benieuwd naar onze reiservaringen? scrol dan naar beneden daar kan je alles meebeleven van onze afgelopen reis naar Senegal 2011! en onze recente reis dec. 2014 eveneens kan je de foto's bekijken!
12-03-2011
woensdag 9 maart dag vier
Vandaag zijn we al vroeg uit de veren, we rijden met gans onze groep naar het gehandicaptencentrum in Mbour, we nemen er de medicatie mee die we gisteren hebben opgehaald. onderweg hebben we nog steeds geen ogen genoeg met alles wat we zien, beelden die we enkel kenden van op tv, en die nu werkelijkheid is, soms heb ik het gevoel dit is niet echt ik zit midden in een film gaat er door mij heen, maar dit is wel echt wat ik allemaal zie! Dan komen we aan bij het Schooltje, we laden de medicatie uit, daarna worden we weer eens heel hartelijk ontvangen! We zitten samen in het bureautje waar Jean-Pierre ons voorstelt aan de directeur op het einde overhandigd hij een klever van hun schooltje om te vestigen op het busje dit gaat gepaart met een daverend aplaus Dan krijgen we een rondleiding en uitleg over de lokalen, We zien hoe die mensen een beroep aangeleerd krijgen, zoals schoenen maken, handtassen, houtbewerking, ze maken ook boekjes, dit alles in verschillende lokaaltjes , wanneer we van hen een foto nemen zijn ze erg fier,er is ook een kleuterschooltje met verschillende lokalen, ze hebben een lei en een griffel, verder is er ook een internaat, wanneer men de slaapruimtes zien, dan ga je weer nadenken wat een weelde wij hier hebben in ons eigen landje, ook krijgen oudere meisjes en vrouwen de kans om te leren lezen, waar ze vroeger nooit de kans toe kregen! We zien ook een infirmerie, ook alweer heel heel primitief maar voor hen waarschijnlijk reeds een luxe, iemand van onze groep geeft een kleine gift een geldstuk, meteen krijgt ze een kader terug een geschenk dus, wat is hun dankbaarheid groot! Die dame van onze groep kan dit even niet slikken, en kan even haar tranen niet bedwingen, ze wil daar helemaal niets voor terug hebben , daar doet ze het toch niet voor, maar zo zijn die mensen éénmaal, zo ontzettend dankbaar! Daarna allemaal terug de bus in, we worden verwacht bij Mevrouw Sene inspectrice die ons uitgenodigd heeft Wat zijn ze blij om papa Jean-Pierre en Mama Lea terug te zien, iedereen krijgt om beurt een warme omhelzing, haar voortdurende stralende glimlach verklapt hoe blij ze is met dit weerzien van haar Belgische vrienden, even later vullen we onze magen met de lekkere rijst kip en overheerlijke ajuinsaus, lekker knusjes samen uit één grote kom, het fruit vult de putjes, dan zien we 2 stagaires één uit Izegem en het andere meisje komt uit Oostende, ze logeren er tijdens hun verblijf! Ze zijn blij natuurlijk om even hun eigen taal te kunnen praten. Dan is het terug tijd om af te zakken naar het schooltje waar we deze morgen zijn geweest, Mamas met hun kinderen wachten ons op! Iedereen ziet er daar piekfijn uit. De mensen van onze groep die het peterschap hebben, ontmoeten hun kinderen, er worden fotos genomen,buiten de schoolpoort zien we een grote vlakte de jongens voetballen er , ze amuseren zich te pletter met een bal, Er wordt nog een groepsfoto gemaakt voor de schoolbus die er staat dank zij de inzet van Jean-Pierre en Lea. Dan weer de weg op naar Bey Dëkk , langs de weg zien we markten heel veel geiten kudden en ook koeien, het is ook druk langs de weg, dan slaan we zijweg in en komen we in een heel arme buurt terecht, we rijden een grote open zandvlakte op, de hoeveelheid kinderen zijn niet te tellen, ze komen allen op ons af, allen tegelijk willen ze ons een hand geven om ons te begroeten, We zien er gebouwen gemaakt van takken en bamboe die dringend aan vervanging toe zijn, Die schooltjes zijn veel te klein er kunnen amper 50 kindjes naar school terwijl er een kleine 200 zouden moeten kunnen naar school gaan. Er zijn dus een heel groot tekort aan schooltjes, maar daar wordt nu werk van gemaakt, aan de linkerkant zien we reeds gebouwen in opbouw, alweer gesteunt door de VVS, wij hebben zakken bij met schoolgerief, er is zo een groot tekorten , wat zijn ze er weer blij mee, een heel klein kindje met wit jurkje half aan komt op ons af kijkt ons aan met haar grote zwarte ogen strekt het armpje uit en heeft ons heel lief een handje terwijl ze heel koddig een kniebuiging maakt, zo zo lief is dat, De kinderen zijn enorm arm aangekleed, water zal er wel niet zijn, ze wonen er erg erbarmelijk, terwijl we binnen het gebouw aan het bekijken zijn horen we plots een hels lawaai van buiten, we zien een dikke groep kinderen met uitgstoken handjes , Lolita had nog paar lollys bij en had die gegeven aan paar kinderen, oneee roept Lea dit mag je noooit doen, dat loopt verkeerd af, we zien hoe Lolita temidden in de groep staat haar handtas in haar armen geklemt, haar kledij wordt bijna van haar af gesleurt, ze snellen haar te hulp .niet te doen toch he! Wanneer het afscheid gekomen is, en wij weg rijden met het busje, rennen de kweetniehoeveel kinderen groot en klein roepend achter en naast de bus aan, beelden die ik nooit meer vergeet, Op de terugweg zit met mijn rug naar de deur toe, owwww pas opp de deur schiet open, gelukkig had ik me goed vast haha komt dat tegen, een luid gelach in de bus natuurlijk. Aangekomen aan ons hotel gaan we allen eerst het strand op, er wordt daar geoefend voor de worstelwedstrijd elke avond, stoere mannen zijn aan het trainen, jahoor even op de foto natuurlijk samen met paar worstelaars, er wordt gelachen natuurlijk, Dan tijd om ons te douchen want elke dag is dit meer dan nodig , zand tot onder onze oksels elke dag, voor we gaan eten gaan Rita en ik nog eens tot aan het strand, we willen een foto nemen van een mooie zonsondergang en dat lukt ons nog ook. Bij het eten s avonds verneemt Jean Pierre slecht nieuws, zoals ik eerder al vertelde was de mama van ons Fatouke opgenomen aan 8 maand zwangerschap, helaas de baby heeft het niet meer gehaald, dit was even een zware dobber te verwerken, moest dit nu echt? De mama is ook niet al te best en blijft last hebben van hevige bloedingen. De ziekenhuizen zijn ook niet zoals hier natuurlijk, ook is alles er heel duur , de families steunen en helpen elkaar bij zo een situaties om alles te proberen te betalen, ook moeten ze zelf eten maken en naar het ziekenhuis brengen .. Deze avond val ik in slaap met sombere gedachten leuk is anders!
Reacties op bericht (1)
16-03-2011
hartverscheurend
Wat een hartverscheurend verslag van deze dag. Ik kan me voorstellen dat je die dag met sombere gevoelens bent gaan slapen. Wat ontzettend zielig van het doodgeboren kindje en de zorgelijke toestand van de moeder. Ook het stukje van het uitdelen van de lolly's greep me aan, wat zal Lolita zich rot geschrokken zijn en wat moet dit haar geraakt hebben.
