Het is zo ver! Het is acht uur ’s morgens waneer Phil helemaal klaar is om naar Gekko Divecenter te vertrekken. Vandaag ziet hij misschien haaien! De hanen en de kinderen aan de overkant van de staat zijn al 2 uur aan het kraaien en kwetteren, dus ik ontbijt op ‘t gemakje op ons terrasje en bekijk het luidruchtige tafereel van op een afstand. Uitslapen zal hier niet lukken, maar dat is niet erg.

Na mijn ontbijt stap ik naar de overkant en wandel de school binnen. Al snel wordt ik aangesproken en naar de leraarskamer geleid. Ik praat met een leerkracht (de directeur spreekt geen Engels) en mag alle klasje bezoeken en er foto’s gaan maken. Ook aan de kleuterschool breng ik een bezoekje, volg er een uurtje zing en telles en praat met enkele ouders. Blijkbaar staan er altijd wel wat ouders van kleuters op de speelplaats en zijn de kleuterjuffen nooit helemaal alleen met de kinderen. Ouders kleven nieuwsgierig met hun neus tegen het raam en kijken wat er in de klas allemaal gebeurt.

Na het schoolbezoek besluit ik nog eens richting Bloo Lagoon te trekken en leg een briefje voor Phil op ons terras. Ik ben benieuwd hoe het strand er vandaag zal uitzien… Al bij al valt het goed mee. De zee heeft wat nieuw afval aangespoeld, maar het strand ziet er wel toegankelijk uit! Ik kies een ligbed uit, lees in mijn boek, slaap, zon, zwem, eet, … en dat zal het zo wat zijn… De vrouwen komen vandaag niet zo veel leuren bij mij (handig), behalve de vrouw die me gisteren masseerde en waarmee ik lang babbelde. Gezellig!

Wanneer ik ’s middag op mijn eten wacht, staat Phil ineens achter mij met een glimlach tot ver achter zijn oren … “Schatje! Ik heb een haai gezien. 2! En ook 2 grote schildpadden. Het was de max!!” Naast hem staat zijn ‘duikbuddy’,Tim, een Amerikaan van Texas. We lunchen samen en de mannen vertellen enthousiast over hun duikavontuur!! Meer details krijg je ontgetwijfeld nog van Phil zelf!! (foto's van Phil met de schildpad en de haaien zijn ook voor later ... Tim gaat ze ons nog doormailen)

’s Avonds eten we ‘a volonté BBQ’ bij Zen Inn, een bar met een Engelse uitbater en blijven we samen met hem en Tim laat plakken. Dat is eigenlijk de eerste keer deze vakantie.

Vandaag merkten we ook dat de ATM (bankautomaat) in het dorp niet werkt en we met een klein geldprobleempje zitten… Gelukkig kan Phil het al zo goed vinden met de uitbaters van onze Homestay dat ze hem zonder twijfelen wat geld lenen (omgekeerde wereld, hé … nu zeggen wij met de glimlach ‘bankroet!!’, net als zij dat zo vaak doen…). Morgen nog eens proberen … en als de ATM dan niet werkt, moeten we de noodenveloppe openen (Dank u Pat!!) en dan rijden we de dag erna naar een stad in de buurt op zoek naar een geldautomaat. Spannend!

12-08-2010 om 08:51 geschreven door Sarah&Phil  

Phil hakt knopen door en beslist dat hij bij ‘GekkoDive’ zijn laatste duiken zal doen. Deze ochtend legt hij de eerstvolgende duiken vast. Goedgezind zetten we daarna onze zoektocht naar witte strandjes verder …en we moeten eigenlijk helemaal niet ver lopen! Het kuststraatje van Padangbai ten einde, 1 heuvel over en we komen uit bij ‘Bloo Lagoon’ (gek geschreven, maar het is zo). Wauw!! Het is kleiner dan het strandje van gisteren, maar zo schattig … Op de steile boswand werden 2 waroengs gebouwd die een terrasje aanlegden met ligstoelen. Het is hoog water, dus op het strand zitten kan voorlopig niet…

Maar tegelijkertijd met de ‘wauw!!’ voel ik weer een enorme teleurtelling ‘bah!!’ Het kleine stukje strand (nog geen 50m) ligt BOMVOL afval! (kapotte teeslippers, piepschuim, plastic zakjes, bekers, plastic flesjes en allerlei ander vies spul) Ik kan het eigenlijk niet verdragen, maar ga toch maar op een bedje zitten. 5 minuten later wipt Phil met zijn vondst (eigen duikbril) het water in om te gaan snorkelen. Een 7 tal vrouwen scharrelen rond: massage? Necklace? Sarong? Present? Souvenir? … Ze zouden beter hun strand proper houden, denk ik, dan zouden ze meer volk hebben dat hier naartoe komt. DAT IS HET! Ik heb een idee (haha voel me een echte Ploegaert) en de eerstvolgende vrouw die me iets vraagt heeft het zitten: “Massage?” zegt een Balinees madammeke nog geen minuut later. Ik zeg vriendelijk nee, danku, maar vraag haar of ze geld wil verdienen, waarop ze (natuurlijk) ja antwoord. Ik zeg haar dat ik haar 20000 roepie betaal (da’s 1,6 euro) als ze samen met mij het strand schoonmaakt. Ze onderhandeld (naar goede gewoonte) en vraagt 100 000, maar dan doe ik het nog liever helemaal alleen. “Okee”, zucht ze en voilà, 5 minuten later, sta ik met die vrouw het strand te kuisen. Wanneer we zakjes tekort komen om het afval in te doen (ineens hebben ze als bij wonder geen plastic zakken???), begint de vrouw een put te graven in het zand... Ze wil daar het afval in begraven!! Ik hou haar tegen en op dat moment komt er een Fransman vragen wat we aan het doen zijn. Hij vind het schoonmaken een goed initiatief en gaat op zoek naar dozen om het afval in te doen; Bovendien spreekt hij nog een paar mensen aan en wanneer Phil een klein kwartiertje later uit het water komt, ziet hij  dat zo’n 10 tal toeristen ijverig (samen met die Balinese vrouw en mij) heel het strandje aan het schoonmaken zijn. Hij legt het vast op foto (met het kleine toestel … dus die foto’s zijn voor later). Ik draag de zakjes en dozen afval naar de weg boven, betaal de vrouw en ga met een beter gevoel op mijn ligstoel liggen. En nu hopen dat ze doorhebben dat een proper strand meer geld in het laatje brengt!! (en als ze het niet doorhebben, hebben Phil en ik het nog een paar keer tegen de verschillende verkoopsters gezegd … voor alle zekerheid…)

12-08-2010 om 08:46 geschreven door Sarah&Phil  

Naar goede gewoonte huurden we nog eens een brommer om de buurt te gaan verkennen. Phil informeerde zich bij alle duikcentra naar de meest interessante deals. In dit kleine dorpje zijn zo’n 12 duikbureau’s en allen hebben ze vrij degelijk tot goed materiaal en heel wat in de aanbieding… Eén ding staat vast; dit zou de ideale plek zijn om rifhaaien te zien (die zijn klein en ongevaarlijk)! Nu is het een kwestie van keuzes maken, want er zijn wel 12 duikspots waaruit hij kan kiezen… en ons budget is beperkt.

Onderweg nog tijd genoeg om na te denken.

We rijden Padang Bai uit richting Candi Dasa. Dat dorp /stadje is één grote teleurstelling. De projectontwikkelaars hebben jaren geleden alle koralen verwoest om de kalk te kunnen gebruiken voor de bouw van hun hotels met als resultaat dat er geen strand meer is en dat ze een lelijke, kale dijk hebben moeten bouwen om het tij tegen te houden. We rijden verder…

Een beetje noordelijker, ter hoogte van het dorpje Prasi zou een wit zandstrand liggen. Het is even zoeken en een paar keer stoppen om te vragen of we in de buurt zijn wanneer een kleine hout pijl met ‘Virgin Beach’ ons de weg verklapt. We rijden de smalle verharde weg in tot we na kleine huisjes, rijstveldjes en een paar honderden meters palmbos plots 2 mannen tegenkomen die  geld vragen om onze weg verder te zetten. Het is de ‘toegangsprijs voor het witte zandstrand’. De rest van de weg is een brokkelig pad van zand en stenen redelijk steil naar beneden… Veelbelovend! Waar de wegen slecht zijn, komen weinig toeristen en is de kans op een ongerept stukje Bali groter. We betalen met plezier de kleine som geld. En jaaaaahh!!! Eindelijk zien we  waar we al zo lang naar op zoek zijn. Een mooi stukje strand … wit zand … geen grote hotels … Heerlijk. Langs het strand staan een 6-tal hutjes waar je iets kan eten of drinken (de mensen die het uitbaten wonen achter deze hutten een beetje verder in het bos). Ze bieden massages, vliegers, kettingen en de gewoonlijke frullen aan.

De rest van de dag brengen we door op een ligbedje voor zo’n kleine hutje,  we eten iets, huren snorkels en genieten van de rust. Als je wil douchen na het zwemmen, moet je naar het dorp in het bos lopen waar een griezelig diepe waterput de mensen van zoet water voorziet.

EN Phil doet die dag nog een enorme vangst tijdens het snorkelen: Hij vind een snorkel en een bril!! Super content is hij. Vanaf nu heeft hij zijn eigen  bril en moet hij er geen meer huren!

12-08-2010 om 08:42 geschreven door Sarah&Phil  

Zoals ik eerder vertelde zijn we hier aangekomen met de shuttle bus, hebben we onze zakken in een homestay gezet (die we niet okee vonden) en hebben de rest van de dag onze tijd genomen om een leuke plek te vinden waar we het einde van onze reis (goedkoop) kunnen doorbrengen; met succes!

Hier in Padang Bai zijn verschillende goede restaurantjes en één daarvan heet Omang Omang. De uitbaters zijn Nederlandse madam en haar Balinese man. Op hun menukaart stonden belegde broodjes!!! Deze kans konden we niet laten gaan: een smos gerookte zalm en een broodje camembert waren in een wip en een knip naar binnen gewerkt. Dat smaakte!!!

’s Avonds in het zelfde restaurant gaan eten… Phil koos voor ne steak met frieten en ik tomatensoep en daarna spaghettig bolognese. Tom en Sophie hadden ons gewaarschuwd dat we de noedels en de rijst op een bepaald moment echt wel beu zouden zijn en ze hadden gelijk. Deze kans lieten we dus niet gaan!

12-08-2010 om 08:36 geschreven door Sarah&Phil  

11-08-2010 om 13:10 geschreven door Sarah&Phil  

Hallo iedereen!

Grappig om te lezen hoe jullie ons toch allemaal blijven volgen. ’t Is voor ons ook altijd heel leuk om jullie reacties en verhalen van thuis te lezen!!!

Geeft mij (Sarah) soms een beetje heimwee, ons Stella terugzien, mijn buikje live kunnen tonen, bijkletsen met iedereen, hmm …

De reden waarom je onze berichten nu even hebt moeten missen, is omdat WIFI hier niet zo voor handen ligt als op onze eerdere verblijven en ook omdat we vooral veel aan ’t niksen en aan ’t genieten van onze laatste plek in Bali; Padangbai.

Onze reis van Ubud hiernaartoe is super vlot verlopen, dankzij de goedkope shuttle die we hadden gevonden. Een busje dat enkele hotels afgaat met allemaal mensen die een afspraak maakten om naar dezelfde plek af te reizen. Hier in Padangbai is een haven waar de Ferry en fastboats dagelijks verschillende keren overvaren naar Nusa Penida, de Gili’s en andere populaire bestemmingen.

We hadden niks gereserveerd deze keer, maar na een dikke maand Bali beginnen we het gevoel te hebben dat we het allemaal wel doorhebben (jullie kunnen je dat waarschijnlijk al voorstellen, hé). Dus één keer aangekomen op het pleintje van dit kleine kustdorpje (1 straat, 2 zijstraten en 1 pleintje en een grote kade voor de ferry net naast het dorp) namen we meteen de beslissing onze tijd te nemen om een nieuwe slaapplek te zoeken. Er bood zich onmiddellijk een man aan die onze zakken wilde dragen en ons zijn Homestay wou tonen. Wij gingen mee kijken, maar het trok op niet veel… We mochten onze zakken laten staan terwijl we op zoek gingen naar wat anders. Vriendelijk hé!!

Wij op ons gemakske alle hotellekes en homestays afgegaan … Het was hier echt goedkoper dan elders. Voor RP 200 000 (16 euro)kan je met zijn tweetjes een nacht in een duplexhut of een kamer overnachten … Uiteindelijk vonden  we  een leuke Homestay. Da’s geen echt hotel, maar een kamer bij mensen thuis. We hebben er ons eigen terras waar we ’s morgens ontbijten. Heerlijk.

Sinds we die kamer gevonden hebben, zijn we in de buurt op zoek gegaan en hebben gezocht naar witte zandstranden en ze gevonden!! Daar vertel ik morgen wel wat meer over, want dan heb ik meer tijd…

Ni erg, morgen kom ik terug!!

10-08-2010 om 13:19 geschreven door Sarah&Phil  

Baik, baik (goed goed).

Jullie hebben al even niks gelezen op de blog, maar ik zal het proberen even in te halen.

We zitten nu al enkele dagen in Ubud, het artistieke centrum van Bali, waar toerisme zeker zijn plaats heeft, maar waar eindelijk ook een beetje respect voor de natuur wordt getoond… Althans toch op meer plaatsen dan elders in Bali.

Zoals jullie al eerder konden zien, zitten we in een heel mooi hotel met een prachtig uitzicht  op de jungle rondom ons, waarin het hotel netjes geïntegreerd werd (geen zorgen Pinda, er zijn praktisch geen planten verdwenen om dit hotel te kunnen zetten…). Het ontbijt is magertjes en het avondeten heel duur, dus na de eerste dag hebben we al snel weer een brommertje gehuurd. De wegen zijn hier rustiger dan elders, dus rijden kan hier wel veilig en de Phil is ne goeie chauffeur!

In Ubud vind je een markt (waar de prijzen voor souvenirs hoger liggen dan net buiten de stad … waar wij shoppen!!), heel wat musea (die we niet doen, omdat we de werkjes van  de plaatselijke bevolking zo maar te midden van de rijstvelden kunnen bewonderen en ook langs de weg), straten MET riolering!! (bravo), af en toe een vuilbak (naast de rijstvelden voor het eerst een vuilnisbak gezien) en heel veel meer.

We wilden naar de Bali Zoo of het reptielenpark, maar dat was schandalig duur!! De prijzen stijgen hier per toerist die voorbij komt, lijkt wel. Hebben we dus niet gedaan. Reptielenpark ook niet, om dezelfde reden, Olifantensafari ook niet, want te duur en eigenlijk vonden we het heel zielig dat die beesten heel de dag dezelfde tourtjes moeten lopen met toeristen op hun rug. We zijn wel overal langsgereden, maar houden het dus bij de aapjes (in Monkeyforest … een prachtig park!!) en andere dieren die in de vrije natuur te bewonderen zijn. Die aapjes stelen toch iedere keer opnieuw ons hart. Alleen ZOoooooooooo jammer dat die domme Balinezen al hun afval in hun eigen park dumpen. (zie foto) Overal staat ‘denk aan de natuur’, bio dit en bio dat, maar hun offertjes, plastic zakjes en alle andere afval, dumpen ze zo de bus uit, de straat op of de natuur in. Vreselijk!! En dan valt het hier nog mee.

We hebben het hier enorm naar onze zin! Phil is een shopkrak geworden (ik heb maar te kiezen) en hij haalt alle eerder opgelopen schade in, door kei hard te onderhandelen maar met de brede glimlach en de speelvogeloogjes die hij heeft ;)

Gisteren maakten we een super toffe wandeling tussen de rijstvelden, onder de palmbomen (heel griezelig … Phil denkt altijd dat er kokosnoten naar beneden gaan vallen op ons hoofd) en langs watertjes door mini stukjes jungle (die af en toe nog TUSSEN de rijstvelden liggen).

Eten blijven we doen we in Waroengs, op avondmarkten, dagmarkten (ik hou het dan we steeds bij mie goreng … gebakken noedels , of pisang goreng … gebakken banaan) of bij biobakkers die lekkere pizza’s maken (smaakt ook wel eens tussen al die Balinese rijst en noedels in) en gisteravond zijn we naar een loungebar gegaan waar we op kussens lagen en een waterpijp bestelden … (buiten regende het heel hard, dus moesten we blijven liggen tot de bui over was … heel lastig hihi)

Vandaag zoeken we de olifantengrot nog op en shoppen we nog een beetje verder en morgen nemen we de shuttlebus naar het Zuidoostelijke Padangbai … om nog wat te zonnen (want Ubud ligt in de bergen en hier regent het vaak, dus vaak bewolkt of té heet) en te duiken (voor de laatste keren, deze reis). We gaan met de shuttle, want die kost heel weinig en de bemomannen zetten we het later nog wel betaald. (het was trouwens maar 1 bemo man die lastig deed, daar moet de rest niet voor boeten, toch ? … of zijn we soft aan het  worden?).

Enjoy the pictures!!

07-08-2010 om 05:44 geschreven door Sarah&Phil  

Hier aan de andere kant van de wereld (of toch bijna) is het sebiet 5 augustus, dus wordt onze allerliefste Stella van de wereld 2 jaar!!!
Ik vind het zo jammer dat ik je niet zelf 2 dikke zoenen, 2 knuffels, 2 kietels en 2 rozen kan geven, maar ik haal het wel in, okee, lieve meid!
Speciaal voor jou allemaal foto's van beestjes, sé. Ik ben een benieuwd of je al hun namen kent...
We hadden geen taartje, maar we hebben wel een mini feestje gehouden voor jou met een kaarsje en 2 mentos muntjes!
Je cadeautje(s) krijg je zodra we terug zijn natuurlijk!  
We zien je graag lief feestbeest!!

XXX
Tante Saar, nonkel Phil (die u niet kan pakken nu ... sé hé ) 
& uw mini speelkameraadje voor de toekomst (hihi)

tip: onder de dieren zitten er 1 gek en 1 gekko! Heb je ze gezien?

04-08-2010 om 16:14 geschreven door Sarah&Phil  

Okee, even kort twee dagen in één klap.

Gisteren is Phil nog eens gaan duiken ... allez ja ... 2 keer eigenlijk om juist te zijn en ik heb me wat op een zonnebed gelegd, onze boekhouding nog eens bekeken, mezelf wat eigenverzonnen aquagym opgelegd, een lekkere clubsandwich naar binnengewerkt als tegenprestatie en mezelf getrakteerd op een hot stone massage ... Heerlijk! Toen ik half slaperig van de Spa terugkeerde, zat mijnen duiker al op het terrasje voor onze kamer. Hij had weer 2 leuke ervaringen om te noteren in zijn duiklogboekje!
Na een spelletje Yatzee met 2 jonge duitse kinderen (zij noemen het 'Kniffel', ipv Yatzee ... rare snuiters), zakken inpakken en een heerlijk diner, kropen we onder het muskietennet (dat gelukkig meer ter decoratie dient) ... klaar voor ons nieuwe plannetje...

Ons plan: met de bemo naar Ubud. 130 km met het openbaar vervoer van Bali. Het is eerst vlot en dan wat minder vlot verlopen, maar met horten en stoten zijn we er na een reis van 8 uur geraakt.

Wie het volledig verhaal wil lezen kan dat onder de foto’s doen.

Wie daar geen zin in heeft, laat het beter hierbij: ’t was de moeite, maar we zijn eigenlijk ook gewoon blij dat we er zijn geraakt!!

04-08-2010 om 05:34 geschreven door Sarah&Phil  

(alleen te lezen als je tijd en zin hebt ... of je op 't werk zit te vervelen)

Ons plan: deze keer geen chauffeur huren, maar met de Bemo (dat is een klein busje dat hier als openbaar vervoer ingezet wordt) naar Ubud rijden. Een afstand van zo'n 130 km!! Vorige keer betaalden we zo'n 36 euro aan onze chauffeur, maar op deze manier zou het veel goekoper moeten kunnen... 
Goed.
We moesten geen 5 minuten wachten of onze eerste bemo was er al. Even onderhandelen en we konden instappen. De eerste bemo bracht ons van Pemuteran naar Singaraya. En dat ging heel vlot!! Af en toe zat ons hart in onze keel en kneep onze maag samen, maar we geraakten zonder brokken tot waar we moesten. Die chauffeurs rijden naar onze normen echt als zotten, maar ongelukken gebeuren er blijkbaar niet vaak. Even moesten we overstappen (in Singaraya) om naar de bemoterminal (5 min. verder) te gaan waar we konden overstappen op een busje dat ons de bergen zou inrijden... Tot hier ... alles okee.
Bij de bemoterminal (eigenlijk gewoon een stuk straat waar meer bemo's staan dan op andere stukken) liepen er meteen mannen op ons af om ons een rit aan te bieden. Het was niet echt duidelijk wie naar waar reed en wat  de prijzen waren. Het eerste deel had ons samen slechts 40 000 roepia gekost en in kilometers waren we al halfweg. Nog eens 40 000 zou ons tot in Ubud moeten brengen, dachten we ... Al die mannen rond ons en de onduidelijkheid maakte ons wat zenuwachtig. We liepen de straat over om even na te denken.
Opnieuw kwam een man naar ons toe die zei dat er bmo was die we moesten nemen , want een volgende kon nog lang duren. We begonnen over de prijs te praten, maar dat ging niet zo vlot . Ze vroegen eerst 75 000 per persoon. Dat vonden we veel te veel. Uiteindelijk spraken we een beetje onduidelijk 40 000 roepia af. Phil's rugzak stond al snel op de bus toen ik me van de mannen losmaakte en nog even over de prijs sprak met andere toeristen. De bemo waar we mee zouden vertrekken was een bus en dat zou goed nieuws moeten zijn, want bussen zouden nog goedkoper zijn, maar dan was 40 000 helemaal geen goede prijs ... veel te veel ... Maar goed, dat hoort erbij zeker? En we zaten toch op de goede bus, da's ook al knap, vonden we trots.
Onderweg stapten meer mensen op, stopten we even om de banden wat bij te pompen ;) , een offertje te brengen, vuilnis naar buiten te gooien, enz. We merkten wel dat mensen die samen met ons vertrokken waren en halverwege de afstand afstapten slechts 1000 of 2000 roepia betaalden. De man die meerijd met de chauffeur en ons in de eerste plaats gelokt had (zo voelde dat nu al aan) begon te zeggen dat we moesten betalen. Twee keer  40 000 roepia ... dat is genoeg om 80 mensen naar Ubud te brengen!! Dat vonden we niet okee, dus we zeiden dat ook. We zitten er niet mee in om meer te betalen omdat we toeristen zijn, maar dit was belachelijk. 40 000 zouden we willen betalen (dat is al 20 keer meer dan de anderen!), maar meer niet. De man werd eerst zenuwachtig, toonde ons de brieven die hij wilde krijgen, een beetje later werd hij slechtgezind en nog wat later dreigde hij onze zakken uit de bus te gooien als we niet betaalden. Toenwe zeiden dat hij dan de bus maar moest stoppen en we onze zakken achterna zouden gaan, liet hij ze los en ging boos naast de chauffeur zitten.
Ondertussen bleek ook dat deze bus niet naar Ubud reed, maar naar een ander dorp 25km van Ubud vandaan ... dus zouden we sowieso nog een bemo moeten nemen na deze. Nu voelden wij dat we boos werden.
Uiteindelijk is de bus gestopt, stapte iedereen af, heeft Phil volgehouden dat hij niet meer wou betalen dan 50 000 roepia en nam de buschauffeur het aan. Die andere man brulde kei hard boos in mijn oor (ik schrok) stapte de bus terug op, stampte tegen de deur en schold ons uit in Balinees. Heftig. En daar stonden we dan … niet in Ubud, maar in een andere stad, niet goed wetende waar naartoe. Dus even onze neus achterna … ik ergens bij mensen gaan plassen en al een beetje ambetant aan het worden … en dan terug op straat. Wat nu gedaan? Bemo’s zagen we niet, dus hebben we gewoon autostop gedaan. De eerste auto stopte meteen en nam ons mee naar de volgende stad, richting Ubud. Het was een heel mooie auto en de 2 mannen die erin zaten waren onderweg om iets te gaan eten. Super! We volgden hen naar de Waroeng waar zij gingen eten. Daarna wilden ze ons een ritje achterop een brommer versieren, maar dat zag ik niet helemaal zitten. Na wat morren en ronddraaien (het was ondertussen bijna half 4 … dus al 7 uur onderweg) stopten we een bemo (die volgens een dame naar Ubud ging, maar volgens anderen niet bestond, …) die ons JAWEL!!! Tot in Ubud heeft gebracht!! Het was 16.10 uur . 8 uur onderweg geweest!!! In Ubud belden we vanaf de toeristische dienst (eerste stadje waar dat echt werkt) naar ons hotel, die ons geruststelden dat een chauffeur ons kwam ophalen. En ja , een half uur en een lange stoet feestende Balinezen later zaten we in de shuttle auto van ons hotel. Die rit duurde nog eens 20 min, maar oh … wat werden we beloond! Ons hotel ligt temidden van de rijstvelden en is superdeluxe … Vandaag gaan we van het ene uiterste in het andere… En nu zet ik de computer uit en val in slaap in een kingsized bed. Hmmmm ….

04-08-2010 om 05:27 geschreven door Sarah&Phil  

01-08-2010 om 10:51 geschreven door Sarah&Phil  

 Gisteren was onze laatste dag in Pemuteran, en die hebben we doorgebracht op strand. Het strand dat we dus niet hebben gevonden toen we hier onze eerste dag waren. We zijn we gaan snorkelen, want hier loopt een koraalproject waarbij ze metalen kooien in allerlei vormen onder stroom zetten en waarop de koralen zeer snel groeien. Tof om te zien, dit was één van de zaken die we wilden bekijken hier. Je kan het  project steunen en een babykoraaltje sponsoren, waar je naam in metaal wordt bijgemaakt als je dat wil. Gedurende 2 jaar fotograferen ze het stukje rif, zodat je kan zien hoe het langzaam groeit … (zie www.biorockbali.webs.com )

Omstreeks 16h werden we dan opgepikt door het nieuwe hotel, het North Bali Divecenter. Hetzelfde van prijs ongeveer (ondertussen zelfs wat goedkoper, want onze kamer in KUBUKU is tijdens ons verblijf  plots duurder geworden… dan kan allemaal in Bali tijdens het hoogseizoen), alleen veel meer luxe en rust. We zitten vlak aan de oceaan, hebben een mooi bed, badkamer buiten, terrasje met uitzocht op de oceaan, mooi zwembad, een parelkwekerij naast de deur, een Spa en een gezellige bar bij het zwembad. Het duiken is hier zeer goed georganiseerd, en met professionele begeleiding. Morgen ga ik het eens testen.

Gisteren hebben we voor de eerste keer de Balinese specialiteit, Babi Guling, geprobeerd (varken aan ’t spit). De foto’s spreken voor zich. Lekker maar speciaal. Ze eten hier het vel apart … heel krokant, met korte haartjes erop. Net voor het avondeten hebben we de zonsondergang gezien… die was heel mooi, dus deze ochtend waren we vroeg uit de veren want we wilden absoluut ook de zonsopgang zien. Wow … daar werden we even stil van … en nadien zijn we toch nog eventjes terug in ons hemelbedje gekropen, je kent ons hé.

Na het ontbijt kregen we een tour in de parelkwekerij, echt indrukwekkend en daar heb ik ( Phil ) een oester gegeten die recht uit de zee kwam en man was die lekker. Wat wij bij ons eten, dat doen ze hier enkel geroosterd of gekookt. Rauw eten ze enkel het hardere, centrale, witte gedeelte en dit heeft veel meer weg van een Sint Jacobsvrucht. Bekijk maar even de foto’s, dan zie je het zelf.

Morgen gaat Sarah zich laten verwennen in de spa terwijl ik me ergens bevind in de divesite Magic Forrest. Daar hebben ze enkele maanden geleden een walvishaai gezien met haar jong, respectievelijk 15 meter en 4 meter lang. Cross your fingers, misschien zie ik er ook één…

(tussen haakjes Bie: die doen niks, hoor … Sarah)

Ciao a tutti

Geniet van de foto’s : één van de eerste is er één van de zonsondergang … die verderop op zijn van de zonsopgang)

01-08-2010 om 10:40 geschreven door Sarah&Phil  

Dag 21 Beter een scheur in uw broek …

Joepie! Trektocht in het Nationaal Park vandaag. We eten ons ontbijt, maken onze rugzak klaar (wat drinken, fototoestel, sarong en wat centen) en worden om half tien opgepikt door de chauffeur die ons zo’n 20 min verder afzet op de ‘parking’ (zandvlakte) in het reservaat. Daar staat onze gids ons breedlachs op te wachten. Ongelooflijk hoe goedgezind de mensen steeds zijn (of lijken)! Hij vertelt ons dat we eerst een wandeling door de mangrove zullen maken en daarna in een ander stuk een iets langere wandeling maken door het woud (in een lus, zodat we terug op de parking eindigen). We kopen voor alle zekerheid nog 2 flesjes water bij een klein hutje en beginnen onze trekking ( rustige wandeling, eigenlijk) van zo’n 2 uur en een half.

De mangrove vond ik prachtig! We kregen uitleg over de manier waarop de verschillende bomen groeien en overleven, hoe de vruchten als pijltjes naar beneden vallen en nieuwe bomen worden, hoe de landkrabben zich soms 2 meter de grond ingraven tot ze water bereiken, enz … We zagen een leguaan zwemmen en ontdekten dat er bomen zijn die een zwembad maken met hun wortels om regenwater bij te houden om zo het droge seizoen te overleven.

Het tweede deel van de wandeling was ook de moeite. Dat was echt een stukje regenwoud. Niet kleverig warm, maar een vrij koel en droog, dichtbebost en beplant stuk woud. We volgen een klein pad dat naar alle richtingen kronkelt.  We moesten niet bang zijn, want slangen slapen overdag en verder zouden we enkel apen en herten kunnen tegenkomen (en muggen). De apen hebben we horen ruziemaken, maar niet gezien. Wel weer heel wat prachtige bomen en planten, de acaciaboom, wurgbomen (die op rond andere bomen draaien en leven om ze uiteindelijk te wurgen en zo zelf te overleven en verder te groeien … als je heel goed kijkt, zit ik verstopt in zo’n boom!!) en ook veel lianen! Lianen groeien blijkbaar mee met andere planten. Ze groeien op de grond en groeien (kruipen) rond tot op een ontkiemende plant gaan liggen, die groeit en de jonge, dunne liaan eraan blijft hangen. In tegenwijzerszin (op het zuidelijk halfrond) draaien ze rond de jonge plant en eens de planten/bomen zijn volgroeid, groeien de lianen zo naar beneden! Dat wisten we niet...

Door het woud liep ook een riviertje dat we af en toe moesten oversteken… Meestal was het smal genoeg om er vlot over te springen, maar 1 keer deed de gids voor hoe we met behulp van een liaan aan de overkant moesten geraken. En nu komt het  … Phil zou me filmen want dit zou ik niet kunnen. En hij had een beetje gelijk: Ik trok me op, slingerde naar de overkant, maar liet iets te laat los ( ik was al aan het terugkeren) dus landde met één voet nog net in het water. Toch niet slecht gedaan, vond ik zelf … ;)

De gids ging terug om fototoestel en camera te halen en aan mij te geven. Nu was Phil aan de beurt. Met veel enthousiasme greep hij zelfzeker de liaan vast. “Haajijaaijaaijaaa!!” Brulde hij terwijl hij vlot naar de overkant vloog, maar één keer aangekomen, schoten te gids en ik in de lach: “Phil!! Uw broek!!”  Met zijn benen opgetrokken had hij de liaan te hard tegen zijn broek getrokken en bij het ‘afspringen’ erlangs geschuurd, zodat hij een scheur van zo’n 25 cm had van net onder zijn rits tot boven zijn knie. Topmoment!! Ik een natte voet, Phil een scheur in zijn broek (maar beter een scheur in uw broek, dan een broek … hé papa) en de gids nog geen 3 minuten later ontsnapt aan een tak die 15 cm naast zijn schouder als een pijl naar beneden viel. Wow! (iets minder grappig) Dit voelde aan als echt avontuur. Good karma, bad karma. We zetten onze toch verder, een berg op (prachtig zicht … leek gorilla’s in de mist), tot bij een tempel en langs een lange brede trap door het woud weer naar beneden tot aan de parking. Ik vond dit top! Eindelijk een plek in Bali die proper, goed onderhouden en gerespecteerd werd. Een hele grote oppervlakte van Bali is reservaat. Daar ben ik heel blij om. Niet zo veel dieren gezien, maar het liaanverhaal zal nog lang blijven ‘hangen’. (alles werd gefilmd en kan je later zien, als je dat zou willen …)

Na het natuurpark terug naar onze kamer waar we verhalen uitwisselden met 2 Sloveense koppels (je ziet hier wat verschillende nationaliteiten bij elkaar) en lekker geluncht. Ik ben ook even een kijkje gaan nemen in het schoolgebouw waar kinderen computerles (Window 2007!! Excel en Word) krijgen en enkele deugenieten muziek maakten …

Ik zit hier nu dit verslag te typen (rond 16 uur), terwijl Phil is gaan snorkelen met de Sloveense mannen. Hun vriendinnen zijn aan het dutten… en zoals verwacht voelen we ons inmiddels weer helemaal thuis. Phil heeft tijdens het snorkelen ontdekt dat we tijdens onze verkennende wandeling blijkbaar de verkeerde richting zijn uitgegaan in het vissersdorp, want er is dus wel een mooi stuk strand ... doeme ... gemist ... Morgen vertrekken we naar ons andere verblijf, maar dat doen we dan pas in de namiddaag. Zo kunnen we toch nog even genieten van het misgelopen beige strand ;) 
Vanavond eten we  ‘thuis’ en gaat de receptioniste/manager (ik denk dat ik haar zo mag noemen) koken voor ons. We proeven de Balinese keuken volgens haar creatieve kookkunsten. We zijn benieuwd…

Sorry als de verslagen een beetje lang zijn om te lezen. Voor ons ik het ook ineens een soort dagboek voor later … en dan mag het wat langer hé … Maar alleen naar de foto’s kijken mag ook hoor!

Wat mini-Joosen betreft … ik voel hem/haar nog niet draaien of schoppen, maar ben er zeker van dat ie het goed stelt. Mijn buik wordt heel langzaam maar zeker een beetje ronder (niet echt bol hoor), ik voel dat dat kleine boeleke flink groeit, ik ben niet meer zo moe (al vind ik dat wat luieren moet en mag op vakantie) en de kleine Joosen heeft nu al mee aan lianen geslingerd, in zee gezwommen, bergen beklommen en noodles gegeten, zonder klagen. Het zal een avontuurlijk, hopelijk braaf , maar zeker energiek Joosenke worden, daar kunnen jullie op rekenen.

30-07-2010 om 12:13 geschreven door Sarah&Phil  

Jawel iedereen,

Bali is een eiland ver van België, het klimaat is tropisch en er groeien palmbomen, maar zoals je in mijn vorige bericht kon lezen niet altijd zo'n prachtig plaatje. Ik mocht dat eerst niet vertellen, maar ik vind dat het minstens zo belangrijk is dat jullie op de hoogte zijn van de wauw als van de oei's ... En we mogen dan nog geen doorwinterde backpackers zijn, we doen toch ons best (zonder risico's die onze gezondheid of dat van ons klein draakske in gevaar kunnen brengen). En eigenlijk geeft dat het meeste voldoening: de momenten waarop je zelf iets ontdekt en het gevoel het iets van het land te ontdekken dat niet op een schaaltje gepresenteerd wordt.

Gisteren zijn we weer op tijd opgestaan. (Phil springt hier iedere ochtend vlot uit te veren om zijn benen in te smeren, te gaan ontbijten en aan het avontuur van de dag te beginnen ... hopelijk houdt hij die ochtendenergie vast tot in januari !! haha) Ik vroeg voor alle zekerheid nog een bananenpannekoek mee als lunch, hoewel de lunch voorzien zou worden... Om half negen bij de duikclub op de hoofdweg (want er is geen andere) en na het verzamelen van het nodige materiaal en de toestroom van de nodige andere duikers en snorkelaars werden we in busjes geladen en JAWEL naar de plek gebracht die Phil en ik eerder ontdekt hadden. Daar stapten we met de duikmeester, de kapitein (ahum) en nog 3 andere duikers op onze boot. We vaarden langs de mangroven, een piraten schip (daar leek het op) de zee op om een dik half uurtje later aan te komen op Gili Menjangan, een eilandje dat bij het natuurreservaat hoort. Jammer genoeg gooide de kapitein zijn anker los in het koraal (hoewel er in zijn boot een grote sticker van WWF plakt waarop staat dat dat niet mag) en lagen we klaar om te vertrekken. Phil en de andere duikers hadden ondertussen al hun materiaal gecheckt en aangetrokken en tuimelden achterover (net zoals in de filmkes) vanaf de boot het water in. Hun duik begon! Ik trok mijn duikmasker en vinnen aan en sprong ook in het water om het rif te gaan verkennen. Zo'n meter of 20 van de boot, stopt het rif en verandert in een muur recht te diepte in. Ik verzamelde al mijn moed om boven de afgrond te zwemmen en wat te filmen. Het viel mee, maar één keer mijn rug ernaartoe, kon ik niet snel genoeg weg. Bwah ... Prachtige vissen en super helder water!!
Na een dik half uurtje ging ik terug naar de boot die moest verdervaren om de duikers tegemoet te varen. Zij zouden binnen een 20tal minuten terug boven komen bij de Bat cave: een stukje van het eiland waar golven tegen de rotswand botsen en waar een grot te zien is die krioelt van de krijsende vleermuizen. Super! Minder super was dat na 5 minuten dobberen aangelegd aan de boei is zo mottig werd als een krab. Het had al lang geduurd … dus ging ik liggen, maar het werd nog erger. Enige optie: het water in … geen andere snorkelaars in de buurt en niet wetende hoe diep het water was. Heel griezelig! Ik was heel blij toen de luchtbelletjes en dus ook de duikers verschenen.

Daarna (’s Middags ondertussen) legden we aan bij een stijger (geen anker in ’t koraal, oef!) waar we onze in karton verpakte noodles naar binnen werkten (ik nog een beetje groen, maar Phil des te hongeriger van het duiken). Anderen hadden van ver een kleine rifhaai gezien en een zeeschildpad, Phil was een beetje teleurgesteld … “Ik heb dus nog altijd geen haai gezien hé!” maar zag hij wel andere mooie vissen (waaronder een clownvisje, zoals Nemo!) en allerlei koralen.

Tijdens de tweede duik bleef ik lekker op de steiger (en af en toe het water in) tot we de duikers weer moesten gaan oppikken (lees zoeken …). Zodra we aan een boei lagen, sprong ik het water in en werd al een stuk dapperder … maar bleef toch dicht bij de boot.

Wanneer de duikers na een uur boven kwamen, zagen ze er moe en voldaan uit. “Nog altijd geen haai gezien”, merkte mijne schat meteen weer op, maar ik vond dat stiekem niet zo erg ;)

(Zal jij ook wel denken, hé Bieke)

Terug aangekomen bij het Divecenter geraakten we aan de praat met een sportief koppel dat in Hove woont. Zij rijden met hun fiets Bali, Lombok, Java en weet ik veel waar nog allemaal door. Heel knap! De meneer bleek den Tom te kennen. ‘Ja, Tom De Weerdt, die naam zegt me iets, maar ik kan er niet meteen een gezicht bijplakken’. Blijkbaar was het uwen turnmeester Bob (hij noemt zich meester Adriaens??) van in Sint Rita in Kontich! Grappig hé. Hun dochter (of was het zoon?) heeft een huis gekocht in de Clementinastraat, vlakbij mijn mama en papa. Kleine wereld toch, eigenlijk, hé…

’s Avonds in een andere Waroeng (sorry Pat, hihi, het avontuur speelt zich liever niet in onze darmen af) gaan eten samen met een koppel Fransen. Heel gezellig, verzorgde keuken (lees groenten werden op een plank gesneden en de rat bleef buiten) en lekker eten.

Morgen naar het National Park!! Weer een leuk vooruitzicht!!

30-07-2010 om 11:57 geschreven door Sarah&Phil  

30-07-2010 om 08:34 geschreven door Sarah&Phil  

Zoals gepland huurden we een brommer. Phil moest zwaar onderhandelen om de prijs naar beneden te krijgen en dat onderhandelen zou de rest van de dag verder gaan. In Pemuteran is niet veel te zien en te doen, maar de prijzen swingen de pan uit in vergelijking met Amed en het Zuiden.

Maar goed, we stappen (na een lekker ontbijt: toast, ei, jam, verse fruitsapmix en thee/koffie joepie!) de brommer op en rijden Noordwaarts op zoek naar een plek waar je aan een normaal tarief kan gaan duiken of snorkelen. Na onze rondvraag gisteren, blijkt dat het hier overal heel duur is! Een leuke plek om te gaan snorkelen is Menjangan eiland , gelegen in het Nationale park, dus we zoeken een plek waar we de boot kunnen nemen. We zijn dan ook heel trots wanneer we op eigen houtje met behulp van ons instinct en gevoel voor oriëntatie na zo’n uurtje (en een aantal kleine hobbelige wegen) de plek vinden waar alle boten vertrekken. Geen echte haven, maar een soort cafe, een betonnen weg tussen mangrove die naar verzameling lange, platte houten boten leidt. We vragen hoeveel het kost en een meneer in een groenuniform tikt ijverig op zijn rekenmachine (gedurende 5 min) en laat dan zien dat het ons zo’n 600 000 RP zal kosten. En dan hebben we nog geen materiaal. Geen probleem. Die info hebben we al, we weten waar we moeten vertrekken en rijden terug Zuidwaarts. We stoppen bij een aantal duikshops en bij één shop heeft Phil de smaak te pakken en trekt hij zijn stoute schoenen aan. Een koppel Fransen wil ook gaan duiken en Phil onderhandelt tot we een goede prijs hebben! De Fransen super content, we lunchen samen en zij betalen het grootste deel.

We zijn in onze nopjes en rijden verder Zuidwaarts waar we stoppen bij een tempel Pura Pulaki waar het alweer krioelt van de apen. 3 apen kruipen zelfs in een jeep die geparkeerd staat om er een drankje en een stuk karton uit te stelen. Heel grappig (van op een afstand toch haha) We bezoeken de tempel, maar deze keer laten wij de apen gerust (en zij ons). We rijden verder door naar een ander goedkoop hotel dat Phil heeft gevonden op het net. Ondertussen kijken we ook rond of er nergens een proper strand te bekennen valt, maar dat vinden we niet. We vinden het hotel ‘North Bali Dive Center’ (ook op het einde van een hobbelweg, maar dan wel aan het water), het kost ongeveer even veel als waar we nu zitten, maar het ziet er stukken beter uit!! Vermits in Pemuteran niet veel te zien en te doen is, beslissen we morgen te gaan duiken, de dag erna het Nationaal park te bezoeken en dan van verblijf te wisselen…

Eén keer terug in KUBUKU bed and Breakfast, moeten we (alweer) onderhandelen, maar ons verblijf daar wat inkorten kan. Oef! We toasten erop met een chipke en een Bintang (plaatselijke pintje), sluipen naar het luxeresort aan de overkant en duiken er in het zwambad. ’s Avonds nog gegeten in onze Waroeng en naar een optreden gegaan van de kinderen die leerden dansen bij KUBUKU.

Bij de Waroeng zullen we niet meer gaan, want toen ik door de keuken wandelde om naar het primitieve, vuile toilet te gaan (dat tot daar aan toe), zag ik dat de keuken er echt niet uitzag, kip gewoon op vodden lagen, groenten op de grond gesneden werden, … allez, heb er eigenlijk geen woorden voor en geloof me, ik kan wel wat verdragen!

Morgen duiken en snorkelen!!

29-07-2010 om 11:48 geschreven door Sarah&Phil  

Helaba!

Na een 8 tal dagen dagen in het rustige Amed, trokken we naar het Noord-Westen van Bali. De Phil is nog helemaal wild van alle vissen die hij heeft gezien en praat al als een echte PADI! Eerlijk gezegd, vind ik het niet heel erg dat ik niet mee mag duiken, want ik vind het allemaal toch een beetje griezelig. Alles gebeurt hier wel volgens de regel, maar geef mij toch maar bergen, beesten en dingen boven water!
Soit. Onze rit naar Pemuteran heeft zo'n dikke 4 uur in beslag genomen. Onderweg even gestopt om een paar miljoen roepies af te halen (hihi ... klinkt veel hé) en wat snoep en drank te kopen voor onze chauffeur, zijn neefje en ons zelf ... Heb plots zin in chocola, maar dat blijkt hier pure luxe te zijn... Dan maar een paar goedkope 'lion'achtige repen gekocht.

Onderweg zagen we hetzelfde tafereel als anders: Rond Bali gaat 1 weg waarlangs alle verkeer gaat. Hij is zo'n 8 meter breed (op zijn breedst) en langs de kant wisselen tempeltjes, kleine villa'tjes (een minderheid), hotels, waroengs en heel veel armoedige hutjes en grijs bakstenen huisjes zich af. Je rijdt niet alleen op de baan. Het krioelt hier van de brommertjes (waar soms een heel gezin op zit: mama, papa, kind en baby ... heel onverantwoord lijkt ons, maar iedereen doet het), af en toe een roestige fiets, veel te hoog beladen camions en hogesnelheidsautochauffeurs, die als bij wonder nooit accidenten lijken te hebben. Op weg rijd je geregeld door een grijze wolk (want bijna alle huisafval wordt hier gewoon verbrand langs de kant van de weg), moet je opletten voor enkele kippen die op 't gemakje rondrennen, schurftige honden die niet opzij gaan voor een auto en heel af en toe file omdat een klas kinderen het 'marcheren' oefent voor de parade en marcheerwedstrijd binnenkort in Bali.

Eén keer aangekomen in Pemuteran hebben we weer even tijd nodig om ons aan te passen aan de nieuwe plek … De bed en breakfast waar we verblijven ‘KUBUKU’ vinden we door een modderwegje in te slaan en zo’n 100m verder (richting brousse) een open plek (parkeerplek) te vinden waar een huisje bij staat. We worden vriendelijk ontvangen en door het privéverblijf naar een patio achterin geleid, waar een toog en 4 computers staan en een kleine bureau. Dan zien we ook de rest van het domein. Er wordt hard gewerkt om nog 3 kamers bij te bouwen, nu zijn er al 3 en naast het stukje grond naast de patio staat een schoolgebouw waar kinderen na hun gewone schooluren zich kunnen komen bijscholen. Ze kunnen er traditionele Balinese dansen leren, muziek, karate, Engelse les, computerles.

Dit verblijf is minder luxueus dan alle vorige, maar wel okee. Er is airco, een douche (met koud water) en een bed. Er staat ook een tv met een DVD speler … dat zien we hier voor het eerst. Wanneer we op een nieuwe plek aankomen is het altijd even wennen en uitzoeken waar we lekker kunnen eten, zwemmen en wat er te doen is. We starten dus meteen met een wandeling in de buurt.

Tijdens de wandeling wordt het al snel duidelijk hoe arm deze buurt is (en vuil). De geur van verbrand afval is alom tegenwoordig, ook hier wassen mensen zich in de riool en loopt het vee er ongezond mager bij. Het lijkt wel of een stukje vissersdorp platgebombardeerd werd. Blijkbaar zou er een aardbeving geweest zijn enkele jaren geleden , maar hebben ze niet de middelen om het puin op te ruimen, laat staan huisjes herop te bouwen…

28-07-2010 om 00:00 geschreven door Sarah&Phil  

Oh ja, hier wat beelden van de vissen die ik heb gezien, je ziet een pijlstaartrog met paarse stippen, een clownfish ( nemo ) , een lionfish , en andere waarover ik thuis wel zal vertellen.

Enjoy !

25-07-2010 om 13:08 geschreven door Sarah&Phil  

25-07-2010 om 13:02 geschreven door Sarah&Phil  

25-07-2010 om 12:39 geschreven door Sarah&Phil