Beste lezer

Zoals je wellicht weet ben ik op stage in Reykjavik, Ijsland, en dit voor 16 weken. Ijsland, hoor ik je al zeggen, wat is daar nou te beleven? Wel ik weet het zelf ook nog niet, maar ik hoop dit in de komende weken te ontdekken!

Het vertrek was gepland op zaterdag 24 april 2010 met een vlucht om 9:55 vanuit Brussel naar Londen Heathrow, van waaruit ik om 13:00 lokale tijd een vlucht zou nemen naar Keflavik, de internationale luchthaven van Reykjavik. Ik was er helemaal klaar voor: mijn valies was gepakt, iedereen had voldoende persoonlijke aandacht gekregen en de mama haar tranen waren opgeweend.
Maar helaas liep niet alles zoals gepland, want door de uitbarsting -en de daardoor ontstane aswolk- van wellicht de bekendste vulkaan van dit land, de Eyafjallajökull, werd de luchthaven van Keflavik, voor het eerst sinds de befaamde uitbarsting, gesloten. Daarom moest mijn vlucht verplaatst worden naar de maandag erop, 26 april. De man met het hollandse accent aan de andere kant van de lijn wist mij te vertellen dat het zeer druk was ten huize Icelandair, dus dat mijn nieuw ticket met enige vertraging zou worden doorgemaild. Toen ik dit zaterdagnamiddag nog steeds niet ontvangen had, belde ik terug met de bedoeling te vragen wanneer mijn ticket zou worden doorgestuurd, wisten ze mij daar te vertellen dat de luchthaven zeker gesloten zou blijven tot en met maandagavond.
Zodoende werd mij een nieuwe vlucht geregeld, dit keer op woensdagmorgen, dezelfde uren als oorspronkelijk gepland. Ik was er niet helemaal gerust op, dus dinsdagmiddag belde ik voor alle veiligheid nogmaals naar Icelandair. Het leek wel of de duivel ermee gemoeid was, want blijkbaar was beslist om de vluchten uit Noord-Amerika voorrang te geven op de vluchten uit Europa. Daarom werd mijn vlucht van Londen naar Reykjavik verplaatst naar woensdagavond, maar omdat alle vluchten van Brussel naar Londen op woensdagnamiddag reeds volzet waren, vertrok ik om 9:55 al richting Londen.

Om de 9u wachttijd in Londen-Heathrow te overbruggen, heb ik Caroline, collega-student Hotelmanagement, die momenteel stage loopt in Londen gevraagd of ze geen tijd/zin had om mij gezelschap te komen houden. Zij bleek een vrije dag te hebben, dus zodoende hebben we afgesproken op de luchthaven. We zijn iets gaan drinken en hebben bijgepraat tot ik rond 18:00 lokale tijd het verontrustende nieuws kreeg dat mijn vlucht van 21:10 gecancelled zou zijn.
We hebben ons toen onmiddellijk naar de balie van Icelandair in de vertrekhal gegeven, waar dit nieuws helaas bevestigd werd. De dame achter de balie, die duidelijk niet met de stress van deze onvoorziene situatie omkon, heeft mij vlucht dan verplaatst naar vrijdag 30 april, omdat de vlucht van donderdag reeds volzet was. Ze wist mij ook te vertellen dat ze helaas niets kon regelen voor een mogelijke overnachting, maar dat ik in de arrivals hall een balie zou vinden, waar ze me konden verder helpen. Ook zou ik daar -met veel geluk- mijn bagage -die ik in Brussel al had ingecheckt tot in Keflavik- heel misschien zou kunnen terugkrijgen.

Zodoende begaven Caroline en mezelf ons richting de arrivals hall, waar we een gore, gele telefoon vonden waarmee we de bagageservice van Icelandair konden bereiken. Uiteraard kregen we deze mensen niet meteen aan de lijn, maar bij de 12e keer -het kon ook 11e of 13e keer zijn- ging de deur naast de telefoon open en kwam er een norse man naar buiten die me naar een zéér beveiligde zone bracht. De securitycontroles in luchthavens om naar de gates te gaan zijn zeer streng, maar nog niets in vergelijking wat ik heer meemaakte: Ik moest mijn schoenen uitdoen, mijn trui uitdoen, mijn gsm werd volledig gedemonteerd en elk stukje met een rare 'tool' gescant, ik moest door een metaaldetector lopen -deze piepte niet- maar werd toch tweemaal gefouilleerd,... 10 minuten later werd ik losgelaten in een chaos van valiezen, waar ik vrij snel mijn eigen exemplaar opmerkte. Toen moest ik één van die securitygasten -degene met de dikste buik- roepen, en deze vroeg mijn identiteitskaart, controleerde naam op het label dat ik zelf aan de valies had gehangen met de naam die op de groene sticker staat die rond het handvat was gehangen, toen schermde hij dit alles van mij af en moest ik mijn naam voluit zeggen en spellen. Uiteraard kende ik mijn eigen naam uit het hoofd en zelfs het spellen ging vlot, dus werd mij mijn valies teruggegeven.
Een propere onderbroek had ik dus al, nu enkel nog een bed om in te slapen. Caroline had intussen haar stageplaats al gebeld, maar bij haar op de kamer blijven slapen bleek onmogelijk en ook de Amigo-rate die ze eventueel had kunnen regelen bleek niet voor de geldbuidel van student geschikt. Dan maar naar de befaamde "Hotelbalie" beslisten we. De man achter deze balie, die zijn job overduidelijk extreem graag deed, merkte pas na een dikke halve minuut op dat wij voor zijn neus stilaan ongeduldig begonnen te worden. Hij zij onmiddellijk dat dit geen probleem was, integendeel zelfs. Hij kon mij een kamer aanbieden in het hotel in de luchthaven voor 'slechts' £404 (± €500)... Voor twee nachten? Waarop de geïntresseerde man twee hotelmanagers in spé grof antwoordde: "Meneer; de prijzen van hotelkamers zijn áltijd per kamer per nacht) Toen we hem de situatie probeerden uit te leggen, bood hij mij hotelkamers aan in en rond Londen tussen de £90 en de £250.

Deze waren uiteraard ook veel te duur, dus beslisten we het avontuur op te zoeken en met de Tube richting het centrum van Londen te begeven, waar ik mijn gitaar en valies veilig in de Luggage Room van het NH hotel Harrington hall –Caroline’s stageplaats-  kon opbergen.

Daarna hebben we op het internet gezocht naar jeugdherbergen in de buurt, maar volgens het wereldwijde web bleken deze allemaal volzet voor de nacht van donderdag op vrijdag. Daar we allebei ooit een gastspreker hadden gehad die het systeem ‘internetboeken’ had verklaard, wisten we dat er een kleine kans was dat de jeugdherberg toch nog vrije bedden had. Helaas bleken ze toch niet zo “management gericht” te zijn en waren er helaas geen bedden meer vrij voor de tweede nacht. Tevens namen ze ook geen walk-in boekingen aan, dus daar ging onze eerste optie… (voor de leken in het vakjargon der hotelindustrie: een walk-in is een gast die zich zonder reservatie aanbiedt aan de receptie) De receptioniste van dienst wist me nog wel te vertellen dat er in de buurt nog een andere jeugdherberg van dezelfde keten was, waar misschien nog wel plaats was. Echter gold hier dezelfde regel: boeken via het wereldwijde web.

Eigenwijs als we zijn, gingen we toch eerst even kijken of ze wel degelijk plaats hadden voor de twee nachten en of ze wel degelijk geen walk-ins accepteerden. Op weg van de ene jeugdherberg naar de andere, merkten we een standbeeld op van een man die ons bekend voorkwam. Het was niemand minder dan Robert Baden-Powell, de stichter van de scouts… Caroline lachte er nog mee: “A scout always know how to find his Baden-Powell”. Achter dit standbeeld bleek echter het Baden-Powell House gevestigd, curieus als we waren, gingen we toch even binnenpiepen en wat bleek: dit huis was een jeugdherberg/onderdak voor groepen en scholen, uitgebaad door een Duitse keten in opdracht van de Scouts.

Deze mensen hebben hun uiterste best gedaan voor mij, want door het verschuiven van kamers en reservaties, slaagden ze erin me onderdak te kunnen verlenen voor de twee nachten tegen een schappelijke plaats.

Om deze “overwinning te vieren hebben we onszelf getrakteerd op een Burger King. Daarna heb ik nog even kennis kunnen maken met Caroline’s collega’s, die in een bar naar het voetbal aan het kijken waren. Moe –maar niet voldaan- kroop ik in mijn bed. Enerzijds was ik blij dat ik een slaapplaats had gevonden, maar anderzijds knaagde er iets in mij omdat besefte dat ik eigenlijk in een Ijslands bed diende wakker te worden de morgen erop.

Op donderdagmorgen had ik terug afgesproken met Caroline, omdat ze pas in de namiddag moest werken. Toen ik opstond, het wisselvallige weer bekeek en een blik wierp op het stadsplan dat ik de avond ervoor aan de receptie van de Hostel gekregen had, besefte ik plots dat The British museum zich in Londen bevond. Deze plaats stond zeer hoog op mijn verlanglijstje der musea, met dank aan Mevrouw Van Gerven –mijn zeer gedreven lerares esthetica uit het 5^e en 6^e middelbaar.

Na een ontbijtje in de Starbucks, hebben we ons dus verdiept in de Egyptische -, Griekse -, Romeinse -en Oudbritse kunst. Na dit interessante bezoek hebben we een Britse lunch genomen op een gezellig terrasje en toen zijn onze wegen zich gesplitst. Caroline naar haar bureau in de NH en ik werd helemaal alleen losgelaten in het grote, onbekende Londen, met enkel een stadsplannetje, een metroplannetje en –ticketje op zak.

Eerst en vooral ben ik richting Piccadilly gegaan, om er vlakbij de speelgoedwinkel “Hamleys” te bezoeken, dit op aanraden van Caroline. En terecht zo bleek, want ik dacht dat zulke speelgoedwinkels enkel in films bestonden. Ze verkochten hier allerhande speelgoed. Je kan het zo gek niet bedenken of ze verkopen en demonstreren het daar. Ik voelde me terug 10 jaar en dit bezoek deed me de eenzaamheid even vergeten.

Daarna ben ik te voet alle bezienswaardigheden van London gaan verkennen: The Thames, The House Of Parliaments, Big Ben, Westminster Abbey, London Eye, Hyde Park,… Moe en dit keer ook voldaan ben ik teruggekeerd naar de Hostel om even uit te rusten en mijn bed voor de volgende avond op te maken. (Ik moest van kamer veranderen, anders konden ze me geen twee nachten aanbieden)

’s Avonds ben ik gaan dineren in het Hard Rock Café, omdat ik wist dat hier vele relikwieën van rockgoden als Jimmy Hendrickx, Queen, Bob Dylan, Bo Diddley,… te vinden zijn, die je genoeg kijkgenot kunnen bezorgen om een eenzame avond mee op te vullen. De dienster gaf me een plaatsje aan de toog, vanwaar ik ook een zicht had op de open keuken. Wat ik echter niet wist, was dat deze plaatsten ook enkel aan “eenzamen” gegeven werden. Dit was wel geweten door de meeste mensen die hier zaten, dus raakte ik al snel aan de praat met mijn buurman, Ted, een Amerikaanse zakenman. Het was best een animerend gesprek waarin hij vooral zijn ervaring als zakenman in de wereld met me deelde, evenals de ervaringen hij had met verschillende hotels. Later dan gepland kwam ik terug in de Hostel, waar ik nog snel mijn vlucht voor de dag erna heb gecheckt en daarna moe en helemaal voldaan mijn bed ben ingekropen.

Op vrijdagmorgen veerde ik fris als een hoentje uit bed, klaar om eindelijk naar Ijsland te vertrekken. Na snel nog een ontbijtje mee te pikken bij Starbucks en mijn gitaar op te halen in de NH Harrington Hall ben ik met de Tube richting Heathrow vertrokken. Ik begaf me opnieuw naar de balie van Icelandair, waar ik nog geen 48u ervoor het slechte nieuws had gekregen en daar gaf men mij het goede nieuws waar ik al bijna een week op aan het wachten was: ik kon vertrekken.

Maar dat was buiten een ingewikkeld luchtvaartsysteem gerekend, want blijkbaar ging men ervan uit dat ik reeds gevlogen had op woensdag, omdat ik was ingechekt in Brussel. Toen ik de dame achter deze balie er toch van overtuigd kreeg dat dit onmogelijk was door de sluiting van de luchthaven, kreeg ik toch het ticket, checkte ik mijn bagage in, trakteerde mezelf op een laatste Britse koffie en begaf me dan richting departures hall, waar ik nog een uur moest wachten voor de eigenlijke gate waar ik moest inschepen werd bekendgemaakt. Toen deze een half uur voor vertrek werd meegedeeld, haastte ik me ongeduldig naar de gate, ging aan Ik boord van de boeiing 757 en was er helemaal klaar voor. Toen werd plots omgeroepen dat het nog minsten een half uur ging duren voor we eigenlijk konden opstijgen, door de drukte op de luchthaven. -Ik begon me op dit moment écht af te vragen of ze me wel wilden in Ijsland…- Toen we drie kwartier later ons eindelijk richting startbaan begaven kon de reis naar het eiland eindelijk beginnen.

Na een aangename vlucht –Icelandair biedt films, series,… aan op een televisiescherm in de zetel voor je- van net geen 3 uur landden we op de luchthaven van Keflavik, Ijsland. Hier werd ik opgewacht door Haukür, een man die vroeger duiker was op de basis van het Amerikaanse leger, maar toen deze enkele jaren gesloten werd besloot freelance taxichauffeur te worden. Hij werkt voornamelijk voor het hotel waar ik de komende 16 weken van mijn leven zal doorbrengen, dus hij was zeer gekend met het reilen en zeilen van het hotel en het hele eiland. Hij animeerde me tijdens de rit van drie kwartier met allerlei merkwaardige weetjes over Ijsland. –Deze weetjes ga ik binnenkort allemaal bundelen in een ander blogbericht!-

Eindelijk aangekomen in het hotel, werd me onmiddellijk een mooie kamer gegeven, maar net toen ik me wou beginnen instaleren, werd er op de deur gekopt. Het was Alex, een Franse stagiair die de opdracht gekregen had me gedurende de eerste dagen onder zijn vleugels te nemen. Hij heeft me onmiddellijk voorgesteld aan de rest van het personeel.  

Op zich is dit zeer normaal, zijnde het niet dat het voltallige personeel op dit moment een wijndegustatie hield om de nieuwe wijnkaart te keuren. Ik kwam aan in de bar, werd aan iedereen voorgesteld en onmiddellijk op een barkruk geduwd met 4 glazen wijn voor mijn neus. Ik werd dus meteen volledig opgenomen in de teamgeest…

Intussen ben ik geïnstalleerd en voel ik me hier zelfs al een beetje thuis… En nu ik er over nadenk… London was zo erg nog niet… In tegenstelling tot wat ik altijd vermoedde, is het best een aangename stad, waar ik zeker ooit nog naar terugkeer.

Dit alles had ik uiteraard allemaal niet ontdekt of misschien zelfs niet eens aangedurfd zonder de hulp van Caroline, dus bij deze: ‘Caroline nogmaals nen dikke merci!!’

Þangað til fljótlega (Tot gauw in het Ijslands, waar ik zelf ook echt geen woord van versta)

Sam

30-04-2010 om 00:00 geschreven door Sam