Ik ga nu iedere week 1 keer naar een `english corner` ( dat is n uur discussie over n bepaald onderwerp in t Engels). Ze organiseren dat voor de Chinese studenten om hun Engels te oefenen. Ze weten altijd wel n onderwerp te kiezen dat in China min of meer `taboe` is. En ja, daarom ben ik ook altijd enthousiast om er naar toe te gaan. ;-) Dolenthousiast... De eerste keer dat ik er naartoe ging was het onderwerp `liefde`. Liefde in de algemene zin van het woord. Over liefde tussen twee mensen werd er amper gepraat. Te gevoelig en te persoonlijk. Zelfs onder vrienden blijkt het meestal niet mogelijk om daarover te babbelen. Ze probeerden het eigenlijke onderwerp steeds te vermijden. Echt wel grappig om de loop van zo n discussie gade te slaan. Daarna ging het even over homoseksualiteit. n Meisje wou weten of homoseksualiteit in `dat verre land waar ik vandaan kom` bespreekbaar was. Ze wist me te vertellen dat in Hangzhou, heel veel holebifeestjes en homobars te vinden zijn. Ze vertelde dat je er echt niet naast kan kijken en dat ze echt niet snapt waarom zoveel mensen hier toch zo hard hun best doen om het niet te zien. Een vreemde wereld toch... Ze had bovendien een heel positief beeld over holebi s en vond dat ze dit onderwerp ook stilletjesaan in China bespreekbaar mogen maken. Na een tijdje werd een andere jongen van onze groep wat lastig omdat we te lang bij dit onderwerp bleven stilstaan. `Daar praat je nu toch niet over` zag ik hem denken. Je kon van zijn gezicht aflezen dat hij er wel anders over dacht. Deze week was het onderwerp `depressie en zelfmoord` en alles wat daarbij komt kijken. Zowel het Engelse als het Chinese woord voor depressie deed bij de meeste studenten echter geen belletje rinkelen. Meer dan de helft van hen, had er nog nooit van gehoord en wist al helemaal niet wat het eigenlijk betekende. Zelfs na een grondige uitleg, bleef het voor de meesten een onbegrijpbaar en onvatbaar iets. Omdat we wat waren afgeweken van het onderwerp - zoals dat meestal gaat - kreeg ik op het einde te horen dat de jongens hier op de campus niet toegelaten worden op de meisjeskamers, met een uitzondering van 3 tot 5u in de namiddag. De meisjes zijn wel toegelaten op de jongenskamers, zonder uurbeperkingen.Soms lijkt het wel of de tijd hier eeuwen heeft stilgestaan. Ik schrok, viel bijna achterover, en vroeg naar de logica. 1 meisje deed echt haar best om het me uit te leggen, maar dan nog snapte ik het niet. Ze bleef maar rond de pot draaien. De Chinezen zijn daar soms echt te goed in... Ik sta er soms perplex van. Nu heb ik de logica nog steeds niet zo goed kunnen vatten. Tjah, misschien is het wel Chinese logica...
De eerste stappen zijn gezet... Kalligrafie is moeilijk, ontzettend moeilijk... maar ontspannend, dat wel. En dat er inkt is overal op mn handen en armen lijkt ook niet meer als normaal. Voorlopig is het resultaat nog een ramp, maar ik hoop dat het tegen het einde van het jaar wat beter is. Vandaag n postpakket gekregen uit het verre Belgenland, echt superfantastisch! Ik miste mn kruiden, maar nu heb ik ze terug! Ze zijn terug van weggeweest, en alleen de geur al deed wonderen...
Ik ben vergeten vertellen over onze massage. Misschien valt er wel niet zoveel over te zeggen, of heb ik er de juiste woorden nog niet voor gevonden. Maar toch 1 ding: het was ongelooflijk ontspannend, voor zowel lichaam als geest. En het was bovendien ook de meest hardhandige massage die ik ooit gekregen heb... maar het heeft deugd gedaan. En dat is het belangrijkste...
Ik kom gewoon tijd tekort om mn blog aan te vullen. Zo zie je maar, ik verveel me hier geen enkel moment! Deze week ben ik naar n 酒吧 geweest ( da s soort van cafe/disco). Het was iets vreemds, niet echt n plaats waar ik voor sta te springen om nog terug naartoe te gaan. Op 1 vierkante meter stonden misschien wel 8-10 mensen samengeperst. Veel te veel mensen, en totaal geen ruimte. 1 ding was er wel super: er was n bewegende dansvloer! Zo had je op zn minst het gevoel dat je beweegde, want in de realiteit was er geen ruimte voor beweging mogelijk. Dit weekend aan n reuzegroot meer gekuierd. Was echt zalig: de rust, de stilte, enkel het gekletter van water. Voor 1 keer geen bende starende Chinezen om ons heen, geen oorverdovende muziek en geen verschrikkelijke beltonen van al die gsm s. Je kan je niet voorstellen hoeveel deugd dat kan doen... En ze hadden daar de beste noten van de hele wereld! Twee dagen lang heb ik er van gegeten, zo lekker...
Een huisje tussen stilte en bamboe... Een bus naar het station, een trein overvol, een bus naar een ander busstation, een bus naar Linan, een lokaal mini-busje... en dan kwam ik uiteindelijk na een lange vermoeiende dag terecht in een huisje verscholen tussen de bamboe. Heb kunnen genieten van de rust en de warmte... en heb er fantastisch geslapen! Xia Lian, het Chinese meisje die me daarheen had gebracht, woonde er samen met haar mama en papa, grootmoeder en grootvader, en zus onder een dak. Een gezellige knusse familie waarin de voornaamste dagdagelijkse bezigheden bestonden uit koken en eten... k Heb nog nooit zoveel eten op 1 enkele tafel zien staan, meer dan twintig gerechten! Ik wist echt niet waar te beginnen, en natuurlijk wouden ze dat ik alles op zn minst eens proefde. Was wel even moeilijk want Chinezen hebben de gewoonte om al om 11 u30 n middagmaal te verorberen, en dat is mn maag helemaal niet gewoon. Op dat moment is mn maag meestal nog aan het ontwaken. Heb nog nooit in drie dagen tijd zoveel gegeten en zoveel nieuwe dingen geproefd. Maar het was lekker, ongelooflijk lekker! Daarna heb ik n viertal dagen in Shanghai doorgebracht. Was wel even wennen, het drukke Shanghai na al die rust en stilte. Maar het was er wel aangenaam ronddolen tussen de mensen. k Vond het wel n vreemde stad: hoge wolkenkrabbers en armzalige huizen lijken er in elkaar over te lopen... Heel veel leven en beweging maar tegelijk ook heel veel tegenstrijdigheid in deze overbevolkte stad....
maar het heeft deugd gedaan. En dat is het belangrijkste... 
