Dag 238.  Ken je de uitspraak: vrijheid is niet doen waar je van houdt, maar wel houden van wat je doet.  Vandaag is zo een dag.  Nog eens een hele dag zonder afspraken en zonder we ergens moeten zijn.  Ik kan daar zo van genieten.  Het is natuurlijk niet zo dat een huishouden geen werk met zich mee brengt.  Want ik moet een boel dingen nog realiseren vandaag, maar het feit dat er een hele dag is om alles gedaan te krijgen en er helemaal nergens druk op staat vind ik zo heerlijk.

Zo heerlijk dat vandaag de uitspraak over houden van wat je doet enorm van toepassing is.  Als ik zonder tijdsdruk kan werken, kan ik wel houden van het huishouden.  Kasten uitrommelen en alles wat we niet meer nodig hebben weggeven.  Versimpelen.  Soberder leven.  Het huis opruimen en orde brengen in de chaos.  Lekker geurende was opnieuw in de kasten leggen, op bijna-lege planken.  Lakens op het bed leggen in het vooruitzicht heerlijk zacht te slapen deze nacht.  Stofzuigen en achteraf beseffen hoe mooi ons huis kan zijn zonder dierenharen en zand.  Oogsten in de moestuin.  Lekker, gezond en lijdensvrij eten maken. 

Op dit soort rustige dagen is houden van wat je doet niet zo moeilijk.  Ik kan me amper nog voorstellen hoe ik vroeger leefde.  Ik zou het niet gekunnen hebben om vandaag zo te genieten van mijn dag.  Ik zou aan het piekeren geslagen hebben over alles wat ik ‘moest’ doen, mezelf moeten dwingen om al die dingen te doen, in plaats van ervan te genieten.  Niet mindful zijn maar heel de tijd in gedachten verzonken.  Al moet ik bekennen dat zelfs nu het denken nog helemaal niet stopt, maar het maakt meer en meer plaats voor opbouwende gedachten, gedachten over dankbaarheid, vreugde en geluk. 

Zo stroomt de meditatie verder door naar mijn leven.  En vanuit mijn leven verder naar anderen.  Het is helemaal niet zo dat ik niets meer te leren heb en ik al helemaal verlicht zou zijn, maar deze verbeteringen zijn al zo deugddoend, dat ik amper nog streven voel om meer te bereiken.  Amper, niet niets meer.  Maar het is goed zoals het is.  Het is heerlijk zoals het is.  Ik ben zo dankbaar dat alles in mijn leven gekomen is waar ik ooit van droomde.  Dank je.    

Dag 239.  Gisteren ging het mediteren me echt wel goed af.  Ik ben ondertussen een andere reeks van Deepak en Oprah aan het doen, desire and destiny. Ik had nog wel eens nood aan een nieuwe begeleide reeks en ik vond deze, tot mijn vreugde.

Dag drie van de reeks zette zich in gisteren en het ging over moeiteloos bereiken wat je wilt.  Wij mensen hebben het idee dat het moeilijk moet zijn om iets te bereiken, dat je heel hard moet werken en dat je moet afzien voor je je einddoel bereikt.  Maar Deepak zegt dat als je je verlangens volgt, alles als vanzelf zal lopen.  Een vogel werkt toch ook niet kei hard om te vliegen, die vliegt gewoon.  Een hart werkt toch niet kei hard om te pompen, het pompt gewoon.

En terwijl ik naar deze uitleg aan het luisteren was, de inleiding tot een opliftende gedachte en daarna een mantra, viel ik reeds in de trance.  Ik was nog niet eens aan de mantra begonnen.  Ik kon het niet meer verdragen om te luisteren naar zijn stem, ik veranderde de ingesproken meditatie naar muziek.  En terwijl de tonen van een new age nummer speelden, zakte ik opnieuw weg in een wereld van veranderende beelden van wormholes en stippen en zwarte gaten en voorbijrazende lichten tot ik plots weer een stilstaande beeltenis tegenkwam.  Eerst heel wazig.  Onduidelijk.  Maar het kwam dichter.

Eerst zag ik opnieuw mijn eigen gezicht.  Wazig nog, ik vermoed dat het mijn eigen gezicht was, maar het veranderde en werd rood.  Roder en duidelijker.  Rood en een duivelsgezicht.  En ik was eigenlijk dit keer niet bang.  Helemaal niet.  Ik moest ermee glimlachen.  Ik vond het allemaal zo leuk.  Ik ging dichterbij en knuffelde het rode duivelsgezicht.  Het veranderde opnieuw naar mijn eigen gezicht.  We glimlachten naar elkaar en daar eindigde het. 

Ik voelde zo een vertrouwen in mezelf en in het universum en ik wist dat alles uiteindelijk allemaal hetzelfde is.  Ik was compleet gelukkig.  Had een prachtige diepe slaap en voelde me fantastisch vandaag.  En dat allemaal na een paar minuten mediteren.  Hoe prachtig.  Dank je. 

Onrust, deel II

Dag 240.  Ben nog iets vergeten te vertellen over eergisteren en de heerlijk diepgaande meditatie zonder enige vorm van angst.  Terwijl ik mediteerde moest ik mijn muziek afzetten, ik was zo gevoelig voor muziek en alle input van buiten mezelf, dat ik zelfs het gezoem van de mp3 niet langer verdroeg.  Het voelde zo onecht en niet natuurlijk dat ik mijn mp3 heb moeten uitdoen en verwijderen.  Het is de eerste keer trouwens dat ik merkte dat een mp3 zoemt.  Ik had het nog nooit gemerkt en bovendien zo luid kan dat toch niet zijn, het is niet dat er iets in zit dat moet draaien ofzo, maar het zoemt en het was een storend, onnatuurlijk geluid dat niet paste bij de meditatie.  Weg ermee dus.    

De ochtendwandeling was heerlijk, een prachtige zon door de gekleurde bladen van de bomen.  Warm en uitnodigend.  Er is geen heerlijkere manier dan de dag beginnen met een goede wandeling in gezelschap van mijn hond en de pracht van een bos. 

Ik merkte nog iets op.  Ik sprak al eerder over onrust. Als ik onrustig ben, eet ik.  In een poging om de gevoelens van onrust niet langer te hoeven ervaren, in een poging om uit mijn hoofd te geraken, in een poging om na veel eten, terug in mijn lichaam te keren.  Mijn geest kan mijn lichaam erg onrustig maken met doemscenario’s en afkeur en allerlei negatieve terugkerende verwijten.  Die me onrustig maken, vervolgens maakt de onrust me van streek en zoek ik naar een uitweg, geraak ik in paniek.  En versterk ik zo de onrust.  En ga ik maar verder in de spiraal van ongelukkige en angstige gevoelens.

Maar het omgekeerde gebeurd eigenlijk ook.  Indien ik voeding neem die me onrustig maakt, krijg ik hetzelfde effect.  Ik voel me onrustig na een tas koffie, ik word beweeglijk en ongecontroleerder, ik begin te twijfelen aan mezelf en mezelf af te keuren, ik voel me ongelukkig over deze afkeur en voel me nog onrustiger want nu wil ik van én het gevoel vanaf én van de gedachten vanaf.  Paniek.  Eten.  Piekeren.  En zo verder.

Koffie maakt me zo onrustig.  Zo vertelde Eckhart het verhaal van een goeroe die drugs nam, 1 pilletje en nog 1 pilletjes en nog 1 om iets te demonstreren aan zijn leerling.  De goeroe reageerde er niet op.  Of beter gezegd, het lichaam van de goeroe reageerde waarschijnlijk wel op de drugs, maar hij deed hier niets mee.  Hij voelde het wel, ervoer het ook en geraakt niet in paniek.  Hij bleef gewoon glimlachend zitten.  Dus ik testte het uit.  Ik voel de onrust in mijn lichaam, ik weet dat het van de koffie komt en ik trek er geen enkele conclusie uit, noch probeer ik ervan weg te vluchten.  Ik kon bij de onrust blijven.  Als hoogsensitieve persoon merk je toch veel dingen op he, dingen die anderen niet registeren. 

Achteraf heb ik besloten om mezelf dit niet meer te vaak aan te doen.  Koffie is niet zuiver voor mijn lichaam.  Het is niet voedzaam en maakt mijn lichaam en geest van streek.  Ik kan wel leren deze effecten toe te laten en dat lukt.  Maar waarom zou ik mezelf dit nog aan doen? 

Dank je om elke dag verder te groeien in het observeren van mijn geest en lichaam en los te geraken van mijn verstand en haar conclusies.  Het voelt aan als vrijheid.  Elke dag een diepere vrijheid.  Wat heb ik toch veel om dankbaar voor te zijn.  Dank je.    

Dag 241.  Het aantal bezoekers is minder de laatste twee dagen.  Het doet me twijfelen aan mijn opzet.  Ik kan me wel voorstellen dat het niet interessant is om elke dag de worsteling van iemand te lezen.  Soms een pijnlijke worsteling, soms een banale.  Soms een diep inzicht, soms een erg klein stapje in bewustwording.  Soms een verslag van een rare beleving, soms een verslag van hoe het loopt.  Soms een klein stapje verbetering, soms een stapje achteruit. 

En dat elke dag, elke dag maar weer.  Voor mij is het soms een opdracht, soms een opluchting en soms neutraal.  Soms diepgaand, maar meestal slechts een klein stukje van het geheel. 

Het was echt wel mijn bedoeling om de hele worsteling authentiek en in zijn geheel weer te geven.  Ik heb al veel gelezen en bijna elk boek citeert de conclusies van de auteur.  Inderdaad, de conclusies.  Natuurlijk komt dit professioneler en efficiënter over dan de hele zoektocht, maar het geeft wel het gevoel dat je als zoeker abnormaal traag bezig bent.  Alsof de hele wereld het sneller en beter en zeker gracieuzer doet dan jezelf. 

Om dit aan te pakken en om mezelf en anderen aan te moedigen niet op te geven en dankbaar te zijn voor elke kleine stukje hoger bewustzijn, ben ik dit blog begonnen.  Maar misschien zit hier niemand op te wachten.  Misschien is het gewoonweg saai zo een lange worsteling te volgen.  Misschien heeft hier niemand iets aan.  Alhoewel, niemand, ik heb er zelf deugd aan.  Misschien moet dat maar voldoende zijn.  Als er 1 iemand op de hele wereld deugd heeft aan dit schrijven, dan is het de moeite waard geweest.

Alleszins dank aan mijn bezoekers en hun interesse.  Ik ben dankbaar dit te delen met jullie.  Ik hoop zo eerlijk te zijn dat niemand zich nog abnormaal hoeft te voelen tijdens dit vallen en opstaan in de gevoelens roller coaster.  Het voelt juist en ik voel me al zoveel meer bewust.  Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe ik was zonder dit schrijven.  Naar mijn gevoel is het een wereld van verschil.  Is het een andere Searchesss die voor dit scherm zit.  Dank je.  

Dag 242.  Weet je, vaak zeggen mensen dat ze een wisselvallig karakter hebben.  Dat ze veranderen van minuut tot minuut van stemming en van gevoel.   Ze worden daar vaak op gewezen door hun omgeving, vooral omdat hun omgeving geen enkel idee nog heeft hoe hiermee om te springen.  Maar zelf hebben de meeste mensen daar ook last van.  Die voortdurende schommelingen. Het ene moment super vrolijk en het andere diep down.  En waarom?  Vermoeiend hoor.

Hoe meer ik mediteer, hoe meer ik deze veranderingen kan observeren zonder zelf betrokken te zijn.  Als je mediteert, kijk je naar gebeurtenissen, gevoelens, lichamelijke ongemakken zonder ze te willen veranderen en zonder ervan te willen weg rennen.  Erbij blijven en ernaar kijken, zonder de bijhorende paniek.  Zo kijk ik tegenwoordig naar mijn eigen stemmingswisselingen.  Gisteren nog.  Was ik eerst vrolijk omdat ik blij was dat het poetsen voorbij was en mijn huisje heerlijk rook.  Daarna dacht ik aan de operatie van mijn moeder en werd ik angstig.  Ongeveer een minuut later dacht ik aan een vriendin die ik niet meer hoor en werd ik verdrietig.  Dat allemaal in een tijdspanne van een paar minuten.  Fascinerend vond ik het.

Niet alleen is het zo dat ik met een herinnering ogenblikkelijk bijhorende gevoelens wakker roep, ik kan zelfs nog variëren met hoe ik denk over de gebeurtenis.  Zoals de operatie van mijn moeder, ik kan denken: waarom overkomt ons dit toch altijd? En me paniekerig en boos voelen en oneerlijk behandeld. Of ik kan denken: het gaat toch niet mislopen?  Stel dat er iets verkeerds gaat?  En me angstig voelen, alles willen afblazen.  Of ik kan denken: oef, eindelijk een oplossing voor haar probleem.  En me tevreden voelen en gelukkig.

Nu ik er zo naar kijk, vanop afstand, als observator is het wel een heel fascinerend gegeven.  Te weten dat ik normaal helemaal mee ga in dit verhaal en me door mijn herinneringen of interpretaties van deze herinneringen helemaal laat meeslepen, van hier naar daar en weer terug.  Het is best te begrijpen dat een ander niet meer kan volgen.  Er wordt zoveel gedacht en gevoeld op zo een korte tijd, hoe kan een andere daar in hemelsnaam iets mee doen.

Raar hoe mijn focus zo een wereld van verschil kan maken, elke seconde van de dag.  Het lijkt zo simpel nu, maar dat is het niet als mijn focus mijn hele denken en voelen bepaalt.  Ben zo dankbaar dat ik losser en losser kom van mijn verstand.  Ik kan het niet genoeg benadrukken hoe een slechte raadgever mijn verstand en haar veranderlijke focus en interpretatie is.  Echt zo een slechte raadgever.  Dank je om er elke dag een stukje losser van te geraken.  Het is echt al van in augustus geleden dat het verstand me nog serieus heeft kunnen kwellen.  Twee maanden, dat is een enorm record.  Dank je.  

Dag 243.  Ik creëerde mijn eigen spreuk vandaag:

‘Als je iets aanvaard, gaat het voorbij, indien je ertegen vecht, blijf je ermee zitten en als je het ontkent, verstopt het zich diep in je om via een omweg later opnieuw naar boven te komen.’

Ertegen vechten is er weg van willen.  Het vervloeken, het haten en alles en iedereen ervan de schuld geven, inclusief jezelf.  Het is een pijnlijke weg.  Vol tegenslagen en pech.  Ik zie mensen het elke dag doen, zelfs met kleinere tegenslagen of met kleinere gebeurtenissen.  Zich niet neerleggen bij de werkelijkheid, bij wat mensen gedaan hebben of wat mensen gezegd hebben.  Nochtans, het is zoals het is.  Er kan niets meer aan veranderd worden.  Je hebt het meegemaakt en moet verder gaan met wat er nu is en gezegd is.  Vechten tegen de werkelijkheid is werkelijk verspilde energie.  Kijken naar de werkelijkheid, hem zien, gewoon zien en van daaruit vertrekken, is veel effectiever.

Ontkennen is een meer onbewuste vorm van omgaan met de werkelijkheid.  We maken iets mee en i.p.v. ermee om te gaan, het te bekijken, te analyseren, aandacht aan te geven, zoeken we afleiding.  We gaan iets anders doen, of we denken aan iets anders of doen gewoon alsof er niets gebeurd is.  Het lijkt wel te werken, want je hoeft even niet te huilen, je hoeft ook niet angstig te zijn, alles kan doorgaan, zonder ongemakkelijke gevoelens.  Lijkt wel handig.  Maar ontkennen verandert niets, het blijft gewoon op de achtergrond verder te sluimeren.  En vaak komt het eruit tegen onschuldige voorbijgangers of via lichamelijke stress klachten.  Ontkennen is ook elke vorm van drugs gebruiken om maar niets te voelen en even een fijn gevoel te ervaren. 

Aanvaarden uiteindelijk is aandacht geven.  Gewoon puur observeren.  Tijd en ruimte aan besteden.  Net zoals ik al vaak heb voorgedaan in dit blog.  In plaats van mijn gevoelens weg te duwen of te negeren.  In plaats van mijn gevoelens als een probleem te aanvaarden en er wanhopig vanaf te willen.  Zie ik mijn gevoelens.  Neem ik mijn gevoelens serieus.  En als automatisch houd ik rekening met deze gevoelens, worden ze in mijn leven geïntegreerd en komen als vanzelf de oplossingen aanwaaien.  Leuk he. 

En dit gaat niet enkel over de grote dingen des levens, maar vooral over de alledaagse, kleine.  Ben je mee?  Dank je.  

Dag 244.  Het is een feit en het is best verwonderlijk, maar ik mediteer echt elke dag.  Mijn doel om tijd te hebben en dus tijd te maken voor bewustwording.  Niet langer erover lezen en erover denken, maar het ook echt in praktijk om te zetten.  Mijn plan en mijn doel zijn duidelijk geslaagd, al dacht ik niet dat ik het zou kunnen.  En het is echt een aanrader.  Ik begin mezelf bijna een zaag te vinden in de positieve zin, dat ik hier echt van geniet en dat het een enorme meerwaarde brengt in mijn leven.

Ik ben gelukkiger, vrolijker, krachtiger, meer mezelf en het wordt meer en meer een automatisme om zo te leven.  Onderzoek wijst uit de mensen die mediteren ook in hun dagelijkse leven meer in de alfa golven leven, bij mij lijkt dat duidelijk te werken.

Heb trouwens een nieuwe meditatie die ik probeer momenteel.  Een helemaal nieuwe, nog niet eerder gekend of geprobeerd.  Een meditatie om intenties in de wereld te zetten.  Een meditatie waarbij je met beelden contact neemt met je onbewuste en haar vertelt wat je wenst, zodat ze kan rekening houden met je wensen.  Hoe doe ik het?

Eerst ga ik de chakra’s af tot ik de tinteling door mijn lichaam voel stromen en mijn hoofd stil wordt.  Heel stil. Vervolgens ga ik naar een mooie eigen plek.  Bij mij is het een plaats op een strand, met voor mij een zeer groot, prachtig, zandstrand, een rivier die het strand doorkruist met een waterval en een prachtig sprookjesbos achteraan.  En als ik daar vertoef mag ik vragen wat ik wil.  En het wordt me vervolgens gegeven. 

Ik zou daar kleine dingen kunnen vragen, maar die heb ik allemaal al.  Dus ga ik maar direct naar de grote dingen.  Zoals zelfbeheersing, zoals een platte buik, zoals genezing van mijn rugpijn.  Daar op mijn ideale plek, mijn geluksplek heb ik alles wat ik wil, hoe ik het wil en zolang ik het wil.  Ik stel het me voor, ik vernietig daar oude en nutteloze dingen en vervang ze door nieuwe, meer zinvolle patronen en gevoelens.  En ik geloof dat het zal uitkomen en lopen zoals ik het vraag.  En als laatste herhaal ik mijn vraag heel vaak.  21 dagen aan een stuk, vraag ik hetzelfde.  Elke ochtend, elke avond. Om het zo op te schrijven lijkt het veel werk, maar dat is het niet.  Het is een meditatie met al haar bijzonder aangename nevenverschijnselen. 

Mijn rug en hals zijn trouwens heel goed momenteel, nu nog zelfbeheersing, kalmte en een platte buik.  Hihi.  Ik ben dankbaar voor mijn leven en alle mooie dingen die al op mijn pad aanwezig zijn.  Dank je.  

Dag 245.  Op het blog van een collega blogger, wijze woorden, vond ik volgend citaat. Hier wil ik me vandaag graag verder in verdiepen. 

‘De mens is gespleten.  Dit is heel duidelijk als we weer eens vast komen te zitten in de besluiteloze en dualistische kant van het denken: Moet ik ja of neen zeggen?  Moet ik hierheen of daarheen?  Kies ik die of die? … En welke beslissing we ook nemen we blijven ons nadien nog afvragen of we niet beter anders hadden besloten.  De mens is gespleten.  Misschien was dat in de primitieve wereld nog niet zo, maar eeuwen van conditionering door beschaving, cultuur en religie hebben van de mens een menigte gemaakt – verdeeld, gespleten, dualistisch, met elkaar in tegenspraak - !  Maar omdat deze gespletenheid tegen zijn aard is, is ergens vanbinnen, diep verborgen de eenheid nog in leven.  Omdat de ziel van de mens ‘heel’ is, kunnen alle conditioneringen de mens hooguit aan de oppervlakte kapotmaken.  Zijn centrum blijft onaangeroerd!  In Zen gaat het er juist om terug in  je centrum te komen.  In meditatie verwijdert men zich van deze gespleten persoon-lijk-heid en herontdekt men zijn centrum.  Zo wordt met onverdeeld, geïntegreerd, gecenterd.  Anders ben je geen wezen maar een marktplein, zo vol stemmen.  Als je ja wil zeggen si er onmiddellijk een nee. Op deze manier is gelukkig zijn zo goed als onmogelijk.  Spiritualiteit is geen zweverig fabeltje, maar noodzakelijkheid in een mensenleven.’ Osho

Osho verwoordt hier heel goed hoe mijn relatie is met mijn verstand.  Er is zoveel mogelijk in mijn hoofd dat het geen houvast heeft en van hier naar ginder springt.  Alles is waar en niet waar.  Alles kan en alle meningen van iedereen worden hierin herhaald.  Maar of die meningen nu of hier of voor mij van toepassing zijn, dat is voor het verstand echt niet te vatten, laat staan van toepassing.  Uiteindelijk kan elke beslissing enkel een juiste beslissing zijn als ons hoofd en ons hart en onze buik op dezelfde lijn zitten en allen achter het besluit staan. 

Het doel is niet het hoofd te overwinnen, maar in te schakelen in het geheel.  Via zelfstudie, meditatie, stilte en ruimte ontdek ik wat mijn hart en mijn buik (en de rest van mijn lichaam) me te vertellen heeft.  Het zijn soms grote dingen en fijne inzichten, maar eigenlijk is het vooral jezelf leren kennen en hiermee respectvol omgaan.  Hoe respectvoller ik leer mezelf te zien, hoe respectvoller ik word voor de wereld en al zijn wezens hierin en hoe veel duidelijker het wordt hoe alles in het universum verbonden is.  Dank aan mijn collega blogger om dit citaat te delen.  Dank aan Osho om dit citaat te realiseren.  Dank aan mijn zoektocht voor alle overvloed aan respectvolheid die het reeds creëerde.  Dank.  

Dag 246.  De eerste keer in een paar maanden tijd maar ik voel me toch wat minder.  Ik was al weken positief aan het denken en al mijn neurosen waren stukken, stukken beter.  Vandaag was een mindere dag.  Nochtans er is niets echt veranderd aan mijn manier van leven.  Ik mediteer, wandel en doe mijn hele fijne werk.  Er is niets speciaals gebeurd extern.  Maar intern is er weldegelijk iets veranderd.

Als ik zeg intern, dan bedoel ik dus dat ik met mijn denken opnieuw in een slechte verstandhouding ben terechtgekomen.  Eigenlijk is het niet zo dat ik andere dingen denk, uiteindelijk denk en pieker ik al jaren over hetzelfde.  Het is stom om te zeggen maar ik geloof mijn denken dus weer meer.  Mijn denken heeft opnieuw ingang gevonden met twijfels.  Twijfels die gaan over mijn uiterlijk (is mijn buik niet te dik?), twijfels die gaan over mijn capaciteiten als moeder (waarom luisteren mijn kinderen niet beter? waarom kibbelen mijn kinderen zoveel?) en twijfels over mijn leukheid (waarom negeren mensen me soms? Waarom laat die vriendin me vallen?).  Waarschijnlijk is vooral het laatste hard binnengekomen.  Een paar mensen die me niet leuk vinden.  En ik wil zo hard en zo graag dat de hele wereld me leuk vindt.  En dat is dus niet zo.

Dat is dus niet zo.  Waarom dan niet?  Wat is er niet leuk aan me?  Dit doet me denken aan het liedje van Beyoncé, why don’t you love me.  Ik vind dat ze zo mooi verwoord wat veel mensen (of misschien vrouwen) doen, zo hun best, alles in orde houden, zelf geld verdienen, op hun lijn letten, alles regelen en toch, waarom hou je niet van mij? 

Ik ben toch leuk? (zegt het kind in mezelf)  Zie maar, ik ben lief, slim, ik doe mijn best, ik offer mezelf op, werk op lange termijn, ben altijd vriendelijk en ben niemand tot last.  Waarom hou je dan niet van mij?  Waarom houdt niet de hele wereld van mij?  Ik kan niet kijken door hun ogen, ik zie niet wat zij zien, wat zien zij toch?  Ben ik dan zo een lastige?

Terwijl ik dit schrijf en het contact met mijn midden herstel, verandert deze boodschap geleidelijk naar het besef dat dit inderdaad kindertwijfels zijn.  Ik zit in mijn kind.  Dat wil goed doen voor anderen om geliefd te worden.  Het oude patroon om mezelf aan te passen aan anderen, in de hoop dat ik zo de moeite waard word.  Het is echter veel gemakkelijker dan dat.  Ik kan mezelf zien zoals ik ben, een wezen perfect uitgerust om hier te komen doen wat ik moet doen, en mezelf waarderen, mezelf zien zodat ik ruimte krijg om mezelf te vervullen.  In de mooie zin van het woord dan, vervullen, ten dienste staan van het hogere goed en het beste uit mezelf halen. 

Net kwamen mijn kinderen binnenwandelen, vol liefde, vrolijkheid en zin om hun dag te delen met me.  Wat kan ik meer verlangen?  Voldoende zelfliefde om mijn pad te realiseren en twee paar kinderarmen die me omarmen, meer heeft een mens toch echt niet nodig.  Dank je wel.  

Dag 247.  Gisteren voelde ik me niet zo verlicht.  Integendeel, ik was opnieuw aan het piekeren geslagen en voorspelde voor mezelf niet veel goeds naar de toekomst en het nu toe.  Toch heeft het schrijven van het blog artikel me heel goed geholpen, want op het einde voelde ik me een stuk beter en slonk mijn paniek duidelijk. 

Vandaag kreeg ik een boek in mijn handen geduwd (door mijn intuïtie weliswaar want het stond gewoon op mijn to read boekenplank).  Het boek noemt pestitude, en het gaat over pesten.  Al in de eerste woorden werd het me duidelijk dat het opzet van het boek is om je eigen pad te bewandelen en je niet te laten meeslepen door de eventuele negativiteit van anderen.  Het is me dus duidelijk op het lijf geschreven voor deze periode.  Ik was echter nog aan een ander boek bezig, liefdesbang, maar het is bijna uit, nog even doorzetten en ik kom alles te weten over hoe omgaan met mensen die jou duidelijk niet graag hebben.

Na het schrijven was ik in the mood voor meditatie en dit keer moest ik zelfs geen mantra opstarten om de beelden te krijgen.  Ik ging naar de mooie plek om mijn vragen te manifesteren, zoals ik uitlegde in de blog: echt elke dag, en daar op mijn mooie zonnige strand begonnen beelden en een wormhole me te overspoelen.

Ik zag opnieuw een vrouwengezicht met groene ogen. Heel helder en prachtig omlijnd.  Zo duidelijk.  Geen schim dit keer.  Deze mooie groene ogen bleven terwijl het beeld veranderde naar een baby, met groene ogen.  Was de baby de vrouw of waarom het beeld veranderde, weet ik niet, het was alleen zo mooi en helder.  De beelden en de veranderingen bleven maar enkele seconden maar heb nog een hele tijd liggen denken aan het beeld.  Soms vraag ik me wel af of deze beelden iets betekenen.  Misschien moet ik ook maar eens heel diep in mijn eigen ogen kijken.  Zouden het toch mijn ogen zijn?  Maar ik had toch blauwe kijkers, dacht ik. 

Dank je voor de fijne meditatie, de hele diepe slaap erna en een uitgeruste werkdag.  Vandaag was het dipje totaal verdwenen.  Dank je.  

Dag 248.  Als je zo op het spirituele pad wandelt kom je verschillende mensen, met verschillende doelstellingen tegen.  Sommige ideeën en doelstellingen kan ik me in vinden, anderen al een heel stuk minder.  Maar het feit dat iedereen op zoek is naar de waarheid, dat kan ik ten zeerste waarderen.  Het feit dat iemand beweert de enige waarheid te kennen, is natuurlijk iets heel anders.  Er is namelijk geen enige waarheid.  Elke waarheid is volgens mij relatief. 

Ik merk dat mijn doelstelling vrij klein blijft.  Zelfkennis en bewustzijn zijn zowat de grootste doelen.  Mijn neuroses overstijgen, mijn verstand niet langer de leiding geven, ja dat wil ik allemaal bereiken.  En het betekent eveneens dat ik dingen soms manifesteer.  Vaak eigenlijk met heel weinig moeite, meestal eigenlijk volkomen onbewust.

Be carefull what you ask for, you might gonna get it.

Maar een echt doel is het niet, dit manifesteren.  Onze werkelijkheid overstijgen en de wereld in handen hebben.  Ik wil het wel kunnen, dit overstijgen, maar ik wil er niet echt iets mee doen.  Ik en trouwens vaak ook bang om te manifesteren. 

Toen ik hierop mediteerde, namelijk op de angst om te manifesteren, de angst om te krachtig te worden, kreeg ik steeds de beelden van ikzelf, die de keel werd overgesneden.  Macht maakt zichtbaar.  Zichtbaar maakt kwetsbaar.  Kwetsbaarheid geeft angst, voor de dood.  Ik denk wel dat ik dit allemaal reeds vertelde, maar het blijft van toepassing.  Ik ben zo bang om krachtig te zijn.  Ik ben zo bang voor die krachten.  Dat mijn streven eerst bewustzijn is.  In de hoop dat ik op die manier correct met deze machten leer omgaan. 

Net zoals elke jonge beroemdheid zichzelf verliest in het grote succes, wil ik me niet verliezen in deze immense kracht.  Wil ik eerst ‘volwassen’ worden voor ik met vuur mag spelen.  Of dit voldoende is, zal ik pas later weten te vertellen.  Maar het klinkt best logisch, niet?

Voorlopig zijn de ambities klein (nu ja, klein) en het geduld is groot.  Moet zeggen, ben tevreden en niet langer gefrustreerd, dus ik denk dat dat wel een teken is dat mijn ego daadwerkelijk mindert en ik meer en meer op mijn eigen, persoonlijke pad wandel, lekker dicht bij wie ik ten diepste ben.  Dank je, dank je, dank je.  

Dag 249.  Er is iets waar ik regelmatig over aan het denken ben en waar ik zo moeilijk uit geraak.  Ik heb al eens mensen ontmoet die met het spirituele bezig zijn en inderdaad intuïtieve gaven hebben, maar die echt niet in balans waren.  Bijvoorbeeld iemand die kaarten legt en dat heel goed doet, maar die daarnaast amper een vriendelijk gesprek kan voeren met haar kinderen en hun pijn en lijden hierover niet ziet.  Of ik ken iemand die heel goed meditaties kan leiden en de chakra’s opwekken, maar die enorm verdedigend reageert als iemand haar aanspreekt.  Of nog iemand die zo warm en creatief kan zijn, maar zich helemaal verliest in liefdesverdriet.  Of misschien het meest voorkomende: wel kunnen contact maken met je spirit, maar niet in staat je eigen grenzen bij kinderen of partner of vrienden te bewaken, door niet neen te kunnen zeggen. 

Wat is er aan de hand?  Het maakt me wat onzeker want spirituele mensen zouden toch ergens in staat moeten zijn tot empathie of tot communicatie of tot in balans zijn en de eigen grenzen kunnen voelen en aangeven.  Waarom is dat dan niet?  Waarom zijn wij mensen soms zo gesplitst?  Op het ene gebied volleerd en op de anderen totaal niet.  En hoe kunnen we dit voorkomen?

Het lijkt wel of we lessen op veel gebieden te leren hebben.  We dienen lessen te leren over ons lichaam.  Lessen over onze emoties.  Lessen in zelfkennis en zelfbeheersing.  Lessen in onze overlevingsmechanismen en onze karakters.  Lessen in intuïtie.  In de omgang met anderen zodat we respectvol zijn voor de ander en voor onszelf.  Lessen om ons echte zelf te vinden.  Lessen om associatieve boodschappen te leren ontcijferen.  Lessen in het juist opvoeden van kids.  Amai, lessen, lessen, lessen. 

Maar vooral, ik vind het zo verbazend om te kijken naar anderen en te zien van hoeveel ze nog niet bewust zijn.  En hoogstwaarschijnlijk denken anderen dat bij mij ook. 

Zou hier een volgorde in zitten die je kan volgen?  Zo eerst je lichaam leren kennen, dan je emoties, dan communicatie, dan het doorgeven van je kennis, dan je spirit ontdekken, dan kunnen helen?  Maar dan denk ik, neen, het staat allemaal niet los van elkaar, zonder contact met je eigen spirit, kan je de spirit van je lichaam niet ervaren.  Zonder contact met de spirit van de ander, kan je hen ook niet echt begrijpen, maar je kan niet echt openstaan voor de ander als je niet zelf openstaat voor jezelf.  En als je alleen maar open staat voor de ander, loopt het al helemaal mis.  Maar als je jezelf niet kent, dan zeg en doe je dingen die echt niet verlicht zijn.  En als je wel spiritueel bent maar niet in je lichaam, kan je wel eens schade aanrichten met je kennis. 

Ik word hier een beetje gek van.  Het antwoord is duidelijk niet te vinden in mijn verstand.  Het is te ingewikkeld en teveel voor haar om het allemaal te kunnen vatten.  Misschien is het punt dat je alles tegelijkertijd op je af mag laten komen en als je je verankert in je eigen lichaam, dat je uiteindelijk wel alles geleerd en begrepen zal hebben?  Uiteindelijk.  Ooit.  Ik blijf er toch bij dat enkel lichaam, enkel gevoelens, enkel de ander, enkel de spirit niet voldoende is.  Het is alles, hoe moeilijk ook.  Namaste.  

Dag 250.  Vandaar realiseerde ik me pas hoe veel geluk ik heb omdat ik thuis kan werken.  Ik moest naar Gent, om een hele leuke reden maar daarover heb ik het een andere keer, en het was echt een verkeersmarteling.  Ok, het kan erger, het was slechts een ongeluk en versperring, eentje die opgelost is geraakt en geen uren heeft gekost, maar toch.  Ik heb mogen ervaren hoe het is om machteloos, eindeloos, uitgeregend, in de file te staan.  Mijn respect voor alle mensen die het dagelijks doen. 

Ik had me inderdaad kunnen druk maken en een beetje gebeurde het wel, vooral omdat ik ongerust was te laat te komen voor de kinderen, maar eigenlijk viel het best mee.  Ik was niet echt angstig.  Niet echt ongeduldig of gefrustreerd.  Eigenlijk kon ik alleen maar gelukkig zijn dat ik dit niet elke dag hoef te doen.  Oh en ik zeg dit niet om stoer te zijn.  Ik besefte plots hoe een voorrecht het is om thuis te mogen werken.  Zalig in je eigen huisje, op je eigen plek en eigen tempo en ik verlangde plots enorm om het gezellig te maken later op de avond.  Ook wil ik mezelf er blijvend aan herinneren hoeveel geluk ik eigenlijk wel niet heb.  Zo veel geluk.  Soms vergeet ik dat wel eens. 

Ergens geloof ik dat je geluk een stukje zelf in handen hebt en dat ik zelf mijn fijne omstandigheden op zijn minst mee in de hand heb gewerkt.  Ik geloof ook elke dag sterker en sterker dat het universum iedereen gunstig gezind is, als we het geluk en de aandacht hebben het te kunnen zien.  Om die reden wil ik graag een filmpje delen, de link zal te vinden zijn in de lijst met linken aan de linkerkant onder de naam, ontwaken.

In dit filmpje kan je zien hoe verschillende dieren in het bos ontwaken, mooi en idyllisch.  Maar dat is nu even het punt niet, het punt is hier dat je de gulheid van het universum kan zien.  Deze dieren zijn zo in rust, doen wat ze doen zonder piekeren, in volle vertrouwen dat alles op hun pad komt als het nodig is en zo ontspannen.  Wat een contrast met mensen die opstaan… het doet je denken, waar zijn we in godsnaam mee bezig?  Geniet van het filmpje.  En ik hoop dat ook jullie de boodschap kunnen zien.  Het universum is ons welgezind, elke dag, elke seconde met elke intentie die zij voor ons inwilligt.  Dank je.  

Dag 251.  Bij de roepende kinderstemmen van een boel speelkameraadjes in huis poog ik vandaag een stukje te schrijven dat diepgaand en bewust is.  Hoe gaat het mediteren momenteel vraag ik mezelf af?  Eigenlijk wordt een mens snel iets gewoon.  Momenteel mediteer ik door de chakra’s af te gaan in een bodyscan en deze allemaal open te zetten.  Hierdoor stroomt de energie van onder naar boven en terug.  Ik kan deze stroming voelen als een lichte tinteling die beweegt.  Soms een lichte, vaak ook een sterkere en soms zelfs heel intens, waardoor ik in een zachte trance val.  Lang duurt het ondertussen niet meer, een halve minuut misschien vooraleer ik de alfa bereik.  Ik kan het ook oproepen in mijn dagelijkse leven, zoals bijvoorbeeld tijdens een gesprek. 

Vervolgens ga ik naar een mooie plek op het strand, daar zet ik mijn intenties neer over mijn lichaam en over mijn zelfbeheersing.  Ik zet deze beelden daar oneindig vaak, ondersteund door positieve gevoelens.  Ondertussen voel ik me helemaal ontspannen en beginnen de beelden binnen te stromen.  Het is raar, als ik er nu zo over na denk.  Elke keer ik een stapje verder zet in de trances, elke keer het vlotter en gemakkelijker gaat, word ik dit alweer snel gewoon.  Eerst was ik bang om mezelf te laten gaan.  Daarna angst voor de wormhole.  Daarna ook bang voor mezelf en de ogen die ik tegenkwam.  Ondertussen is dat allemaal zo gewoon geworden.

Ah, ik zak in de trance.  Ah, ik zie een wormhole. Ah, ik word hierin meegetrokken.  Ah, beelden en ogen.  Gewoon.  Eerst angst, nu neutraal.  Ons verstand doet dat met ons.  Het geeft woorden aan de dingen die we tegenkomen en omdat we het woord of de benaming ervan kennen wordt het plots gewoon.  Niet meer angstaanjagend, gelukkig.  Maar de eerste verwondering maakt plaats voor neutraliteit.  Goed of niet goed?  Waarschijnlijk eerder niet goed.  Want het leven wordt kleurloos hierdoor en verwondering smelt weg en maakt plaats voor, tja, onopmerkzaamheid.  En eigenlijk een gebrek aan vreugde.

Ons verstand kan het ons moeilijk maken met doemscenario’s maar ook door alles een naam te geven en te doen alsof we het kennen zodat we het niet langer als speciaal opmerken.  Of zelfs niet eens meer opmerken.  Misschien is het ook maar een poging van ons verstand om de overprikkeling van onze westerse wereld aan te kunnen.  Of misschien heeft ons verstand die gewoonheid nodig om goed te functioneren.    

Dus ik probeer opmerkzaam te blijven en alles als speciaal te ervaren.  Ook een file.  Ook wormgaten.  Ook ogen die verschijnen en trances die overnemen. Ook de armen van kinderen om me heen.  Zelfs hun hevige enthousiasme en jeugdige conflicten.  Dank je.  

Dag 252.  Een vriend stuurde me onlangs een samenvatting van essene mirrors, een manier om te begrijpen hoe we zelf omstandigheden en mensen aantrekken en hoe we zelf onze omgeving magnetiseren en vormen volgens onze (meestal onbewuste) intenties.  Ik ga hier even proberen samen te vatten wat ermee bedoeld wordt.  In mijn eigen woorden.  Hopelijk vat ik het goed, anders mag iedereen uiteraard de nodige aanvullingen voorstellen.

We kunnen op deze manier ervaringen, die oorspronkelijk negatief lijken, gebruiken als opstapjes naar heling en kracht.  Dus zowel omstandigheden als mensen kunnen ons helpen om onze zelfkennis uit te breiden, want mensen reageren op ons als spiegels.  Indien we deze kennis niet hebben, kunnen we niet anders dan denken dat er willekeur in het spel is.  Maar dat is dus niet zo.  Wat we meemaken en tegenkomen is alles behalve toeval. 

De essenen omschreven de lessen van het leven via 7 spiegels.  Misschien kan ik deze spiegels  één per één elke dag omschrijven en via een voorbeeldje uitwerken. 

De eerste Spiegel reflecteert ons dat wat we zijn of hoe we ons voelen op dit moment.  Dit zijn de ervaringen die we zelf (uiteraard volkomen onbewust) uitlokken en waar we zelf kunnen in gekwetst worden.  Zo leren we onze wonden die heling nodig hebben kennen.

Kinderen zijn daar heel erg goed in.  Zeer goed.  Zo zie ik mijn kinderen als ze telefoneren rondlopen net zoals ik doe.  Of ik zie ze boos worden op elkaar zoals ik doe.  Zeer snel praten en dan boos weglopen om te gaan kalmeren.  Oeh, dat is pijnlijk deze spiegels.  Mijn zoon kan, als hij zijn zin niet krijgt, beginnen dreigen.  Dreigen kan gaan van straffen en iets niet meer willen doen voor iemand, maar gaat bij hem over naar fysieke dreiging en naar fysiek pijn doen.  Nu dat fysieke aspect en pijn doen, herken ik niet, maar de rest wel.  Indien er echt niet geluisterd wordt, dreig ik wel eens.  En dat spiegelen zij dus.

Soms zucht ik wel eens tegen mijn vriendinnen: ‘Kunnen de kids nu eens 1 ding voorbij laten gaan?  Zo eens 1 ding niet spiegelen en het me gunnen?  Ik mag toch ook een slecht kantje hebben?’ Maar dat doen ze dus lekker niet. 

Omgekeerd werkt het gelukkig.  Als ze ruzie hebben en ik maak mee ruzie, wordt het erger, maar indien ik kalm blijf, beginnen ze dit ook te spiegelen en kalmeert iedereen.  Oef.  Morgen de tweede spiegel.  Namasté.  

Spiegel twee

Dag 253.  Na een korte tocht over het internet over de Essenen, bleken deze geleefd te hebben ongeveer 1 a 2 eeuwen voor Christus.  Zij waren een soort monniken die oude kennis overschreven ten einde deze te bewaren voor hun volgelingen en andere zoekers.  Deze geschriften werden verstopt voor vernietiging en pas terug gevonden in 1948 door een herder. Later werden deze rollen bekend onder de naam: de dodezeerollen.  Ik veronderstel dat er wel meer te leren valt van deze rollen, maar nu hebben we het dus over de zeven spiegels, die erop beschreven staan. 

De tweede Spiegel reflecteert ons dat wat we veroordelen.  Omdat we iets uit ons verleden niet verwerkt hebben blijven we hiermee emotioneel verbonden.  We lijken dit misschien wel losgelaten te hebben maar ons onbewuste is dit zeker niet vergeten en we blijven omstandigheden aantrekken die we juist veroordelen en niet meer willen meemaken. 

Liefde vinden is hiervan een prachtig voorbeeld.  We willen graag iemand die ons graag ziet zoals we zijn en ons niet wil veranderen.  Die ons leuk vindt, zelfs onze kleine kantjes.  En dan worden we ontevreden, willen we de ander anders en in al onze bitterheid en oordelen over wat onze partner dan allemaal fout of verkeerd doet, vergeten we dat die ons spiegelt.  Wat we niet verwerkt hebben, speelt zich elke keer opnieuw af tot we het geleerd hebben, tot we het geheeld hebben, onze teleurstelling.

Persoonlijk heb ik veel fouten gemaakt in de liefde.  Heb ik vaak mijn denken en hoe het hoort te zijn, in de weg laten staan van echt Zijn bij iemand en die persoon aanvaarden.  Gelukkig is mijn man ertegen bestand en corrigeert hij me als ik me hierop laat meedrijven.

Maar ik dacht nog aan een ander voorbeeldje van mezelf.  De afkeur van een ander.  Indien iemand me niet leuk vindt en dat laat merken.  Me duidelijk negeert en niet reageert op mijn pogingen naar contact, dan voel ik me afgewezen.  Ik keur dat af.  Ik probeer dat eigenlijk niet te doen, anderen af te keuren.  Iets wat je dus in Turkije zeker niet moet doen, want dan hangen er meerdere mannen aan je lijf om je alles af te luizen of beloftes af te dwingen. 

Maar toch wordt het gespiegeld.  Zoals deze zomer.  En ik had het nodig om te beseffen dat ik zeker deze wonde nog niet geheeld heb.  Het wordt tijd om te realiseren dat de ander me niet moet goed- of afkeuren maar dat ik mijn eigen kritische blik kan loslaten en mezelf kan aanvaarden.  Mezelf kan zien in de hoop al mijn overlevingsmechanismen hun diepgaande aandacht te geven zodat ze niet langer moeten overnemen en mijn leven bepalen. 

Het is tijd dat ik mijn veroordeling over afkeur loslaat en mezelf en anderen aanvaardt zoals we zijn.  Hoe onbewust of niet wakker het ook moge zijn.  Want hoe kan ik veroordelen bij de ander, wat ik niet eens zelf in de hand heb. 

Tweede spiegel, dank je. 

Dag 254. De derde Spiegel reflecteert dat wat we verloren zijn, weggegeven hebben of ons is afgenomen.  Indien we iets zien bij de ander dat we willen en graag hebben, is het vaak iets dat we verloren zijn, weggegeven hebben of wat gestolen werd, vaak in onze kindertijd.  Bijvoorbeeld vreugde, eerlijkheid, integriteit of moed.  Dit alles kan opnieuw eigen gemaakt worden.

Het komt er eigenlijk op neer dat we zien dat de ander iets heeft dat wij zou heel graag willen hebben, dan is dat iets dat we ons nog eigen te maken hebben.  In de plaats van afgunstig te zijn of de andere te willen afbreken, kan je ook beseffen dat de ander spiegelt wat eigenlijk ook jouw talent is maar wat je nog niet ontwikkeld hebt of nog niet voldoende.

Zo kan ik wat jaloers zijn op mensen die een boek geschreven hebben, mensen die dus schrijver zijn.  Ik kan ze afbreken en hun fouten benadrukken en commentaar geven, maar ik kan ook beseffen dat dat echt iets is dat ik wil doen en wil realiseren en daar mijn energie in te steken.  Dus heb ik dat gedaan, ik heb gedacht aan een moderne manier van schrijven en ook vrij snel gevonden hoe ik dat kan doen.  Het resultaat zie je en ik kan al mijn schrijfnoden volle bak uitleven. 

Zo kan ik ook jaloers zijn op mensen die veel tijd en rust hebben in hun leven.  Zoals monniken in een klooster.  Zij spiegelen dus wat ik tekort heb.  Kunst is niet om het anderen te misgunnen maar er meer ruimte voor te maken in je eigen leven.  Dus dat doe ik, ik leg mijn innerlijke criticast het zwijgen op, probeer te minderen met mijn veeleisendheid en creëer rust en stilte.  En ik mediteer natuurlijk.

Dus het is zo simpel, als je iets wil hebben dat de ander ook heeft, spiegelen zij wat je tekort hebt, luister ernaar en creëer iets soortgelijks.  Deze spiegel heb ik al goed door.  Leuk om te ontdekken. 

Dank je spiegel drie.  

Dag 255. Even tussendoor nog een ander onderwerp.  Ja, als auteur heb je toch echt heel veel vrijheid he.  Vandaag zin om over iets anders te schrijven en waarom niet?  Dus ik zit even met een andere vraag die ik hier wil bespreken vandaag. 

Wat is momenteel mijn doel eigenlijk?  Mijn doel in mijn leven bedoel ik dan?  Welk uitgebreid plan ben ik aan het uitwerken en waar ben ik mee bezig.  Nu mijn neurosen onder controle zijn, ik me emotioneel fit en gezond voel, ik me niet kan voorstellen welke zelfkennis ik nog niet heb (ahum, ik zal binnenkort waarschijnlijk nog wel anders piepen) en mijn schrijfdroom bevredigd wordt door mijn blog.  Wat is nu mijn volgende doel?  Wat wil ik nog bereiken? 

Ik leerde een nieuwe techniek die ik even wil uitleggen.  Via de juiste voorbereiding, een bodyscan of het één voor één activeren van mijn chakra’s kom ik tot ontspanning en stilte.  Vervolgens ga ik naar mijn mooie, persoonlijke, plek aan het strand.  Daar leerde ik een nieuwe techniek om antwoorden te vinden op al mijn vragen.  Namelijk op mijn strand, net onder de duin, staat een mooie, steigerhouten tafel met twee schoolborden op.  Eentje heeft een zwarte rand en staat eerst, de andere heeft een witte rand en staat tweedes.  Als ik een vraag heb waar ik een intuïtief antwoord op zoek dan kan ik deze ’s avonds op het bord met de zwarte rand schrijven en de volgende dag kan ik op het bord met de witte rand het antwoord lezen.  Simpel toch.  Of zo werd het me toch uitgelegd.  Daar had ik wel zin in om dit te testen. 

Dus ik schreef gisterenavond op het bord in hele mooie witte letters: DOEL?  En had een hele fijne nachtrust.  Toen ik wakker werd was ik heel erg benieuwd naar het antwoord en startte onmiddellijk mijn meditatie op.  Via de chakra’s en de stilte kwam ik al gauw in trance en voelde ik mijn heel lichaam zinderen op dit mooie ritme van de ontspanning, heerlijk zacht en op zich is er op dat moment geen verlangen meer behalve in dit gevoel te blijven.  Maar ik herinnerde me dat ik een vraag had opgeschreven.  Ik snel, visualisatiegewijs natuurlijk, naar de borden op mijn krachtplek.  Stond er iets?  Stond er iets? 

Eerst zag ik niets staan, ik voelde de teleurstelling opborrelen, maar toen ik dichterbij kwam, stond er toch iets, niet zo duidelijk, maar toch.  Er stond: profeet.  Ok, het was niet veel en het was niet erg duidelijk en het was zeker niet gedetailleerd maar ik wist eigenlijk wel wat ermee bedoeld werd.  (Even een korte nota in mijn hoofd: als ik niet veel uitleg vraag, krijg ik dus ook niet veel uitleg. )

Mijn doel, op lange termijn, is mensen helpen ontwaken.  Ik schreef het waarschijnlijk eerder.  En om mensen te helpen ontwaken moet ik zelf volledig ontwaakt zijn.  Altijd.  Niet af en toe.  Onder alle omstandigheden dus.  Een nieuw doel zoeken is helemaal nog niet aan de orde.  Ik mag nog rustig verder doen en me niet laten bedotten door mijn verstand.  Ik ben er nog helemaal niet.  Ik ben helemaal nog niet permanent in mijn ontspanning.  Met de kids, in een conflict, bij afwijzing en over mijn gewicht blijf ik (nog) niet in mijn evenwichtige deel.   En ondertussen schrijf ik verder, want het helpt om mijn inzichten vast te leggen.  Dank je.  

Dag 256.  Zo, vandaag gaan we verder met de spiegels.  De vierde Spiegel reflecteert ons onze meest vergeten liefde.  Dit kan een manier van leven zijn, of een verloren relatie.  Vaak is het een vorig leven waar een verkeerde conclusie werd getrokken uit je ervaring.  Deze ervaring zal zich blijven herhalen, opnieuw en opnieuw, tot de juiste conclusie werd getrokken in onze ziel als wijsheid.  We zien m.a.w. in de ogen van de ander, welk dwangmatig of verslavend gedrag we zelf stellen.  Als we goed kijken, begrijpen we het.

Ik moet hierbij denken aan de periode dat ik zwanger was van ons eerste kindje.  Ik was zwanger maar nog vrij jong dus ik ging mee uit met mijn man en onze vrienden.  Daar stond ik dan, zwanger te wezen, bloednuchter, tussen de dansende en pratende mensen.  Wat ik ontdekte is hoe drinkende mensen eruit zien.  Ontremd, dat is goed en lachen.  Maar ook onbeholpen en wat klungelig, ook nog niet zo erg.  Maar wat me echt opviel is hoe ze alles opnieuw en opnieuw vertellen.  Alles drie a vier keer, zagerig zelfs.  Toen zag ik ook mezelf als ik gedronken heb, alles zomaar vertellen en herhalen.  Niet zo een mooi plaatje.  Terwijl ik mezelf als best leuk ervoer. 

Soms zie ik iemand anders bezig, in alles wat hun kinderen vragen tegemoet komend.  Ook als ze het jammerend vragen, zelfs als ze het respectloos vragen.  En dan voel ik hoe verkeerd dit is.  Respect dient van twee kanten te komen, ook van de ouder, ook van het kind.  Maar ik weet dat het mezelf weerspiegeld. Uit angst om geen goede moeder te zijn, durf ik vaak mijn grenzen niet te stellen.  En dan zie ik dat gedrag bij anderen verschijnen en besef ik dat ik het niet beter doe.  Niet durven grenzen stellen uit angst mijn kind te traumatiseren.  Maar tegelijkertijd mezelf uitputten en tekort doen.  Daarenboven is het geen cadeau voor de kinderen ook niet.  Zij ontwikkelen een beeld over de wereld en mensen dat helemaal niet realistisch is en tot frustratie leidt in contact met mensen die investeringen en opofferingen verwachten van beide kanten. 

Sinds deze confrontaties, ook duidelijk tegengekomen tijdens de cursus paarden coaching, laat ik mijn kracht opnieuw stromen.  Zet ik grenzen.  Eis ik van de kids dat ze ook hun zelfbeheersing ontwikkelen.  Ook zit ik achter hen om taken uit te voeren en te leren.  Want bijdragen aan het gezinsgeluk, is eveneens respect tonen en verantwoordelijkheid dragen.  Niet enkel krijgen, ook zelf zaken realiseren.  Ze zeggen dat het huishouden een zeer goede manier is om zelfvertrouwen te ontwikkelen.  Het is gemakkelijk, handelbaar en op korte termijn belonend.  Wegcijferen van mezelf en daarbij ongelukkig zijn, is dus niet langer aan mij besteedt.  Allez, ja, dat is in opbouw he.  Dank je.  

Dag 257.  Ik heb gemerkt dat ik heel veel tijd in mijn leven bezig geweest ben met deze spiegel.  Geweest ben, inderdaad, ik heb het gevoel dat het me steeds minder doet, dat ik hier steeds losser van kom. 

De vijfde Spiegel reflecteert onze visie op vader/moeder.  Het wordt vaak gezegd dat wij trouwen met ons moeder of vader.  Vaak herhalen we deze gezonde of ongezonde patronen die we zagen als een kind in ons gezin van oorsprong.  Ook zien we vaak God op deze manier.  God gedraagt zich volgens hetzelfde vader/moeder principe.

Ben ik getrouwd met mijn vader?  Ik als vrouw?  Eerlijk, neen, ik ben duidelijk niet getrouwd met mijn vader.  Als mijn partner op iemand meer lijkt, van karakter dan, is het eerder mijn moeder.   Blijkbaar identificeerde ik me meer met mijn vader dan met mijn moeder en zocht ik meer het karakter van haar, dat aanvullend is aan het mijne.  Je kan het allemaal op zoveel manieren interpreteren, is het identificatie, is het het vader/moeder principe, zijn het karakters die elkaar aanvullen?  Maar laat ons van de hypothese vader/moeder uitgaan.  Gaandeweg in onze relatie zijn deze verhoudingen wel wat veranderd en zijn wij beide respectievelijk meer man/vrouw rollen beginnen in te nemen.  Vanaf we ouders werden natuurlijk. 

Hoe zie ik een moeder: warm, zacht, geduldig maar ook geen grenzen kunnen trekken, opofferend, bitter.  En een vader?  Krachtig, in staat beslissingen te nemen, beschermend maar eveneens ongevoelig, egoïstisch en afwezig.  

Speel ik dezelfde rollen zelf?  Tja, natuurlijk betrap ik me daar op: als moeder kan ik mezelf wel eens te vergaand opofferen, ben ik niet in staat om grenzen te trekken en te bewaren en kan ik hierdoor bitter uit de hoek komen.  Hmm, niet zo mooi.  Daar werk ik al een tijdje aan, dat hebben jullie al kunnen volgen.  Maar neem ik dan ook de vaderrol opnieuw wat meer op mij?  Ja, eigenlijk wel.  Vooral dan het sterk zijn, op mijn strepen staan, beslissingen nemen en mezelf afzonderen. 

Uiteindelijk is het antwoord op deze spiegel, volgens mij, dat we onszelf best bekwamen in alle rollen op te nemen.  Ok je kan om praktische redenen een aantal dingen splitsen maar echte splitsing is niet gezond en iedereen is het best in staat om alles te kunnen. 

Over God had ik niet echt een mening.  Dat is eerder een geluk.  Voor mij is hij de grote afwezige geweest in mijn jeugd.  Maar ik ervoer de natuur wel als dragend en liefdevol, warm en alles gevend op het juiste moment.  Nu weet ik dat het universum, God en de natuur eigenlijk dezelfde zijn.  Dus God (dus het universum) vind ik fantastisch. Namaste.