om de dagen niet door elkaar te halen, dit is vandaag. Geniet ervan. Wie wil skypen, ik ben morgen weg tot een uur of twee in de middag maar wie wil kan skypen met mij tussen 10h en 11h ( jullie tijd ) dat is voor ons een uur of vier in de middag. Dat is ook leuker voor jullie dan dat het hier pikkedonker is. Je ziet maar, let me know...
Gisteren was onze laatste dag in Pemuteran, en die hebben we doorgebracht op strand. Het strand dat we dus niet hebben gevonden toen we hier onze eerste dag waren. We zijn we gaan snorkelen, want hier loopt een koraalproject waarbij ze metalen kooien in allerlei vormen onder stroom zetten en waarop de koralen zeer snel groeien. Tof om te zien, dit was één van de zaken die we wilden bekijken hier. Je kan hetproject steunen en een babykoraaltje sponsoren, waar je naam in metaal wordt bijgemaakt als je dat wil. Gedurende 2 jaar fotograferen ze het stukje rif, zodat je kan zien hoe het langzaam groeit (zie www.biorockbali.webs.com )
Omstreeks 16h werden we dan opgepikt door het nieuwe hotel, het North Bali Divecenter. Hetzelfde van prijs ongeveer (ondertussen zelfs wat goedkoper, want onze kamer in KUBUKU is tijdens ons verblijf plots duurder geworden dan kan allemaal in Bali tijdens het hoogseizoen), alleen veel meer luxe en rust. We zitten vlak aan de oceaan, hebben een mooi bed, badkamer buiten, terrasje met uitzocht op de oceaan, mooi zwembad, een parelkwekerij naast de deur, een Spa en een gezellige bar bij het zwembad. Het duiken is hier zeer goed georganiseerd, en met professionele begeleiding. Morgen ga ik het eens testen.
Gisteren hebben we voor de eerste keer de Balinese specialiteit, Babi Guling, geprobeerd (varken aan t spit). De fotos spreken voor zich. Lekker maar speciaal. Ze eten hier het vel apart heel krokant, met korte haartjes erop. Net voor het avondeten hebben we de zonsondergang gezien die was heel mooi, dus deze ochtend waren we vroeg uit de veren want we wilden absoluut ook de zonsopgang zien. Wow daar werden we even stil van en nadien zijn we toch nog eventjes terug in ons hemelbedje gekropen, je kent ons hé.
Na het ontbijt kregen we een tour in de parelkwekerij, echt indrukwekkend en daar heb ik ( Phil ) een oester gegeten die recht uit de zee kwam en man was die lekker. Wat wij bij ons eten, dat doen ze hier enkel geroosterd of gekookt. Rauw eten ze enkel het hardere, centrale, witte gedeelte en dit heeft veel meer weg van een Sint Jacobsvrucht. Bekijk maar even de fotos, dan zie je het zelf.
Morgen gaat Sarah zich laten verwennen in de spa terwijl ik me ergens bevind in de divesite Magic Forrest. Daar hebben ze enkele maanden geleden een walvishaai gezien met haar jong, respectievelijk 15 meter en 4 meter lang. Cross your fingers, misschien zie ik er ook één
(tussen haakjes Bie: die doen niks, hoor Sarah)
Ciao a tutti
Geniet van de fotos : één van de eerste is er één van de zonsondergang die verderop op zijn van de zonsopgang)
Joepie! Trektocht in het Nationaal Park vandaag. We eten ons ontbijt, maken onze rugzak klaar (wat drinken, fototoestel, sarong en wat centen) en worden om half tien opgepikt door de chauffeur die ons zon 20 min verder afzet op de parking (zandvlakte) in het reservaat. Daar staat onze gids ons breedlachs op te wachten. Ongelooflijk hoe goedgezind de mensen steeds zijn (of lijken)! Hij vertelt ons dat we eerst een wandeling door de mangrove zullen maken en daarna in een ander stuk een iets langere wandeling maken door het woud (in een lus, zodat we terug op de parking eindigen). We kopen voor alle zekerheid nog 2 flesjes water bij een klein hutje en beginnen onze trekking ( rustige wandeling, eigenlijk) van zon 2 uur en een half.
De mangrove vond ik prachtig! We kregen uitleg over de manier waarop de verschillende bomen groeien en overleven, hoe de vruchten als pijltjes naar beneden vallen en nieuwe bomen worden, hoe de landkrabben zich soms 2 meter de grond ingraven tot ze water bereiken, enz We zagen een leguaan zwemmen en ontdekten dat er bomen zijn die een zwembad maken met hun wortels om regenwater bij te houden om zo het droge seizoen te overleven.
Het tweede deel van de wandeling was ook de moeite. Dat was echt een stukje regenwoud. Niet kleverig warm, maar een vrij koel en droog, dichtbebost en beplant stuk woud. We volgen een klein pad dat naar alle richtingen kronkelt. We moesten niet bang zijn, want slangen slapen overdag en verder zouden we enkel apen en herten kunnen tegenkomen (en muggen). De apen hebben we horen ruziemaken, maar niet gezien. Wel weer heel wat prachtige bomen en planten, de acaciaboom, wurgbomen (die op rond andere bomen draaien en leven om ze uiteindelijk te wurgen en zo zelf te overleven en verder te groeien als je heel goed kijkt, zit ik verstopt in zon boom!!) en ook veel lianen! Lianen groeien blijkbaar mee met andere planten. Ze groeien op de grond en groeien (kruipen) rond tot op een ontkiemende plant gaan liggen, die groeit en de jonge, dunne liaan eraan blijft hangen. In tegenwijzerszin (op het zuidelijk halfrond) draaien ze rond de jonge plant en eens de planten/bomen zijn volgroeid, groeien de lianen zo naar beneden! Dat wisten we niet...
Door het woud liep ook een riviertje dat we af en toe moesten oversteken Meestal was het smal genoeg om er vlot over te springen, maar 1 keer deed de gids voor hoe we met behulp van een liaan aan de overkant moesten geraken. En nu komt het Phil zou me filmen want dit zou ik niet kunnen. En hij had een beetje gelijk: Ik trok me op, slingerde naar de overkant, maar liet iets te laat los ( ik was al aan het terugkeren) dus landde met één voet nog net in het water. Toch niet slecht gedaan, vond ik zelf ;)
De gids ging terug om fototoestel en camera te halen en aan mij te geven. Nu was Phil aan de beurt. Met veel enthousiasme greep hij zelfzeker de liaan vast. Haajijaaijaaijaaa!! Brulde hij terwijl hij vlot naar de overkant vloog, maar één keer aangekomen, schoten te gids en ik in de lach: Phil!! Uw broek!!Met zijn benen opgetrokken had hij de liaan te hard tegen zijn broek getrokken en bij het afspringen erlangs geschuurd, zodat hij een scheur van zon 25 cm had van net onder zijn rits tot boven zijn knie. Topmoment!! Ik een natte voet, Phil een scheur in zijn broek (maar beter een scheur in uw broek, dan een broek hé papa) en de gids nog geen 3 minuten later ontsnapt aan een tak die 15 cm naast zijn schouder als een pijl naar beneden viel. Wow! (iets minder grappig) Dit voelde aan als echt avontuur. Good karma, bad karma. We zetten onze toch verder, een berg op (prachtig zicht leek gorillas in de mist), tot bij een tempel en langs een lange brede trap door het woud weer naar beneden tot aan de parking. Ik vond dit top! Eindelijk een plek in Bali die proper, goed onderhouden en gerespecteerd werd. Een hele grote oppervlakte van Bali is reservaat. Daar ben ik heel blij om. Niet zo veel dieren gezien, maar het liaanverhaal zal nog lang blijven hangen. (alles werd gefilmd en kan je later zien, als je dat zou willen )
Na het natuurpark terug naar onze kamer waar we verhalen uitwisselden met 2 Sloveense koppels (je ziet hier wat verschillende nationaliteiten bij elkaar) en lekker geluncht. Ik ben ook even een kijkje gaan nemen in het schoolgebouw waar kinderen computerles (Window 2007!! Excel en Word) krijgen en enkele deugenieten muziek maakten
Ik zit hier nu dit verslag te typen (rond 16 uur), terwijl Phil is gaan snorkelen met de Sloveense mannen. Hun vriendinnen zijn aan het dutten en zoals verwacht voelen we ons inmiddels weer helemaal thuis. Phil heeft tijdens het snorkelen ontdekt dat we tijdens onze verkennende wandeling blijkbaar de verkeerde richting zijn uitgegaan in het vissersdorp, want er is dus wel een mooi stuk strand ... doeme ... gemist ... Morgen vertrekken we naar ons andere verblijf, maar dat doen we dan pas in de namiddaag. Zo kunnen we toch nog even genieten van het misgelopen beige strand ;) Vanavond eten we thuis en gaat de receptioniste/manager (ik denk dat ik haar zo mag noemen) koken voor ons. We proeven de Balinese keuken volgens haar creatieve kookkunsten. We zijn benieuwd
Sorry als de verslagen een beetje lang zijn om te lezen. Voor ons ik het ook ineens een soort dagboek voor later en dan mag het wat langer hé Maar alleen naar de fotos kijken mag ook hoor!
Wat mini-Joosen betreft ik voel hem/haar nog niet draaien of schoppen, maar ben er zeker van dat ie het goed stelt. Mijn buik wordt heel langzaam maar zeker een beetje ronder (niet echt bol hoor), ik voel dat dat kleine boeleke flink groeit, ik ben niet meer zo moe (al vind ik dat wat luieren moet en mag op vakantie) en de kleine Joosen heeft nu al mee aan lianen geslingerd, in zee gezwommen, bergen beklommen en noodles gegeten, zonder klagen. Het zal een avontuurlijk, hopelijk braaf , maar zeker energiek Joosenke worden, daar kunnen jullie op rekenen.
Bali is een eiland ver van België, het klimaat is tropisch en er groeien palmbomen, maar zoals je in mijn vorige bericht kon lezen niet altijd zo'n prachtig plaatje. Ik mocht dat eerst niet vertellen, maar ik vind dat het minstens zo belangrijk is dat jullie op de hoogte zijn van de wauw als van de oei's ... En we mogen dan nog geen doorwinterde backpackers zijn, we doen toch ons best (zonder risico's die onze gezondheid of dat van ons klein draakske in gevaar kunnen brengen). En eigenlijk geeft dat het meeste voldoening: de momenten waarop je zelf iets ontdekt en het gevoel het iets van het land te ontdekken dat niet op een schaaltje gepresenteerd wordt.
Gisteren zijn we weer op tijd opgestaan. (Phil springt hier iedere ochtend vlot uit te veren om zijn benen in te smeren, te gaan ontbijten en aan het avontuur van de dag te beginnen ... hopelijk houdt hij die ochtendenergie vast tot in januari !! haha) Ik vroeg voor alle zekerheid nog een bananenpannekoek mee als lunch, hoewel de lunch voorzien zou worden... Om half negen bij de duikclub op de hoofdweg (want er is geen andere) en na het verzamelen van het nodige materiaal en de toestroom van de nodige andere duikers en snorkelaars werden we in busjes geladen en JAWEL naar de plek gebracht die Phil en ik eerder ontdekt hadden. Daar stapten we met de duikmeester, de kapitein (ahum) en nog 3 andere duikers op onze boot. We vaarden langs de mangroven, een piraten schip (daar leek het op) de zee op om een dik half uurtje later aan te komen op Gili Menjangan, een eilandje dat bij het natuurreservaat hoort. Jammer genoeg gooide de kapitein zijn anker los in het koraal (hoewel er in zijn boot een grote sticker van WWF plakt waarop staat dat dat niet mag) en lagen we klaar om te vertrekken. Phil en de andere duikers hadden ondertussen al hun materiaal gecheckt en aangetrokken en tuimelden achterover (net zoals in de filmkes) vanaf de boot het water in. Hun duik begon! Ik trok mijn duikmasker en vinnen aan en sprong ook in het water om het rif te gaan verkennen. Zo'n meter of 20 van de boot, stopt het rif en verandert in een muur recht te diepte in. Ik verzamelde al mijn moed om boven de afgrond te zwemmen en wat te filmen. Het viel mee, maar één keer mijn rug ernaartoe, kon ik niet snel genoeg weg. Bwah ... Prachtige vissen en super helder water!! Na een dik half uurtje ging ik terug naar de boot die moest verdervaren om de duikers tegemoet te varen. Zij zouden binnen een 20tal minuten terug boven komen bij de Bat cave: een stukje van het eiland waar golven tegen de rotswand botsen en waar een grot te zien is die krioelt van de krijsende vleermuizen. Super! Minder super was dat na 5 minuten dobberen aangelegd aan de boei is zo mottig werd als een krab. Het had al lang geduurd dus ging ik liggen, maar het werd nog erger. Enige optie: het water in geen andere snorkelaars in de buurt en niet wetende hoe diep het water was. Heel griezelig! Ik was heel blij toen de luchtbelletjes en dus ook de duikers verschenen.
Daarna (s Middags ondertussen) legden we aan bij een stijger (geen anker in t koraal, oef!) waar we onze in karton verpakte noodles naar binnen werkten (ik nog een beetje groen, maar Phil des te hongeriger van het duiken). Anderen hadden van ver een kleine rifhaai gezien en een zeeschildpad, Phil was een beetje teleurgesteld Ik heb dus nog altijd geen haai gezien hé! maar zag hij wel andere mooie vissen (waaronder een clownvisje, zoals Nemo!) en allerlei koralen.
Tijdens de tweede duik bleef ik lekker op de steiger (en af en toe het water in) tot we de duikers weer moesten gaan oppikken (lees zoeken ). Zodra we aan een boei lagen, sprong ik het water in en werd al een stuk dapperder maar bleef toch dicht bij de boot.
Wanneer de duikers na een uur boven kwamen, zagen ze er moe en voldaan uit. Nog altijd geen haai gezien, merkte mijne schat meteen weer op, maar ik vond dat stiekem niet zo erg ;)
(Zal jij ook wel denken, hé Bieke)
Terug aangekomen bij het Divecenter geraakten we aan de praat met een sportief koppel dat in Hove woont. Zij rijden met hun fiets Bali, Lombok, Java en weet ik veel waar nog allemaal door. Heel knap! De meneer bleek den Tom te kennen. Ja, Tom De Weerdt, die naam zegt me iets, maar ik kan er niet meteen een gezicht bijplakken. Blijkbaar was het uwen turnmeester Bob (hij noemt zich meester Adriaens??) van in Sint Rita in Kontich! Grappig hé. Hun dochter (of was het zoon?) heeft een huis gekocht in de Clementinastraat, vlakbij mijn mama en papa. Kleine wereld toch, eigenlijk, hé
s Avonds in een andere Waroeng (sorry Pat, hihi, het avontuur speelt zich liever niet in onze darmen af) gaan eten samen met een koppel Fransen. Heel gezellig, verzorgde keuken (lees groenten werden op een plank gesneden en de rat bleef buiten) en lekker eten.
Morgen naar het National Park!! Weer een leuk vooruitzicht!!
Zoals gepland huurden we een brommer. Phil moest zwaar onderhandelen om de prijs naar beneden te krijgen en dat onderhandelen zou de rest van de dag verder gaan. In Pemuteran is niet veel te zien en te doen, maar de prijzen swingen de pan uit in vergelijking met Amed en het Zuiden.
Maar goed, we stappen (na een lekker ontbijt: toast, ei, jam, verse fruitsapmix en thee/koffie joepie!) de brommer op en rijden Noordwaarts op zoek naar een plek waar je aan een normaal tarief kan gaan duiken of snorkelen. Na onze rondvraag gisteren, blijkt dat het hier overal heel duur is! Een leuke plek om te gaan snorkelen is Menjangan eiland , gelegen in het Nationale park, dus we zoeken een plek waar we de boot kunnen nemen. We zijn dan ook heel trots wanneer we op eigen houtje met behulp van ons instinct en gevoel voor oriëntatie na zon uurtje (en een aantal kleine hobbelige wegen) de plek vinden waar alle boten vertrekken. Geen echte haven, maar een soort cafe, een betonnen weg tussen mangrove die naar verzameling lange, platte houten boten leidt. We vragen hoeveel het kost en een meneer in een groenuniform tikt ijverig op zijn rekenmachine (gedurende 5 min) en laat dan zien dat het ons zon 600 000 RP zal kosten. En dan hebben we nog geen materiaal. Geen probleem. Die info hebben we al, we weten waar we moeten vertrekken en rijden terug Zuidwaarts. We stoppen bij een aantal duikshops en bij één shop heeft Phil de smaak te pakken en trekt hij zijn stoute schoenen aan. Een koppel Fransen wil ook gaan duiken en Phil onderhandelt tot we een goede prijs hebben! De Fransen super content, we lunchen samen en zij betalen het grootste deel.
We zijn in onze nopjes en rijden verder Zuidwaarts waar we stoppen bij een tempel Pura Pulaki waar het alweer krioelt van de apen. 3 apen kruipen zelfs in een jeep die geparkeerd staat om er een drankje en een stuk karton uit te stelen. Heel grappig (van op een afstand toch haha) We bezoeken de tempel, maar deze keer laten wij de apen gerust (en zij ons). We rijden verder door naar een ander goedkoop hotel dat Phil heeft gevonden op het net. Ondertussen kijken we ook rond of er nergens een proper strand te bekennen valt, maar dat vinden we niet. We vinden het hotel North Bali Dive Center (ook op het einde van een hobbelweg, maar dan wel aan het water), het kost ongeveer even veel als waar we nu zitten, maar het ziet er stukken beter uit!! Vermits in Pemuteran niet veel te zien en te doen is, beslissen we morgen te gaan duiken, de dag erna het Nationaal park te bezoeken en dan van verblijf te wisselen
Eén keer terug in KUBUKU bed and Breakfast, moeten we (alweer) onderhandelen, maar ons verblijf daar wat inkorten kan. Oef! We toasten erop met een chipke en een Bintang (plaatselijke pintje), sluipen naar het luxeresort aan de overkant en duiken er in het zwambad. s Avonds nog gegeten in onze Waroeng en naar een optreden gegaan van de kinderen die leerden dansen bij KUBUKU.
Bij de Waroeng zullen we niet meer gaan, want toen ik door de keuken wandelde om naar het primitieve, vuile toilet te gaan (dat tot daar aan toe), zag ik dat de keuken er echt niet uitzag, kip gewoon op vodden lagen, groenten op de grond gesneden werden, allez, heb er eigenlijk geen woorden voor en geloof me, ik kan wel wat verdragen!
Na een 8 tal dagen dagen in het rustige Amed, trokken we naar het Noord-Westen van Bali. De Phil is nog helemaal wild van alle vissen die hij heeft gezien en praat al als een echte PADI! Eerlijk gezegd, vind ik het niet heel erg dat ik niet mee mag duiken, want ik vind het allemaal toch een beetje griezelig. Alles gebeurt hier wel volgens de regel, maar geef mij toch maar bergen, beesten en dingen boven water! Soit. Onze rit naar Pemuteran heeft zo'n dikke 4 uur in beslag genomen. Onderweg even gestopt om een paar miljoen roepies af te halen (hihi ... klinkt veel hé) en wat snoep en drank te kopen voor onze chauffeur, zijn neefje en ons zelf ... Heb plots zin in chocola, maar dat blijkt hier pure luxe te zijn... Dan maar een paar goedkope 'lion'achtige repen gekocht.
Onderweg zagen we hetzelfde tafereel als anders: Rond Bali gaat 1 weg waarlangs alle verkeer gaat. Hij is zo'n 8 meter breed (op zijn breedst) en langs de kant wisselen tempeltjes, kleine villa'tjes (een minderheid), hotels, waroengs en heel veel armoedige hutjes en grijs bakstenen huisjes zich af. Je rijdt niet alleen op de baan. Het krioelt hier van de brommertjes (waar soms een heel gezin op zit: mama, papa, kind en baby ... heel onverantwoord lijkt ons, maar iedereen doet het), af en toe een roestige fiets, veel te hoog beladen camions en hogesnelheidsautochauffeurs, die als bij wonder nooit accidenten lijken te hebben. Op weg rijd je geregeld door een grijze wolk (want bijna alle huisafval wordt hier gewoon verbrand langs de kant van de weg), moet je opletten voor enkele kippen die op 't gemakje rondrennen, schurftige honden die niet opzij gaan voor een auto en heel af en toe file omdat een klas kinderen het 'marcheren' oefent voor de parade en marcheerwedstrijd binnenkort in Bali.
Eén keer aangekomen in Pemuteran hebben we weer even tijd nodig om ons aan te passen aan de nieuwe plek De bed en breakfast waar we verblijven KUBUKU vinden we door een modderwegje in te slaan en zon 100m verder (richting brousse) een open plek (parkeerplek) te vinden waar een huisje bij staat. We worden vriendelijk ontvangen en door het privéverblijf naar een patio achterin geleid, waar een toog en 4 computers staan en een kleine bureau. Dan zien we ook de rest van het domein. Er wordt hard gewerkt om nog 3 kamers bij te bouwen, nu zijn er al 3 en naast het stukje grond naast de patio staat een schoolgebouw waar kinderen na hun gewone schooluren zich kunnen komen bijscholen. Ze kunnen er traditionele Balinese dansen leren, muziek, karate, Engelse les, computerles.
Dit verblijf is minder luxueus dan alle vorige, maar wel okee. Er is airco, een douche (met koud water) en een bed. Er staat ook een tv met een DVD speler dat zien we hier voor het eerst. Wanneer we op een nieuwe plek aankomen is het altijd even wennen en uitzoeken waar we lekker kunnen eten, zwemmen en wat er te doen is. We starten dus meteen met een wandeling in de buurt.
Tijdens de wandeling wordt het al snel duidelijk hoe arm deze buurt is (en vuil). De geur van verbrand afval is alom tegenwoordig, ook hier wassen mensen zich in de riool en loopt het vee er ongezond mager bij. Het lijkt wel of een stukje vissersdorp platgebombardeerd werd. Blijkbaar zou er een aardbeving geweest zijn enkele jaren geleden , maar hebben ze niet de middelen om het puin op te ruimen, laat staan huisjes herop te bouwen
