .de nacht gaat in!
Vandaag zijn we al vroeg uit de veren, we rijden met gans onze groep naar het gehandicaptencentrum in Mbour, we nemen er de medicatie mee die we gisteren hebben opgehaald. onderweg hebben we nog steeds geen ogen genoeg met alles wat we zien, beelden die we enkel kenden van op tv, en die nu werkelijkheid is, soms heb ik het gevoel dit is niet echt ik zit midden in een film gaat er door mij heen, maar dit is wel echt wat ik allemaal zie! Dan komen we aan bij het Schooltje, we laden de medicatie uit, daarna worden we weer eens heel hartelijk ontvangen! We zitten samen in het bureautje waar Jean-Pierre ons voorstelt aan de directeur op het einde overhandigd hij een klever van hun schooltje om te vestigen op het busje dit gaat gepaart met een daverend aplaus Dan krijgen we een rondleiding en uitleg over de lokalen, We zien hoe die mensen een beroep aangeleerd krijgen, zoals schoenen maken, handtassen, houtbewerking, ze maken ook boekjes, dit alles in verschillende lokaaltjes , wanneer we van hen een foto nemen zijn ze erg fier,er is ook een kleuterschooltje met verschillende lokalen, ze hebben een lei en een griffel, verder is er ook een internaat, wanneer men de slaapruimtes zien, dan ga je weer nadenken wat een weelde wij hier hebben in ons eigen landje, ook krijgen oudere meisjes en vrouwen de kans om te leren lezen, waar ze vroeger nooit de kans toe kregen! We zien ook een infirmerie, ook alweer heel heel primitief maar voor hen waarschijnlijk reeds een luxe, iemand van onze groep geeft een kleine gift een geldstuk, meteen krijgt ze een kader terug een geschenk dus, wat is hun dankbaarheid groot! Die dame van onze groep kan dit even niet slikken, en kan even haar tranen niet bedwingen, ze wil daar helemaal niets voor terug hebben , daar doet ze het toch niet voor, maar zo zijn die mensen éénmaal, zo ontzettend dankbaar! Daarna allemaal terug de bus in, we worden verwacht bij Mevrouw Sene inspectrice die ons uitgenodigd heeft Wat zijn ze blij om papa Jean-Pierre en Mama Lea terug te zien, iedereen krijgt om beurt een warme omhelzing, haar voortdurende stralende glimlach verklapt hoe blij ze is met dit weerzien van haar Belgische vrienden, even later vullen we onze magen met de lekkere rijst kip en overheerlijke ajuinsaus, lekker knusjes samen uit één grote kom, het fruit vult de putjes, dan zien we 2 stagaires één uit Izegem en het andere meisje komt uit Oostende, ze logeren er tijdens hun verblijf! Ze zijn blij natuurlijk om even hun eigen taal te kunnen praten. Dan is het terug tijd om af te zakken naar het schooltje waar we deze morgen zijn geweest, Mamas met hun kinderen wachten ons op! Iedereen ziet er daar piekfijn uit. De mensen van onze groep die het peterschap hebben, ontmoeten hun kinderen, er worden fotos genomen,buiten de schoolpoort zien we een grote vlakte de jongens voetballen er , ze amuseren zich te pletter met een bal, Er wordt nog een groepsfoto gemaakt voor de schoolbus die er staat dank zij de inzet van Jean-Pierre en Lea. Dan weer de weg op naar Bey Dëkk , langs de weg zien we markten heel veel geiten kudden en ook koeien, het is ook druk langs de weg, dan slaan we zijweg in en komen we in een heel arme buurt terecht, we rijden een grote open zandvlakte op, de hoeveelheid kinderen zijn niet te tellen, ze komen allen op ons af, allen tegelijk willen ze ons een hand geven om ons te begroeten, We zien er gebouwen gemaakt van takken en bamboe die dringend aan vervanging toe zijn, Die schooltjes zijn veel te klein er kunnen amper 50 kindjes naar school terwijl er een kleine 200 zouden moeten kunnen naar school gaan. Er zijn dus een heel groot tekort aan schooltjes, maar daar wordt nu werk van gemaakt, aan de linkerkant zien we reeds gebouwen in opbouw, alweer gesteunt door de VVS, wij hebben zakken bij met schoolgerief, er is zo een groot tekorten , wat zijn ze er weer blij mee, een heel klein kindje met wit jurkje half aan komt op ons af kijkt ons aan met haar grote zwarte ogen strekt het armpje uit en heeft ons heel lief een handje terwijl ze heel koddig een kniebuiging maakt, zo zo lief is dat, De kinderen zijn enorm arm aangekleed, water zal er wel niet zijn, ze wonen er erg erbarmelijk, terwijl we binnen het gebouw aan het bekijken zijn horen we plots een hels lawaai van buiten, we zien een dikke groep kinderen met uitgstoken handjes , Lolita had nog paar lollys bij en had die gegeven aan paar kinderen, oneee roept Lea dit mag je noooit doen, dat loopt verkeerd af, we zien hoe Lolita temidden in de groep staat haar handtas in haar armen geklemt, haar kledij wordt bijna van haar af gesleurt, ze snellen haar te hulp .niet te doen toch he! Wanneer het afscheid gekomen is, en wij weg rijden met het busje, rennen de kweetniehoeveel kinderen groot en klein roepend achter en naast de bus aan, beelden die ik nooit meer vergeet, Op de terugweg zit met mijn rug naar de deur toe, owwww pas opp de deur schiet open, gelukkig had ik me goed vast haha komt dat tegen, een luid gelach in de bus natuurlijk. Aangekomen aan ons hotel gaan we allen eerst het strand op, er wordt daar geoefend voor de worstelwedstrijd elke avond, stoere mannen zijn aan het trainen, jahoor even op de foto natuurlijk samen met paar worstelaars, er wordt gelachen natuurlijk, Dan tijd om ons te douchen want elke dag is dit meer dan nodig , zand tot onder onze oksels elke dag, voor we gaan eten gaan Rita en ik nog eens tot aan het strand, we willen een foto nemen van een mooie zonsondergang en dat lukt ons nog ook. Bij het eten s avonds verneemt Jean Pierre slecht nieuws, zoals ik eerder al vertelde was de mama van ons Fatouke opgenomen aan 8 maand zwangerschap, helaas de baby heeft het niet meer gehaald, dit was even een zware dobber te verwerken, moest dit nu echt? De mama is ook niet al te best en blijft last hebben van hevige bloedingen. De ziekenhuizen zijn ook niet zoals hier natuurlijk, ook is alles er heel duur , de families steunen en helpen elkaar bij zo een situaties om alles te proberen te betalen, ook moeten ze zelf eten maken en naar het ziekenhuis brengen .. Deze avond val ik in slaap met sombere gedachten leuk is anders!
5u tijd om op te staan! Even later zitten we al te ontbijten, het busje brengt ons naar de Haven in Dakar, Daar worden we opgewacht door een gids, allen even naar het toilet en dan tijd om in te schepen! We moeten zo een 20 varen vooraleer we aankomen op het eiland Gorée, Dit is een eiland is die gedurende meerdere honderden jaren gebruikt werkt als uitvalsbasis om slaven uit Afrika te verschepen. We horen vreselijke verhalen vertelt door onze gids,op het gelijkvloers zien we drie donkere plaatsen voor kinderen, voor mannen, voor jonge vrouwen, zogezegd strafcellen. Om de goed 3 maanden vertrokken schepen met hun lading slaven naar hun verre bestemming. De slaven gingen rechtstreeks uit het slavenhuis, door een deurtje 'zonder weg terug', om over een loopplank rechtstreeks weggevoerd te worden naar het schip.De vrouwen hoorden hun wenende kinderen voorbij komen en ze wisten dat ze die nooit meer zouden terugzien! We zien ook kleurrijke straatjes, mooie beplanting, mooie uitzichten ook, We worden ook veel aangesproken door mensen die ons van alles willen verkopen zoals halssnoeren en dergelijke, er is zo wat van alles te zien, bijna op de top zien we hoe een man soort schilderijen maakt, met eerst tekening te maken in soort lijm, daarna bestrooit hij het met soorten gekleurd zand. wanneer we alles gedaan hebben lopen we tegen de middag aan de voet van het strand nemen we plaats en vragen we naar de menu-kaart met daarbij een fris biertje, want het was er tamelijk warm, we eten zelfs frietjes en die zijn nog lekker ook met gegrilde kip. Een muzikant komt de sfeer nog gezelliger maken aan onze tafel. Na een tijdje komt onze boot weer in zicht en is het weerom tijd om op te stappen, we zetten ons vooraan het is een leuke tocht maar wel heel warm! We stappen van de boot meteen op ons busje om onze weg te vervolgen naar De Lac Rose dat is een zoutmeer gelegen op 25 km van de hoofdstad Dakar in Senegal Het dankt zijn naam aan de kleur van het water, die roosachtig tot mauve gekleurd is al naar het moment van de dag. We hadden daarbij niet het grote geluk om dit te kunnen zien. De weg erheen was verschrikkelijk enorme diepe putten ons busje draafde van links naar rechts om alles te vermijden, we waanden ons in Parijs-Dakar, je kan je deze weg onmogelijk voorstellen als je die niet meemaakte, er werd ook wel best veel gelachen in ons busje waar we heen en weer werden geslingert , we zien ook weer tal van mensen die aan de bussen hangen op vrachtwagens meerijden als taxi dus, ook hebben alle autos en busjes daar kapotte voorruiten, dit is echt wel normaal! Na een ellenlange tocht komen we op het eiland aan! Daar kuieren we wat rond en vervolgens terug die barre weg op, er komt precies geen eind aan, Plots begeeft rita haar bank het van de bus, dat is effe lachen Er worden nog paar grote zakken kippeneten meegenomen die boven op ons busje wordt geladen, Zonder verdere kleerscheuren bereiken we na een vermoeiende rit toch maar weer ons hotel rond 20u30.Een flinke douche doet verkwikkend goed en even later genieten we al weer van het samenzijn met gans de groep , deze keer is er ook een muzikant aanwezig die speciaal bij ieder van ons komt zingen terwijl we van onze maaltijd genieten , vandaag blijven we niet te lang op en gaan we op tijd naar onze kamer, al toont de wekker toch alweer 23u20 aan .slaapwel!
Even uitslapen vandaag, we vertrekken pas rond 10u15, ver rijden is het niet deze keer, we gaan met het busje de markt en de vishaven bezoeken in Mbour. Het is heel warm vandaag, alweer staat een gids paraat om ons alles piekfijn uit te leggen, wat een drukte in de vishaven, we weten echt niet waar eerst te kijken, we zien bootjes aankomen, de vis wordt uitgeladen, het strand is propvol , ze zijn de vis proper aan het maken en aan het schrobben, we zien allerlei soorten, vooral soorten die we nog nooit eerder zagen, meer nog we wisten nog niet dat die bestonden! Allerlei soorten groot , klein en enorm groot! Rita heeft haar petje vergeten en de zon brandt enorm, ik vraag aan onze gids of hij ons straks op de markt kan tonen waar men petjes verkoopt, maar .dat is al helemaal geen enkel probleem Rita krijgt direct zijn pet op haar kop gezet haha, toch lief he! En ja Rita had liever een nieuw petje gehad maar je kan dat ventje toch niet afronteren he ! ach ja weet je wat we zijn in Senegal he en dat hoort er bij gewoon! Van de vis gaan we naar de afdeling kruiden, allerlei soorten zien we daar, dan de winkeltjes die zijn overdekt, daar wil lolita zo een puntige schoenen, even kijken naar de maat en zo en dan gaan we gezellig iets gaan drinken, ondertussen gaat de gids op stap en haalt hij soorten schoenen, die brengt hij bij Lolita ze moet enkel passen en kiezen, wat een luxe zeg! Daarna gaan we naar Nianing want Sophie en haar zus gaan lolita haar haren invlechten, maar eerst gaan wij kijken om wat te eten! We zijn wel aan de late kant, rijst is er nog te verkrijgen maar verder niks geen vis geen kip, Paul stelt voor om naar het restaurant te gaan beetje verder een europees restaurant wanneer we daar binnen stappen merkt men het ook meteen, het doet zelfs een beetje raar om wat luxe te ondervinden, maar goed we hebben gewoon honger, we bestellen iets kleins, want savonds hebben we ons eten in ons hotel, een hamburger vinden we prima met frietjes, mmm dat is superlekker er zit zowat van alles tussen groentjes, zelfs een eitje, en ook de frietjes zitten ertussen! Dat smaakt echt! Terwijl daarna lolita bij Sophie gaat gaan Rita en ik te voet naar het huis van ons Fatouke, want vandaag moesten we langs gaan voor mijn jurk! Even alleen op stap zeg! Maar niet voor lang Marleeeeeeeeeeeen .we kijken om en ja hoor daar is onze bodygard om ons te vergezellen en te beschermen! Dar komen we aan bij Fatou, ze herkennen ons nu al meteen, De papa komt ons meteen de hand schudden en zegt dat mijn kleed af is, en nog een surprise hij maakte in dezelfde stof een hemd voor Eddy, dat doet me weer wat vind ik zo erg lief, ook onze tafelnapjes zijn gedaan! Ik zie hem nu ook voor het eerst na het sterfgeval van zijn baby, ik weet niet zo goed wat ik erover moet zeggen, ik wens veel beterschap voor zijn vrouw, en misschien is het voor hem een troost wanneer ik hem zeg dat ik ook het meterschap neem van zen jongste zoontje Assane die vier jaar wordt in augustus dit jaar,ik hoop dat dit even iets positiefs mag zijn na de moelijke periode die hij doormaakte de laatste dagen. Hij vraagt me of we Thee willen drinken, ik weet niet meteen wat ik moet zeggen ik weet dat ze het heel erg moeilijk hebben, en aan de andere kant wil ik hem ook niet teleurstellen! Ik zeg dat hij echt geen moeite moet doen, maar dat is geen moeite zegt hij , ok dan maar! We krijgen een stoel aangeboden, en we zitten allen gezellig in de schaduw van een grote boom We voelen ons weer goed bij de kleintjes, we nemen fotos van de kleine Assane en natuurlijk ook van fatou en de andere kleintjes. Het duurt een tijdje vooraleer we de thee te zien krijgen, maar al vlug weten we waarom, hij was die moeten gaan halen in de winkel, we krijgen elk nog 2 kleine zakjes nootjes ook zijn kinderen krijgen een klein zakje, die eten ze gretig op, nu en dan valt er eentje in het zand wat helemaal geen probleem blijkt te zijn, ze rapen die op en hop in de mond ermee, even later gaan ze drinken aan een keteltje(een moor) die langs het muurtje staat in de felle zon, elk om beurt drinken ze aan het teutje, en daar is hij met onze thee, wat voelen wij ons schuldig, nadat wij die leeg hebben, komt hij de glaasjes halen en even later krijgen bakary(onze bodygard) en de tante van de kindjes ook elk een thee, waarschijnlijk hebben ze maar gepast glazen denken wij. Dan is het stillaan tijd om onze weg terug te gaan we gaan nog even het winkeltje binnen bij Bacary en kopen nog enige souveniertjes , aangezien onze keel vrij droog staat door het warme weer besluiten we van nog ergens iets te drinken, we willen ergens binnengaan maar Bacary zegt nenee we gaan ergens anders binnen daar is het veel goedkoper, voor ons maakt het niet uit als we maar kunnen drinken, we gaan daar een soort terrasje op Rita en ik kijken elkaar aan, we waren weer ergens beland hoor! Tja tis zo moeilijk uit te leggen, maar het is weer een belevenis op zen eigen, we drinken er een cola uit de fles, en hebben bepaald moment de slappe lach als we rond ons heen kijken en beseffen en denken waar zitten wij weer! Haha Onze dorst is gelaaft en we zetten onze tocht verder tot bij Sophie, daar zijn ze bezig aan de laatste lokken van Lolita, het is even wennen als we haar zien, maar wel mooi gedaan. En de avond komt er aan tijd om naar het hotel te gaan! Weer is een dag voorbij, vandaag gaan we vroeg naar onze kamer op tijd het bed in . Toch alweer 00:06 wanneer ik het licht uitdoe, ik ben namelijk stiekem iets aan het schrijven in dichtvorm als afscheid voor de groep en daar komt denkwerk aan te pas slaapwel!
Deze morgen doen we het rustig aan, We nemen een dagje verlof in ons verlof, goed he! langdradig ontbijten, genieten van onze pannekoekjes, Dan maken we een kleine wandeling, nie te ver het is erg warm vandaag, nog paar fotos nemen van paar winkeltjes,we besluiten samen om terug te keren naar ons hotel en even later zitten we op terras te genieten van een aperitiefke zalig is het gewoon, we zien paar hagedissen over de terrasstenen lopen ze zijn niet eens schuw maar toch snel, ik heb zowat drie vierden van de terrasstenen getrokken vooraleer ik die hagedis op foto had staan . We nemen nog paar fotos van ons hotel! En daar is ons eten spaghetti voor Lolita, Rita en ik eten scampis in de look mmm het smaakt ons wel. als dessert nemen we elk een ijsje! Even later liggen we languit in een ligzetel in de buurt van het zwembad onder de parasol, want het is snikheet, 33° in de schaduw,we ontdekken ook twee gepensioneerden in onze buurt,we beleven ook wel erg grappige momenten haha, wanneer het ons te warm komt gaan we aan de rand van het zwembad zitten en bengelen we met onze benen in het water, nadien ook een frisse duik terwijl ik toe kijk. Rond 17u drinken we een Gazelle (dubbel biertje) ja we hebben tijd zat vandaag. We bezoeken nog even het winkeltje van ons hotel. Dan nemen we ook even de tijd maken om onze valiezen te bekijken, en zien of we alles mee krijgen! We dachten een valies over te hebben maar ..onze souvenierkes vullen de lege plaatsen! Het wordt dan ook beetje duwen om alles erin te krijgen. We douchen en we doen ons senegalees kleed ondertussen komt de rest van de groep ook weer aan in ons hotel, het is onze laatste avond, tussen het eten door, wordt door rita ons afscheid voor gelezen, iedereen komt aan de beurt, maar in het bijzonder Jean-Pierre & Lea want wat die twee in dertig jaar hebben verwezenlijkt , daar zijn geen woorden voor! Er wordt hier en daar een dikke traan weggepinkt maar een orgelist brengt er de sfeer terug in,Mama Lea & Papa Jean-Pierre zetten de dans in onder een daverend applaus al vlug zit de ambiance er goed in, voor we naar onze kamer gaan wordt er een groepsfoto gemaakt, het wordt een avond om nooit te vergeten zoals gans onze reis trouwens. Toch gaat iedereen op tijd gaan slapen want morgen is er weer een belangrijke dag, dan nemen we afscheid van de kleintjes met hun familie en daar kijken we erg naar uit.
zondag, we kunnen het niet geloven, onze week zit erop, maar vandaag gaan we nog een heel bijzondere dag tegemoet! de thermometer in de kamer duidt 25° aan, nu is het menens na het ontbijt is het zover om onze kamer volledig te ontruimen, onze valiezen krijgen onderdak in de kamer van Lea & Jean-Pierre, We gaan nu een Senegalese mis bijwonen, we lopen het zanderig straatje uit van het hotel tot aan de hoofdbaan, waar we een Taxi instappen tot aan de mis! Weer is het lachen, met vier mensen achteraan, beetje schranken dat moet lukken, ene tegen de zetel , de andere vooruit enz Vooraan de chauffeur met twee passagiers op de voorzetel haha grappig en daar is dat allemaal normaal hoor! Al vlug zijn we aan de kerk, het is een groot gebouw en er zijn reeds veel aanwezigen wij schuiven aan achteraan, het zijn houten zitbanken, het is een buitengewoon prachtige mis moet je zeker eens meegemaakt hebben ook, tussendoor wordt er gezongen door het meisjes en het jongenskoor begeleid door djembes, wat een stemmen zeg je wordt er echt wel stil van! Wat later gaan we nog wat op verkenning in de omgeving van de kerk die net aan de voet van het strand ligt, erg rustig is het daar en heel heel mooi! Na de mis gaan we bij Belgische vrienden langs, dit is in de buurt van Fatou, ik ga even goeiendag zeggen, met de mama zou het nu terug iets beter gaan! Maar ikzelf ben er niet gerust in. Dan gaan we terug en krijgen we iets verfrissend te drinken bij die vrienden, Iets later brengen ze Fatou ze krijgt ook een bekertje cola, ze drinkt dit in één keer uit zo genieten dat ze ervan doet, ze mag namelijk mee we zijn uitgenodigd bij samba, de mamas komen er met de mete- en petekindjes om afscheid te nemen gezellig genieten we allen samen van onze laatste senegalees gerecht! De kleintjes eten gretig door ze eten wel dagelijks rijst maar veel vlees en zo zullen ze weinig te zien krijgen, Ze genieten ongelooflijk van de maaltijd en de enorme kom is in drie tellen leeg !Er wordt nog een toespraak gehouden, een bedanking omdat wij steunen en daardoor de kleintjes de kans krijgen om naar school te gaan! Opnieuw is hun dankbaarheid heel groot, alles is er trouwens heel mooi versiert speciaal voor onze komst, in de namiddag is dan helaas het uur van afscheid gekomen! Dit gaat gepaard met een naar gevoel, aangezien we de richting uit moeten van Fatou rijdt ze nog mee tot waar ze woont, ik stap mee uit en ga afscheid gaan nemen van de familie, er is enkel de Oma de papa zal wel in ziekenhuis zijn bij zijn vrouw, daar moeten ze zelf eten bereiden en naar het ziekenhuis dragen. Ik krijg een heel warme omhelzing, en met krop in de keel neem ik ook afscheid van Fatou! Dit doet echt wel raar allemaal dan weer richting hotel onze valiezen startklaar zetten. Om 16u komt Paul om ons naar vlieghaven van Dakar te brengen, we zitten nog even samen bij onze groep, wat raar doet nu het afscheid dichtbij staat! En dan is het zover, allen gaan ze mee om ons uit te wuiven, oei het is niet met de taxibus maar een gewone auto taxi, hu? Moeten al die valiezen daar in? En wij erbij? Met een bang hart zien we hoe onze valiezen in de auto koffer en op de achterbank geprest worden! We denken allen hetzelfde als er maar niet kapot gaat van hetgeen we kochten Na afscheid van iedereen met de krop in de keel gaat Rita op de achterbank, ik ernaast ook geprest zeg maar, nog wat kleine tassen op onze schoot en tussen onze benen, lolita vooraan! En weg zijn wij, we zwaaien tot we niemand meer kunnen zien, raar we zitten alléén met een onbekende in het verre Senegal iets totaals onbekend ook nog voor ons die vlieghaven! De weg is lang zo een goed twee uur rijden, we zijn nog niet zo heel ver of hij moet tanken, hij vraagt ons geld!?! Hu geld? Zijn we niet op voorzien nu, enkel tgeld voor als we aankomen in de vlieghaven maar verder .. we tellen en rekenen er op los, er is wat heen en weer gepraat met de chauffeur tegen de tankbediende die zijn geld wil natuurlijk. Rita geeft euros, ze kan enkel een briefke geven, wanneer ze terugkrijgt in sefas tellen we eerst alles na voor we vertrekken oeps we zien we dat we te weinig terug krijgen, Dan vraagt hij om te betalen in sefas ik heb nog wat senegalees geld over wat we gingen spenderen om iets te eten in de vlieghaven!ik geef het hem en nu schijnt alles in orde, voor we vertrekken willen we weten of dit bedrag afgetrokken wordt van hetgeen we op het einde moeten betalen aan hem, ja dus we noteren dit op een briefje. En we zijn weer weg! Het is druk op de weg nu, door de boxen op de achterbank klinkt er muziek??keiluiddd dat is helemaal geen muziek toch maar roepen steeds hetzelfde hij zal da graag horen zekers, ik kijk naar Rita en Rita kijkt naar mij, we denken beiden hetzelfde effe volhouden nog straks komt er wel mooier muziek. Dat effe duurt nog heeeel lang maar toch wordt er aan de knop gedraaid oef geduld was een schone deugd op dit moment! Dan zien we eindelijk de pijltjes staan naar de luchthaven, daar aangekomen wil iedereen ons weer helpen, maar we beslissen om dit zelf wel te doen nu! We betalen de chauffeur die niet kan teruggeven hij moet proberen te wisselen, ondertussen staan we te wachten maar besluiten we samen dat hij het geld mag houden, Lolita gaat het hem zeggen waar hij natuurlijk blij mee is. En nu waar moeten we heen? Valiezen inchechen? Eventjes vragen hier ze wijzen ons de weg! Zo dit hebben we al achter de rug, de vlieghaven is niet zo groot, maar we moeten wel zien dat we op de juiste vlieger zitten he haha! stel je voor! We moeten nog een papiertje invullen om af te geven aan de douane, waar ook wij gechekt worden en onze handbagage! Dit gaat vlot oef ! Nu belanden we bij de winkeltjes we kijken eerst waar we heen moeten om straks in te schepen, aa hier Brussel! Nu we dat weten kunnen we een hapje gaan eten nog, ons vliegtuig is pas om 22u30 (23u30 belgische tijd) we vinden al vlug een tafeltje, even kijken op de kaart wat de pot schaft! Een pizza en frietjes staan er ook op hm tot we aan den toog komen, geen frietjes , niet dit niet dat, cola light is er nie meer! We bestellen wat er is dan maar, het smaakt ons wel moet ik zeggen! hierna schuimen we nog wat de winkeltjes af en wachten we tot we horen dat we mogen inschepen! O we zitten aan het raam joepyy, maar Rita moet eind verder gaan zitten! Dat is wat minder zes uur niet bij ons zitten, nochtans samen geboekt!? Maar lolita zit er niet mee in om op Rita haar plaats te gaan zitten! Het is een goeie vlucht, we kunnen alles meevolgen hoe hoog hij vliegt 10400 hoogte speed tussen 800 en 1000 en max min 49°, Na ons avondeten proberen we te slapen maar bij mij lukt dat niet!Tegen de morgen toe krijgen we een doosje met ons ontbijt, en erop goeiemorgen, was wel tof en lekkere koffie! Vroeger dan verwacht zijn we in zaventem, waar we nog wat moeten ronddwarrelen, er is geen parking tegen 5 u zijn we dan uiteindelijk geland! En ja daar zien we onze mannen weer, we weten niet wat eerst te vertellen .we drinken allen samen nog een koffie, nemen ook afscheid van elkaar, ieder gaat weer zen eigen weg op, we zeggen je geen vaarwel Senegal maar tot weerziens, het is mooi geweest!
Nog een woord van dank aan Lea en Jean-Pierre die onze reis perfect organiseerden en in het bijzonder de laatste dag die we samen konden doorbrengen met onze kindjes! ook dank aan onze groep jullie waren één voor één schitterend gezelschap! en dan mag ik mijn twee kamergenoten niet vergeten, Rita & Lolita bedankt voor de fijne week die we samen doorbrachten! dit is zeker voor herhaling vatbaar!
