Ik ben gigantisch blij met de inrichting van mijn appartementje :) Elke kamer begint vorm te krijgen, echt gezellig nu. En toch kan ik in de zetel zitten en voelen dat ik iets mis. Ik heb alles in mijn leven om perfect gelukkig te leven, maar ik heb niemand om het mee te delen. Sinds dat ik alleen ben gaan wonen, overvalt het gevoel me wel vaker. Ik kan me met momenten plots erg eenzaam voelen. Ik ben echt nog jong en om nu al dat gevoel te ervaren, is beangstigend. Ik ben klaar om mijn leven te delen met iemand, maar waar is die iemand? Iedereen die ik tegenkom is ofwel getrouwd, ofwel bezet, heeft kinderen, one-night stands... Name it, maar mister right zit er niet tussen. Of mss kijk ik niet goed genoeg?
Ik heb het sort of aanvaard. Ja, zoals vandaag is hij door mijn gedachten gegaan zo nu en dan en ja, ik check nog altijd regelmatig mijn gsm en mails, maar ik heb niet meer dat trieste gevoel in mij. Ik heb niet de energie om te blijven hangen op en vast punt. Ik bereik er niks mee en doe me er zelf alleen maar pijn mee.
Vandaag heb ik ontzettend veel geld uitgegeven, heel de week al eigenlijk, aan de inrichting van mijn appartement. Al mijn aandacht gaat nu naar daar.
Er zullen nog veel momenten zijn dat hij door mijn gedachte zal gaan, maar ook dat ga weer voorbij:) Ik kom er wel en het einde is nabij.
Het gaat goed met me:) Sinds gisteren al. Ik kan aan hem denken zonder dat vervelende gevoel. Mijn gedachten gaan niet non-stop naar hem, ik check niet non-stop mijn mails of gsm. Ik ben nu vooral bezig met mijn eigen leven. Volop bezig mijn appartement in te richten, gezellig de spulletjes in elkaar steken met vrienden:) Nee, ik voel me op en top en ik heb hem daar echt niet voor nodig. Live goes on :)
Ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd. De nachten zijn heel moeilijk voor me. Ik heb geen enkele afleiding. Ik ga me niet laten doen. Ik vertrek zo op een leuk uitstapje, mijn gedachten verzetten. Ik ga niet aan hem denken, of toch proberen. Onbewust zijn mijn vrienden een grote steun, ook al weten ze niks af van deze situatie. Ik weet dat het niet aan mij ligt, dat ik niks verkeerd heb gedaan. Hij is me niet waard. Ik verdien zo veel beter. Als hij me niet wil kennen, so be it. Ik ga verder met mijn leven, 1 zonder hem. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer om hem geef, want ik geef nog altijd om hem. Dat zal altijd zo zijn. Maar het heeft geen zin om mijn leven op hold te zetten. Ik heb ondertussen de situatie aanvaard en moest ik hem in de toekomst tegenkomen, wat jammer genoeg onvermijdelijk zal gebeuren, dan so be it. Ik zal me niet anders gedragen en ik hoop dat hij hetzelfde zal doen. En daarmee is alles nu gezegd. Ja, ik zal mijn downmomenten nog steeds hebben, maar ik weet dat ze over zullen gaan. En nu, nu ga ik me gewoon rot amuseren.
Ik maak mezelf helemaal gek! Ik check non-stop mijn mails, mijn gsm, ook al weet ik op voorhand dat hij niks zal gestuurd hebben. Ergens hoop ik dat hij op het onverwachte nog eens iets van zich laat horen. Gewoon, dat ik weet dat hij toch nog aan me denkt. Dat hij me niet meer dan een maand lang aan het lijntje heeft gehouden om me dan dan te dumpen als een stuk vuil. Dat er toch iets 'echt' was en niet alles een leugen bleek te zijn. Het is ook dat, dat me pijn doet. Hij sprak altijd over eerlijkheid en hoe hij leugenaars haatte en nu blijkt dat hijzelf een grote leugen is. Ik haat mezelf dat ik me zo heb laten kwetsen. Het totaal niet heb zien aankomen.
Ik mis hem harder dan ik wil toegeven. Ik voel me nogal zielig ook. Komaan seg, he's just a random guy, get over it and move on! Echt, als andere dit lezen, gewoon om uit te lachen. Ik denk dat, als ik dit later teruglees, dat ik hier hartelijk om lach. Bestond er maar een remedie voor gemis. Ik heb ondertussen al geschreven, op de koop geweest(maakte me even vrolijk;)), maar dat gevoel komt telkens terug. Wat ik eigenlijk echt wil, is denk ik een serieuze afsluiter. 1 waarin hij uitlegt waarom hij dit heeft gedaan en niet afkomt met antwoorden zoals: ik weet het niet of het spijt me, sorry, etc. Dat zijn dingen die ik niet wil horen, dat veranderd niks aan de zaak en dat geeft me geen duidelijke verklaring. Ik denk dat ik vandaag veel zal posten, want ik heb een slechte dag vandaag. Ik wil af van dat gevoel.
Vandaag kan ik met zekerheid zeggen dat, wat er ook gaande was tussen hem en mij, definitief gedaan is. Ik had vanmorgen enigzins nog een mail van hem verwacht, maar ik heb niks meer van hem gehoord.
Gisteren ging het best goed met mij. Dat 'vies' gevoel in mij was weggetrokken, heb niet zo heel veel aan hem gedacht. Vandaag gaat het weer veel minder. Non-stop check ik mijn mails, voel me down, dat vieze, triestige gevoel is er weer. Ik had ergens toch gehoopt dat hij me nog zou terugmailen, want mijn laatste mail naar hem beschreef mijn gevoelens die k voelde bij de situatie en vooral zijn gedrag tegenover mij.
Het feit dat ik niets meer hoor van hem, wil zeggen dat hij uitkijkt naar een toekomst met zijn vriendin uit het verleden. Nu ga ik wrs iets grootmoedigs zeggen, maar ik hoop dat het goed uitdraait voor hen.
Ik heb nu 2 weken verlof en het kon eigenlijk niet op een beter tijdstip uitkomen. Ik ben niet in staat om even vrolijk te gaan werken. Ik zal tijd nodig hebben om hierover te geraken en die 2 weken vrijaf zullen me goed doen. Ook het feit dat hij af en toe redelijk dicht bij me werkt en we elkaar in de toekomst onvermijdelijk gaan tegenkomen, doet me nu pijn. Ik zal me geen houding weten aan te nemen tegenover hem. Hierover kunnen schrijven doet me goed. Het helpt me. Ik kan hier met niemand over praten, wil hier ook met niemand over praten. Ik wil het gewoon achter me laten en verder gaan met mijn leven. Ik mis hem en dat gemis zal nog even duren, maar dat is een gevoel dat voorbij gaat. Niks is voor eeuwig.
