Beste Lezer

Op de vooravond van de aanvang van week 4 maak ik weer even tijd vrij om jullie op de hoogte te houden van het reilen en zeilen op mijn avontuur. Avontuur is het juiste woord. Ik heb bewust voor het avontuur gekozen door naar Ijsland –waar ik voorheen weinig tot niks vanaf wist- te komen en deze week heb ik dan ook het echte avontuur opgezocht.

Mijn week begon gestaag met maandag een dagje vrij. Ik heb van deze vrije dag gebruik gemaakt mijn hele hebben en houden te verhuizen van de Junior Suite waar ik met Tim verbleef, naar mijn vertrouwde kamertje op de vierde verdieping. Het zal misschien vreemd klinken, maar ik was blij dat ik die gigantische kamer terug kon inruilen voor een kamer die te vergelijken is met de ruimere studentenkamer in Leuven. Ideaal voor mij alleen dus.

Dinsdag werd ik om 16:00 op post verwacht. Toen ik aan mijn shift wou beginnen was er heel wat commotie aan de receptie. Er was namelijk net een mail binnengekomen dat er –in tegenstelling dan wat ik jullie al meer dan 3 weken probeer duidelijk te maken- asregens op komst waren. Concreet betekent dit dat er tussen de wereldberoemde aswolk zich tussen de aarde en de regenwolken bevond en dat er dus as tussen de regen ging zitten. Daarom werd ons geadviseerd onze gasten op de hoogte te brengen alle ramen gesloten te houden en gasten met ademhalingsproblemen, astma of een andere aandoening van de luchtwegen mede te delen dat ze beter de rest van de dag en avond binnen konden doorbrengen. Ik werd dan ook met de taak belast in alle niet-verhuurde kamers de ramen gaan sluiten. Langs de ene kant niet de meest boeiende taak, maar voor het eerst sinds ik hier ben heb ik wel de kans gekregen een gedeelte van de kamers te bekijken. Een kennis die mij later tijdens de nachtshiften –wanneer de kamers voor de arrivals van de volgende dag worden toegewezen- zeker van pas zal komen.

Aanvankelijk was er weinig te merken van een eventuele aswolk of asregen, maar rond 22:30 stond ik samen met Kwaku –dé hotelneger/nachtmanager met Ghanese roots (Het lijkt wel of elk hotel zijn klassieke zwarte nar heeft J)- achter de balie en plots werd het buiten donker. Dit zou u op het eerste gezicht niet zo vreemd lijken als u de tijd bekijkt, maar voor Ijsland is dit deze tijd van het jaar zeer opmerkelijk. Het wordt momenteel pas donker –en hiermee bedoel ik dat de schemering wordt ingezet- rond 00:00 – 00:30 en tegen 02:30 – 03:00 begint het terug licht te worden. Om 04:00 kan je met wat geluk zelfs de eerste zonnestralen waarnemen. Je ziet de dagen hier trouwens ook echt langer worden met de dag, want de dagen lengen hier elke dag met 5 minuten. Binnen exact een maand wordt het hier trouwens helemaal niet meer donker en enkele dagen gaat de zon zelfs niet onder. Een ervaring die –zo garanderen alle Ijslanders mij toch- heel uitbundig wordt gevierd. Ze zouden me beter eens vertellen wat er niet uitbundig wordt gevierd, want zoals je wellicht al doorhebt is elke gelegenheid om zich te bezuipen een goede gelegenheid. Zo wordt er hier volgende week ook overal op groot scherm naar het Eurovisiesongfestival gekeken. Niet dat iemand zich aan de wedstrijd interesseert, men wil zich gewoon voorbereiden op een goeie kater de morgen erop!

Maar dus: terug naar de essentie: de asregens. We vonden het beiden dus zeer vreemd dat het al donker was, dus zijn we buiten een kijkje gaan nemen. Op onderstaande foto -die ik voor de deur van het hotel genomen heb- zie je duidelijk de aswolk. Om te bewijzen dat het wel degelijk om een aswolk en niet om een ordinaire regenwolk gaat, staat eronder een foto van de haven met hét gebouw dat de hoofdreden was van het faillissement van Ijsland -het opera en congresgebouw, waarvan de werken enkele weken geleden opnieuw zijn hervat, nadat ze meer dan twee jaar hebben stilgelegen- op de voorgrond. Links bovenaan op de foto ziet u regenwolken en rechts de aswolk.

De vraag die u zich nu, uiteraard stelt is: “wat doen deze asregens nu precies?”. Een terechte vraag. Het klinkt allemaal spectaculairder dan het is, maar het is gewoon een klein beetje as dat met de regen mee naar beneden komt. Deze bijna verwaarloosbare hoeveelheid heeft echter grote gevolgen. De as is namelijk zeer hardnekkig en heel moeilijk te verwijderen van auto’s en ramen. Daarom dat het dus ook noodzakelijk was dat alle ramen gesloten waren, anders zou elk beschikbaar personeelslid van het hotel zijn dagen kunnen doorbrengen met het opkuisen van dit goedje.

Omdat  u zich wellicht geen beeld kan vormen hoe dit er dan werkelijk uitziet, heb ik nog een foto van een auto en de parkeermeter toegevoegd. De bruine spikkels zijn uiteraard de as!

Woensdag was de aswolk vervlogen, de regen weggetrokken en deze bewolkte dag was uitermate geschikt om te gaan werken. De vluchten zijn allemaal weer oké en de bezetting is gezien de omstandigheden best aanvaardbaar. Het was dus zeer aangenaam werken. Ook zeer aangenaam was mijn eerste persoonlijke vermelding op medailla, een systeem waarbij gasten na hun verblijf al hun bedenkingen, klachten of complimentjes online kunnen doorgeven.

De bedanking aan mijn adres kwam van een Duitse homo die tevens werkzaam is in de Rezidor groep, zijnde het in Duitsland. Deze man was niet te spreken over het gebrek aan communicatie en werd met momenten ronduit agressief aan de receptie omdat wij hem niet verder konden helpen. Uiteraard hebben we er wel alles aan gedaan om deze man zoveel mogelijk informatie te verschaffen en elke website, telefoonlijn en e-mailadres voor handen gebruikt. In tegenstelling tot wat ik dacht, was deze man ons dus toch zeer dankbaar voor alle tijd en moeite dat we in zijn persoon hadden gestoken met een persoonlijke bedanking tot gevolg. Concreet betekend zo’n vermelding dat de print van deze pagina in de back office en de cantina wordt omhoog gehangen en dat de General Manager je een persoonlijk schouderklopje komt geven. “Yes” dacht ik toen, “Het eerste punt is binnenJ”

Op donderdag stond dan de langverwachte Full Throttle excursie gepland. Deze excursie is te danken aan de vulkaan, het faillissement en het departement waar ik stage loop. Iedereen heeft namelijk last van de gevolgen en opstapeling van problemen voor Ijsland, dat excursieorganisatoren de uitnodigingen om –volledig gratis uiteraard- enkele van hun excursies te komen uittesten, zodat je weet dat je enkele “kwaliteit” aan je gasten verkoopt. De reden waarom ze me uitnodigen maakt me uiteindelijk niet zo veel uit, het voornaamste is dat ik –zonder dat het me een cent kost- een excursie van 19.990 ISK te doen.

Full Throttle is de verkoopsnaam van een dagexcursie die begint met een ATV-tour. Een ATV –ook wel quad genoemd- is een brommer met 4 wielen. Dit was echter niet zo eenvoudig als ik dacht, want zo’n machine weegt wel wat en stuurt minder soepel dan een fiets, maar het was toch een toffe ervaring. Het unieke eraan is vooral zoiets te kunnen doen in een uniek landschap waarbij je over wegen met as, lavastenen en modder mocht sjeezen en je tegelijkertijd mijlenver rondom je heen kon kijken, tot een berg of gletsjer de horizon bepaald.

Daarna werden we –Anna,  één van mijn collega’s, nog 8 andere mensen van diverse hotels en hostels uit Reykjavík en Keflavík en ik- met een busje naar het basiskamp van Artic Excursions gebracht. Hier kregen we een Ijslandse broodmaaltijd aangeboden met een typisch zout brood en veel gerookt vlees. Daarna kregen we wetsuits aangeritst en veel warme kleden en gingen wet met coolste hippiebus die ik in mijn leven al gezien heb, naar de rivier gebracht. De Hvítá River -of Witte rivier- staat erom bekend de beste raftingrivier van Zuidwest Ijsland te zijn, dus we waren aan het juiste adres om een spannende raftingtour van 7 km -1.5 uur- te maken. Het was een koude, regenachtige dag, maar Pablo -de Boliviaanse gids- garandeerde ons dat dit perfect raftweer was, omdat dan het verschil tussen de buitentemperatuur en de watertemperatuur –respectievelijk 6 en 3°C- kleiner was en je je snel warmer zou voelen eens je nat bent. Ook maakt de regen de rivier nog wilder, zodat alles nóg toffer zou worden.

Het doel van deze vrijwillige trotsering van de koude was uiteraard ons amuseren, dus hebben we dat ook gedaan. De sfeer zat er al goed in van in de hippiebus dus trotseerden we allemaal samen verschillende versnellingen, waar je je zowaar op de zee waande, enkele rustigere stukken waar spelletjes werden gespeeld als: ga allemaal op de rand van de boot staan, neem elkaars hand vast en leun zover mogelijk voorover –waarop de gids het uiteraard nodig vond op een gegeven moment alle de kring te verbreken met de verwachte val in het water tot gevolg- en als top of the bill een pauze aan een rots van 11 meter hoogte, waar je de kans kreeg om in het water te springen. Stoere jongen als ik ben, ben ik zonder aarzelen naar beneden gesprongen, want de ervaring leert me: “hoe langer je stilstaat bij de hoogte en de temperatuur van het water” hoe moeilijker de stap wordt. De kick die je krijgt tijdens deze sprong is onbeschrijfelijk en ook het gevoel als je terug boven water komt is vreemd. Langs de ene kant giert de adrenaline door je lijf, maar langs de andere kant krijg je ook geen lucht meer door het koude water, dat onmiddellijk een vreemd effect heeft op je longen.

Na anderhalf uur puur plezier moesten we 5 minuten terugwandelen naar het basiskamp, waar een warme sauna en hot tubs –een jacuzzi van 40°C zonder bubbels, typisch Ijslands, want bijna elke Ijlander heeft een expemplaar op zijn terras staan- ons stonden op te wachten. Ook kregen we een biertje en Volcanic Barbecue –lees hamburger met frietjes- aangeboden. Uiteraard lager er werkelijk óveral boekjes van de organisatie, zodat je bijna niet anders kon dan deze eens te doorbladen. Daarna reden we moe maar zeer voldaan terug naar het hotel waar mijn warme bedje op mij wachtte en het vooruitzicht op nog enkele vrije dagen.

Vrijdag is er niets noemenswaardig gebeurd, althans niet overdag. ’s Avonds ben ik dan eindelijk écht met de Ijslanders de bars gaan verkennen. Het enige verschil is dat ze allemaal al dronken zijn voor ze hieraan beginnen, dus zou ik de avond als meest nuchtere persoon –uiteraard alle AA’ers niet meegerekend- afsluiten. Ik heb veel leuke nieuwe plaatsen leren kennen, die ik de komende drie maanden zeker nogmaals zal bezoeken.

Zaterdag heb ik –begrijpelijk, want het was vrij vroeg op vrijdag- heel lang in bed gelegen en heb ik mijn dag nuttig besteed met het doen van de was. Er zijn dus ook nadelen aan ‘zelfstandig worden’.  Ik kan jullie wel met enige trots mededelen dat al mijn kleren nog hun oorspronkelijke kleur en grote behouden hebben, dus deze eerste “laundry experience” heb ik alvast doorstaan! Toen ik aan mijn strijk wou beginnen kwam Alex op mijn deur kloppen met de vraag of ik mee naar het einde van de finale van de Champions League wou gaan kijken. Voetbal interesseert me voor geen meter, maar ik zat al een hele dag alleen op mijn kamertje, dus wat sociaal gezelschap was een welkome afwisseling. Zoals u wellicht weet heeft Inter Milaan de match gewonnen en om dit te vieren –hoewel ik denk dat indien Bayern gewonnen had dit ook wel gevierd zou worden- trakteerde de sportsbar op gratis Carlsberg voor iedereen, zolang de voorraad strekt. (De herhaling van de dag: Elke gelegenheid is een goede gelegenheid voor Ijslanders om zich te bezatten!) Ach we don’t care en mijn Frans vond dit zeker ook niet erg, want als je met twee Fransen –Alex, mijn medestagiair en Alex, restaurantmanager- op een terras zit heb je niet veel keuze behalve mee Frans te spreken.

Ik hoor je momenteel tot hier denken Ijsland, terras? Kunnen deze twee woorden in één zin gebruikt worden zonder enig probleem? Ja, want om de één of andere reden is het hier bij 10 graden en volle zon perfect terrasweer! Voor de Ijslanders zelfs echt T-shirtweer, maar zover zijn wij nog niet! Ook typisch is dat alle Ijslanders bij het minste zonnestraaltje allen samentroepen op het enige stukje gras van Reykjavík, recht voor het parlement. Hier vind je ook de beste zonneterrasjes! Voor zij die me nog steeds niet geloven, hieronder het bewijs! Oh ja, de andere jongen op de foto is dus Alex, de stagiair!

Zondagmorgen werd ik wel onmiddellijk geconfronteerd met het strijkijzer dat reeds in volledige set-up stond te blinken, bijna smekend om gebruikt te worden, dus zodoende… En ja hoor, zelfs na deze strijkbeurt zijn al mijn kleren nog draagbaar! Joehoew!

Bij deze is het hier intussen bijna half 12 en nog steeds klaarlichte dag, uiteraard, maar toch is het stilaan bedtijd, want morgen doe ik mijn eerste ochtenshift!

Slaapwel en tot binnenkort (of wie weet straks al in mijn droom?!J)

Sam

24-05-2010 om 01:23 geschreven door Sam