Ons oorspronkelijk plan om eind april twee weken in Xinjiang rond te trekken werd gedwarsboomd, net twee dagen voordat we zouden vertrekken. k Zat echt al lang uit te kijken naar onze Xinjiang reis dus de teleurstelling was groot. Nadat we er ons uiteindelijk bij neergelegd hadden om dus niet nr xinjiang te gaan, gingen we op zoek naar een alternatief. De wereldkaart in onze kamer kwam goed van pas. Alle ideeen, van binnen mongolie, tot hainan, taiwan, japan, thailand, maleisie...kwamen ter sprake. Maar dan moesten we toch even terug naar de realiteit en dus gingen we op zoek nr n goedkoop vlieg - of treinticket. En zo belandden we uiteindelijk bij de Filipijnen. Een land waarbij ik me in eerste instantie niet veel kon bij voorstellen... Gelukkig bestaat er internet en wanneer je de filipijnen `googlet` krijg je nu eenmaal prachtige foto s te zien... het alternatief voor xinjiang zou dus de filipijnen worden, van een omschakeling gesproken. Vijf dagen later vertrokken we. Nog net op tijd beseften we dat onze vlucht om middernacht vertrok en niet om 12 u s middags, zoals we eerst dachten. Ons treinticket gingen we dus voor de derde keer inwisselen. Nog goed dat dit hier mogelijk is en er zelfs een apart loket bestaat voor het inwisselen van treintickets, waardoor je niet lang hoeft aan te schuiven. De eerste indruk van Manila was echt vreemd en ongemakkelijk, we kwamen om 5u30 s morgens toe in het centrum van de stad. Straatkinderen, zelfs n baby van hooguit twee maand lag op straat te slapen, en overal van die nachtbewakers, met n knuppel en n gigantisch geweer. Voor ieder hotel, restaurant, bank stond er wel n bewaker en om een of andere reden werd mn blik iedere keer opnieuw direct naar het geweer gericht. Ze hadden ons niet naar Xinjiang laten vertrekken omwille van veiligheidsredenen, maar eerlijk gezegd denk ik dat de filipijnen op 1 of andere manier veel onveiliger zijn. In iedere mall (tjah... de amerikaanse invloed in de filipijnen) dat je binnekomt, wordt je bagage gecheckt, en soms wordt je ook nog es gefouilleerd. Een ding was zeker in Manila wouden we liefst niet te lang blijven, alhoewel mn idee over Manila op het einde van onze reis wel degelijk veranderd was. Op het einde begonnen ook wel al meer vertrouwd te raken met de stad, de shopping malls, en de jeepneys. Dan zijn we richting Noorden getrokken, tussen de jungle en de rijstterrassen. Supermooi! Wel nogal n belevenis. We zijn daar twee dagen gebleven tot we beseften dat onze pesos bijna op waren en we daar in de buurt geen geld uit de muur konden halen. Dan hadden we geregeld dat we n bus zouden nemen richting Pinatubo, zonder ticket, en ergens onder de baan zouden ze stoppen voor ons aan n geldautomaat. De eerste ATM wou onze buitenlandse kaart niet accepteren, even paniek. Maar de tweede geldautomaat deed het gelukkig wel. Ze hadden ons dan laten uitstappen in Angeles, n verschrikkelijke stad, van daaruit zou het maar n halfuur zijn nr de vulkanische berg. De volgende morgen kregen we echter meer concrete info. Eerst drie uur nr Capas, waar we de dag voorheen gepasseerd waren, en dan van daaruit zouden we n jeepney moeten huren om nr de berg te gaan. We hebben na wat aarzelen, dat plan dan maar laten varen. Lang in een bus zitten als het rond de 40 graden is, is ook niet alles. Daarna zijn we nr de eilanden getrokken, eerst nr Mindoro, daarna naar Bohol. Supermooie stranden, helderblauw water, mooie zeesterren, fluo vissen, dolfijnen... Zoals je ziet, t was echt wel de moeite... En in heel de Filipijnen kan je zoveel lekkers eten! Filipino foods, mexicaans, italiaans, spaans, japans, koreaans, turks, vietnamees, amerikaans, indisch, thais... De beste lasagne gegeten ooit... en k ben er zelfs belgische pralines tegegekomen. Heb echt wel genoten van al dat vertrouwde eten dat ik hier echt wel mis. Pizza, pesto spaghetti, lekker brood, mexicaans, falafel, lekkere kopi.. echt fantastisch. Vanuit Cebu wouden we dan n boot terug nemen nr Manila. Maar die boot had zoveel vertraging dat we uiteindelijk n binnenlandse vlucht genomen hebben. Als we die boot gingen nemen, zat de kans er dik in dat we onze vlucht nr shanghai zouden missen ( die boot kon er 22 uur over doen, maar miss ook 30 uur) Het steekt niet op n aantal uur in de filipijnen... dat werd nogmaals duidelijk. Nog snel mn mes gered vn de boottocht, en dn naar de luchthaven. Ergens kwam het zo ook wel nog goed uit, omdat we dn in Manila inkopen konden doen; fetakaas, brood, pesto en al china binnengesmokkeld En dn konden we ng es nr kopi roti gaan. Beste ontbijt ooit... ;-) De twee weken zijn voorbijgevlogen, maar ik heb in ieder geval echt genoten van het paradijs op aarde.
k Heb me weer aan iets gewaagd, k ben met erhu 二胡 begonnen. `Erhu` wordt ook wel `Chinese violin` genoemd voor als je je er iets wilt bij voorstellen, alleen heeft een erhu slechts twee snaren. Het systeem waarin ze die partituren schrijven blijft nog wel n beetje verwarrend, maar het went wel. Ze gebruiken cijfers, arabische en chinese door elkaar ipv n notenbalk, om maar iets te vernoemen. Intussen is het hier echt zomer aan het worden, rond de 20-25 graden! n Tweetal weken geleden ben ik nr Nanchang geweest, op bezoek bij Zhang Jinhong, n meisje dat ik in Shanghai in oktober leren kennen had. K Heb op haar appartement gelogeerd en op die manier heb ik ook de achterbuurten van Nanchang kunnen verkennen. Vuil da da daar was, pff.. In de gang nr haar appartement kon je de trapleuning niet aanraken want die zag zwart, pikzwart! Daarenboven heb ik nogmaals ondervonden wat gastvrijheid in china betekent. Eten voor dood, bijvoorbeeld... Het ontbijt daar was echt wel lekker; licht pikante groentjes met noedels, en zelfs mn maag deed niet lastig voor 1 keer. Ik begin dus miss toch stilletjesaan gewoon te worden aan de Chinese keuken. Ik had totaal geen vermoeden wat Nanchang te bieden had, maar eigenlijk vond ik het best wel n mooie stad. n Groot meer, veel groen, lieve mensen.. en lekker eten! En da s echt belangrijk als je in Chinees gezelschap bent.. want er wordt continu gegeten.. we hadde nog maar net ons ontbijt achter de rug, en n vriend vn haar belde al om s middags samen iets te gaan eten. n Kleine twee uur laten zaten we dus terug aan tafel. Ik wou graag zondagavond terugkeren, maar zoals iedere keer weer opnieuw waren er dus geen treintickets meer. k Ben dan maar maandag teruggekeerd. En op zo n momenten besef je maar al te goed dat leven in n overbevolkt land als dit, niet altijd even simpel is. k Besef nu opeens dat meer als de helft vn wat ik geschreven heb ook met `eten` te maken heeft, en zo zie je... die chinese gewoontes begin ik ook al over te nemen... En dan zwijg ik nog over 早睡早起, warm water lekker beginnen vinden, nutteloze sms jes sturen, alles op straat al wandelend te eten of te drinken .... Het zal afkicken worden als ik terug in Belgie ben.. dat staat vast, maar voorlopig ga ik toch nog even genieten van alles hier! Intussen hebben weook n vliegticket gekocht voor Urumqi. Volgende week vrijdag trekken we er even op uit. We gaan het andere uiteinde van China eens verkennen: de woestijn, de oases, islamitische cultuur en de authentieke 兰州拉面! Ik heb er al zin in...
Het is maandagmorgen. Gisterenavond kwamen we terug van een wel heel vreemde uitstap. Vorige week kregen we te horen dat we dit weekend naar Putuoshan konden gaan, en dat het verblijf en eten daar door een of andere organisatie zou betaald worden. Het enige wat we moesten betalen was het vervoer ernaartoe, eerst n bus en dan n boot. Putuoshan is n eiland vol boeddhistische tempels en meer als de helft van de inwoners zijn er boeddhistische monniken en vrouwen. Het zag er veelbelovend uit... toen we daar toekwamen bleken er nog zo n 50 tal andere buitenlandse studenten aanwezig te zijn die aan universiteiten in Shanghai en Hangzhou studeerden. De grootste verrassing was echter dat toen we er vrijdagnamiddag toekwamen, alles (tot op bijna iedere minuut) voor het hele weekend al vastgelegd was. Van n organisatie gesproken. Heel programma hadden ze voorzien en daar was ik dus echt ni op voorbereid. We hadden ook wel soms vrije momenten, zoals na het ontbijt, n half uur, van 6u30 tot 7u. Ja, het ontbijt was vastgelegd om 6u smorgens en het middagmaal was rond 11u. Op zaterdag kreeg ik tijdens het middagmaal bijna kotsneigingen van al die vreemde geuren op mn ng nuchtere maag. Vrijdagnamiddag mochten we een verwelkomingsspeech aanhoren, terwijl ik echt graag gewoon even buiten wou rondlopen, maar dat stond dus niet op het programma Nadien was er wel nog n soort van theeceremonie wat wel de moeite was. Tijdens het avondmaal waren er tal vn optredens voorzien, van het zingen vn liedjes vn britney spears tot acrobatie performances. Ze hadden er n hele `show` van gemaakt, op zn Chinees natuurlijk.. Het was er echter serieus zwaar `over`: te veel, te luid, te druk. Zoals ik al vaak gemerkt heb, kunnen ze het nooit simpel houden. Het is er op een of andere manier altijd `over`, je kon niets eens meer op n rustige manier eten, stel je voor. Zaterdagmorgen was er dan n officiele openingsceremonie, en dan bleek dat ze waarschijnlijk n groep mensen nodig hadden die de `buitenlandse studenten` vertegenwoordigden en dat ze daarom ons maar n weekend Putuoshan cadeau hadden gedaan. Konden ze ons dat nu pas vertellen, die Chinezen toch. Die openingsceremonie duurde ontzettend lang, van 8 tot 11u s morgens zo ongeveer. Het laatste uur ben ik weggestapt, ik kon het niet meer aan... ;-) Na er al n dag te zijn, en eiglijk nog niets gezien te hebben, behalve de haven, optredens, en speeches, was het me stilletjesaan wel beu. Ik ging dn maar eve alleen het eiland verkenne. Ik was zo blij even de stilte gevonden te hebben en n prachtig eiland te ontdekken met een mooi strand. Geen camera s rond me heen. Enkel rust. Wat n opluchting. In de namiddag kregen we dan ng n lezing vn n boeddhistische monnik, gevolgd door n gezamenlijke meditatie oefening. Daarna hebben we ng n mooie wandeling gemaakt tusse de tempels, over de heuvels en op het strand.. Op dat moment besefte ik dat ik al bij al wel blij was er te kunnen zijn, ondanks het veel te strikte programma. s Avonds hebben we dan in n vegetarisch restaurnt gegete, echt superlekker! Nadien ng even n grappige ontmoeting gehad met die boeddhistische 尼姑 Ze staarden nr mn schoenen en er kwam als vanzelf n glimlach te voorschijn op hun gezicht. Ze hadden waarschijnlijk nog ni vaak n 老外 gezien die met dezelfde schoenen als hun rondloopt. Het was bovendien de eerste keer dat ik zoveel boeddhist 尼姑 samen zag en het was best wel eigenaardig. Een groep meisjes, allemaal bros geschoren en stralend van geluk.. Dan wist ik weer dat de hele uitstap me toch ook fantastische dingen had laten zien. Dit stukje land, ver weg van wolkenkrabbers en luchtvervuiling, als was het n andere wereld. Je kan miss zelf beter even n kijkje nemen; www.picasaweb.google.com/saskiadouchy
Een terugblik op februari.. Van Zuid naar Noord, naar Zuid. k Ben wat langer in Beijing blijven plakken dan verwacht. Misschien deed het onverwachtse mooie weer me alles wat kalmer aan doen. De zonnestralen begin je hier echt wel te voelen...de lente is in zicht! De laatse weken heb ik opeens heel veel vertrouwde gezichten terug gezien en dat heeft wel deugd gedaan. Eerst kwamen mn zus, ken, isabel en jozefien op bezoek.. dan mamietjs en papietsj, en dan heb ik sarah en stefanie nog even in beijing ontmoet. Soms leek de context niet helemaal meer te kloppen. Ik waande me meer in Belgie dan in China door al dat Nederlands.. ;-) maar het was fantastisch om mensen van ver weg terug dichtbij te hebben en ze even te laten kennismaken met mn leven en het China van vandaag. Het begon met een lange busreis naar Shanghai. Door de onverwachtse hevige sneeuw hadden vele bussen vertraging. Na uiteindelijk 13 u onderweg te zijn, kwam ik uiteindelijk in shanghai aan ( normaal kan je er in n viertal uur ook geraken) Na veel wachten, ben ik er dan dus toch geraakt... al moet ik zeggen dat ik op sommige momenten dacht dat ik er nooit zou geraken. Tijdens het wachten in het busstation, bleef ik vooral gefascineerd toekijken op het geduld van al die ontelbare chinezen. Het sneeuwt en met ontzettend veel geduld bleek iedereen naar de vallende sneeuwvlokken toe te kijken (stiekem wel in de hoop dat het maar snel zou gaan stoppen) Het deed me opeens weer beseffen dat ik hier eigenlijk wel graag ben, ook al is het maar om naar de vallende sneeuwvlokken te kijken. Ik kon me al zelfs bijna niet meer indenken wat dezelfde situatie in belgie zou opleveren. Bovendien weet ik zeker dat ik mezelf ook meer druk zou maken alleen al door het zien van al die mensen om me heen die vol ergernis staan te vloeken over de vertragingen van de treinen. De dag erop kwamen zus, ken, isabel en jozefien toe. Ik zag Magali al staan, maar zij mij dus niet. Ken stond al te trappelen om de snelste trein ter wereld te nemen en eigenlijk had ik er zelf ook wel zin in gekregen. 413 km/h gaat dat ding, ook al merk je er weinig van. In Shanghai heb ik ze dan laten kennismaken met de meest nuttige Chinese woorden; zoals meiyou, bilishi, enz. Voor Ken zn verjaardag ng nr n homobar geweest in Shanghai, waar we op het einde nog als enigste overbleven. Ken, Isabel en Jozefien stonden ng op de dansvloer; magali en ik waren zo goed als in slaap gevallen in de ongelooflijk goeie zeteltjes. Maar dan ging het licht aan, wat in China meestal n subtiele manier is om te zeggen da ze graag de deuren zouden willen sluiten. Onze volgende stop was Hangzhou, waar we dan ook het Chinese nieuwjaar gevierd hebben. Na lekker Indisch eten, kregen we rond middernacht gigantisch veel vuurwerk te horen en te zien. Echt wel es de moeite! En vooral ook omdat het niet bij 1 dag of nacht blijft, die Chinezen vieren minstens twee weken nieuwjaar en dus zie je zo hier en daar gedurende enkele weken vuurwerk te zien. In Hangzhou zijn we dan ook even binnengegaan in een vn de meest prestigieuze karaokebars. Voor mij was het zien van al die apparte karaokekamers niet zo n verbazing, maar de anderen konden toch niet bijkomen van lachen. We piepten even binnen in de karaokekamertjes en het was best wel grappig om die chinezen te zien opgaan in hun eigen zangtalent. Dat we een week later zelf in zo n kamertje zaten, was dan wel nog het grappigst van al. Die avond nog nr n club geweest, vol fonkelende lichtjes en vol Chinezen die graag je vriend willen zijn. Jozefien kwam al naar me toe omdat ze niet wist hoe te reageren op die vraag. Gewoon ja knikken, het volgende wat ze meestal vragen is je telefoonnummmmer. Gewoon geven. Iets wat ik in Belgie eigenlijk ook nooit zo snel zou doen. Hier krijg je heel vreemde en verontwaardigde blikken te zien als je het niet wilt geven. Je kan het dus maar beter geven, de kans dat ze je bellen is trouwes niet zo heel groot. Het is gewoon handig om veel telefoonnummers te hebben in de ogen vn chinezen, voor als je die persoon dan al eens zou nodig hebben. Zo besefte ik ook dat in mn gsm hier een totaal soort andere lijst vn mensen is opgeslaan dan in belgie. In belgie heb je het nummer van de vrienden die je goed kent. Hier heb ik veel telefoonnummers waarvan ik amper nog weet vn wie ze zijn. Dat heeft miss ook wel te maken met het feit dat chinese namen toch ng steeds moeilijker te memoriseren zijn en ik dus soms wel n gezicht voor ogen kan houden, maar de juiste naam me totaal ontglipt. Langs de andere kant krijg je ook telefoonnummers vn leerkrachten, mense waar je vijf minute mee in het station babbelt als je bus uren vertraging heeft, wat maakt dat je uiteindelijk heel veel nummers hebt. Te veel om goed te weten welk nummer van wie is.
Ik kom woorden tekort om alles goed te kunnen beschrijven. Deze voorbije maand met heel veel tegenstellingen geconfronteerd geweest; van zuid naar noord, van arm naar rijk, van winter naar zomer...Zoveel indrukken die moeilijk onder woorden te brengen zijn, maar die me wel lang zullen bijblijven. Het voelde wel goed aan om terug thuis te komen en n vertrouwde omgeving hier in Jinhua terug te kunnen vinden. Al deed het ook wel raar omdat er intussen terug nieuwe mensen toegekomen zijn, andere mensen vertrokken zijn, en dat maakt dat dezelfde plek toch ook weer n beetje anders is. Het duurde een aantal dagen voor ik opnieuw mn draai kon vinden in mn eigen stulpje. Nadat ik enkele dagen thuis was, kwam Emilia thuis. k Keek er wel naar uit om haar terug te zien en naar haar verhalen te luisteren. Ze had een lange reis door Vietnam, Cambodja en Laos achter de rug. Prachtige foto s en fantastische verhalen... ik kreeg al de kriebels om er naartoe te trekken. Intussen is het ook echt lente geworden en vind het wel n leuk idee dat ik nu terug meer buiten ga kunnen zitten. We hebben er nu ook een nieuwe huisgenote bij; een meisje uit Ethiopie maar het blijft nog moeilijk voor me om haar naam te kunnen onthouden, en aan het schrijven ervan ga ik me al helemaal niet wagen. Soms is het wel moeilijk om met haar te communiceren omdat ze maar n heel klein beetje Engels kan. Maar de tijd zal daar wel verandering in brengen.
Ik heb foto s van onze reis online gezet; www.picasaweb.google.com/saskiadouchy
Soms sta ik niet stil bij de tijd. Het lijkt alsof ik niet kan vatten dat dingen komen en gaan. Alles lijkt hier op een bepaalde manier als een bliksem voorbij te flitsen. En het is onmogelijk om deze bliksemflits voor ook maar even vast te houden en in je op te nemen. Al zou ik soms wel willen dat het mogelijk was. In China lijkt de dimensie tijd op een bepaalde manier wel een andere betekenis te hebben, alsof het verschillend is aan datgene waar ik altijd al aan gewoon was. En misschien is het wel goed om alles eens op een andere manier te ervaren. Onlangs had ik een gesprek over het verschil in waarneming en tijdsbesef. Als in China een baby geboren wordt, dan wordt die op de dag van de geboorte 1 jaar. n Beetje vreemd voor ons misschien, maar eigenlijk is het ergens wel heel logisch, aangezien het kleine leven al bijna 1 jaar daarvoor tot stand kwam. Opeens stelde iemand van onze groep de vraag waarom wij dan in het westen zo n onlogische opvatting hebben, waarbij een baby nul is bij de geboorte. Een goeie vraag. Hoewel Chinese opvattingen op het eerste zicht soms vreemd lijken, blijken ze soms achteraf heel logisch en helemaal niet zo vreemd te zijn. Het hangt er natuurlijk ook gewoon van af hoe je de dingen bekijkt.
k Ben een aantal weken geleden voor het eerst naar n accupunctuur -afdeling in het ziekenhuis geweest. Heb nogal wat pijn in mn linkerschouder sinds een aantal maanden en ik bedacht dat het het proberen wel waard was. k Kreeg een naald in mn hand, en daarna n soort vn elektrisch massage-machine op mn schouder. Op het einde plaatste de dokter dan n vijftal van die glazen bollen op mn schouder. Er wordt in die glazen bollen een vacuum gecreeerd waardoor ze op je huid blijven zitten. Op die manier probeert mn blokkades op te heffen. Het was een heel vreemde ervaring om eerlijk te zijn. Vooral ook omdat ik niet wist dat je vn die glazen bollen serieuze paars-blauwe plekken krijgt, en ik dat dus pas besefte toen de dag erop mij iemand erop wees dat mn schouder volledig blauw zag. Het is nu eenmaal moeilijk om zelf over je schouder heen te kijken en had dat dus helemaal niet opgemerkt. Intussen lijkt mn schouder veel minder pijn te doen al kan ik zelf ook moeilijk vatten hoe een naald in mn hand mn schouder kan genezen. Maar soms moet je jezelf ook niet te veel vragen stellen. Het heeft me in ieder geval goed gedaan. Het was trouwens ook wel eens boeiend om een Chinees ziekenhuis binnen te stappen. Op de accupunctuur afdeling op het tweede verdieping aangekomen, stap je gewoon binnen. Zonder te kloppen want de deur stond al open. De deuren staan trouwes meestal open, als er al deuren zijn. Vervolgens vertel je de dokter waar je pijn hebt. In dezelfde ruimte zitten misschien nog een tiental andere mensen, maar dat maakt niet uit. Gewoon vertellen waar het op neer komt. Privacy lijkt hier een onbestaanbaar begrip te zijn. Of misschien is het niet onbestaanbaar, maar wordt er gewoon niet zoveel aandacht aan besteedt. Of misschien hechten mensen in het Westen zodanig veel aandacht aan privacy dat het lijkt alsof het hier een volledig onbekend begrip is. Het is alleen maar hoe je het bekijkt.
Vandaag begint mn wintervakantie. Heb enkele dagen geleden een busticket nr Shanghai gekocht voor als Zus en Ken op bezoek komen. Ik kijk er echt al naar uit... Had even schrik dat ik ook voor n busticket lang ging moeten aanschuiven, maar dat was gelukkig niet zo. Voor treintickets was het de laatste twee weken nogal lang aanschuiven omdat het binnen een anderhalve week chinees nieuwjaar is. En dat betekent in China een kleine volksverhuizing omdat iedereen dan op familiebezoek gaat. En `iedereen` betekent - in een overbevolkt land als China- heel wat. Een aantal mensen hier die een reis naar vietnam gepland hebben, zijn om 12u snachts gaan aanschuiven om n treinticket te kunnen bemachtigen. De ticketverkoop start net negen dag op voorhand en net negen dagen vooraf betekent `vanaf 12 u snachts`. Om 7u s morges is de kans groot dat alle goedkope tickets uitverkocht zijn, vandaar dat ze om 12 u snachts drie uur hebben zitten aanschuiven voor n ticket. Zo zie je maar... wees blij dat je in gent in het station nooit langer dan tien minuten moet wachten
Gisteren is Xu Xia naar frankrijk vertrokken. De meeste buitenlandse studenten studeren hier voor 1 jaar of langer, maar sommigen studeren zijn hier ook voor 1 semester, zoals Xu Xia. Voor alle duidelijkheid, Xu Xia is n Frans meisje, met Chinese roots. Haar Franse naam is Laetitia, maar we vonden dat deze naam niet zo goed bij haar paste, vandaar dat we haar altijd bij haar Chinese naam noemen. ;-) Haar ouders komen beiden uit Wenzhou, maar zij is in Parijs geboren en opgegroeid. Het was echt interessant om met haar samen te wonen, omdat ze veel typisch chinese opvattingen of denkwijzen beter kon uitleggen dan de meeste chinezen zelf. Chinezen draaien namelijk meestal serieus rond de pot en ontwijken soms hetgeen waar je eigenlijk naar vraagt. Maar aangezien zij in een andere context is opgegroeid ( maar tegelijk Chinese roots heeft) was het meestal eenvoudiger voor mij om dingen te kunnen begrijpen als zij het me uitlegde. Het doet raar dat ze zo opeens vertrokken is....Vooral ook omdat ik opeens besefte dat het vreemd is dat je op zo n korte tijd toch een intense band kunt hebben met iemand. Het was best wel moeilijk voor me om iemand die je graag hebt te zien vertrekken. Maar op deze manier besef ik toch nog maar eens dat alles in het leven zo snel kan veranderen. En die veranderingen kan je nu eenmaal moeilijk tegengaan. Soms is het moeilijk om in woorden uit te drukken wat je eigenlijk wilt zeggen. Met Emilia spreek ik intussen vier talen door elkaar: Engels, Chinees, Duits en Nederlands. We kiezen gewoon de taal die het best omschrijft waar het eigenlijk op neer komt. We lijken wel onze eigen taal gecreeerd te hebben waar andere mensen niets van kunnen begrijpen. Soms beseffen we het zelf niet zo goed, maar deze talenmix is voor anderen meestal onbegrijpbaar... Het kan soms even duren vooraleer ik iets nieuws op mn blog schrijf, maar op een dag, dan komt het er...
Via Emilia s link; nog wat foto s. De meest recente foto s zijn van Wuyishan, n ongelooflijk mooie bergstreek in fujian provincie. We zijn er vier dagen gaan rondtrekken en het was echt zalig! Mn computer had n virus, ja dat heb je als je teveel chinese muziek download, en heb dus mn foto s al n tijdje niet meer ge upload, maar binnenkort zet ik er nieuwe foto s op. Maar omdat ik weet dat binnenkort soms lang kan duren, geef ik alvast emilia s link... www.ringo.com/profile/lamaprincessin.html
Hallooo Intussen is het al bijna 2008. De tijd lijkt wel voorbij te vliegen. Kerstdag wordt hier niet echt gevierd, maar je ziet hier wel meer kerstmannen ron dlopen als bij ons Op kerstavond zijn we eerst samen iets gaan eten met n tiental mensen. Het was gezellig alleen de talenmix maakte het soms wel verwarrend. Er zijn hier nogal wat Oost europeanen en eens die in de meerderheid zijn, lijkt alles om me heen in het Russisch te doen te zijn. En behalve een paar woorden, snap ik daar echt nog steeds niets van. Daarna naar n bar geweest, waar ze heel de tijd kerstliedjes met n beat eronder draaiden, en waar van die roodblinkende en goudgele prachtige kerstversiering alom tegenwoordig was. Het was op zn minst een kerst zoals ik er nog nooit een gehad heb. Best wel de moeite om eens mee te maken. Vorige week ook nog iets grappigs meegemaakt. Er was er n belangrijk festival voor moslims (Eid-al-adha of zoiets waarbij een dier geofferd wordt en het vlees onder familie en vrienden verdeeld wordt. Hier studeren ook n tiental mensen moslims, en opeens klopten ze op ons deur. En wat kregen we? Een plastic zakje waardoor je het bloed van het vlees kon zien. Een serieus pak vlees dus... leuke verrassing! Voor de rest geniet ik van alles wat ik om me heen zie, hoor en voel. Mensen leven hier veel meer buiten als bij ons (waar iedereen nogal graag in zn warme stulp zit) en dat maakt alles wel gezellig. Op straat valt er altijd wel iets te beleven, meestal n krioelende massa chinezen die een voor een wel iets aan het verorberen zijn. Zelfs op de meest drukke banen staan ze met hun eetkraampjes, op ieder moment van de dag. Ja, ook in het midden van de nacht. Studenten studeren hier trouwes ook vaak buiten, ook al is het koud, of toch soms. Voel me dus niet meer zo alleen als ik dat doe, en krijg niet zo veel starende blikken te zien, die ik in Gent altijd te zien kreeg. Soms is het wel hard te zien hoe de mensen hier soms leven. Soms verschiet ik me ongeluk... Dat je 100 000 kuai ( ongeveer 10 000 euro) moet betalen bijvoorbeeld als je n tweede kind wilt. n Som die alleen voor de allerrijksten te betalen valt... En dat er soms mensen werken voor een maandloon van ongeveer 20 euro. Oke, alle levensmiddelen zijn hier wel veel goedkoper, maar dan nog. 200 kuai om mee rond te komen is toch wel serieus onmenselijk. Dat was het voor deze keer. Of wacht, toch nog een iets, ik begin me te verdiepen in de Chinese popmuziek... Ook al is het soms echt pffffffffffffff.... Maar heb ontdekt dat de Chinese versie van `google` duizend keer beter is, en dat je alles op 1 minuut kan vinden en downloaden, van muziek tot films. En daar moet ik toch wel gebruik van maken! Een wondere wereld toch...
Het is n hele tijd geleden dat ik nog iets heb achtergelaten op mn blog.
Een korte update dus . Ik begin bij vandaag en ga dan terug in de tijd.
Eerst en vooral even laten weten dat ik een week geleden een aantal foto s heb geupload. Je kan ze bekijken op http://www.ringo.com/profile/pandaplekky.html
De tijd raast hier voorbij en hoewel de winter eraan komt, blijft de zon maar schijnen. Ongelooflijk! Dat maakt me iedere dag opnieuw wel gelukkig. Intussen zijn we al december en hoewel ik me hier goed thuisvoel heb ik toch niet het gevoel dat ik ier al meer dan drie maanden ben. Intussen ben ik ook n jaartje ouder geworden. Mn verjaardag was best wel gezellig. Met lekkere taart en veeeel kaarsjes J
nTweetal weken geleden, op een slapeloze nacht, op zoek naar licht kreeg ik opeens te horen dat mn broer en zn vriendin een baby verwachten. Een nieuw leven dus! Begin juni zal hij of zij voor het eerst de wereld te zien krijgen. Ik kijk er al naar uit
n Paar weken geleden zijn we naar de tiantai shan geweest. Ongelooflijk mooi! Prachtige bergen, een beetje mist en zalig om daar rond te dolen. Daarna naar Taizhou geweest, want van daaruit wilden we graag een eiland verkennen. Zhejiang is de provincie met het meest aantal eilanden, en dat wilden we graag es van dichterbij zien. Maar we hadden pech, er was storm op zee. Te gevaarlijk dus. Voor een volgende keer. De zee in Taizhou was echt vuil, lelijk en afschrikwekkend. De weg er naartoe was eerder een grote storthoop, maar toch de moeite om eens te zien. Mooi was de zee niet echt te noemen, maar we hadden op zn minst ons doel verwezenlijkt ( tegen de raad van alle chinezen in, want die wouden ons eerder ver weg houden van de zee, wat wel te begrijpen was eens je het gezien had)
Dit weekend hebben we deelgenomen aan n kookwedstrijd... wel grappig! Zoiets kan
ook alleen in China. k Denk dat er in Belgie geen kat op zou afkomen.... Op deze
manier kon ik dan ook es in de keuken van onze resto piepen, en tot mn verbazing
wast daar wel proper. Properder dan ik me had durven indenken. Tjaah, die
kookwedstrijdd... Ik begin bij het begin. Donderdag stonden er opeens twee Chinese
meisjes aan de deur om te vragen of we niet wilden meedoen. Tjah, Chinezen vinden op
een of andere manier altijd wel de weg naar ons stulpje. Julia deed open, maar aangezien ik de enige ben in huis die graag kookt, werden alle blikken al snel op mij gericht. Ze zeggen ier thuis trouwes dat ik kook zoals `rat-atouille.` Ga zien, die
film! n Rat die leert koken, n fantastisch idee en een nog meer dan fantastische film! Hier in de cinema gezien. Tjaah, hier hebben
universiteiten dus blijkbaar hun eigen cinema. Niet zomaar n filmzaal, n echte
cinema... mega scherm, n grote zaal, onvoorstelbaar! Even afgeweken, nu terug
naar de kookwedstrijd. Na wat twijfelen, hebben ze ons dan uiteindelijk toch overtuigd om mee te doen. De bedoeling was dat er gerechten van over de hele wereld gemaakt werden,
maar jammer genoegt trekt een kookwedstrijd maar weinig buitenlandse studenten
aan. Dat was wel jammer! Behalve 1 Afrikaans gerecht, waren het allemaal
Aziatische gerechten. Het
koken zelf viel goed mee, alle fotografen rondom ons waren echter n grote ramp. Daar
stonden we dan, in n keuken, klein en boordevol spullen, amper plaats om te
bewegen. En dan in diezelfde keuken nog es drie of vier mensen die foto s zaten
te trekken. n Echte ramp, koken met pottenkijkers is echt onbegonnen werk als je
t mij vraagt. Maar al bij al was het wel pret! En je kon op zn minst veel lekkere dingen proeven... Zaterdag naar Lishui geweest. Met bergen voor en achter ons, en sinaasappelbomen voor, achter, links en rechts van ons, n mooie wandeling gemaakt. Daar hing ook nog zo n zomerse sfeer, weet niet waarom, maar het was zo. Daarna teruggekeerd met de bus, aangezien het besef er was gekomen dat de bus er maar anderhalf uur over deed, en de trein ongeveer drie uur. Het besef komt er altijd wel met de tijd. Het was zoals met Wuyi 武义en Wuyi 武夷. Om n lang verhaal kort samen te vatten. We wilden graag naar de Wuyishan 武夷山, maar door onoplettendheid dachten we dat de Wuyishan zich in Wuyi 武义bevond. Bleek nadien dat de Wuyishan 武夷山 zich niet in Wuyi 武义 bevond, maar in Wuyi 武夷. Wij dus verkeerd. Had die Chinese taal ons toch wel goed liggen gehad. 哈哈。。。
Vreemde dingen lijken gewoon Gewone dingen lijken vreemd zoals dag en nacht van elkaar verschillen `Verschillend` in zijn, doen en leven Soms geweldig, soms onuitstaanbaar Soms heel onwerkelijk Onverstaanbaar Maar telkens weer fascinerend om te zien dat er aan de andere kant van de wereld een dag een nacht kan zijn en een nacht een dag kan zijn
Ik ga nu iedere week 1 keer naar een `english corner` ( dat is n uur discussie over n bepaald onderwerp in t Engels). Ze organiseren dat voor de Chinese studenten om hun Engels te oefenen. Ze weten altijd wel n onderwerp te kiezen dat in China min of meer `taboe` is. En ja, daarom ben ik ook altijd enthousiast om er naar toe te gaan. ;-) Dolenthousiast... De eerste keer dat ik er naartoe ging was het onderwerp `liefde`. Liefde in de algemene zin van het woord. Over liefde tussen twee mensen werd er amper gepraat. Te gevoelig en te persoonlijk. Zelfs onder vrienden blijkt het meestal niet mogelijk om daarover te babbelen. Ze probeerden het eigenlijke onderwerp steeds te vermijden. Echt wel grappig om de loop van zo n discussie gade te slaan. Daarna ging het even over homoseksualiteit. n Meisje wou weten of homoseksualiteit in `dat verre land waar ik vandaan kom` bespreekbaar was. Ze wist me te vertellen dat in Hangzhou, heel veel holebifeestjes en homobars te vinden zijn. Ze vertelde dat je er echt niet naast kan kijken en dat ze echt niet snapt waarom zoveel mensen hier toch zo hard hun best doen om het niet te zien. Een vreemde wereld toch... Ze had bovendien een heel positief beeld over holebi s en vond dat ze dit onderwerp ook stilletjesaan in China bespreekbaar mogen maken. Na een tijdje werd een andere jongen van onze groep wat lastig omdat we te lang bij dit onderwerp bleven stilstaan. `Daar praat je nu toch niet over` zag ik hem denken. Je kon van zijn gezicht aflezen dat hij er wel anders over dacht. Deze week was het onderwerp `depressie en zelfmoord` en alles wat daarbij komt kijken. Zowel het Engelse als het Chinese woord voor depressie deed bij de meeste studenten echter geen belletje rinkelen. Meer dan de helft van hen, had er nog nooit van gehoord en wist al helemaal niet wat het eigenlijk betekende. Zelfs na een grondige uitleg, bleef het voor de meesten een onbegrijpbaar en onvatbaar iets. Omdat we wat waren afgeweken van het onderwerp - zoals dat meestal gaat - kreeg ik op het einde te horen dat de jongens hier op de campus niet toegelaten worden op de meisjeskamers, met een uitzondering van 3 tot 5u in de namiddag. De meisjes zijn wel toegelaten op de jongenskamers, zonder uurbeperkingen.Soms lijkt het wel of de tijd hier eeuwen heeft stilgestaan. Ik schrok, viel bijna achterover, en vroeg naar de logica. 1 meisje deed echt haar best om het me uit te leggen, maar dan nog snapte ik het niet. Ze bleef maar rond de pot draaien. De Chinezen zijn daar soms echt te goed in... Ik sta er soms perplex van. Nu heb ik de logica nog steeds niet zo goed kunnen vatten. Tjah, misschien is het wel Chinese logica...
De eerste stappen zijn gezet... Kalligrafie is moeilijk, ontzettend moeilijk... maar ontspannend, dat wel. En dat er inkt is overal op mn handen en armen lijkt ook niet meer als normaal. Voorlopig is het resultaat nog een ramp, maar ik hoop dat het tegen het einde van het jaar wat beter is. Vandaag n postpakket gekregen uit het verre Belgenland, echt superfantastisch! Ik miste mn kruiden, maar nu heb ik ze terug! Ze zijn terug van weggeweest, en alleen de geur al deed wonderen...
Ik ben vergeten vertellen over onze massage. Misschien valt er wel niet zoveel over te zeggen, of heb ik er de juiste woorden nog niet voor gevonden. Maar toch 1 ding: het was ongelooflijk ontspannend, voor zowel lichaam als geest. En het was bovendien ook de meest hardhandige massage die ik ooit gekregen heb... maar het heeft deugd gedaan. En dat is het belangrijkste...
Ik kom gewoon tijd tekort om mn blog aan te vullen. Zo zie je maar, ik verveel me hier geen enkel moment! Deze week ben ik naar n 酒吧 geweest ( da s soort van cafe/disco). Het was iets vreemds, niet echt n plaats waar ik voor sta te springen om nog terug naartoe te gaan. Op 1 vierkante meter stonden misschien wel 8-10 mensen samengeperst. Veel te veel mensen, en totaal geen ruimte. 1 ding was er wel super: er was n bewegende dansvloer! Zo had je op zn minst het gevoel dat je beweegde, want in de realiteit was er geen ruimte voor beweging mogelijk. Dit weekend aan n reuzegroot meer gekuierd. Was echt zalig: de rust, de stilte, enkel het gekletter van water. Voor 1 keer geen bende starende Chinezen om ons heen, geen oorverdovende muziek en geen verschrikkelijke beltonen van al die gsm s. Je kan je niet voorstellen hoeveel deugd dat kan doen... En ze hadden daar de beste noten van de hele wereld! Twee dagen lang heb ik er van gegeten, zo lekker...
En in heel de Filipijnen kan je zoveel lekkers eten! Filipino foods, mexicaans, italiaans, spaans, japans, koreaans, turks, vietnamees, amerikaans, indisch, thais... De beste lasagne gegeten ooit... en k ben er zelfs belgische pralines tegegekomen. Heb echt wel genoten van al dat vertrouwde eten dat ik hier echt wel mis. Pizza, pesto spaghetti, lekker brood, mexicaans, falafel, lekkere kopi.. echt fantastisch. Vanuit Cebu wouden we dan n boot terug nemen nr Manila. Maar die boot had zoveel vertraging dat we uiteindelijk n binnenlandse vlucht genomen hebben. Als we die boot gingen nemen, zat de kans er dik in dat we onze vlucht nr shanghai zouden missen ( die boot kon er 22 uur over doen, maar miss ook 30 uur) Het steekt niet op n aantal uur in de filipijnen... dat werd nogmaals duidelijk. Nog snel mn mes gered vn de boottocht, en dn naar de luchthaven. Ergens kwam het zo ook wel nog goed uit, omdat we dn in Manila inkopen konden doen; fetakaas, brood, pesto en al china binnengesmokkeld 
