Beste lezer

Week 3 op dit eiland, omgeven door de Atlantische Oceaan, is zonet begonnen. In tegenstelling van wat de naam van dit land doet vermoeden hebben we een schitterende week achter de rug. Het was warm in Reykjavík, rond de 9°C, of zoals de Ijslanders het zien, T-shirt-weer. Zeker met het zonnetje in mijn gezicht, heb zelfs ik moeten toegeven dat het met momenten écht zomer is. Zomer? Ja, Ijsland kent maar twee seizoenen: winter en zomer en het voorbije weekend is de zomer officieel van wal gestoken evenals het toeristisch seizoen.

Maar net dit laatste blijkt momenteel een probleem te vormen. Door de welbekende vulkaan, waarvan u de naam uiteraard vlot kunt uitspreken en dit woord daarom bewust meerdere malen per dag in uwe monde neemt (indien dit niet zo is mag u hem ook gerust de eiland-berg-gletsjer noemen, want dit is de betekenis/vertaling van dit natuurfenomeen), is er een grote terughoudendheid van velen om naar dit schitterende land te komen.

Voor alle duidelijkheid: Ijsland is semi-helemaal asvrij. De eerlijkheid gebied mij dat er in een straal van enkele honderden meters rond de Eyafjallajökull wel degelijk as ligt, maar deze delen zijn, om begrijpelijke reden, afgesloten voor toeristen. Nu ik toch eerlijk ben gebied het mij u mee te delen dat Reykjavík intussen toch niet meer asvrij is. Er is namelijk as te vinden in de vele souvenirshops en gift stores, zij het dan in bokaaltjes.  Indien u dit niet gelooft, mag u altijd ten rade gaan bij mijn mama, papa of broer, die deze week wat kleur zijn komen brengen –of opdoen- in deze stad en zijn schitterende omgeving.

Op maandag hadden Alex en ik allebei een dagje vrij. Om dit te vieren, evenals het zonnetje, hebben we Viðar gebeld om een terrasje te doen. Blijkbaar hadden we de Ijslandse zon toch wat overschat, want het bleek frisser te zijn dan verwacht. Maar stoere mannen als we zijn hebben we er toch maar gezeten en het uitgezeten ook! En gelukkig maar, want toen we op het punt stonden te vertrekken, kwamen we Ásgeir tegen. Hij was op weg van de liquor store naar een vriend om er een feestje te bouwen. Dit feestje ging later worden verder gezet in een bar en hij nodigde ons vriendelijk –lees dwingend- uit om hem dan te vergezellen, dus zo doende. Ik heb op dit “feestje” mijn achting voor de Ijslanders weer een schuif hoger moeten steken, want blijkbaar weten ze meer over ons Belgenlandje dan ik dacht. Ze weten allemaal dat we geen regering meer hebben, er een taalgrens loopt en –volgens hen- alleen maar frieten eten. Maar wat bleek… Het is een droom van vele Ijslanders een bezoekje te brengen aan België begin juli. Niet zozeer voor het “mooie” land, maar wel voor “Wurktur” Ik begreep het eerst echt niet, maar na een herhaling van wel 20 keer legde ik zelf de link tussen begin Juli en Rock Werchter. Gekke jongens die Ijslanders –man, ik val in herhaling!- maar moesten ze eens weten wat de bierprijzen in België zijn, ben ik er zeker van dat we 290.000 inwoners meer hadden gehad. (de overige 20.000 zijn allemaal lid van de AA en dus gestopt met drinken)

Dit had ik inderdaad nog niet vermeld, want Ijsland heeft buiten geisers, vulkanen, gletjers en andere vreemde fenomenen het meeste AA –jawel, Anonieme Alcoholisten- meetings per inwoner ter wereld. Dit is begrijpelijk als je na het donker –het zonnetje schijnt hier terug om 4:00 AM- door de straten van Reykjavik dwaalt. Er zijn in en rond Reykjavík niet minder dan 50 AA-meetings per dag. (U weet wat ik nu ga zeggen, dus ik ga niet nógmaals in herhaling vallen!)

Maar dus, intussen was het maandagavond 1:00 AM, de bar was gesloten en Alex en ik keerden terug naar het hotel. Alex recht naar zijn bed en ik naar de lobby, want daar moest ik wachten op mijn eerste bezoek.

Om 1:21 was het dan zover. De deuren van de lobby vlogen open en mijn eigenste mama, papa en broertje Tim (24) (damn ‘Het Laatste Nieuws’ heeft een slechte invloed op mij) kwamen gepakt en gezakt binnengestormd. De mama –uiteraard- in tranen en de broer –al even uiteraard- zijn ‘cool’ bewarend.

Voor ik dit verhaal verder kan zetten moet er even een flashback worden gemaakt naar de zaterdagnacht waarin ik mijn vorige blogbericht –Het degelijke doel- heb geschreven. Je herinnert je misschien nog wel het verhaal van de Amerikanen –Zo niet, leest u het gerust nog even na. Na elke avond van hun verblijf het hele hotel zowat op stelten te hebben gezet, kwamen de heren op zondagavond braaf, nuchter en vriendelijk uitchecken. Zo mogelijk nóg vriendelijker was het cadeautje dat ons werd overhandigd. Nu ja niet in één keer, want dit bleek onmogelijk. Het presentje bestond uit niet minder dan 37 blikken –halve liters- van diverse nationale en internationale biersoorten. De bijhorende mededeling was een liquide verontschuldiging voor alle overlast die ze hadden veroorzaakt. Bij het zien van zoveel gerstenat, waren Hanna en ikzelf dit allang vergeten, dus de heren waren in hun opzet geslaagd. Na lang beraad hebben Hanna en ik beslist dat het misschien eerlijker was om al dit lekkers te verdelen onder alle collega’s die dit weekend hadden gewerkt of problemen hadden gehad met deze gasten. Uiteraard werden alle (ex-)AA-leden vrijgesteld voor “hun eigen bestwil”.

Nu kunnen we verder gaan waar we 8 regels -en voor de goede orde: twee witregels- geleden gestopt zijn. Omdat mijn ouders en broer een lange dag vol vertragingen achter de rug hadden, bood ik ze nog een biertje van mijn -intussen- goedgevulde minibar aan. Helaas bleken ze echte Belgen te zijn en was mijn mooie voorraad er snel –uiteraard niet in één keer- aan. Mede door mijn goede ontvangst –vermoed ik- had de mama allerlei leuke cadeautjes voor me mee: Dozen koekjes, een pot choco, chocolade, Stella-Artois,… en ook Lise had haar duit in het zakje gedaan en enkele pakjes meegegeven!

Na het in ontvangst nemen van al dit ongezonde lekkers, kropen we moe en voldaan ons bedje in. Zowel mijn mama en papa als mijn broer en ik sliepen de hele week trouwens in een mooie Junior Suite. Ik weet dat je hier geen bal van verstaat en dit dus ook nooit zal lezen maar toch! Merci Hanna om ons deze kamers toe te wijzen! (ik bedenk me net: Hanna is half Française, dus misschien verstaat ze de kern van de zaak wel J)

Dag twee van hun bezoek begon met een bezoek aan Reykjavík, hoofdstad van Ijsland en het kloppend hart van het land. Als je echter écht in deze stad bent, merk je dat dit in geen geval met welke hoofdstad ter wereld te vergelijken valt: ter vergelijking Reykjavík-centrum is niet groter –ik denk zelf kleiner- dan Leuven-centrum en de belangrijkste bezienswaardigheden heb je op een halve dag gezien.

We begonnen deze dag met een uitgebreide wandeling langs het stadhuis, parlement, winkelstraat tot aan het lokale “stadspark” waar het enige gras op het voetbalveld ligt. Inderdaad, er groeit zelfs geen natuurlijk gras in dit land. Daar degusteerden ze voor het eerst een Ijslandse hotdog, waarna we ons terug richting Radisson Blu 1919, waar ik een om 16:00 mijn eerste en voorlaatste shift van de week moest aanvangen. Tijdens deze shift zijn mijn ouders en broer, op aandringen van mijn broer, de architectuurwandeling gaan doen. Vreemd trouwens dat Reykjavík een architectuurwandeling heeft. Het oudste gebouw van het hele eiland is een klein houten huisje waar je zomaar voorbij zou lopen en de andere “oude” gebouwen dateren van begin 20^e Eeuw.

De verklaring hiervoor is echter zeer eenvoudig. Ijsland is sinds zijn ontdekking in het jaar 990 –nu ja in feite pas vanaf het jaar 994, want dan pas zijn de eerste mensen zich hier beginnen settelen- een democratie. Hiermee zijn ze de oudste democratie van de wereld. Dit deerde niemand, want veel bedreiging over oorlogen van buitenaf zijn er nooit geweest. Hierdoor werden er ook geen groteske gebouwen neer geplant, omdat niemand zijn macht of aanzien moest bewijzen. Dit is tot op heden trouwens nog zeer merkbaar dat Ijsland doorheen de geschiedenis nooit met oorlog of bedreiging van buitenaf in contact is gekomen. Te taal is doorheen de jaren bijna niet veranderd, in tegendeel, er wordt schande gesproken over de huidige jeugd, die een eigen sms/msn-taaltje hebben ontwikkeld. Tevens heeft Ijsland tot op de dag van vandaag nog steeds geen eigen leger. De enige soldaten die hier ooit zaten, waren 200.00 Britse en Amerikaanse soldaten die hier stonden strategisch opgesteld tussen het Amerikaanse en het Europese continent, maar sinds deze vertrokken zijn in 2007 is er geen enkele militaire bescherming meer. Alle Ijslandse heren zijn dus ook gewaarschuwd: bij een mogelijke dreiging dienen zij allen hun vaderlandse plichten te vervullen!

Op woensdag had ik een vrije dag. Om deze nuttig door te brengen hadden we geopteerd om een auto te huren en naar de Blue Lagoon te rijden. Daar een hele dag Blue Lagoon nogal saai zou kunnen worden, hebben we na raadgeving van vele collega’s en managers gekozen deze trip te combineren met Krýsnavík en Grindavík, twee kleine stadjes in de buurt van de Bláa Lónið.

Krýsnavík was voor mij persoonlijk misschien één van de verrassendste dingen die ik tijdens mijn verblijf hier reeds ontdekt heb. Dit minder bekende –en dus minder voor toeristen uitgemolken- stukje geothermiek was nogmaals een openbaring over de kracht en grillen der natuur. In het Nationale Park Súndun kan je er mudpods, kokende putten modder gaan bezoeken. Een bezoek dat je ervaart met al je zintuigen. Je ziet de modderbellen, het hoort de ploppen, je voelt de warmte en je proeft en ruikt de –naar rotte eieren ruikende- zwavel.

Ook Grindavík had wel zijn charme. Hier moesten we, op aanraden van Bella, zeker de vuurtoren gaan bezoekn. Veel speciaal was het niet, maar ik kan me voorstellen dat deze vuurtoren een belangrijke functie volstrekt in dit vissersdorpje -lees industriële vissersstad. Wat echter wel spectaculair was, waren de gestrande en verroeste scheepswrakken die we terugvonden op de onverharde weg naar deze vuurtoren.

Hierna vervolgden we dus onze weg naar de uiteindelijke eindbestemming van deze dag: de “tourist trap” Blue Lagoon. Na enkele uren weken in het hete water, onze gisten bewitten met enkele kilo’s modderklei en wat heen-en-weer gegooi van deze klei tussen Tim en mezelf begaven we ons terug richting Reykjavík om onszelf klaar te maken voor een bezoek aan restaurant Reykjavík.

Indien u een bezoek brengt aan Reykjavík, laat dit restaurant dan zeker links liggen, want dit was misschien één van de grotere teleurstellingen die ik reeds gehad heb in sinds het begin van mijn stage.

Om deze teleurstelling te verwerken –en omdat ik het hem beloofd had- heb ik Tim deze avond voor het eerst ondergedompeld in het befaamde Reykjavíkse nachtleven. Daar het op donderdag een feestdag was, werd woensdagavond als weekendavond beschouwd. Overal was het groot feest en Tim en ik hebben goed gelachen met de lokale dronkaards en narren.

Dag vier, donderdag, was voor mij weer ‘werrekendag’, dus besloten mama, papa en Tim zich een dagje onder te dompelen in de toptoeristische trekpleisters van het eiland: Geysir, Gullfoss en Þingvellir, dit alles beter gekend onder de pakketnaam Golden Circle. Dit was naar verluit zeer aangenaam behalve het feit dat de power plant Nesjavellir gesloten was voor bezoek, dit tot grote teleurstelling van Tim. ’s Avonds hebben ze wel een lekker visrestaurantje ontdekt, dat ik zeker zelf ook nog eens moet gaan uittesten.

Op vrijdag stond er een bezoek aan Krinlan op het programma. Krinlan is het enige shoppingcenter van Reykjavík en het het grootste van het ganse eiland. Deze “mall” is tevens een bewijs dat de veramerikanisering van Ijsland in de verf zet.

De prijzen van kleding en andere interessante prullen liggen hier zo mogelijk nóg hoger dan in België, maar verder was het een gezellige voormiddag. De namiddag hebben we doorgebracht in centrum Reykjavík, waar we de hypermoderne Protestantse Kathedraal hebben bezocht. Daarna zijn we op restaurantjacht geweest. Ik had al veel goede dingen gehoord van een Domo, een fusion-visrestaurant, maar helaas bleken zij het ganse weekend volzet.

Op deze tocht hebben we –met de hulp van Kristín achter de receptie- twee leuke restaurantjes gevonden voor de volgende dagen. Op vrijdagavond zijn we gaan eten in Lækjarbrekka, een kitschy restaurant op slechts enkele meters van het hotel. Hier heb ik voor het eerst walvis kunnen proeven. In tegenstelling tot wat je zou denken, smaakt walvis niet naar vis, maar eerder naar een lekker stukje wild. Het wordt ook geserveerd met knolselderpuree en een “vlees’jus.

Later op de avond heb ik Tim nogmaals meegenomen om ditmaal het échte, zwaardere Ijslandse nachtleven te leren kennen. Hiervoor had ik enkele lokale vrienden opgetrommeld en hebben we -net zoals de locals continue doen- aan “club hopping” –je begint in één bar en gaat vervolgens elke bar in de omgeving even binnen om uiteindelijk terug te keren naar het beste feestje- gedaan. Voor hem ongetwijfeld een verruimende ervaring. Niet alleen de bars en clubs, maar ook het gedrag en uiterlijk van de lokale dames en het drankgebruik en –gedrag van dronken Ijslanders. Én toch, het heeft zijn charmes!

Op zaterdagochtend, de laatste ochtend van het verblijf van mijn ouders en broer, hebben we wat rondgehangen in het toeristisch stadscentrum en de winkelstraat. Onderweg kwamen we een lokale parade tegen waarin alle verschillende nationaliteiten van Reykjavík vertegenwoordigd waren. In de namiddag zijn we ook nog getuige geweest van de immense afkeer van vele Ijslanders tegen hun eigen regering –het deed mij als Belg dan ook veel plezier dat wij niet de enige zijn met dit probleem- en tegen de toetreding van Ijsland tot de Europese Unie. Op het enige stukje gras voor het parlement –ook het pleintje met de beste terrassen van de stad- vond namelijk een reeks optredens plaats als protest. Door het goede weer  kreeg het concert ook een tweede functie mee: het officieel openen van de zomer. Dit hebben we dan uiteraard ook uitgebreid meegevierd door gezellig te luieren met een verfrissend gerstenatje binnen handbereik.

’s Avonds zijn we gaan dineren in Þrir Frakkar, een restaurant dat erom bekend staat dat het uitstekende rasechte Ijslandse maaltijden serveert.

Hier heb ik –eveneens voor het eerst in mijn leven-  Guillemot -een typische zwarte Ijslandse zeevogel- gegeten. Ook dit vlees had een hoog “wild-gehalte”, het smaakte meerbepaald als een lekker stukje haas, maar dan met een fijnere strudtuur. Ook dit is zeker een aanrader bij een mogelijk bezoek aan Ijsland.

Op zondagmorgen, zeer vroeg, liep het bezoek van mijn ouders en broer op haar einde. Na de nodige schrik vast te komen zitten door de vulkaan, konden ze toch zonder enig probleem vertrekken. Uiteraard ben ik toch even uit mijn warme bedje gekomen om nog even te zwaaien, maar ik ben er uiteindelijk toch terug ingekropen, want ik had deze dag een hele leuke excursie gepland die ons werd aangeboden door een lokale firma die avontuurlijke dagtochten aanbiedt. Ik zou een dagje gratis gaan quad-biken en raften en ’s avonds een vulkanische barbecue mogen eten in een hot tub.

Maar zoals je waarschijnlijk al vermoedde, is dit feestje niet doorgegaan door het feestgedrag van anderen. Toen Alex en ik gepakt en gezakt en met heel veel goesting aan het wachten waren op onze pick-up in de lobby, kwam Anna, receptioniste van dienst, ons melden dat ze een telefoontje had gekregen van de firma met de mededeling dat onze excursie gecancelled was. We wouden haar eerst niet geloven, maar toen we zelf belden, moesten we dit toch ervaren.

Vooral de reden van de annulering stootte ons tegen de borst. Blijkbaar waren we met een groepje van 3 verschillende hotels, maar vond één van de ploegen het nodig zich zaterdagavond toch maar in de drank te storten, met een welverdiende kater als gevolg. Hierdoor waren we met te weinig om een boot te vullen en werd de trip afgelast. Gelukkig hebben we de excursie kunnen verplaatsten naar aanstaande donderdag en gaat Anna ons vergezellen. De kans dat we donderdag kunnen vertrekken is allicht groter, daar alle bars op woensdagavond wettelijk verplicht zijn te sluiten om 01:00 AM.

Door deze afgelaste excursie was ik genoodzaakt een andere bezigheid te zoeken. Een beter alternatief hebben we helaas niet gevonden, omdat we zoveel zin hadden in het avontuurlijke quad-biken en raften. Ik heb mezelf van opgesloten in mijn junior suite en dit is me slecht bevallen. Ik had echt een zwart gat na een hele week bezoek en heb het voor het eerst sinds het begin van mijn stage een moeilijkere dag gehad. Ach… zo erg is het ook niet. Ik wist op voorhand waar ik aan begon. Ik heb er op voorrand lang over nagedacht en was er dus misschien wat op voorbereid. Ik weet ook dat dit zeker niet de laatste keer zal zijn dat ik dit voorheb maar het zij zo… What doesn’t kills you, makes you stronger.

In de vooravond kreeg ik een telefoontje van Ásgeir met de vraag of ik zijn avondshift wou overnemen. Ik was zelfs blij met het aanbod, want de drukke avondshift heeft mijn gedachten helemaal verzet en nu zie ik weer alleen het positieve in van deze hele onderneming!

Het gaat mij hier nog steeds uitstekend en ik hoop dat het met jullie even goed gaat!

Oh ja, kunnen jullie mij allen nog één plezier doen! Vertel aan iedereen die het wil horen dat Ijsland echt een schitterend land is en dat het –meestal- echt niet lastig is hier te geraken of er verblijven!

Bedankt in naam van de Ijslandse economie (als die dan al terug zou bestaan)

Sam

18-05-2010 om 04:11 geschreven door Sam