hoi hoi,

deze week heb ik een fijne, maar speciale week gehad. zoals ik al geschreven heb, heb van de week het bericht gekregen dat we gingen verhuizen. Zoals ik verwachtte, zijn we niet de dag verhuist dat ze eerst zijden, maar de dag erna (donderdag). Eerst zag ik heel hard ertegenop om te verhuizen want weer de valiezen inpakken en ik was net wat geseteled in mijn kamertje, terug een kamer moeten delen, alles terug nieuw,... Maar uiteindelijk heb ik me er snel kunnen overzetten, gewoonweg omdat het moest en omdat ik hier nu écht met de instelling leef dat niets vast staat buiten het verleden. Nu de verhuis zelf. Ik vond het wel een ervaring op zijn afrikaans te verhuizen. héél chaotisch, heel rommelig, 's nachts om 20u (zo is er minder volk op straat en kunnen de buren minder goed zien wat ze allemaal hebben). Als ik zou moeten verhuizen, zou ik heel de dag al alles netjes aan't sorteren zijn van wat mag weg, wat mag mee, alles inpakken, kasten demonteren desnoods enzovoort. neen, Hier hebben ze het anders aangepakt: overdag eerst al de kleren gewassen samen met een vriendin des huizes, dan op het gemakske het keukengerief in tonnen en grote kookpotten gestoken. de kleren werdern in een doek gelegd en ik mocht overdag niets helpen. daardoor had ik het gevoel dat ik in de weg liep, dus ben ik maar een banansplit gaan eten in het centrum samen met ine. 's avonds om 18u kwamen we terug en kon ik nog steeds niets helpen, dus was wat met mijn broertje aan't ravotten. om 19u kwam ineens tonton(de papa) aangelopen dat we NU ineens ons kamer moesten leegmaken want we gingen beginnen. door zijn paniekreactie heb ik maar snel alles bijeengeraapt, mijn muskietennet weggehaald en mijn gerief buiten gelegd. Jaja, ik moest snel zijn want ze gingen nu direct de bedden demonteren. nu, we waren binnen het kwartier klaar met ons gerief te pakken en we wachten en beetje af, maar geen tonton meer te bespeuren. dus zijn we zelf maar de bedden beginnen demonteren en dat vonden ze super grappig dat een blanke vrouw dat kan. om 20 voor 8 's avonds kwam de vrachtwagen aan, dus schoot ineens idereen in gang. Er waren zéker 10 extra mannen plots in huis en ook de kinderen van die mannen hielpen goed mee. ALLES, maar écht alles werd verhuisd. zaken die wij op het stort zouden smijten zoals een beschimmelde tapijt, tafeltje dat bijna uiteenvalt, matrassen van zéker 25jaar oud enzovoort.Ze vonden het hillarisch dat ik een tafel op mijn eentje droeg of dat ik 3 planken van het bed alleen droeg. Tantie riep continu, sarah, non, c'est trop lourd pour toi! maar ine en ik dachten: hoe sneller de verhuis, hoe sneller we in ons bed liggen, dus helpen we mee.
In heel de drukte van het gebeuren waren ons ouders hier serieus overstresst en waren ze echt heel moe waardoor ze uiteindelijk het werk aan de anderen hebben overgelaten. ze zagen duidelijk geen overzicht meer. Maar, ze zijn er wel in geslaagd om voor ons goed te zorgen. Er was die avond geen eten voor hen en de kinderen, maar wel voor ons. ik wou delen met de kinderen, maar ik mocht niet. Xavier (broer van tantie) heeft ons ge-escorteerd naar het nieuwe huis en daar kregen we relatief snel ons matrassen en een lakentje voor over de matras. dit terwijl ze zelf nog ni gegeten hadden en ze echt uitgeput waren.uiteindelijk lag ik om 23.15u op mijn matras (bed is zelfs nu en wss de komende weken nog niet gemonteerd,dus slapen we op een matras op de grond).

het project :
Ik heb deze week op de pre-natale raadpleging gestaan. Dit is echt iets dat ik totaal niet ken aangezien ik zelf geen kinderen heb en geen vroedvrouw ben. In mijn ogen zijn die raadplegingen best wel oké en hygienisch. de patient moet eerst in de apotheek een gynecologische kit halen waarin een speculum en 3 handschoenen inzitten.ze doen dus zowel een onderzoek van de buik, de borsten, de harttonen van het kindje met zo'n speciale houten trechter (ken de officiele naam niet, maar komt ook ni veel meer voor bij ons denkik), controle van oedeem, spataders en een vaginaal onderzoek en touché. Of de vrouw annemie heeft ja of nee bekijken ze door de ogen te bestuderen. Op de prenatale raadpleging zaten heel veel studenten verpleegkunde, dus ik kreeg weinig de kans om zelf een vrouw te onderzoeken. wel heb ik paar keer de harttonen beluisterd en mee door het speculum (voor de niet-medische mensen: een eendebek waarmee de baarmoederhals kan bekeken worden)gekeken. Op zich zou ik er nog een week willen staan en alles zelf willen doen, maar ik vrees dat het beetje onmogeijk is met al die studenten. De verpleegkundigen zeiden wel dat mijn frans vrij goed was (voor mij was er een hollandse die praktisch geen frans kan) waardoor ik wel meer bijleer. Ik vind het wel is super interessant om alles te zien en toch ook wat te kunnen helpen.

gisteren zijn we met 3 andere vrijwilligers naar Kaya geweest in noorden van het land. Het is ongeveer het laatste stadje voor de Sahel. De streek daar is gespecialiseerd in lederwaren en in onze gids stond er dat er iets buiten het stadje een soort dorpje zou zijn waar ze het leer bewerken én waar we goedkoop ook souverniers konden kopen. Dus wij te voet daar naartoe, na een tijdje wisten we niet meer goed naar waar we moesten, maar wanneer we het vroegen, bleek dat er écht niemand frans kon, dus wij in gebarentaal het uitgelegd. wanneer we uiteindelijk 2 keer op een foute plaats beland waren in het midden van niets (af en toe een hutje, geen water te koop, geen electiciteit, af en toe een dorre boom voor wat schaduw en overal rood zand) door aanwijzingen van de mensen daar was het al 13u. 13u wilt hier zeggen: heel warm:37°C. Omdat ons water bijna op was, zijn we dan maar snel teruggegaan naar Kaya om daar in een hotel te eten en ons wat op te frissen in de wc's. je kunt je niet voorstellen hoe vuil je bent van 4u door het zand te lopen. ik denk niet dat mijn voeten één straaltje UV hebben ontvangen, ze zaten zo onder het stof dat ze volledig bruin-rood waren. Ik vond het echt is tof om zo precies in niemandsland te lopen en te zoeken achter iets dat we uiteindelijk ni gevonden hebben. vond het wel een beetje een avontuur waar ik van genoten heb!Wanneer de ergste warmte voorbij was, zijn we nog naar het marktje geweest om toch wat soeveniers te kopen. Ik heb nu eindelijk een nieuwe portefeuille die ik al maanden wou.om 17u hebben we de bus teruggepakt. In de bus zat er een (groot?)moeder met een baby van ,naar schatting, een maand oud. op zich niet speciaal hier, maar de baby had een heparineslotje zoals wij dat zeggen. dat is een infuus waar geen leiding aanhangt, maar open blijft met een dopje op,zodat je het erna nog kunt gebruiken. Wanneer ik het babytje wat beter bekeek begreep (of denk ik het toch te begrijpen)ik wat er aan de hand was.Het kind was zo mager, zo slap, haartje vielen uit, ...ik denk dat de bovenarm zo dun was als mijn duim. Mijn interpretatie was dus dat dat kind totaal ondervoed is en nu dus onderweg was naar ouaga voor naar een groot ziekenhuis te gaan. Ik was écht aangegrepen door het taffereel. het babytje had enkel een t-shirtje aan, geen pamper, geen broekje, geen schoentjes, ... Ik dacht het kindje te helpen, maar de (groot?)moeder sprak geen letter frans en zomaar geld geven doe ik ook niet.heb haar dan maar een hand gegeven en over het bolleke van het kindje ge-aaid. Nu nog zit ik een beetje te denken eraan wat ik zou kunnen gedaan hebben. Wanneer ik terug in ouaga was zijn we lekker westerse pizza gaan eten. jaja, een europeaan blijft een europeaan.

31-01-2010 om 14:01 geschreven door saarpeeters  

27-01-2010 om 13:34 geschreven door saarpeeters