2 september zou de beste dag van mijn leven moeten zijn geweest.
In nog geen uur tijd veranderde alles.
08.35uur: De meeste aantrekkelijke en sexy man komt aan op mijn appartement voor een stomende vrijpartij.
09.13uur: Tot sevens, zijn laatste woorden voor hij vertrekt naar zijn werk.
10.06 uur: Zijn eerste mail komt toe. Beetje aan de late kant, maar ik maak me niet direct zorgen. Hoeft ook niet, want niks dat er aanleiding toe geeft.
We mailen heen en weer, zijn antwoorden zo kortaf, alsof ik hem iets ergs heb aangedaan.
10.31: De hel barst los. Ik ben zijn onvriendelijke mails beu en vraag hem op de man af wat er mis is. Hij liegt eerst. Er loopt te veel volk rond hem heen, dus hij kan niet direct terugmailen, zegt hij. Leugen. Hij zit alleen op een bureau, waar niemand hoeft te komen. Ik mail hem terug dat zijn antwoorden mij niet aanstaan, de tijdspanne maakt me niet uit.
Dan vertelt hij eindelijk de waarheid. s Morgens, als we nog in bed lagen, ging zijn telefoon af. Hij had niet opgenomen, maar ik ging er vanuit dat het werk was. Wel, nooit zomaar ergens vanuit gaan zonder dat je het zeker weet. Het was het werk niet. Het was een vriendin van vroeger, waar hij enorm veel van hield en waar hij alles voor over heeft. Daarom antwoordde hij zo kortaf in zijn mails. Hij was verward, had het niet verwacht. Hij heeft op het punt gestaan om ermee samen te gaan wonen, maar zij heeft uiteindelijk toch voor haar vriend gekozen. Hij is bij zijn vrouw en kinderen gebleven, maar liefde gaat niet zomaar over.
Meer dan een maand heeft hij mij het gevoel doen geven dat hij echt om me gaf, dat hij me ergens graag zag. Hij miste me op de dagen dat we geen contact met elkaar hadden. Dat is toch wat hij me vertelde, of het waar is is een ander zaak. Ik geloofde het. In nog geen uur tijd zijn die gevoelens volledig verdwenen bij hem. Ik voel me gebruikt. Het enigste dat hij wilde was een surrogaatvriendin dat het gemis deed ophouden voor diegene die hij eigenlijke echt miste, die hij eigenlijk echt graag ziet. Mij heeft hij nooit graag gezien, ik ben niemand voor hem.
Hij heeft me een maand lang aan het lijntje gehouden, voor de periode te overbruggen dat zijn vorige vriendin terug iets zou laten weten. Wel, in die maand tijd ben ik, zonder het te weten mijn hart verloren. 2 september was letterlijk een zwarte dag, op die dag heeft hij zonder enige aankondiging een mes door mijn hart geboord. Zo onverwacht, zo pijnlijk, zo verbaasd. Het is het plotse, het onverwachte, de ontzetting en gemis dat me pijn doen. Ik mis hem. En ik zal hem nog lange tijd missen.
Ik ben niet langer belangrijk voor hem. Nooit geweest denk ik. Ik was juist tijdsvulling. Hij kon niet tegen alleen zijn. Nu heeft hij terug iemand anders om te mailen, bellen, smsen, vrijen.
Ik voel me naïef, dom en zo gebruikt. Déjà vu all over again.
