Beste lezer

Vandaag ben ik exact één week op dit eiland en ik begin stilaan gewend te raken aan de lokale gewoontes. Later, als ik er genoeg verzameld heb om een hilarische blog over te schrijven, zal ik al deze gewoontes en vreemde feiten over Ijsland bundelen in één blogbericht, maar eerst een verslag van mijn eerste week eigenlijk stage.

Mijn stage begon officieel op maandag 26 april, maar zoals jullie intussen allemaal weten is dit dus door de Eyafjallajökull -de vulkaan met de voor mij al bijna uitspreekbare naam [Eejafjallajeukethh] (probeer het maar uit te spreken, want deze tongtwister gaat volgens mij nog decennia meegaan) met een week uitgesteld. Ook de datum waarop mijn stage gedaan zal zijn, is dus ook van 13 augustus veranderd in 20 augustus.

Ik werd op maandag 3 mei omstreeks 11:00 in de lobby van het hotel verwacht, voor een eerste kennismaking met het gebouw, het hotel, de faciliteiten en de collega’s. Na deze rondleiding en de lunch werd ik verwacht bij “Bella” .– Bergþóra Bjarnadottir, je begrijpt nu waarom iedereen haar gewoon Bella noemt- Zij is de Front Office manager en zal dus de volgende weken de zware verantwoordelijkheid hebben mij aan haar receptie te dulden.

Bella’s idee was mij een introductie te geven van Opera, het computerprogramma dat aan de receptie wordt gebruik. Ik had reeds met dit programma gewerkt tijdens mijn vorige stage in de Crowne Plaza Brussels Airport, dus dit vormde geen probleem voor mij, want alles kwam zeer snel terug. De eerste indruk die ik Bella dus naliet, was zeker niet slecht.

Twee uur vroeger dan gepland begaf ik me terug naar mijn kamer om mij om te kleden en richting de Liquor store te gaan. Deze winkel, uitgebaat door de overheid, is de enige plaats waar alcohol mag worden verkocht. Het doel was om enkele pintjes in huis te halen voor mijn eenzame –of minder eenzame- avonden op te vrolijken en –uiteraard- om mijn Belgische roots niet te verloochenen. Eens aangekomen in deze winkel, die letterlijk álleen alcohol verkoopt, had ik de zoveelste verbazing op rij over dit land. Dat de alcohol in de bars vrij duur was wist ik al, maar zelfs voor een blikje Viking –het drinkbare lokale bier, de Stella van Ijsland zeg maar- vragen ze in deze winkel ongevee 250 ISK –ca. €1,50.

’s Avond ben ik naar Alex’ kamer gegaan en hebben we een biertje gedronken en films uitgewisseld. Daarna zijn we beiden op tijd gaan slapen, want de dag erna begon het échte doel van deze “reis”.

Op dinsdagnamiddag om 16:00 kwam ik, perfect uitgedost in kostuum- aan in de receptie en werd ik meteen voor de leeuwen gegooid. Er werd mij uitgelegd waar alles lag en hoe de werking van het hotel draaide, maar tussendoor moest ik –zo goed en zo kwaad als ik kon- gasten de weg uitleggen, restaurants en taxi’s reserveren,… Toen Alex, die samen met mij op shift stond, ging eten, gebeurde uiteraard het verwachte: de eerst check-in. Dit was een Nederlands koppel, dus gelukkig kon ik nog in mijn eigen landstaal mijn plan trekken. Verbazend genoeg was ik niet veel van mijn check-in-capaciteiten verloren en ging dit behoorlijk vlot. Toen Alex gedaan had om 20:00 werd hij afgelost door Kwaku, één van de Night Auditors. Hij heeft mij tot 00:00 –het einde van mijn shift- de werking van de night uitgelegd.

Op maandagavond hadden Alex en ik afgesproken om op dinsdagavond een tweede poging te doen een bar te zoeken waar ze leuke livemuziek spelen, maar ook deze poging ging niet door, want toen we op weg waren naar Hresso –één van de leukere bars met livemuziek- kwamen we Ásgeir –een weekendreceptionist / student-. Hij had een hele dag gestudeerd en was nu met enkele vrienden op pad voor een ontspannend biertje. Hij nodigde ons uit kennis te maken met zijn vrienden en toen we aan de tafel kwamen was er nog een –onaangename- verrassing die me te beurt viel, want wat bleek: het is in Ijsland een gewoont om een kan bier te bestellen –serieus, een kan waar je op scoutskamp water indoet- en dan gewoon verdeelt onder glazen. Ik heb echter mijn eigen principes aan de kant kunnen zetten en er een gezellige avond van gemaakt. Ik heb er nu ook weer enkele nieuwe Ijslandse vrienden bij…

Op woensdag is er niets noemenswaardig gebeurd buiten het feit dat ik nogmaals werd geconfronteerd met de Ijslandse zattigheid en het effect dat dit heeft op toeristen. Een groep Amerikaanse vrienden kwamen bij mij inchecken en vroegen onmiddellijk naar de lokale bars. Ze zijn snel hun bagage naar de kamer gaan brengen en hebben zich richting Laugavegur –de belangrijkste shopping- en uitgaansbuurt van Reykjavík- begeven. Het is bij wet verplicht dat cafés hier tijdens de week sluiten om 01:00, dus hebben ze hun feestje voortgezet op hun kamer. Ze hadden enkele vrouwelijke gasten uitgenodigd die ze hadden leren kennen in de bars en belden te receptie. Ze vroegen of ze nog 24 pintjes konden krijgen, want hun minibars waren inmiddels geledigd. Hanna, Night Audit nummer 2 heeft deze onmiddellijk gebracht en vooral het management was hier zeer gelukkig mee, wetende dat een biertje aan minibartarief 900 ISK kost. (een snelle berekening: 90 0X 24=21600 / 170= €121,06. Dit is meer dan wat ze per nacht betalen voor een kamer)

Dit was echter nog niet het einde van hun verhaal, want deze partyanimals zouden de rest van de week kleuren. Op donderdag is er niets noemenswaardig gebeurd tijdens de shift, maar na de shift had mijn wit hemd –ik had er maar één bij dat ik blijkbaar dagelijks moet aandoen- een wasbeurt nodig. Terwijl mijn hemd in de wasmachine zat heb ik Hanna nog even gezelschap gehouden. Op dit moment kwamen onze dronken Amerikaanse vrienden druppelsgewijs binnen met een biertje in de hand. -Ik vergat trouwens nog te vermelden dat ze omstreeks 18:00 waren binnengewandeld met ongeveer 30 pintjes uit de liquor store- Weer waren ze –letterlijk- buiten geveegd  uit de bars en gingen ze dus traditiegetrouw hun feestje voortzetten op een kamer.

Toen ik vanavond op mijn shift arriveerde en het logboek nalas, had ik spijt dat ik geen halfuurtje langer meer was blijven plakken bij Hanna, want blijkbaar is het hier nog zeer grappig geworden. Deze gasten zijn met vijf en hebben 3 kamers. Blijkbaar had één van de heren het hof gemaakt aan een lokale Reykjvavíkse meid en was de andere vriend zo vriendelijk geweest de twee tortelduifjes wat privacy te gunnen. Hij had het idee te gaan slapen bij de andere vriend, die geen kamergenoot had, maar deze wou hem niet meer binnenlaten. Hij zag daarom dus geen andere optie dan zijn roes uit te slapen voor zijn eigen deur.

Uiteraard werd hij gevonden door Hanna, die de grootste moeite had de man, die zijn kamersleutel nog in de hand had, zijn kamer binnen te loodsen… Zoals ik al meerdere malen zei: Rare mensen die Ijslanders –of in dit geval is misschien meer gepast: vreemde invloed heeft Ijsland –in combinatie met alcohol- op mensen.

Vandaag zijn we dus vrijdagavond en onze Amerikaanse vrienden zijn op dit moment hun laatste avond op het eiland aan het vieren. Ze zijn allen naar bed gegaan omstreeks 23:00 en ik heb ze wakker gebeld om 01:30 zoals ze vroegen. Vol goede moed zijn ze zich nu aan het uitleven in het bizarre nachtleven hier.

Normaal gezien was dit één van mijn laatste taken geweest deze avond, maar er werd mij gevraagd tot 05:00 te blijven, enerzijds om problemen met Amerikanen of andere dronken mensen te vermijden –Hanna had schrik voor wat er haar nog allemaal te wachten staat- en anderzijds omdat de vulkaan weer in haar oude gewoontes aan het hervallen is… Daarom zijn er veel vluchten die worden omgeleid langs Akuyeri, een luchthaven in het noorden van het eiland op ongeveer 6u rijden van de hoofdstad. Hierdoor verwachten we veel early check-outs, een heuse rush zelfs.

De positieve keerzijde van de medaille is dan weer dat ik voor deze opoffering een dagje meer vrij heb als mijn mama, papa en broertje mij komen bezoeken. Ik zal dus slechts twee dagen moeten werken tijdens hun verblijf.

Zo dit is ongeveer alles wat er hier voorlopig gebeurd. Het is vooral spannend afwachten wat de vulkaan nog allemaal in petto heeft voor ons… Het zijn hier spannende tijden!

Hou je haaks!

Sam

09-05-2010 om 19:05 geschreven door Sam  

Beste lezer

Dag drie in het schitterende Ijsland loopt stilaan op zijn einde, maar toch heb ik het gevoel dat ik hier al dag 30 ben. Mijn nieuwe collega’s en diens lokale vrienden doen er werkelijk alles aan om mij zo goed mogelijk te laten integreren in een –voor mij althans- totaal vreemde cultuur.

Ik werd hiermee voor het eerst geconfronteerd op vrijdagavond. Na de wijndegustatie en het uitpakken van mijn valies ben ik samen met Alex iets gaan eten achter de hoek. Ons “diner” bestond uit een veredelde, ietwat geraffineerde kebab van lamsvlees met spek, kaas, verse groenten en verschillende sausen. Blijkbaar is zulk voedsel zeer populair bij de gemiddelde Ijslander en in het bijzonder ’s avonds laat.

Alex wou me diezelfde avond ook voorstellen aan zijn vrienden hier, dus stelde hij voor dat ik mee uitging met hun naar de lokale bars, clubs en danscafés die slechts op 1 straat van ons hotel verwijderd zijn. Toen Alex me kwam ophalen schrok ik me bijna een hoedje. Piekfijn uitgedost, in maatpak, een perfect kapsel, geschoren en een parfumwalm stond hij klaar om uit te gaan. Ik dacht dat hij zo’n macho was die op zo’n manier indruk probeert te maken op de lokale Reykjavíkse meisjes. Maar wat bleek: dit is hier een lokale gewoonte. Alle clubs zaten vol met heren in kostuum en dames met decolletés en korte jurkjes waar ik mijn

18-jarige dochter –als ik er al één zou hebben uiteraard- niet mee zou willen zien verschijnen in het openbaar.

Tevens heerst er een groot alcoholisme bij de lokale bevolking. Het leven is hier nogal aan de dure kant en blijkbaar hebben Ijslanders niet te gewoonte om hun geld goed te beleggen. In tegendeel, ze geven het liever uit. Daarom hebben Ijslanders meerstal meer dan één job. Een voorbeeld. Eén van mijn collega’s, Aldis, werkt in ons hotel een voltijdse job als barvrouw/kelner. Daarnaast werkt ze gedurende enkele avonden per week nog als barmeisje in een club en tijdens de weekends werkt ze nog halftijds als verkoopster in een boekenwinkel in Krinlan, het grootste shoppingcenter van Ijsland.

Door dit vele werken zijn Ijslanders zo opgefokt tegen dat het weekend begint dat ze zich helemaal laten gaan: ze beginnen hier te feesten rond 23:00 en drinken echt gigantisch veel. Deze feestjes duren meestal tot ver de volgende morgen of tot ze zo dronken zijn dat ze niet meer weten wat ze doen en door vrienden in bed worden gestoken.

 Het uitgaansleven van de Ijslanders is niet echt “my cup of tea”, maar ik kan er best mee leven. Ze zijn zeer vriendelijk en zolang je eerlijk met hen bent, zal je er geen last mee hebben, ook niet als ze dronken zijn. De enige overlast die ze veroorzaken, is dat ze soms met hun “zatte botten” het hotel durven binnenkomen of in slaap vallen in onze inkomhal. Daarom is het ook noodzakelijk dat er tijdens vrijdag- en zaterdagnacht extra security rondloopt in en rond het hotel. Verder heb ik ook al mijn eerste taakomschrijving gekregen voor de weekends waarin ik duty zal zijn. Op zaterdag- en zondagmorgen moet er steeds een ronde rond het hotel gemaakt worden om na te kijken of de buitengevel niet gebruikt is als toilet… Ik kijk er echt naar uit, naar deze job’kes…

Door dit lange verhaal komen we dus terug uit waar we vandaag mee begonnen zijn: de lokale gastronomie. De verklaring waaróm deze “Drunk Food” zo populair is bij de lokale bevolking is dus zeer eenvoudig: omdat ze er van uit gaan dat dit voedsel de kater tegen zal gaan...  (Gekke jongens, die Ijslanders… )

Alle eetkraampjes –er staan er gigantisch veel in heel Reykjavík, waaronder zelfs eentje dat “Belgian Waffles” verkoopt- zijn dus ook bijna 24/24 open. Ook overdag en buiten Reykjav­ik vindt je overal eetkraampjes en vooral Hotdog verkooppunten. In elke supermarkt, tankstation,… verkopen ze Hotdogs met rauwe ajuin, gefrituurde ajui, met spek, zonder spek, met zachte dressing of pikante dressing, met tomatenketchup of chilliketchup, met gele of groene saus waarvan de naam niet uit te spreken valt,… Je kan hier voor een jaar lang elke dag een Hotdog  eten, zonder dat hij ook maar één keer hetzelfde smaakt.

Het populairste Hotdogkraampje bevindt zich recht tegenover de Radisson Blu 1919, mijn stage-/woonplaats. Dit eetstandje is extreem populair bij zowat iedereen die Reykjavík bezoekt. Naar het schijnt gebeurd het zelfs vaak dat mensen tijdens de zomermaanden tot anderhalf uur aanschuiven voor een Hotdog van dit kraam te eten. Het is slechts 2 bij 3 meter groot en toch kunnen 4 families leven van de winst dat het kraampje maakt.

De reden van de populariteit is in eigenlijk een zeer grappig verhaal: Een tiental jaar geleden, toen Bill Clinton nog president was van de USA, bracht hij een bezoek aan Ijsland. Toen hij van de hoofdstad naar Keflavík reed, bedacht hij zich dat hij tijdens geen bezoek geen enkele Hotdog had gegeten. Uiteraard, Amerikaans als hij is, wou hij zijn kennis over de Amerikaanse Hotdogs toetsen aan de Ijslandse. Ze zijn toen gestopt aan het eerst beste kraampje dat ze passeerden en dat bleek dit bewuste kraam te zijn. Onder het toeziend oog van tientallen camera’s beet Bill Clinton in het warme broodje, kauwde, smaakte... en toen zijn mond leeggegeten was wendde hij zich tot de camera’s en zij recht in de lens: “waw, this really is the best hotdog I ever ate!” Ik heb op youtube gezocht naar heb bewuste filmpje, maar kon dit verbazend genoeg niet vinden. Wel blijkt youtube vol te staan met andere filmpjes over het bewuste kraam. Hier vindt u twee links naar youtube met leuke “Hotdogmovies”: http://www.youtube.com/watch?v=aAklK4gPSTM en http://www.youtube.com/watch?v=DDYFlIS4L7A.

Om het hoofstuk ‘Icelandic hotdogs’ af te sluiten misschien toch nog even meedelen: de hotdogs van het bewuste kraam zijn inderdaad verdomd lekker en qua prijs vergelijkbaar met een Belgische hotdog (±€2,00).

Op zaterdagmorgen ben ik op tijd, vol goede moed, opgestaan om mijn eerste volledige dag in te zetten met een stevig ontbijt in het restaurant. Ik had verwacht een Ijslands ontbijt aan te treffen, maar ik moest al snel mijn verwachtingen bijschaven. Een internationaal viersterren hotel biedt zijn gasten uiteraard een Full American Breakfast aan, inclusief, spek, eieren op verschillende wijzen, worstjes, aardappels, champignons,… Toen ik het buffet voor een tweede keer beter bekeek, vielen mij toch enkele eigenaardigheden op. Ten eerste stond er wat vis op het buffet: gerookte en gemarineerde zalm, daar kan ik nog bijkomen, maar daarnaast stond een grote pot met zoete haring, een werkelijke delicatesse en absoluut onmisbaar bij een Ijslands ontbijt. Toen ik voor de derde –en laatste- maal langs het buffet ging, werd mijn aandacht getrokken door een klein flesje met shotglaasjes. Ik had de avond ervoor reeds het drinkgedrag van de Ijslanders mogen aanschouwen, maar sterke drank bij het ontbijt, dit spant werkelijk alles, dacht ik bij mezelf. Toen ik Alex vroeg wat voor shots de Ijslanders dan juist nemen bij het ontbijt moest hij hier hartelijk mee lachen, want wat ik dacht dat sterke drank was, bleek eigenlijk levertraan te zijn. Toen ik later aan de échte Ijslanders vroeg of ze wel degelijk elke morgen levertraan drinken, knikten ze instemmend. Volgens hen leven ze 4 jaar langer dan de gemiddelde Europeaan doordat ze elke morgen wat van die goedje naar binnen werken… Of dit wel degelijk zo is weet ik zelf niet, maar het zou me ergens niet verbazen dat het juist een geloof is, want goedgelovig zijn Ijslanders wel. Moest je ooit naar Ijsland komen, steek het volgende dan goed in je koppeke: Lach nooit of te nimmer met de Elfjes uit de bergen en zeker niet tegen de oudere generatie, want volgens hen en –met de hand op het hart- zij menen dit serieus, worden de bergen gebouwd door en voor de elfjes die hierin wonen… (ik heb het al eerder gezegd: Gekke jongens, die Ijslanders… )

Na het ontbijt hebben Alex en ik de auto van Aldis -het barmeisje met de vele jobs- geleend met als wederdienst dat we haar olie moesten vervangen. Stoere jongen als ik ben, ben ik braaf blijven toekijken terwijl Alex de deal volbracht.

Daarna zijn we gaan ‘roadtrippen’ in en rond Reykjavík; de voornaamste winkelstraten, restaurants, shoppingcentra,… Na een uurtje rondrijden in de omgeving zijn we gestopt aan het hotel, onze zwembroek, handdoek en badjas gaan halen en terug vertrokken richting het appartementsgebouw waar de ‘locals’ wonen. Van daaruit zijn we met z’n vijven in een kleine VW polo richting Bláa lónið, beter bekend als de Blue Lagoon.

Dit geothermaal openluchtzwembad bevindt zich op driekwartier van Reykjavìk. Het water heeft een witblauwe kleur door de kleibodems, lavasteen en het kalkrijke water. Alvorens je in het water te begeven, moet je je uitgebreid wassen met diverse zepen. Eens in het water, dat een constante temperatuur van tussen de 30 en de 70 graden Celsius telt, (als je rondloopt/zwemt in het water kom je soms hetere of koudere stroken water tegen) en gewend bent aan de temeratuursverschillen –buiten was het rond de 3°C- moet je je insmeren met kleimodder. Deze witte modder reinigt de huid en moet zo tussen de 10 en 15 minuten in de huid intrekken. Anderzijds best wel een grappig zicht, allemaal mensen met modder/klei op hun gezicht.

Daarna kan je kiezen tussen een stoombad of een sauna om de gereinigde poriën uit te zweten en voor te bereiden op een tweede laagje kleimodder. Dit ritueel kan je blijven herhalen tot je het beu bent. Toen onze handen eruit zagen alsof we 102 waren, besloten we dat het allemaal welletjes was en vertrokken we terug naar huis.

Die avond gingen we nog iets gaan drinken in een lokale bar met livemuziek, want bijna elke avond wordt er in de meeste bars livemuziek gespeeld. Uiteraard lijkt mij dit zeer interessant, want dan heb ik toch niet voor niets aan die gitaar gesleurd... Maar uiteraard, als je echt iets wilt, krijg je het vaak niet. De enige livemuziek die we vonden was écht niet aangenaam om naar te luisteren, dus de avond eindigde goed op tijd. Gelukkig maar, want de dag die komen zou, was zeker de moeite waard om er een pintje voor te laten!

Op zondagmorgen raakte ik voor het eerst verdwaald in de “backstage” van het hotel, mijn zoektocht naar de “Cantina” (=personeelsrestaurant) duurde langer dan gepland, maar toen ik ze eindelijk gevonden had, smaakte mijn ontbijt -deze keer weliswaar zónder levertraan of haring- dubbel zo goed. Gepakt en gezakt begaf ik me tegen 8:30 naar de lobby, waar een minibusje me zou komen ophalen. Dit busje bracht me naar een terminal waar verschillende grote bussen vertrekkenklaar stonden. De bestemming van mijn excursie was de Golden Circle.

Eerst en vooral hielden we halt in een geothermische krachtcentrale. Deze centrale had verscheidene boorplatformen waar ze koud water oppompen. Dit water wordt gebruikt voor het afkoelen van de boren waarmee heet water wordt opgepompt. Dit water gaat rechtstreeks naar de kranen in Reykjavík evenals het koude water. De temperatuur van het warme water bedraagt 84°C en tijdens de 22 km lange trip die het water aflegt van Nesjavellir –de krachtcentrale- tot het verdeelpunt in Reykjavík, is er een verlies van slechts 1 graad. Verder is er ook goed nagedacht over de manier waarop de leidingen liggen voor en in de stad. Zo liggen de leidingen net onder de asfaltlaag en de opritten van de huizen. Hierdoor zullen de wegen in Reykjavík steeds bereikbaar zijn, zelfs al er op de daken 2m sneeuw ligt!

Ten slotte wordt er ook elektriciteit opgewekt in de centrale. Dit gebeurd met de stoom –die duidelijk te zien is op de foto. Deze centrale voorziet zowat de helft van alle huizen in en rond Reykjavík!

De volgende stop die werd gehouden, was de Gullfoss. Dit betekent letterlijk “gouden waterval”. Waarom net deze naam, daar ben ik helaas niet achter gekomen, maar spectaculair was het alleszins wel! Deze waterval in 2 grote niveauverschillen ligt in de Hvítá –witte- rivier en is de voorbode van een spectaculaire canyon van 70 meter diep!

De volgende stopplaats van onze busrit was de wereldbefaamde “Geysir”. Dit plaatsje binnen de Haukadalur –een groot gebied waar het bruist van geothermische natuurelementen- is vooral bekend om zijn geisers. Geysir zelf was de eerste geiser ooit ontdekt en daarom werden alle soortgelijke natuurelementen naar hem vernoemd. Helaas laat deze bekende geiser het de laatste jaren een beetje afweten en is hij zeer onregelmatig en onvoorspelbaar geworden. Gelukkig is er nog het jongere broertje van de Geysir, de Stokkur.

Deze geiser is zeer regelmatig. Hij breekt gemiddeld om de zeven minuten uit, maar mijns inziens zelfs vaker, met soms slecht enkele minuten, maar dit hangt uiteraard af van de weersomstandigheden.
Indien je ooit naar Ijsland komt, mag je Geysir zeker niet links laten liggen! De kracht van de natuur is zo groot, dat je het met je eigen ogen moet zien vooraleer je het echt kan vatten!

De laatste halte van de excursie is het door UNESCO erkende Nationale Park van Þingvellir. In dit NP zou het eerste parlement van de Vikings gesitueerd zijn. Verder staat het park erom bekend dat het de enige plek op aarde is waar je duidelijk het verschil ziet tussen de aardplaten, want op dit punt –en op de foto- zie je duidelijk de Eurasiatische – en de Noord-Amerikaanse aardplaat recht tegenover elkaar staan. Wederom een bewijs hoe krachtig de natuur, de aarde en zijn vele elementen zij!

Tot slot van dit bericht zou ik nog graag even duidelijkheid willen brengen over de huidige situatie in dit land. Meerbepaald over zijn misschien wel allerbekendste natuurfenomeen: de beruchte vulkaan met de onuitspreekbare naam Eyafjallajökull.
Ik heb de voorbije dagen verscheidene mails, facebooks, skypes,… gehad over de mogelijke dreiging voor evacuatie van Reykjavík, as-regens, een astapijt van meters dik rond de stad, dat stofmaskers verplicht zijn op straat,… Hier is echter allemaal niks van waar, behalve het feit dat er op 120 km van de deur effectief een vulkaan aan het uitbarsten is. In een straal van enkele honderden meters rond de vulkaan zijn er inderdaad as-neerslagen geweest, maar in Reykjavík heeft niemand ooit iets gemerkt van de vulkaan. Men is het hier echter gewoon, want uitbarstingen als deze vinden hier regelmatig plaats, zo’n één keer om de vier jaar, alleen waait de as dan niet zo ver.

Het enige waar ze hier nog voor vrezen is de mogelijke uitbarsting van de Katlá, de buurvrouw van de Eyafjallajökull. De kans is reëel dat ze binnenkort uitbarst en als de wind dan richting Reykjavík waait, is de kans bestaande dat er een klein beetje as zou neervallen, maar dat vinden de Ijslanders niet erg, want deze as voedt de barre bodem en zou hem op termijn een beetje vruchtbaarder kunnen maken!

Tot slot nog een foto van een vulkaankrater die inmiddels 3000 jaar uitgedoofd is.

En enkele typisch Ijslandse landschappen!

Tot binnenkort en vooral: laat nog wat warmte over voor mij!

Slaapwel

Sam

03-05-2010 om 03:59 geschreven door Sam