Dag 358.  Elke dag mediteren. Elke dag het leven in mezelf voelen tintelen.  Elke dag de informatie van mijn lichaam en mijn gevoelens en af en toe, als ik het begrijp, de tekenen rondom mij lezen, serieus nemen en beseffen of naar handelen.  Het zijn fantastische manieren van zijn.  Ik voel me hierdoor gelukkig en heel.  Zo heel dat ik eigenlijk bijna niemand meer nodig heb.

Mediteren is een eenzame bezigheid, uiteindelijk ben je alleen.  Neen, misschien niet helemaal alleen, want je voelt je één, één met alle dingen.  Maar je doet het alleen.  Je geeft jezelf aandacht alleen.  Je interpreteert al de informatie op je pad alleen.  Net als een monnik, op een eenzame berg, alleen. 

Maar ik ben niet alleen.  Terwijl ik dit schrijf ligt mijn ene, liefhebbende hond langs links tegen mij.  Mijn andere, schattige hond, langs rechts tegen mij.  Mijn ene poes ligt op mijn schoot en mijn andere op de zetelleuning, ter hoogte van mijn hals.  Ik ben niet alleen.  Dit weekend gingen mijn man en kids en ik samen naar een pretpark.  We hadden het leuk en we waren echt en hebben veel samen beleefd.  We zijn ook gaan uit eten en hebben veel met elkaar gesproken en afgestemd.  Ik ben dus niet alleen.

Ik ben niet enkel verbonden met het universum, met de bron, met aldatis.  Ik ben zelfs niet enkel verbonden met het stukje ziel en lichaam dat enkel ik ben.  Ik ben verbonden met zoveel wezens en met zoveel liefde.  Er is een reden waarom ik niet alleen op de bergtop zit.  Waarom mijn leven me leidde naar dit leven en niet naar dat van een monnik.  En volgens mij is een van de elementen waarom ik in dit leven ben, me te leren verbinden.  Me te verbinden met mensen.  Met dieren is het zo gemakkelijk.  Met mensen een heel stuk moeilijker en toch, heb ik zoveel fantastische mensen in mijn leven om me mee te verbinden. 

Ik ben niet alleen, niet lichamelijk, niet in liefde, niet universeel en niet in dit leven.  Ik zie het.  En ik stel me open.  Dank je.  Dank je.  Dank je.  

Dag 359. Na een weekend verbondenheid, ontspanning en geen stress ging de zondagmeditatie zeer vlot.  Mijn lichaam was al overal aan het tintelen vooraleer de meditatie nog maar opstartte.  Ik voelde de trance zo over mij komen terwijl ik naar de wijze woorden van Oprah en Deepak luisterde over hoe inspiratie je intenties leven in blaast.  Hoe inspiratie je de woorden en de daadkracht geeft om je verlangens en dus talenten in de wereld te zetten. 

Ik zag verschillende beelden voor mijn geestesoog passeren.  Heel veel beelden, ik kon ze niet allemaal onthouden.  Maar er was ook een film die zich voor mijn geestesoog mooi afspeelde en die me diep raakte.  Ik zag daarin mijn kids van streek zijn, ruzie maken en emotioneel zijn, boos.  En mezelf die ermee omging zoals ik met verdriet omga.  Ik bleef rustig, ging naar ze toe en raakte hen licht aan op de rug.  Rustig en met mijn handen gebalanceerde energie doorgevend zodat ze hun emoties opnieuw onder controle krijgen.  Ik kreeg een soortgelijk beeld ook al tijdens mijn osteo behandelingen.  Maar dat was een beeld zonder ik de kids aanraakte.  Gisteren nacht zag ik mezelf de energie letterlijk met de hand overbrengen.  Niet op afstand, maar lichamelijk tegen elkaar.  De kids werden in deze film rustig van de aanraking.  Ik bleef trouwens ook rustig onder de chaos.  Wat best een prestatie is, moest dit in het echte leven zijn.

Dit beeld wil ik zo graag bewaren en in de praktijk brengen.  Ik ga me er nu mee bezig houden om dit te oefenen.  En god weet hoeveel oefenkansen ik krijg op een dag.  Veel dus, heel veel.

Bedoeling is dat ik mijn irritatie volkomen loslaat.  Bij de kids ben in volle aanvaarding en rust.  Hen ook aanraken in deze state of mind.  En zij zullen volgen.  Ben benieuwd.  In eerste instantie of ik het zelf wel kan.  Mooie beelden na een weekend in rust.  Moet ik meer doen.  Namasté.  

Dag 360.  De laatste dagen gaan in.  Wat spannend en wat een grote verandering zal het zijn om hier mee te stoppen na elke dag te mediteren, te bezinnen en te schrijven.  Niet dat ik helemaal ga stoppen met mediteren en bezinnen maar de verplichting om het elke dag te doen valt weg.  Ik ben benieuwd of dat een goede zaak zal blijken of juist een slechte.   Ik ben ook benieuwd of ik nog ga schrijven als de verplichting wegvalt? 

Maar dat zien we dan wel he.  Blijft het 365 dagen of worden het er meer… pampampampam.  Verrassing. 

Een onderwerp dat ik bewaard heb voor de laatste dagen is die van de ego besmetting.  Een mens met een heel groot ego kan bij mij, en misschien ook bij jullie, mijn eigen ego aanwakkeren en naar boven roepen.  Ken je het gevoel?  Iemand is heel betweterig over iets, maar blijkt het helemaal fout te hebben.  Wat doe je dan?  Ga je in discussie en probeer je de ander zijn ego neer te halen?  Of laat je het gaan?  Ik durf wel eens in discussie gaan, maar heb daar vrij snel spijt van en laat het even later los.

Maar het ego of onbewustzijn is weldegelijk besmettelijk.  De ander roept het op en voor je het weet zit je er mee in.  Bijvoorbeeld de kids kibbelen en ik word boos en kibbel mee.  Of iemand vertelt een wanhopig verhaal en je begint je even machteloos en overweldigd te voelen.  Of iemand lacht je uit en je voelt je beledigd.  Of iemand snijd je de pas af in het verkeer en jij wordt woedend. 

Als ik het zo op een rijtje zijn, zijn de laatste jaren en vooral het laatste jaar, veel ego en emoties minder besmettelijk geworden.  Verdriet is voor mij minder besmettelijk.  Angst zeker ook.  Enkel woede is nog heel, heel besmettelijk.  Iemand die slechtgezind is, daar ben ik heel gevoelig voor.  Dan heb ik zin om mezelf om te draaien en te vertrekken.  Als ik met iemand die slechtgezind is in 1 ruimte moet blijven, heb ik al mijn tegenwoordigheid van geest nodig om bewust te blijven.  Ademen, searchesss, ademen.  Voel de tinteling, laat het ego je niet besmetten.  Moeilijk hoor.  Maar ik doe mijn best.  En groei, elke dag.  Hoe minder ik ego besmet geraak, hoe minder ik anderen besmet. En daar doen we het uiteindelijk graag voor.  Namasté.  

Dag 361.  Gisteren ging de meditatie niet zo goed.  Ik kon mijn gedachten niet bij de les houden.  Ik was de hele tijd aan het plannen.  Dat moet nog gebeuren en dat ook.  Eerst ga ik dit doen en dan dat.  Zo de hele tijd tot de bel ging en de meditatie voorbij was.  Diep ben ik niet gegaan.  Spijtig.  Zo hard ik ook probeer om me niet te laten meeslepen door mijn gedachten en al zijn verhaaltjes, soms ben ik toch weg.  En heb ik het helemaal niet door tot er iets me wakker schudt.  Zoals het belletje van de meditatie.  Soms is het een dagelijkser wakker schudden.  Ik laat iets vallen.  Of ik stoot me. Steeds tekenen dat ik in mijn gedachten leef in plaats van in mijn lichaam en in het nu. 

Onlangs was ik nog aan het denken.  Wij betalen met geld.  En met geld kan je materialen kopen of diensten.  Maar eigenlijk doen we ook heel erg veel om aandacht te kopen.  We verzorgen ons uiterlijk om aandacht te kopen.  We kiezen mooie kleren om aandacht te kopen.  Het noemt zelfs zo: aandacht kopen.  Of we lopen te koop met ons lichaam voor aandacht. 

Eigenlijk doen we ontzettend veel voor aandacht.  Beroemd worden voor aandacht.  Of hard werken voor aandacht.  Of perfect zijn voor aandacht.  Of huilen om aandacht.  Nu blijkt dat geld wel wat aandacht kan kopen maar eigenlijk geen echte authentieke aandacht.  Geen aandacht echt voor de persoon zelf, maar wel voor het uiterlijk of om iets gedaan te krijgen.  Er is eigenlijk geen echt alternatief voor aandacht.  Er is niets dat zo goed is dan echte, authentieke aandacht krijgen van de mensen of dieren waar jij ook om geeft.  Niets is eigenlijk zo goed. 

Dus misschien kunnen we elkaar wat meer betalen.  Niet met geld of materiaal, maar met aandacht.  Misschien kunnen we in de trein aandacht geven.  Of in de auto.  Of aan de kinderen en aan onze vrienden en familie.  Zomaar, attent zijn en de mensen zien.  Zouden we niet veel rijker zijn moesten we elkaar betalen met aandacht?  Zouden we ons niet veel rijker voelen moesten anderen ons met aandacht betalen.  Echte aandacht he, niet om iets van ons gedaan te krijgen.  Echte aandacht die liefdevol is en mild.  Altijd en overal.  Zouden we dan niet overstromen van gelukkige gevoelens, elke dag?  Dan hoeven we die niet enkel aan onszelf te geven maar krijgen we er overal van?  Nu ja, het lijkt een heel mooie en onwerkelijke wereld. 

Ik zal al maar beginnen met mezelf.  Ik betaal mezelf met aandacht, elke keer ik iets deed.  Elke keer ik iets voel.  Elke keer ik het nodig heb of gewoon zomaar.  En vervolgens, als ik zelf voldaan en krachtig ben, deel ik het uit.  Aandacht voor iedereen die mijn pad kruist.  Vooral dan de mensen die ik graag heb, maar ook vreemden, zomaar.  Pay it forward, noemen ze het in het engels.  Ik betaal voortaan met aandacht!  Namasté.  

Dag 362.  Alles gaat goed met me.  Het is raar om te zeggen maar het is zo.  Er zijn al een hele tijd geen felle emoties meer geweest.  Mijn onzekerheid valt gemakkelijk weg als ik er aandacht aan geef.  Mijn verdriet of teleurstellingen ook.  Maar geen van deze drie zijn nog naar boven gekomen de laatste periode.  Ik mag nog werken aan mezelf, mijn zenuwen en mijn grenzen trekken zijn nog niet perfect, bijlange na niet, maar ik ben milder geworden.  Milder omdat ik het mezelf niet langer kwalijk neem om te falen.  Ik probeer echt, oprecht, na te denken over hoe ik het volgende keer zal doen in plaats van mezelf te verwijten.  En dat helpt om het volgende keer rustiger aan te pakken. 

Dus vandaag een positief voorbeeld van elk.  Dat mag ook een keertje om mezelf te blijven motiveren.  Normaal heb ik vreselijke zenuwen als er een verandering op til is.  Deze verandering kan een groot feest zijn of een reis of een andere spannende gebeurtenis zoals de honden die ergens anders gaan overnachten.  Deze zenuwen uiten zich op verschillende manieren, ik word korter en onverdraagzamer, ik geraak niet in slaap en of ben vroeg wakker, als laatste heb ik de neiging om hevig heen en weer te draven tussen al mijn taken, zenuwachtig rondlopen noem ik dat.  Dat is mijn spanningsontlader. 

De laatste weken zijn er verschillende feesten en spannende momenten geweest en toch doe ik het beter hiermee.  Ik merk dat ik onrustig ben, maar in mijn hoofd bewaar ik toch gedeeltelijk mijn cool.  Ik ben wel korter maar niet onuitstaanbaar.  Procentueel is het echt beter, niet weg, maar wel beter leefbaar.  Het stemt me dankbaar dat het me steeds beter lukt, zonder hiervoor echt moeite te moeten doen.  Het groeit, enkel door meditatie. 

Ik stel steeds beter mijn grenzen, soms rustig, soms niet rustig.  Maar vroeger zou ik me machteloos gevoeld hebben als mensen mijn grenzen niet respecteren.  Nu zie ik het, denk ik niet: waarom ik, maar ik denk niets en ik reageer.  Neen, zeg ik.  Ook naar onze jonge hond, ze luistert niet altijd goed, maar in de plaats van verregaande conclusies te trekken zoals ze zal nooit luisteren en ik doe ze weg (wat ik niet doe, het is enkel de paniek die dan spreekt).  Denk ik: wat is er nu eigenlijk aan de hand?  Wanneer doet ze dat?  Waarom doet ze dat?  En wat ga ik proberen om ermee om te gaan?  Nu lijn ik ze aan voor ik bij de auto kom, zodat ze zelf niet moet beslissen of ze instapt of niet.  Ze heeft geen keuze want ze is aangelijnd.  Alles is hierdoor erg duidelijk.

Raar om te zeggen, maar alles gaat goed met me.  Ik ben bijna, …. Gelukkig.  Namasté.  

Dag 363.  Ben een fijn boek aan het lezen, over bewust opvoeden.  Bewust zijn is al een grote stap in een mensenleven maar bewust opvoeden, dat is pas echt een uitdaging. Tenminste voor mij, ik kan niet in naam van een ander spreken.  Volgens de schrijvers, Jon en Mula Kabat-Zinn, bestaat bewust opvoeden uit drie elementen.

Soevereiniteit, is het eerste element.  Soeverein zijn, een oud woord, ik wist eigenlijk niet goed wat het betekende.  Ben het gaan opzoeken maar dat maakte me niet veel wijzer.  Dus heb ik mezelf overgegeven aan het boek en de betekenis die zij eraan geven.  Voor zover ik het kan begrijpen is het zowel deel uitmaken van een geheel als jezelf zijn.  Als kind (en als ouder) ben je deel van het geheel maar ook geheel jezelf. Als kind (en ook als ouder) ben je deel van het universum en al zijn wetten, maar je bent ook geheel vrij om je eigen keuzes te maken. Als kind ben je en word je een mens (en misschien ook wel een ouder) die zichzelf is, in het grotere geheel.  En zo zijn wij en zo groeien wij, onszelf en tegelijkertijd onlosmakelijk verbonden met elkaar en met het universum.  Als ouder begeleid je een kind in deze processen met respect voor het kind en haar eigenheid én met respect voor het gezin én met respect voor het universum. 

Empathie, het tweede element.  Dat vond ik een gemakkelijke.  Leef je in bij je kinderen en zie wat ze bedoelen.  Ook, en eigenlijk vooral, als ze betoverd lijken door vreemde krachten en emoties.  Blijf bij hen, neem ze serieus.  Erken je kinderen en laat ze opgroeien tot hele mensen.  Niet tot enkel maar stukjes, zoals ik me voelde.  Ik heb er jaren over gedaan om opnieuw heel te worden en verlies het nog regelmatig.  Erken alle stukken van je kinderen.  Want eerst komt erkenning, al de rest komt wel later.

Acceptatie, het derde element.  Het lijkt wel een gemakkelijk element te zijn, maar dat is het niet.  Als ik de omschrijvingen las van de voorgaande twee elementen, kon ik niet anders dan even glimlachen.  Want de vorige twee elementen zijn voor mij evident.  Niet gemakkelijk, maar wel een streven dat voor mij evident is.  Maar het derde element is zeker nog eentje om aan te werken.  Kan ik accepteren dat mijn kinderen regelmatig gevoelens uiten op manieren die mij niet liggen?  Kan ik accepteren en niet afkeuren? 

Het is moeilijk uit te leggen waarom me dit zo fel raakte.  Kinderen spiegelen eigen gedrag terug en dan merk ik dat ik mezelf en mijn gevoelens niet altijd accepteer.  Net zoals ik henzelf en hun gevoelens niet altijd accepteer.  Mijn dochter weerspiegelt mijn gevecht met het accepteren van situaties en andere mensen.  Ik geef me zeker niet altijd over aan momenten of mensen zoals zij zijn.  Ik vecht met situaties of ik slaag in paniek.  Niet met mildheid open staan en aanvaarden wat is.  Dat betekent niet dat ik niet dien te handelen, het betekent enkel dat ik open sta voor wat is en zo bepaal wat het beste zal zijn.  De situatie zelf, mijn gevoelens en mijn intuïtie gebruiken om te weten wat het beste is.  En dat te volgen.  Mijn zoon weerspiegelt mijn gevecht met het accepteren van mijn gevoelens zoals ze zijn en ze te gebruiken als informatie, niet als iets om van weg te lopen, of door anderen te laten oplossen.  Als ik moe ben, ben ik moe, ik hoef dat niet op anderen uit te werken.  Als ik grenzen heb, geef ik ze aan, ik hoef daarvoor geen andere pijn te doen of ze te kwetsen.

Ik eindig met een quote uit het boek: ‘Het vergt energie, aandacht en voortdurende oefening om te ontdekken wat passende en bevredigende manieren zijn om zowel onze eigen ware behoeften als die van onze kinderen te vervullen.  Namasté.  

Dag 364.  Hoe vind je rust?  Het lijkt me een goed idee om dit te verkennen, zo de voorlaatste dag van deze uitdaging.  Maanden en maanden lang, als je me zou vragen wat ik het liefste van alles zou willen, dan zou ik antwoorden, rust.   Niets anders dan rust. 

Rust in mijn omgeving en rust in mijn hoofd.  Dat lijkt me de hemel op aarde.  Het grootste ingewilligde verlangen.  Het meest fantastische dat mij zou kunnen overkomen. 

Op een berg in de wolken, alleen zijn, stilte of op een verlaten eiland, met strand natuurlijk.  Het prototype van rust.  Ik begrijp nu dat het overprikkeling is van externe geluiden en mensen en elementen die me hiernaar laat verlangen.  Maar het hoeft niet op deze manier, ik kan thuis ook de overprikkeling beperken.  Me met 1 ding per 1 bezighouden en zo de overprikkeling laten wegzakken.  Ja, het leven gaat wel eens overprikkeling met zich mee brengen.  Maar thuis, in al mijn veiligheid, kan ik altijd de overprikkeling loslaten.  Alle media uitzetten en in stilte aanwezig zijn.  Mediteren.  Naar mooie muziek luisteren.  De liefde van mijn dieren ontvangen.  Samen zijn met mijn gezin.  Nietsen.  Beseffen dat alles voorbij gaat.  Ook teleurstellingen, ook verdriet, ook angst en ook woede. 

Rust in mijn hoofd.  Het oneindige denken.  De chaos daar.  Deze ochtend was alles er weer.  De onrust die al mijn denken veroorzaakt.  Het gebrek aan vreugde hierdoor.  De tunnelvisie waardoor ik alles waar ik dankbaar voor ben weer vergeet. Rust in mijn denken, dat vind ik enkel door te mediteren.  Mijn formele en informele meditaties zijn daar perfect geschikt voor.  En toch blijven er momenten zijn waarop mijn denken weer overneemt en het compleet ongenoegen realiseert.  Zoals deze morgen.  Het is niet allemaal opgelost met 1 jaar meditatie.  Maar het is wel beter. 

Rust is heerlijk.  Rust is fragiel.  Rust is altijd tijdelijk.  Maar ook steeds opnieuw te vinden.  Rust tussen alles wat je hoort, ziet en meemaakt.  Dank je voor deze rust.  Dank je.  

Dag 365.  Hier zijn we dan… op de laatste dag van dit avontuur.  Ik merk dat ik talm om het af te ronden. Dat ik geen zin heb om het af te ronden en tegelijkertijd is het wel leuk om de verplichting los te laten en vrijheid te ervaren in mijn tijdsbesteding.  Zal ik hierdoor minder mediteren? Neen, dat denk ik niet.  Ik mediteer nog steeds elke avond.  Kort of lang, maar ik doe het elke avond.  Dus hoop ik, dat zal niet meer eindigen. 

Wat heb ik nu na een jaar mediteren geleerd?

Ten eerste dat mediteren echt ongelooflijk heerlijk is.  Je gaat ermee in trance.  Je voelt je vreugdevol en heel.  De wereld verandert voor je ogen en begint te schitteren.  Alles is heerlijk. Het is een goede trip die maar niet lijkt te eindigen en die je overal en altijd ter beschikking hebt.  Het helpt om new age muziek ter beschikking te hebben en het helpt om een ingesproken meditatie te beluisteren, maar het hoeft niet.  Enkel en alleen je aandacht uit je denken halen is al voldoende om je fijner te voelen.

Ten tweede mediteren is gemakkelijk.  Je hoeft er eigenlijk niet zoveel voor te doen.  Gewoon stil zijn en prikkelloos.  Niet veel, zeg je dan?  Ja, het is wel veel omdat we het niet gewoon zijn.  Maar eigenlijk is het gewoon niet denken.  Meer niet. Je concentreren op je lichaam of op een object of op een mantra, dit volhouden en vlam, de heerlijkheid komt je tegemoet.

Ten derde maakt mediteren je heel.  Alle stukken die je tot nog toe hebt vermeden of afgekeurd, mogen er terug bij komen.  Aandacht schenken aan je gevoelens en hun boodschappen is zo aangenaam en erkennend.  Al deze verloren stukken mogen vervolgens bestaan en deel uitmaken van wie je bent.  Zo voel je je niet langer leeg, maar heel.  Heerlijk.

Ten vierde stemt mediteren je dankbaar.  Je ziet plots al die kleine en fantastische dingen in je leven.  Het wonderlijke feit dat je ademt en kan bewegen.  Het eigenaardige van door je eigen ogen te kijken en anderen door die van hen.  De schoonheid van de natuur en al haar giften.  De smaken die ze ons schenkt.  De liefde die altijd aanwezig is in het universum.  Alle dingen waar je anders aan voorbij loopt, kan je nu bij blijven en dankbaar zijn voor al die geschenken.  En dat zijn er zoveel.  Elke dag.

Ten vijfde voel je verbondenheid.  Je beseft tijdens een meditatie dat je eigenlijk nooit alleen bent.  Dat wij allemaal hetzelfde zijn.  Dat wij allemaal uitdrukking zijn van hetzelfde.  Dat wij nooit mogen oordelen want niemand blijft steeds bewust aanwezig.  Die verbondenheid, die eenheid verdrijft alle eenzaamheid. Je kan hem zo fel voelen in het bos, bij het water, op de hoogste berg en in de diepe ogen van dieren.  Of in het samenstromen van je hart met je kinderen of geliefde. 

Ten zesde oefen je overgave.  Gevoelens en nare gedachten verliezen hun grip op je.  In plaats van te panikeren en weg te lopen, leer je bij je emoties te blijven.  En zo merk je dat ze slechts informatie zijn.  Dat overspoelen niet aan de orde is als je enkel waarneemt.  Alles wordt minder erg, alles verliest zijn angstaanjagendheid, want alles kan je aan. 

Ten zevende leer je tekenen te lezen.  Alles wat in je naar boven komt.  Alles wat je meemaakt.  Alles wat je toevallig leest.  Alles wat niet goed loopt en alles wat wel vlot loopt.  Het is goed.  Het is er om ons te helpen, om ons te leren, om ons wakker te krijgen en te houden en om bewustzijn te stimuleren.  De tekenen helpen, als je hen probeert te lezen. 

Ten laatste maakt mediteren je inderdaad gelukkig.  Want je bent euforisch erna en je kan het bovendien meenemen naar elke dag.  Waar je rust, liefde en aanvaarding brengt.  Al is het met vallen en opstaan, zelfs een beetje meer bewustzijn maakt je dag al prachtig.  Uit je hoofd komen maakt gelukkig.  Punt. En met mediteren leer je hoe je dat doet. 

Ik heb het al gezegd, maar ik herken mezelf vaak niet meer een jaar later.  Ik weet niet altijd goed meer wie die persoon was een jaar geleden.  Ik ben rustiger, doe andere dingen, voel me krachtiger en ben eigenlijk voortdurend mezelf en gelukkig. 

Er is maar 1 ding spijtig aan het mediteren.  Namelijk dat ik niet vroeger geluisterd heb naar de tekenen en al veel langer deze wonderen had kunnen mee maken.  Ik ben dankbaar voor zoveel dingen, al de bovenstaande en nog zoveel meer.  Maar ik ben vooral dankbaar dat ik de weg uit mijn gedachten heb gevonden en besef: ik leef hier, ik leef nu, alles is goed en ik ben diep gelukkig.

Dank jullie om te volgen.

Dank jullie om me te steunen.

Dank jullie wel.

Namasté.  

Ergens kan ik het schrijven op dit blog niet laten, maar de verplichting om elke dag te schrijven is tegelijkertijd zwaar.  Vanaf nu besluit ik tot een wekelijks verslag over hoe het verder gaat, de weken na het avontuur…

Het mediteren gaat een beetje op en af, als ik eerlijk ben.  Er zijn dagen dat ik er echt tijd voor maak.  Maar mijn verstand staat regelmatig wel een beetje in de weg.  Mijn verstand zegt namelijk dat het wel erg saai aan het worden is, zo altijd hetzelfde en dat ik beter iets anders zoek om te doen.  Mijn verstand heeft hiermee wel een punt.  Of ik moet zeggen, mijn verstand raakt me hier wel mee.  Ik ben altijd nieuwsgezind en steeds hetzelfde doen is voor mij heel moeilijk.  Mijn denken heeft dus weldegelijk ingang gevonden.  Gelukkig is er nog altijd Eckhart Tolle, die nieuwe filmpjes de wereld in stuurt en waar ik ten volle van geniet.  Zij brengen eenzelfde algemene tinteling teweeg bij mij dan een meditatie, gewoon door naar hem te luisteren en zijn ideeën te laten doordringen.  Ik voel de waarheid van deze ideeën ook echt, diep in mezelf.  Ik besef dat de formele meditatiemomenten dus beter kunnen, maar de informele ook.  De tinteling opzoeken, dagelijks en hierin leven, blijft een aandachtspunt.  Het kan dus beter. 

Maar het kan ook slechter.  In deze wereld van verlokkingen en afleiding, blijft bewust worden toch mijn rode draad, al is hij hier en daar wat ondergesneeuwd.

Tegelijkertijd dringt zich de vraag op… wat is nu een zinvolle tijdsbesteding?

Is dat lezen?  En wat dan lezen? Is tv kijken zinvol?  Puzzelen?  Gamen?  Moet ik mezelf wat rust gunnen en hoe?  Met vrienden afspreken?  Uitgaan?  Een glaasje drinken? 

En wat bedoel ik nu eigenlijk met zinvol?  Ja, dat is wel misschien de belangrijkste vraag in deze setting.  Wat is voor mij zinvol?  Moet mijn vrije tijd besteed worden aan bewust worden?  Aan ontspanning?  Aan sociale contacten? Aan huishoudelijke taken? Aan schrijven?  Aan lezen?  Aan mediteren?  Of misschien aan een beetje van dit alles?  Wat is dus voor mij de best bestede vrije tijd, waar kikker ik het meest van op, wat herbront me het meeste? 

Van deze lijst voelt tv kijken en gamen wel de minst effectieve weg om mezelf te herbronnen.  De rest geeft beter resultaat.  Soms is het brainless zijn wel aangenaam.  Maar ik moet zeggen, alhoewel ik het wel eens graag doe, ik het bijzonder onbevredigend vind, achteraf. 

Wat zal ik afspreken met mezelf?  Misschien 1 keer in de week en 1 keer in het weekend tv kijken, kort en wat ik wil zien.  Daarna filmpjes van Eckhart Tolle of super soul sunday of andere.  Of lezen in boeken die me bewuster maken.  En als afsluiter van de dag mediteren.  Elke dag.  Het voelt juist om het brainless zijn te beperken.  Het lijkt verloren tijd, al doe ik het van tijd tot tijd, want herbronnen doet het me niet.  Integendeel.  Zinvolle mijn tijd besteden, daar wil ik bewust mee omgaan.  

Hoe pijnlijk kan een afscheid zijn?  Zo verdrietig als iemand sterft.  Zeker als het een kind is.  Zeker als het een kind is dat je kent.  Zeker als het een kind is dat jouw kinderen kennen.  Het is niet mijn dochter, maar mijn hart breekt bij zoveel pijn en verdriet.  Ik kan me niet voorstellen dat er iets ergens is dan je meisje te moeten afgeven.  Plots, in een stom ongeluk.

Hoe kan je hier mee omgaan?  Ik voel me verslagen en verdrietig. 

Ik aanvaard de pijn en ga erin. De pijn zit ter hoogte van mijn hart en mijn keel.  Het doet daar enorm zeer en ik huil.  Ik huil een hele poos, even rusten en weer een huilbui.  Ik word moe en val in slaap.  Ik zie haar in mijn dromen, ik geef haar een mooie rode bloem.  Zo een stengel met verschillende bloemen op.  Ze is blij maar kan niet lang blijven.  Ze moet die nacht nog zoveel mensen bezoeken. 

De dag erna is de pijn even beter, in de ochtend.  Ik besef dat rouwen aanvaarden is.  Jezelf overgeven aan het verdriet zonder te panikeren en zonder ertegen te willen vechten.  ik probeer de feiten echt te aanvaarden.  Een jong leven, een zinloos ongeluk.  Gewoon, een ongeluk.  Waar waren haar beschermengelen?  Waarom waren ze er niet?  Of waarom heeft ze ze genegeerd?

Aanvaarden.  Er is niemand om boos op te zijn.  Er is geen manier om het te ontkennen, al is het zo moeilijk te geloven.  Aanvaarden.  Dat lieve meisje is er niet meer.  Ze was getalenteerd en behulpzaam.  Aanvaarden.  Vriendelijk en zelfstandig, nog een heel leven voor de boeg.  Aanvaarden.  Aanvaarden. Aanvaarden. 

Ik zit in strijd met mezelf tussen het stuk dat het niet wil geloven en het stuk dat de situatie aanvaardt.  Ik laat de emoties komen zoals ze zijn en maak er tijd voor.  Ik luister naar mezelf en het verdriet.  Zodat ik klaar ben om de ouders te steunen.  Hun verdriet te aanvaarden.  De ouders te aanvaarden. 

Lieve kleine meid, ik geef je hierbij nog een bloemetje.  Ik vergeet je nooit.  Deze zomer zal ik nog veel aan je denken.  Mijn hart blijft voor jou open staan en ik ontmoet je nog in onze dromen.   Ik zal je missen en ik zal je weerzien.  Dikke knuffel.  

Het lijkt wel of er bij mensen een genetische afwijking aanwezig is, die bitterheid noemt.  Met bitterheid bedoel ik, in alles het slechte zien.  Negatief over andere mensen spreken, achter hun rug.  Zichzelf gemeen verwoorden naar anderen, zodat die zich gekwetst voelen.  Als iemand blij is voor een eigen prestatie, die prestatie minimaliseren.  In plaats van grenzen aan te geven, achter de rug boos zijn, terwijl de eerste partij van niets weet.  Niet meer onthouden waarvoor je eigenlijk wel nog dankbaar bent.  Benadrukken wat er verkeerd gaat en niet wat er goed gaat.  Een lelijk en bitter gezicht trekken, de hele dag lang.  Zuchten.  Zuchten.  Zuchten.

Maar ik vind bitterheid vooral gemeen als je ermee anderen afkeurt, indien ze niet zijn of niet denken zoals jij.  Ooit leerden we allemaal dingen of trokken we ergens conclusies uit, maar om anderen te veroordelen als ze anders denken of anders leerden, dat gaat voor mij een brug te ver.  Anderen afkeuren, achter de rug of in het gezicht.  Terwijl het mensen zijn van vlees en bloed, met tranen en gevoelens. 

Ik ben gevoelig voor afkeur en gevoelig voor bitterheid.  Het raakt iets diep in mij.  Iets dat gekwetst is, misschien als ik klein was, want ik herinner het me niet.  Misschien is het wel een wonde die ik mee draag uit een ander leven?  Maar het raakt iets, diep in mij.  Ik voel dat deze manier van kijken en deze manier van zijn fout is, pijnlijk is, verkeerd is.  Maar ik voel me er zo machteloos tegen.  Ik sta met mijn mond vol tanden te lijden als ik dit zie gebeuren.  Naar mezelf én naar de ander.  Ik klem mijn tanden op elkaar om het verdriet niet te laten stromen.  Mijn kaken doen er pijn van. 

Waarom worden mensen niet wakker?  Zien ze het lijden niet dat ze veroorzaken met hun denken?  Met hun geloof dat hun visie de enige echte waarheid is, blijft het lijden maar toenemen.  Lijden emotioneel, lichamelijk, voor mensen, dieren en moeder aarde.  Ik voel me soms zo machteloos. Niet op een bittere manier of afkeurend, maar verdrietig en angstig.  Wat is mijn bijdrage klein tegenover de vele mensen die leven in de waarheid van hun denken. 

Afkeur is een belangrijke manier van het ego om de baas te blijven.  Misschien moet ik nog eens in Eckhart ’s boek een nieuwe aarde lezen om hier meer grip op te krijgen.  Want een mens wil overleven en afkeur vermijden.  Het kind in onszelf wil blijven bestaan, bij de groep horen.  Het kind in onszelf is heel gevoelig voor afkeur en past zich aan.  Het is een heel effectieve manier om jezelf te verliezen. 

Ik voel me rustiger nu.  Mensen die bitter zijn, ik kan er niets mee doen door zelf bitter te worden.  Of door er boos op te worden.  Ik kan alleen maar zelf oefenen in bewust zijn en hopen dat er ergens een vonk wordt aangestoken.  Je kan niemand dwingen wakker te worden uit hun denken.  Je kan ze enkel de weg duiden en hopen dat ze erop willen lopen.  Het universum leeft dit perfect voor en blijft eindeloze kansen geven.  Zelfs als je er geen enkele van gebruikt.  Was ik maar zo wijs.  Namasté.  

Ondertussen ben ik mee gestart met de reeks van Oprah en Deepak, manifesting true succes.  Elke dag uitleg over hoe je succesvol kan worden, op een zielvolle manier.  Interessant om de dingen anders te bekijken én inspirerend.  Maar wat het meest deugddoend is, is de combinatie van een mantra met new age muziek.  Het zijn mooie en nieuwe mantra’s. Ze zijn simpel genoeg om te onthouden maar toch krachtig. 

Ik vertelde in het verleden al over de beelden die komen als ik mediteer.  Het zijn flitsen, korte beelden.  Soms zijn het ogen, soms zijn het gezichten, mijn gezicht ook, soms huizen en straten, soms wormholes.  En de laatste weken ook het meisje dat stierf, waarover ik twee weken geleden sprak.  Ze komt, zomaar, op sommige momenten dat ik in trance ga.  Die eerste week dan toch, want sinds de begrafenis komt ze niet meer.  Ik heb ze op de begrafenis ook gezien.  Ze stond bij de urne te kijken naar iedereen die binnen kwam.  Volgens een vriendin van me is het normaal dat een geest vertrekt als de begrafenis voorbij is.  Ik hoop dat het bij haar ook het geval is, dat ze zich niet te schuldig voelt tegenover haar moeder.  Het meisje is wel nooit triest als ik ze zie.  Wie of wat ik ook zie of spreek in de trance, zijn die nooit triest of anderzijds emotioneel.  Die zijn altijd neutraal. 

Maar alleszins die beelden komen en ik begrijp ze niet altijd even goed.  Ik heb al aan meerdere mensen hierover uitleg gevraagd, maar de beste uitleg kreeg ik van, alweer, mijn osteopate.  Ze zei, nu zeggen die beelden niets omdat ze los staan van elkaar en het slechts flitsen zijn, maar hoe meer je derde oog open komt, hoe beter je zal begrijpen wat die beelden betekenen en komen zeggen.  Ja, dat is een zinvolle uitleg.  Dus, het is zaak om nu mijn derde oog verder open te krijgen.

Ik merk dat ik evolueer want in het begin van het meditatie avontuur ging ik uit angst direct uit de trance als ik beelden kreeg.  Zeker toen ik het beeld van mezelf tegen kwam, dan heb ik uit schrik dagen niet gemediteerd.  Nu kan ik zonder angst de beelden laten komen en naar kijken. 

Toen ik gisteren in trance ging bij het reciteren, in mijn hoofd, van de mantra, kwamen er opnieuw beelden.  Veel dit keer, allemaal mensen die voorbij kwamen, mannen en vrouwen.  En ik leerde iets nieuws.  Als ik kijk zonder te interpreteren, krijg ik beelden en worden deze zelfs nog scherper, maar vanaf ik begin woorden erop te plakken, verdwijnen ze.  Of zodra ik iets wil doen met die beelden zoals ze scherper krijgen of dichter krijgen, verdwijnen ze.  Het enige wat ik kan en mag doen is kijken, niets proberen te begrijpen en me volkomen overgeven aan wat er komt. Dan blijven de beelden komen. 

Totaal open staan en niet denken en niet interpreteren.  Ik probeer vanavond opnieuw.  Volgende week vertel ik hoe het gelopen is en of ik al wat vordering maakte in het openen van mijn derde oog.  Ben heel benieuwd.  

Onlangs begreep ik iets.  Ik heb me altijd afgevraagd waarom mensen piekeren.  Want piekeren is zo negatief.  Piekeren is eigenlijk niet meer of niet minder dan altijd hetzelfde filmpje of woorden afspelen, je daar ongelukkig, beschaamd of angstig bij voelen en dat eindeloos herhalen. Zo kan ik me nog helder gebeurtenissen voor de geest halen waar ik verkeerde dingen gezegd heb of gedaan heb en waar ik mezelf mee kwel.  Opnieuw en opnieuw en opnieuw.  Zoals die keer dat ik in een café binnenkwam en stomweg tegen een tafel liep in plaats van errond.  Iedereen schoot in de lach.  Of die keer dat iemand me aansprak op een fuif, ik vriendelijk antwoordde en hij zich direct omdraaide, om mij vernederd te laten staan.  Soms zijn het ook doemscenario’s die maar blijven komen.  En gelukkig word ik er niet van.  Waarom doe ik het dan?

Volgens mij is piekeren gewoon een manier van mensen om om te gaan met moeilijke situaties.  Het is geen goede manier.  Het is zelfs een vreselijke manier.  Maar het is een manier.  Een poging om iets opgelost te krijgen dat ons emotioneel maakt.  Uiteraard zijn er betere oplossingen, zoals jezelf erkennen, maar het is wel een poging om opnieuw grip op de situatie te krijgen.  Als we onszelf veroordelen, zo zegt de psychologie, dan hebben we het gevoel opnieuw zelf de situatie in handen te hebben.  Want als Ik iets verkeerd deed, dan kan IK het volgende keer ook anders doen.  Dus de situatie lijkt opnieuw onder controle.  Maar waarom ik het scenario dan moet blijven herhalen, dat is me een raadsel?

Ik weet niet waar we deze slechte manier, om emotionele problemen op te lossen, gevonden hebben.  Weet jij dat? 

Maar we geven hem door van generatie naar generatie.  En we houden onszelf er klein mee. 

Nu ja, er is ook het alternatief om je eigen negatieve gevoelens op anderen te projecteren of te steken.  Dan zouden we het recht hebben om die mensen te veroordelen.  Opnieuw en opnieuw.  Dan houden we anderen er klein mee.  Niet speciaal beter en eigenlijk hetzelfde.  Al is piekeren naar jezelf gericht en veroordeling naar de ander. 

Laten we daar dus collectief mee stoppen.  Laat ons onze lijdensafdruk drastisch verminderen en onze emoties positief benaderen in plaats van negatief.  Onze emoties aanvaarden, naar ze luisteren en met mildheid leren uit onze ervaringen.  En zal ik er al zelf mee beginnen, zonder anderen te veroordelen of ze hierin mee gaan of niet.  Moest ik hierin slagen, dat zou op zich al een wereld van verschil betekenen. Namasté.  

Week 6.  Voor jezelf zorgen.

Zowaar piekeren een onaangename manier is om met moeilijke emotionele situaties om te gaan, zou het toch ook beter zijn om te zoeken naar nieuwe manieren om met deze situaties om te gaan.  Hoe zouden we dat kunnen doen?  Moeilijke emotionele momenten anders aanpakken? 

Misschien moeten we het begin hierbij ontleden?  Wat is een moeilijk emotioneel moment?  Ik maak iets mee, iets kleins of iets groots en dat raakt me.  Het maakte me bang of verdrietig of misschien wel boos.  De emoties stromen door mijn lichaam.  Nu heb ik de keuze: ik kan mezelf hiervoor veroordelen, of een ander veroordelen.  Ik kan mezelf hiervoor verantwoordelijk stellen of de ander. 

Vaak, zo vaak, als het al niet altijd is, steken we de schuld op iemand.  Ofwel zijn de anderen stom en onattent, ofwel zijn we zelf stom.  Zijn we het slachtoffer van wat anderen zeggen of denken of doen en willen we de anderen overtuigen om iets anders te willen, denken, zeggen of doen.  Maar we vergeten dat echt geluk er niet in ligt om anderen te veranderen, of om hen te dwingen om onze wil te volgen. Net als zij trouwens willen, dat wij hun wil volgen. 

Echt voor jezelf zorgen zonder anderen verantwoordelijk te maken is het antwoord op gezond omgaan met je gevoelens.  Erken eerst jezelf.  Ik erken eerst mezelf.  Ik luister naar wat mijn lichaam en mijn emoties me te vertellen hebben.  Ik neem dat serieus.  Ik neem dat waar.  Ik zie mezelf.

Ikzelf, en waarschijnlijk met mij zoveel anderen, neem meestal de omweg.  De ander mij laten erkennen of zichzelf laten veranderen of mijn manier ook willen volgen.  En soms doet de ander het wel, en veel vaker doet de ander het niet.  En wat dan?  Moet ik mezelf dan voor altijd ongelukkig voelen?  Ik ken wel mensen die dat doen, zich altijd ongelukkig voelen, maar ik wil zo graag niet in deze val trappen.

Dus is het zaak om de omweg niet langer te gebruiken.  En geluk te zoeken waar die altijd en altijd te vinden is.  Binnen in mezelf.  Eerst liefde en aandacht aan mezelf geven.  Mijn midden opnieuw vinden.  De vreugde voelen stromen als de aandacht niet langer naar buiten is gericht.  Golven van blijdschap ervaren door te mediteren.  En te beseffen, dat al mijn zorgen niet zo belangrijk zijn en dat ik mezelf ervoor absoluut niet moet laten lijden.  Ik ben blij niet langer de omweg te moeten gebruiken. En ik raad iedereen aan om dit te beseffen. 

Geluk, is an inside job, niet meer of niet minder. Het zijn niet de anderen die je ongelukkig maken, maar jij zelf die jezelf de vreugde van verwerking, rust en liefde niet geeft.  En jij zelf die je denken en het piekeren de leiding geeft, die je helemaal niet kunnen gelukkig maken en dat zelfs heel slecht doen.  En als jij zelf die muren hebt veroorzaakt, kan jij er zelf ook me stoppen.  Nu zelfs. Enkel en alleen maar door dit te realiseren.  Heerlijk toch.  Niet vergeten: geluk heeft niets te maken met de buitenwereld maar wel alles met je binnenwereld.  Namasté. 

Mijn paard is een ongelooflijk intelligente, mooie en fantastische vriend.  Maar eigenlijk is hij het meest van al enorm geduldig met me.  Als paarden naar ons kijken, ben ik er zeker van dat ze ons bijzonder onontwikkelde wezens vinden.  Ze zien wel dat wij kracht hebben, dingen kunnen met onze handen die zij niet kunnen en over een oneindige bron van eten beschikken.  Dat waarderen ze ongetwijfeld.  Maar als ik even door hun ogen kijk, dan moeten wij toch vaak heel stom overkomen.

Indien ze naar ons kijken zien ze mensen die haast hebben, geen tijd hebben om stil te staan en van al het goeds te genieten.  Geen tijd om met elkaar te hangen en elkaar lief te kozen.  Geen tijd om gelukkig te zijn.  Dat is al raar. Ze zien ongetwijfeld ook hoe wij ons volledig laten leiden door ons verstand en niet door onze ogen of onze intuïtie en nog veel minder door telepathie.  Toch zijn paarden duidelijk goed in gesprekken via telepathie of als dat niet lukt, via lichaamstaal. 

Maar het is zelden dat ik ze versta.  Hoe duidelijk zo ook proberen te zijn.  Mijn paard vindt het toch maar zielig dat wij mensen zo weinig snappen.  Toch probeert hij met eindeloos veel geduld me wijzer te maken. 

Mijn paard was ziek deze week.  Heel ziek.  In mijn hoofd had ik gestoken dat hij iets vast had zitten in zijn keel.  Dat heeft hij namelijk nog een keer voorgehad.  De eerste vee arts kwam en gaf hem spierontspanners.  Nu geduldig zijn, deze nacht zal het wel losgekomen.  Maar dat deed het niet.  Mijn paard stond er ’s morgens nog steeds pijnlijk gespannen bij. 

Opzoeken op het internet dan maar, ontspanning brengen en masseren, ja dat kan helpen.  Mijn paard liet ons doen, hij ontspande zelfs een beetje van onze strelingen en massages, maar als we de slokdarm masseerden vond hij het na een tijdje toch genoeg geweest.  De tweede vee arts geroepen om met een darm in zijn slokdarm te gaan om te spoelen.  Mijn paard weigerde enorm om mee te werken.  Terwijl hij vorige keer, een paar jaar geleden, niets van protest vertoonde.  Zelfs als we met twee aan zijn hoofd hingen en hem beperkten, weigerde hij.  We kregen de darm er wel in, maar het werkte niet. 

De veearts onderzocht vervolgens niet langer de slokdarm maar de keel.  Oei, zijn hals bleek geblokkeerd te zijn.  De veearts is gelukkig ook een osteopaat voor paarden en deblokkeerde vervolgens zijn hals en tongbeen.  Mijn paardje was dat al zolang aan het duidelijk maken.  Er zit niets in mijn keel, ik moet geen slang in mijn neus, het is mijn hals.  Mijn haaals.  Mijn hals.  En niet luisteren he, wij mensen. 

Gelukkig is hij nu beter en kan hij terug eten.  Maar zo zie je maar weer hoe ik mezelf met mijn denken en ook de anderen om de tuin leidde, zonder verder te onderzoeken wat er eigenlijk aan de hand is… terwijl het antwoord eigenlijk kon gevonden worden, als het denken even zou zwijgen.

Ik leer, maar heel traag, om beter te luisteren.  Dank je voor deze wijze les.  Ik ga hem inprenten en opener in het leven staan.  Zonder het denken zal dit open staan meer juistere informatie met zich mee brengen.  Namasté en tot volgende week.  

Deze week en ook de vorige weken werd ik heel vaak geconfronteerd met lange lijstjes en tijdsgebrek.  De lange lijsten waren niet eens zo’n vreselijke dingen.  Soms noodzakelijke dingen, dat wel, maar geen erge dingen.  Enkel veel, enorm veel.  En ik niet alleen, met mij zoveel andere mensen die hun lijstjes willen gedaan krijgen. 

Dus lopen we en lopen we en lopen we.  Want het lijkt wel het doel te zijn om het lijstje af te krijgen.  Hoe meer er op het lijstje komt, hoe sneller we proberen te gaan en hoe sneller we alles proberen af te krijgen.  Soms lijkt het wel dat we het lijstje af gaan krijgen, dit nog en dat nog.  Bijna alles klaar.  Oef.  Maar wacht eens, …. Ben ik nu dit vergeten of dat?  Oh terug zoveel te doen.  Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar?  Nu ja, niet zagen, verder doen, hop, hop.  En ja zo voelt het wel.  De enige oplossing die lijkt te kloppen.  De enige oplossing is het verdomde lijstje afkrijgen.  Maar is dat eigenlijk wel de enige oplossing?  Werkt dit wel?  Geraakt dat ding ooit af?

Bij mij eigenlijk niet.  Net als ik wat stukjes gedaan krijg, merk ik dat er gewoon terug nieuwe bij zijn gekomen.  Het waren er even, heel even, maar vijf meer en nu, enkele minuten later, blijkbaar terug 20.  Geraakt jouw lijstje ooit af?

Ik vrees dus dat eerst de lijst afkrijgen en dan rusten of genieten, geen haalbare kaart is.  Ik en vele anderen hebben het al jaren geprobeerd en weet je wat er wel gebeurd?  Ik voel me ongelukkig, opgejaagd en kan nooit meer genieten van mijn leven.  Het werkt gewoonweg niet om eerst de lijst af te werken en dan te rusten.

Dus moet het anders lopen, anders kunnen.  Ik dacht, misschien moeten we ons dagelijks lijstje gewoon beperken en het lange lijstje goed verstoppen.  Ik dacht ook dat ik gewoon tevreden mag zijn als er twee dingen van mijn lijstje gedaan zijn.  Of ik dacht gewoon te doen waar ik zin in heb, als ik zin heb om iets te doen.  En al die maniertjes helpen wel.  Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat er nog meer is dan dat.

In al die hectiek van een gezinsleven, werken, vrienden, familie en een huishouden, moet er gewoon vooral tijd zijn om bij onszelf te Zijn.  Om te voelen wat voor ons prioriteit is. Om te voelen wat er echt belangrijk is.  Om dicht bij onszelf te ervaren wat het meest dringend is. Om naar onszelf te luisteren alsof dat het belangrijkste is van allemaalen van alles.  Niet op een verwende manier natuurlijk maar op een authentieke.  En laat mediteren nu net zo een fantastische manier zijn om te luisteren naar jezelf.  Maar dat vertelde ik al …. Namasté.  

Ik ontdekte deze week hoe snel een mens bittere gevoelens kan hebben.  Ik merk het al regelmatig op bij anderen en voelde me vervolgens slecht en ongelukkig.  Maar nu merkte ik het ook op bij mezelf.  Damn. 

Mijn man had, bij het werken in huis, per ongeluk, iets nogal cruciaals stuk gemaakt.  Plots hadden we geen water meer.  Hij deed het natuurlijk volkomen onvoorzien en vol met goede bedoelingen, maar desalniettemin was het stuk.  Gecombineerd met een slechte timing, want het was zondag.  Nergens een winkel open om wisselstukken te halen.  

Ik zou hier gracieus mee kunnen omspringen.  Begripvol of spontaan.  Liefdevol en creatief, maar niets van dat alles kwam naar boven.  Ik voelde daarentegen wrevel en irritatie en had zin om tegen hem tekeer te gaan over zijn fout.  Ik werd bitter en wilde hem wijzen op alle mogelijkheden ter wereld die hij beter had genomen in plaats van ons in dit probleem vast te zetten.  Ik wilde hem verwijten, de huid vol schelden en al zijn fouten en mijn frustraties bloot leggen.  Het was een drang die bijna van me had overgenomen.  Maar gelukkig voor hem én voor mij, zweeg ik.  Het had niet veel gescheeld of ik had eraan toegegeven.  Maar ik deed het niet.  Ik observeerde mijn gedachten en bitterheid en besefte hoe dicht deze aan de oppervlakte liggen.  Hoe snel zij zich meester kunnen maken van een mens in plaats van vrolijk en mild de werkelijkheid te aanvaarden. 

Ik besefte nog eens dat het zinloos is andere mensen te verwijten wat ze doen of niet doen naar mij, want ik zelf heb het zeker ook niet altijd onder controle.

Die dag keek ik vol verbazing naar de negatieve gedachten die door mijn hoofd schoten, zonder eraan toe te geven.  Deze gedachten waren stout en lelijk, kwetsend zelfs.  Na mijn eerste schok en besef moest ik er eigenlijk een beetje om lachen.  Gelukkig was toen de betovering op mij verbroken.  Ik hoop echt enorm hard (en ik zal er blijven op oefenen) dat ik dit besef kan bewaren en niet langer mijn gedachten laat doen.  Mezelf is zijn goed, maar mijn gedachten spuien, lijkt me al langer hoe meer niet aangewezen.  Dank je voor het observatie vermogen.  Uiteindelijk had het niets met zelfbeheersing te maken maar alles met blijvende observatie.  Namasté.  

Eigenlijk heb ik al eindeloos veel gesproken over overprikkeling, tot vervelens toe.  Ik kan me voorstellen dat het thema een beetje afgezaagd wordt.  Maar voor mij blijft het een echte uitdaging om hiermee om te gaan.  En ik kan het niet laten om mijn weg hierin verder te zoeken, tot ik het eindelijk echt begrepen heb.  En ik moest denken: mijn kinderen zijn op mijn pad gekomen, dat kan geen toeval zijn.  De grootste bron van mijn overprikkeling zijn weldegelijk mijn kids, ook dat kan geen toeval zijn.  Wat heb ik dus te leren van mijn kids en wat heb ik te leren van overprikkeling?  Ik vroeg het thema te behandelen en te onderzoeken bij mijn osteo tijdens mijn behandeling.

We gingen met onze aandacht naar de overprikkeling, in mijn hoofd, vooraan, waar ik ze altijd voel en ik vroeg: wat kom je me vertellen?  Wat kan ik van je leren?

Het antwoord kwam dadelijk: je moet leren bij jezelf te blijven.  Bij mezelf leren blijven.  Ik voelde me ogenblikkelijk warm worden en de tintelingen ontstonden in mijn hoofd.  Bij mezelf blijven, moet dat dan echt met zoveel lawaai? Kan het niet anders?  Kan je niet anders dan met overprikkeling me uitnodigen om bij mezelf te blijven?  Neen, kwam het antwoord ontmiddellijk, geen tussenwegen, geen andere mogelijkheden, jij moet leren bij jezelf te blijven.  Ik moest een beetje lachen bij dit antwoord.

Toen ik bij mezelf kwam, ging mijn aandacht van de overprikkeling in mijn hoofd naar mijn oren.  Daar komt de meeste overprikkeling uiteindelijk vandaan.  Ik vroeg aan mijn oren: wat hebben jullie nodig om met overprikkeling om te gaan?  Maar terwijl ik dat vroeg, werd het stiller en stiller in mijn hoofd.  Ik voelde mezelf in een trance vallen, door aandacht te schenken aan mijn lichaam en door de energie van mijn osteo.  Zachtjes aan werd de vraag onbelangrijk, werd het antwoord onbelangrijk.  En ik wist, als ik bij mezelf ben, hoef ik helemaal geen oorstoppen of andere hulpmiddelen.  Bij mezelf zijn is het enige wat er echt nodig is. 

De tinteling stroomde verder van mijn hoofd, via mijn oren, naar onderen, mijn hele lichaam door.  Het was alsof ik een soort bel rond mezelf kreeg, waardoor de wereld en haar lawaai niet langer tot mij doordrong.  Het was een heerlijk zacht gevoel.  Ja, dit is zo aangeaam.  Waarom zou ik niet altijd in dit gevoel vertoeven?  Mijn osteo dacht dat het een goed idee zou zijn om hier veel vaak op te oefenen.  Niet enkel meer via mijn buik contact met mezelf leggen, maar ook via mijn hoofd en de overprikkeling van mijn oren, tot ik de trance voel overnemen.  Tot ik de bel over me voel vallen. 

Zou het leven echt zo simpel kunnen zijn? Natuurlijk, Searchesss, natuurlijk.  Je kent de weg, het is enkel zaak om het overal op te roepen en aandacht aan jezelf te schenken, oei en ook je aandacht daar te houden…  simpel?  Natuurlijk, Searchesss, natuurlijk.  Namasté. 

Deze week vond ik een prachtig geschenk en inzicht in de Happinez kalender van 2011.  Op de bladzijde met datum woensdag 30 november, ontdekte ik volgende spreuk:

“Het is vrijwel onmogelijk te peilen hoezeer alle bezittingen en ideeën over ‘mij’ en ‘mijn’ onze ware, heldere, bevrijde kijk op de wereld in de weg staan.  Gary Snyder.”

Met de volgende uitleg erachter: iets je eigendom noemen lijkt op het plaatsen van een stok in de rivier en jezelf wijsmaken de baas te zijn over het water dat langs stroomt.  De stroom van het leven zal zich weinig aantrekken van wat jij je bezit noemt en vroeg of laat de spullen die je vergaard hebt en ook jou, de bezitter ervan, weer opeisen.  Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het verkeerd is iets te bezitten of te vergaren en daarvan te genieten.  De valkuil opent zich pas als je jezelf met wat je vergaard hebt, gaat identificeren.  Door het woord ‘bezit’ al te letterlijk te nemen, schep je automatische een kloof tussen jezelf en de ander.  Het hoeft geen betoog dat deze tegenstelling gemakkelijk kan uitgroeien tot een bron van haat en nijd, onverdraagzaamheid, jaloezie of erger. (en nu komt het:) Het besef dat de mens geen enkele atoom in het universum zelf geschapen heeft, dat we alles in bruikleen gekregen hebben met het doel ervan te genieten, zal je leven alleen maar lichter en vreugdevoller maken. 

Eigenlijk heb ik hier niet veel aan toe te voegen ik vind deze manier van kijken naar de dingen zo mooi en zo waar.  Er is geen enkel atoom dat wij zelf geschapen hebben, alles hebben we gekregen en omdat we het bestuderen, of met ons verstand proberen te begrijpen, denken we plots dat wij het gemaakt hebben, maar niet dus.  Alles is ons gegeven.  Onze taak is niet bezitten, maar genieten van wat het universum ons zo liefdevol schenkt.  Onze taak is niet verwerven, maar bewustzijn brengen.  Uiteindelijk is onze taak om wakker te worden, om in onze ‘volwassene’ te leven. Elke dag opnieuw, meer en meer. 

Wij kunnen het mysterieuze ‘leven’ niet bepalen, we kunnen tegen de stroom vechten of ons eraan over geven, dat zijn uiteindelijk de enige keuzes.  En als we besluiten hieraan toe te geven en te stromen, loopt alles plots perfect zoals nodig om onze ziel gelukkig te maken.  Namasté. 

Ik las onlangs het nieuwe boek GELUK(T).  Daarin beweert Sophie Maes dat al onze gevoelens wegwijzers zijn naar geluk.  Ongelukkig zijn is eigenlijk een toestand van onbalans en deze onbalans maakt ons zo ongelukkig dat we eindeloos blijven zoeken naar oplossingen om deze onbalans opnieuw weg te krijgen. 

Ik voel me ook ongelukkig deze week.  Heel ongelukkig.  In lijn van het boek vraag ik mezelf af: Wat is nu de onbalans?  Welk evenwicht ben ik kwijt geraakt?  Ik kan al zeggen dat ik mijn gemoedsrust ben kwijt geraakt.  Want ik maak me zorgen.  Oei, de emotie die mijn geluk verstoort is dus angst.  Ik maak me zorgen.  Zorgen over de keuzes die ik maak. Zorgen of ik het huis wel opgeruimd krijg.  Zorgen of de dochter het goed gaat doen in de middelbare school.  Zorgen of de zoon zijn zelfbeheersing nog gaat verbeteren.  Zorgen of ik het eigenlijk wel goed doe als moeder.  Zorgen of ik niet minder alcohol moet drinken.  Zorgen over hoe ik minder koolhydraten kan eten.  Zorgen of ik afgekeurd zal worden.  En ga zo maar verder. 

Waarom maak ik me eigenlijk zoveel zorgen?  Waarom maak ik mezelf angstig met allemaal scenario’s die zich niet eens nu afspelen?  Maar de waarom vraag is niet eens belangrijk. Ik doe het in een zinloze poging om om te gaan met de uitdagingen die mijn leven me nu stellen.  En helpt het?  Wat denk je? 

Het enige resultaat is dat ik me erbij nog eens extra ongelukkig voel.  Dit ongelukkig voelen stimuleert me om te zoeken hoe ik weg kan van dit ongelukkige gevoel.  En hoe kan ik weg?  Door me te realiseren dat ik mezelf ongelukkig maak door me zorgen te maken.  Dit besef is voldoende om me in het wakker zijn te katapulteren.  Plots zijn de zorgen weg, de spanning weg, het ongelukkige gevoel weg.  Zou het echt zo simpel zijn?  Mezelf afvragen wat me ongelukkig maakt, daar aandacht aan geven en ik voel me opnieuw gelukkig… vandaag werkte het dus wel.  GELUK(T)!  Namasté.