Grappig om te lezen hoe jullie ons toch allemaal blijven volgen. t Is voor ons ook altijd heel leuk om jullie reacties en verhalen van thuis te lezen!!!
Geeft mij (Sarah) soms een beetje heimwee, ons Stella terugzien, mijn buikje live kunnen tonen, bijkletsen met iedereen, hmm
De reden waarom je onze berichten nu even hebt moeten missen, is omdat WIFI hier niet zo voor handen ligt als op onze eerdere verblijven en ook omdat we vooral veel aan t niksen en aan t genieten van onze laatste plek in Bali; Padangbai.
Onze reis van Ubud hiernaartoe is super vlot verlopen, dankzij de goedkope shuttle die we hadden gevonden. Een busje dat enkele hotels afgaat met allemaal mensen die een afspraak maakten om naar dezelfde plek af te reizen. Hier in Padangbai is een haven waar de Ferry en fastboats dagelijks verschillende keren overvaren naar Nusa Penida, de Gilis en andere populaire bestemmingen.
We hadden niks gereserveerd deze keer, maar na een dikke maand Bali beginnen we het gevoel te hebben dat we het allemaal wel doorhebben (jullie kunnen je dat waarschijnlijk al voorstellen, hé). Dus één keer aangekomen op het pleintje van dit kleine kustdorpje (1 straat, 2 zijstraten en 1 pleintje en een grote kade voor de ferry net naast het dorp) namen we meteen de beslissing onze tijd te nemen om een nieuwe slaapplek te zoeken. Er bood zich onmiddellijk een man aan die onze zakken wilde dragen en ons zijn Homestay wou tonen. Wij gingen mee kijken, maar het trok op niet veel We mochten onze zakken laten staan terwijl we op zoek gingen naar wat anders. Vriendelijk hé!!
Wij op ons gemakske alle hotellekes en homestays afgegaan Het was hier echt goedkoper dan elders. Voor RP 200 000 (16 euro)kan je met zijn tweetjes een nacht in een duplexhut of een kamer overnachten Uiteindelijk vondenwe een leuke Homestay. Das geen echt hotel, maar een kamer bij mensen thuis. We hebben er ons eigen terras waar we s morgens ontbijten. Heerlijk.
Sinds we die kamer gevonden hebben, zijn we in de buurt op zoek gegaan en hebben gezocht naar witte zandstranden en ze gevonden!! Daar vertel ik morgen wel wat meer over, want dan heb ik meer tijd
Jullie hebben al even niks gelezen op de blog, maar ik zal het proberen even in te halen.
We zitten nu al enkele dagen in Ubud, het artistieke centrum van Bali, waar toerisme zeker zijn plaats heeft, maar waar eindelijk ook een beetje respect voor de natuur wordt getoond Althans toch op meer plaatsen dan elders in Bali.
Zoals jullie al eerder konden zien, zitten we in een heel mooi hotel met een prachtig uitzichtop de jungle rondom ons, waarin het hotel netjes geïntegreerd werd (geen zorgen Pinda, er zijn praktisch geen planten verdwenen om dit hotel te kunnen zetten ). Het ontbijt is magertjes en het avondeten heel duur, dus na de eerste dag hebben we al snel weer een brommertje gehuurd. De wegen zijn hier rustiger dan elders, dus rijden kan hier wel veilig en de Phil is ne goeie chauffeur!
In Ubud vind je een markt (waar de prijzen voor souvenirs hoger liggen dan net buiten de stad waar wij shoppen!!), heel wat musea (die we niet doen, omdat we de werkjes vande plaatselijke bevolking zo maar te midden van de rijstvelden kunnen bewonderen en ook langs de weg), straten MET riolering!! (bravo), af en toe een vuilbak (naast de rijstvelden voor het eerst een vuilnisbak gezien) en heel veel meer.
We wilden naar de Bali Zoo of het reptielenpark, maar dat was schandalig duur!! De prijzen stijgen hier per toerist die voorbij komt, lijkt wel. Hebben we dus niet gedaan. Reptielenpark ook niet, om dezelfde reden, Olifantensafari ook niet, want te duur en eigenlijk vonden we het heel zielig dat die beesten heel de dag dezelfde tourtjes moeten lopen met toeristen op hun rug. We zijn wel overal langsgereden, maar houden het dus bij de aapjes (in Monkeyforest een prachtig park!!) en andere dieren die in de vrije natuur te bewonderen zijn. Die aapjes stelen toch iedere keer opnieuw ons hart. Alleen ZOoooooooooo jammer dat die domme Balinezen al hun afval in hun eigen park dumpen. (zie foto) Overal staat denk aan de natuur, bio dit en bio dat, maar hun offertjes, plastic zakjes en alle andere afval, dumpen ze zo de bus uit, de straat op of de natuur in. Vreselijk!! En dan valt het hier nog mee.
We hebben het hier enorm naar onze zin! Phil is een shopkrak geworden (ik heb maar te kiezen) en hij haalt alle eerder opgelopen schade in, door kei hard te onderhandelen maar met de brede glimlach en de speelvogeloogjes die hij heeft ;)
Gisteren maakten we een super toffe wandeling tussen de rijstvelden, onder de palmbomen (heel griezelig Phil denkt altijd dat er kokosnoten naar beneden gaan vallen op ons hoofd) en langs watertjes door mini stukjes jungle (die af en toe nog TUSSEN de rijstvelden liggen).
Eten blijven we doen we in Waroengs, op avondmarkten, dagmarkten (ik hou het dan we steeds bij mie goreng gebakken noedels , of pisang goreng gebakken banaan) of bij biobakkers die lekkere pizzas maken (smaakt ook wel eens tussen al die Balinese rijst en noedels in) en gisteravond zijn we naar een loungebar gegaan waar we op kussens lagen en een waterpijp bestelden (buiten regende het heel hard, dus moesten we blijven liggen tot de bui over was heel lastig hihi)
Vandaag zoeken we de olifantengrot nog op en shoppen we nog een beetje verder en morgen nemen we de shuttlebus naar het Zuidoostelijke Padangbai om nog wat te zonnen (want Ubud ligt in de bergen en hier regent het vaak, dus vaak bewolkt of té heet) en te duiken (voor de laatste keren, deze reis). We gaan met de shuttle, want die kost heel weinig en de bemomannen zetten we het later nog wel betaald. (het was trouwens maar 1 bemo man die lastig deed, daar moet de rest niet voor boeten, toch ? of zijn we soft aan hetworden?).
Hier aan de andere kant van de wereld (of toch bijna) is het sebiet 5 augustus, dus wordt onze allerliefste Stella van de wereld 2 jaar!!! Ik vind het zo jammer dat ik je niet zelf 2 dikke zoenen, 2 knuffels, 2 kietels en 2 rozen kan geven, maar ik haal het wel in, okee, lieve meid! Speciaal voor jou allemaal foto's van beestjes, sé. Ik ben een benieuwd of je al hun namen kent... We hadden geen taartje, maar we hebben wel een mini feestje gehouden voor jou met een kaarsje en 2 mentos muntjes! Je cadeautje(s) krijg je zodra we terug zijn natuurlijk! We zien je graag lief feestbeest!!
XXX Tante Saar, nonkel Phil (die u niet kan pakken nu ... sé hé ) & uw mini speelkameraadje voor de toekomst (hihi)
tip: onder de dieren zitten er 1 gek en 1 gekko! Heb je ze gezien?
Dag 24 en 25 laatste duik (voorlopig) en dan ⦠naar Ubud
Okee, even kort twee dagen in één klap.
Gisteren is Phil nog eens gaan duiken ... allez ja ... 2 keer eigenlijk om juist te zijn en ik heb me wat op een zonnebed gelegd, onze boekhouding nog eens bekeken, mezelf wat eigenverzonnen aquagym opgelegd, een lekkere clubsandwich naar binnengewerkt als tegenprestatie en mezelf getrakteerd op een hot stone massage ... Heerlijk! Toen ik half slaperig van de Spa terugkeerde, zat mijnen duiker al op het terrasje voor onze kamer. Hij had weer 2 leuke ervaringen om te noteren in zijn duiklogboekje! Na een spelletje Yatzee met 2 jonge duitse kinderen (zij noemen het 'Kniffel', ipv Yatzee ... rare snuiters), zakken inpakken en een heerlijk diner, kropen we onder het muskietennet (dat gelukkig meer ter decoratie dient) ... klaar voor ons nieuwe plannetje...
Ons plan: met de bemo naar Ubud. 130 km met het openbaar vervoer van Bali. Het is eerst vlot en dan wat minder vlot verlopen, maar met horten en stoten zijn we er na een reis van 8 uur geraakt.
Wie het volledig verhaal wil lezen kan dat onder de fotos doen.
Wie daar geen zin in heeft, laat het beter hierbij: t was de moeite, maar we zijn eigenlijk ook gewoon blij dat we er zijn geraakt!!
De lange/gedetailleerde/gevaarlijke versie van het Bemoverhaal.
(alleen te lezen als je tijd en zin hebt ... of je op 't werk zit te vervelen)
Ons plan: deze keer geen chauffeur huren, maar met de Bemo (dat is een klein busje dat hier als openbaar vervoer ingezet wordt) naar Ubud rijden. Een afstand van zo'n 130 km!! Vorige keer betaalden we zo'n 36 euro aan onze chauffeur, maar op deze manier zou het veel goekoper moeten kunnen... Goed. We moesten geen 5 minuten wachten of onze eerste bemo was er al. Even onderhandelen en we konden instappen. De eerste bemo bracht ons van Pemuteran naar Singaraya. En dat ging heel vlot!! Af en toe zat ons hart in onze keel en kneep onze maag samen, maar we geraakten zonder brokken tot waar we moesten. Die chauffeurs rijden naar onze normen echt als zotten, maar ongelukken gebeuren er blijkbaar niet vaak. Even moesten we overstappen (in Singaraya) om naar de bemoterminal (5 min. verder) te gaan waar we konden overstappen op een busje dat ons de bergen zou inrijden... Tot hier ... alles okee. Bij de bemoterminal (eigenlijk gewoon een stuk straat waar meer bemo's staan dan op andere stukken) liepen er meteen mannen op ons af om ons een rit aan te bieden. Het was niet echt duidelijk wie naar waar reed en wat de prijzen waren. Het eerste deel had ons samen slechts 40 000 roepia gekost en in kilometers waren we al halfweg. Nog eens 40 000 zou ons tot in Ubud moeten brengen, dachten we ... Al die mannen rond ons en de onduidelijkheid maakte ons wat zenuwachtig. We liepen de straat over om even na te denken. Opnieuw kwam een man naar ons toe die zei dat er bmo was die we moesten nemen , want een volgende kon nog lang duren. We begonnen over de prijs te praten, maar dat ging niet zo vlot . Ze vroegen eerst 75 000 per persoon. Dat vonden we veel te veel. Uiteindelijk spraken we een beetje onduidelijk 40 000 roepia af. Phil's rugzak stond al snel op de bus toen ik me van de mannen losmaakte en nog even over de prijs sprak met andere toeristen. De bemo waar we mee zouden vertrekken was een bus en dat zou goed nieuws moeten zijn, want bussen zouden nog goedkoper zijn, maar dan was 40 000 helemaal geen goede prijs ... veel te veel ... Maar goed, dat hoort erbij zeker? En we zaten toch op de goede bus, da's ook al knap, vonden we trots. Onderweg stapten meer mensen op, stopten we even om de banden wat bij te pompen ;) , een offertje te brengen, vuilnis naar buiten te gooien, enz. We merkten wel dat mensen die samen met ons vertrokken waren en halverwege de afstand afstapten slechts 1000 of 2000 roepia betaalden. De man die meerijd met de chauffeur en ons in de eerste plaats gelokt had (zo voelde dat nu al aan) begon te zeggen dat we moesten betalen. Twee keer 40 000 roepia ... dat is genoeg om 80 mensen naar Ubud te brengen!! Dat vonden we niet okee, dus we zeiden dat ook. We zitten er niet mee in om meer te betalen omdat we toeristen zijn, maar dit was belachelijk. 40 000 zouden we willen betalen (dat is al 20 keer meer dan de anderen!), maar meer niet. De man werd eerst zenuwachtig, toonde ons de brieven die hij wilde krijgen, een beetje later werd hij slechtgezind en nog wat later dreigde hij onze zakken uit de bus te gooien als we niet betaalden. Toenwe zeiden dat hij dan de bus maar moest stoppen en we onze zakken achterna zouden gaan, liet hij ze los en ging boos naast de chauffeur zitten. Ondertussen bleek ook dat deze bus niet naar Ubud reed, maar naar een ander dorp 25km van Ubud vandaan ... dus zouden we sowieso nog een bemo moeten nemen na deze. Nu voelden wij dat we boos werden. Uiteindelijk is de bus gestopt, stapte iedereen af, heeft Phil volgehouden dat hij niet meer wou betalen dan 50 000 roepia en nam de buschauffeur het aan. Die andere man brulde kei hard boos in mijn oor (ik schrok) stapte de bus terug op, stampte tegen de deur en schold ons uit in Balinees. Heftig. En daar stonden we dan niet in Ubud, maar in een andere stad, niet goed wetende waar naartoe. Dus even onze neus achterna ik ergens bij mensen gaan plassen en al een beetje ambetant aan het worden en dan terug op straat. Wat nu gedaan? Bemos zagen we niet, dus hebben we gewoon autostop gedaan. De eerste auto stopte meteen en nam ons mee naar de volgende stad, richting Ubud. Het was een heel mooie auto en de 2 mannen die erin zaten waren onderweg om iets te gaan eten. Super! We volgden hen naar de Waroeng waar zij gingen eten. Daarna wilden ze ons een ritje achterop een brommer versieren, maar dat zag ik niet helemaal zitten. Na wat morren en ronddraaien (het was ondertussen bijna half 4 dus al 7 uur onderweg) stopten we een bemo (die volgens een dame naar Ubud ging, maar volgens anderen niet bestond, ) die ons JAWEL!!! Tot in Ubud heeft gebracht!! Het was 16.10 uur . 8 uur onderweg geweest!!! In Ubud belden we vanaf de toeristische dienst (eerste stadje waar dat echt werkt) naar ons hotel, die ons geruststelden dat een chauffeur ons kwam ophalen. En ja , een half uur en een lange stoet feestende Balinezen later zaten we in de shuttle auto van ons hotel. Die rit duurde nog eens 20 min, maar oh wat werden we beloond! Ons hotel ligt temidden van de rijstvelden en is superdeluxe Vandaag gaan we van het ene uiterste in het andere En nu zet ik de computer uit en val in slaap in een kingsized bed. Hmmmm .
om de dagen niet door elkaar te halen, dit is vandaag. Geniet ervan. Wie wil skypen, ik ben morgen weg tot een uur of twee in de middag maar wie wil kan skypen met mij tussen 10h en 11h ( jullie tijd ) dat is voor ons een uur of vier in de middag. Dat is ook leuker voor jullie dan dat het hier pikkedonker is. Je ziet maar, let me know...
Gisteren was onze laatste dag in Pemuteran, en die hebben we doorgebracht op strand. Het strand dat we dus niet hebben gevonden toen we hier onze eerste dag waren. We zijn we gaan snorkelen, want hier loopt een koraalproject waarbij ze metalen kooien in allerlei vormen onder stroom zetten en waarop de koralen zeer snel groeien. Tof om te zien, dit was één van de zaken die we wilden bekijken hier. Je kan hetproject steunen en een babykoraaltje sponsoren, waar je naam in metaal wordt bijgemaakt als je dat wil. Gedurende 2 jaar fotograferen ze het stukje rif, zodat je kan zien hoe het langzaam groeit (zie www.biorockbali.webs.com )
Omstreeks 16h werden we dan opgepikt door het nieuwe hotel, het North Bali Divecenter. Hetzelfde van prijs ongeveer (ondertussen zelfs wat goedkoper, want onze kamer in KUBUKU is tijdens ons verblijf plots duurder geworden dan kan allemaal in Bali tijdens het hoogseizoen), alleen veel meer luxe en rust. We zitten vlak aan de oceaan, hebben een mooi bed, badkamer buiten, terrasje met uitzocht op de oceaan, mooi zwembad, een parelkwekerij naast de deur, een Spa en een gezellige bar bij het zwembad. Het duiken is hier zeer goed georganiseerd, en met professionele begeleiding. Morgen ga ik het eens testen.
Gisteren hebben we voor de eerste keer de Balinese specialiteit, Babi Guling, geprobeerd (varken aan t spit). De fotos spreken voor zich. Lekker maar speciaal. Ze eten hier het vel apart heel krokant, met korte haartjes erop. Net voor het avondeten hebben we de zonsondergang gezien die was heel mooi, dus deze ochtend waren we vroeg uit de veren want we wilden absoluut ook de zonsopgang zien. Wow daar werden we even stil van en nadien zijn we toch nog eventjes terug in ons hemelbedje gekropen, je kent ons hé.
Na het ontbijt kregen we een tour in de parelkwekerij, echt indrukwekkend en daar heb ik ( Phil ) een oester gegeten die recht uit de zee kwam en man was die lekker. Wat wij bij ons eten, dat doen ze hier enkel geroosterd of gekookt. Rauw eten ze enkel het hardere, centrale, witte gedeelte en dit heeft veel meer weg van een Sint Jacobsvrucht. Bekijk maar even de fotos, dan zie je het zelf.
Morgen gaat Sarah zich laten verwennen in de spa terwijl ik me ergens bevind in de divesite Magic Forrest. Daar hebben ze enkele maanden geleden een walvishaai gezien met haar jong, respectievelijk 15 meter en 4 meter lang. Cross your fingers, misschien zie ik er ook één
(tussen haakjes Bie: die doen niks, hoor Sarah)
Ciao a tutti
Geniet van de fotos : één van de eerste is er één van de zonsondergang die verderop op zijn van de zonsopgang)
Joepie! Trektocht in het Nationaal Park vandaag. We eten ons ontbijt, maken onze rugzak klaar (wat drinken, fototoestel, sarong en wat centen) en worden om half tien opgepikt door de chauffeur die ons zon 20 min verder afzet op de parking (zandvlakte) in het reservaat. Daar staat onze gids ons breedlachs op te wachten. Ongelooflijk hoe goedgezind de mensen steeds zijn (of lijken)! Hij vertelt ons dat we eerst een wandeling door de mangrove zullen maken en daarna in een ander stuk een iets langere wandeling maken door het woud (in een lus, zodat we terug op de parking eindigen). We kopen voor alle zekerheid nog 2 flesjes water bij een klein hutje en beginnen onze trekking ( rustige wandeling, eigenlijk) van zon 2 uur en een half.
De mangrove vond ik prachtig! We kregen uitleg over de manier waarop de verschillende bomen groeien en overleven, hoe de vruchten als pijltjes naar beneden vallen en nieuwe bomen worden, hoe de landkrabben zich soms 2 meter de grond ingraven tot ze water bereiken, enz We zagen een leguaan zwemmen en ontdekten dat er bomen zijn die een zwembad maken met hun wortels om regenwater bij te houden om zo het droge seizoen te overleven.
Het tweede deel van de wandeling was ook de moeite. Dat was echt een stukje regenwoud. Niet kleverig warm, maar een vrij koel en droog, dichtbebost en beplant stuk woud. We volgen een klein pad dat naar alle richtingen kronkelt. We moesten niet bang zijn, want slangen slapen overdag en verder zouden we enkel apen en herten kunnen tegenkomen (en muggen). De apen hebben we horen ruziemaken, maar niet gezien. Wel weer heel wat prachtige bomen en planten, de acaciaboom, wurgbomen (die op rond andere bomen draaien en leven om ze uiteindelijk te wurgen en zo zelf te overleven en verder te groeien als je heel goed kijkt, zit ik verstopt in zon boom!!) en ook veel lianen! Lianen groeien blijkbaar mee met andere planten. Ze groeien op de grond en groeien (kruipen) rond tot op een ontkiemende plant gaan liggen, die groeit en de jonge, dunne liaan eraan blijft hangen. In tegenwijzerszin (op het zuidelijk halfrond) draaien ze rond de jonge plant en eens de planten/bomen zijn volgroeid, groeien de lianen zo naar beneden! Dat wisten we niet...
Door het woud liep ook een riviertje dat we af en toe moesten oversteken Meestal was het smal genoeg om er vlot over te springen, maar 1 keer deed de gids voor hoe we met behulp van een liaan aan de overkant moesten geraken. En nu komt het Phil zou me filmen want dit zou ik niet kunnen. En hij had een beetje gelijk: Ik trok me op, slingerde naar de overkant, maar liet iets te laat los ( ik was al aan het terugkeren) dus landde met één voet nog net in het water. Toch niet slecht gedaan, vond ik zelf ;)
De gids ging terug om fototoestel en camera te halen en aan mij te geven. Nu was Phil aan de beurt. Met veel enthousiasme greep hij zelfzeker de liaan vast. Haajijaaijaaijaaa!! Brulde hij terwijl hij vlot naar de overkant vloog, maar één keer aangekomen, schoten te gids en ik in de lach: Phil!! Uw broek!!Met zijn benen opgetrokken had hij de liaan te hard tegen zijn broek getrokken en bij het afspringen erlangs geschuurd, zodat hij een scheur van zon 25 cm had van net onder zijn rits tot boven zijn knie. Topmoment!! Ik een natte voet, Phil een scheur in zijn broek (maar beter een scheur in uw broek, dan een broek hé papa) en de gids nog geen 3 minuten later ontsnapt aan een tak die 15 cm naast zijn schouder als een pijl naar beneden viel. Wow! (iets minder grappig) Dit voelde aan als echt avontuur. Good karma, bad karma. We zetten onze toch verder, een berg op (prachtig zicht leek gorillas in de mist), tot bij een tempel en langs een lange brede trap door het woud weer naar beneden tot aan de parking. Ik vond dit top! Eindelijk een plek in Bali die proper, goed onderhouden en gerespecteerd werd. Een hele grote oppervlakte van Bali is reservaat. Daar ben ik heel blij om. Niet zo veel dieren gezien, maar het liaanverhaal zal nog lang blijven hangen. (alles werd gefilmd en kan je later zien, als je dat zou willen )
Na het natuurpark terug naar onze kamer waar we verhalen uitwisselden met 2 Sloveense koppels (je ziet hier wat verschillende nationaliteiten bij elkaar) en lekker geluncht. Ik ben ook even een kijkje gaan nemen in het schoolgebouw waar kinderen computerles (Window 2007!! Excel en Word) krijgen en enkele deugenieten muziek maakten
Ik zit hier nu dit verslag te typen (rond 16 uur), terwijl Phil is gaan snorkelen met de Sloveense mannen. Hun vriendinnen zijn aan het dutten en zoals verwacht voelen we ons inmiddels weer helemaal thuis. Phil heeft tijdens het snorkelen ontdekt dat we tijdens onze verkennende wandeling blijkbaar de verkeerde richting zijn uitgegaan in het vissersdorp, want er is dus wel een mooi stuk strand ... doeme ... gemist ... Morgen vertrekken we naar ons andere verblijf, maar dat doen we dan pas in de namiddaag. Zo kunnen we toch nog even genieten van het misgelopen beige strand ;) Vanavond eten we thuis en gaat de receptioniste/manager (ik denk dat ik haar zo mag noemen) koken voor ons. We proeven de Balinese keuken volgens haar creatieve kookkunsten. We zijn benieuwd
Sorry als de verslagen een beetje lang zijn om te lezen. Voor ons ik het ook ineens een soort dagboek voor later en dan mag het wat langer hé Maar alleen naar de fotos kijken mag ook hoor!
Wat mini-Joosen betreft ik voel hem/haar nog niet draaien of schoppen, maar ben er zeker van dat ie het goed stelt. Mijn buik wordt heel langzaam maar zeker een beetje ronder (niet echt bol hoor), ik voel dat dat kleine boeleke flink groeit, ik ben niet meer zo moe (al vind ik dat wat luieren moet en mag op vakantie) en de kleine Joosen heeft nu al mee aan lianen geslingerd, in zee gezwommen, bergen beklommen en noodles gegeten, zonder klagen. Het zal een avontuurlijk, hopelijk braaf , maar zeker energiek Joosenke worden, daar kunnen jullie op rekenen.
Bali is een eiland ver van België, het klimaat is tropisch en er groeien palmbomen, maar zoals je in mijn vorige bericht kon lezen niet altijd zo'n prachtig plaatje. Ik mocht dat eerst niet vertellen, maar ik vind dat het minstens zo belangrijk is dat jullie op de hoogte zijn van de wauw als van de oei's ... En we mogen dan nog geen doorwinterde backpackers zijn, we doen toch ons best (zonder risico's die onze gezondheid of dat van ons klein draakske in gevaar kunnen brengen). En eigenlijk geeft dat het meeste voldoening: de momenten waarop je zelf iets ontdekt en het gevoel het iets van het land te ontdekken dat niet op een schaaltje gepresenteerd wordt.
Gisteren zijn we weer op tijd opgestaan. (Phil springt hier iedere ochtend vlot uit te veren om zijn benen in te smeren, te gaan ontbijten en aan het avontuur van de dag te beginnen ... hopelijk houdt hij die ochtendenergie vast tot in januari !! haha) Ik vroeg voor alle zekerheid nog een bananenpannekoek mee als lunch, hoewel de lunch voorzien zou worden... Om half negen bij de duikclub op de hoofdweg (want er is geen andere) en na het verzamelen van het nodige materiaal en de toestroom van de nodige andere duikers en snorkelaars werden we in busjes geladen en JAWEL naar de plek gebracht die Phil en ik eerder ontdekt hadden. Daar stapten we met de duikmeester, de kapitein (ahum) en nog 3 andere duikers op onze boot. We vaarden langs de mangroven, een piraten schip (daar leek het op) de zee op om een dik half uurtje later aan te komen op Gili Menjangan, een eilandje dat bij het natuurreservaat hoort. Jammer genoeg gooide de kapitein zijn anker los in het koraal (hoewel er in zijn boot een grote sticker van WWF plakt waarop staat dat dat niet mag) en lagen we klaar om te vertrekken. Phil en de andere duikers hadden ondertussen al hun materiaal gecheckt en aangetrokken en tuimelden achterover (net zoals in de filmkes) vanaf de boot het water in. Hun duik begon! Ik trok mijn duikmasker en vinnen aan en sprong ook in het water om het rif te gaan verkennen. Zo'n meter of 20 van de boot, stopt het rif en verandert in een muur recht te diepte in. Ik verzamelde al mijn moed om boven de afgrond te zwemmen en wat te filmen. Het viel mee, maar één keer mijn rug ernaartoe, kon ik niet snel genoeg weg. Bwah ... Prachtige vissen en super helder water!! Na een dik half uurtje ging ik terug naar de boot die moest verdervaren om de duikers tegemoet te varen. Zij zouden binnen een 20tal minuten terug boven komen bij de Bat cave: een stukje van het eiland waar golven tegen de rotswand botsen en waar een grot te zien is die krioelt van de krijsende vleermuizen. Super! Minder super was dat na 5 minuten dobberen aangelegd aan de boei is zo mottig werd als een krab. Het had al lang geduurd dus ging ik liggen, maar het werd nog erger. Enige optie: het water in geen andere snorkelaars in de buurt en niet wetende hoe diep het water was. Heel griezelig! Ik was heel blij toen de luchtbelletjes en dus ook de duikers verschenen.
Daarna (s Middags ondertussen) legden we aan bij een stijger (geen anker in t koraal, oef!) waar we onze in karton verpakte noodles naar binnen werkten (ik nog een beetje groen, maar Phil des te hongeriger van het duiken). Anderen hadden van ver een kleine rifhaai gezien en een zeeschildpad, Phil was een beetje teleurgesteld Ik heb dus nog altijd geen haai gezien hé! maar zag hij wel andere mooie vissen (waaronder een clownvisje, zoals Nemo!) en allerlei koralen.
Tijdens de tweede duik bleef ik lekker op de steiger (en af en toe het water in) tot we de duikers weer moesten gaan oppikken (lees zoeken ). Zodra we aan een boei lagen, sprong ik het water in en werd al een stuk dapperder maar bleef toch dicht bij de boot.
Wanneer de duikers na een uur boven kwamen, zagen ze er moe en voldaan uit. Nog altijd geen haai gezien, merkte mijne schat meteen weer op, maar ik vond dat stiekem niet zo erg ;)
(Zal jij ook wel denken, hé Bieke)
Terug aangekomen bij het Divecenter geraakten we aan de praat met een sportief koppel dat in Hove woont. Zij rijden met hun fiets Bali, Lombok, Java en weet ik veel waar nog allemaal door. Heel knap! De meneer bleek den Tom te kennen. Ja, Tom De Weerdt, die naam zegt me iets, maar ik kan er niet meteen een gezicht bijplakken. Blijkbaar was het uwen turnmeester Bob (hij noemt zich meester Adriaens??) van in Sint Rita in Kontich! Grappig hé. Hun dochter (of was het zoon?) heeft een huis gekocht in de Clementinastraat, vlakbij mijn mama en papa. Kleine wereld toch, eigenlijk, hé
s Avonds in een andere Waroeng (sorry Pat, hihi, het avontuur speelt zich liever niet in onze darmen af) gaan eten samen met een koppel Fransen. Heel gezellig, verzorgde keuken (lees groenten werden op een plank gesneden en de rat bleef buiten) en lekker eten.
Morgen naar het National Park!! Weer een leuk vooruitzicht!!
Zoals gepland huurden we een brommer. Phil moest zwaar onderhandelen om de prijs naar beneden te krijgen en dat onderhandelen zou de rest van de dag verder gaan. In Pemuteran is niet veel te zien en te doen, maar de prijzen swingen de pan uit in vergelijking met Amed en het Zuiden.
Maar goed, we stappen (na een lekker ontbijt: toast, ei, jam, verse fruitsapmix en thee/koffie joepie!) de brommer op en rijden Noordwaarts op zoek naar een plek waar je aan een normaal tarief kan gaan duiken of snorkelen. Na onze rondvraag gisteren, blijkt dat het hier overal heel duur is! Een leuke plek om te gaan snorkelen is Menjangan eiland , gelegen in het Nationale park, dus we zoeken een plek waar we de boot kunnen nemen. We zijn dan ook heel trots wanneer we op eigen houtje met behulp van ons instinct en gevoel voor oriëntatie na zon uurtje (en een aantal kleine hobbelige wegen) de plek vinden waar alle boten vertrekken. Geen echte haven, maar een soort cafe, een betonnen weg tussen mangrove die naar verzameling lange, platte houten boten leidt. We vragen hoeveel het kost en een meneer in een groenuniform tikt ijverig op zijn rekenmachine (gedurende 5 min) en laat dan zien dat het ons zon 600 000 RP zal kosten. En dan hebben we nog geen materiaal. Geen probleem. Die info hebben we al, we weten waar we moeten vertrekken en rijden terug Zuidwaarts. We stoppen bij een aantal duikshops en bij één shop heeft Phil de smaak te pakken en trekt hij zijn stoute schoenen aan. Een koppel Fransen wil ook gaan duiken en Phil onderhandelt tot we een goede prijs hebben! De Fransen super content, we lunchen samen en zij betalen het grootste deel.
We zijn in onze nopjes en rijden verder Zuidwaarts waar we stoppen bij een tempel Pura Pulaki waar het alweer krioelt van de apen. 3 apen kruipen zelfs in een jeep die geparkeerd staat om er een drankje en een stuk karton uit te stelen. Heel grappig (van op een afstand toch haha) We bezoeken de tempel, maar deze keer laten wij de apen gerust (en zij ons). We rijden verder door naar een ander goedkoop hotel dat Phil heeft gevonden op het net. Ondertussen kijken we ook rond of er nergens een proper strand te bekennen valt, maar dat vinden we niet. We vinden het hotel North Bali Dive Center (ook op het einde van een hobbelweg, maar dan wel aan het water), het kost ongeveer even veel als waar we nu zitten, maar het ziet er stukken beter uit!! Vermits in Pemuteran niet veel te zien en te doen is, beslissen we morgen te gaan duiken, de dag erna het Nationaal park te bezoeken en dan van verblijf te wisselen
Eén keer terug in KUBUKU bed and Breakfast, moeten we (alweer) onderhandelen, maar ons verblijf daar wat inkorten kan. Oef! We toasten erop met een chipke en een Bintang (plaatselijke pintje), sluipen naar het luxeresort aan de overkant en duiken er in het zwambad. s Avonds nog gegeten in onze Waroeng en naar een optreden gegaan van de kinderen die leerden dansen bij KUBUKU.
Bij de Waroeng zullen we niet meer gaan, want toen ik door de keuken wandelde om naar het primitieve, vuile toilet te gaan (dat tot daar aan toe), zag ik dat de keuken er echt niet uitzag, kip gewoon op vodden lagen, groenten op de grond gesneden werden, allez, heb er eigenlijk geen woorden voor en geloof me, ik kan wel wat verdragen!
Na een 8 tal dagen dagen in het rustige Amed, trokken we naar het Noord-Westen van Bali. De Phil is nog helemaal wild van alle vissen die hij heeft gezien en praat al als een echte PADI! Eerlijk gezegd, vind ik het niet heel erg dat ik niet mee mag duiken, want ik vind het allemaal toch een beetje griezelig. Alles gebeurt hier wel volgens de regel, maar geef mij toch maar bergen, beesten en dingen boven water! Soit. Onze rit naar Pemuteran heeft zo'n dikke 4 uur in beslag genomen. Onderweg even gestopt om een paar miljoen roepies af te halen (hihi ... klinkt veel hé) en wat snoep en drank te kopen voor onze chauffeur, zijn neefje en ons zelf ... Heb plots zin in chocola, maar dat blijkt hier pure luxe te zijn... Dan maar een paar goedkope 'lion'achtige repen gekocht.
Onderweg zagen we hetzelfde tafereel als anders: Rond Bali gaat 1 weg waarlangs alle verkeer gaat. Hij is zo'n 8 meter breed (op zijn breedst) en langs de kant wisselen tempeltjes, kleine villa'tjes (een minderheid), hotels, waroengs en heel veel armoedige hutjes en grijs bakstenen huisjes zich af. Je rijdt niet alleen op de baan. Het krioelt hier van de brommertjes (waar soms een heel gezin op zit: mama, papa, kind en baby ... heel onverantwoord lijkt ons, maar iedereen doet het), af en toe een roestige fiets, veel te hoog beladen camions en hogesnelheidsautochauffeurs, die als bij wonder nooit accidenten lijken te hebben. Op weg rijd je geregeld door een grijze wolk (want bijna alle huisafval wordt hier gewoon verbrand langs de kant van de weg), moet je opletten voor enkele kippen die op 't gemakje rondrennen, schurftige honden die niet opzij gaan voor een auto en heel af en toe file omdat een klas kinderen het 'marcheren' oefent voor de parade en marcheerwedstrijd binnenkort in Bali.
Eén keer aangekomen in Pemuteran hebben we weer even tijd nodig om ons aan te passen aan de nieuwe plek De bed en breakfast waar we verblijven KUBUKU vinden we door een modderwegje in te slaan en zon 100m verder (richting brousse) een open plek (parkeerplek) te vinden waar een huisje bij staat. We worden vriendelijk ontvangen en door het privéverblijf naar een patio achterin geleid, waar een toog en 4 computers staan en een kleine bureau. Dan zien we ook de rest van het domein. Er wordt hard gewerkt om nog 3 kamers bij te bouwen, nu zijn er al 3 en naast het stukje grond naast de patio staat een schoolgebouw waar kinderen na hun gewone schooluren zich kunnen komen bijscholen. Ze kunnen er traditionele Balinese dansen leren, muziek, karate, Engelse les, computerles.
Dit verblijf is minder luxueus dan alle vorige, maar wel okee. Er is airco, een douche (met koud water) en een bed. Er staat ook een tv met een DVD speler dat zien we hier voor het eerst. Wanneer we op een nieuwe plek aankomen is het altijd even wennen en uitzoeken waar we lekker kunnen eten, zwemmen en wat er te doen is. We starten dus meteen met een wandeling in de buurt.
Tijdens de wandeling wordt het al snel duidelijk hoe arm deze buurt is (en vuil). De geur van verbrand afval is alom tegenwoordig, ook hier wassen mensen zich in de riool en loopt het vee er ongezond mager bij. Het lijkt wel of een stukje vissersdorp platgebombardeerd werd. Blijkbaar zou er een aardbeving geweest zijn enkele jaren geleden , maar hebben ze niet de middelen om het puin op te ruimen, laat staan huisjes herop te bouwen
Oh ja, hier wat beelden van de vissen die ik heb gezien, je ziet een pijlstaartrog met paarse stippen, een clownfish ( nemo ) , een lionfish , en andere waarover ik thuis wel zal vertellen.
ik heb iets te bekennen. Ik wou het gisteren niet zeggen, vooral om mama wat te sparen, maar ik had vandaag eigenlijk nog één dive gepland. Ik heb wel gisteren mijn examen gedaan en was dus wel degelijk geslaagd maar om het certificaat te krijgen moet je vier dives doen en als je goed leest had ik er eigenlijk maar drie gedaan. Sorry, leugentje om bestwil...
Vandaag zijn we dan met zijn vijven geweest, 2 Fransen , nog een Belg en dan de instructeur. We hebben ook een onderwaterfotografe meegenomen en die heeft dan van ons schitterende foto's gemaakt. We hebben ook diezelfde grote barracuda opnieuw gezien, dus om te bewijzen dat ik niet loog, kijk zelf maar...
Het duikavontuur zit er dus voorlopig op en overmorgen vertrekken we naar Pemuteran. Een rit van een uur of vier maar we kijken er naar uit.
Voor de Pinda, ik had eigenlijk geen boeken meegenomen maar die vind je hier overal in de hotels ( een soort free exchange ) dus ik ben nu bezig in mijn derde boek, Nathaniel's nutmeg.
Mams, ik ben heel blij dat het zo goed is meegevallen met Paul in Italië. We zijn zeer benieuwd naar nieuws van jullie ginder. Voor de rest geen nieuws, bekijk de foto's maar even , die spreken voor zichzelf. Op alle foto's ben ik het mocht je me niet herkennen... die foto's zijn dus van vandaag. Oh ja, wat skype betreft, download het programma, dan moet dat toch werken , niet ?
Zoals beloofd nog wat fotokes. Je ziet de ceremonie (voor de crematie) die ik zag toen Phil aan het duiken was, een paar foto's van onze bungalow in Amed, wij op ons terraske 'apéro-time' een staaltje van het slechte Engels dat ze hier spreken en vooral schrijven (wel heel grappig) en de typische bootjes van de vissers die alle dagen vroeg uitvaren om op makreel of tonijn te vissen.
vandaag heb ik de Open Water Course afgemaakt en ik ben geslaagd. We hebben de laatste dives gedaan, dus mama je kan gerust slapen, alles ok.
Opnieuw fantastisch gevoel, we hebben een drop off gedaan en nog een keer het wrak bezocht. De drop off is het volgende : je volgt het koraal in ondiep water, een meter of drie vier diep en op een gegeven moment stopt het koraal en gaat het vertikaal naar beneden. Een beetje griezelig in het begin wat je ziet niet meteen de bodem maar je daalt wel af. Het is eigenlijk een muur met koraal en zoals in de natuurdocumentaire's zie op alle etages weer andere soorten vissen, groot en klein en in alle kleuren en vormen. We zijn tot 18 meter diepte gegaan en vervolgens daar een 10 tal minuten gebleven en vervolgens weer stilletjes beginnen opstijgen.
Vandaag opnieuw geen rifhaaien gezien, spijtig maar wel een pijlstaartrog die gespikkeld was met paarse bolletjes, een lion fish ( zeer giftig ) , sweet lips ( zeer grote vissen met dikke lippen ) en tal van andere soorten groot en klein. Daarna ( laatste dive ) hebben we het scheepswrak bezocht en mocht ik leiden. Dit lukt niet zo goed aangezien ik de structuur en de juiste omvang niet ken, maar dat was geen probleem. Mijn instructor nam over en het was echt relaxed. Ook het oefenen van alle skills lukt goed, dus daarna was ik klaar voor het examen. Een test van 50 vragen en dat lukt probleemloos. Dus nu mag ik duiken ( natuurlijk met een ervaren buddy of instructeur ) overal ter wereld tot een diepte van 18 meter. Nonkel Robic, je moet dit doen. Je bent niet te oud daarvoor, en de theorie is goed te doen. Het belangrijkste is, denk ik , dat je het wil doen en dat je eventuele angsten moet kunnen overwinnen. Van zodra je relaxed kan duiken, is het echt niet zo moeilijk. Maar wel onvoorstelbaar leuk.
Hey vrienden, Sarah hier,
zoals je ziet, is Phil al enkele dagen helemaal in de ban van het diepzeeduiken (en terecht). Voor mij is diep duiken niet zo verstandig, dus ik ben de eerste dag mee gegaan (heb de theorie mee gevolgd, wat foto's gemaakt en gefilmd en daarna gewacht tot Phil en zijn privé-instructeur weer bovenkwamen. Tijdens hun duik in Tulamben was er een ceremonie aan de gang van de plaatselijke bevolking (verspreiding van de assen op de oceaan na een muzikaal gedeelte onder leiding van een geestelijke). Vandaag heb ik een beetje uitgeslapen (tot half 9) want al dat vroeg opstaan ... daar wordt je toch moe van ;) ... Ik heb wat foto's gemaakt van ons villa'tje en van een verse bananen-limoenshake genipt aan het zwembad. Heerlijk! De foto's voegen we straks misschien nog even toe.
Verder geen speciaal nieuws ... We blijven jullie reacties leuk vinden! (Mooie foto's van Sicilië ... en wat een helder water!)
En wat de ijsblokjes in de drankjes betreft: gene stress, we checken altijd eerst of het ijs okee is. (Bijna alle restaurants en zelfs de kleine waroengs werken met ijsblokjes gemaakt van gesteriliseerd water geleverd door de fabriek). Bij twijfel, doen we het zonder ijs!
Jaja ik leef nog mams !!! Geen zorgen maken, ik ben in goede handen en we nemen geen risico's. Lees de reactie van Jade maar ( nichtje van Sarah )
Maar wat een ervaring !! Nie normaal... Ik heb gisteren een boek moeten instuderen en vandaag ben ik begonnen met de opleiding. Op de foto's zie je me het materiaal prepareren, na een uitgebreide infosessie over de basic skills. Nadien zijn we het water ingegaan voor de Confined Diving, dwz de eerste 20 skills oefenen onder water, dit op een diepte van een meter of twee. Dit houdt vanalles in gaande van je masker onder water kunnen reinigen, elkaar helpen en de signalen kunnen geven aan elkaar.
Vervolgens hebben we de tank opgemaakt door een eerste korte duik op een meter of zes en gedurende een 30 tal minuten. Onvoorstelbaar veel soorten vissen gezien, waaronder een kleine rog en een kleine barracuda.
Dit was het voor de eerste duik. Daarna hadden we een pauze van een uur of twee, iets gegeten en gedronken en dan kwam de moment supreme : mijn eerste echte Open Water Dive naar het scheepswrak USS Liberty !
Alvorens we doken heeft de instructeur met mij nog eens de theorie overlopen en de verschillende fauna en flora overlopen die we konden tegenkomen. Met de nadruk op niets aan te raken natuurlijk...
Nonkel Robic , ge moet dat echt gaan doen, het is gewoon hemels. Het gevoel van gewichtloosheid, het ademen onder water en het gevoel te hebben in een reusachtig tropisch aquarium te zwemmen is... niet te beschrijven...
Dat wrak is 120 meter lang, begint op een diepte van 5 meter en gaat tot en diepte van 29 meter. Je ziet goed dat het getorpedeerd is , het is in drie stukken gebroken en je ziet oa de reusachtige kanonslopen, wel 8 meter lang. We zijn tot een diepte van 16 meter gegaan, dit samen met de instructeur als buddy. Op een gegeven moment zagen we een barracuda... een reusachtig exemplaar. Zonder overdrijven dat beest was wel een 1m 40 lang, het lag gewoon op de loer. Een gevoel van ontzag gaat door je lichaam en vooral van nederigheid.
Geen haaien gezien Bieke, spijtig ... dat zou pas een verhaal zijn hé maar wie weet misschien morgen want... dan maak ik de opleiding af, er wachten me nog drie dives. Dan zou ik normaal gezien het PADI Certificaat krijgen voor Open Water.
Dus iedereen , geen zorgen maken , Philleke is zich aan het amuseren en neemt geen onnodige risico's... je kent me toch :)
Morgen gaan we 's avonds weer even online. Wie wil kan dan skypen. Voor jullie zal dat rond 10 uur 's morgens zijn (dan gaat Sarah Online, want die gaat morgen niet mee tot tulamben) en nog eens met mij en sarah om 17 uur (jullie tijd ... voor ons is het dan al 23 uur.) Laat even weten als je dat wil, dan moeten we niet de hele tijd gewoon wachten... Je vind mijn/ons skypeadres door joosen.phil2006@hotmail.com te zoeken via skype ...
Vandaag zijn we uitgecheckt in Hotel Uyah en ingecheckt in onze nieuwe villa aan de kust. Schitterend uitzicht op de zee, mooi groot terras en ruime villa . Op het domein zijn twee restaurants, een zwembad vlak aan het strand en een mooi rif net voor het kust. Wat wil je nog meer?
Een duikbrevet? Yep, niet panikeren iedereen, maar ik heb beslist hier een Padi duikcertificaat te behalen en eindelijk mijn haaienfobie achter mij te laten. Ik ga samen met Sarah morgen naar Tulamben, en daar ga ik een opleiding volgen. Ik heb reeds een dikke handleiding meegekregen ( zon 200 paginas )die ik moet kennen, dan doen we wat proeven en nadien beginnen we eraan. Eerst Confined Diving , in een zwembad. Daar leren we de basic skills en als dat goed lukt volgen 4 dives in de oceaan, waarvan twee naar het wrak van de USS Liberty, een oorlogsschip uit WOII.
Ja Bieke, je verklaart me nu waarschijnlijk gek maar maak je geen zorgen, ik wordt begeleid door professionals die geen risicos nemen, die Dive site van het wrak, daar duiken dagelijks tientallen duikers dus ik ben daar niet alleen. Het schip is 120 meter lang en de diepte begint op een meter of 5 en gaat dan naar beneden, zon 29 meter. Ik ga tot op een diepte of 12 15 meter. Wooeehooeew!
En ja, er worden al eens haaien gesignaleerd, maar dit zijn ongevaarlijke rifhaaien. No great white for me please J
Ja, zoals je misschien wel kan lezen aan onze berichten, wordt onze reis beter en beter. Na een toch wel iets teleurstellende start, de vervuiling en het commerciële van het zuiden, is dit echt ons ding. We voelen ons echt op ons gemak en genieten met volle teugen.
Dag 12 hallo iedereen ... nog wat snorkelen in Amed
Hey iedereen!!
Allereerst zou ik even willen zeggen dat het heel leuk is om jullie reacties en nieuwtjes van thuis of het buitenland te lezen! Internet op camping Rivabella? Wow!! Ze zijn echt vooruit aan 't gaan daar. Tom en Sophie, jullie vertrekken bijna naar Sicilië zeker ... hoop dat het allemaal meevalt in Italië, maar aan jullie teksten te zien wel hé. Doe zeker de groetjes aan iedereen daar en ja hoor, met je petekindje is alles prima in orde, tante Bieke! Af en toe ben ik wel wat moe (ik heb 2 energieke reisgezellen), maar ik heb verder nergens last van. met het eten ben ik heel voorzichtig (en het drinken ook). Phil vind het flauw dat ik al eens gewoon een spaghetti of een cheesburger eet, tussen alle mie door, maar dat trek ik me niet aan. Hihi.
En Stella!!! Ik ben benieuwd hoe de vlucht naar Portugal is geweest. Heb je flink braaf stil kunnen zitten of heb je heel het vliegtuig geentertaind met je mooie zangkunsten 'k zag twee beren' en 'slaap kindje slaap'? Geniet maar van jullie vakantie, hé Karen. Ik hoor wel van jou hoe het gaat of is geweest...
En Pinda ... alles onder controle in de Ballaarstraat, zo te lezen. Ik hoop dat Rafke snel beter wordt ... ik denk aan hem hoor... Hier lopen ook veel katten rond (meestal met een korte staart) en honden ook, maar die zien er heel ziek en schurftig uit, dus daar lopen we in een boog omheen. Wat de rekeningen van Lampiris betreft, mam, da's allemaal geregeld hoor... Ja mag de brieven wel open maken, moesten er toch plotseling onverwachte dingen tussen zitten. Vergeet je ook onze plantjes niet wat water te geven? Danku!!!!
En Jade, hoe is het met de voetballer? Was hij snel beter? En staat Lena al alleen recht? Ze was zo flink aan het oefenen, hé, toen we jullie laatst zagen. Oh, ja. Dat kleedje is al goed van pas gekomen hoor! Ik draag het vaak. Hoop dat het niet te veel verschenen zal zijn na onze reis. Ik draag er goed zorg voor.
Fie, we hebben hier speciaal voor jou een schelpenmuseum bezocht! Bleek van één of andere geite wollen sok te zijn. Haha. Hij kweekte biovoeding, maakte je aura schoon, mits kleine vergoeding en geeft yoga les. Zijn museum bleek 1 klein hutje te zijn met heel veel verschillende schelpen, mooie , dat wel ... maar verder stelde het niet zo veel voor. We zijn nu volop aan het snorkelen en ik heb er al een paar mooie verzameld die zijn aangespoeld! (De levende koralen en schelpen daar blijven we NATUURLIJK af!)
Anneke en Benji, al die ritjes op de brommer doen ons vaak aan jullie denken hoor. Amai mijn billen. Wij rijden natuurlijk veel langzamer en met minder stoere beesten onder ons, maar toch ... Harleys zie je hier heel af en toe ... Harleysouvenirs veel ... heel grappig!!! Hoe ver staat den bouw ondertussen? We zijn benieuwd ...
Dag 12 bestond voor ons vooral uit het uitzoeken van een leuke nieuwe snorkelplek, genieten van het zonnetje, een plek zoeken om geld af te halen (wat Phil na 60 km rondrijden niet gelukt is, dus zoeken we een andere manier om rond te geraken.) Phil heeft dé ideale manier gevonden om vissen te lokken (hebben we afgekeken van de Japanners hier) ... meer daarover later ...
Op tijd uit bed en lekker ontbeten in ons hotel. Phil selecteert de fotos voor de blog. Sinds dag 7 zijn er alweer 600 fotos bijgekomen. Dat doen we jullie niet aan, dus hierbij een selectie
We rijden naar het hotel dat we gisteren gingen vastleggen, want daar konden we goedkoop snorkelmateriaal huren. De arme man kon niet goed rekenen Phil is ondertussen keihard geworden in het onderhandelen (ik kreeg zelfs wat medelijden met de man die Phils berekeningen voor 2 setjes voor 6 dagen niet meer kon volgen). We hebben uiteindelijk (nadat de man werd bijgestaan door een iets slimmere dame) toch een mooie deal gemaakt en helemaal in onze nopjes reden we zuidwaarts langs de kustwegen die vrolijk omhoog, omlaag en in bochten langs de oostkust kronkelen. Voor Baliku hotel parkeerden we en namen een stenen trap tot aan het keienstrand. Op 6 m van de kust ligt daar een Japans scheepswrak. Maar onze Philly had weeral pech . Hier keek hij al 10 dagen naar uit en nu bleek de zee te woelig, vol zand, geen zicht onder water, te veel wind Na de 8 dagen bewolking dit Maar niet getreurd, tijdens zijn verkenning heeft hij een andere mooie baai gezien dichter bij ons hotel. Dus wij daarheen.
In deze baai was het veel rustiger. Het zand is er pikzwart (vulkaanzand), maar het water helderblauw. Yes!!! Zegt Phil al terwijl we nog maar juist uit de bosjes het strand opstappen. het ligt hier vol snorkelaars!!! En ja hij trekt onmiddellijk zijn spullen aan en wandelt de zee in. (Duiken gaat niet, want de riffen liggen hier al 40cm onder de zeespiegel. Terwijl ik de sarongs aan de mast van een bootje bevestig om een afdak tegen te zon te maken, springt Phil wel 5 keer rechtop uit het water en gilt enthousiast Schatje dees moette komen zien! Die vissen van Nemo zwemmen hier en nog kei veel andere ook!. Dees is echt de max! en hop, hij duikt weer met hoofd en snorkel onder water. In het bruine water bij het scheepswrak vond ik het heel griezelig, maar dit is zoals Phil zei de max. Met het fototoestel van nonkel Hermal trekken we fotos en filmen we vissen en koralen (en mekaar) bij de vleet. Ik roep nog do you speak whale? onder water, maar geen vis reageert jammer t was het proberen waard.
Ik laat me aanspoelen op het strand en leg me onder mijn geknutselde parasol. Phil gaat nog een hele tijd onverstoorbaar verder met snorkelen. We eten iets bij een slechte waroeng, vindende Phil zijn watersloefen niet meer maar trekken het ons niet aan We rijden terug naar het hotel.
Nog een frisse duik in het zwembad en we maken ons klaar voor een 2de bezoekje aan restaurant Sails. We worden opgepikt en gebracht door de mensen van het restaurant heel handig. Die lieve mens stopt zelfs even om ons fotos te laten maken van de zonsondergang. Heel mooi , uiteraard
Sails was opnieuw smaakpapillenstrelend; ik neem opnieuw de tomatensoep, Phil kiest voor Ribbekes op zijn Balinees, ik kingprawns en we delen als dessert JAWEL heavenly crêpe. Amai, was die lekker! Pannekoek met een hele zoete saus (caramel of zo) en nen bol cremeglace
Terug in het hotel droogt de Phil ne kerel van t hotel af meteen spelletje pool en typ ik ondertussen de verslagen van de afgelopen 4 dagen.
Morgen WIFI plek zoeken. Geld afhalen en internet blijken geen evidentie in dit rustige oord, dus zullen jullie iets meer geduld moeten hebben
) 
