Een terugblik op februari.. Van Zuid naar Noord, naar Zuid. k Ben wat langer in Beijing blijven plakken dan verwacht. Misschien deed het onverwachtse mooie weer me alles wat kalmer aan doen. De zonnestralen begin je hier echt wel te voelen...de lente is in zicht!
De laatse weken heb ik opeens heel veel vertrouwde gezichten terug gezien en dat heeft wel deugd gedaan. Eerst kwamen mn zus, ken, isabel en jozefien op bezoek.. dan mamietjs en papietsj, en dan heb ik sarah en stefanie nog even in beijing ontmoet. Soms leek de context niet helemaal meer te kloppen. Ik waande me meer in Belgie dan in China door al dat Nederlands.. ;-) maar het was fantastisch om mensen van ver weg terug dichtbij te hebben en ze even te laten kennismaken met mn leven en het China van vandaag.
Het begon met een lange busreis naar Shanghai. Door de onverwachtse hevige sneeuw hadden vele bussen vertraging. Na uiteindelijk 13 u onderweg te zijn, kwam ik uiteindelijk in shanghai aan ( normaal kan je er in n viertal uur ook geraken) Na veel wachten, ben ik er dan dus toch geraakt... al moet ik zeggen dat ik op sommige momenten dacht dat ik er nooit zou geraken. Tijdens het wachten in het busstation, bleef ik vooral gefascineerd toekijken op het geduld van al die ontelbare chinezen. Het sneeuwt en met ontzettend veel geduld bleek iedereen naar de vallende sneeuwvlokken toe te kijken (stiekem wel in de hoop dat het maar snel zou gaan stoppen) Het deed me opeens weer beseffen dat ik hier eigenlijk wel graag ben, ook al is het maar om naar de vallende sneeuwvlokken te kijken. Ik kon me al zelfs bijna niet meer indenken wat dezelfde situatie in belgie zou opleveren. Bovendien weet ik zeker dat ik mezelf ook meer druk zou maken alleen al door het zien van al die mensen om me heen die vol ergernis staan te vloeken over de vertragingen van de treinen.
De dag erop kwamen zus, ken, isabel en jozefien toe. Ik zag Magali al staan, maar zij mij dus niet. Ken stond al te trappelen om de snelste trein ter wereld te nemen en eigenlijk had ik er zelf ook wel zin in gekregen. 413 km/h gaat dat ding, ook al merk je er weinig van. In Shanghai heb ik ze dan laten kennismaken met de meest nuttige Chinese woorden; zoals meiyou, bilishi, enz. Voor Ken zn verjaardag ng nr n homobar geweest in Shanghai, waar we op het einde nog als enigste overbleven. Ken, Isabel en Jozefien stonden ng op de dansvloer; magali en ik waren zo goed als in slaap gevallen in de ongelooflijk goeie zeteltjes. Maar dan ging het licht aan, wat in China meestal n subtiele manier is om te zeggen da ze graag de deuren zouden willen sluiten. Onze volgende stop was Hangzhou, waar we dan ook het Chinese nieuwjaar gevierd hebben. Na lekker Indisch eten, kregen we rond middernacht gigantisch veel vuurwerk te horen en te zien. Echt wel es de moeite! En vooral ook omdat het niet bij 1 dag of nacht blijft, die Chinezen vieren minstens twee weken nieuwjaar en dus zie je zo hier en daar gedurende enkele weken vuurwerk te zien. In Hangzhou zijn we dan ook even binnengegaan in een vn de meest prestigieuze karaokebars. Voor mij was het zien van al die apparte karaokekamers niet zo n verbazing, maar de anderen konden toch niet bijkomen van lachen. We piepten even binnen in de karaokekamertjes en het was best wel grappig om die chinezen te zien opgaan in hun eigen zangtalent. Dat we een week later zelf in zo n kamertje zaten, was dan wel nog het grappigst van al. Die avond nog nr n club geweest, vol fonkelende lichtjes en vol Chinezen die graag je vriend willen zijn. Jozefien kwam al naar me toe omdat ze niet wist hoe te reageren op die vraag. Gewoon ja knikken, het volgende wat ze meestal vragen is je telefoonnummmmer. Gewoon geven. Iets wat ik in Belgie eigenlijk ook nooit zo snel zou doen. Hier krijg je heel vreemde en verontwaardigde blikken te zien als je het niet wilt geven. Je kan het dus maar beter geven, de kans dat ze je bellen is trouwes niet zo heel groot. Het is gewoon handig om veel telefoonnummers te hebben in de ogen vn chinezen, voor als je die persoon dan al eens zou nodig hebben. Zo besefte ik ook dat in mn gsm hier een totaal soort andere lijst vn mensen is opgeslaan dan in belgie. In belgie heb je het nummer van de vrienden die je goed kent. Hier heb ik veel telefoonnummers waarvan ik amper nog weet vn wie ze zijn. Dat heeft miss ook wel te maken met het feit dat chinese namen toch ng steeds moeilijker te memoriseren zijn en ik dus soms wel n gezicht voor ogen kan houden, maar de juiste naam me totaal ontglipt. Langs de andere kant krijg je ook telefoonnummers vn leerkrachten, mense waar je vijf minute mee in het station babbelt als je bus uren vertraging heeft, wat maakt dat je uiteindelijk heel veel nummers hebt. Te veel om goed te weten welk nummer van wie is.
Ik kom woorden tekort om alles goed te kunnen beschrijven. Deze voorbije maand met heel veel tegenstellingen geconfronteerd geweest; van zuid naar noord, van arm naar rijk, van winter naar zomer...Zoveel indrukken die moeilijk onder woorden te brengen zijn, maar die me wel lang zullen bijblijven. Het voelde wel goed aan om terug thuis te komen en n vertrouwde omgeving hier in Jinhua terug te kunnen vinden. Al deed het ook wel raar omdat er intussen terug nieuwe mensen toegekomen zijn, andere mensen vertrokken zijn, en dat maakt dat dezelfde plek toch ook weer n beetje anders is. Het duurde een aantal dagen voor ik opnieuw mn draai kon vinden in mn eigen stulpje. Nadat ik enkele dagen thuis was, kwam Emilia thuis. k Keek er wel naar uit om haar terug te zien en naar haar verhalen te luisteren. Ze had een lange reis door Vietnam, Cambodja en Laos achter de rug. Prachtige foto s en fantastische verhalen... ik kreeg al de kriebels om er naartoe te trekken. Intussen is het ook echt lente geworden en vind het wel n leuk idee dat ik nu terug meer buiten ga kunnen zitten. We hebben er nu ook een nieuwe huisgenote bij; een meisje uit Ethiopie maar het blijft nog moeilijk voor me om haar naam te kunnen onthouden, en aan het schrijven ervan ga ik me al helemaal niet wagen. Soms is het wel moeilijk om met haar te communiceren omdat ze maar n heel klein beetje Engels kan. Maar de tijd zal daar wel verandering in brengen. Ik heb foto s van onze reis online gezet; www.picasaweb.google.com/saskiadouchy Om toch n beetje n idee te kunnen geven...
07-03-2008 om 00:00
geschreven door saxia 
|
